1 List do Koryntian Rozdział 14

1 List do Koryntian
ROZDZIAŁ 14
Potrzeba budowania i porządku

WSTĘP
Relational Concepts Inc.
2
Koryntianie, wiedząc już o potrzebie prymatu miłości przy używaniu daru
języków, uczą się teraz, że przez dary mają budować jedni drugich.
W tym przypadku proroctwo ma stać przed nie tłumaczonymi językami.

1 List do Koryntian 14, 1-19
3
Potrzeba budowania

1 Koryntian 14, 1-5
Prorokowanie jako priorytet
4

Relational Concepts Inc. 5
Werset 1
Zabiegajcie o miłość i gorąco pragnijcie duchowych darów, a najbardziej tego, żeby prorokować.
1 Kor. 14, 1
ü Mamy tu podsumowanie wszystkiego, co Paweł dotychczas napisał: zabiegajcie [Διώκετε DIŌKETE
- biec szybko, biec za, ścigać się, zabiegać o] o miłość, co również podsumowuje myśl z 1 Kor 12:31.
ü Prymat miłości nie oznacza, że powinno się do niej dążyć kosztem darów duchowych.
ü Przeciwnie, gorąco pragnijcie duchowych darów, nie w sensie decydowania, który ktoś ma mieć,
ale w sensie pragnienia, który z nich wybrać, by miał pozytywny wpływ na ich spotkaniu.
ü a najbardziej tego, żeby prorokować - dzięki temu dowiemy się o zdolności tego daru do
budowania.

Werset 2
Bo kto mówi nieznanym językiem, zwraca się nie do ludzi, lecz do Boga. Nikt go nie rozumie, a on pod
wpływem Ducha wypowiada rzeczy, które pozostają tajemnicą.
1 Kor. 14, 2
ü Bo kto mówi nieznanym językiem (w pierwszej kolejności), zwraca się nie do ludzi
(dla zbudowania) lecz do Boga, ponieważ nikt nie rozumie nietłumaczonego języka obcego.
ü Treść tej wypowiedzi w językach pozostaje tajemnicą [μυστήρια MYSTĒRIA - ukryty albo sekret]
z perspektywy tych, którzy słuchają.

Werset 3
Kto natomiast prorokuje, mówi do ludzi, dla ich zbudowania, zachęty i pociechy.
1 Kor. 14, 3
ü Kto natomiast prorokuje, mówi do ludzi - językiem słuchacza, który go rozumie.
ü Ten dar przynosi pożytek słuchaczom dla ich zbudowania, zachęty i pociechy [παραμυθίαν
PARAKLĒSIN - uspokojenie albo pociecha].
ü Chodzi o to, że przystępność mowy jako przejawu tego daru przynosi pożytek słuchaczom.

Werset 4
Kto mówi językiem, buduje sam siebie. Kto prorokuje – buduje kościół.
1 Kor. 14, 4
ü To prawda, że ten, kto mówi językami, buduje tylko samego siebie jako że nie ma tłumaczenia,
które by mogło przynieść korzyść każdemu, kto słucha.
ü Dary zostały dane nie dla osobistego ubogacenia, chociaż mogłoby to być produktem
ubocznym. Kto prorokuje - buduje kościół - takie powinno być oddziaływanie darów
wykorzystywanych w czasie spotkań.

Werset 5
Pragnąłbym, abyście wy wszyscy mówili językami, bardziej jednak, abyście prorokowali. Gdyż ten, kto
prorokuje, jest większy niż ten, kto mówi językami, chyba żeby je wykładał, aby kościół doznał zbudowania.
1 Kor. 14, 5
ü Paweł uznał wartość daru języków.
ü Pragnąłbym, abyście wy wszyscy mówili językami - daje znać, że nie wszyscy mieli ten dar,
tak więc języki nie decydują o czyimś zbawieniu albo duchowości.
ü … bardziej jednak (pragnąłbym), abyście prorokowali, ponieważ używanie tego daru przynosi
korzyść słuchającym.
ü Mówienie językami w porównaniu z prorokowaniem ma mniejszą wartość, ponieważ
jest bezużyteczne.
ü Gdyż ten, kto prorokuje, (zrozumiała mowa) jest większy niż ten, kto mówi językami
(niezrozumiała mowa), chyba żeby je wykładał, czego prawdopodobnie nie robiono,
więc potencjalnie używanie języków zostało tak zdegradowane.

