1 List do Koryntian Rozdział 12

1 List do Koryntian
ROZDZIAŁ 12

1 List do Koryntian 12, 1-11
Relational Concepts Inc.
2
Dary Ducha Świętego

1 Koryntian 11, 1-3
Źródłem duchowych darów
jest Bóg Duch Święty
3

Relational Concepts Inc. 4
Werset 1
Jeśli chodzi o dary duchowe, nie chcę, bracia, abyście byli nieświadomi rzeczy.
1 Kor. 12, 1
Duch Święty czci Jezusa Chrystusa
ü Następuje tutaj nowy podział księgi i nowy temat: Jeśli chodzi o dary duchowe, [πνευματικῶν
PNEUMATIKON - należące do Ducha albo rzeczy duchowe] bracia – są tu te same znaki podziału
co w 1 Kor 1:10; 7:1; 8:1; 15:1; oraz 16:1.
ü Treścią jest uczenie Koryntian tego, co potrzebowali usłyszeć: nie chcę, bracia, abyście byli
nieświadomi rzeczy.

Werset 2
Wiecie, że gdy byliście poganami, zwodzono was za każdym razem, gdy was wprowadzano przed nieme
bożyszcza.
1 Kor. 12, 2
ü Wielu Koryntian było poganami, na których miało wpływ pogańskie społeczeństwo
i byli zwiedzeni [ἀπαγόμενοι APAGOMENOI – porwać, zabierać, uwieść, odprowadzać] przez nieme
[ἄφωνα AFONA – głupi i pozbawiony głosu] bożyszcza.
ü Widać tu kontrast z żywym Bogiem, który przemawiał objawiając się apostołom. Różne wpływy
bałwochwalcze odwiodły ich od czczenia prawdziwego Boga. Koryntianie słuchali tego,
co zostało objawione apostołom i nie byli już pod wpływem pogaństwa, jak to miało miejsce
zanim przybył Paweł.

1. Bałwochwalstwo jest wielkim grzechem, ponieważ wymierzone jest
bezpośrednio w charakter Boga. Wiele grzechów rani ludzi, ale
bałwochwalstwo jest naruszeniem Bożego charakteru, co czyni je
wielkim grzechem (Wj 32:21 Co ci uczynił ten lud, że sprowadziłeś na
niego tak wielki grzech? 2 Krl 17:21 Jeroboam odwiódł Izraela od
PANA i doprowadził go do wielkiego grzechu).
2. Drastyczność grzechu może być tylko określona przez to, co Bóg
mówi o nim. Tych, które nazywane są większym grzechem, Bóg
nienawidzi, tych, które są nazywane obrzydliwością w Prawie
Mojżeszowym wymagały kary śmierci.
Te grzechy, od których mamy uciekać, a trącą tolerancją dla innych
bogów, powinny być ostrzeżeniem, że zbliżamy się do wielkiego
grzechu.
ZASTOSOWANIE
1 Koryntian 12, 1-2

Werset 3
Dlatego oświadczam wam, że nikt, kto przemawia w Duchu Bożym, nie powie: Jezu, bądź przeklęty!
I nikt nie jest w stanie wyznać, że Jezus jest Panem, jak tylko w Duchu Świętym.
1 Kor. 12, 3
ü Paweł chce tu zapowiedzieć: Dlatego oświadczam wam - obiektywne biblijne objawienie
w tej sprawie.
Konkretnie: nikt, kto przemawia w Duchu Bożym, nie powie: Jezu, bądź przeklęty!
Szczególnie ważne jest to, co dana osoba mówi o Jezusie Chrystusie. Duch Święty nie motywuje
nikogo do przeklinania Jezusa Chrystusa. Wyraźnie testem na duchowość jest pogląd na Jezusa.
ü Powiedzenie: Jezus jest przeklęty równe jest wierze, że Jezus został sprawiedliwie potępiony
na śmierć. Jednocześnie nikt nie jest w stanie wyznać, że Jezus jest Panem, jak tylko w Duchu
Świętym.
Zdanie Jezus jest Panem to uznanie, że jest On Bogiem. Jako że rolą Ducha Świętego jest
uwielbienie Chrystusa (J 16:13-14), to właśnie On jest narzędziem przez które dana osoba
oświadcza, że Chrystus jest Panem.
c
d
.

1 Kor. 12, 3
ü Z powodu swojej wiary w Chrystusa Koryntianie nie muszą być już zwodzeni przez kult pogański
nazywający Chrystusa przeklętym, ale przeciwnie: mogą teraz oddawać cześć Chrystusowi przez
Ducha Świętego.
Tak więc różnica między wpływem demonów, a wpływem Ducha Świętego jest tym, co mówi się
o Jezusie Chrystusie. Potem to służy jako test na pochodzenie darów duchowych.

