1 List do Koryntian Rozdział 13

1 List do Koryntian
ROZDZIAŁ 13
Priorytet miłości

Relational Concepts Inc.
2
Dary duchowe są ważną funkcją we wzajemnym budowaniu się
w Kościele Chrystusa. Mają one jednak być stosowane w miłości,
a nie dla podnoszenia własnego prestiżu. Dary te mają być używane
do służenia sobie nawzajem, a nie nadmuchiwania swojej pychy.

1 Koryntian 13, 1-3
Miłość jest niezbędna
3

Relational Concepts Inc. 4
Werset 1
Choćbym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, pozostałbym miedzią, co dźwięczy, lub
hałaśliwym cymbałem.
1 Kor. 13, 1
ü Najprawdopodobniej Paweł zaczął od kwestii daru języków dlatego, że Koryntianie wysoko cenili
elokwencję. Następujący potem opis bardzo obszernie ilustruje jego przekaz.
ü Wywód Pawła rozpoczyna się od rzeczywistego mówienia językami ludzi (Paweł widocznie
mówił innymi językami) i przechodzi do hipotetycznych języków aniołów (prawdopodobnie nie
mówił językami aniołów - czymkolwiek są).
Niektórzy sugerują, że aniołowie komunikują się ze sobą w jakiś szczególny sposób, będący
rodzajem niebiańskiego języka. W Biblii jednak aniołowie zawsze mówili językiem zrozumiałym
dla ich słuchaczy.
c
d
.

1 Kor. 13, 1
ü Możliwe także, że fraza językami ludzi i aniołów miała obejmować każdy rodzaj mowy, jaki
można sobie wyobrazić - ziemski czy niebiański, fizyczny czy duchowy.
ü Chodzi o to, że jeśli ktoś, kto mówi językami, miłości [ἀγάπην AGAPĒN - ofiarne dawanie służące
najlepszemu dobru drugiej osoby, które nie może być odwzajemnione] by nie miał, posługiwanie się
językami byłoby próżne i puste, pozostałbym miedzą, co dźwięczy, lub hałaśliwym cymbałem.
Dźwięk gongu lub cymbału natychmiast zelektryzowałby słuchacza, ale potem szybko zanikł.
ü Paweł wydaje się twierdzić, że bez miłości jego dar języków nie ma duchowego znaczenia.
Wadliwy jest nie sam dar, tylko Paweł, kiedy posługuje się tym darem bez miłości i obniża swoją
osobistą wartość poprzez używanie go w niewłaściwy sposób.

Werset 2
Choćbym posiadł dar prorokowania i pojął wszystkie tajemnice, myślą ogarnął całą wiedzę i dysponował
pełnią wiary, tak że przenosiłbym góry, a miłości bym nie miał – byłbym niczym.
1 Kor. 13, 2
ü Paweł znowu argumentuje od prawdziwego stwierdzenia: Choćbym posiadł dar prorokowania
(jako apostoł posiada prorocze władze) po hipotetyczne: i pojął wszystkie tajemnice, myślą
ogarnął całą wiedzę (gdyby rzeczywiście tak było, byłby wszechwiedzący!).
ü Potem nadal pozostaje przy tym, co hipotetyczne: i dysponował pełnią wiary, tak że
przenosiłbym góry, co jest echem nauczania Jezusa w Mt 17:20.
Nawet jednak, gdyby miał tak wyraźną wiarę, a miłości by nie miał - byłby niczym [οὐθέν OUTHEN -
nic lub nikt] i korzystanie z duchowego daru wiary okazałoby się próżne i pozbawione znaczenia.
ü Jeśli dary te wykorzystywane są ku pożytkowi dającego, a nie odbiorcy, zamysł i funkcja darów
duchowych zostają zupełnie utracone.
c
d
.

1 Kor. 13, 2
ü Tak naprawdę niczym są ci, którzy wywyższają siebie za pomocą darów, które miały służyć
korzyści innych. Nie są oni niczym więcej niż oszustami. Dary te same w sobie pozbawione są
wartości, jeśli używa się ich bez miłości.
ü Koryntianie, którzy używali darów do promowania siebie, musieli zrozumieć, jak bezużyteczne
było to działanie.

