ว่าด้วยปลาขอฝน พระบรมศาสดา เมื่อประทับอยู่ ณ พระเชตวันมหาวิหาร ทรงปรารภฝนที่พระองค์ทรงบันดาลให้ตกลง ตรัสพระธรรมเทศนานี้ ดังนี้ ดังได้สดับมา ในสมัยหนึ่ง ในแคว้นโกศล ฝนไม่ตกเลย ข้าวกล้าทั้งหลายเหี่ยวแห้ง ตระพังสระโบกขรณีและสระในที่นั้นๆ ก็เหือดแห้ง แม้โบกขรณีเชตวัน ณ ที่ใกล้ซุ้มพระทวารเชตวัน ก็ขาดน้ำ ฝูงกาและนกเป็นต้นรุมกันเอาจะงอยปาก อันเทียบได้กับปากคีม จิกทึ้งฝูงปลาและเต่าอันหลบคุดเข้าสู่เปือกตม ออกมากินทั้งๆ ที่กำลังดิ้นอยู่. พระศาสดาทอดพระเนตรเห็นความพินาศของฝูงปลาและเต่า พระมหากรุณาเตือนพระทัยให้ทรงอุตสาหะ จึงทรงพระดำริว่า วันนี้ เราควรจะให้ฝนตก. ครั้นราตรีสว่างแล้ว ทรงกระทำการปฏิบัติพระสรีระเสร็จ ทรงกำหนดเวลาภิกษาจาร มีพระภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่แวดล้อม เสด็จเข้าไปบิณฑบาตในพระนครสาวัตถี ด้วยพระพุทธลีลา ภายหลังภัตรเสด็จกลับจากบิณฑบาตแล้ว เมื่อเสด็จจากพระนครสาวัตถีสู่พระวิหาร ประทับยืนที่บันไดโบกขรณีเชตวัน ตรัสเรียกพระอานนทเถรเจ้ามาว่า ดูก่อนอานนท์ เธอจงเอาผ้าอาบน้ำมา เราจักสรงน้ำในสระโบกขรณีเชตวัน. พระอานนทเถรเจ้ากราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ น้ำในโบกขรณีเชตวันแห้งขอด เหลือแต่เพียงเปือกตมเท่านั้น มิใช่หรือพระเจ้าข้า? ตรัสว่า อานนท์ ธรรมดาว่า กำลังของพระพุทธเจ้าใหญ่หลวงนัก เธอจงนำเอาผ้าอาบน้ำมาเถิด. พระเถรเจ้าได้นำมาทูลถวาย พระศาสดาทรงนุ่งผ้าอุทกสาฎกด้วยชายข้างหนึ่ง อีกชายหนึ่งทรงคลุมพระสรีระ ประทับยืนที่บันได ตั้งพระทัยว่า เราจักสรงน้ำในสระโบกขรณีเชตวัน. ทันใดนั้นเอง บัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ของท้าวสักกะ ก็สำแดงอาการร้อน ท้าวเธอรำพึงว่า อะไรเล่าหนอ ทรงทราบเหตุนั้น จึงมีเทวบัญชาเรียกวลาหกเทวราชเจ้าแห่งฝนมาเฝ้า พลางตรัสว่า พ่อเทพบุตร พระบรมศาสดาทรงตั้งพระทัยว่า เราจักสรงน้ำในสระโบกขรณีเชตวัน ประทับยืนอยู่ ณ บันได เธอจงกระทำแคว้นโกศลทั้งสิ้นให้มีเมฆพะยับพะโยมเป็นอันเดียวกัน บันดาลให้ฝนตกโดยเร็วเถิด.