1 Koryntian 14, 6-12
Budowanie jest obowiązkowe
10

Werset 6
Pomyślcie, bracia, gdybym przyszedł do was i mówił językami, na co bym się przydał, nie przekazując
żadnego objawienia, poglądu, proroctwa lub pouczenia?
1 Kor. 14, 6
ü By podkreślić podrzędność niezrozumiałej mowy, Paweł użył swojego przykładu.
ü Pomyślcie, bracia, gdybym przyszedł do was i mówił językami - jest to możliwe spojrzenie na
jego początkową posługę w Koryncie.
ü Mógł przyjść i głosić niezrozumiałe rzeczy, jednak na co bym się przydał, nie przekazując
żadnego objawienia, poglądu, proroctwa lub pouczenia? - chce wypowiadać się zrozumiale,
przekazując nowe objawienie, zrozumienie, chce budować i uczyć tak, by Koryntianie to pojęli
i mieli z tego korzyść.

Werset 7
Weźmy jakiś przedmiot, który wydaje dźwięk, na przykład flet albo cytrę. Gdyby w swoim brzmieniu niczym
się nie różniły, skąd byłoby wiadomo, kiedy gra flet, a kiedy cytra?
1 Kor. 14, 7
ü Pawłowi zależało na budowaniu, co wymagało zrozumiałej treści - daje teraz przykłady
instrumentów muzycznych.
ü Weźmy jakiś przedmiot (obiekt nieożywiony), który wydaje dźwięk, na przykład flet albo cytrę.
ü Ten wywód był potrzebny, jako że Koryntianie traktowali dar mówienia językami jako wyższy od
innych darów.
ü Gdyby w swoim brzmieniu (flet lub cytra) niczym się nie różniły - czyli nie byłoby zgodnej
harmonii, ale denerwujące dźwięki, skąd byłoby wiadomo, kiedy gra flet, a kiedy cytra?

Werset 8
Również, gdyby trąba zagrała niewyraźnie, nikt by nie pomyślał, że trzeba wyruszać do bitwy.
1 Kor. 14, 8
ü Również, gdyby trąba zagrała niewyraźnie - jest to podobny przykład pokazujący, że wyrazisty
dźwięk trąby powinien wywołać posłuszeństwo, bo jeżeli tak nie jest, nikt by nie pomyślał,
że trzeba wyruszać do bitwy.
ü W tym przypadku, niewyraźny dźwięk mógłby być nie tylko dokuczliwy, ale i niszczący.

Werset 9
Podobnie z wami: Jeżeli nie przemówicie językiem w sposób zrozumiały, kto uchwyci sens waszej
wypowiedzi? Wasz głos rozejdzie się w powietrzu.
1 Kor. 14, 9
ü Brak rozumienia czyjegoś języka - jeżeli nie przemówicie językiem w sposób zrozumiały -
uniemożliwia komunikację.
ü …kto uchwyci sens waszej wypowiedzi? Niezrozumiała mowa może osobiście zadowalać
mówcę, ale słuchacze mają z niej niewiele korzyści. Wasz głos rozejdzie się w powietrzu.

Werset 10
Na świecie jest zapewne mnóstwo różnych głosów i żaden z nich nie jest bez znaczenia. (UBG)
1 Kor. 14, 10
ü Paweł nie wiedział, ile języków było na świecie.
ü Z pewnością świat rozbrzmiewa całym mnóstwem dźwięków [φωνῶν FŌNŌN – dźwięk, głos albo
szum - w kontekście języka]. Dokładna liczba jest nieistotna.
ü Istotne jest jednak to, że żaden dźwięk nie jest bez znaczenia - dźwięki wydawane przez ludzi
dalekie od powszechnego zrozumienia są bezwartościowe.

