ว่าด้วย โทษที่ยกย่องอสัตบุรุษ พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวัน ทรงปรารภการยกย่องอสัตบุรุษของพระเจ้าอชาตศัตรู ตรัสพระธรรมเทศนานี้ ดังนี้. ความพิสดารว่า พระเจ้าอชาตศัตรูนั้นทรงเลื่อมใสในพระเทวทัตผู้ทุศีล มีบาปธรรม เป็นเสี้ยนหนามต่อพระพุทธองค์และพุทธสาวก ทรงยกย่องพระเทวทัตนั้น ผู้ไม่สงบระงับ เป็นอสัตบุรุษ ทรงพระดำริว่า จักทำสักการะแก่เธอ ดังนี้แล้ว ทรงบริจาคทรัพย์เป็นอันมาก ให้สร้างวิหารที่คยาสีสประเทศ ทรงเชื่อถ้อยคำของเธอ สำเร็จโทษพระราชบิดาผู้เป็นพระราชา ผู้ตั้งอยู่ในธรรม เป็นพระอริยสาวกชั้นพระโสดาบันเสีย ตัดรอนอุปนิสัยแห่งโสดาปัตติมรรคของพระองค์ ถึงความพินาศใหญ่หลวง. ครั้นท้าวเธอทรงสดับว่า พระเทวทัตถูกแผ่นดินสูบ ก็สะดุ้งตกพระทัยว่า ตัวเราเล่า จักถูกแผ่นดินสูบบ้างไหมหนอ? ไม่ได้รับความสุขในราชสมบัติ ไม่ได้ประสบความยินดีบนพระแท่นบรรทม ทรงหวาดผวาอยู่เที่ยวไป เหมือนเปรตที่ถูกทรมานอย่างรุนแรง ท้าวเธอนึกเห็นเป็นเสมือนกำลังถูกแผ่นดินสูบ เหมือนเปลวเพลิงในอเวจีกำลังแลบออกมา และเหมือนพระองค์ถูกบังคับให้บรรทมหงาย เหนือแผ่นดินเหล็กที่ร้อน แล้วถูกแทงด้วยหลาวเหล็กฉะนั้น ด้วยเหตุนั้น ขึ้นชื่อว่า ความสงบพระทัยแม้ชั่วครู่จึงมิได้มีแก่พระองค์ผู้หวาดผวาเหมือนไก่ที่ถูกเชือด ท้าวเธอมีพระประสงค์จะเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงมีพระประสงค์จะให้พระพุทธองค์ทรงอดโทษ ทั้งมีพระประสงค์จะทูลถามปัญหา แต่เพราะพระองค์มีความผิดอย่างใหญ่หลวง จึงมิอาจที่จะเข้าเฝ้าได้.

1. 1
สัญชีวชาดก
พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๙ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑
๑๐. สัญชีวชาดก (จากพระไตรปิฎก ลาดับเรื่องที่ ๑๕๐)
ว่าด้วยสัญชีวมาณพตาย
(อาจารย์ทิศาปาโมกข์โพธิสัตว์เรียกมาณพมาเตือนว่า)
[๑๕๐] ผู้ใดยกย่องและคบหาคนชั่ว คนชั่วย่อมกระทาผู้นั้นให้เป็ นเหยื่อ
เหมือนเสือโคร่งที่สัญชีวมาณพทาให้ฟื้นขึ้น แล้วทาสัญชีวมาณพให้เป็นเหยื่อ
สัญชีวชาดกที่ ๑๐ จบ
กกัณฏกวรรคที่ ๑๕ จบ
-----------------------
คาอธิบายเพิ่มเติมนามาจากบางส่วนของอรรถกถา
สัญชีวชาดก
ว่าด้วย โทษที่ยกย่องอสัตบุรุษ
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวัน
ทรงปรารภการยกย่องอสัตบุรุษของพระเจ้าอชาตศัตรู ตรัสพระธรรมเทศนานี้
ดังนี้.