1. 1
มัจฉชาดก
พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๙ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑
๕. มัจฉชาดก (จากพระไตรปิฎก ลาดับเรื่องที่ ๗๕)
ว่าด้วยปลาอ้อนวอนขอฝน
(ปลาโพธิสัตว์เรียกพระเจ้าปัชชุนนเทพว่า)
[๗๕] ปัชชุนนเทพ ท่านจงร้องคารามให้ฝนตกมา
ทาลายขุมทรัพย์ของฝูงกา ทาฝูงกาให้ได้รับความเศร้าโศก
และช่วยปลดเปลื้องข้าพเจ้าและหมู่ญาติ ให้พ้นจากความเศร้าโศกเถิด
มัจฉชาดกที่ ๕ จบ
------------------
คาอธิบายเพิ่มเติมนามาจากบางส่วนของอรรถกถา
เอกกนิบาตชาดก วรุณวรรค
๕. มัจฉชาดก ว่าด้วยปลาขอฝน
พระบรมศาสดา เมื่อประทับอยู่ ณ พระเชตวันมหาวิหาร
ทรงปรารภฝนที่พระองค์ทรงบันดาลให้ตกลง ตรัสพระธรรมเทศนานี้ ดังนี้
ดังได้สดับมา ในสมัยหนึ่ง ในแคว้นโกศล ฝนไม่ตกเลย
ข้าวกล้าทั้งหลายเหี่ยวแห้ง ตระพังสระโบกขรณีและสระในที่นั้นๆ ก็เหือดแห้ง
แม้โบกขรณีเชตวัน ณ ที่ใกล้ซุ้มพระทวารเชตวัน ก็ขาดน้า
ฝูงกาและนกเป็ นต้นรุมกันเอาจะงอยปาก อันเทียบได้กับปากคีม
จิกทึ้งฝูงปลาและเต่าอันหลบคุดเข้าสู่เปือกตม ออกมากินทั้งๆ ที่กาลังดิ้นอยู่.
พระศาสดาทอดพระเนตรเห็นความพินาศของฝูงปลาและเต่า
พระมหากรุณาเตือนพระทัยให้ทรงอุตสาหะ จึงทรงพระดาริว่า วันนี้
เราควรจะให้ฝนตก. ครั้นราตรีสว่างแล้ว ทรงกระทาการปฏิบัติพระสรีระเสร็จ
ทรงกาหนดเวลาภิกษาจาร มีพระภิกษุสงฆ์หมู่ใหญ่แวดล้อม
เสด็จเข้าไปบิณฑบาตในพระนครสาวัตถี ด้วยพระพุทธลีลา
ภายหลังภัตรเสด็จกลับจากบิณฑบาตแล้ว
เมื่อเสด็จจากพระนครสาวัตถีสู่พระวิหาร ประทับยืนที่บันไดโบกขรณีเชตวัน
ตรัสเรียกพระอานนทเถรเจ้ามาว่า
ดูก่อนอานนท์ เธอจงเอาผ้าอาบน้ามา
เราจักสรงน้าในสระโบกขรณีเชตวัน.
พระอานนทเถรเจ้ากราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ
น้าในโบกขรณีเชตวันแห้งขอด เหลือแต่เพียงเปือกตมเท่านั้น
มิใช่หรือพระเจ้าข้า?
ตรัสว่า อานนท์ ธรรมดาว่า กาลังของพระพุทธเจ้าใหญ่หลวงนัก

2. 2
เธอจงนาเอาผ้าอาบน้ามาเถิด.
พระเถรเจ้าได้นามาทูลถวาย
พระศาสดาทรงนุ่งผ้าอุทกสาฎกด้วยชายข้างหนึ่ง อีกชายหนึ่งทรงคลุมพระสรีระ
ประทับยืนที่บันได ตั้งพระทัยว่า เราจักสรงน้าในสระโบกขรณีเชตวัน.
ทันใดนั้นเอง บัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ของท้าวสักกะ ก็สาแดงอาการร้อน
ท้าวเธอราพึงว่า อะไรเล่าหนอ ทรงทราบเหตุนั้น
จึงมีเทวบัญชาเรียกวลาหกเทวราชเจ้าแห่งฝนมาเฝ้ า พลางตรัสว่า พ่อเทพบุตร
พระบรมศาสดาทรงตั้งพระทัยว่า เราจักสรงน้าในสระโบกขรณีเชตวัน
ประทับยืนอยู่ ณ บันได
เธอจงกระทาแคว้นโกศลทั้งสิ้นให้มีเมฆพะยับพะโยมเป็นอันเดียวกัน
บันดาลให้ฝนตกโดยเร็วเถิด.
