1 List do Tymoteusza Rozdział 3

Relational Concepts Inc.
1 List do Tymoteusza
ROZDZIAŁ 3
III. Instrukcje na temat postępowania (2:1–3:13)
A. Instrukcje na temat modlitwy (2:1-7)
B. Instrukcje dotyczące mężczyzn i kobiet (2:8-15)
C. Instrukcje dotyczące doglądających/nadzorujących (3:1-13)

ROZDZIAŁ 3. Instrukcje dotyczące doglądających/nadzorujących (3:1-13)
UWAGA TEOLOGICZNA
Kiedy patrzymy na sprawę przywództwa w nowotestamentowym kościele lokalnym, musimy mieć
w pamięci kilka rzeczy:
1. Przywództwo jest zawsze grupowe (Dz 20:17; Flp 1:1; Hbr 13:24; 1 Pt 5:1).
Za wyjątkiem Jezusa nigdy nie było jednej osoby ponad wszystkim - nad zgromadzeniem, nad
organizacją, nad miastem albo nad kościołem. Nawet apostołowie stanowili grupę. Przywództwo
jednoosobowe jest stanowczo potępione przez Chrystusa i apostołów. Jezus powiedział:
Wy natomiast nie pozwalajcie nazywać się Rabbi. Macie jednego Nauczyciela, a dla siebie
nawzajem wszyscy jesteście braćmi. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie swoim ojcem. Macie
jednego Ojca - Tego, który mieszka w niebie. Niech was też nie tytułują: Mistrzu. Jeden jest waszym
Mistrzem - Chrystus (Mt 23:8-10; też Mk 10:42-44;1 Kor 1:12-13; 3:3-4;3 J 9).
2. Lokalne przywództwo obejmowało całe miasto. Kościół w Efezie, Koryncie, Tesalonice, Filipii,
w Rzymie, itd. stanowili wszyscy wierzący z danego miasta. Ich jedynymi zgromadzeniami były
spotkania w domach (Dz 2:46; 5:42; 20:20; Rz 16:5; 1 Kor 16:19) a tych nigdy nie uważano za
niezależne kościoły lokalne. Dzielenie wierzących w mieście na niezależne kościoły lokalne było
surowo potępiane przez apostołów.
Jedni z was mówią: Ja należę do Pawła. Drudzy: Ja do Apollosa. Inni: Ja do Kefasa. A jeszcze inni:
Ja do Chrystusa! Czy Chrystus jest dla każdego inny? (1 Kor 1:11-13; też 3:3-7; Rz 12:5; Ef 4:4-7).

3. Jedynym autorytetem w kościele byli apostołowie. Wszyscy przywódcy kościołów to ci, którzy
z autorytetem podjęli odpowiedzialność. Wszystkie polecenia podporządkowania się liderom zostały
przekazane tym, którzy się poddają. Wszyscy przywódcy nigdy nie dążyli do tego, ani nie
sugerowali komuś poddania się pod ich autorytet.
Paście powierzoną wam trzodę Bożą, czuwając nad nią, nie z przymusu,
lecz z oddaniem,
po Bożemu,
nie dla brudnego zysku, lecz ze szczerej chęci,
i nie jak ci, którzy dają odczuć swą władzę nad wspólnotami [Biblia Króla Jakuba (KJV): nie bądźcie
panami nad Bożym dziedzictwem],
ale jak ci, którzy stanowią wzór dla trzody. [Biblia Poznańska] ( 1 Pt 5:2-3; Mt 10:44).
4. Było wiele różnych rodzajów przywódców, mieli różne nazwy w różnych miastach w poszczególnych
okresach. Nie ma jednego wzorca, tytułu albo spisu tytułów dla określenia liderów kościoła.
Zauważmy:
a. starsi wyznaczeni w Galacji (Dz 14:23) nie sprostaliby kwalifikacjom starszego podanym w
1 Tm 3, Tt 1 albo w 1 Pt 5, jako że byli nowymi wierzącymi, niezdolnymi do nauczania zdrowej
doktryny i do walki z fałszywymi nauczycielami.

