Espazo de media montaña na serra da Martiñá, unha das estribacións da Dorsal Galega a continuación da serra do Faro, con altitudes que van dos 600 m en Oseira aos 1.038 dos cumes.
Concellos: San Cristovo de Cea (Ourense) e Carballedo (Lugo).
É un espazo repartido en dúas zonas nos vales dos ríos Rodil e do Bidueiro, ambolosdous afluentes do Eo que forman profundos vales nos que se conservan fragas atlánticas de grande naturalidade. En terreos dos concellos de A Fonsagrada, A Pontenova e Ribeira de Piquín.
CONCELLOS: Tordoia, Ordes, Mesía, Trazo, Oroso, Frades, Santiago de Compostela e O Pino.
Este espazo protexe parte do curso do río Tambre (entre os afluentes Sionlla e Maruzo) e parte do curso dos seus afluentes: Lengüelle (cos seus afluentes Mercurín e Cabron), Samo, Maruzo (co seu afluente o Gaiteiro), Mera, Cabeceiro e Sionlla.
Os montes do Invernadeiro forman parte do Macizo Central. O espazo ocupa os vales dos ríos Ribeira Grande e Ribeira Pequena (Camba-Bibei-Sil) e os montes que os separan e rodean
Limita polo norte cos montes comunais de Camba (Laza) e Vilariño de Conso e coa serra de Queixa (Chandrexa de Queixa), ao sur co encoro das Portas e o monte comunal de Campobecerros (Castrelo do Val), ao leste coa divisoria dos ríos Ribeira Grande e Conso, e ao oeste coa serra do Fial das Corzas (Camba, Laza).
É unha área de elevado interese xeomorfolóxico e paisaxístico que acolle unha grande biodiversidade de hábitats e especies.
O espazo inclúe a serra de Monte Maior e as cabeceiras de varios pequenos ríos afluentes do Landro ou que van directamente ao Cantábrico, en terreos de Viveiro e Xove (Lugo)
Os ecosistemas máis interesantes son as turbeiras que acollen unha rica flora e fauna específicas,.
CONCELLOS: A Golada, Lalín e Vila de Cruces.
O espazo protexido ocupa o curso baixo do río Arnego, dedes o encoro de Portodemouros ata a Ponte de Vilariño, parate do seu afluente Abellás (ata A Ponte da Veiga) e os bosques limítrofes.
As especiais características climáticas da zona, con influencias mediterráneas, propician o desenvolvemento das sobreiras que forman os bosques desta especie máis grandes e mellor conservados de Galiza, principal motivo da protección deste espazo.
LiIC Río Landro e Souto da Retorta de Chavínmonadela
Inclúe os tramos medio e baixo do curso do río Landro, desde Ourol ata Viveiro e o seu afluente Bravos, en territorio dos concellos de Ourol e Viveiro (Lugo)
Inclúe a ría de Ribadeo, o curso do Río Eo desde Santalla, na Ribeira de Piquín, ata a desembocadura e os seus afluentes Rodil, Turia e Trabada, así como un pequeno tramo do Ramalledo.
É unha área con importantes valores ecolóxicos onde podemos atopar varias zonas diferenciadas cos seus ecosistemas específicos: a costa rochosa de mar aberto fora da ría de Ribadeo, a ría, o esteiro e o río.
Espazo de media montaña na serra da Martiñá, unha das estribacións da Dorsal Galega a continuación da serra do Faro, con altitudes que van dos 600 m en Oseira aos 1.038 dos cumes.
Concellos: San Cristovo de Cea (Ourense) e Carballedo (Lugo).
É un espazo repartido en dúas zonas nos vales dos ríos Rodil e do Bidueiro, ambolosdous afluentes do Eo que forman profundos vales nos que se conservan fragas atlánticas de grande naturalidade. En terreos dos concellos de A Fonsagrada, A Pontenova e Ribeira de Piquín.
CONCELLOS: Tordoia, Ordes, Mesía, Trazo, Oroso, Frades, Santiago de Compostela e O Pino.
Este espazo protexe parte do curso do río Tambre (entre os afluentes Sionlla e Maruzo) e parte do curso dos seus afluentes: Lengüelle (cos seus afluentes Mercurín e Cabron), Samo, Maruzo (co seu afluente o Gaiteiro), Mera, Cabeceiro e Sionlla.
