1 List do Koryntian Rozdział 9

1 List do Koryntian
Materialne wspieranie służby chrześcijańskiej
ROZDZIAŁ 9

WSTĘP
Relational Concepts Inc.
2
W 9 rozdziale 1 Listu do Koryntian Paweł podaje powody, dlaczego
ma prawo do wsparcia materialnego.
W Koryncie jednak zrezygnował z tego wsparcia, by nikt nie myślał,
że naucza dla pieniędzy.

1 Koryntian 9, 1-14
Ci, którzy nam usługują,
mają prawo do finansowego wsparcia
3

Relational Concepts Inc. 4
Werset 1
Czy nie jestem wolny? Czy nie jestem apostołem? Czy nie widziałem Jezusa, naszego Pana?
Czy wy nie jesteście moim dziełem w Panu?
1 Kor. 9, 1
ü Paweł kontynuuje swój wywód, jak osobiście jako apostoł ograniczył swoją wolność
na rzecz słabszego brata.
ü Jako ilustracji używa paru pytań retorycznych, spodziewając się odpowiedzi „tak” na każde
z nich.
ü Czy nie jestem wolny? - z pewnością cieszył się wolnością, jaką posiada każdy wierzący.
ü Czy nie jestem apostołem? - posiadał również prawa i przywileje kogoś posłanego przez
Chrystusa jako apostoł.
c
d
.

1 Kor. 9, 1
ü Gdyby zastosować chrześcijańską wolność do Koryntian, owocu jego pracy, to o ile bardziej
mógł domagać się wolności nie tylko chrześcijańskiej, ale dodatkowo apostolskiej.
ü Dowodem jego apostolstwa było to, iż widział Jezusa, naszego Pana na drodze do Damaszku
(Dz 9:3-5; Dz 22:14-15).
ü Dalszy dowód jego apostolstwa stanowili wierzący z Koryntu. Czy wy nie jesteście moim
dziełem w Panu? (Rz 15:15-21). Koryntianie, którzy przyszli do Chrystusa, to owoc jego pracy.

Werset 2
Jeśli nawet dla innych nie jestem apostołem, to dla was jestem. Wy właśnie jesteście pieczęcią mojego
apostolstwa w Panu.
1 Kor. 9, 2
ü Wolność i autorytet Pawła powinny być dla Koryntian jasne: Jeśli nawet dla innych
nie jestem apostołem, to dla was jestem.
ü Byli oni dowodem, że jest apostołem: Wy właśnie jesteście pieczęcią [σφραγίς SFRAGIS - inskrypcja,
sygnet] mojego apostolstwa w Panu.
ü Sygnetów używano dla potwierdzenie autentyczności listów lub towarów.
ü Wierzący w Koryncie byli dowodem, że apostolstwo Pawła jest prawdziwe.

Werset 3
Moja obrona wobec tych, którzy mnie oskarżają, jest taka:
1 Kor. 9, 3
ü Widocznie niektórzy zaczynali kwestionować Pawła jako apostoła.
ü Moja obrona [ἀπολογία APOLOGIA - uzasadniona teza, założyć sprawę] wobec tych, którzy mnie
oskarżają, czego ostro broni później w rozdziałach 10-13 2 Listu do Koryntian.
ü Paweł pokazuje, że wytoczono mu jakby proces sądowy, podczas którego chrześcijanie
korynccy „uznali go winnym”.
ü Paweł miał krytyków, tak jak Jezus oraz wielu tych, którzy służą Panu.

Werset 4
Czy nie mamy prawa jeść i pić?
1 Kor. 9, 4
ü Paweł jako apostoł, który służy Panu, miał prawo przyjąć finansowe wsparcie dla jego służby
w Koryncie. Czy nie mamy prawa [ἐξουσίαν EKSOUSIAN - wolność, swoboda, władza] jeść i pić?
ü Nie chodziło mu o to, że korynccy chrześcijanie kwestionowali jego prawo do jedzenia i picia.
Paweł miał na myśli to, że ma prawo jeść i pić na koszt kościoła, któremu służy.

