Inclúe os concellos de Allariz, A Bola, Rairiz de Veiga e Vilar de Santos. O territorio está artellado arredor dos vales do Arnoia e Limia e os macizos montañosos que os separan. É unha área que acolle importantes valores naturais e culturais.
Influence des coffrages sur la qualité esthétique du béton apparentBenoit Parmentier
Presented at the GBB-BBG Conference on "Exposed concrete" - 27/01/2009
With the support of V. Pollet, V. Dieryck, N. Cauberg & J. Pierard (CSTC-WTCB-BBRI)
Influence des coffrages sur la qualité esthétique du béton apparentBenoit Parmentier
Presented at the GBB-BBG Conference on "Exposed concrete" - 27/01/2009
With the support of V. Pollet, V. Dieryck, N. Cauberg & J. Pierard (CSTC-WTCB-BBRI)
SPONDYLOLYSE: solution de continuité au niveau de l’isthme de la vertèbre
SPONDYLOLYSTHESIS: « glissement en avant d’un corps vertébral, provoqué par la rupture de la continuité ou l’élongation des isthmes » (TAILLARD)
Les amputes des membres tp med physique doc ii g7BACHWEKI
Ce travail sur la prise en charge des amputés des membres a été effectué par les étudiants de la faculté de médecine Deuxieme Doctorat de l'Université de Goma au Nord Kivu de la RDC. Supervisé par Dr Simplice VUHAKA, spécialiste en chirurgie traumatologie (Hopital HEAL Africa)
Está situado ao nordeste da provincia de Ourense, na comarca de Valdeorras, no linde con León (comarca do Bierzo. O espazo articúlase arredor da serra de Enciña da Lastra (vertente suroeste) e do Val do Sil e varios afluentes en terreos de Rubiá (Ourense).
Conta con varias figuras de protección:
-PARQUE NATURAL. Decreto 157/2002, do 4 de abril (DOG 03-05-02).
-ZEPA Zona de especial protección para as aves (1.787 ha)
-LIC, Lugar de importancia comunitaria, 1787 ha (21 de setembro de 2006). Hai unha proposta de ampliación pendente de aprobar.
-ZEC, Zona especial de conservación, 1.742 ha (31 de marzo de 2014)
-A área correspóndese parcialmente coa IBA 010 Montes Aquilanos, compartida polas comunidades autónomas de Galiza e Castela e León, incluida no inventario de SEO/BirdLife (1998).
-O Instituto Xeolóxico e Mineiro de España inclue parte da área no Punto de Interese Xeolóxico "Minas de Pintura" (PIG OR-3), que, ademais dun depósito presilúrico de limonita situado en Pardollán, de elevado interese estratigráfico, inclúe o Estreito de Covas e o macizo calcario de Penarrubia.
-Linda co LIC “Sierra de la Encina de La Lastra” do Bierzo (León), cunha superficie de 289,44 ha.
Os montes do Invernadeiro forman parte do Macizo Central. O espazo ocupa os vales dos ríos Ribeira Grande e Ribeira Pequena (Camba-Bibei-Sil) e os montes que os separan e rodean
Limita polo norte cos montes comunais de Camba (Laza) e Vilariño de Conso e coa serra de Queixa (Chandrexa de Queixa), ao sur co encoro das Portas e o monte comunal de Campobecerros (Castrelo do Val), ao leste coa divisoria dos ríos Ribeira Grande e Conso, e ao oeste coa serra do Fial das Corzas (Camba, Laza).
É unha área de elevado interese xeomorfolóxico e paisaxístico que acolle unha grande biodiversidade de hábitats e especies.
CONCELLOS: A Golada, Lalín e Vila de Cruces.
O espazo protexido ocupa o curso baixo do río Arnego, dedes o encoro de Portodemouros ata a Ponte de Vilariño, parate do seu afluente Abellás (ata A Ponte da Veiga) e os bosques limítrofes.
