The Epistle to Titus is one of the three pastoral epistles in the New Testament, historically attributed to Paul the Apostle. It is addressed to Saint Titus and describes the requirements and duties of presbyters/bishops.

1. Tito
CAPÍTULO 1
1 Paulo, servo de Deus e apóstolo de Xesucristo, segundo a
fe dos elixidos de Deus e o recoñecemento da verdade que
é segundo a piedad;
2 Na esperanza da vida eterna, que Deus, que non pode
mentir, prometeu antes do comezo do mundo;
3 Pero no seu momento manifestou a súa palabra mediante
a predicación, que me foi encomendada segundo o
mandamento de Deus, noso Salvador;
4A Tito, o meu propio fillo, segundo a fe común: Graza,
misericordia e paz de Deus Pai e do Señor Xesús Cristo,
noso Salvador.
5Por iso deixeiche en Creta, para que ordenaras as cousas
que faltan, e ordenases anciáns en todas as cidades, como
che fixera.
6 Se algún é irreprensible, o marido dunha soa muller, que
teña fillos fieis non acusados de motín nin de rebeldía.
7 Porque un bispo debe ser irreprensible, como
administrador de Deus; nin obstinado, nin pronto enfadado,
nin dado ao viño, nin goleador, nin dado á sucia ganancia;
8 Pero amante da hospitalidade, amante dos homes de ben,
sobrio, xusto, santo, temperado;
9 Mantendo firme a palabra fiel tal e como se lle ensinaron,
para que, mediante a boa doutrina, poida exhortar e
convencer aos contrarios.
10Porque hai moitos faladores e enganadores rebeldes e
vanidosos, especialmente os da circuncisión:
11 A quen hai que tapar a boca, a quen destrozan casas
enteiras, ensinando cousas que non deben, por mor dun
lucro sucio.
12 Un deles, mesmo un profeta propio, dixo: Os cretiáns
son sempre mentireiros, feras malas, barrigas lentos.
13 Esta testemuña é certa. Por iso, repréndeos severamente,
para que sexan sanes na fe;
14 Sen facer caso ás fábulas xudías e aos mandamentos dos
homes que se afastan da verdade.
15 Para os puros todas as cousas son puras; pero para os
contaminados e incrédulos nada é puro; pero ata a súa
mente e conciencia están contaminadas.
16 Profesan coñecer a Deus; pero nas obras néganlle, sendo
abominables e desobedientes, e reprobados a toda boa obra.
CAPÍTULO 2
1 Pero ti di as cousas que se converten en boa doutrina:
2 Que os anciáns sexan sobrios, graves, temperados, sanes
na fe, na caridade, na paciencia.
3 As vellas tamén, que se comporten como corresponde á
santidade, non acusadoras falsas, non dadas a moito viño,
mestres de cousas boas;
4Para que ensinen ás mozas a ser sobrias, a amar aos seus
maridos, a amar aos seus fillos,
5 Ser discretos, castos, gardas na casa, bos, obedientes aos
seus propios maridos, para que a palabra de Deus non sexa
blasfemada.
6 Os mozos tamén exhortan a ser sobrios.
7 Mostrando en todas as cousas un modelo de boas obras:
na doutrina mostrando incorrupción, gravidade, sinceridade,
8 Fala sana, que non se pode condenar; para que o que é o
contrario se avergonza, sen ter nada malo que dicir de vós.
9 Exhorta aos servos a ser obedientes aos seus propios
amos e a agradarlles ben en todas as cousas; non volver
contestar;
10 Non robando, senón mostrando toda boa fidelidade;
para que adornen en todas as cousas a doutrina de Deus,
noso Salvador.
11 Porque a graza de Deus que trae a salvación apareceu a
todos os homes,
12 Ensinándonos que, negando a impiedade e os desexos
mundanos, debemos vivir con sobriedade, xustiza e
piadosidade neste mundo presente;
13 Agardando esa bendita esperanza e a gloriosa aparición
do gran Deus e do noso Salvador Xesucristo;
14 Quen se entregou por nós, para redimirnos de toda
iniquidade e purificar para si un pobo propio, celoso das
boas obras.
15 Estas cousas falan, exhortan e reprenden con toda
autoridade. Que ninguén te desprece.
CAPÍTULO 3
1Recordádeos que se sometan aos principados e aos
poderes, que obedezcan aos maxistrados, que estean
preparados para toda boa obra,
2 Para non falar mal de ninguén, para non ser peleadores,
senón mansos, mostrando toda mansedume a todos os
homes.
3Porque nós mesmos tamén fomos ás veces insensatos,
desobedientes, enganados, servindo a diversos desexos e
praceres, vivindo na malicia e na envexa, odiosos e
odiándonos uns aos outros.
4Pero despois apareceron a bondade e o amor de Deus, o
noso Salvador, para cos homes,
5 Non por obras de xustiza que fixemos, senón segundo a
súa misericordia salvounos, mediante o lavado da
rexeneración e a renovación do Espírito Santo;
6 O cal derramou sobre nós abundantemente por medio de
Xesucristo, noso Salvador;
7 Para que, xustificados pola súa graza, sexamos feitos
herdeiros segundo a esperanza da vida eterna.
8 Este é un dito fiel, e quero que as afirmes constantemente,
para que os que creron en Deus teñan coidado de manter as
boas obras. Estas cousas son boas e proveitosas para os
homes.
9 Pero evita as preguntas insensatas, as xenealoxías, as
disputas e as disputas pola lei; pois son inútiles e vanidosos.
10 Un home que é herexe despois da primeira e segunda
amonestación rexeita;
11 Sabendo que o que é tal é subvertido e peca, sendo
condenado por si mesmo.
12 Cando te mande a Artemas ou a Tíquico, procura vir a
min a Nicópole, porque alí determinei pasar o inverno.
13 Traede con dilixencia a Zenas, o avogado, e Apolos,
para que non lles falte nada.
14 E aprendamos tamén os nosos a manter as boas obras
para os usos necesarios, para que non sexan infrutuosas.
15 Todos os que están comigo saúdante. Saúde aos que nos
aman na fe. A graza estea con todos vós. Amén. (Foi
escrito a Tito, ordenado o primeiro bispo da igrexa dos
crecianos, de Nicópole de Macedonia.)