ความพิสดารว่า พระเจ้าอชาตศัตรูนั้นทรงเลื่อมใสในพระเทวทัตผู้ทุศีล
มีบาปธรรม เป็นเสี้ยนหนามต่อพระพุทธองค์และพุทธสาวก
ทรงยกย่องพระเทวทัตนั้น ผู้ไม่สงบระงับ เป็นอสัตบุรุษ ทรงพระดาริว่า
จักทาสักการะแก่เธอ ดังนี้แล้ว ทรงบริจาคทรัพย์เป็นอันมาก
ให้สร้างวิหารที่คยาสีสประเทศ ทรงเชื่อถ้อยคาของเธอ
สาเร็จโทษพระราชบิดาผู้เป็นพระราชา ผู้ตั้งอยู่ในธรรม
เป็นพระอริยสาวกชั้นพระโสดาบันเสีย
ตัดรอนอุปนิสัยแห่งโสดาปัตติมรรคของพระองค์ ถึงความพินาศใหญ่หลวง.
ครั้นท้าวเธอทรงสดับว่า พระเทวทัตถูกแผ่นดินสูบ
ก็สะดุ้งตกพระทัยว่า ตัวเราเล่า จักถูกแผ่นดินสูบบ้างไหมหนอ?
ไม่ได้รับความสุขในราชสมบัติ ไม่ได้ประสบความยินดีบนพระแท่นบรรทม
ทรงหวาดผวาอยู่เที่ยวไป เหมือนเปรตที่ถูกทรมานอย่างรุนแรง
ท้าวเธอนึกเห็นเป็ นเสมือนกาลังถูกแผ่นดินสูบ
เหมือนเปลวเพลิงในอเวจีกาลังแลบออกมา
และเหมือนพระองค์ถูกบังคับให้บรรทมหงาย เหนือแผ่นดินเหล็กที่ร้อน
แล้วถูกแทงด้วยหลาวเหล็กฉะนั้น ด้วยเหตุนั้น ขึ้นชื่อว่า
ความสงบพระทัยแม้ชั่วครู่จึงมิได้มีแก่พระองค์ผู้หวาดผวาเหมือนไก่ที่ถูกเชือด
ท้าวเธอมีพระประสงค์จะเฝ้ าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

2. 2
ทรงมีพระประสงค์จะให้พระพุทธองค์ทรงอดโทษ
ทั้งมีพระประสงค์จะทูลถามปัญหา แต่เพราะพระองค์มีความผิดอย่างใหญ่หลวง
จึงมิอาจที่จะเข้าเฝ้ าได้.
ครั้งนั้นประจวบกับพระนครราชคฤห์ มีงานราตรีประจาเดือนกัตติกา
ประชาชนพากันตกแต่งบ้านเมือง ประหนึ่งเทพนคร
พระเจ้าอชาตศัตรูแวดล้อมไปด้วยหมู่อามาตย์
ประทับนั่งเหนือพระราชอาสน์ทองคา ในท้องพระโรงหลวง
ทอดพระเนตรเห็นหมอชีวกโกมารภัจนั่งเฝ้ าอยู่ไม่ห่าง ได้ทรงมีพระปริวิตกว่า
เราจักชวนหมอชีวกไปเฝ้ าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แต่เราไม่อาจที่จะชวนไปตรงๆ
ทีเดียวว่า ชีวกผู้สหาย เราไม่สามารถที่จะไปตามลาพังได้ มาเถิด
เธอช่วยพาฉันไปเฝ้ าพระศาสดาด้วยเถิด ดังนี้
ต้องพรรณาถึงความเพริศพริ้งงดงามแห่งยามราตรีแก่เขา ด้วยปริยายเป็นอันมาก
แล้วจึงค่อยกล่าวว่า ไฉนเล่าหนอ
วันนี้พวกเราน่าจะเข้าไปหาสมณะหรือพราหมณ์ที่เมื่อพวกเราเข้าไปหาท่าน
จะพึงทาจิตใจให้ผ่องใสได้ ฟังคานั้นแล้ว
พวกอามาตย์จักพากันพรรณนาคุณศาสดาทั้งหลายของตน ถึงหมอชีวกเล่า
ก็คงจะกล่าวพรรณนาคุณแห่งพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เมื่อเป็นเช่นนั้น
เราจักชวนเขาไปสู่สานักพระศาสดา ดังนี้
ท้าวเธอจึงพรรณนาราตรีกาล ด้วยบททั้ง ๕ ดังนี้ :-