As especiais características climáticas da zona, con influencias mediterráneas, propician o desenvolvemento das sobreiras que forman os bosques desta especie máis grandes e mellor conservados de Galiza, principal motivo da protección deste espazo.
O espazo inclúe os bosques de Cruzul e Agüeira e parte do curso do río Navia e os seus afluentes Valdeparada, Boullón e Narón, nos concellos de Becerreá e As Nogais.
Situada ao nordeste da provincia de Ourense, no linde con León, compartida entre as comarcas de Valdeorras e O Bierzo.
É unha cadea de montañas calcárias que discorre perpendicularmente ao río Sil e separa os vales do Galir e o Selmo. O Pico máis elevado é o Tara (1.112 m). No seu extremo oeste destaca a formación de picos coñecidos como “Penedos de Oulego”: Pena Tallada, Penouco Grande, Penouco Pequeno, A Petada...
É unha serra que acolle importantes valores paisaxísticos, xeolóxicos e biolóxicos.
CONCELLOS: Parada do Sil, Nogueira de Ramuín (Ourense) e Sober e Pantón (Lugo)
Inclúe a ribeira do Canón do Sil, desde Os Peares ata Portabrosmos (Sober) e A Pena (Parada de Sil), e o canón do Cabe, desde Canaval ata a unión co Sil.
O maior interese desta zona reside na espectaculidade das paisaxes do canón do Sil, de grande valor xeolóxico, ecolóxico e cultural. A paisaxe deste espazo está moi influída pola man do ser humano: cultivo de vides en socalcos desde tempos moi antigos e construción de encoros que modificaron totalmente a fisonomía do val dos ríos.
SPONDYLOLYSE: solution de continuité au niveau de l’isthme de la vertèbre
SPONDYLOLYSTHESIS: « glissement en avant d’un corps vertébral, provoqué par la rupture de la continuité ou l’élongation des isthmes » (TAILLARD)
Les amputes des membres tp med physique doc ii g7BACHWEKI
Ce travail sur la prise en charge des amputés des membres a été effectué par les étudiants de la faculté de médecine Deuxieme Doctorat de l'Université de Goma au Nord Kivu de la RDC. Supervisé par Dr Simplice VUHAKA, spécialiste en chirurgie traumatologie (Hopital HEAL Africa)
Está situado ao nordeste da provincia de Ourense, na comarca de Valdeorras, no linde con León (comarca do Bierzo. O espazo articúlase arredor da serra de Enciña da Lastra (vertente suroeste) e do Val do Sil e varios afluentes en terreos de Rubiá (Ourense).
Conta con varias figuras de protección:
-PARQUE NATURAL. Decreto 157/2002, do 4 de abril (DOG 03-05-02).
-ZEPA Zona de especial protección para as aves (1.787 ha)
-LIC, Lugar de importancia comunitaria, 1787 ha (21 de setembro de 2006). Hai unha proposta de ampliación pendente de aprobar.
-ZEC, Zona especial de conservación, 1.742 ha (31 de marzo de 2014)
-A área correspóndese parcialmente coa IBA 010 Montes Aquilanos, compartida polas comunidades autónomas de Galiza e Castela e León, incluida no inventario de SEO/BirdLife (1998).
-O Instituto Xeolóxico e Mineiro de España inclue parte da área no Punto de Interese Xeolóxico "Minas de Pintura" (PIG OR-3), que, ademais dun depósito presilúrico de limonita situado en Pardollán, de elevado interese estratigráfico, inclúe o Estreito de Covas e o macizo calcario de Penarrubia.
-Linda co LIC “Sierra de la Encina de La Lastra” do Bierzo (León), cunha superficie de 289,44 ha.
Os montes do Invernadeiro forman parte do Macizo Central. O espazo ocupa os vales dos ríos Ribeira Grande e Ribeira Pequena (Camba-Bibei-Sil) e os montes que os separan e rodean
Limita polo norte cos montes comunais de Camba (Laza) e Vilariño de Conso e coa serra de Queixa (Chandrexa de Queixa), ao sur co encoro das Portas e o monte comunal de Campobecerros (Castrelo do Val), ao leste coa divisoria dos ríos Ribeira Grande e Conso, e ao oeste coa serra do Fial das Corzas (Camba, Laza).