Os montes do Invernadeiro forman parte do Macizo Central. O espazo ocupa os vales dos ríos Ribeira Grande e Ribeira Pequena (Camba-Bibei-Sil) e os montes que os separan e rodean
Limita polo norte cos montes comunais de Camba (Laza) e Vilariño de Conso e coa serra de Queixa (Chandrexa de Queixa), ao sur co encoro das Portas e o monte comunal de Campobecerros (Castrelo do Val), ao leste coa divisoria dos ríos Ribeira Grande e Conso, e ao oeste coa serra do Fial das Corzas (Camba, Laza).
É unha área de elevado interese xeomorfolóxico e paisaxístico que acolle unha grande biodiversidade de hábitats e especies.
O espazo inclúe a serra de Monte Maior e as cabeceiras de varios pequenos ríos afluentes do Landro ou que van directamente ao Cantábrico, en terreos de Viveiro e Xove (Lugo)
Os ecosistemas máis interesantes son as turbeiras que acollen unha rica flora e fauna específicas,.
CONCELLOS: A Golada, Lalín e Vila de Cruces.
O espazo protexido ocupa o curso baixo do río Arnego, dedes o encoro de Portodemouros ata a Ponte de Vilariño, parate do seu afluente Abellás (ata A Ponte da Veiga) e os bosques limítrofes.
As especiais características climáticas da zona, con influencias mediterráneas, propician o desenvolvemento das sobreiras que forman os bosques desta especie máis grandes e mellor conservados de Galiza, principal motivo da protección deste espazo.
LiIC Río Landro e Souto da Retorta de Chavínmonadela
Inclúe os tramos medio e baixo do curso do río Landro, desde Ourol ata Viveiro e o seu afluente Bravos, en territorio dos concellos de Ourol e Viveiro (Lugo)
Inclúe a ría de Ribadeo, o curso do Río Eo desde Santalla, na Ribeira de Piquín, ata a desembocadura e os seus afluentes Rodil, Turia e Trabada, así como un pequeno tramo do Ramalledo.
É unha área con importantes valores ecolóxicos onde podemos atopar varias zonas diferenciadas cos seus ecosistemas específicos: a costa rochosa de mar aberto fora da ría de Ribadeo, a ría, o esteiro e o río.
Un espazo de montaña que remata a serra do Galiñeiro polo sur.
Ten un grande interese paisaxístico, xeolóxico, botánico e histórico-etnográfico.
Concellos: Tui
Situada ao nordeste da provincia de Ourense, no linde con León, compartida entre as comarcas de Valdeorras e O Bierzo.
É unha cadea de montañas calcárias que discorre perpendicularmente ao río Sil e separa os vales do Galir e o Selmo. O Pico máis elevado é o Tara (1.112 m). No seu extremo oeste destaca a formación de picos coñecidos como “Penedos de Oulego”: Pena Tallada, Penouco Grande, Penouco Pequeno, A Petada...
É unha serra que acolle importantes valores paisaxísticos, xeolóxicos e biolóxicos.
O espazo inclúe os bosques de Cruzul e Agüeira e parte do curso do río Navia e os seus afluentes Valdeparada, Boullón e Narón, nos concellos de Becerreá e As Nogais.
Un espazo de media montaña situado nos cumes erosionados que separan as cuncas do Ulla e do Umia. Extensas zonas de monte baixo, prados húmidos con brañas, algún bosque de umbría e unha lagoa (Olives).
O maior interese reside nas brañas e zonas húmidas onde se atopan especies pouco comúns.
CONCELLOS: A Estrada, Silleda e Forcarei.
O espazo protexido inclúe unha faixa litoral desde a praia da Mourisca (na ría de Pontevedra) ata a punta Niño do Corvo, na enseada de Aldán, o espazo mariño que a limita e a península do Cabo Udra.
Destaca pola xeoloxía, as súas paisaxes e a flora e fauna mariñas.
CONCELLOS: Bueu e Cangas (Pontevedra)
Abrangue o curso do río Miño desde o Caneiro de Santalla, aguas abaixo da cidade de Lugo, ata a localidade de Leboriz, e o río Neira, desde a súa confluencia co Miño ata a Ponte de Neira.
CONCELLOS: Guntín, Lugo, O Corgo, O Páramo.
Está situado ao nordeste da provincia de Ourense, na comarca de Valdeorras, no linde con León (comarca do Bierzo. O espazo articúlase arredor da serra de Enciña da Lastra (vertente suroeste) e do Val do Sil e varios afluentes en terreos de Rubiá (Ourense).
