ว่าด้วย คนมีศิลปะ พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ ณ พระเชตวันมหาวิหาร ทรงปรารภภิกษุผู้ฆ่าหงส์รูปหนึ่ง ตรัสพระธรรมเทศนานี้ ดังนี้. ได้ยินว่า ภิกษุนั้นเป็นกุลบุตรชาวเมืองสาวัตถีผู้หนึ่ง ถึงความสำเร็จในสาลิตตกศิลป์ ที่เรียกว่า สาลิตตกศิลป์ ได้แก่ศิลปะในการดีดก้อนกรวด. วันหนึ่ง เขาฟังธรรมแล้ว บวชถวายชีวิตในพระศาสนา ได้อุปสมบทแล้ว แต่มิได้เป็นผู้มุ่งการศึกษา มิได้เป็นผู้ยังการปฏิบัติให้สำเร็จ. วันหนึ่ง เธอชวนภิกษุหนุ่มรูปหนึ่ง ไปสู่แม่น้ำอจิรวดี อาบน้ำแล้วพักอยู่ที่ฝั่งแม่น้ำ. ครั้งนั้น หงส์ขาว ๒ ตัวพากันบินมาทางอากาศ เธอจึงกล่าวกะภิกษุหนุ่มนั้นว่า ผมจะเอาก้อนกรวดประหารหงส์ตัวหลังนี้ที่นัยน์ตา ให้ตกลงมาแทบเท้าของท่าน. อีกรูปหนึ่งกล่าวว่า ท่านจะทำให้มันตกได้อย่างไร ท่านไม่อาจประหารมันได้ดอก. เธอกล่าวว่า เรื่องนั้นยกไว้ก่อนเถิด เราจักประหารมันที่นัยน์ตาข้างโน้น ให้ทะลุถึงตาข้างนี้. ภิกษุหนุ่มจึงกล่าวแย้งว่า คราวนี้ท่านพูดไม่จริงละ! เธอบอกว่า ถ้าอย่างนั้น คุณคอยดู แล้วหยิบเอาก้อนกรวดคมๆ ได้ก้อนหนึ่งคลึงด้วยนิ้วชี้ แล้วดีดไปข้างหลังของหงส์นั้น ก้อนกรวดนั้นส่งเสียงหึ่งๆ หงส์คิดว่า น่าจะมีอันตราย เหลียวกลับมาหมายจะฟังเสียง ภิกษุนอกนี้ ก็ถือก้อนกรวดก้อนหนึ่งไว้ในขณะนั้น เมื่อมันยังเหลียวดูอยู่ ก็ดีดไปกระทบนัยน์ตาอีกข้างหนึ่ง ก้อนกรวดเจาะทะลุถึงนัยน์ตาอีกข้างหนึ่ง หงส์ร้องดังสนั่น ตกลงมาที่ใกล้เท้าทันที. พวกภิกษุมาจากที่นั้นๆ พากันติเตียน กล่าวว่า คุณทำไม่สมควรเลย แล้วนำเธอไปสำนักพระศาสดา กราบทูลเรื่องนั้นว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ภิกษุรูปนี้กระทำกรรมชื่อนี้. พระศาสดาทรงตำหนิภิกษุนั้น ตรัสว่า ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย มิใช่แต่ในบัดนี้เท่านั้นที่ภิกษุนี้ฉลาดในศิลปะนั้น แม้ครั้งก่อนก็ได้เป็นผู้ฉลาดแล้วเหมือนกัน แล้วทรงนำเอาเรื่องในอดีตมาสาธก ดังต่อไปนี้

1. 1
สาลิตตกชาดก
พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๗ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๙ [ฉบับมหาจุฬาฯ]
ขุททกนิกาย ชาดก ภาค ๑
๗. สาลิตตกชาดก (จากพระไตรปิฎก ลาดับเรื่องที่ ๑๐๗)
ว่าด้วยศิลปะในการดีดก้อนกรวด
(อามาตย์โพธิสัตว์เข้าไปเฝ้ าพระราชากราบทูลลาไปเรียนศิลปะว่า)
[๑๐๗] ขึ้นชื่อว่าศิลปะแม้ชนิดใดชนิดหนึ่ง
ก็สามารถให้สาเร็จประโยชน์ได้โดยแท้
ขอพระองค์ทรงทอดพระเนตรหมู่บ้านในทิศทั้ง ๔
ที่คนง่อยได้แล้วเพราะการดีดมูลแพะ
สาลิตตกชาดกที่ ๗ จบ
----------------------
คาอธิบายเพิ่มเติมนามาจากบางส่วนของอรรถกถา
สาลิตตกชาดก
ว่าด้วย คนมีศิลปะ
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ ณ พระเชตวันมหาวิหาร
ทรงปรารภภิกษุผู้ฆ่าหงส์รูปหนึ่ง ตรัสพระธรรมเทศนานี้ ดังนี้.