É unha área de elevado interese xeomorfolóxico e paisaxístico que acolle unha grande biodiversidade de hábitats e especies.
CONCELLOS: A Golada, Lalín e Vila de Cruces.
O espazo protexido ocupa o curso baixo do río Arnego, dedes o encoro de Portodemouros ata a Ponte de Vilariño, parate do seu afluente Abellás (ata A Ponte da Veiga) e os bosques limítrofes.
As especiais características climáticas da zona, con influencias mediterráneas, propician o desenvolvemento das sobreiras que forman os bosques desta especie máis grandes e mellor conservados de Galiza, principal motivo da protección deste espazo.
O espazo inclúe os bosques de Cruzul e Agüeira e parte do curso do río Navia e os seus afluentes Valdeparada, Boullón e Narón, nos concellos de Becerreá e As Nogais.
Situada ao nordeste da provincia de Ourense, no linde con León, compartida entre as comarcas de Valdeorras e O Bierzo.
É unha cadea de montañas calcárias que discorre perpendicularmente ao río Sil e separa os vales do Galir e o Selmo. O Pico máis elevado é o Tara (1.112 m). No seu extremo oeste destaca a formación de picos coñecidos como “Penedos de Oulego”: Pena Tallada, Penouco Grande, Penouco Pequeno, A Petada...
É unha serra que acolle importantes valores paisaxísticos, xeolóxicos e biolóxicos.
CONCELLOS: Parada do Sil, Nogueira de Ramuín (Ourense) e Sober e Pantón (Lugo)
Inclúe a ribeira do Canón do Sil, desde Os Peares ata Portabrosmos (Sober) e A Pena (Parada de Sil), e o canón do Cabe, desde Canaval ata a unión co Sil.
O maior interese desta zona reside na espectaculidade das paisaxes do canón do Sil, de grande valor xeolóxico, ecolóxico e cultural. A paisaxe deste espazo está moi influída pola man do ser humano: cultivo de vides en socalcos desde tempos moi antigos e construción de encoros que modificaron totalmente a fisonomía do val dos ríos.
Un espazo de montaña que remata a serra do Galiñeiro polo sur.
Ten un grande interese paisaxístico, xeolóxico, botánico e histórico-etnográfico.
Concellos: Tui
O espazo protexido inclúe A Serra do Careón, as Gándaras de Melide, un pequeno tramo do río Ulla e os cursos dos seus afluentes Furelos e Seco. É unha área dun grande interese xeolóxico, pola presenza de rochas pouco comúns e formacións xeolóxicas de interes e dunha excepcional relevancia botánica, por acoller especies vexetais únicas.
CONCELLOS: Melide, Santiso, Toques (A Coruña), Friol e Palas de Rei (Lugo)
Inclúe o curso medio e baixo do río Masma, os seus afluentes Valiñadares, Fraga Vella ou Figueiras e Batán, a ría de Foz, e a costa ata a desembocadura do rego da Laguela, nos concellos de Foz, Barreiros, Lourenzá e Mondoñedo.
No espazo atópanse varios ecosistemas ben definidos: cantís, areais, marismas, río e bosques de ribeira.
O espazo abrangue o lago de Sanabria e as áreas de media e alta montaña das serras Segundeira e Cabreira.
SITIO NATURAL DE INTERESE NACIONAL (1946)
PARQUE NATURAL: “Lago de Sanabria e arredores” (1978), (2.365 Ha).
LIC (1998) (22.645 ha)
Zona de Especial Protección para as Aves, ZEPA (2000).
Inclúe a ría de Ribadeo, o curso do Río Eo desde Santalla, na Ribeira de Piquín, ata a desembocadura e os seus afluentes Rodil, Turia e Trabada, así como un pequeno tramo do Ramalledo.