Werset 5
Czy nie mamy prawa zabierać z sobą siostry, kobiety, jak to czynią pozostali apostołowie i bracia Pana
oraz Kefas?
1 Kor. 9, 5
ü Wyraźnie było to zwyczajem apostołów i braci Jezusa, że zabierali ze sobą swoje żony
w podróże misyjne.
ü Czy nie mamy prawa zabierać z sobą siostry, kobiety [γυναικα GYNAIKA - żony, kobiety]?
ü Paweł miał takie samo prawo, jak to czynią pozostali apostołowie i bracia Pana oraz Kefas.
ü Najprawdopodobniej Piotr (Kefas) wspomniany jest dlatego, że w kościele korynckim miał
oddanych naśladowców (1 Kor 1, 12).

Werset 6
Czy tylko ja i Barnaba nie mamy prawa nie pracować?
1 Kor. 9, 6
ü Paweł miał sprzymierzeńca w odmawianiu sobie prawa do finansowego wsparcia ze strony
kościoła: Czy tylko ja i Barnaba nie mamy prawa nie pracować?
ü Barnaba i Paweł byli partnerami w pierwszej podróży misyjnej i widocznie zrezygnowali
z prawa do finansowego wsparcia od ludzi, którym służyli.
ü Taka decyzja Pawła mogła mieć wpływ na postawę Koryntian, choć inni apostołowie
nie robili tak samo.

Werset 7
Kto kiedykolwiek służył w wojsku na własny koszt? Kto sadzi winnicę i nie korzysta z jej owocu?
Albo kto wypasa stado i nie spożywa mleka z udoju?
1 Kor. 9, 7
Mówiąc o swoim przypadku, Paweł używa sześciu argumentów, dlaczego ci, którzy pracują
dla Pana, mają prawo do zapłaty. Mógł w Koryncie przeforsować tę sprawę.
Ø PO PIERWSZE
§ Powszechne jest otrzymywanie zapłaty za pracę, tak jak żołnierz: Kto kiedykolwiek służył
w wojsku na własny koszt? Albo: Kto sadzi winnicę i nie korzysta z jej owocu? Lub też:
kto wypasa stado i nie spożywa mleka z udoju?
§ Tak więc ludzie będący na służbie u Pana mają prawo do materialnego wsparcia.
Dla chrześcijan z Koryntu nie powinno być dziwne, że Paweł miał prawo być wspierany
przez ludzi, którym służył.

Werset 8
Czy mówię to tylko po ludzku? Czy Prawo nie mówi podobnie?
1 Kor. 9, 8
Ø PO DRUGIE
§ Poprzedni argument oparty był na ludzkiej logice: mówię to tylko po ludzku.
§ Boże zaopatrzenie według Prawa przewiduje również ten przypadek.
Prawo ze Starego Testamentu uzasadniało przyjmowanie zapłaty. Tak więc prawo Pawła
zostało stwierdzone w Prawie Mojżeszowym.
§ Paweł robi odniesienie do Pisma, nie tylko do przykładów ludzkich.

Werset 9
Bo przecież w Prawie Mojżesza znajdujemy słowa: Młócącemu bydlęciu nie zawiązuj pyska.
Czy Bóg ma na uwadze tylko bydlęta?
1 Kor. 9, 9
§ Ten przypadek opiera się na Pwt 25, 4: Młócącemu bydlęciu nie zawiązuj pyska. Wynagradzanie
wołu z pewnością oznacza finansowe wspieranie Bożych sług.
§ Nie chodzi o to, że Bóg ma na uwadze tylko bydlęta, ale w rzeczywistości troszczy się o to,
by chrześcijańscy przywódcy byli wspierani za swoją pracę.

Werset 10
Czy nie mówi tego przede wszystkim ze względu na nas? To w odniesieniu do nas jest napisane, że oracz
powinien orać w nadziei, a młocarz młócić w nadziei, że będą mieli udział w plonach.
1 Kor. 9, 10
§ Karmienie wołów w Starym Testamencie jest sposobem użytym przez Boga,
by pokazać potrzebę materialnego wsparcia osób służących innym w czasach dzisiejszych.
Czy nie mówi tego przede wszystkim ze względu na nas?
§ Tak więc ludzie będący na służbie u Pana powinni spodziewać się materialnego wsparcia.
§ Ci, którzy korzystają z tej służby, mają ją finansowo wspierać.