วลาหกเทวราชรับเทวบัญชาแล้ว นุ่งก้อนเมฆก้อนหนึ่ง ห่มก้อนหนึ่ง
ขับเพลงเมฆสังคีต (ขับเพลงในคัมภีร์เมฆฑูต
และคัมภีร์ภาควัตคีตา) บ่ายหน้าไปทางโลกธาตุด้านตะวันออก เหาะไปแล้ว ณ
ทิศาภาคตะวันออก ก็ปรากฏกลุ่มเมฆกลุ่มหนึ่ง มีขนาดเท่าลานนวดข้าว
ซ้อนเป็นชั้นๆ ตั้งร้อยชั้นพันชั้น คารนคาราม ฟ้ าแลบแปลบปลาบ ฝนก็ตกลงมา
ด้วยอาการประหนึ่งว่า คว่าหม้อเทลงมา แคว้นโกศลทั้งสิ้นท่วมท้น
เหมือนห้วงน้าไหลบ่าท่วมอยู่ ฝนตกอยู่ไม่ขาดสาย
ครู่เดียวเท่านั้นก็เต็มสระโบกขรณีเชตวัน น้าท่วมจดถึงแคร่บันได.
พระบรมศาสดาลงสรงในสระโบกขรณีเชตวันแล้ว
ทรงครองผ้าสองชั้นสีแดงคาดรัดประคด ทรงครองสุคตจีวรเฉวียงพระอังสา
แวดล้อมด้วยภิกษุสงฆ์เสด็จพระดาเนินไป
ประทับนั่งเหนือพระบวรพุทธาอาสน์ที่ปูลาดไว้ในบริเวณพระคันธกุฎี
เมื่อภิกษุสงฆ์แสดงวัตรปฏิบัติแล้ว ก็เสด็จอุฏฐาการ ประทับยืน ณ
พื้นขั้นบันไดแก้วมณี ประทานโอวาทแก่ภิกษุสงฆ์ แล้วทรงส่งกลับไป
เสด็จเข้าสู่พระคันธกุฎีที่มีกลิ่นจรุงใจ ทรงบรรทมสีหไสยา
ด้วยพระปรัศว์เบื้องขวา.
ต่อเวลาเย็น พวกภิกษุประชุมกันในธรรมสภา
ยกเรื่องขึ้นสนทนากันว่า ดูก่อนท่านผู้มีอายุทั้งหลาย
ท่านทั้งหลายจงดูพระคุณสมบัติ คือขันติ
พระเมตตาและพระกรุณาของพระทศพล ในเมื่อข้าวกล้าต่างๆ กาลังเหี่ยวแห้ง
ชลาลัยทุกแห่งก็เหือดหาย ฝูงปลาและเต่าประสบทุกข์ใหญ่หลวง
พระองค์ทรงอาศัยพระกรุณา
ทรงครองผ้าอุทกสาฎกด้วยมุ่งพระทัยจักให้มหาชนพ้นจากความทุกข์ ประทับยืน
ณ บันไดขั้นแรกแห่งโบกขรณีเชตวัน ทรงบันดาลให้ฝนตก

3. 3
เหมือนห้วงน้าใหญ่ไหลบ่าท่วมโกศลรัฐทุกส่วน โดยเวลาเพียงครู่เดียว
ทรงปลดเปลื้องมหาชนจากทุกข์กาย ทุกข์ใจ แล้วเสด็จเข้าพระวิหาร.
พระศาสดาเสด็จออกจากพระคันธกุฎี เสด็จมาสู่ธรรมสภา ตรัสถามว่า
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย พวกเธอนั่งประชุม สนทนากันด้วยเรื่องอะไร?