Werset 11
Gdybym jednak nie wiedział, co każdy dźwięk znaczy, byłbym cudzoziemcem dla mego rozmówcy,
on natomiast cudzoziemcem dla mnie.
1 Kor. 14, 11
ü Rozumienie jest kluczowe dla komunikacji: Gdybym jednak nie wiedział, co każdy dźwięk
znaczy, czyli słuchał niezrozumiałych języków, byłbym cudzoziemcem dla mego rozmówcy,
on natomiast cudzoziemcem [βάρβαρος BARBAROS- nieokrzesana albo szorstka mowa - bar bar,
podobne do bla, bla, bla] dla mnie. Mowa ta ma może jakieś znaczenie, ale nikt tego nie zna.

Werset 12
Wy zatem, ponieważ z takim zapałem odnosicie się do działań Ducha, skupcie się na tych darach, które
służą zbudowaniu kościoła.
1 Kor. 14, 12
ü W świetle tego, Koryntianie: ponieważ z takim zapałem odnosicie się do działań Ducha, byłoby
lepiej starać się o dary budujące Kościół: skupcie się na tych darach, które służą zbudowaniu
kościoła.
ü Powinni cenić te dary bardziej niż te, których używanie daje im osobistą satysfakcję, ponieważ
nie budują innych.

Zastrzeżenia co do mówienia językami
18

Werset 13
Dlatego kto mówi językiem, niech się modli o dar jego wykładania.
1 Kor. 14, 13
ü Dlatego, w świetle potrzeby zrozumiałego mówienia, kto mówi językiem, niech się modli o dar
jego wykładania, bo ważne jest budowanie Kościoła.
ü Ten, kto się modli, prosi Pana o dar tłumaczenia, by umożliwione było zbudowanie.

Werset 14
Jeśli bowiem modlę się językiem, mój duch się modli, rozum natomiast pozostaje bierny.
1 Kor. 14, 14
ü Tłumaczenie jest ważne: jeśli bowiem modlę się językiem, to znaczy mój duch się modli, rozum
natomiast pozostaje bierny - bez tłumaczenia nikt nie wie, co ktoś mówi.
ü Duch kogoś, kto mówi językiem, może modlić się i mieć w tym jakąś treść, ale jego umysł nie
rozumie języka tej modlitwy. Nie ma więc zbudowania.

Werset 15
Jak to rozwiążę? Będę modlił się duchem, ale skorzystam też w modlitwie z rozumu; będę śpiewał duchem,
lecz przy śpiewie wykorzystam też rozum.
1 Kor. 14, 15
ü Jak to rozwiążę?
§ wniosek Pawła jest taki, że entuzjazm bez rozumienia nie ma wartości,
§ Paweł broni więc modlenia się do Boga zarówno duchem (myślenie, emocje) jak i umysłem
(rozumienie), tak że człowiek jest poznawczo zaangażowany. Będę modlił się duchem, ale
skorzystam też w modlitwie z rozumu,
§ w taki sam sposób potraktował śpiewanie: będę śpiewał duchem, lecz przy śpiewie
wykorzystam też rozum,
§ umysł - by wydawać owoc dla słuchaczy - musi być zaangażowany.

Werset 16
Bo jeśli błogosławisz w duchu, to w jaki sposób człowiek z tym nie obeznany potwierdzi twoje dziękczynienie
swoim: Tak, niech się stanie? Przecież nie rozumie, co mówisz.
1 Kor. 14, 16
ü W przeciwnym razie, jeżeli nie ma tłumaczenia, jeśli błogosławisz w duchu, a ktoś nieobeznany
nie wie, co wypowiada mówca w danym języku, w jaki sposób człowiek z tym nie obeznany
potwierdzi twoje dziękczynienie swoim: Tak, niech się stanie (amen)?
ü Słuchacz nie jest w stanie wypowiedzieć potwierdzenia na końcu modlitwy mówiącego
językami: Przecież nie rozumie, co mówisz.

Werset 17
Ty wprawdzie pięknie dziękujesz, ale drugi się nie buduje.
1 Kor. 14, 17
ü Mamy tu podsumowanie całego fragmentu. Ty wprawdzie pięknie dziękujesz, ale drugi się nie
buduje:
Jeżeli mówienie językami ma formę modlitwy lub uwielbienia,
rozumienie wraz z tłumaczeniem jest konieczne, jeżeli ma to zbudować innych,
którzy słuchają.
Nasze duchowe dary mają służyć zbudowaniu innych, a nie nam samym.