1 Koryntian 11, 4-6
Duch Święty rozdziela
i daje moc darom duchowym
9

Werset 4
Dary łaski są różne, ale Duch – ten sam.
1 Kor. 12, 4
ü Chociaż jest tylko jeden Duch, daje wiele różnych zdolności różnym ludziom. Dary łaski
[χαρισμάτων CHARISMATŌN – obdarowanie duchowe albo duchowe uzdolnienie] są różne, ale ten sam
Duch.
ü Bóg rozdziela duchowe dary w ich różnorodności. Nikt nie otrzymuje wszystkich, bo istnieją
określone dary dla różnych ludzi. Ten sam Duch to Duch Święty, który jest źródłem wszystkich
darów. Nie wytwarzamy naszych darów, ani ich sobie nie wybieramy. Jesteśmy nimi obdarowani
przez Ducha Świętego.

Werset 5
Różne są dziedziny służby, ale Pan – ten sam.
1 Kor. 12, 5
ü Tak jak istnieje wiele darów, tak samo różne są dziedziny służby [διακονιῶν DIAKONION - służba,
służenie] albo możliwości służby, pochodzące – tak jak dary duchowe - od tego samego Pana.
ü Duch Święty rozdziela różnorodne dary, by pojedynczy ludzie mogli służyć ludziom Bożym na
różne sposoby. Jest możliwe, że wielu posiada ten sam dar, ale ma inną służbę.
W służbie należy mieć na myśli duchowy dobrobyt ludzi i perspektywę na wieczność. Duchowe
dary umożliwiają nam i ułatwiają służbę, która zapewnia wieczną korzyść lub wiąże się z
duchową korzyścią drugiej osoby.

Werset 6
Różne też są formy działania, lecz ten sam Bóg, który sprawia wszystko we wszystkich.
1 Kor. 12, 6
ü Co więcej, różne też są formy działania albo prac albo przejawy mocy Ducha w działaniu,
pochodzące od tego samego Boga, który sprawia wszystko we wszystkich. Jest On źródłem
darów, a różnorodność służb wynika z użycia tych darów, więc wszystko jest rezultatem służb
rządzonych przez tego samego Boga. Ten sam Duch, ten sam Pan i ten sam Bóg – każdy jest
zaangażowany we wszystkie aspekty związane z duchowymi darami.
ü Bóg w suwerenny sposób przygotowuje „oprogramowanie”, które służy potrzebom Jego ludzi.
Trójca jest więc zaangażowana w operację duchowych darów, tak jak są w dziele stworzenia,
odkupienia i zmartwychwstania Jezusa.
Dodatkowo my jesteśmy odpowiedzialni za stworzenie służby, w której wykorzystamy nasze
duchowe dary. Bóg jest odpowiedzialny za efekt i rezultaty. On zarządza jej owocami. Nigdy nie
powinniśmy brać odpowiedzialności za skutki naszej posługi. Jest to interes Boga.

1 Koryntian 11, 7-11
Celem duchowych darów
jest służenie wspólnemu Bogu
13

Werset 7
W każdym zaś, dla wspólnej korzyści, w jakiś sposób przejawia się Duch.
1 Kor. 12, 7
ü Duch manifestuje się na wiele różnorodnych sposobów, a w każdym zaś (...) w jakiś sposób
przejawia się [φανέρωσις FANEROSIS - wystawa albo wyrażenie] Duch.
Każdy wierzący ma unikalny wkład w budowanie Bożego domu, dla wspólnej korzyści, nie tylko
dla określonych ludzi wierzących. Bóg nie zaprojektował darów do samolubnego użytku, ale dla
dobra i korzyści całego kościoła.

Werset 8
Jeden za Jego pośrednictwem otrzymuje słowo mądrości. Drugi, w podobny sposób, otrzymuje słowo
poznania.
1 Kor. 12, 8
Paweł tworzy katalog dziewięciu reprezentatywnych darów danych wierzącym przez Ducha
Świętego (nie jest to lista wyczerpująca).
1. Jeden za Jego pośrednictwem otrzymuje słowo mądrości - jest to duchowa umiejętność
lub zdolność do myślenia, mówienia i rozumienia spraw życiowych z Bożego punktu widzenia
oraz zdolność komunikowania tego innym.
2. Drugi, w podobny sposób, otrzymuje słowo poznania - jest to duchowa umiejętność
przyjęcia oświecenia o właściwym znaczeniu tego, co dzieje się w kościele, szczególnie
wtedy, zanim poruszył je Nowy Testament.

Werset 9
Jednemu Duch daje wiarę. Drugiemu ten sam Duch udziela darów uzdrowień.
1 Kor. 12, 9
3. Jednemu Duch daje wiarę - jest to duchowa umiejętność polegania na Bogu z gwarancją
zaufania, że On spełni to, co obiecał. Wchodzi w to również gotowość do powierzania Bogu
tego, jak i kiedy On ją wypełni.
4. Drugiemu ten sam Duch udziela darów uzdrowień - jest to duchowa umiejętność
pokojowego zaradzenia problemom lub dolegliwościom, które mogą mieć charakter fizyczny,
emocjonalny, osobisty lub moralny.