ชาวเราเอ๋ย คืนวันเพ็ญ เจิดจ้าแท้ หนอ
ชาวเราเอ๋ย คืนวันเพ็ญ งามจริง ยิ่งหนอ
ชาวเราเอ๋ย คืนวันเพ็ญ น่าทัศนา จริงหนอ
ชาวเราเอ๋ย คืนวันเพ็ญ แจ่มใส จริงหนอ
ชาวเราเอ๋ย คืนวันเพ็ญ น่ารื่นรมย์ แท้หนอ
วันนี้ใครเล่าหนอที่ชาวเราควรเข้าไปหา
ท่านผู้ใดเล่าที่พวกเราเข้าไปหา จิตใจจะพึงเลื่อมใสได้ ครั้งนั้น
อามาตย์ผู้หนึ่งกล่าวถึงคุณของปูรณกัสสป คนหนึ่งกล่าวถึงคุณของมักขลิโคศาล
คนหนึ่งกล่าวถึงคุณของอชิตเกสกัมพล คนหนึ่งกล่าวคุณปกุทธกัจจายนะ
คนหนึ่งกล่าวคุณของสญชัยเวลัฏฐบุตร คนหนึ่งกล่าวคุณของนิครนถนาฏบุตร.
พระราชาทรงสดับคาของเขาเหล่านั้นแล้ว ได้ทรงดุษณีภาพด้วยว่า
ท้าวเธอทรงปรารถนาถ้อยคาของมหาอามาตย์ชีวกเท่านั้น ฝ่ายหมอชีวกดาริว่า
เมื่อพระราชาตรัสกับเรานั่นแหละ เราจึงจักกราบทูล ดังนี้แล้ว
ก็นั่งนิ่งอยู่ในที่ไม่ไกล.
ครั้งนั้น พระราชาจึงตรัสกะเขาว่า ดูก่อนสหายชีวก
ท่านเล่าทาไมจึงนิ่งเสีย? ขณะนั้น ชีวกก็ลุกจากอาสนะ

3. 3
ประนมอัญชลีไปทางที่พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ กราบทูลว่า ขอเดชะ
พระผู้มีพระภาคเจ้าผู้เป็นพระอรหันต์ เป็ นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
กาลังเสด็จประทับอยู่ ณ สวนมะม่วงของข้าพระองค์ กับภิกษุสงฆ์ ๑๒๕๐ รูป
ก็แลกิตติศัพท์อันงามอย่างนี้ เฉพาะพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น ระบือไปแล้ว
พลางประกาศปาฏิหาริย์เก้าร้อยประการ อานุภาพของพระผู้มีพระภาคเจ้า
มีบุรพนิมิตตั้งแต่ประสูติเป็นต้นเป็ นประเภท แล้วกราบทูลว่า
ขอเชิญพระองค์ผู้สมมติเทพ เสด็จเข้าไปเฝ้ าพระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้น
ทรงสดับธรรม ตรัสถามปัญหาเถิด พระเจ้าข้า.
พระราชาทรงมีพระมโนรถเต็มเปี่ยม ตรัสว่า สหายชีวก ถ้าเช่นนั้น
เธอจงสั่งให้จัดแจงช้างเถิด ครั้นรับสั่งให้จัดเตรียมยานพาหนะแล้ว
เสด็จดาเนินไปสู่ชีวกัมพวัน ด้วยราชานุภาพอันใหญ่หลวง
ทอดพระเนตรเห็นพระตถาคตเจ้าแวดล้อมด้วยหมู่ภิกษุในโรงโถง ณ
ชีวกัมพวันนั้น ทรงชาเลืองดูหมู่ภิกษุผู้ปราศจากการเคลื่อนไหว
ประหนึ่งเรือใหญ่ในท่ามกลางทะเลยามมีคลื่นลมสงบแล้ว ฉะนั้น โดยถ้วนทั่ว
ทรงเลื่อมใสในอิริยาบถนั้นแล ด้วยทรงพระดาริว่า บริษัทเห็นปานดังนี้
เราไม่เคยเห็นเลย พลางประคองอัญชลีแด่พระสงฆ์ ตรัสชมเชย
ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคเจ้า ประทับนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง
แล้วกราบทูลถามปัญหาในสามัญญผล.