Werset 3
I choćbym część po części rozdał swą całą własność, i swoje ciało wydał w sposób budzący uznanie, lecz
miłości bym nie miał – nic bym nie osiągnął.
1 Kor. 13, 3
ü Paweł posługuje się jeszcze dwoma hipotetycznymi przykładami, aby ukazać, jak bezużyteczne
są dary duchowe bez miłości:
§ i choćbym część po części rozdał swą całą własność - nawet to najdramatyczniejsze
wyrzeczenie się siebie pozostaje bez znaczenia;
§ i swoje ciało wydał w sposób budzący uznanie - w znaczeniu zgody na możliwe męczeństwo,
ü …lecz miłości bym nie miał - nic bym nie osiągnął - ten ostateczne akty poświęcenia są
bezwartościowe i nie zasługują na pochwałę, najprawdopodobniej w formie wiecznych nagród,
jeśli pozbawione są miłości.
ü Pragnienie osiągnięcia czegoś wiąże się z rezultatami, które są korzystne dla dającego tylko
wtedy, kiedy stosuje dary duchowe w miłości. Bóg chce, żeby przekazywanie Bożych darów
przynosiło korzyści zarówno dającemu, jak i otrzymującemu. Dlatego tylko wtedy, kiedy dar
przekazywany jest w miłości będzie to korzystne dla obu stron.

1 Kor 13, 4-13
9
Natura miłości

10
Badanie tego, jaka jest nasza miłość, obejmuje uświadomienie sobie
zarówno pozytywnych, jak i negatywnych aspektów kochania innych.
Próby te dotyczą zachowania, a nie uczuć. Miłość charakteryzuje się
pewnym zachowaniem.
Aspekty te poruszane są w kolejnych wersetach.

1 Koryntian 13, 4a
Jak wygląda kochanie innych
11

Werset 4
Miłość czeka cierpliwie, miłość postępuje uprzejmie, nie zazdrości, miłość się nie wynosi, nie jest nadęta,
1 Kor. 13, 4a
ü Jeden z pozytywnych aspektów obejmuje miłość, która czeka cierpliwie [μακροθυμεῖ
MAKROTHYMEI - znosi nieszczęście, trwa cierpliwie, jest wyrozumiała]. Jest to zdolność do tego, żeby
się nie mścić, kiedy ktoś nas skrzywdzi.
ü Koryntianie powinni byli wykazywać się tą cechą zamiast pozywać się wzajemnie do sądu.
ü Chodzi tu o to, żeby nie wpadać prędko w gniew na innych, żeby nie niszczyć ich impulsywnie
ani nie zrażać ich do siebie, ale żeby dawać szansę na pogodzenie albo czas na rozważenie
sytuacji.
ü Miłość ma cierpliwość do odpychającego nastolatka, bezmyślnego pracownika, niewrażliwego
współmałżonka, apatycznego studenta czy mściwego wspólnika.
c
d
.

1 Kor. 13, 4a
ü Kolejnym pozytywnym aspektem jest to, że miłość postępuje uprzejmie. Jest to czynna cecha
miłości, podczas gdy cierpliwość jest cechą bierną.
Cierpliwość jest umiejętnością przyjęcia denerwującej sytuacji lub nieszczęścia, uprzejmość
natomiast podejmuje działanie, aby okazać dobroć winowajcy.
ü W zimie odśnieżając swój podjazd możesz też odśnieżyć podjazd swojego sąsiada, pomimo że
jest to ten sam sąsiad, który zignorował twoje prośby o nie hałasowanie w nocy.

1 Koryntian 13, 4b-6
Jak wygląda niekochanie innych
14

Werset 4
Miłość czeka cierpliwie, miłość postępuje uprzejmie, nie zazdrości, miłość się nie wynosi, nie jest nadęta,
1 Kor. 13, 4b
ü Miłość nie zazdrości [ζηλοῖ ZĒLOI - być gorącym, gotować się ze złości] - chodzi tu o niezadowolenie
z sukcesu innych.
ü Możemy stać się złośliwi i szorstcy wobec innych, kiedy widzimy, że cieszą się czymś,
co chcielibyśmy mieć.
ü Możemy zazdrościć komuś jakiejś relacji albo możliwości, których sami nie mamy, lub też cech,
których nam brakuje, i denerwować się z tego powodu.
ü Zazdrość zabiła Abla (Rodz 4:3-8) i sprawiła, że Józef znalazł się w niewoli (Rodz 37:11.28).
Zazdrość doprowadziła do ukrzyżowania Jezusa: Był bowiem świadom, że wydali
Go z zawiści (Mat 27:18).
c
d
.