Werset 11
Jeśli posialiśmy wam dobra duchowe, to cóż wielkiego, jeśli skorzystamy z materialnych?
1 Kor. 9, 11
Ø PO TRZECIE
§ Większe i bardziej wartościowe jest to, iż posialiśmy wam dobra duchowe, w stosunku do
mniejszych spraw finansowych: cóż wielkiego, jeśli skorzystamy z materialnych?
§ Pierwsze mają wartość wieczną, podczas gdy drugie - tylko czasową.
§ Skoro duchowe i wieczne rzeczy są o wiele ważniejsze, wspaniałą sprawą jest to,
że Koryntianie zaspokajają materialne potrzeby apostołów.

Werset 12
Skoro inni korzystają z tego prawa względem was, to dlaczego tym bardziej nie my? Nie skorzystaliśmy
z niego jednak. Wszystko znosimy, by nie stawiać żadnych przeszkód Chrystusowej dobrej nowinie.
1 Kor. 9, 12
Ø PO CZWARTE
§ Założenie grupy wierzących w Koryncie było dla Pawła priorytetem, a jednocześnie dawało mu
prawo do wsparcia z ich strony: Skoro inni korzystają z tego prawa względem was, to dlaczego
tym bardziej nie my?
§ Paweł nie nalega na to wsparcie: Nie skorzystaliśmy z niego jednak.
§ Zdecydował się raczej, aby sam się utrzymywać, by nie cierpieć krzywdzącej krytyki
by nie stawiać żadnych przeszkód [ἐγκοπὴν EGKOPEN - rów na drodze dla utrudnienia pościgu]
Chrystusowej dobrej nowinie.
§ Paweł był ojcem założycielem, ale zrzekł się ich wsparcia, by dla nikogo nie być przeszkodą.
§ Fałszywi apostołowie wykorzystywali Pawła do tego, by uzyskać wsparcie dla siebie.

Werset 13
Czy nie wiecie, że ci, którzy pracują przy składaniu ofiar, żyją ze świątyni, a ci, którzy krzątają się przy
ołtarzu, korzystają z ołtarza?
1 Kor. 9, 13
Ø PO PIĄTE
§ Praktyka kapłaństwa z czasów Starego Przymierza potwierdzała, że Koryntianie powinni
materialne wspierać Pawła: Czy nie wiecie, że ci, którzy pracują przy składaniu ofiar, żyją ze
świątyni, a ci, którzy krzątają się przy ołtarzu, korzystają z ołtarza?
§ Kapłani i lewici ze Starego Testamentu jako pracownicy otrzymywali materialną pomoc
za swoją służbę (Lb 18, 8-24). Była to powszechna praktyka, że ci, którzy służą przy ołtarzu,
korzystają ze środków materialnych w ten sposób, że mają prawo jeść z ofiar ołtarza
(Pwt 18, 1-8).

Werset 14
Podobnie Pan ustalił, aby ci, którzy głoszą dobrą nowinę, z dobrej nowiny żyli.
1 Kor. 9, 14
Ø PO SZÓSTE
§ Paweł odnosi się do nauczania Jezusa, aby wzmocnić swój argument dotyczący wsparcia
przez Koryntian. Podobnie Pan ustalił, aby ci, którzy głoszą dobrą nowinę, z dobrej nowiny żyli.
§ Jezus Chrystus ustanowił prawo do materialnego wsparcia, posyłając uczniów do służby:
Nie bierzcie ze sobą sakiewki ani torby, ani sandałów (Łk 10, 4a).
§ Jezus powiedział: robotnik wart jest swego wyżywienia (Mt 10,10b).
§ Chrystus uczył tego samego.
§ Jezus w swojej służbie praktykował to samo.

1 Koryntian 9, 15-27
Ludzie będący w służbie
nie robią tego dla pieniędzy, ale z obowiązku
19

Werset 15
Ja jednak nie skorzystałem z tego prawa. Nie piszę też dlatego, że chciałbym skorzystać, bo wolałbym raczej
umrzeć, niż zostać pozbawionym mojej chluby.
1 Kor. 9, 15
ü Apostoł miał prawo do finansowego wsparcia, ale nie korzystał z niego. Nie piszę też dlatego,
że chciałbym skorzystać.
ü Podjął decyzję o własnym utrzymaniu, by mógł nauczać i czynić uczniów bez zapłaty.
ü Paweł powiedział: wolałbym raczej umrzeć, niż zostać pozbawionym mojej chluby z głoszenia
ewangelii bez zapłaty - jest to radykalny, ale prawdziwy wniosek, jaki miał na uwadze.
Pomimo, że miał prawo oczekiwać tej zapłaty od Koryntian.