ครั้งนั้น
พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงแสดงสามัญญผลสูตร ประดับด้วยภาณวาร ๒
ภาณวารแก่ท้าวเธอ ในเวลาจบพระสูตร ท้าวเธอดีพระทัย
ทูลขอให้พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงอดโทษ เสด็จลุกจากอาสนะ
ทรงกระทาประทักษิณ แล้วเสด็จหลีกไป.
เมื่อพระราชาเสด็จไปแล้วไม่นาน
พระศาสดาตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมา ตรัสว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
พระราชาองค์นี้ถูกขุดเสียแล้ว ถูกโค่นเสียแล้ว
ถ้าท้าวเธอจักไม่ปลงพระชนม์พระราชบิดาผู้ประกอบด้วยธรรม
เป็นราชาโดยธรรมเสีย เพราะมุ่งความเป็ นใหญ่ไซร้ ธรรมจักษุอันปราศจากธุลี
ปราศจากมลทิน จักบังเกิดในขณะประทับนั่งนี้ทีเดียว
แต่ท้าวเธออาศัยพระเทวทัต ทาการยกย่องอสัตบุรุษ จึงเสื่อมเสียจากโสดาปัตติผล
ในวันรุ่งขึ้น ภิกษุทั้งหลายยกเรื่องขึ้นสนทนากันในธรรมสภาว่า
ผู้มีอายุทั้งหลาย ได้ยินว่า พระเจ้าอชาตศัตรูเสื่อมเสียจากโสดาปัตติผล
เพราะทาการยกย่องอสัตบุรุษ อาศัยพระเทวทัตผู้ทุศีล มีบาปธรรม
ทรงกระทาปิตุฆาตกรรม เป็ นพระราชาที่พระเทวทัตให้ฉิบหายแล้ว
พระศาสดาเสด็จมาตรัสถามว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บัดนี้

4. 4
พวกเธอนั่งประชุมสนทนากันด้วยเรื่องอะไร
เมื่อภิกษุทั้งหลายกราบทูลให้ทรงทราบแล้ว ตรัสว่า
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย มิใช่แต่ในบัดนี้เท่านั้น ที่อชาตศัตรูทาการยกย่องอสัตบุรุษ
ถึงความพินาศอย่างใหญ่หลวง แม้ในกาลก่อน
เธอก็ทาลายตนเสียด้วยการยกย่องอสัตบุรุษเหมือนกัน.
ทรงนาเรื่องราวในอดีตมาสาธก ดังต่อไปนี้ :-
ในอดีตกาล
ครั้งพระเจ้าพรหมทัตเสวยราชสมบัติอยู่ในพระนครพาราณสี
พระโพธิสัตว์บังเกิดในสกุลพราหมณ์ มีสมบัติมาก เจริญวัยแล้วไปสู่เมืองตักกสิลา
เรียนสรรพศิลปวิทยา เป็นอาจารย์ทิศาปาโมกข์ในพระนครพาราณสี
บอกศิลปะแก่มาณพ ๕๐๐ คน ในมาณพเหล่านั้น
มีมาณพคนหนึ่งชื่อ "สัญชีวะ" พระโพธิสัตว์ได้ให้มนต์ทาคนตายให้ฟื้นแก่เขา
เขาเรียนแต่มนต์ทาคนตายให้ฟื้นอย่างเดียว ไม่ได้เรียนมนต์สาหรับป้ องกัน.