Conta con varias figuras de protección:
-PARQUE NATURAL. Decreto 157/2002, do 4 de abril (DOG 03-05-02).
-ZEPA Zona de especial protección para as aves (1.787 ha)
-LIC, Lugar de importancia comunitaria, 1787 ha (21 de setembro de 2006). Hai unha proposta de ampliación pendente de aprobar.
-ZEC, Zona especial de conservación, 1.742 ha (31 de marzo de 2014)
-A área correspóndese parcialmente coa IBA 010 Montes Aquilanos, compartida polas comunidades autónomas de Galiza e Castela e León, incluida no inventario de SEO/BirdLife (1998).
-O Instituto Xeolóxico e Mineiro de España inclue parte da área no Punto de Interese Xeolóxico "Minas de Pintura" (PIG OR-3), que, ademais dun depósito presilúrico de limonita situado en Pardollán, de elevado interese estratigráfico, inclúe o Estreito de Covas e o macizo calcario de Penarrubia.
-Linda co LIC “Sierra de la Encina de La Lastra” do Bierzo (León), cunha superficie de 289,44 ha.
O espazo protexido ocupa unha parte das abas orientadas ao norte e leste da serra de San Mamede, con altitudes que van dos 1.618 m no cume de San Mamede, ata os 960 m na parte baixa. Inclúe os vales de varios regos cabeceiras do Mao e Queixa (Navea).
O bidueiral de Montederramo é unha das fragas de bidueiros mellor conservadas de Galiza e un dos mellores exemplos de vexetación eurosiberiana máis meridionais do Noroeste da península.
Un espazo natural nos concellos de A Gudiña e A Mezquita.
É unha área de media montaña de relevo suave que inclúe as serras da Esculqueira, Penedos dos Tres Reinos e Azureira e o curso alto dos ríos Cádavos ou Açureira e das Veigas, afluentes do Rabaçal, da cunca do Douro. Linda polo sur co Parque Natural portugués de Montezinho.
O espazo protexido inclúe A Serra do Careón, as Gándaras de Melide, un pequeno tramo do río Ulla e os cursos dos seus afluentes Furelos e Seco. É unha área dun grande interese xeolóxico, pola presenza de rochas pouco comúns e formacións xeolóxicas de interes e dunha excepcional relevancia botánica, por acoller especies vexetais únicas.
CONCELLOS: Melide, Santiso, Toques (A Coruña), Friol e Palas de Rei (Lugo)
Inclúe os concellos de Allariz, A Bola, Rairiz de Veiga e Vilar de Santos. O territorio está artellado arredor dos vales do Arnoia e Limia e os macizos montañosos que os separan. É unha área que acolle importantes valores naturais e culturais.
O espazo inclúe os vales encaixados do río Douro e os seus afluentes Águeda, Esla, Huebra, Tormes e Uces.
Protexido como "Zona de especial Protección para as Aves" (ZEPA) desde 1990, Parque Natural do Douro Internacional (Portugal, maio 1998), Parque Natural (Castela-León, abril 2012).
Un espazo de montaña que remata a serra do Galiñeiro polo sur.
Ten un grande interese paisaxístico, xeolóxico, botánico e histórico-etnográfico.
Concellos: Tui
Situada ao nordeste da provincia de Ourense, no linde con León, compartida entre as comarcas de Valdeorras e O Bierzo.
É unha cadea de montañas calcárias que discorre perpendicularmente ao río Sil e separa os vales do Galir e o Selmo. O Pico máis elevado é o Tara (1.112 m). No seu extremo oeste destaca a formación de picos coñecidos como “Penedos de Oulego”: Pena Tallada, Penouco Grande, Penouco Pequeno, A Petada...
É unha serra que acolle importantes valores paisaxísticos, xeolóxicos e biolóxicos.
O espazo inclúe os bosques de Cruzul e Agüeira e parte do curso do río Navia e os seus afluentes Valdeparada, Boullón e Narón, nos concellos de Becerreá e As Nogais.
Un espazo de media montaña situado nos cumes erosionados que separan as cuncas do Ulla e do Umia. Extensas zonas de monte baixo, prados húmidos con brañas, algún bosque de umbría e unha lagoa (Olives).
O maior interese reside nas brañas e zonas húmidas onde se atopan especies pouco comúns.
