1 List do Koryntian Rozdział 3

1 List do Koryntian
Celem dobrych uczynków
w życiu chrześcijan jest nagroda
ROZDZIAŁ 3

1 Koryntian 3, 1-4
Relational Concepts Inc.
Niedojrzali duchowo powodują podziały
przez postawę rywalizacji
2

Relational Concepts Inc. 3
ü W tym czasie Paweł nie mógł mówić do nich jak do ludzi duchowych, nie dlatego, że byli
niewierzący, ale że byli cieleśni [σαρκίνοις SARKINOIS - ciało albo cielesny] w rozumowaniu
i rywalizowaniu w Kościele.
ü Kiedy stali się wierzącymi, nie wzrastali w sposób, który prowadzi do duchowej dojrzałości.
Zajęcie się nimi w tej sferze było bezużyteczne.
ü Paweł zakwalifikował ich cielesność tak, że są jak niemowlęta [νηπίοις NEPIOIS - niedojrzali]
w Chrystusie. Żyli w tej sferze po dziecięcemu przyjmując świecką mądrość i dostroili się do niej
stosując ją w relacjach z chrześcijanami.
Werset 1
Ja też, bracia, nie mogłem mówić do was jak do ludzi duchowych. Mówiłem jak do cielesnych, jak do
niemowląt w Chrystusie.
1 Kor. 3, 1

Oczywiste jest, że utknięcie na zbawieniu nie wystarcza. Zbawienie
zapewnia miejsce w niebie, jednak celem zbawienia jest wzrost duchowy,
który prowadzi do duchowej dojrzałości.
Ta stanowi proces pełnego wszechstronnego rozwoju w obraz
Jezusa Chrystusa, co osiąga się poprzez ciągły wzrost. Jest to cel każdej
służby.
ZASTOSOWANIE
1 Koryntian 3, 1

ü Nie będąc dojrzałymi, nie mogli otrzymać bardziej zaawansowanego nauczania
przyczyniającego się do ich duchowego rozwoju. Podawałem wam mleko (podstawowe
i elementarne nauczanie chrześcijańskie), a nie pokarm stały, a powód jest taki, że nie byli
w stanie go przyjąć.
ü Człowiek duchowy to ktoś, kto potrafi przyjąć bardziej wszechstronne nauczanie Bożego Słowa.
Teraz również nie możecie przyjąć stałego pokarmu - bardziej zaawansowanego nauczania,
które by rozwinęło duchową dojrzałość.
ü Powód jest taki, że pozostajecie cieleśni. Koryntianie nie tylko byli duchowo niedojrzali, ale też
cieleśni.
Wersety 2-3
Podawałem wam mleko, a nie pokarm stały, bo nie mogliście go przyjąć. Teraz również nie możecie, gdyż
pozostajecie cieleśni. Cóż, skoro jest wśród was zazdrość, dochodzi do kłótni, to czy nie jesteście cieleśni
i nie postępujecie po ludzku?
1 Kor. 3, 2-3
c
d
.

ü Dowodem ich cielesności była zazdrość [ζῆλος ZĒLOS - zazdrosny i kłótliwie rywalizujący] oraz spory
[ἔρις ERIS - kłótnie i spory] - obie przyczyniły się u nich do konkurencyjnej „partyzantki” między
poszczególnymi grupami.
ü Ich niezdolność do współpracy pokazała, jak zdominowani są przez ciało. Czy nie jesteście
cieleśni?
ü W rzeczywistości czy nie postępujecie po ludzku? Nieodrodzona ludzka natura bez wpływu
Ducha Świętego.
ü Potrzeba wzrostu jest kierunkiem dążeń całego Nowego Testamentu.
ü Nowo nawrócony może wyjaśniłby zbawienie słowami: „Chrystus umarł za moje grzechy”.
ü Wzrastający wierzący zająłby się rzeczami takimi jak usprawiedliwienie, zastępcza śmierć czy
przebłaganie.
ü Pierwsze to mleko. Drugie - pokarm stały.
1 Kor. 3, 2-3

ü Przykładem ich cielesności była rywalizacja między nimi „kiedy jeden mówi: Ja należę do
Pawła, drugi: Ja do Apollosa”.
ü Dzielili się na „odłam apostolski Pawła” albo na ”odłam współpracownika Pawła - Apollosa”.
ü Zachowywali się jak niewierzący: czy nie jesteście ludźmi?, tak jak ludzie bez wpływu Ducha.
ü Świat bazuje na frakcjach rywalizujących o znaczenie, wpływy i władzę.
ü Postawa współzawodnictwa między wierzącymi wskazuje, że myślą i działają w cielesny
sposób.
ü W życiu duchowym celem jest wznieść się ponad to.
Werset 4
Kiedy jeden mówi: Ja należę do Pawła, drugi: Ja do Apollosa, to czy nie jesteście ludźmi?
1 Kor. 3, 4
c
d
.