1 Kor. 13, 4b
ü Miłość się nie wynosi [περπερεύεται PERPEREUETAI - chwalić się, pokazywać się, chełpić, chlubić się]
- to pragnienie bycia podziwianym, docenianym i chwalonym. Chodzi tu o osobę, która mówi
o sobie.
ü Na przykład, jesteśmy wobec kogoś niecierpliwi, bo wolelibyśmy, żeby nas słuchał,
niż poświęcać czas na słuchanie jego. Pragniemy powiedzieć coś, co zmotywuje go, żebynas
podziwiał.
ü Miłość nie jest nadęta [φυσιοῦται FYSIOUTAI - nadymać, nadmuchiwać, puchnąć] to zaabsorbowanie
swoim własnym znaczeniem, które może prowadzić do lekceważenia innych. Ignoruje ono to,
jak czuje się druga osoba i okazuje stanowczość niezależnie od rezultatu.
ü Na przykład przestępcze zachowania mogą mieć swoje źródło w aroganckim duchu, ponieważ
dana osoba jest tak pochłonięta sobą i swoim znaczeniem, że nie szanuje innych ludzi
i ich własności.

Werset 5
postępuje taktownie, nie szuka własnej korzyści, nie jest porywcza, nie prowadzi rachunku krzywd,
1 Kor. 13, 5
ü Miłość postępuje taktownie [ἀσχημονεῖ ASCHEMONEI - zachowywać się niestosownie, niedostojnie].
Chodzi o nieprzyzwoite lub gorszące postępowanie. Nieuprzejmość polega na traktowaniu
innych w taki sposób, aby wywołać zakłopotanie poprzez zarozumiałe, uszczypliwe
lub sarkastyczne zachowanie.
ü Na przykład ojciec może zawstydzić swojego syna poniżając go lub karząc na oczach grupy
jego rówieśników lub przyjaciół. Miłość zachowałaby takt i nie chciała wprawiać
go w zakłopotanie.
c
d
.

1 Kor. 13, 5
ü Miłość nie szuka własnej korzyści - nie upiera się, że musi być tak, jak ona chce, ani nie
przedkłada swoich interesów ponad potrzeby innych.
ü Duch interesowności jest uparty, nieustępliwy i nieugięty. Nalega, żeby wszyscy inni
dostosowywali się do niego. Możesz spotkać się z groźbą, że nikt w firmie nie będzie z tobą
pracował, jeśli nie będziesz wyznawać konkretnych poglądów politycznych.
ü Miłość nie jest porywcza [παροξύνεται PAROKSYNETAI - irytować lub pobudzać do gniewu] - jest tu
duch urazy i rozdrażnienia, przynoszący wiele bólu tym, którzy spotykają się z jego furią
i niewrażliwością.
ü Pismo Święte nakazuje: Mężowie, kochajcie żony i nie odnoście się do nich z goryczą oraz
Ojcowie, nie wywołujcie u swoich dzieci rozżalenia, aby nie ulegały zniechęceniu (Kol 3:19.21).
Kiedy mąż lub ojciec irytuje się na swoją żonę lub wywołuje rozdrażnienie u swoich dzieci,
jest to wypaczenie jego odpowiedzialności wynikającej z miłości do nich.
c
d
.

1 Kor. 13, 5
ü Miłość nie prowadzi rachunku krzywd - chodzi o sytuację, w której ktoś celowo zapamiętuje
wszystkie krzywdy, które mu wyrządzono. Prowadzenie rachunku krzywd skutkuje duchem
urazy i złej woli wobec drugiej osoby, której nie chcemy przebaczyć.
ü Wiele małżeństw rozpada się dlatego, że jeden z partnerów zaczął pogardzać drugim
ze względu na serię krzywd, które rozpamiętywał, aż uznał, że nie da się dłużej z nimi żyć.

Werset 6
nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz dzieli radość z prawdy;
1 Kor. 13, 6
ü Miłość nie cieszy się z niesprawiedliwości - czyli czegoś moralnie złego, będącego
naruszeniem sprawiedliwych Bożych standardów związanych z Jego naturą. Miłość opiera się
na Bożych normach i odrzuca napawanie się jakiegokolwiek rodzaju złem.
ü Miłość nie może podzielać radości z zakończonych sukcesem występków ani wspierać kogoś,
kto zamierza zniszczyć czyjąś reputację.
c
d
.