b. słowo, które zwykle tłumaczy się na biskup albo nadzorujący / doglądający (EPISKOPOS) zrównane
jest ze słowem starszy (PRESBYTEROS)] wTt 1:5&7.
c. Nikt oprócz Pawła nie użył słowa „biskup” (doglądający - EPISKOPOS) na określenie lidera
z wyjątkiem Pawła, a Piotr mówi o funkcji starszych używając tego słowa w formie czasownika –
„doglądając” (1 Pt 5:2).
d. Nikt oprócz Pawła na określenie przywództwa nie użył słowa diakon
(siedmiu mężczyzn cieszących się powszechnym uznaniem z Dz 6 nigdy nie zostało w Biblii
nazywanych diakonami).
e. Piotr i Jan na określenie liderów używają tylko jednego słowa starszy i uważają sami siebie za
współstarszych (1 Pt 5:1; 2 J 1; 3 J 1).
f. Autor Listu do Hebrajczyków użył całkiem innego słowa: HEGOUMENOIS (HEGOUMENOS - przodujący,
kierujący, panujący, przełożony) - Hbr 13:17; 13:24].
g. Słowo POIMENAS znaczy “pasterz” i przetłumaczony jest jako „pastor” tylko w Ef 4:11. Wymieniony
jest jako jeden z pięciu darów albo obdarowanych ludzi (apostołowie, prorocy, ewangeliści, pastorzy
i nauczyciele). Dane były kościołowi powszechnemu aby przygotowali świętych do pełnienia posługi
budowania Ciała Chrystusa, [Biblia Paulistów]( Ef 4:11). Pasterzowanie (pastorowanie) to również
werbalna dyrektywa dla całego przywództwa w Nowym Testamencie (J 21:16; Dz 20:28; 1 Pt 5:2).

5. Liderzy wybierani byli różnymi sposobami:
a. wybieranie spośród siebie,
b. przez kościół (Dz 6:3),
c. wyznaczenie przez apostoła Pawła (Dz 14:23),
d. wyznaczenie przez apostolskich wysłańców Pawła – Tymoteusza i Tytusa (Tt 1:5),
e. wybranie kogoś, kto pragnie albo ubiega się o zaangażowanie w przewodzenie (1 Tm 3:1),
f. tych, których w jakiś sposób powierzono pod twój zarząd (1 Pt 5:3; 2 J 1; 3 J 1).
ZASTOSOWANIE
Wszystkie zastosowania z przywództwa kościoła nowotestamentowego dla przywództwa kościoła
dzisiejszego muszą mieć u podstawy to, że wszyscy liderzy mieli na uwadze wierzących z całego miasta.
Mając to na uwadze, musimy też zastosować myśl, że w każdym mieście liderzy kościoła byli rzeczywiście
rozpoznawalni.

WERSET 1
Ø Słuszne jest stwierdzenie - Paweł mówi to wiele razy do Tymoteusza i Tytusa (1:15; 4:9; 2 Tm 2:11; Tt
3:8).
Ø jeśli ktoś dąży do [urzędu w tłum. NASB] starszeństwa [w innych tłum. polskich biskupstwo,
doglądanie, urząd przełożonego] - każdy mężczyzna pragnący administrować pracą kościoła w Efezie.
Zauważmy, że słowa „urząd” nie ma w tekście: po prostu „dąży do nadzorowania”. Jakkolwiek, odnosi
się do szczególnej, możliwej do rozpoznania pozycji.
Doglądający to po grecku EPISKOPOS - „pozycja kogoś, kto podjął się obowiązku opieki nad kimś;
pozycja odpowiedzialności, pozycja nadzorowania” (Louw& Nida Lexicon).
Ø pragnie pięknej pracy - dosłownie dobrej pracy pragnie.