ü Pozostawanie duchowym niemowlęciem nie jest opcją. Lojalność dzieląca osoby wskazuje na
duchową niedojrzałość wierzących zdominowanych przez ciało.
ü Jeżeli wierzący pozostaje chrześcijańskim niemowlakiem wystarczająco długo, to powróci do
cielesnego życia, będzie cielesnym chrześcijaninem i przyjmie postawy zgodne z mądrością
świata.
1 Kor. 3, 4

1 Koryntian 3, 5-9
Lekarstwem na podziały jest zrozumienie,
że jest to Boża służba, nie nasza
9

ü Kimże jest Apollos? Albo kim jest Paweł? Sługami, przez których uwierzyliście - a nie źródłem
zbawienia.
ü Nawet możliwości przyniesienia ewangelii czy też uczniostwo są działaniem według tego, co
każdemu dał Pan.
ü Podczas gdy Paweł założył kościół: Ja zasadziłem [ἐφύτευσα EFYTEUSA - zaszczepić lub
wszczepić], Apollos karmił tę grupę wierzących. Apollos podlewał [ἐπότισεν EPOTISEN - podlewać
albo nawadniać].
ü Byli narzędziami, a nie przyczyną zbawienia Koryntian. Wzrost dał Bóg i był Tym, który zasłużył
na uznanie za to, co z tego wyniknie.
Wersety 5-7
Kim jest Apollos? I kim Paweł? Narzędziami, dzięki którym uwierzyliście. Każdy zrobił to, co mu wyznaczył
Pan. Ja zasadziłem, Apollos podlał, lecz wzrost był sprawą Boga. Nie liczy się zatem ten, kto sadzi ani ten,
kto podlewa, tylko Bóg, który daje wzrost.
1 Kor. 3, 5-7
c
d
.

ü Pragniemy, żeby nasza służba była owocna. Chcemy pracować na polu i mieć rezultaty, ale te
zależą od Boga. Dlatego nie powinno być frakcji: ani ten, co sadzi, jest czymś, ani ten, co
podlewa.
ü Jeżeli chodzi o naszą część, wszyscy uczestniczymy razem z Bogiem w tym, co On robi na
świecie. Niektórzy dostają sadzenie, kładzenie fundamentów i rozpoczynanie służby. Niektórzy
dostają podlewanie, budowanie na fundamentach i pracę wychowawczą, ale wzrost dał Bóg.
ü Zauważmy powtórzenie - chodzi o to, że pracujemy dla Królestwa, ale Bóg decyduje,
jaki będzie owoc tej pracy.
1 Kor. 3, 5-7

ü Ten, który sieje (rozpoczyna) i ten, który podlewa (żywi), stanowią jedno.
ü Skoro praca polega na zjednoczonym działaniu, mającym na celu ułatwić wzrost, odłamy są
kontrproduktywne w procesie duchowego rozwoju.
ü Bóg rozpozna unikalność naszego wkładu w duchowy rozwój wierzących, ale stosownie do
swego wysiłku każdy odbierze zapłatę. Dostaniemy indywidualne nagrody za naszą
indywidualność w służbie dla Ciała Chrystusa.
ü To nasza unikalna praca, a nie owoc tej pracy jest podstawą naszych nagród.
Werset 8
Między tym, który sadzi i tym, który podlewa, nie ma wielkiej różnicy – stosownie do swego wysiłku każdy
odbierze zapłatę.
1 Kor. 3, 8