1 Kor. 13, 6
ü Miłość dzieli radość [συγχαίρει SYGCHAIREI - brać udział, gratulować] z prawdy - definiowanej jest
jako „to, jak rzeczywiście jest”, której zapisem jest Słowo Boże.
ü Tolerowanie opinii, praktyk i zachowań, które ignorują i zastępują Boże standardy jest
pozbawione miłości.
ü Tolerowanie relacji seksualnych poza małżeństwem, długów lub mówienia źle o innych nie jest
miłością, ponieważ są to naruszenia Bożej absolutnej normy prawdy w Jego Słowie.

Nie ma lepszego sposobu, na który Bóg mógłby działać
w naszym najlepszym interesie, niż powiększanie naszej
zdolności do kochania.
ZASTOSOWANIE
1 Koryntian 13, 1-6

Werset 7
wszystko zakrywa, wszystkiemu wierzy, ze wszystkim wiąże nadzieję, wszystko potrafi przetrwać.
1 Kor. 13, 7
Miłość jest w stanie poradzić sobie ze wszystkim bez wyjątku na przynajmniej cztery sposoby.
Po pierwsze miłość chroni:
Miłość wszystko zakrywa - w tym sensie, że zamiast wydobyć na światło coś niegodnego,
miłość przykrywa to, aby nie zostało spotęgowane. Jak powiedział Piotr: Przede wszystkim
pielęgnujcie żarliwą miłość względem siebie nawzajem, gdyż miłość zakrywa mnóstwo
grzechów (1 Piotra 4:8). Zakrywa je, aby można sobie było z nimi we właściwy sposób poradzić.
Po drugie miłość przebacza:
Miłość wszystkiemu wierzy - nie w znaczeniu wiary w kłamstwo, ale weryfikowania faktów,
kiedy ktoś źle o kimś mówi.
c
d
.

1 Kor. 13, 7
Po trzecie miłość promuje:
Miłość ze wszystkim wiąże nadzieję - jest to nadzieja, że ci, którzy zawiedli, nie zawiodą
znowu, w przeciwieństwie do stwierdzenia, że porażka jest nieunikniona. Żadna sprawa,
sytuacja, ani osoba nie jest postrzegana jako zupełnie beznadziejna. Chodzi o to, że nawet jeśli
miłość nie ma żadnych dowodów, ma nadzieję i wierzy w najlepsze w odniesieniu do danej
osoby lub sytuacji.
Po czwarte miłość jest wytrwała:
Miłość wszystko potrafi przetrwać - nigdy się nie poddaje, ani nikogo nie przekreśla.
Jest to zdolność do znoszenia ataków cierpienia i krzywd, i nie poddawania się użalaniu nad
sobą, rozżaleniu, niecierpliwości, drażliwości, opryskliwości, zazdrości, zaabsorbowaniu sobą,
chełpieniu się, ani arogancji.
c
d
.

1 Koryntian 13, 8-
Trwałość miłości
25

Werset 8
Miłość nigdy nie ustaje. Natomiast proroctwa? – Te się wypełnią. Języki? – Te ustaną. Wiedza? – Jej
świeżość przeminie.
1 Kor. 13, 8
ü W zestawieniu z nadmierną wagą przywiązywaną w korynckim zgromadzeniu do darów
duchowych - miłość nigdy nie ustaje.
ü Duchowe dary mają swój czas i miejsce, kiedy jednak wypełnią swój zamysł w Bożym planie, a
fizyczne i doczesne rzeczy, które obdarzamy uczuciem znikną, miłość przetrwa to wszystko.
§ Natomiast proroctwa? - Te się wypełnią [καταργηθήσονται KATARGETHESONTAI - spowodować
nieaktywność lub niesprawność]. Zastosowana jest tu strona bierna, co oznacza, że jakieś
działanie spowoduje ustanie proroctw.
§ Języki? - Te ustaną [παύσονται PAUSONTAI - samoistnie wymrzeć]. W grece użyto strony
medialnej, co oznacza, że języki ustaną bez żadnego oddziaływania ani interwencji.
§ Wiedza? - Jej świeżość przeminie. Oznacza to, że - podobnie jak w przypadku proroctw -
jakieś działanie także zakończy ten dar.