WERSET 2
Ø Starszy zatem ma być nienaganny - A. Duane Litfin pisze:
To greckie słowo EPISKOPON - „bez zarzutu” użyte jest w NT tylko w tym liście (w. 2; 5:7; 6:14). Znaczy
to, że w jego postępowaniu nie da się znaleźć podstaw do zarzutu lub oskarżenia (BK Commentary).
Ø mąż jednej żony - musi być poślubiony [kobiecie]. Stąd ani Paweł, ani Barnaba (1 Kor 9:5-6), ani
prawdopodobnie Tymoteusz oraz Tytus nie kwalifikowali się do pozycji żonatego z rodziną.
Pamiętajmy również, iż Paweł uważał, że celibat, który dyskwalifikuje mężczyznę do zostania
biskupem/nadzorującym, jest lepszy od małżeństwa, ponieważ osoba ta może być bardziej oddana
Bogu (1 Kor 7:37-38).

Ø Fraza mąż jednej żony posiada co najmniej cztery różne interpretacje.
a. tylko jedna żona, co eliminuje u przywódcy poligamię. Bez wątpienia zdanie to eliminuje poligamię.
Nie jest jednak prawdopodobne, że o to tu chodzi. Nie ma dowodu na to, że Grecy albo Rzymianie
albo też wczesny kościół praktykowali w tym czasie poligamię.
b. nie rozwiedziony i poślubiony z drugą kobietą, co eliminuje przywództwo tych, którzy ożenili się po
rozwodzie. Ma to uzasadnienie, jako że – nawet poza dyskusją o przywództwie – rozwód zabrania
powtórnego ożenku (za wyjątkiem tego, że Biblia nie wypowiada się o mężczyźnie, którego
opuściła żona, a poślubiającego kobietę niezamężną).
c. jedna żyjąca żona – co pozwala na drugie małżeństwo po śmierci współmałżonka. Wydaje się to
uzasadnione, jako że Paweł uczył, iż drugie małżeństwo jest dozwolone po śmierci współmałżonka
(1 Tm 5:14; Rz 7: 2-3). Jest pytanie, czy Paweł - jako kwalifikację do przywództwa - daje wyższy
standard niż ten.
d. tylko jedna żona w ogóle, tzn. poślubiony tylko raz, co eliminuje drugie małżeństwo z
jakiegokolwiek powodu. Problem z tym poglądem jest taki, że Paweł nigdzie nie krytykuje żeniących
się powtórnie wdowców. Za tym poglądem przemawia to, iż odwrotne zdanie użyte w 1 Tm 5:9
(żona jednego męża) może oznaczać tylko kobietę raz zamężną.

Następujące definicje pochodzą z przypisów z NAS.
Ø umiarkowany - „ma samokontrolę” [opanowany, poważny, wstrzemięźliwy]
Ø rozważny - rdzeń słowa „mądry” [rozsądny, trzeźwo myślący, trzeźwy, roztropny]
Ø szanowany - „skromny” (tak samo w 2:9) [przyzwoity, obyczajny, godny, układny]
Ø gościnny - dosłownie „kochający obcych” [miły dla przybyszów, uprzejmy]
Ø zdolny do nauczania - niekoniecznie ma dar nauczania, ale ktoś, kto chce studiować i przygotowywać
się do uczenia Słowa.
Ezdrasz bowiem położył sobie na sercu badanie Prawa JAHWE, wprowadzanie go w życie - i nauczanie
w Izraelu jego postanowień i zasad (Ezd 7:10).
Paweł powiedział Tytusowi: doglądający musi zarówno udzielać napomnień w słowach zdrowej nauki,
jak też dawać odpór tym, którzy jej się przeciwstawiają [Biblia Warszawska] (Tt 1:9).
ZASTOSOWANIE
Nie powinniśmy dawać w kościele funkcji przywódczych ludziom, którzy chcą, ale nie mają do tego
kwalifikacji.