Werset 16
Bo jeśli głoszę dobrą nowinę, nie mam czym się szczycić – taka spoczywa na mnie odpowiedzialność.
I biada mi, jeślibym dobrej nowiny nie głosił.
1 Kor. 9, 16
ü W głoszeniu ewangelii nie ma czegoś takiego jak duma z osiągnięć. Bo jeśli głoszę dobrą
nowinę, nie mam czym się szczycić - ponieważ nie jest on autorem Dobrej Nowiny, on ją tylko
rozgłasza.
ü Właściwie apostoł nie miał wyboru jak tylko rozgłaszać ją: jest to obowiązek [ἀνάγκη ANAGKE -
konieczność, przymus]; biada mi, jeślibym dobrej nowiny nie głosił [εὐαγγελίζωμαι EUANGELIZŌMAI -
przynosić dobre wieści]. Było nią Boże świadectwo o ukrzyżowanym Chrystusie (1 Kor 1:6).
ü Dla Pawła przekazanie Koryntianom Dobrej Nowiny było obowiązkiem.

Werset 17
Jeśli jednak czynię to jako ochotnik, mam zapłatę. Gdybym nie czynił tego jako ochotnik, to po prostu
wywiązywałbym się z powierzonego mi zadania.
1 Kor. 9, 17
ü Tak więc według Pawła albo będzie on głosił ewangelię dobrowolnie, ale gdybym nie czynił tego
jako ochotnik, to po prostu wywiązywałbym się z powierzonego mi zadania [οἰκονομίαν
OIKONOMIAN - zarządzanie domem, sprawami domowymi] jako szafarz.
ü Jako że Paweł nie brał wynagrodzenia za swój obowiązek, nie domagał się jakiejś szczególnej
rekompensaty, ponieważ ewangelia jako święta została mu powierzona przez Chrystusa.

Werset 18
Więc za co mam mieć nagrodę? Za to, że głosząc dobrą nowinę, czynię to za darmo, nie korzystając
z prawa, do którego mnie głoszenie upoważnia.
1 Kor. 9, 18
ü Więc za co mam mieć nagrodę (nie w postaci pieniędzy)? (…) głosząc dobrą nowinę
- to dobre pytanie, jako że za nim stoi motyw korzyści jako wyraz bogobojności.
ü Przywilejem jest głoszenie ewangelii bez obarczania słuchaczy kosztami: Za to, że głosząc
dobrą nowinę, czynię to za darmo, nie korzystając z prawa, do którego mnie głoszenie
upoważnia.
ü Paweł był wolny w tym, że chociaż jako apostoł miał prawo do wsparcia materialnego, to nie
domagał się tego od Koryntian.
ü Był niezależny od ludzkich nacisków w wykonywaniu swojego prawa do otrzymania wsparcia
finansowego (lub też nie).

Werset 19
Chociaż jestem wolny wobec wszystkich, stałem się niewolnikiem wszystkich, aby pozyskać jak najliczniejsze
grono ludzi.
1 Kor. 9, 19
ü Paweł był wolny wobec wszystkich w tym sensie, że nie był niewolnikiem żadnego człowieka.
ü Chociaż, był Bożym „galernikiem” (1 Kor 4, 1), miał wolność do tego by stać się niewolnikiem
[ἐδούλωσα EDOULOSA - zredukowany do więzów, zniewolony] wszystkich.
ü Konkretnie, stał się Bożym „galernikiem”, więc mógł być związany przez Boga, aby służyć
Koryntianom.
ü Celem tej niewoli: aby pozyskać [κερδήσω KERDĒSŌ - zyskać albo otrzymać] jak najliczniejsze grono
ludzi dla ewangelii.
ü Prawdziwą wolność można znaleźć w niewoli u Chrystusa. Jest to służenie ludziom,
nie panowanie nad nimi - co jest drogą do pozyskania ich.