Werset 9
Zresztą nasza wiedza jest i tak wycinkowa, a prorokowanie a dotyczy tylko części spraw.
1 Kor. 13, 9
ü Powodem, dla którego dary wiedzy i proroctwa przeminą w wyniku jakiegoś oddziaływania,
jest to, że nasza wiedza jest i tak wycinkowa (w przeciwieństwie do kompletnej), a prorokowanie
dotyczy tylko części spraw, co ukazuje niedoskonałą naturę tych darów.
ü Zarówno wiedza, jak i proroctwa są ograniczone, a ich zakres nie jest wyczerpujący - jakkolwiek
kluczowe są one dla życia Kościoła.
ü Nacisk na częściowość mocno wskazuje na doczesną naturę danego daru.
ü Co ciekawe, kontekst ten nie zawiera obszerniejszego omówienia języków. Może być to
spowodowane tym, że zanikną one samoistnie, podczas gdy pozostałe dary skończą się
w pewnym momencie.

Werset 10
Gdy nastanie czas doskonałości, to, co ograniczone, utraci swe znaczenie.
1 Kor. 13, 10
ü Podczas gdy dary te są w sposób doczesny użyteczne w niedoskonałym wieku, gdy nastanie
czas doskonałości [τέλειον TELEION - doprowadzony do końca, dojrzały, kompletny], to, co ograniczone,
utraci swe znaczenie.
ü Dary wiedzy i proroctwa, które były wycinkowe i częściowe, a ich zakres ograniczony,
a nie wyczerpujący, wyczerpią swoją funkcję i zostaną odłożone na bok.
ü Były one ograniczone ze względu na to, że były użyteczne tylko w epoce Kościoła, oraz nie były
wyczerpujące w tym znaczeniu, że nie oznaczały wszechwiedzy.
c
d
.

1 Kor. 13, 10
ü Wraz z nadejściem doskonałości (co jest na tyle wieloznaczne, że niektórzy twierdzą, że jest to
dopełnienie kanonu Nowego Testamentu, inni że nadejście nowego nieba i nowej ziemi, jeszcze
inni, że powrót Chrystusa albo przy pochwyceniu, albo drugim przyjściu; albo też dojrzewanie
Kościoła w toku ery kościoła) zniknie zarówno dar proroctwa, jak i wiedzy.
ü Jeśli doskonałość oznacza kanon Pisma Świętego, dary te zanikły wraz z ukończeniem Nowego
Testamentu.
ü Jeśli doskonałość oznacza powrót Chrystusa, a wydaje się, że Paweł wierzył, że nastąpić on
może jeszcze za jego życia (1 Tesaloniczan 4:15), ponieważ wszystkie warunki ku temu były
spełnione (tj. Izrael był narodem, świątynia jeszcze stała, Rzym był u władzy, itd.), chociaż nigdy
tego nie zapowiadał, dary te ustałyby po niedługim czasie.
c
d
.

1 Kor. 13, 10
ü Kiedy znaki te przestały być na swoim miejscu (tj. Izrael został rozproszony, świątynia
zniszczona, itd.), po śmierci Pawła, apostołowie musieli sobie uświadomić, że Jezus nie powróci
jeszcze przez jakiś czas (a minęło już ponad 2000 lat).
ü Chociaż historycznie nie miało to miejsca, wydaje się, że można wprowadzić rozróżnienie
pomiędzy darami związanymi z objawieniem, które zanikły, oraz darami związanymi
z budowaniem Kościoła, które trwają nadal.

Werset 11
Kiedy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, myślałem jak dziecko, rozumowałem jak dziecko. Gdy stałem
się mężczyzną, zaniechałem dziecięcych spraw.
1 Kor. 13, 11
ü Cechą charakterystyczną dzieci jest to, że zajmują się rzeczami o doczesnej wartości.
Kiedy byłem dzieckiem, mówiłem jak dziecko, myślałem jak dziecko, rozumowałem jak dziecko.
Przypomina to zainteresowanie Koryntian wykorzystywaniem darów duchowych dla osobistych
korzyści zamiast skupienia się na miłości dostarczającej budującej motywacji do ich używania.
ü Wraz z dorosłością (gdy stałem się mężczyzną, zaniechałem dziecięcych spraw), z czasem
rośnie dojrzałość i można zajmować się tym, co jest koniecznie i wiecznie cenne.
ü Oznacza to, żeby nie tworzyć hierarchii darów i zrezygnować z nadmiernego nacisku na dary
duchowe kosztem miłości.