วันหนึ่งไปป่าหาฟืนกับพวกเพื่อน เห็นเสือตายตัวหนึ่ง
ก็พูดกะพวกมาณพว่า ท่านผู้เจริญทั้งหลาย เราจักทาเสือตายตัวนี้ให้ฟื้ นขึ้น
มาณพทั้งหลายกล่าวแย้งว่า ท่านจักไม่สามารถดอก. เขากล่าวว่า
เราจักทาให้มันฟื้ นขึ้น ให้พวกท่านเห็นกันทุกคนทีเดียว.
พวกมาณพเหล่านั้นจึงกล่าวว่า ถ้าท่านสามารถก็จงปลุกให้มันตื่นขึ้นเถิด.
ครั้นกล่าวแล้วต่างรีบปีนขึ้นต้นไม้
สัญชีวมาณพร่ายมนต์แล้วขว้างเสือตายด้วยก้อนกรวด
เสือลุกขึ้นโดดกัดสัญชีวมาณพที่ก้านคอทาให้สิ้นชีวิต ล้มลงตรงนั้นเอง
ทั้งคู่นอนตายอยู่ในที่เดียวกัน พวกมาณพพากันขนฟืนไปแล้ว
แจ้งความเป็ นไปนั้นแก่อาจารย์.
อาจารย์จึงเรียกมาณพทั้งหลายมากล่าวว่า พ่อคุณทั้งหลาย ขึ้นชื่อว่า
ผู้ที่ยกย่องอสัตบุรุษ กระทาสักการะและสัมมานะ ในที่อันไม่สมควร
ย่อมกลับได้รับทุกข์เห็นปานนี้ทั้งนั้น แล้วกล่าวคาถานี้ ความว่า :-
"ผู้ใดยกย่อง และคบหาอสัตบุรุษ
อสัตบุรุษย่อมทาผู้นั้นแหละให้เป็ นเหยื่อ เหมือนพยัคฆ์ที่สัญชีวมาณพชุบขึ้น
ย่อมทาเขานั่นแลให้เป็นเหยื่อ ฉะนั้น" ดังนี้.
บุคคลชั่วผู้ทุศีลนั้น ย่อมกัดผู้นั้น คือผู้ที่ยกย่องอสัตบุรุษนั้นแลกินเสีย
ได้แก่ทาผู้นั้นให้ถึงความพินาศ.
เช่นไรเล่า?
เหมือนพยัคฆ์ที่คืนชีพ เพราะมาณพชุบขึ้น อธิบายว่า
พยัคฆ์ที่ตายคืนชีพได้ โดยที่สัญชีวมาณพ

5. 5
ร่ายมนต์ยกย่องด้วยการมอบชีวิตให้ กลับปลงชีพสัญชีวมาณพผู้ให้ชีวิตแก่มัน
ให้ล้มลงตรงนั้นเอง ฉันใด แม้ผู้อื่นก็ฉันนั้น ผู้ใดทาการยกย่องอสัตบุรุษ
อสัตบุรุษทุศีลนั้น ย่อมทาลายล้างผู้ที่ยกย่องตนนั้นเสียทีเดียว
พวกชนที่ยกย่องอสัตบุรุษ ย่อมพากันถึงความพินาศ ด้วยประการฉะนี้.
พระโพธิสัตว์แสดงธรรมแก่มาณพทั้งหลายด้วยคาถานี้
กระทาบุญมีให้ทานเป็นต้น แล้วก็ไปตามยถากรรม.
พระศาสดา ครั้นทรงนาพระธรรมเทศนานี้มาแล้ว ทรงประชุมชาดกว่า
มาณพผู้ทาเสือตายให้ฟื้นในครั้งนั้น
ได้มาเป็นพระเจ้าอชาตศัตรูในบัดนี้
ส่วนอาจารย์ทิศาปาโมกข์ได้มาเป็น เราตถาคต ฉะนี้แล.
จบอรรถกถาสัญชีวชาดกที่ ๑๐.
จบ กกัณฏกวรรคที่ ๑๕.
-----------------------------------------------------