CONCELLOS: A Estrada, Silleda e Forcarei.
O espazo protexido inclúe unha faixa litoral desde a praia da Mourisca (na ría de Pontevedra) ata a punta Niño do Corvo, na enseada de Aldán, o espazo mariño que a limita e a península do Cabo Udra.
Destaca pola xeoloxía, as súas paisaxes e a flora e fauna mariñas.
CONCELLOS: Bueu e Cangas (Pontevedra)
Abrangue o curso do río Miño desde o Caneiro de Santalla, aguas abaixo da cidade de Lugo, ata a localidade de Leboriz, e o río Neira, desde a súa confluencia co Miño ata a Ponte de Neira.
CONCELLOS: Guntín, Lugo, O Corgo, O Páramo.
Está situado ao nordeste da provincia de Ourense, na comarca de Valdeorras, no linde con León (comarca do Bierzo. O espazo articúlase arredor da serra de Enciña da Lastra (vertente suroeste) e do Val do Sil e varios afluentes en terreos de Rubiá (Ourense).
Conta con varias figuras de protección:
-PARQUE NATURAL. Decreto 157/2002, do 4 de abril (DOG 03-05-02).
-ZEPA Zona de especial protección para as aves (1.787 ha)
-LIC, Lugar de importancia comunitaria, 1787 ha (21 de setembro de 2006). Hai unha proposta de ampliación pendente de aprobar.
-ZEC, Zona especial de conservación, 1.742 ha (31 de marzo de 2014)
-A área correspóndese parcialmente coa IBA 010 Montes Aquilanos, compartida polas comunidades autónomas de Galiza e Castela e León, incluida no inventario de SEO/BirdLife (1998).
-O Instituto Xeolóxico e Mineiro de España inclue parte da área no Punto de Interese Xeolóxico "Minas de Pintura" (PIG OR-3), que, ademais dun depósito presilúrico de limonita situado en Pardollán, de elevado interese estratigráfico, inclúe o Estreito de Covas e o macizo calcario de Penarrubia.
-Linda co LIC “Sierra de la Encina de La Lastra” do Bierzo (León), cunha superficie de 289,44 ha.
O espazo protexido ocupa unha parte das abas orientadas ao norte e leste da serra de San Mamede, con altitudes que van dos 1.618 m no cume de San Mamede, ata os 960 m na parte baixa. Inclúe os vales de varios regos cabeceiras do Mao e Queixa (Navea).
O bidueiral de Montederramo é unha das fragas de bidueiros mellor conservadas de Galiza e un dos mellores exemplos de vexetación eurosiberiana máis meridionais do Noroeste da península.
Un espazo natural nos concellos de A Gudiña e A Mezquita.
É unha área de media montaña de relevo suave que inclúe as serras da Esculqueira, Penedos dos Tres Reinos e Azureira e o curso alto dos ríos Cádavos ou Açureira e das Veigas, afluentes do Rabaçal, da cunca do Douro. Linda polo sur co Parque Natural portugués de Montezinho.
O espazo protexido inclúe A Serra do Careón, as Gándaras de Melide, un pequeno tramo do río Ulla e os cursos dos seus afluentes Furelos e Seco. É unha área dun grande interese xeolóxico, pola presenza de rochas pouco comúns e formacións xeolóxicas de interes e dunha excepcional relevancia botánica, por acoller especies vexetais únicas.
CONCELLOS: Melide, Santiso, Toques (A Coruña), Friol e Palas de Rei (Lugo)
Inclúe os concellos de Allariz, A Bola, Rairiz de Veiga e Vilar de Santos. O territorio está artellado arredor dos vales do Arnoia e Limia e os macizos montañosos que os separan. É unha área que acolle importantes valores naturais e culturais.
O espazo inclúe os vales encaixados do río Douro e os seus afluentes Águeda, Esla, Huebra, Tormes e Uces.
Protexido como "Zona de especial Protección para as Aves" (ZEPA) desde 1990, Parque Natural do Douro Internacional (Portugal, maio 1998), Parque Natural (Castela-León, abril 2012).