É unha área con importantes valores ecolóxicos onde podemos atopar varias zonas diferenciadas cos seus ecosistemas específicos: a costa rochosa de mar aberto fora da ría de Ribadeo, a ría, o esteiro e o río.
LiIC Río Landro e Souto da Retorta de Chavínmonadela
Inclúe os tramos medio e baixo do curso do río Landro, desde Ourol ata Viveiro e o seu afluente Bravos, en territorio dos concellos de Ourol e Viveiro (Lugo)
CONCELLOS: Lousame, Noia, Outes e Porto do Son.
A comarca de Noia está situada no suroeste da provincia de A Coruña, con fronte ao centro e sur da ría de Muros e Noia, nas Rías Baixas Galegas. É unha comarca de paisaxes asociados ao mar e ás serras, onde as estreitas chairas costeiras están rodeadas en toda a súa contorna por aliñacións de cumes que van do Tremuzo, ao norte, ata o Barbanza, ao sur. O río Tambre é a principal arteria da comarca e forma o maior esteiro que ocupa o fondo da ría.
As áreas de maior interese natural atópanse ao longo de toda a costa onde hai numerosas praias e cantís de grande valor ecolóxico, e no esteiro do Tambre.
O concello de Vimianzo está situado, na súa maior parte, no núcleo do Val de Soneira -o val do río Grande-. Conta con dous pequenos tramos de litoral, na costa ao mar aberto e no interior da Ría de Camariñas. Está protexido no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
A ría de Corme e Laxe está situada na Costa da Morte. Ábrese entre as puntas do Roncudo (ao norte) e Laxe (ao sur), na saída ao mar do río Anllóns. Nesta ría pódense distinguir dúas áreas diferenciadas: o interior, formado polo esteiro do Anllóns, protexido da forza do mar por unha barra de area de 2 km; e o resto do espazo, máis aberto, rochoso e recortado con algunhas zonas abrigadas nas que hai praias. As vilas máis importantes son Corme, Ponteceso e Laxe. Está protexida no LIC/ZEC “Río Anllóns” e “Costa da Morte” e na ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de Ponteceso está situado na marxe dereita da ría de Corme e Laxe e na costa de mar aberto, entre as puntas do Roncudo e Queimada. Os principais núcleos de poboación son Ponteceso e Corme. Acolle áreas de grande valor paisaxístico e biolóxico asociados ás costas e ao río. Está protexida nos LICs/ZECs “Costa da Morte” e “Río Anllóns” e na ZEPA “Espazo Mariño da Costa da Morte”.
O concello de Laxe está situado no corazón da Costa da Morte, entre a ría de Corme e Laxe e o litoral de mar aberto. Ten unha costa moi diversa na que se alternan grandes areais e marismas, ría, enseadas, cabos, illotes, furnas... con tramos expostos e protexidos, zonas baixas e elevados cantís. É dun grande interese paisaxístico, xeolóxico e biolóxico. Está protexida no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte” e na Paisaxe Protexida “Penedos de Traba e Pasarela”.
O concello de Camariñas está situado no centro da Costa da Morte. Ten unha parte de costa moi exposta polo norte e o oeste e outra parte protexida, dentro da ría, polo sur. Acolle importantes áreas de interese paisaxístico, xeolóxico, ecolóxico e cultural. Está protexida no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”,no Sitio Natural de Interese Nacional “Cabo Vilán” e no Lugar de Interese Xeolóxico “Praia do Trece”.
CABANA DE BERGANTIÑOS está situado no fondo e na banda sur da ría de Corme e Laxe, onde ten un amplo tramo de litoral, en parte protexido nos LICs/ZECs “Río Anllóns” e “Costa da Morte”.
O concello de Malpica de Bergantiños forma parte do tramo de litoral coñecido como Costa da Morte, unha sucesión de cantís abruptos entre os que se atopan algunhas praias e que inclúe as illas Sisargas.