WERSET 3
Ø nie może nadużywać wina [PL Biblia Warszawsko-Praska] - nie chodzi o wino - słowo tu użyte znaczy
„pijaka.”
Ø nieskory do gniewu - „osoba gwałtowna, porywcza” albo „despota, awanturnik.”
Ø ale - przeciwnie
Ø łagodny - „łaskawy” albo „ustępliwy”
Ø pokojowy - „nie zadziorny”
Ø wolny od miłości do pieniędzy - „nie kochający bogactwa.” Nie chodzi o posiadanie pieniędzy,
ale o kochanie tego, by być bogatym. Dyskwalifikuje miłość do pieniędzy lub bogactwa, nie posiadanie
ich. Wiele biednych ludzi (np. żyjących na ulicy, hazardzistów, kupujących losy na loterii) kocha
pieniądze. Wielu bogatych ludzi też kocha pieniądze, ale wielu też kocha pościg za sukcesem.
Paweł daje właściwą perspektywę.
nauczyłem się cieszyć tym, co jest. Wiem, co to skromność, znany mi dostatek.
Radzę sobie wszędzie, w każdej sytuacji.
Poznałem sytość, nieobcy mi głód; wiem, jak mieć dużo, i umiem żyć w biedzie
(Flp 4:11-12).

WERSETY 4-5
Ø dobrze kierującym własnym domem, dzieci trzymającym w posłuszeństwie, z wszelką
godnością. Bo skoro ktoś nie potrafi kierować własnym domem, jak może troszczyć się o kościół
Boży? - dom postrzegany jest jako teren treningowy dla służby doglądającego. Niepowodzenie
w domu podnosi czerwoną flagę nad czyjąś zdolnością do nadzorowania.
Zauważcie jednak, że nie chodzi tu o posiadanie miłych, posłusznych, uległych dzieci. Chodzi o to,
jak ojciec radzi sobie z dziećmi. Dzieci są niezależne i zbuntowane, mają grzeszną naturę, tak jak każdy,
i tacy są też ludzie, którymi nadzorujący ma kierować w kościele.
Nie chodzi o posiadanie doskonałych dzieci, ale o kierowanie niedoskonałymi dziećmi.
WERSET 6
Ø nie powinien być człowiekiem świeżo nawróconym (NEOFUTOS - neofita), aby nie popadł w pychę
i nie ściągnął na siebie wyroku podobnego jak diabeł - jak wspomniano wyżej, starsi wyznaczeni
w Galacji (Dz 14:23) nie spełniali tych kwalifikacji co starsi, o których mowa w 1Tm 3, Tt 1 oraz 1 Pt 5,
jako że byli nowymi wierzącymi.

WERSET 7
Ø Powinien natomiast cieszyć się dobrą opinią u ludzi spoza kościoła - wydaje się, że często ktoś jest
wybierany na starszego, gdyż jest odnoszącym sukcesy biznesmenem, który może dawać pieniądze
kościołowi albo na misję. Powinniśmy pytać o jego reputację wśród niewierzących.
Ø aby nie spotkał się z lekceważeniem i nie wpadł w sidła diabła. - tak jak w 2 Tm 2:26: … i wyrwą się
z sideł diabła, który schwytał ich i przymusił do pełnienia swej woli.
Wydaje się, że szatan zastawia specjalne sidła dla przywódców kościoła.

WERSET 8
Ø Diakonami [BT; EIB tłumaczy „opiekunowie”] - Jest tu słowo DIAKONOS, sługa. Termin „diakon” jest
głównie transliteracją słowa, które znaczy „służyć”. Podczas gdy doglądający byli zarządzającymi, to
diakoni mieli służyć zaspokajaniu potrzeb fizycznych. Józef Flawiusz użył tego słowa na określenie
czekających przy stołach.
Ø tak samo - kwalifikacje diakona są podobne do cech nadzorujących.
Ø Powinni być ludźmi szanowanymi - w pojęciu godności mieści się powaga i szacunek, poważne
intencje i postępowanie.
Ø nie dwulicowymi - w grece „dwusłowni“ (DULOGUS) czyli nie mają mówić innymi sposobami do
różnych ludzi.
Ø nie nadużywającymi wina - tutaj, nie tak jak przy wymogach odnośnie starszych, użyte jest słowo
wino. Akcent położony jest na słowa „uzależniony” i „wiele”. Paweł zasadniczo nie występuje przeciwko
piciu wina (1 Tm 5:23).
Ø niechciwymi brudnego zysku - jest tu jedno słowo: „chciwy.”