Werset 18
Dzięki Bogu więcej niż wy wszyscy mówię językami,
1 Kor. 14, 18
ü Koryntianie nie mogli zarzucić Pawłowi, że nie docenia daru mówienia językami jako daru
duchowego.
ü Dzięki Bogu więcej niż wy wszyscy mówię językami (nie wiedzielibyśmy o tym, nie znając
okoliczności, jakie tam istniały).
ü Jeżeli chodzi o ten dar, Paweł mógł „przegadać’ ich wszystkich.
ü Gdzie Paweł mówił językami? Nie ma o tym wzmianki, ale jest to możliwe kiedy ewangelizował
Żydów - było to dla nich znakiem nowotestamentowej prawdy, która miała związek z nimi.

Werset 19
w kościele jednak wolę powiedzieć pięć słów dobrze przemyślanych, aby innych pouczyć niż tysiące słów
językiem niezrozumiałym.
1 Kor. 14, 19
ü Jednak - jest tu mocne przeciwieństwo do Pawłowego mówienia językami - w kościele wolę
powiedzieć pięć słów dobrze przemyślanych, czyli ze zrozumieniem.
ü Miał w tym cel: aby innych pouczyć, niż [powiedzieć] tysiące słów językiem niezrozumiałym.
ü Koryntianie potrzebowali uświadomić sobie, że budujące pouczenie jest dziesięć tysięcy razy
ważniejsze niż prywatne, niezrozumiałe mówienie służące tylko nadawcy .

Jakieś osobiste lub emocjonalne doświadczenia związały
Koryntian z mówieniem językami, bo kiedy gromadzili się, był to
czas wypowiadania niezrozumiałych słów.
Budowanie Kościoła zależy jednak od takich rzeczy jak
rozumienie przekazu i jego logika, tak by miało to pozytywny
wpływ na wierzących, a Kościół Chrystusa robił postępy i stawał
się dojrzały duchowo.
ZASTOSOWANIE

1 List do Koryntian 14, 20-40
27
Potrzeba porządku

Języki, proroctwa i niewierzący
28

Werset 20
Bracia, nie bądźcie dziećmi w myśleniu. W złem bądźcie jak dzieci, w myśleniu natomiast – dojrzali.
1 Kor. 14, 20
ü Paweł rozpoczyna od zwrotu „bracia” - używa tego sposobu, by złagodzić swoje upomnienie.
ü Nie bądźcie dziećmi [παιδία PAIDIA – niemowlę, dzieciątko, małe dziecko] w myśleniu - że mówienie
językami pokazuje czyjąś duchowość.
ü W pewnym sensie dobrze jest, kiedy chrześcijanie są jak dzieci, a konkretnie w złem, aby nic
rozpraszało ich na drodze do dojrzałości.
ü W myśleniu [φρεσὶν FRESIN- zdolność postrzegania i osądzania,] natomiast bądźcie dojrzali.
ü Koryntianie myśleli o sobie, że są dojrzali, jednak przerost koncentracji na mówieniu językami
był znakiem niedojrzałości.
ü Chcieli mierzyć swoją duchową dojrzałość swoimi duchowymi doświadczeniami zamiast
myśleniem i rozumieniem.

Werset 21
W Prawie czytamy:
Przez ludzi obcego języka
oraz obcych warg przemówię
do tego ludu,
ale i tak Mnie nie usłuchają,
mówi Pan.
1 Kor. 14, 21
ü Paweł cytuje Izajasza 28:11-12. Juda odrzucił ostrzeżenie Izajasza o nadchodzącej inwazji
asyryjskiej: „przez jąkających się i mówiących obcym językiem, przemówi Pan do tego ludu, lecz
nie chcieli posłuchać.”
ü Bóg powiedział, że skoro nie chcieli słuchać słów proroka, będzie „uczył” ich, używając
niezrozumiałego języka najeźdźcy i będzie to znakiem sądu.

Werset 22
Języki zatem są znakiem dla niewierzących, a nie dla wierzących.
Znakiem dla wierzących, a nie dla niewierzących, jest proroctwo.
1 Kor. 14, 22
ü Wniosek z tego fragmentu Izajasza dla Koryntian był taki, że języki (niezrozumiałe) są znakiem
[σημεῖον SĒMEION - znak albo sygnał], nie dla wierzących, ale dla niewierzących - takie znaczenie
Paweł przywiązywał do języków, co czyni je bezużytecznymi dla zbudowania.
ü Znakiem dla wierzących, a nie dla niewierzących, jest proroctwo, ponieważ ono daje korzyści
wierzącym.