Werset 10
Przez jednego przejawia się moc, przez drugiego proroctwo. Jeden potrafi rozpoznawać duchy, drugi mówić
różnego rodzaju językami. Kto inny z kolei potrafi je wyłożyć.
1 Kor. 12, 10
5. Przez jednego przejawia się moc - jest to duchowa umiejętność używania potężnych
duchowych zdolności w wykonywaniu działań przez ciało Chrystusa. Jest to zwyczajne słowo
oznaczające „moc”, od którego otrzymujemy słowo „dynamit”. Przypuszczalnie wszystkie
uzdrowienia są przejawem cudownych mocy, jednak nie wszystkie cudowne moce
są uzdrowieniami. Mogą to być egzorcyzmy, cuda natury i inne manifestacje boskiej energii.
Jest to dar czyniący z osoby, która ewangelizuje - Billy Grahama albo osobę z wielką
zdolnością pisania - C. S. Lewisa.
6. Przez drugiego proroctwo – jest to duchowa umiejętność ogłaszania nowego boskiego
objawienia od Boga, tak jak mieli ją apostołowie oraz prorocy Nowego i Starego Testamentu.
Biblia daje świadectwo, że ich objawienie pochodzi od Ducha Świętego: Proroctwo bowiem
nie powstawało nigdy z woli człowieka. Zawsze wypowiadali je ludzie posłani przez Boga,
natchnieni Duchem Świętym (2 Pt 1:21).
c
d
.

1 Kor. 12, 10
7. Jeden potrafi rozpoznawać duchy - jest do duchowa zdolność rozpoznawania,
rozróżniania i prawidłowej oceny tego, co pochodzi od Boga i co od szatana, oddzielania tego
co jest prawdą od tego, co jest fałszem.
8. Drugi (potrafi) mówić różnego rodzaju językami - jest to duchowa umiejętność mówienia
jednym lub kilkoma językami przedtem nie wyuczonymi, które nie były ani zrozumiałe,
ani użyteczne bez tłumaczenia.
9. Kto inny z kolei potrafi je (języki) wyłożyć - jest to duchowa umiejętność rozpoznawania,
tłumaczenia i ogłaszania znaczenia słów użytych przez kogoś, kto ma dar języków,
tak aby inni mogli rozumieć.

Werset 11
Wszystko to sprawia jeden i ten sam Duch, darząc każdą osobę tak, jak chce.
1 Kor. 12, 11
ü Mamy tu inne przypomnienie: mimo iż przejawy Ducha różnią się, wszystkie wskazują
na obecność i pracę Ducha Bożego: wszystko to sprawia jeden i ten sam Duch. Jest to prawdą
o wszystkich tych rzeczach, to znaczy tych dziewięciu wymienionych darach oraz wielu innych,
których nie ma na tej liście.
ü To Duch Święty darzy każdą osobę tak, jak chce i w suwerenny sposób nadzoruje dysponowanie
duchowymi darami. Koryntianie nie mają próbować manipulować Duchem przez decydowanie,
który dar chcą albo który uważają za bardziej widoczny. Duch obdarza tak jak chce.
Koryntianie powinni zaakceptować pracę Ducha w tej sprawie i podporządkować się Jego
nadzorowi nad darami.

1 Kor. 12, 6-11
Oto kilka rzeczy do wiadomości na temat duchowych darów:
Ø Mają służyć innym. Duchowy dar jest daną przez Boga umiejętnością do służby. W Starym
Testamencie służba dotyczyła przede wszystkim urzędowych pozycji, jak np. królów,
proroków, kapłanów itd. Dla Kościoła jednak Jezus zmienił to wszystko. Apostołowie dali nam
nowy pomost do służby, którym są duchowe dary (1 Pt 4:10).
Ø Są darowane przez Boga, nie osiąga się ich ludzkim wysiłkiem. Muszą być usilnie
rozwijane, jednak nikt nie może dostać daru nauczania przez to, że ciężko pracował, by go
dostać.
Ø Są to duchowe, nie naturalne talenty. Talent taki jak muzyka jest związany z naszą
osobowością. Rodzimy się ze zdolnością do pobudzania takich talentów. Są one od Boga,
który stworzył nas, ale mamy je przez naturalne narodziny.
c
d
.

1 Kor. 12, 6-11
Ø Nikt nie ma wszystkich darów, ale każdy wierzący ma jakieś. Wszyscy swoje duchowe
dary owiną w posiadane naturalne talenty i osobowość w taki sposób, że każdy z tych darów
będzie rozwijany u każdego inaczej.
Ø Odkryjesz swoje dary służąc innym. Wykonuje się ją mając na uwadze to, że ludzie są
wieczni. Sposobem odkrycia swoich darów nie jest zapewne wypełniony test lub kurs
- najlepszą metodą odkrycia tego, jak obdarował cię Duch Święty, jest rozpoczęcie służby
ludziom różnymi sposobami.

1 Kor. 12, 6-11
Oto pytania, które możesz sobie zadać, by dostrzec swój dar:
W jakich dziedzinach Bóg mnie używa?
Co sprawia mi radość — co przynosi mi radość i zadowolenie?
Co przyciąga mnie do Boga kiedy to robię?