ครั้นภิกษุทั้งหลายกราบทูลให้ทรงทราบแล้ว ตรัสว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
มิใช่แต่ในบัดนี้เท่านั้น ที่ตถาคตทาให้ฝนตก ในเมื่อมหาชนพากันลาบาก
แม้ในกาลก่อน เมื่อตถาคตเกิดในกาเนิดสัตว์เดรัจฉาน
แม้ในคราวเป็นราชาของฝูงปลา ก็ได้ทาให้ฝนตกแล้วเหมือนกัน
แล้วทรงนาเรื่องในอดีตมาสาธก ดังต่อไปนี้ :-
ในอดีตกาล มีลาห้วยแห่งหนึ่งล้อมรอบด้วยชัฏแห่งเถาวัลย์
อยู่ตรงโบกขรณีเชตวันนี้ ณ เมืองสาวัตถี แคว้นโกศลนี้แหละ
ครั้งนั้นพระโพธิสัตว์บังเกิดในกาเนิดปลา มีฝูงปลาเป็นบริวารอยู่ในลาห้วยนั้น
แม้ในคราวนั้น แคว้นนั้นฝนก็ไม่ตกเหมือนคราวนี้
ข้าวกล้าของพวกมนุษย์เหี่ยวแห้ง ในบึงเป็นต้นขาดน้า
ฝูงปลาและเต่าพากันคุดเข้าเปือกตม. แม้ที่ลาห้วยนั้น
ฝูงปลาก็พากันคุดเข้าโคลนตม ซุกซ่อนในที่นั้นๆ
ฝูงกาเป็ นต้นก็พากันรุมจิกทึ้งออกมาจิกกินด้วยจะงอยปาก.
พระโพธิสัตว์เห็นความพินาศของหมู่ญาติ ก็ดาริว่า
ผู้อื่นเว้นเราเสียแล้ว
ใครเล่าที่จะได้ชื่อว่าสามารถปลดเปลื้องทุกข์ของพวกปลาเหล่านี้ เป็ นไม่มี
เราจักทาสัจจกิริยาให้ฝนตก ปลดเปลื้องฝูงญาติจากทุกข์ คือความตายให้จงได้
แล้วแหวกตมสีดาออก พญาปลาใหญ่สีกายเหมือนปุ่มต้นอัญชัน ลืมตาทั้งคู่
อันเปรียบได้กับแก้วมณีสีแดงที่เจียรนัยแล้ว มองดูอากาศ
บันลือเสียงกล่าวแก่เทวราชปัชชุนนะว่า ข้าแต่พระปัชชุนนะผู้เจริญ
ข้าพเจ้าอาศัยหมู่ญาติเดือดร้อนมาก ในเมื่อข้าพเจ้าผู้ทรงศีลลาบากอยู่
ทาไมท่านไม่ช่วยให้ฝนตกลงมาเล่า
ข้าพเจ้าบังเกิดในฐานะที่จะกัดกินพวกเดียวกัน
แต่ก็ยังไม่เคยได้ชื่อว่ากัดกินมัจฉาชาติ
ตั้งต้นแต่ปลาเล็กแม้มีขนาดเท่าเมล็ดข้าวสาร ถึงสัตว์มีปราณอื่นๆ เล่า
ข้าพเจ้าก็มิได้เคยแกล้งปลงชีวิตเลย ด้วยสัจจวาจานี้ ขอท่านจงให้ฝนตกลงมา
ปลดเปลื้องหมู่ญาติของข้าพเจ้าจากทุกข์เทอญ
เมื่อจะเรียกเทวราชปัชชุนนะ ประหนึ่งสั่งงานคนรับใช้ กล่าวคาถานี้
ความว่า :-
"ข้าแต่พระปัชชุนนะ ท่านจงคารนคารามให้ขุมทรัพย์ของกาพินาศไป
จงทาลายฝูงกาด้วยความโศก และจงปลดเปลื้องข้าพเจ้าจากความโศกเถิด" ดังนี้.

4. 4
พระโพธิสัตว์เรียกท้าวปัชชุนนะ เหมือนสั่งบังคับคนรับใช้อย่างนี้
ให้ฝนห่าใหญ่ตกทั่วแคว้นโกศล ให้มหาชนพ้นจากมรณทุกข์
ในปริโยสานกาลของชีวิตก็ได้ไปตามยถากรรม.
พระบรมศาสดาจึงตรัสว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
มิใช่แต่ในบัดนี้เท่านั้นที่ตถาคตยังฝนให้ตก แม้ในกาลก่อน ถึงเกิดในกาเนิดปลา
ก็ให้ฝนตกแล้วเหมือนกัน ดังนี้
ครั้นทรงนาพระธรรมเทศนานี้มาแล้ว ทรงสืบอนุสนธิ ประชุมชาดกว่า
ฝูงปลาในครั้งนั้น ได้มาเป็ นพุทธบริษัท
ปัชชุนนะเทวราชได้มาเป็ น พระอานนท์
ส่วนพญาปลาได้มาเป็น เราตถาคต ฉะนี้แล.
-----------------------------------------------------