Werset 23
Stąd, jeśli się gromadzi cały kościół i wszyscy zaczynają mówić językami, a pojawią się ludzie nie obeznani
z tym lub niewierzący, to czy nie powiedzą, że poszaleliście?
1 Kor. 14, 23
ü Paweł namalował obraz korynckich wierzących zebranych i wciągniętych w szaleństwo
niezrozumiałych języków: Stąd, jeśli się gromadzi cały kościół i wszyscy zaczynają mówić
językami - nie pojedynczy ludzie osobno, ale wiele osób naraz.
ü Kiedy to się dzieje, dwa typy ludzi mogą pojawić się na takim zgromadzeniu:
§ jedni nie obeznani z tym [ιδιωται IDIŌTAI - niepoinformowany, niezdolny, nie nauczony] - możliwe,
że nowi przybysze, ludzie z zewnątrz,
§ drudzy niewierzący.
ü Jako że powodem spotkania jest zbudowanie, to czy nie powiedzą, że poszaleliście [μαίνεσθε
MAINESTHE - szaleniec, ten, który stracił rozum]?

Werset 24
Jeśli natomiast wszyscy prorokują, a wejdzie niewierzący lub słabo obeznany i wszyscy się na nim skupią,
dokładnie zbadają,
1 Kor. 14, 24
ü Z drugiej strony, jeśli wszyscy prorokują (nie każdy z obecnych, ale każdy, kto to robi) a wejdzie
niewierzący lub słabo obeznany na to spotkanie, będzie miała wówczas miejsce komunikacja
i rozumienie.
ü Przez to wszystko, co słyszy, ten ktoś zostaje przekonany, więc proroctwo jest bardziej
pożądane niż chaotyczna atmosfera w czasie mówienia językami.
ü Wszyscy się na nim skupią, dokładnie zbadają [ἀνακρίνεται ANAKRINETAI - przesłuchany albo
zbadany], tak że słyszy i rozumie.
ü Używanie daru proroctwa może mieć taki skutek, że zbada i przekona odwiedzających,
natomiast mówienie językami takich rezultatów nie przyniesie.

Werset 25
a przy tym wyjdą na jaw sprawy ukryte głęboko w sercu, to może się zdarzyć, że upadnie na twarz, złoży
pokłon Bogu i wyzna: Rzeczywiście Bóg jest między wami.
1 Kor. 14, 25
ü Niewierzący przyszedł, posłuchał i zrozumiał, co się dzieje w zgromadzeniu wierzących, a przy
tym wyjdą na jaw sprawy ukryte głęboko w sercu - dzięki prorokowaniu o Bożym objawieniu.
ü Doprowadzony do rozpoznania swojej potrzeby, upadnie na twarz, złoży pokłon Bogu i wyzna:
Rzeczywiście Bóg jest między wami. Bardzo kontrastuje to z brakiem reakcji Izraelitów
na wiadomości Boga posłane im w obcych językach.
ü Kwestia zrozumiałości stosuje się również w odniesieniu do niewierzących.

Miejcie porządek, kiedy się gromadzicie
35

Werset 26
Cóż więc, bracia? Gdy się schodzicie, a są wśród was osoby gotowe usłużyć psalmem, pouczeniem,
objawieniem, językiem lub jego wykładem, niech to uczynią, lecz wszystko niech będzie dla zbudowania.
1 Kor. 14, 26
ü Pytanie: Cóż więc, bracia? rozpoczyna dyskusję o tym, kto może prorokować.
ü Kiedy wierzący się spotykali, mogli wzajemnie sobie usługiwać: są wśród was osoby gotowe
usłużyć psalmem, pouczeniem, objawieniem, językiem lub jego wykładem.
ü Wielu wierzących mogło mieć różnoraki wkład w powszechny duchowy dobrobyt
zgromadzonych.
ü Struktura spotkania miała służyć jednemu celowi: wszystko niech będzie dla zbudowania
[οἰκοδομὴν OIKODOMĒN - wzmacnianie, podbudowywanie - to stały refren w w. s 3, 5 i 12].