1 List do Koryntian 12, 12-31
23
Jedność i różnorodność w ciele Chrystusa

Nasza jedność pochodzi z zanurzenia się
w duchowym ciele Chrystusa
24

Werset 12
Rzecz ma się tak, jak z ciałem. Jest jedno, lecz członków ma wiele.
Wszystkie jego członki, mimo że ich wiele, stanowią jedno ciało. Podobnie z Chrystusem.
1 Kor. 12, 12
ü Mamy tutaj wstęp do reszty rozdziału:
§ Ciało jest jedno - Boży dom funkcjonuje jako organizm (w. 12-13).
§ Członków ma wiele - z całą różnorodnością (w. 14-20).
§ Wszystkie jego członki, mimo że ich wiele, stanowią jedno ciało (w. 21-31).
ü Paweł rysuje podobny do ciała organizm i porównując go z duchowym ciałem Chrystusa:
podobnie z Chrystusem. Chce uwydatnić różnorodność części funkcjonujących razem
w Kościele. W tej analogii każdy członek ma precyzyjne miejsce i cel, a ciągle jest to jedno ciało.

Werset 13
Otóż w jednym Duchu my wszyscy zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało – Żydzi, Grecy, niewolnicy i wolni.
Wszyscy też zostaliśmy napojeni jednym Duchem.
1 Kor. 12, 13
ü Przez Ducha Świętego wierzący są umieszczani w ciele Chrystusa: w jednym Duchu my wszyscy
zostaliśmy ochrzczeni w jedno ciało. Słowo „wszyscy” znaczy, że nie ma czegoś takiego jak
chrześcijanin, który nie jest zanurzony przez Ducha Świętego w ciele Chrystusa.
Duch Święty jest narzędziem Chrystusa użytym do zanurzania. Moment zbawienia to czas, kiedy
Duch Święty wykonuje cztery rzeczy. W ich wyniku nowy wierzący jest:
§ odnowiony,
§ zanurzony,
§ opieczętowany przez Ducha, który w nim mieszka.
c
d
.

1 Kor. 12, 13
ü Odnowienie przez Ducha. Jest to nowe życie, jakie daje nam Bóg, przez to, że Duch Święty
umył nas i odrodził (Tt 3:5).
ü Mieszka w nas Duch. Jest to szczególna Jego obecność w Tobie, więc Twoje ciało staje się
Świątynią Ducha Świętego (1 Kor 6:19; zobacz też 1 Kor 3:16 i 1 Pt 2:9).
ü Chrzest Ducha, który jest członkostwem w uniwersalnym kościele - jednym ciele wszystkich
wierzących (1 Kor 12:13; zobacz też Rz 6:3).
ü Opieczętowanie, którym jest zabezpieczenie wierzącego, przez Świętego Ducha Boga,
którym was opieczętowano na dzień odkupienia (Ef 4:30).
c
d
.

1 Kor. 12, 13
ü Jest to prawdą, że czy to Żydzi, Grecy, niewolnicy i wolni – nie liczą się już żadne
podziały rasowe czy społeczne. Chrzest Ducha oznacza, że Kościół jest jednym ciałem
i wszyscy też zostaliśmy napojeni jednym Duchem.
ü Nie ma ludzi będących na drodze stawania się chrześcijanami. Albo jesteśmy
chrześcijanami, albo nie. Duch Święty zamieszkuje w każdym wierzącym w pełni
w momencie zbawienia. Bóg nie oddaje się wierzącemu na raty.

Ludzkie ciało jest analogią
uniwersalnego Kościoła Chrystusa
29

❖ Nie jesteś bez znaczenia ❖

Werset 14
A ciało to nie jeden członek, lecz wiele.
1 Kor. 12, 14
ü Oba ciała, tak fizyczne ciało ludzkie, jak i duchowe ciało Chrystusa posiada wiele członków: ciało
to nie jeden jeden członek, lecz wiele. Mimo wielkiej różnorodności, zarówno jeżeli chodzi
o wygląd jak i o funkcję, każdy członek ma wspólny korzeń i wspólny cel. Różnym osobom
w Kościele zostało dane wielkie bogactwo darów.

Werset 15
Gdyby stopa stwierdziła: Ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała – czy można by się z tym zgodzić?
1 Kor. 12, 15
ü Paweł wkłada pytanie w usta kogoś, kto czuje się wyłączony z ciała: gdyby stopa stwierdziła:
ponieważ nie jestem ręką, nie należę do ciała - by dowieść, że każdy pojedynczy człowiek jest
ważny. Nie mogą istnieć jako pojedyncze członki: gdyby wszystkie członki były identyczne,
trudno byłoby mówić o ciele. Według tej analogii każdy członek potrzebuje drugiego.

Werset 16
Lub gdyby ucho oświadczyło: Ponieważ nie jestem okiem, nie należę do ciała
– czy rzeczywiście miałoby rację?
1 Kor. 12, 16
ü Kontynuacja tej analogii: gdyby ucho oświadczyło: ponieważ nie jestem okiem, nie należę
do ciała. Ucho czuje się gorsze od oka. Oko jest z przodu, a ucho z boku. Nikt nigdy nie mówi
o uszach. Kochankowie patrzą sobie w oczy, nie w uszy! Czy nie z tego powodu najmniejsza
część ciała daje znać, jak niektórzy mogą się czuć, jeśli nie mogą mieć znaczenia wśród
wierzących.