WERSET 9
Ø lecz - w tekście nie ma tego słowa [w polskich tłumaczeniach także; jest tylko w Biblii Warszawsko-
Praskiej- przyp. tłum.]
Ø ceniący sobie wysoko tajemnice wiary - dla Pawła tajemnicą jest prawda nie objawiona wcześniej
w Starym Testamencie. Napisał: … za sprawą objawienia została mi oznajmiona tajemnica … tajemnicę
Chrystusa, zakrytą dla wcześniejszych pokoleń, a teraz objawioną … (Ef 3:2-6).
Ø i czystość sumienia - omówiono to już przy 1:19: sumienie to nasz umysłowy i moralny kompas
wskazujący na to, co jest właściwe.
WERSET 10
Ø Niech oni najpierw przejdą okres próbny, a potem - jeśli okażą się nienaganni - rozpoczną
posługę - przetestowany to zwykłe słowo oznaczające „zatwierdzony” albo „uznany.” Nie jest
powiedziane, jak to miało wyglądać. Widocznie miało to do czynienia z ich reputacją, jak to było w w. 7.

WERSET 11
Ø Kobiety - jest tu zwykłe słowo oznaczające kobietę lub żonę. Powstaje pytanie: Czy są to kobiety
będące żonami diakonów albo czy tworzą odrębną kategorię kobiet wspomagających często
nazywanych „diakonisami”? Odpowiedź: Prawdopodobnie chodzi tu o żony diakonów, ponieważ:
a. dziwne byłoby, gdyby Paweł omawiał sprawę diakonis w trakcie przedstawiania kwalifikacji
mężczyzn na diakonów (między wersetem 10 a 12).
b. większość wymogów dla diakonis podanych gdzie indziej nie pojawia się w tym wersecie.
c. w świetle ogólnej zasady z 2:12, o tym, że kobieta nie ma uczyć mężczyzny i nie mieć nad nim
władzy, wydaje się, że przywództwo wśród wierzących jest ograniczone do mężczyzn, nie ma
pozycji władzy dla kobiet.
Ø podobnie - podobne cechy jak ich mężowie diakoni.
Ø powinny budzić szacunek - „poważne” [skromne, godne szacunku, przyzwoite, czyste, bez zarzutu,
skromne, szanowane, godne, stateczne, uczciwe, szlachetne]
Ø nie mieć skłonności do obmawiania - użyte tu słowo to DIABOLOUS, stąd słowo diaboliczne czyli złe
albo z diabła. Może oznaczać plotkowanie, tak jak jest to w tłumaczeniu NASB, jednak w tekście słowa
plotkowanie nie ma.
Ø zachowywać trzeźwość - zrównoważenie.
Ø i wierność pod każdym względem - wiara to decyzja o zaufaniu temu, co uznajemy za prawdę.
Wierność to skłonność do podejmowania decyzji o zaufaniu prawdzie.

Zaznacza się tutaj, że zarówno nadzorujący jak i diakon mają mieć tylko jedną żonę, która również ma być
dojrzałą osobą wierzącą.
W przeciągu historii rozwinęły się instytucjonalne kościoły lokalne, które mamy dzisiaj. Nie powstały one
jako zastosowanie Pisma. Jeżeli współczesny kościół lokalny zdecydował mieć urzędowe diakonisy, będzie
to ich decyzja - nie próbujmy popierać tego Pismem. Jako przywódcy mają wolność do wszystkiego,
czego zapragną. Zależy to od ich własnych przekonań (Rz 14).
Dzisiejsze kościoły lokalne mają grupy uwielbienia, liderów uwielbienia, chóry, zespoły, szkoły niedzielne,
wakacyjne szkoły biblijne, rady starszych, rady diakonów i wiele innych rzeczy, o których Pismo nic nie
mówi. Nie ma w nich niczego złego, tak długo, kiedy wszystko odbywa się w sposób polecony w Biblii.
Nie przybijajmy pieczątki „Tak mówi Pan” na swoich praktykach organizacyjnych.
ZASTOSOWANIE