Acolle importantes valores naturais e culturais. Parte do litoral está protexido no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de Carballo forma da parte da Costa da Morte, unha costa exposta aberta ao océano e moi diversa, na que se alternan grandes areais e marismas, enseadas cabos, illas... con zonas baixas e elevados cantís. Parte do litoral está protexido no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de Arteixo atópase na fachada atlántica, no comezo do tramo de costa coñecido como “A Costa da Morte”. Nos seus 19 km de costa atópanse cantís de distintas alturas, esteiros, coídos e extensos areais. É unha costa dun grande valor ecolóxico, paisaxístico e xeolóxico, cunha importante actividade industrial e turística. Unha parte está protexida no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de A Laracha ten unha única parroquia que da ao mar, Caión. Está situada na Costa da Morte e ten un litoral que alterna cantís e areais de grande valor paisaxístico e biolóxico.
A costa comprendida entre a Punta de Mera e Torella é un espazo de mar aberto que separa as rías da Coruña e Betanzos-Ares. Un espazo de enormes valores paisaxísticos e ecolóxicos.
É unha ría curta e ampla, que se abre entre as puntas do Seixo Branco e Herminia, cunha separación de 4 km, e unha lonxitude total de 14 km, dos que case a metade corresponden á chamada ría do Burgo formada polo esteiro do Mero, que está separada da parte máis ancha pola frecha de Santa Cristina.
O concello de Oleiros ten unha liña litoral de case 40 km. Unha parte na ría do Burgo, outra na ría da Coruña, unha terceira mirando ao mar aberto e outra na boca da ría de Betanzos. Parte está protexida no LIC/ZEC e Monumento Natural “Costa de Dexo e Seixo Branco”
O concello da Coruña ten unha costa moi recortada e variada, parte na ría, onde se atopa o porto da cidade, e parte en mar aberto onde se suceden cantís e fermosas praias como as de Orzán e Riazor.
Proposto en 2011 como Lugar de importancia comunitaria (LIC) e Zona especial de conservación (ZEC).
Inclúe o tramo final do río Baxoi desde Ponte Baxoi ata a punta Redonda e unha pequena parte da frecha que forma a praia Grande de Miño. Os ecosistemas de maior interese son o esteiro, as dunas e un pequeno bosque de ribeira.
2. DATA DE DECLARACIÓN: 29 de
Xuño de 2005
SUPERFICIE: 21.842 ha
CONCELLOS: Allariz, A Bola,
Rairiz de Veiga e Vilar de Santos.
VALORES NATURAIS: ríos (Arnoia,
Limia), veigas e bosques de ribeira,
touzas, sebes e monte.
Inclúe os espazos protexidos:
LIC Veiga de Ponteliñares
ZEPA A Limia
Monumento Natural:
Carballa da Rocha
VALORES CULTURAIS: restos
arqueolóxicos, monumentos,
conxuntos urbáns, muíños, pontes,
curtidurías, tradicións...
3.
4. O territorio está artellado arredor dos vales do Arnoia e Limia e os macizos
montañosos que os separan.
É unha área de grande importancia bioxeográfica, onde conflúen características
mediterráneas e eurosiberianas.
5. Zona núcleo (149,2 ha, 0, 7%): lugares nos que é posible atopar ecosistemas
naturais menos alterados: os humidais da Veiga de Ponteliñares, A Carballa da
Rocha, O Briñal, O Canelar, O Foxo Vello, O Ruxidoiro, O Castro de Castrelo e O
Castro de San Miguel.
Veiga de Ponteliñares
9. Zona tampón (1.054,6 ha, 4,9%): áreas nas que as actividades a desenvolver
contribúen a mellorar a conservación, dentro dun marco de aproveitamento
sostible dos recursos (gandaría autóctona en réxime extensivo, agricultura,
recuperación de explotacións forestais abandoadas...).
Vaca de raza limiá en Rairiz de Veiga.
10. Zona de transición (20.278 ha, 94,4%): case a totalidade do territorio conta
con Plans de Ordenación con criterios de desenvolvemento sostible.