Werset 17
Jeśli całe ciało byłoby okiem, gdzie byłby słuch? Jeśli słuchem, gdzie byłby węch?
1 Kor. 12, 17
ü Różne funkcje, tak samo jak różni wierzący potrzebne są w ciele. Jeśli całe ciało byłoby okiem,
gdzie byłby słuch? Różnorodność jest nie tylko mile widziana, ale to podstawa. Ciało tylko
z uchem nie byłoby w stanie wąchać: Jeśli (byłoby) słuchem, gdzie byłby węch? Ciało musi mieć
różne części i dary, inaczej nie będzie efektywnie współdziałać jako ciało. W różnorodności
nie ma hierarchii.

Werset 18
Tymczasem Bóg, tak jak zresztą chciał, zbudował ciało z różnych członków.
1 Kor. 12, 18
ü Paweł podkreśla suwerenność Boga, który umieścił każdego członka w ciele według swojego
wyboru: Bóg, tak jak zresztą chciał, zbudował ciało z różnych członków. Nie był to wysiłek
przypadkowy, ale strategicznie zaprojektowany przez Ducha Świętego, który tutaj tutaj jest
utożsamiany z tym, co Bóg uczynił. To strategiczne ulokowanie w duchowym ciele Chrystusa
nastąpiło według tego jak On chciał.
ü Ręka więc nie może być „dumna” z tego, że jest ręką, a noga nie może „wstydzić się”,
że jest nogą. Każdy jest dla przyjemności Projektanta. Koryntianie powinni skupić się
na wykorzystywaniu danych im duchowych umiejętności zamiast pragnąć innych i próbować
robić coś, do czego nie są obdarowani przez Boga.

Werset 19
Gdyby wszystkie członki były identyczne, trudno byłoby mówić o ciele.
1 Kor. 12, 19
ü Gdyby wszystkie części ludzkiego ciała były te same, nie byłoby ono w stanie funkcjonować jako
ciało: Gdyby wszystkie członki były identyczne, trudno byłoby mówić o ciele.
Nie ma usprawiedliwienia dla poczucia braku znaczenia w ciele Chrystusa. Bóg umieścił dary
dokładnie w miejscu, gdzie mają być, w przeciwnym razie ciało nie mogłoby funkcjonować.

Werset 20
A zatem członków jest wiele, ale ciało – jedno.
1 Kor. 12, 20
ü Tak jak ciało ludzkie to jeden organizm, tak samo kościół jest zintegrowanym organizmem
składającym się z wielu części wzajemnie od siebie zależnych: A zatem członków jest wiele,
ale ciało – jedno. Ciało ma różne części, ale jest jednym zjednoczonym organizmem.
ü Jeżeli ciało ma istnieć i prawidłowo funkcjonować, potrzebne są różne części. Nie zakładaj,
że skoro jesteś inny, nie liczysz się. Żaden człowiek wierzący nie powinien myśleć o sobie albo
o swoim darze, że jest gorszy i pragnąć darów kogoś innego.

❖ Nie jesteś niezależny ❖

Werset 21
I nie może oko powiedzieć ręce: Nie potrzebuję ciebie. Podobnie głowa stopom: Obejdę się bez was.
1 Kor. 12, 21
ü Paweł zwrócił się do tych, którzy kuszeni byli do pychy i poczucia wyższości z powodu swoich
darów lub miejsca w ciele. I nie może oko powiedzieć ręce: nie potrzebuję ciebie.
Oko nie może funkcjonować bez ręki. Podobnie głowa stopom: obejdę się bez was - wymienienie
góry i dołu ciała z tej analogii to tak jakby powiedzenie „od stóp do głów” - każdy członek,
który należy do Chrystusa jest niezastąpiony.

Werset 22
Wprost przeciwnie, te członki ciała, które zdają się być słabszymi, są potrzebniejsze.
1 Kor. 12, 22
ü Sformułowanie przeciwnie [ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον ALLA POLLO MALLON - ale znacznie bardziej] wyraża
biegunowe przeciwieństwo do koncepcji, że istnieje hierarchia darów – prawdą jest, że te członki
ciała, które zdają się być słabszymi, są potrzebniejsze. Ręka albo oko mogą wydawać się
ważniejsze, mające większy prestiż z powodu swojej pozycji, jednak nie są bardziej potrzebne
lub bardziej znaczące niż inne części ciała, jeżeli chodzi o jego funkcjonalność.

Werset 23
Te, które uważamy za drugorzędne, otaczamy większą troską. O przyzwoitość intymnych dbamy bardziej,
1 Kor. 12, 23
ü Te (członki ciała), które uważamy za drugorzędne z powodu tego, że mogą być słabsze albo
mało urocze, otaczamy większą troską, ponieważ są bardziej podstawowe dla życia niż inne.
W taki sposób nasze mało widoczne członki stają się bardziej widoczne przez uznanie mniej
szanowanych darów i tych, którzy je posiadają. Nie mamy tworzyć nieuzasadnionych uprzedzeń.