Werset 12
Mówię tak, gdyż teraz widzimy zagadkowe kontury. Nadejdzie jednak czas, gdy zobaczymy twarzą w twarz.
Teraz poznaję po części. Przyjdzie jednak czas, kiedy poznam tak, jak zostałem poznany.
1 Kor. 13, 12
ü Posługując się tą analogią, teraz widzimy zagadkowe kontury [αἰνίγματι AINIGMATI - coś ukrytego,
enigma lub zagadka], Paweł odnosi się do niedoskonałego „międzyczasu” przed nadejściem
doskonałości wraz z dostępnymi darami przeznaczonymi do tego, aby wzajemnie nimi sobie
usługiwać.
ü Nadejdzie jednak czas, gdy zobaczymy twarzą w twarz - odnosi się to najprawdopodobniej
do ujrzenia Jezusa Chrystusa i otrzymania zmartwychwstałych ciał, co Paweł opisuje
w rozdziale 15 1 Kor.
ü Teraz poznaję po części - w tym niedoskonałym wieku, ale przyjdzie czas, kiedy poznam tak,
jak zostałem poznany. Na tym zasadza się kontrast pomiędzy obecnym niedoskonałym czasem,
a czekającą nas doskonałością.
c
d
.

1 Kor. 13, 12
ü Kiedy Pan wzbudzi nas z martwych, poznamy siebie w pełni, tak jak Bóg nas zna. Bóg wie o nas
wszystko - w taki sposób jesteśmy poznani.
ü Natomiast w niebie będziemy znali Boga tak doskonale, jak to możliwe: poznamy Go tak, jak
zostaliśmy poznani. Nie oznacza to, że będziemy wszechwiedzący tak jak Bóg, tylko że
będziemy Go znali tak doskonale, jak to możliwe.
ü Teraz On zna nas bezpośrednio, przyjdzie jednak dzień, kiedy ujrzymy Go doskonale wyraźnie.
Kiedy nadejdzie doskonałość, zastąpi to, co częściowe.

Werset 13
Teraz trwają: wiara, nadzieja i miłość – te trzy. A z nich największa jest miłość.
1 Kor. 13, 13
ü Paweł podsumowuje swój wywód o tym, że miłość jest najważniejsza.
ü Teraz trwają: wiara, nadzieja i miłość - te trzy. Podkreśla, że trzema dążeniami życia
chrześcijańskiego nie są „cuda, moc i dary”, tylko wiara, nadzieja i miłość.
ü Słowo „trwać” oznacza ciągłość, ponieważ dosłownie oznacza ono „zostać”. Chociaż dary są
cenne i Duch Święty współcześnie obdarza nimi wierzących, nasze życie chrześcijańskie nigdy
nie miało się na nich skupiać, nie miały one być jego celem.
c
d
.

1 Kor. 13, 13
ü Paweł najwidoczniej wspomniał tu o wierze i nadziei, aby ukazać, że miłość przewyższa nie
tylko te dary, ale nawet inne wielkie cnoty. A z nich największa jest miłość - ponieważ kiedy
zobaczymy Pana, nasza miłość jeszcze wzrośnie, a nie zmaleje, jak będzie z wiarą i nadzieją.
ü Miłość przewyższa pozostałe główne cnoty chrześcijańskie, ponieważ jest od nich trwalsza.

1. Nigdy nie zbłądzisz, jeśli będziesz biblijnie kochać.
2. Wszelka Twoja służba musi być powodowana miłością.
3. Natura darów duchowych, w przeciwieństwie do miłości, nie
jest wieczna. Przestaną one być używane.
4. Wszystkie biblijne cnoty są istotne, ale miłość jest zasadniczą
cnotą - teraz i na wieki.
ZASTOSOWANIE
1 Koryntian 13, 7-13

1 List do Koryntian
Dziękuję za uwagę
ROZDZIAŁ 13

1 List do Koryntian Rozdział 13

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

More from Biblia Wnioski

More from Biblia Wnioski (6)

1 List do Koryntian Rozdział 13