A poboación aproxímase aos 10.000 habitantes.
Santa Baia de Berredo (A Bola)
11. RELEVE
Presenta grandes variacións, desde A Limia, unha depresión chán e chea
de sedimentos, ata as alturas da Penamá (927 m).
As rochas dominantes nos cumes son os granitos, maiormente os de
dúas micas, e en menor cantidade granodioritas e gneis.
Vista desde o cume de San Cibrao
12. Serra de Monte Calvo
Separa o val do Arnoia da Limia.
O cume máis alto é A Gurita ou Penamá con 928 m.
Penamá desde Penamá (Allariz)
13. Monte de San Cibrao (912 m).
Pequeno macizo montañoso no que conflúen os concellos de Allariz, A Bola,
Rairiz da Veiga e A Merca. No seu cume hai unha capela visigótica, mámoas e
unha ampla área recreativa con vistas panorámicas sobre toda a contorna.
15. Penedo que dá que da nome ao concello de A Bola.
Unha formación granítica orixinada por alteración da rocha que se fendeu por
diferentes fracturas e que a erosión co paso do tempo deixou ao descuberto.
17. OS RÍOS
Os principais son o Arnoia e o Limia, que concentran nas súas beiras a
maioría dos ecosistemas de interese.
18. Río Arnoia
Nace na serra de San Mamede e desemboca no Miño na Arnoia, despois dun
percorrido de 87 km.
O Arnoia é o eixo principal de Allariz e concentra os mellores espazos naturais e
importantes manifestacións artísticas e etnográficas: pontes, muíños,
curtidurías... Foi intensamente aproveitado para mover todo tipo de mecanismos
tradicionais e máis tarde para xerar enerxía eléctrica en minicentrais.
19. O Arnoia en Allariz, en Acea Rica. Unha agradable zona de baño e lecer onde se
conservan os restos de varios muíños, algún de gran tamaño.
20. Ponte vella de Allariz, de construción
medieval. Nas proximidades atópanse
outras das zonas de lecer de Allariz, O
Arnado e A Alameda.
21. Muíño do Burato, hoxe convertido en museo activo. Unha mostra da recuperación de construcións
e actividades tradicionais ligadas ao río Arnoia que fixo o concello de Allariz.
22. Bomba de auga
Museo do Coiro, en Allariz. Integrado nunha
rede de instalacións relacionados co
aproveitamento do río Arnoia (muíños,
curtidurías) recuperadas como elementos
culturais.
23. Amieiras. As árbores máis comúns ás beiras do río. As árbores asentadas ás beiras dos
ríos son de vital importancia para a saúde do río e das súas marxes. Impiden a erosión,
manteñen fresca a temperatura da auga e achegan nutrintes. Ademais serven de filtros
biolóxicos e enriquecen a paisaxe.
25. Río Limia
Nace no Monte Talariño (Sarreaus) e desemboca en Viana do Castelo (Portugal).
Pola depresión da Limia discorre mainamente formando veigas de inundación.
O Limia canalizado despois de unírselle o desaugadoiro da Lagoa de Antela. Na Limia atopábase a
lagoa máis Grande de España, cunha gran riqueza biolóxica. Foi desecada polo IRYDA en 1958.
Na actualidade, sobre todo no inverno, consérvanse áreas asolagadas e veigas, así como algunhas
lagoas de orixe antrópica formadas pola extracción de area.
26. A escasa profundidade do río Limia e da canle da Antela favorece o asentamento
de plantas acuáticas e bosques de ribeira que á súa vez serven de hábitat para
multitude de especies, especialmente aves, anfibios, insectos...
27. Veiga de Ponteliñares
É unha pequena área nas veigas do río Limia (130 ha) pertencente aos concellos
de Porqueira e Rairiz de Veiga. Atópanse despois da confluencia da canle de
desecación da Antela e o río. Son extensos pasteiros asolagados no inverno
rodeados de vexetación de ribeira.