Werset 24
podczas gdy członki bardziej widoczne takiej troski nie wymagają. Lecz Bóg tak właśnie złożył ciało,
że pomniejszemu dał większe znaczenie,
1 Kor. 12, 24
ü Z drugiej strony, bardziej widoczne części, jak na przykład twarz, nie wymagają szczególnego
przykrycia: bardziej widoczne takiej troski nie wymagają. Chodzi o to, że podejmujemy specjalne
starania, aby uczcić nasze mniej cenione członki fizyczne – to samo powinniśmy robić
w kościele, nie zaniedbywać ich i nie pogardzać nimi.
ü Bóg tak właśnie złożył [συνεκέρασεν SYNEKERASEN - łączyć, zasymilować] ciało, zarówno ludzkie jak
i duchowe, aby różne jego części mogły troszczyć się o siebie nawzajem. Bóg zrobił to,
że pomniejszemu dał większe znaczenie nie ignorując żadnego członka i znajdując w służbie
miejsce dla nich oraz ich darów.

Werset 25
by nie było podziału w ciele, ale żeby członki jednakowo troszczyły się o siebie nawzajem.
1 Kor. 12, 25
ü Celem wzajemnego obdarowywania się przez każdego członka jest to, by nie było podziału
[σχίσμα SCHISMA – podział, rozdarcie, schizma] w ciele. Współzawodnictwo i wichrzycielskie działania
były wielkim problemem wśród wierzących w Koryncie.
ü Bóg nie chce waśni między wierzącymi, ale tego, żeby członki jednakowo troszczyły się
[μεριμνῶσιν MERIMNOSIN - uważać na, dostarczać, myśleć o, martwić się o] o siebie nawzajem - co jest
dokładnym przeciwieństwem rozłamu. Chrześcijanie z Koryntu powinni się troszczyć wzajemnie
o osobisty i duchowy dobrobyt, ponieważ są częścią tego samego ciała.

Werset 26
Stąd, jeśli cierpi jeden członek, cierpią z nim wszystkie;
jeśli doznaje chwały jeden członek, cieszą się z nim wszystkie.
1 Kor. 12, 26
ü Tak bardzo jest to prawdziwie, że jeśli cierpi jeden członek, cierpią [συμπάσχει SYMPASCHEI -
współcierpieć albo czuć ból wspólnie] z nim wszystkie. W taki sposób wierzący mają troszczyć się
jedni o drugich, jak to zostało wspomniane wcześniej. Dodatkowo, jeśli doznaje chwały jeden
członek, cieszą się z nim wszystkie - prawdziwie interesują się dobrem wszystkich wierzących
bez względu na to, gdzie jest ich miejsce w duchowej rodzinie Chrystusa.
ü Rywalizacja musi się skończyć i mają zwyciężyć szczere, konstruktywne starania o wzajemne
współczucie i dbanie o interesy jedni drugich. Nasze obdarowanie nie ma dzielić, ale jednoczyć
we wzajemnej służbie, trosce i wsparciu.

Kościół cechuje zarówno różnorodność,
jak i wzajemna zależność
45

Werset 27
Wy wszyscy jesteście ciałem Chrystusa, a każdy z osobna - członkami.
1 Kor. 12, 27
ü Paweł ma na uwadze chrześcijan z Koryntu, ale to, co mówi stosuje się do wszystkich grup
chrześcijańskich: wy wszyscy jesteście ciałem Chrystusa, a każdy z osobna - członkami.
Słowo „wy” jest dobitne i wskazuje, że Koryntianie zdecydowanie należą do ciała Chrystusa.
ü Razem tworzymy powszechny Kościół, a każdy z nas jest pojedynczym jego członkiem.
Nie powinniśmy postrzegać Kościoła powszechnego jako wspólnoty, gdzie pojedyncze osoby
zostają wchłonięte przez masę, ale jako zbiór jednostek, w którym każdy zachowuje swój
indywidualny charakter w obrębie kolektywu.

Werset 28
Bóg tak umieścił je w Kościele: najpierw apostołów, po drugie proroków, po trzecie nauczycieli,
następnie przejawy mocy, dalej dary uzdrowień, niesienia pomocy, zarządzania, różnego rodzaju języki.
1 Kor. 12, 28
ü Paweł wymienia teraz osiem rodzajów członków, z których każdy ma szczególną funkcję.
Bóg tak umieścił [ἔθετο ETHETO - ustanowić albo ułożyć] je (te członki) w Kościele - Bóg umieścił
ich z nadania.
ü Od wersetu 12 słowo ciało zostało użyte osiemnaście razy jako analogia do Kościoła
i do opisania jego różnorodności oraz jedności. Teraz Paweł zostawia analogię i bezpośrednio
zwraca się do Kościoła, który został zilustrowany przez tę analogię.
c
d
.