Werset 20
Dla Żydów stałem się jak Żyd, aby pozyskać Żydów. Dla tych, którzy podlegają Prawu, stałem się jak ten,
który podlega Prawu – choć sam nie podlegam Prawu – aby pozyskać tych, którzy podlegają Prawu.
1 Kor. 9, 20
Paweł mówi o czterech grupach ludzi, których - ma nadzieję - pozyskać dla ewangelii.
Przyporządkował ich do tych grup nie przez pójście na kompromis z prawdą, ale w celu
dostosowania metod dotarcia do nich.
(1) Żydzi
§ Przystosował się do żydowskich zwyczajów i zasad jedzenia. Dla Żydów stałem się jak Żyd
po to, by mogli go przyjąć wraz z jego ewangelią: aby pozyskać Żydów.
(2) żyjący pod Prawem
§ Przystosował się do tych, którzy podlegają Prawu (Mojżeszowemu) bez pójścia na kompromis
z prawdą, choć sam nie podlegam Prawu, będąc przekonanym, że nie jest zobligowany
do przestrzegania go, aby pozyskać tych, którzy podlegają Prawu.
§ W tym celu nawet obrzezał Tymoteusza w Listrze (Dz 16:3).

Werset 21
Dla tych, którzy nie podlegają Prawu, stałem się jak ten, który nie podlega Prawu – choć nie żyję bez Prawa
Bożego, lecz podlegam Prawu Chrystusa – aby pozyskać tych, którzy nie podlegają Prawu.
1 Kor. 9, 21
(3) poganie
§ Przystosował się do tych, którzy nie podlegają Prawu, byli to więc poganie
nie przestrzegający Prawa Mojżeszowego.
§ Paweł był nawet gotowy porzucić skrupuły pogan w kwestii mięsa ofiarowanego bożkom
- w celu pozyskania ich dla ewangelii - stałem się jak ten, który nie podlega Prawu.
§ Poganie nie byli bez prawa Bożego - było ono dla nich ilustracją co znaczy być pod prawem
Chrystusa w obecnym wieku, o czym mówi cały Nowy Testament.
§ W dzisiejszych czasach wierzący nie przestrzegają praw Starego Testamentu, skoro jednak
przedstawia ono charakter Boga, powinien być stosowany.

Werset 22
Dla słabych stałem się słaby, aby pozyskać słabych – dla wszystkich stałem się wszystkim, żeby zbawić
przynajmniej niektórych.
1 Kor. 9, 22
(4) słabi
§ Na koniec Paweł mówi, że przystosował się do słabych, by pozyskać słabych (ἀσθενέσιν
ASTHENEIS - bez siły, słaby) będących prawdopodobnie tą kategorią niewierzących, którzy mieli
szczególnie wrażliwe sumienie, że gdyby nie przedstawić im ewangelii we właściwy sposób,
przeszkodziłoby to w jej przyjęciu.
ü Taki rodzaj postępowania został przez Pawła podsumowany: dla wszystkich stałem się
wszystkim, żeby zbawić [σώσω SOSO - uratować albo wybawić] przynajmniej niektórych.
ü Patrząc na cały kontekst, celem przystosowywania się Pawła było przyprowadzenie ludzi
do Zbawiciela, głoszenie ewangelii, Boże świadectwo o ukrzyżowaniu Chrystusa.

Werset 23
A czynię to wszystko dla dobrej nowiny, aby stać się jej współuczestnikiem.
1 Kor. 9, 23
ü Ewangelia jest osią, wokół której obracało się życie Pawła: Czynię to wszystko dla dobrej
nowiny.
ü Zmierzało to w konkretnym celu: aby stać się jej współuczestnikiem. Znaczy to, że mógł brać
udział w duchowych żniwach, które stanowili ludzie zaczynający wierzyć w przekaz ewangelii
i rosnący w swojej wierze.

Werset 24
Czy nie wiecie, że biegacze na stadionie wprawdzie wszyscy biegną, ale tylko jeden zdobywa nagrodę?
Tak biegnijcie, abyście ją zdobyli.
1 Kor. 9, 24
ü Paweł użył tu metafory z lekkoatletyki, by zilustrować na czym polega osobista dyscyplina, jakiej
wymagała jego służba: Czy nie wiecie, że biegacze na stadionie (...) wszyscy biegną.
ü Jest to prawda, ale tylko jeden zdobywa nagrodę.
ü Chodzi o to, że każdy wierzący powinien biec w wyścigu, to znaczy kierować się w swoim życiu
priorytetem wiecznym, tak jak Paweł, jak ten, kto wygrywa - by mógł otrzymać nagrodę
od sędziego.
ü Powinieneś „być w tym” razem z tymi, których uczysz.
ü Rywalizujemy sami ze sobą, co wymaga pilności, wytrwałości oraz dyscypliny
w skoncentrowaniu i wierności.