A maior importancia deste espazo reside no número de especies de aves
acuáticas sedentarias, estacionais ou de paso entre as que se atopan algunhas
especies pouco comúns.
28. ZEPA A Limia
É un espazo que abrangue as veigas do Limia e da canle da Antela e os terreos
cultivados das áreas próximas. A maior importancia reside na gran variedade e
cantidade de aves acuáticas e terrestres. Destaca a presenza do sisón, a tartaraña
cinsenta e o pernileiro.
Femia e crías de alavanco real (Anas platirhynchos). Crían
habitualmente na zona e pódense ver durante todo o ano.
29. Antelas (Scirpus lacustris), os xuncos quelle deron nome á lagoa da
Antela. Poden acadar 2 m de altura e máis de 2 cm de grosor.
30. FLORA
A vexetación máis abundante nos montes é o mato de carqueixas, uces e breixos
e unha gran parte está repoboada por piñeiros. Nas zonas máis afastadas
consérvanse carballeiras e bidueirais. Nas beiras dos ríos e nas zonas asolagadas
das veigas hai unha rica variedade de plantas de ribeira
Narcissus bulbocodium
Flores de salgueiro
31. Hai tres unidades que son merecedoras de protección que están espacial e ecolóxicamente
interrelacionadas:
-Veigas do río Limia e ribeiras do Arnoia e Orille nas que destaca a
vexetación de ribeira: amieira (Alnus glutinosa), bidueiro (Betula celtiberica), salgueiro
(Salix sp.) e arbustos como o sanguiño (Frangula alnus) ou o estripo (Crataegus monogyna).
Podemos tamén atopar unha vexetación mergullada como ranúnculos (Ranunculus),
espigas de auga (Potamogeton), ou ambroíños, carrizos, espadanas, canas, xuncos...
-Touzas, un mosaico de prados e cultivos separados por manchas arboradas, masas
boscosas mixtas de carballos e rebolos, cunha grande diversidade específica, e que son
unidades climáticas de alto valor ecolóxico. Estes bosques de transición entre a rexión
mediterránea e a eurosiberiana presentan unha maior diversidade de especies (arredor de
110 diferentes).
-Sebes, zonas arbóreas situadas entre os campos de cultivo onde aparecen exemplares de
gran porte e bo estado de conservación como carballos rebolos, freixos, bidueiros,
castiñeiros, amieiras e salgueiros. Estas sebes supoñen unha importante reserva natural de
flora autóctona.
33. As Árbores
Os bosques naturais das Terras de Allariz son as carballeiras de carballo do país
(Quercus robur) e nas zonas máis secas cerquiños ou rebolos (Quercus
Pyrenaica) acompañados de érbedos, sobreiras, bidueiros ou castiñeiros. Nas
zonas máis altas aparecen bidueirais. Tamén se atopan carballeiras con
aproveitamento silvo-pastoral, plantacións de carballos en campos de feiras,
festas, parques... e soutos nos arredores das poboacións.
34. Carballo de Santa Mariña de Augas Santas (Allariz).
Situado ao pé do santuario. -20,5 m de altura e 7 m de
perímetro.
Miña Virxen de Augasantas
ten un carballo na porta;
virxen de tantos milagros
facelle dar unha volta.
35. Río Arnoia
(No linde entre Xunqueira de Ambía e
Allariz) -3,80 m de perímetro.
(a carón dun muíño na ruta que segue o
río Arnoia desde o Rexo a Xunqueira de
Ambía)
36. Monumento Natural Carballa da
Rocha
(1 de marzo de 2007)
Na Saínza de Abaixo (Rairiz de Veiga).
É un carballo que conserva moi bo porte e
estrutura e da mostras dunha gran vitalidade. É un
dos máis altos do país, con 33 m e 6,90 m de
perímetro. Forma parte do escudo municipal de
Rairiz da Veiga.
37. Carballo en Ordes (Rairiz da Veiga). Atópase nunha carballeira onde hai
varios exemplares monumentais. -7,50 m de perímetro.