WERSET 12
Ø diakoni powinni być mężami jednej żony - zobacz w. 2
Ø dobrze kierującymi dziećmi oraz własnymi domami - zobacz w. 4-5
WERSET 13
Ø Ci bowiem, którzy mogą się wykazać wspaniałą służbą, zyskują sobie piękną pozycję
- jest tutaj największe sedno przywództwa. W każdej sytuacji lider jest zawsze tym, który daje najwięcej.
Jezus powiedział, że ten, kto chce być wielki, musi być sługą [DIAKONOS – sługa] Podobnie Syn
Człowieczy nie przyszedł, by Mu służono, ale aby służyć [DIAKONESAI] (Mt 20:26-28).
Diakon z definicji jest sługą, którego rolą w kościele jest dawanie. Jeżeli jest prawdziwym sługą,
z natury tej służby będzie miał wysoką pozycję.
Ø i wiele śmiałości w wierze, której źródłem jest Chrystus Jezus - zwiększone dawanie skutkuje
zwiększoną śmiałością w tym, co uważamy za prawdę.

1 List do Tymoteusza
ROZDZIAŁ 3
IV. Instrukcje odnośnie strzeżenia prawdy (3:14–4:16)
A. Kościół i jego prawda (3:14-16)
B. Zapowiedź odstępstwa (4:1-5)
C. Obowiązki dobrego sługi Chrystusa (4:6-16)

WERSETY 14-15
Ø Te rzeczy przekazuję ci w nadziei, że wkrótce do ciebie przyjdę.
Gdybym jednak opóźniał przybycie, to masz wiedzieć,
jak trzeba sobie radzić w domu Bożym,
który jest kościołem żywego Boga, filarem i podporą prawdy.
- A. Duane Litfin piszący do The Bible Knowledge Commentary ma doskonały komentarz do tego
fragmentu.
Niektórzy ludzie uczą, że kościół jako „fundament prawdy” jest źródłem Bożej prawdy i że nikt nie
może poznać prawdy bez nauczania jakiegoś zorganizowanego kościoła albo grupy kościelnej.
Paweł jednak po prostu potwierdził kluczową rolę kościoła powszechnego jako wsparcia i muru
obronnego – nie źródła – prawdy Bożej.
Jego słowa nie powinny się rozciągać poza to.
ROZDZIAŁ 3. Kościół i jego prawda (3:14-16)

WERSETY 16
Ø Z całą mocą wyznajemy [Biblia Paulistów 2005/2008] - werset 16 jest prawdopodobnie znanym
hymnem śpiewanym we wczesnym kościele.
Ø że wielka jest tajemnica pobożności - tajemnica jest czymś wcześniej ukrytym w Bogu, ale teraz jest
szeroko znana (Rz 16:25; 1 Kor 2:8; 4:1; Ef 1:9; 3:3, 4, 9; 6:19; Kol 1:26-27; 4:3).
Ø Ten, który objawił się w ciele, - chodzi o wcielenie Jezusa (2 Tm 1:10, Tt 2:11).
Ø został usprawiedliwiony w Duchu - dosłownie: „usprawiedliwiony przez Ducha” szczególnie przez
Jego cuda mające swój punkt kulminacyjny w zmartwychwstaniu (Rz 8:11).
Ø ukazał się aniołom - może chodzi o aniołów, którzy obserwowali Go podczas Jego ziemskiej służby
(Mt 4:11; Łk 22:43).
Ø został ogłoszony narodom - słowo nazywające narody to ETNOS: „poganie”, „obcy” albo
„niewierzący”, tak jak w Mt 28:19: Idźcie więc i pozyskujcie uczniów pośród wszystkich narodów
(etnos)].
Ø znalazł wiarę w świecie - świat (kosmos) jest tam, gdzie mieszkają ETNOS.
Ø został wywyższony w chwale - niewątpliwie jest tu mowa o wniebowstąpieniu Chrystusa do miejsca
Bożej „objawionej wartości” – jest to definicja chwały (Dz 1:2; Ef 4:10).