Werset 25
Każdy zawodnik odmawia sobie wszystkiego, tamci wprawdzie, aby zdobyć zniszczalny wieniec,
my zaś niezniszczalny.
1 Kor. 9, 25
ü Ten typ biegu lub życia wymaga oczywiście wysiłku. Każdy zawodnik odmawia sobie
wszystkiego.
ü Świat współzawodniczy - jest to słowo ἀγωνιζόμενος [AGŌNIZOMENOS] z którego wzięło się słowo
„agonia” - znaczy to „szamotać się”, „walczyć” albo „rywalizować”, co wskazuje na to, że
otrzymanie wiecznych nagród wymaga pilnej pracy ze względu na wszystkie zmienne w życiu,
które mogą uniemożliwić nam dobre jego zakończenie.
ü Nasze nagrody nie są czasowe, jak zniszczalny wieniec, ale niezniszczalne, posiadające trwałą,
wieczną wartość.
ü Wraz z naszą śmiercią zabierzemy nasze uczniostwo, które będzie podstawą naszego
egzaminu przed Chrystusem.

Werset 26
Ja zatem biegnę nie jakbym nie znał celu, walczę nie jak ten, kto uderza w próżnię.
1 Kor. 9, 26
ü Chodzi o to, by wierzący podjęli wysiłek i starania, aby być wynagrodzonymi przez Chrystusa.
Ja zatem biegnę nie jakbym nie znał celu - posiadając cel, nie biegnę bezcelowo albo
połowicznie.
ü Wierzący powinni być tak skoncentrowani wokół perspektywy nagród Chrystusa jak Paweł:
skoncentrowani na nagrodach, nie machając pięściami w powietrzu, ale trafiając w każdym
uderzeniu, kiedy pracują dla Chrystusa.

Werset 27
Raczej, surowy dla siebie, trzymam swe ciało w ryzach, abym czasem, głosząc innym, sam nie okazał się
niewypróbowany.
1 Kor. 9, 27
ü Osiągnięcie takiego poziomu determinacji wymaga dyscypliny: trzymam swe ciało w ryzach
[ὑπωπιάζω HYPOPIAZO – tłuc, zbić kogoś na kwaśne jabłko].
ü Abyśmy zostali nagrodzeni przez Chrystusa, dyscyplina potrzebna jest nawet naszemu ciału.
ü Może to wymagać surowej dyscypliny: abym czasem, głosząc innym, sam nie okazał się
niewypróbowany (ang. zdyskwalifikowany; gr. ἀδόκιμος ADOKIMOS - nie zdać testu, nie być
zatwierdzonym) przez utratę wiecznych nagród.
ü Zbawienie jest darem, na nagrody się zasługuje.
ü Zbawienie jest za darmo, nagroda jest za pracę.
ü Bóg daje nam swoje zbawienie, ale płaci nam za dobre czyny.
ü Straszną rzeczą jest być zdyskwalifikowanym, pozbytym nagród przed sędziowskim tronem
Chrystusa (Łk 19, 22; Hbr 10, 26-27; Rz 14, 10; 2 Kor 5, 10).

1. Jednym z wymienionych w Biblii sposobów używania pieniędzy,
bogactwa, Twoich przychodów jest dawanie ich tym, którzy wykonują
pracę dla Bożego Królestwa. Zasadą biblijną jest hojność, ofiarność.
Łatwiej jest, kiedy pojmujesz, że całe twoje bogactwo należy do
Boga, a ty jesteś po prostu zarządcą Jego majątku, nie tym, który
wydaje swoje środki.
2. Kiedy służysz ludziom w ramach służby dla królestwa Bożego,
wykonuj to z pasją, bo bierzesz udział w tym, co robi Bóg. Otrzymasz
wieczne nagrody nie dlatego, że wywyższysz siebie albo staniesz się
przez to bogaty. Zrozum, że będzie to wymagać ostrej dyscypliny
zarówno dla ducha, serca jak i ciała. Będzie wymagać całej twojej
pilności przez wszystkie dni twojego życia.
ZASTOSOWANIE
1 Koryntian 9, 1-27

1 List do Koryntian
Dziękuję za uwagę
ROZDZIAŁ 9

1 List do Koryntian Rozdział 9

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

More from Biblia Wnioski

More from Biblia Wnioski (6)

1 List do Koryntian Rozdział 9