38. Carballo en Ordes (Rairiz da Veiga).
-6,45 m de perímetro
Carballo en Ordes
(Rairiz da Veiga)
-5,30 m de perímetro.
39. A Saínza (Rairiz de Veiga)
Tres exemplares, ao pé do cruce
da estrada. O máis grande mide
4,83 m de perímetro.
40. Castiñeiro de Quintas de San Trocado (Allariz). Ás beiras da estrada atópanse varios
exemplares monumentais. O máis grande mide 10,40 m de perímetro.
41. Castiñeiro no souto de San Martiño de
Pazó (Allariz). Hai varios exemplares de
máis de 8 m de perímetro e un case
morto a carón dunha casa, de 10 m.
42. Souto de A Forma (Allariz).
Acolle varios exemplares de grande porte.
O máis groso mide 9,60 m de perímetro.
48. FAUNA
A riqueza e variedade de hábitats que se atopan no territorio permite a existencia
dunha alta diversidade faunística, con especies de Interese Comunitario ou
consideradas en perigo de extinción en España. Destacan:
Mamíferos: furón bravo, lontra, teixugo, xeneta, doniña, lobo, raposo, corzo, xabarín,
coello...
Aves: cegoña (Ciconia ciconia), buxato (Buteo buteo), aguia, azor, falcón, avefría, bilurico,
mazarico real, sisón (Tetrax tetrax), picapeixes (Alcedo atthis), merlo rieiro (Cinclus cinclus),
garza, perdiz ...
Buxato
Avefría
50. Réptiles: lagarto verdinegro, lagarto arnao, lagartiña, sapoconcho galego, galápago
europeo (Emys orbicularis), víbora galega, cobra de colar (Natrix natrix), cobra de escaleira
(Elaphe scalaris) e cobra bastarda (Malpolou mospessulanus).
Anfibios: ra (común, patilonga), estroza ou rela, sapo (común, corredor), pintafontes,
saramaganta, saramaganta rabuda.
Insectos: vacaloura, bolboreta pavo real, cavalos do demos, libeliñas...
Molusco: mexilón de río (Margaritifera margaritifera).
Ra verde (Pelophylax perezi) e lentellas de auga.
A máis común das ras galegas. Abonda nas
canles e nas zonas enchoupadas. En tempos
pescábanse para vender como alimento.
Cobra de colar
51. Á área de Allariz é unha zona que combina importantes valores culturais co uso
sostible da terra, atendendo á conservación de flora e fauna.
Está facendo unha aposta importante por desenvolver as actividades
agrogandeiras e forestais respetuosas coa natureza; por poñer en valor o rico
patrimonio histórico-artístico e etnográfico que serva para atraer a un turismo de
calidade e á vez xerar recursos para a comarca.
Feira de Outono en Allariz
52. Ecoespazo do Rexo
Situado na parroquia de Requeixo de Valverde. É un lugar de ocio que integra no mesmo contorno unha
intervención artística, unha minihidraúlica, unha explotación piloto de ovino de leite e unha queixaría,
cunha mensaxe clara: desenvolvemento compatible co medio natural.
53. Intervención pictórica e escultórica
do artista Agustín Ibarrola.
Tenta harmonizar elementos naturais
(árbores, pedras, terra, auga...) coa
achega doutros materiais que se
integran na paisaxe.
54.
55. Festa da Malla en Queiroás da
Igrexa (Allariz). Forma parte dun
conxunto de actividades para
recordar os traballos tradicionais
relacionads cos cereais: a sega, a
malla, a moenda e a fornada. Outras
festas de gran tradición en Allariz é
a do Boi. En distintas épocas
celébranse tamén festas e feiras
para promocionar os produtos do
campo (feira de Outono) ou a
gastronomía (festa da empanada).
56. Mámoa excavada no cume de San Cibrao.
Ventá visigótica da Capela de S. Cibrao
57. Torre construída na Saínza para a celebración da tradicional batalla de mouros e
cristiáns que ten lugar durante as festas da Mercede en setembro.