Trudność, jaką mamy dzisiaj z zastosowaniem pouczeń Pawła odnośnie nadzorujących, starszych
i diakonów polega na tym, że Paweł zwraca się do kościoła w Efezie, gdzie wszyscy wierzący są w jednym
mieście.
Wszystkie instrukcje dane Tymoteuszowi miały służyć wyznaczeniu przywódców dla wszystkich wierzących
w całym mieście. Mimo, iż w tym czasie niewątpliwie istniało kilka domowych zgromadzeń kościoła, to te
nie definiowały albo nie opisywały kościoła w Efezie.
Kościół gromadził się, ale również ewangelizował, wspierał wdowy, zwalczał fałszywe nauczanie i uczył
prawdy. Rzeczy te nie były ograniczone albo definiowane przez spotkania. Tak jak wspomniano wcześniej,
dzielenie miasta na niezależne zgromadzenia było surowo potępiane przez apostołów (Ga 2:11-14; 1 Kor
1:12-13; 3:3-4; 3 J 9).
Jak więc powinniśmy zastosować te instrukcje dzisiaj, kiedy ludzie wierzący są podzieleni w wielu różnych
“kościołach lokalnych” i organizacjach misyjnych?
ZASTOSOWANIE DO PRZYWÓDZTWA W DZISIEJSZYM KOŚCIELE

Oto cztery sugestie:
1. Postrzegaj kościół lokalny jako wierzących w twoim miejscu, zwykle w mieście albo na terenie
metropolii. Bez względu na to, czy miasto jest małe czy wielkie, ludzie wierzący znajdują siebie
nawzajem. Jeżeli masz wspólnotę z wierzącymi, których spotykasz w mieście, uznaj to za swój
faktyczny kościół lokalny.
2. Bądź uczestnikiem więcej niż jednej chrześcijańskiej organizacji. Nie ograniczaj swojego
zaangażowania do jednego „kościoła” albo organizacji misyjnej lub służby ewangelizacyjnej. Angażuj
się w tyle, na ile masz czas, ale zawsze wiąż się z więcej niż jedną. Mój przyjaciel, Clark Blanchard
powiedział kiedyś: „Ludzie, którzy zginęli w masowym samobójstwie w sekcie Jim’a Jones’a w Gujanie,
nie wypiliby trucizny, gdyby byli członkami jeszcze jednej chrześcijańskiej organizacji.”
3. Szukaj w całym mieście starszych i diakonów, a kiedy ich znajdziesz, zbliż się do nich, próbuj związać
się z nimi albo ucz się od nich. Osobiście pracuję w Grand Rapids, Michigan. Łatwo mi przywołać
z pamięci kilka mężczyzn, których wielu wierzących z większego terenu metropolii nazwałoby
chrześcijańskimi starszymi. Nikt z nich nie ma pozycji „pastora” albo „biskupa” albo „starszego” albo
„diakona” albo „prezesa” albo „dyrektora” w żadnym lokalnym kościele albo organizacji misyjnej.
Nikt tych mężczyzn nie wybrał, nie wyznaczył ich jako starszych, jako oficjalnych liderów – są po prostu
przywódcami.

4. Kiedy zaangażujemy się w chrześcijańskie organizacje obecne w naszym mieście, powinniśmy
rozumieć, że są to wynalazki chrześcijan mające na celu realizować jakiś aspekt służby ewangelii.
Często to dobry pomysł, by mieć takie jednostki [jak nasza 501(c) 3’s w USA], by organizować nasze
działania.
Na czele tych organizacji powinniśmy stawiać ludzi, którzy
(a) pragną zarządzać (3:1) oraz
(b) by posiadali kwalifikacje omówione w tym rozdziale.

1 List do Tymoteusza Rozdział 3

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

More from Biblia Wnioski

More from Biblia Wnioski (6)

1 List do Tymoteusza Rozdział 3