O concello de Vimianzo está situado, na súa maior parte, no núcleo do Val de Soneira -o val do río Grande-. Conta con dous pequenos tramos de litoral, na costa ao mar aberto e no interior da Ría de Camariñas. Está protexido no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
A ría de Corme e Laxe está situada na Costa da Morte. Ábrese entre as puntas do Roncudo (ao norte) e Laxe (ao sur), na saída ao mar do río Anllóns. Nesta ría pódense distinguir dúas áreas diferenciadas: o interior, formado polo esteiro do Anllóns, protexido da forza do mar por unha barra de area de 2 km; e o resto do espazo, máis aberto, rochoso e recortado con algunhas zonas abrigadas nas que hai praias. As vilas máis importantes son Corme, Ponteceso e Laxe. Está protexida no LIC/ZEC “Río Anllóns” e “Costa da Morte” e na ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de Ponteceso está situado na marxe dereita da ría de Corme e Laxe e na costa de mar aberto, entre as puntas do Roncudo e Queimada. Os principais núcleos de poboación son Ponteceso e Corme. Acolle áreas de grande valor paisaxístico e biolóxico asociados ás costas e ao río. Está protexida nos LICs/ZECs “Costa da Morte” e “Río Anllóns” e na ZEPA “Espazo Mariño da Costa da Morte”.
O concello de Laxe está situado no corazón da Costa da Morte, entre a ría de Corme e Laxe e o litoral de mar aberto. Ten unha costa moi diversa na que se alternan grandes areais e marismas, ría, enseadas, cabos, illotes, furnas... con tramos expostos e protexidos, zonas baixas e elevados cantís. É dun grande interese paisaxístico, xeolóxico e biolóxico. Está protexida no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte” e na Paisaxe Protexida “Penedos de Traba e Pasarela”.
O concello de Camariñas está situado no centro da Costa da Morte. Ten unha parte de costa moi exposta polo norte e o oeste e outra parte protexida, dentro da ría, polo sur. Acolle importantes áreas de interese paisaxístico, xeolóxico, ecolóxico e cultural. Está protexida no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”,no Sitio Natural de Interese Nacional “Cabo Vilán” e no Lugar de Interese Xeolóxico “Praia do Trece”.
CABANA DE BERGANTIÑOS está situado no fondo e na banda sur da ría de Corme e Laxe, onde ten un amplo tramo de litoral, en parte protexido nos LICs/ZECs “Río Anllóns” e “Costa da Morte”.
O concello de Malpica de Bergantiños forma parte do tramo de litoral coñecido como Costa da Morte, unha sucesión de cantís abruptos entre os que se atopan algunhas praias e que inclúe as illas Sisargas.
Acolle importantes valores naturais e culturais. Parte do litoral está protexido no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de Carballo forma da parte da Costa da Morte, unha costa exposta aberta ao océano e moi diversa, na que se alternan grandes areais e marismas, enseadas cabos, illas... con zonas baixas e elevados cantís. Parte do litoral está protexido no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de Arteixo atópase na fachada atlántica, no comezo do tramo de costa coñecido como “A Costa da Morte”. Nos seus 19 km de costa atópanse cantís de distintas alturas, esteiros, coídos e extensos areais. É unha costa dun grande valor ecolóxico, paisaxístico e xeolóxico, cunha importante actividade industrial e turística. Unha parte está protexida no LIC/ZEC e ZEPA “Costa da Morte”.
O concello de A Laracha ten unha única parroquia que da ao mar, Caión. Está situada na Costa da Morte e ten un litoral que alterna cantís e areais de grande valor paisaxístico e biolóxico.
A costa comprendida entre a Punta de Mera e Torella é un espazo de mar aberto que separa as rías da Coruña e Betanzos-Ares. Un espazo de enormes valores paisaxísticos e ecolóxicos.
É unha ría curta e ampla, que se abre entre as puntas do Seixo Branco e Herminia, cunha separación de 4 km, e unha lonxitude total de 14 km, dos que case a metade corresponden á chamada ría do Burgo formada polo esteiro do Mero, que está separada da parte máis ancha pola frecha de Santa Cristina.
O concello de Oleiros ten unha liña litoral de case 40 km. Unha parte na ría do Burgo, outra na ría da Coruña, unha terceira mirando ao mar aberto e outra na boca da ría de Betanzos. Parte está protexida no LIC/ZEC e Monumento Natural “Costa de Dexo e Seixo Branco”
O concello da Coruña ten unha costa moi recortada e variada, parte na ría, onde se atopa o porto da cidade, e parte en mar aberto onde se suceden cantís e fermosas praias como as de Orzán e Riazor.
Proposto en 2011 como Lugar de importancia comunitaria (LIC) e Zona especial de conservación (ZEC).