1 Kor. 12, 28
(1) Bóg wyznaczył apostołów, którzy otrzymali duchową umiejętność do tego, by zostać
wysłanymi i ustanowić wierzących w miejscach, do których ewangelia jeszcze nie dotarła.
(2) Byli prorocy, którym dano duchową umiejętność do tego, by być kanałem, przez który Bóg
przekazywał objawienie swoim ludziom.
(3) Byli nauczyciele, którzy otrzymali duchową umiejętność uczenia ludzi o prawdziwości
objawienia Bożego w Piśmie Świętym.
Każdemu z pierwszych trzech obdarowanych członków przypisane są liczby porządkowe, możliwe
dla podkreślenia ich znaczenia ze względu na to, że zostali w jakiś sposób skierowani do Koryntu.
Ich miejsce w szeregu mogło również podkreślać jaka jest kolejność darów według ich ważności.
Kościół został zapoczątkowany prawdopodobnie według charakteru tych darów służących
zbiorowo całemu Kościołowi.
c
d
.

1 Kor. 12, 28
(4) Następnie przejawy mocy [δυνάμεις DYNAMEIS - potężna zdolność], co dawało spektakularny
i dramatyczny dowód, że moc Boga działa w Kościele.
(5) Dalej dary uzdrowień, by zapewnić specjalne środki zaradcze w chwilach nagłej potrzeby.
(6) Niesienia pomocy – jest to umiejętność udzielania pomocy lub wsparcia, która odpowiada
na konkretną potrzebę w odpowiednim momencie.
(7) Zarządzania – umiejętność kierowania sytuacjami związanymi ze służbą.
(8) Różnego rodzaju języki – to umiejętność mówienia językami nieznanymi wcześniej, co jest
znakiem, że Bóg jest w akcji.

Werset 29
Czy wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokami? Czy wszyscy nauczycielami?
Czy przez wszystkich przejawia się moc?
1 Kor. 12, 29
ü Wszystkie pytania z wersetów 29 i 30 są retoryczne, wymagające odpowiedzi „nie”.
W obu wersetach chodzi o fakt, że absurdalne byłoby to, że każdy wierzący posiada ten sam dar.
Czy wszyscy są apostołami? Czy wszyscy prorokami? Czy wszyscy nauczycielami? Czy przez
wszystkich przejawia się moc?
ü Oczywiście nie. Bóg chciał, aby istniały różne dary dla ludu Bożego, które są niezbędne
do zaspokojenia wielu potrzeb.

Werset 30
Czy wszyscy mają dary uzdrowień? Czy wszyscy mówią językami? Czy wszyscy je wykładają?
1 Kor. 12, 30
ü Oczywiście nie. Wszyscy wierzący w Kościele korynckim zostali ochrzczeni przez Ducha
Świętego, ale nie wszyscy z nich mieli wszystkie z tych darów, łącznie z darem uzdrowień,
mówienia językami i tłumaczenia ich.
ü Skoro jest tu mowa o językach, to oczywiste, iż nie były one znakiem, że ktoś posiadał Ducha
Świętego, ani że był zbawiony. Języki nie są uprzywilejowanym darem, jako że niektórzy
w Kościele nie posiadali go, więc nie był jakimś większym darem.

Werset 31
Oczywiście gorąco pragnijcie większych darów łaski. Ja wam nawet wskażę drogę najwspanialszą.
1 Kor. 12, 31
ü Paweł radził Koryntianom, by szukali niektórych darów bardziej niż innych, ponieważ mają
większe znaczenie w funkcjonowaniu ciała. Alternatywą było: gorąco pragnijcie [ζηλοῦτεto ZĒLOUTE
- być gorliwym, wysilać się, starać się usilnie] większych [μείζονα MEIZONA - doniosły, ceniony] darów, co
oznaczało ranking lub hierarchię darów ze względu na ich ogromną wartość dla Kościoła
powszechnego.
ü Niemniej jednak Paweł chce pokazać Koryntianom najwspanialszą [ὑπερβολὴν HYPERBOLĒN -
wyższy, przeważający, w nadmiarze] drogę, przewyższającą posiadanie duchowego daru. Ta
wspaniała droga to nie jeden dar więcej spośród wielu darów duchowych, ale coś, co stoi ponad
nimi. Jest to styl życia, który w pierwszym rzędzie cechuje miłość w używaniu tych darów.

Pytania na temat darów duchowych
1. Gdzie w Nowym Testamencie wymienione są dary?
Podobne spisy znajdują się w:
§ 1 Kor 6 i w Rz 12 - tam dary są nazwane charismata i oznaczają duchowe umiejętności do
służby.
§ Ef 4:7-11 - tam dary są nazwane są domata i oznaczają ludzi, pozycje albo obowiązki dane
Kościołowi do wyposażania innych świętych.
2. Czy każdy wierzący ma co najmniej jeden duchowy dar?
Każdemu wierzącemu został dany przez Ducha Świętego duchowy dar: Każdy niech usługuje
pozostałym tym darem łaski, który otrzymał, jako dobry powiernik różnorodnej w swych
przejawach łaski Boga (1 Pt 4,10). Możliwe jest, że człowiek wierzący będzie posiadał więcej
niż jeden duchowy dar, ale żaden wierzący nie posiada ich wszystkich.
Dary duchowe - pytania