Werset 27
Jeśli jest więcej osób mówiących językami, to niech usłużą dwaj, najwyżej trzej i to po kolei – a jeden niech
wykłada.
1 Kor. 14, 27
ü Paweł pozwolił na używanie języków: Jeśli jest więcej osób mówiących językami, ale nie do ich
wyłącznego użytku oraz jeśli ktoś zapewni tłumaczenie.
ü Podał trzy wytyczne dla używania języków podczas spotkań Koryntian:
§ tylko dwaj lub trzej: niech usłużą dwaj, najwyżej trzej.
§ powinni mówić po kolei, nie równocześnie.
§ musi być tłumaczenie: a jeden niech wykłada.

Werset 28
A gdyby się zdarzyło, że zabraknie tłumacza, to niech w kościele nie występują, lecz mówią sobie i Bogu.
1 Kor. 14, 28
ü O co chodzi w tych regułach: gdyby się zdarzyło, że zabraknie tłumacza, to niech w kościele nie
występują, jako że nie ma możliwości budowania słuchaczy, co jest ważnym celem spotykania
się.
ü Osoba mówiąca obcymi językami miała zachować swoje przeslanie dla siebie, jeżeli nie był
obecny tłumacz: niech mówią sobie i Bogu, ponieważ jego duchowy dar nie przynosi pożytku
wierzącym, jeśli język nie jest tłumaczony.

Werset 29
Prorocy podobnie, niech usłużą dwaj lub trzej, a inni niech to dokładnie rozważą.
1 Kor. 14, 29
ü To samo uporządkowanie na spotkaniach w Koryncie obowiązywało ludzi posiadających dar
proroctwa: Prorocy podobnie, niech usłużą dwaj lub trzej.
ü Inni słuchający objawienia powinni zwracać uwagę na to, co zostało powiedziane, jako że nie
potrzebowali tłumacza: inni niech to dokładnie rozważą [διακρινέτωσαν DIAKRINETŌSAN - rozsądzać,
rozeznawać lub rozróżniać], starannie oceniając proroctwo pod względem jego wiarygodności.
ü To mogło być wykonane przez ludzi z darem rozróżniania duchów albo też przez całe
zgromadzenie wierzących.
ü Ten proces miał zapewnić kontrolę, sprawdzanie i równowagę na spotkaniach, aby ocenić,
czy objawienie jest słuszne czy nie.

Werset 30
Jeśliby zaś kolejnej siedzącej w zgromadzeniu osobie dane zostało objawienie, to niech ten,
który przemawia, zakończy swą mowę.
1 Kor. 14, 30
ü Widocznie prorocy przynosili na spotkanie wcześniejsze objawienie, z którymi musieli poczekać
i dać pierwszeństwo wszelkim proroctwom otrzymanym w czasie zgromadzenia: Jeśliby zaś
kolejnej siedzącej w zgromadzeniu osobie dane zostało objawienie, to niech ten, który
przemawia, zakończy swą mowę.
ü Była to inna regulacja w celu utrzymania porządku w miejscu, gdzie Koryntianie się gromadzili.
Przykładem takiej praktyki jest prorok Agabos (Dz 11:28 i 21:10-11).

Werset 31
Każdy z was może przecież po kolei prorokować, tak by wszyscy mogli się uczyć i wszyscy doznać zachęty.
1 Kor. 14, 31
ü Porządkowanie trwa i teraz dotyczy daru proroctwa w zgromadzeniu: Każdy z was może
przecież po kolei prorokować.
ü Celem jest to, by wszyscy mogli się uczyć [μανθάνωσιν MANTHANŌSIN - pomnożyć czyjąś wiedzę] oraz
doznać zachęty [παρακαλῶνται PARAKALŌNTAI - być blisko, pocieszyć].
ü Oto dwa potencjalne skutki użycia zrozumiałego prorockiego objawienia:
§ zapewnia pouczenie dla zbudowania oraz
§ zapewnia duchowe wzmocnienie.