Inclúe o tramo final do río Baxoi desde Ponte Baxoi ata a punta Redonda e unha pequena parte da frecha que forma a praia Grande de Miño. Os ecosistemas de maior interese son o esteiro, as dunas e un pequeno bosque de ribeira.
2. Inclúe unha grande parte da Serra do Faro, desde as nacentes do rego de
Enviande (O Monte, Chantada) ata as nacentes do río Comezo, un afluente do
Asma (Furco, Carballedo); unha área que destaca polas formacións de monte
baixo, as turbeiras e as carballeiras cunha rica flora e fauna asociadas.
Terras de Chantada e a Serra do Faro
3. SITUACIÓN: Na zona centro-
meridional galega, no linde entre
Pontevedra e Lugo (comarcas de
Chantada e Deza). Localidades de
referencia: Santa Eulalia de Camba,
Senra, Asperelo e Couso (Rodeiro);
Requeixo e Esmeriz (Chantada);
Furco (Carballedo).
SUPERFICIE: 2.988 ha
CONCELLOS: Carballedo,
Chantada e Rodeiro.
VALORES NATURAIS: paisaxe,
fragas, monte baixo, flora e fauna...
4. Aba oeste do Faro
PROTECCIÓN
•Lugar de importancia comunitaria (LIC), 29 de decembro de 2004
•Zona especial de conservación (ZEC), 31 de marzo de 2014
6. Serra do Faro desde Asperelo (Rodeiro)
XEOLOXÍA/RELEVO
O espazo forma parte da Dorsal Galega e forma parte por completo da serra do
Faro. O relevo é de formas suaves e achairadas nos cumes, con abas
redondeadas e abundantes fallas que están ocupadas por ríos pouco encaixados.
7. As rochas máis comúns son os xistos, os granitos de dúas micas e as
granodioritas.
8. SERRA DO FARO
Esténdese con dirección norte-sur entre as serras do Farelo (ao norte) e a Martiñá
(ao sur). Os cumes máis destacados neste espazo son O Faro (1.187 m), o Coto
Salgueiro (1.071 m) e o Preguntoiro (1.063 m).
20. REDE FLUVIAL
A serra do Faro fai de divisoria de dúas concas galegas importantes, a do Miño e
a do Ulla.
Na aba oriental fórmanse as cabeceiras de varios afluentes do Miño: Enviande, A
Lama e Asma. Na aba occidental nacen numerosos afluentes do Asma (Ulla):
Albodrón (Rodeiro), As Leiras, Porto Seara, Fontao, Valbón...
21. TIPOS DE HÁBITATS DO ANEXO I DA DIRECTIVA 92/43/CEE
-Ríos dos pisos basal a montano con vexetación de Ranunculion fluitantis e de Callitricho-
Batrachion
-Queirogais secos europeos
-Zonas subestépicas de gramíneas e anuais do Thero-Brachypodietea
-Prados con molinias sobre substratos calcáreos, turbosos ou arxilo-limosos (Molinion
caeruleae)
-Megaforbios eutrofos hidrófilos das orlas de chaira e dos pisos montano a alpino
-Prados pobres de sega de baixa altitude (Alopecurus pratensis, Sanguisorba officinalis)
-Desprendementos mediterráneos occidentais e termófilos
-Encostas rochosas silíceas con vexetación casmofítica
-Rochedos silíceos con vexetación pioneira do Sedo-Scleranthion ou do Sedo albi-
Veronicion dillenii
-Covas non explotadas polo turismo
-Bosques aluviais de Alnus glutinosa e Fraxinus excelsior (Alno-Padion, Alnion incanae,
Salicion albae)
-Carballeiras galaico-portugueses con Quercus robur e Quercus pyrenaica
23. FLORA
A maior parte do terreo está ocupado por toxos, xestas, breixos, uces e
carqueixas. Nos cumes chans e húmidos hai pasteiros e turbeiras.
Conserva bosques de bidueiros mesturados con carballos nas partes máis altas e
de carballos, rebolos, pereiras bravas, estripos e algún acivro nos vales. Nas
beiras dos ríos e regatos mantén pequenos bosques de ribeira. Unha parte está
ocupada por especies de repoboación.
30. Queiruga ou breixo (Daboecia
cantabrica). Endemismo do oeste
de Europa. É o breixo de flores
máis grandes.