3. Czy są jakieś dodatkowe dary nie wymienione w Biblii?
Jako że listy darów z 1 Kor 6, Rz 12, i Ef 4 nie są takie same, chociaż czasem się nakładają,
należałoby wyciągnąć wniosek, że nie są wyczerpujące.
4. W jaki sposób określić swój duchowy dar?
Popularne jest wykonanie pisemnego testu. Najlepszym jednak sposobem jest zaangażowanie
się w różne rodzaje służb i obserwowanie, gdzie Bóg używa mnie w sposób efektywny w życiu
innych wierzących.
5. Czy nasza służba dla innych musi być zawsze skupiona wokół naszych darów?
Taki mógłby być ideał, ale zwykle nie jest to możliwe. Nasza posługa jest podyktowana wieloma
rzeczami, włączając w to okoliczności, specyficzne potrzeby wokół oraz nasze osobiste
ograniczenia i pragnienia. Nasze powołanie życiowe to mieszanka darów, pragnień i sytuacji
życiowych. Te często dyktują nam, gdzie i co robimy w służbie.

6. Czy dzisiaj są apostołowie?
Argumenty wydają się przemawiać za tym, że dziś nie ma apostołów, a to z następujących
powodów:
§ apostołowie mogli dokonywać cudów (2 Kor 12,12). Ludzi dokonujących nowotestamentowych
cudów nie da się zaobserwować w dzisiejszym Kościele.
§ apostołowie byli wyznaczeni bezpośrednio przez Boga (J 17, 17; Dz 1, 23-26; 9, 3).
§ wydaje się, iż Paweł stwierdza, że jest ostatnim z apostołów (1 Kor 15, 5-10).
7. Czy dzisiaj są prorocy?
Prorocy przynosili nowe objawienie od Boga. Jan pokazał, że Apokalipsa to ostatnie objawienie
(Ap 22:18). Również, apostołowie i prorocy byli ludźmi wyróżnionymi jako fundament,
niekoniecznie jako ciągły dar dla kościoła (Ef 2, 20).

8. Czy możemy wysnuć wniosek, że dzisiaj nie ma daru prorokowania, języków albo daru
wiedzy?
ü Wg 1 Kor 13,8, dar prorokowania i wiedzy wyrażone są w grece za pomocą strony biernej,
co znaczy, że Bóg spowoduje, że dary te ustaną, chociaż tekst nie określa czasu. O darze
języków jest mowa w greckim w stronie zwrotnej, co znaczy, że dar ten ustanie sam lub sam
odejdzie.
ü Wydaje się, iż historia Kościoła świadczy o tym, co się stało z darem języków krótko
po apostołach. Dary te przeminą, gdy nastanie czas doskonałości (1 Kor 13:10).
Słowo doskonałe to teleon zwyczajne słowo oznaczające kompletny albo dojrzały. Jako, że
dary te są wyróżnione spośród innych oraz dlatego, że wszystkie wzmianki o nich kończą się
około roku 60 tj. w połowie ery Nowego Testamentu (liczonej od połowy lat 30-tych do połowy
lat 90-tych) - wydaje się, iż się skończyły. Chociaż niektórzy mówią, że nie.
ü Jeżeli ktoś wierzy, że dary te nie skończyły się, to:
§ powinien badać duchy by upewnić się, że w trakcie przemawiania lub prorokowania
potrafią ogłosić, że Jezus Chrystus jest Panem,
§ oraz stosować zasady wymienione w 1 Kor 14.

9. Czy pastor/duszpasterz/pasterz? /nauczyciel w Ef 4:11 to jeden dar?
Nie wydaje się, jako że w Nowym Testamencie na różne sposoby wymienia się wielu nauczycieli,
którzy nie są pastorami/duszpasterzami (Rz 12:6-8; Jk 3:1; Hbr 5:12). Również, pastorowanie to
pasterzowanie, bardzo inny rodzaj umiejętności niż nauczanie. Wszyscy znamy mężczyzn i
kobiety, którzy są bardzo dobrzy w duszpaterstwie chorych, potrzebujących, sierot, wdów i innych
w pilnej potrzebie, a nie mają daru nauczania – i nie potrzebują.
10.Czy dar duchowy jest tym samym, co naturalny talent?
Talent, powiedzmy, w muzyce, sztuce, publicznym przemawianiu, uczeniu się języków,
matematyki albo w relacjach międzyludzkich, jest związany z naszą osobowością. Urodziliśmy
się ze strukturą genetyczną pobudzającą te talenty. Upewnij się, że pochodzą również od Boga.
Talenty pojawiają się przy naturalnych narodzinach, podczas gdy duchowe dary przychodzą
poprzez duchowe odrodzenie w momencie zbawienia.

1 List do Koryntian
Dziękuję za uwagę
ROZDZIAŁ 12

1 List do Koryntian Rozdział 12

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

Similar to 1 List do Koryntian Rozdział 12

Similar to 1 List do Koryntian Rozdział 12 (13)

More from Biblia Wnioski

More from Biblia Wnioski (6)

1 List do Koryntian Rozdział 12