ได้ยินว่า ภิกษุนั้นเป็ นกุลบุตรชาวเมืองสาวัตถีผู้หนึ่ง
ถึงความสาเร็จในสาลิตตกศิลป
์
ที่เรียกว่า สาลิตตกศิลป
์ ได้แก่ศิลปะในการดีดก้อนกรวด. วันหนึ่ง
เขาฟังธรรมแล้ว บวชถวายชีวิตในพระศาสนา ได้อุปสมบทแล้ว
แต่มิได้เป็ นผู้มุ่งการศึกษา มิได้เป็ นผู้ยังการปฏิบัติให้สาเร็จ. วันหนึ่ง
เธอชวนภิกษุหนุ่มรูปหนึ่ง ไปสู่แม่น้าอจิรวดี อาบน้าแล้วพักอยู่ที่ฝั่งแม่น้า.
ครั้งนั้น หงส์ขาว ๒ ตัวพากันบินมาทางอากาศ
เธอจึงกล่าวกะภิกษุหนุ่มนั้นว่า
ผมจะเอาก้อนกรวดประหารหงส์ตัวหลังนี้ที่นัยน์ตา ให้ตกลงมาแทบเท้าของท่าน.
อีกรูปหนึ่งกล่าวว่า ท่านจะทาให้มันตกได้อย่างไร ท่านไม่อาจประหารมันได้ดอก.
เธอกล่าวว่า เรื่องนั้นยกไว้ก่อนเถิด เราจักประหารมันที่นัยน์ตาข้างโน้น
ให้ทะลุถึงตาข้างนี้. ภิกษุหนุ่มจึงกล่าวแย้งว่า คราวนี้ท่านพูดไม่จริงละ!
เธอบอกว่า ถ้าอย่างนั้น คุณคอยดู แล้วหยิบเอาก้อนกรวดคมๆ
ได้ก้อนหนึ่งคลึงด้วยนิ้วชี้ แล้วดีดไปข้างหลังของหงส์นั้น
ก้อนกรวดนั้นส่งเสียงหึ่งๆ หงส์คิดว่า น่าจะมีอันตราย
เหลียวกลับมาหมายจะฟังเสียง ภิกษุนอกนี้ ก็ถือก้อนกรวดก้อนหนึ่งไว้ในขณะนั้น
เมื่อมันยังเหลียวดูอยู่ ก็ดีดไปกระทบนัยน์ตาอีกข้างหนึ่ง
ก้อนกรวดเจาะทะลุถึงนัยน์ตาอีกข้างหนึ่ง หงส์ร้องดังสนั่น

2. 2
ตกลงมาที่ใกล้เท้าทันที.