Breixo de turbeira (Erica tetralix),
típico das zonas húmidas dos
cumes.
Breixo (Calluna vulgaris)
36. FAUNA
As especies máis comúns na serra do Faro son as de espazos abertos (prados,
matogueiras), turbeiras e bosques. Destaca a variedade de aves, anfibios e
insectos.
Peto real
(Dedrocopos major).
En Galiza é bastante
común e sedentario.
37. ESPECIES DE INTERESE
MAMÍFEROS
Barbastella barbastellus
Canis lupus
Eptesicus serotinus
Genetta genetta
Mustela erminea
Mustela putorius
Myotis myotis
Pipistrellus pipistrellus
Pipistrellus pygmaeus
Rhinolophus ferrumequinum
Rhinolophus hipposideros
Lobo (Canis lupus signatus).
Un mamífero habitual na serra do Faro.
38. AVES
Accipiter gentilis
Accipiter nisus
Aegithalos caudatus
Alauda arvensis
Alectoris rufa
Anthus spinoletta
Anthus trivialis
Apus apus
Athene noctua
Buteo buteo
Caprimulgus europaeus
Certhia brachydactyla
Circus cyaneus
Circus pygargus
Columba livia
Columba palumbus
Corvus corone
Coturnix coturnix
Cuculus canorus
Delichon urbica
Dendrocopos major
Emberiza cia
...
Polos de dous días de avenoiteira
cincenta (Caprimulgus europaeus).
Ave pouco común e menos coñecida
polos seus hábitos nocturnos.
43. INVERTEBRADOS
Lucanus cervus
Bacaloura (Lucanus cervus).
É o insecto galego máis grande. As mandíbulas do
macho, grandes e fortes, son a arma coa que loitan para
conseguir as femias. A súa eiruga vive durante varios
anos no interior do toro dos carballos, e outras árbores,
alimentándose de madeira. É un animal en perigo de
extinción.
Araña cangrexo nuns estalotes.
Os pequenos animais, que pasan
habitualmente desapercibidos, son
un dos atractivos dos espazos
naturais, onde podemos
contemplalos de preto.
44. ESPECIES DO ANEXO II DA
DIRECTIVA 92/43/CEE
MAMÍFEROS
Barbastella barbastellus
Eptesicus serotinus
Myotis myotis
Rhinolophus ferrumequinum
Rhinolophus hipposideros
RÉPTILES
Lacerta schreiberi
ANFIBIOS
Chioglossa lusitanica
Discoglossus galganoi
Hyla molleri
Triturus marmoratus
INVERTEBRADOS
Lucanus cervus
Estroza ou rela (Hyla molleri)
45. CATÁLOGO GALEGO DE
ESPECIES AMEAZADAS
MAMÍFEROS
Myotis myotis
Rhinolophus ferrumequinum
Rhinolophus hipposideros
AVES
Circus cyaneus
Circus pygargus
ANFIBIOS
Chioglossa lusitanica
Hyla molleri
Rana iberica
Morcego grande de ferradura
(Rhinolophus ferrumequinum)
47. Ermida do Faro
HISTORIA-PATRIMONIO CULTURAL
A zona estivo habitada desde tempos moi antigos e na serra atopáronse mámoas
prehistóricas.
A Ermida do Faro foi construída no século XVII sobre restos doustras anteriores
das que se descoñece a orixe. A Virxe do Faro é de moita devoción na comarca
con romerías o 15 de agosto e o 8 de setembro.
Os últimos osos exclusivamente galegos viviron ata comezos de século na serra
do Faro e no veciño val de Oseira.
48. Fui eu, madr', em romaria a Faro com
meu amigo
e venho del namorada por quanto falou
comigo,
ca mi jurou que morria
por mi, tal bem mi queria.
Leda venho da ermida e desta vez leda serei,
ca falei com meu amigo que sempre
[muito] desejei,
ca mi jurou que morria
por mi, tal bem mi queria.
O xoglar medieval Xoán de
Requeixo dedicoulle
varias cantigas á romería
do Faro.
50. Carballeiras nas abas
do Faro en Chantada
PUNTOS DE INTERESE
CARBALLEDO
Nacentes do río Comezo (Asma)
CHANTADA
Ermida da Nosa Señora do Faro
Igrexa de San Miguel do Monte
Carballeiras de Requeixo, Gordón, Freán...
RODEIRO
Carballeiras do rego de Vilaxuste