ü ...współpracownikami Bożymi jesteśmy, nie konkurentami budującymi własne królestwa. Nie
mamy żadnego znaczenia w porównaniu z Bogiem, któremu służymy i z Jego pracą, jaką
wykonujemy. Wy Bożą rolą oraz Jego budowlą.
ü Bóg pracuje między nami i przez nas w budowaniu Jego domu. Wszyscy jesteśmy
odpowiedzialni przed Bogiem za naszą pracę zaangażowaną w dojrzewanie ciała Chrystusa.
ü Cielesność widzi to jaką naszą służbę, nasze królestwo albo naszą domenę.
ü Chodzi o to, że Bóg nie potrzebuje nas do zrealizowania swoich celów, ale chce nas użyć.
Możemy pracować z Bogiem w tym, co On robi w świecie.
Werset 9
My, jako należący do Boga, jesteśmy współpracownikami; a wy Bożą rolą oraz Jego budowlą.
1 Kor. 3, 9

1 Koryntian 3, 10-15
Jakość naszej duchowej służby
zostanie oceniona przez Chrystusa
14

ü Budujemy uważnie na fundamencie, jaki Chrystus położył przez apostolskiego mądrego mistrza
budowlanego [ἀρχιτέκτων ARCHITEKTON - architekt albo kierownik jako apostoł].
ü Paweł położył fundament kiedy zaplanował swoją służbę w Koryncie na osiemnaście miesięcy
(Dz. 18).
ü Apostołowie położyli tylko fundament, który nie może być zmieniony. Paweł wykonał to według
udzielonej mu przez Boga łaski i teraz ktoś inny na nim buduje [ἐποικοδομεῖ EPOIKODOMEI - kończyć
budowę, nadbudowę].
ü My więc kontynuujemy tę pracę dzisiaj uważając [βλεπέτω BLEPETO - widzieć, dostrzegać albo
uważać na] jak budujemy na tym fundamencie.
Wersety 10-11
Według udzielonej mi przez Boga łaski, jako mądry mistrz budowlany, położyłem fundament. Inni na nim
budują. I niech każdy uważa, jak buduje.
Co do fundamentu, nikt nie może położyć innego, poza tym, który już jest, a którym jest Jezus Chrystus.
1 Kor. 3, 10-11
c
d
.

ü Może być tylko jeden fundament i wiele sposobów budowania na nim, ale żaden z nich
nie będzie posługiwał się rozłamami albo rywalizacją.
ü Fundamentem, który położył Paweł, a na którym my budujemy, jest Jezus Chrystus
i świadectwo o Nim (1:6), a nie jest nim Paweł albo Piotr jako przywódcy.
ü Wszyscy razem wykonujemy pracę Chrystusa: nie wykonujemy naszej własnej pracy w Jego
imieniu i dla siebie.
ü Rozłamy są więc niepotrzebne.
1 Kor. 3, 10-11

ü U Chrystusa istnieją różne poziomy nagród dostępne dla każdego człowieka, który buduje na
fundamencie założonym przez apostołów.
ü Zależnie od jakości pracy albo motywacji do niej, materiały budowlane mogą być wytrzymałe,
użyteczne i trwałe, jak złoto, srebro, drogie kamienie, albo bezwartościowe, nieużyteczne
i nietrwałe, jak drewno, siano czy słoma.
ü Praca każdego będzie oceniona, tak więc każdy pojedynczy wierzący ma możliwość
budowania, co zostanie przeegzaminowane. Wartość tej pracy stanie się widoczna [φανερὸν
FANERON - ujawnić albo uczynić znanym].
Wersety 12-13
Natomiast, czy ktoś na tym fundamencie buduje ze złota, srebra, drogich kamieni, z drewna, siana czy słomy,
to się okaże w tym Dniu.
Każde dzieło przejdzie próbę ognia i w ten sposób wyjdzie na jaw jego wartość.
1 Kor. 3, 12-13
c
d
.

ü Ocena będzie w pełni przejrzysta, w tym Dniu (tron sędziowski Chrystusa) się okaże co
zostanie nagrodzone, a co nie.
ü Tutaj znowu widać akcent Pawła na przyszłe proroctwo jako motywatora do służby.
ü Jest to sąd nad pracą wierzących, nie dotyczy zbawienia.
ü Wartość tej pracy stanie się jawna bo przejdzie próbę ognia. Oznacza to oczyszczenie i ocenę
tamtych prac.
ü Nie będzie to sąd arbitralny (dowolny), ale oparty o fakty. Każde dzieło przejdzie próbę ognia,
czy będzie godne nagrody, czy bezwartościowe.
1 Kor. 3, 12-13