พวกภิกษุมาจากที่นั้นๆ พากันติเตียน กล่าวว่า คุณทาไม่สมควรเลย
แล้วนาเธอไปสานักพระศาสดา กราบทูลเรื่องนั้นว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ
ภิกษุรูปนี้กระทากรรมชื่อนี้. พระศาสดาทรงตาหนิภิกษุนั้น ตรัสว่า
ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย มิใช่แต่ในบัดนี้เท่านั้นที่ภิกษุนี้ฉลาดในศิลปะนั้น
แม้ครั้งก่อนก็ได้เป็ นผู้ฉลาดแล้วเหมือนกัน แล้วทรงนาเอาเรื่องในอดีตมาสาธก
ดังต่อไปนี้ :-
ในอดีตกาล
ครั้งพระเจ้าพรหมทัตเสวยราชสมบัติอยู่ในพระนครพาราณสี
พระโพธิสัตว์เสวยพระชาติเป็นอามาตย์ของพระองค์ ครั้งนั้น
ปุโรหิตของพระราชาเป็นคนปากกล้ายิ่งนัก ชอบพูดมาก เมื่อตั้งต้นพูดแล้ว
คนอื่นๆ จะไม่มีโอกาสได้พูดเลยทีเดียว ฝ่ายพระราชาก็ทรงพระดาริว่า
เมื่อไรเล่าหนอ เราถึงจักได้ใครช่วยสกัดถ้อยคาของเขาเสียได้ ตั้งแต่นั้น
ท้าวเธอก็ทรงใคร่ครวญหาคนอย่างนี้สักคนหนึ่ง.
ครั้งนั้น ในเมืองพาราณสี มีบุรุษง่อยคนหนึ่งถึงความสาเร็จในศิลปะ
คือการดีดก้อนกรวด พวกเด็กชาวบ้านยกเขาขึ้นสู่รถ
ช่วยกันลากมาไว้ที่ต้นไทรใหญ่สมบูรณ์ด้วยคาคบต้นหนึ่ง
ซึ่งมีอยู่ใกล้ประตูพระนครพาราณสี พากันห้อมล้อม ให้เงินมีกากณึกเป็ นต้น
ร้องบอกว่า จงทารูปช้าง จงทารูปม้า เขาก็ดีดก้อนกรวดแสดงรูปต่างๆ
ที่ใบไทรทั้งหลาย ในไทรทั้งมวลล้วนเป็นช่องน้อย ช่องใหญ่ไปทั้งนั้น.
ครั้งนั้น พระเจ้าพาราณสีเสด็จพระดาเนินไปสู่พระอุทยาน
เสด็จถึงตรงนั้น พวกเด็กทั้งหมดพากันหนี เพราะกลัวจะถูกขับไล่
บุรุษง่อยนอนอยู่ในที่นั้นเอง พระราชาเสด็จถึงโคนต้นไทร
ประทับนั่งในราชรถนั่นแล ทอดพระเนตรเห็นเงาต่างๆ
เพราะใบไม้ทั้งหลายขาดเป็นช่อง ก็ทรงจ้องดู
ครั้นเห็นใบไม้ทั้งปวงปรุโปร่งไปหมด ก็ตรัสถามว่า
ใบไม้เหล่านี้ใครทาให้เป็นอย่างนี้? ราชบุรุษกราบทูลว่า ข้าแต่สมมติเทพ
บุรุษเปลี้ยกระทา พระเจ้าข้า. พระราชทรงพระดาริว่า
อาศัยคนผู้นี้เราอาจสกัดคาของพราหมณ์ได้ จึงมีพระดารัสถามว่า พนาย
เจ้าง่อยอยู่ไหนละ? ราชบุรุษเที่ยวค้น ก็พบเขานอนอยู่ที่โคนไม้ ก็พากันนาตัวมา
กราบทูลว่า นี่ พระเจ้าข้า. พระราชารับสั่งให้เข้าเฝ้ า แล้วทรงขับบริษัทไปเสีย
ตรัสถามว่า ในสานักของเรามีพราหมณ์ปากกล้าอยู่คนหนึ่ง
เจ้าจักอาจทาให้เขาหมดเสียงได้ไหม? บุรุษง่อยกราบทูลว่า
เมื่อได้ขี้แพะประมาณทะนานหนึ่ง ข้าพระองค์ก็อาจจะกระทาได้ พระเจ้าข้า.