Werset 32
A duchy proroków są poddane prorokom.
1 Kor. 14, 32
ü Nie można było pozwolić na to, by dar proroctwa zawstydził proroka: duchy proroków są
poddane prorokom - by nie zostali porwani w jakiegoś rodzaju szale.
ü Prorocy muszą trzymać swój duchowy dar pod kontrolą, by jego używanie nie było forsowane -
podobne były regulacje dane ludziom z darem mówienia językami (w. 28).

Werset 33
Gdyż Bóg nie jest Bogiem zamieszania, ale pokoju. Jak we wszystkich kościołach skupiających świętych,
1 Kor. 14, 33
ü Powód tych regulacji: Bóg nie jest Bogiem zamieszania, ale pokoju. Zamieszanie i nieporządek
na chrześcijańskich spotkaniach nie jest zgodny z charakterem Boga i nie oddaje Mu czci.
ü Ten rodzaj zamieszania, chaosu i historii nie ma miejsca w budowaniu Bożych ludzi.
ü Uporządkowanie było standardowym postępowaniem, tak samo w innych zgromadzeniach
wierzących: jak we wszystkich kościołach skupiających świętych, poprzez przyjęcie powyższych
regulacji jako obowiązującej normy.

Werset 34
kobiety niech w czasie zgromadzeń nie zabierają głosu – nie pozwala się im mówić.
Niech raczej będą poddane, tak jak mówi Prawo.
1 Kor. 14, 34
ü Kobiety były aktywnymi uczestnikami modlitw i prorokowania na spotkaniach w Koryncie,
stosując apostolskie zalecenia, takie jak poddanie przywództwu mężczyzn i przykrywanie głów.
ü Mamy tu dalsze udoskonalenia w tej dyskusji, a odnoszące się do kobiet uważnie ważących
proroctwa przedstawione przez innych w ich zgromadzeniach (w. 28-29).
ü Kobiety niech w czasie zgromadzeń nie zabierają głosu; nie pozwala się im mówić. Wydaje się,
że chodzi o to, że kobiety nie mogły ustnie wypowiadać się na temat proroctw.
ü Niech raczej będą poddane, tak jak mówi Prawo. Jest tu widoczna aluzja do porządku
stworzenia (Rdz 2:20-24), co Paweł wymieniał jako powód nakrywania głów przez kobiety jako
symbolu poddania władzy (1 Kor 11:8-9).

Werset 35
Natomiast jeśli chcą się czegoś nauczyć, niech w domu pytają swoich mężów, gdyż kobiecie nie wypada
zabierać głosu w kościele.
1 Kor. 14, 35
ü Jako że wierzący gromadzą się dla zbudowania, jeśli (kobiety) chcą się czegoś nauczyć, a są
zamężne niech w domu pytają swoich mężów - wyrażając w ten sposób swoje poddanie
porządkowi Bożemu w czasie zgromadzeń wierzących. Podejmują wtedy odpowiedzialność
za swoje budowanie się w tym procesie.
ü Przypuszczalnie niezamężne kobiety, które zadawały pytania albo weryfikowały proroctwa,
mogły pytać później innych mężczyzn przy innej okazji.
ü Powód takiego zaszeregowania: kobiecie nie wypada zabierać głosu w kościele - w sensie
oceniania nowych proroctw, co było odpowiedzialnością mężczyzn.

Wniosek i ostrzeżenie
46

Werset 36
Czy Słowo Boże od was wyszło albo czy tylko do was dotarło?
1 Kor. 14, 36
ü Koryntianie nie określili norm, jak mają przebiegać ich spotkania.
ü Czy Słowo Boże od was wyszło (pierwotnie)? Zdanie to wymaga odpowiedzi „nie”.
ü Kościół w Koryncie nie posiadał dla siebie wyjątkowego objawienia.
ü Paweł pyta dalej: czy tylko do was dotarło? Kościół koryncki nie był kościołem-matką, ani też nie
był jedynym, do którego dotarła ewangelia.
ü Może zasłużyli na takie ostrzeżenie ze względu na swoją ambicję.