ü Są to dzieła, które zostaną sprawdzone, a nagrody będą zależały od tego, z czego budowano
(na fundamencie pracy apostoła). Prace, które wytrzymają oczyszczający sąd, zostaną
nagrodzone.
ü Fakt otrzymania nagród jest zaznaczony, chociaż nie został opisany.
ü Dzieła, które przetrwają, będą miały taką jakość, która nada im wartość wieczną. Tak więc
praca co najmniej miała przyczynić się do wiecznego dobrobytu innych - ich zbawienia, ich
dojrzałości duchowej i uczniostwa (Kol 1:28).
ü Jeśli czyjeś dzieło spłonie, ten poniesie stratę - może to oznaczać albo zniszczenie tego
„dzieła” przez ogień albo stałą utratę nagrody, która mogła być uzyskana.
Wersety 14-15
Jeśli czyjeś dzieło, wzniesione na tym fundamencie, przetrwa, ten otrzyma nagrodę.
Jeśli czyjeś dzieło spłonie, ten poniesie stratę, choć sam będzie zbawiony, a tak jednak, jakby został ocalony
z ognia.
1 Kor. 3, 14-15
c
d
.

ü Choć sam będzie zbawiony, tak jednak, jakby został ocalony z ognia - to pokazuje, że wierzący
zobaczy na własne oczy utratę swojej pracy, ale on sam będzie uratowany od sądu
z wszystkim, co otrzymał, a co weźmie ze sobą do wieczności.
ü Tylko Ty po śmierci zabierzesz swoje uczniostwo ze sobą . Uczniostwo to, po sprawdzeniu go
przez Chrystusa, zapewni ci to, co weźmiesz ze sobą do życia wiecznego, nowego nieba
i nowej ziemi.
1 Kor. 3, 14-15

1 Koryntian 3, 16-23
Rywalizacja i podziały
są niezgodne z Chrystusem i pracą apostołów
21

ü Teraz wracamy do pierwotnego tematu frakcji i podziałów.
ü Czy nie wiecie, że jesteście przybytkiem Boga, to znaczy wy, wszyscy wierzący w Koryncie i że
Duch Boży mieszka w was - jako kościół jesteście świątynią Boga, którą zamieszkuje Duch.
ü Jeśli ktoś niszczy przybytek Boga (ludzi Bożych, w których zamieszkuje Duch Święty), poprzez
stosowanie w Kościele mądrości świata, tego zniszczy [φθερεῖ FTHEREI - zrujnuje] Bóg.
ü Mocnym słowami jest tu wyrażone ostrzeżenie, że kto psuje i niszczy wierzących,
może spodziewać się stanowczego sądu od Boga tu na ziemi.
Wersety 16-17
Czy nie wiecie, że jesteście przybytkiem Boga i że Duch Boży mieszka w was?
Jeśli ktoś niszczy przybytek Boga, tego zniszczy Bóg, gdyż przybytek Boga jest święty, a wy właśnie nim
jesteście.
1 Kor. 3, 16-17
c
d
.

ü Niektórzy z Koryntu umarli jedząc w grzeszny sposób ze stołu Pańskiego (1 Kor 11:30).
Także Ananiasz i Safira (Dz. 5,5nn) są przykładem doraźnego Bożego sądu. Kaleczenie ciała
Chrystusa to rzecz bardzo poważna, bo przybytek Boga jest święty, a wy właśnie nim jesteście.
ü Frakcje, waśnie i zgrzyty to narzędzia świeckiej mądrości i są nie do przyjęcia, by rządziły
ludźmi Boga. To szorstkie ostrzeżenie powinno motywować wierzących, by - żyjąc w rodzinie
Bożej - unikali stosowania świeckiej mądrości konkurującej z mądrością, jaką ma Bóg dla
swoich ludzi.
1 Kor. 3, 16-17

ü Możesz zniszczyć siebie samego jako świątynię Boga, myśląc, że jesteś mądrym tego wieku
(według świata). Taki człowiek odbija naturalny stan umysłu, co pokazuję podziały powstałe
w wyniku rywalizacji.
ü Albo staniesz się głupi (według świeckiej mądrości) by stać się mądrym (według Boga) przez
przyjęcie Bożego punktu widzenia pokazanego poprzez szacunek dla służby każdego w Bożej
świątyni.
ü Bo mądrość tego świata jest głupstwem (i absurdem) u Boga, a dotyczy to zarówno mądrego
w sferze religii jak i mądrego świeckiego.
Wersety 18-20
Niech nikt samego siebie nie oszukuje. Jeśli ktoś z was uważa, że jest mądry w obecnym wieku, niech się
stanie głupi, aby zmądrzeć.
Gdyż mądrość tego świata jest głupstwem u Boga. Napisane jest bowiem: On chwyta mądrych w sidła ich
przebiegłości; a także: Pan zna rozważania mądrych, wie, że są jałowe.
1 Kor. 3, 18-20
c
d
.