พระราชารับสั่งให้ราชบุรุษพาบุรุษง่อยเข้าไปสู่พระราชวัง

3. 3
ให้นั่งอยู่ภายในม่าน เจาะช่องที่ม่าน รับสั่งให้จัดที่นั่งของพราหมณ์ตรงช่อง
แล้วให้วางขี้แพะแห้งประมาณหนึ่งทะนานไว้ใกล้ๆ บุรุษง่อย
เวลาพราหมณ์มาเฝ้ า รับสั่งให้นั่งเหนืออาสนะนั้น พลางทรงตั้งเรื่องสนทนาขึ้น
พราหมณ์ไม่ยอมให้โอกาสแก่คนอื่นๆ เริ่มกราบทูลแก่พระราชา ครั้งนั้น
บุรุษง่อยก็ดีดขี้แพะไปทีละก้อนๆ ทางช่องม่าน
กะให้ตกลงที่พื้นเพดานปากของพราหมณ์นั้นทุกที
เหมือนกับโยนใส่กระเช้าฉะนั้น พราหมณ์ก็กลืนขี้แพะที่ดีดมาแล้วๆ
เหมือนกรอกน้ามันใส่ทะนาน. ขี้แพะถึงความสิ้นไปหมดทั้งทะนาน
ขี้แพะประมาณทะนานหนึ่งนั้น เข้าท้องของพราหมณ์ไปได้ประมาณกึ่งอาฬหกะ
พระราชาทรงทราบความที่ขี้แพะหมดสิ้นแล้ว จึงตรัสว่า ท่านอาจารย์
ท่านกลืนขี้แพะเข้าไปตั้งทะนาน เพราะเป็นคนปากมาก ท่านยังไม่รู้อะไรเลย
บัดนี้ ท่านจักไม่สามารถให้ขี้แพะมากกว่านี้ย่อยได้ ไปเถิด จงดื่มน้าประยงค์
ถ่ายทิ้ง ทาตนให้ปราศจากโรคเถิด. จาเดิมแต่นั้น
พราหมณ์เหมือนมีปากถูกปิดสนิท แม้ใครจะพูดก็ไม่ค่อยจะพูดด้วย
พระราชาทรงพระดาริว่า บุรุษนี้ทาความสบายหูให้แก่เรา พระราชทานบ้าน ๔
หลัง ในทิศทั้ง ๔ มีส่วยขึ้นประมาณแสนกษาปณ์
พระโพธิสัตว์เข้าเฝ้ าพระราชา กราบทูลว่า ข้าแต่สมมติเทพ
ธรรมดาศิลปะในโลก บัณฑิตทั้งหลายพึงเรียน แม้เพียงดีดก้อนกรวด
ก็ยังช่วยให้บุรุษง่อยได้สมบัตินี้.
แล้วกล่าวคาถานี้ ความว่า :-
"ขึ้นชื่อว่าศิลปะ แม้อย่างใดอย่างหนึ่ง
ย่อมยังประโยชน์ให้สาเร็จโดยแท้ ขอเชิญพระองค์ทรงทอดพระเนตรบุรุษง่อย
ได้บ้านส่วยทั้ง ๔ ทิศก็ด้วยการดีดมูลแพะ" ดังนี้.
พระศาสดาทรงนาพระธรรมเทศนานี้มา ตรัสประชุมชาดกว่า
บุรุษง่อยในครั้งนั้น ได้มาเป็นภิกษุนี้
พระราชาได้มาเป็น อานนท์
ส่วนอามาตย์ผู้เป็นบัณฑิตได้มาเป็น เราตถาคต ฉะนี้แล.
-------------------------------