Werset 37
Jeśli ktoś uważa, że jest prorokiem albo człowiekiem duchowym, to niech weźmie pod uwagę, że to, co wam
piszę, jest nakazem Pana.
1 Kor. 14, 37
ü Każdy w korynckim kościele mógł potwierdzić swoje roszczenia do tego, że jest prorokiem albo
duchowym: jeśli ktoś uważa, że jest prorokiem albo człowiekiem duchowym [πνευματικός
PNEUMATIKOS - ten, kto jest osobą duchową, nie cielesną].
ü Paweł podaje sposób, jak to zrobić: niech weźmie pod uwagę, że to, co wam piszę, jest
nakazem Pana - mają podporządkować się nauczaniu Pawła, ponieważ jest to nakaz Pana.
ü Paweł podał autorytatywny zapis nauczania na temat darów duchowych i ich wykorzystywania
na spotkaniach wierzących.

Werset 38
Jeśli ktoś tego nie chce uznać, to sam już stracił uznanie.
1 Kor. 14, 38
ü Jeśli ktoś tego nie chce uznać [ἀγνοεῖ AGNOEITAI - być ignorantem, nieświadomym albo ignorować]
- Koryntianie nie powinni uznać kogoś, kto odmawia podporządkowania się apostolskiemu
autorytetowi i nauczaniu Pawła.
ü W przeciwnym razie sam już stracił uznanie - czyli nie jest zatwierdzony albo zaaprobowany
przez apostoła, Kościół lub przez Pana.
ü Odrzucenie autorytetu Pawła nie miało możliwości odwołania.

Werset 39
Tak więc, moi bracia, gorąco pragnijcie prorokować i nie przeszkadzajcie mówić językami,
1 Kor. 14, 39
ü Paweł podsumowuje całą rozmowę na temat duchowych darów:
§ Tak więc, moi bracia - powtarza początkowy imperatyw (w. 1) - gorąco pragnijcie
prorokować, co podkreśla wyższość daru proroctwa nad darem języków ze względu na
budowanie.
§ … i nie przeszkadzajcie mówić językami - pod warunkiem, że przestrzegają zasad, które
podał Paweł.
ü Ten dodatek jest uznaniem legalności ulubionego daru duchowego Koryntian, aczkolwiek
razem z zastrzeżeniami, regulacjami i kwalifikacjami.

Werset 40
wszystko niech się dzieje w sposób godny i uporządkowany.
1 Kor. 14, 40
ü Końcowe zdanie brzmi: wszystko niech się dzieje w sposób godny i uporządkowany - tak długo,
jak długo dary te były istotne dla życia kościoła.
ü Z upływem czasu Bóg przestał dawać proroków i objawienia prorockie, a apostoł Jan był
ewidentnie ostatnim z nich.
ü W historii kościoła opisanej w Dziejach możemy nawet obserwować zmniejszający się wpływ
tych darów.
ü Dary ten były fundamentalne w zapoczątkowywaniu kościoła powszechnego i ostatecznie
ustały.
ü Do tego czasu miały obowiązywać przepisy dotyczące korzystania z tych darów.

1. Fragment ten nie opisuje wszystkiego, co chcielibyśmy
wiedzieć o tym, jak, kiedy i gdzie odbywały się spotkania
chrześcijan. Istnieje wiele rzeczy nie omówionych tutaj –
a istotnych na temat gromadzenia się wierzących - których
nie powinniśmy wczytywać w ten fragment.
2. Celem tego fragmentu jest podkreślenie uporządkowania,
nawet w sposób twórczy. Kiedy wierzący się spotykają, to
sprawą pierwszorzędnej wagi jest dbałość o budowanie.
Jeżeli ktoś wierzy, że dary prorokowania i języków ciągle
trwają, to apostolskie reguły muszą być pilnie stosowane.
ZASTOSOWANIE

3. Dary duchowe są szczególnymi danymi przez Boga
zdolnościami służącymi wzajemnym potrzebom, które mogą
ujawniać się, kiedy powstaje potrzeba, nie tylko wyłącznie
wtedy, kiedy wierzący się gromadzą. Kiedy spotykają się,
może istnieć możliwość, że jedne dary będą używane
bardziej niż inne, na przykład dar nauczania czy
przywództwa.
ZASTOSOWANIE

1 List do Koryntian
Dziękuję za uwagę
ROZDZIAŁ 14

1 List do Koryntian Rozdział 14

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

More from Biblia Wnioski

More from Biblia Wnioski (6)

1 List do Koryntian Rozdział 14