ü Każdy, kto odciąga Cię od Biblii jako autorytatywnego i wystarczającego przekazu Bożego
myślenia, jest niszczycielem Jego ciała.
ü Dwa cytaty o Bogu ze Starego Testamentu (Hi 5,13; Ps 94,11) „On udaremnia zamysły
przebiegłych” oraz „wie Pan, że próżne są zamysły mędrców” potwierdzają, że największa
mądrość pochodząca od naturalnego człowieka jest dla Boga głupstwem.
ü Oba teksty zacytowane razem potwierdzają bezowocność ludzkiego rozumowania, pokazując
pustkę tej ludzkiej mądrości.
ü Wg 1 rozdziału Listu do Koryntian 8-25 mądrość Boża jest głupstwem dla świata. Tutaj mądrość
świata jest głupstwem dla Boga.
ü Istnieje więc wybór: albo być głupim dla świata, albo głupim dla Boga.
1 Kor. 3, 18-20

ü Skoro świecka mądrość jest bezużyteczna, to Paweł wyciąga wniosek: niech się nikt nie chlubi
jakimkolwiek człowiekiem.
ü Mądrość świata wywyższa albo degraduje ludzi na podstawie tego, kim są, co robią, co mają
i ile mają władzy.
ü Pomyśl o tym według Bożego punktu widzenia, bo Jego słudzy są Jego darem dla nas, czy to
Paweł, czy Apollos, czy Kefas.
Wersety 21-23
A zatem niech się nikt nie chlubi jakimkolwiek człowiekiem. Wszystko bowiem jest wasze:
Paweł, Apollos, Kefas, świat, życie i śmierć, teraźniejszość i przyszłość – wszystko należy do was.
Wy zaś do Chrystusa, a Chrystus do Boga.
1 Kor. 3, 21-23
c
d
.

ü Faktycznie, świat należy do nas - jako że odziedziczymy go i będziemy nim rządzić wraz
z Chrystusem - łącznie z życiem i wszystkim, co się w nim mieści, oraz śmiercią, która
wprowadza nas w obecność Chrystusa, łącznie z teraźniejszością jako darem od Boga oraz
rzeczami, które mają przyjść. Wierzący może mieć korzyści z każdego wymiaru życia.
ü Rzeczy te obejmują wszystko: wszystko bowiem jest wasze i należą do nas jako wierzących.
Całe Boże Objawienie jest dostępne dla wierzącego, więc nie ma powodu, by dać się złapać na
ludzkiej mądrości. Mamy Bożą perspektywę na życie.
ü Bogactwo chrześcijańskiego życia dalece przewyższa życie świata. Faktycznie, wszyscy
Koryntianie należą do Chrystusa, a nie do jakiegoś Chrystusowego „odłamu”. A Chrystus
należy do Boga, stąd więc chlubienie się Bogiem, do którego należysz i który jest źródłem
wszystkiego dla nas.
1 Kor. 3, 21-23

1. Biblia została napisana nie tylko po to, by nas zbawić, ale także po to,
byśmy stali się sprawiedliwi.
Celem jest człowiek duchowy, a nie zbawiony cielesny.
2. Dążenie do religijnych różnic (w towarzystwie zazdrości i sporów
z innymi grupami chrześcijańskimi) jest oznaką cielesnego
chrześcijaństwa i niszczy Bożą świątynię - Jego ludzi.
Zamiast tego powinniśmy pracować razem, postrzegając siebie
jako świętą świątynię Boga, należącą do Chrystusa, a nie jako
niezależnych agentów szukających tego, co oferuje świat.
ZASTOSOWANIE
1 Koryntian 3, 2-23

1 List do Koryntian
Dziękuję za uwagę
ROZDZIAŁ 3

1 List do Koryntian Rozdział 3

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

More from Biblia Wnioski

More from Biblia Wnioski (6)

1 List do Koryntian Rozdział 3