More Related Content
Similar to ระดับของภาษา (20)
ระดับของภาษา
- 2. ระดับของภาษาไทย ภาษาไทยเป็นภาษาที่มีวัฒนธรรมในการใช้ภาษา ต้องเปลี่ยนระดับภาษาให้เหมาะกับกาลเทศะและบุคคล เมื่อใช้ภาษาต่างเวลา ต่างสถานที่ และต่างฐานะบุคคลกัน ต้องเลือกสรรใช้ถ้อยคำต่างกัน ทั้ง ๆ ที่ต้องการให้มีความหมายเดียวกัน ในการพูดหรือการเขียนทั่ว ๆ ไป สามารถแบ่งคำในภาษาไทยออกเป็น ๓ ระดับ ดังนี้ ๑.ภาษาแบบแผน ๒.ภาษากึ่งแบบแผน ๓.ภาษาปาก
- 3. ภาษาแบบแผน คือ ภาษาที่ยอมรับกันว่าเป็นภาษาที่ถูกต้องดีงาม และประณีต เป็นภาษาที่ใช้ในระดับพิธีการและระดับทางการ เป็นภาษาที่ใช้ในการเขียนตำรา ในการติดต่อราชการ เป็นต้น ภาษากึ่งแบบแผน คือ ภาษาที่ใช้ในการสนทนาที่ต้องรักษามารยาท หรือสนทนาระหว่างผู้มีฐานะต่างกัน รวมทั้งภาษาเขียนที่ไม่รู้ว่าผู้อ่านจะเป็นใครบ้าง เป็นภาษาที่ใช้ในระดับกึ่งทางการ หรือไม่เป็นทางการ เป็นภาษาที่ใช้พูดหรือเขียนในที่ชุมนุมชน เช่น การอภิปราย การพูดทางวิทยุกระจายเสียงและวิทยุโทรทัศน์ การเขียนข่าวหรือบทความทั่วไป เป็นต้น ภาษาปาก คือ ภาษาที่เป็นภาษาพูดมากกว่าภาษาเขียน เป็นภาษาระดับกันเอง เช่น ภาษาที่ใช้พูดจาติดต่อกันในชีวิตประจำวัน ภาษาที่ใช้ในธุรกิจส่วนตัว ภาษาที่ใช้กับเพื่อนสนิท เป็นต้น
- 5. ระดับของภาษาโดยทั่วไปจะแบ่งออกเป็น ๕ ระดับ ดังนี้ ๑. ระดับพิธีการ คือภาษาที่ใช้ในพระราชพิธีหรือกิจกรรมที่จัดขึ้นอย่างเป็นพิธีการ ตัวอย่างเช่นภาษาที่ใช้ในพิธีพระราชทานปริญญาบัตร การกล่าวเปิดประชุม การกล่าวรายงานการจัดงานทางรัฐพิธี การกล่าวคำถวายพระพรแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว หรือสมเด็จพระบรมราชินีนาถ เป็นต้น ตัวอย่างภาษาระดับมาตรฐานราชการ ขอพระบรมเดชานุภาพมหึมาแห่งสมเด็จพระบุรพมหากษัตริยาธิราช จงคุ้มครองประเทศชาติและประชาชาวไทยให้ผ่านพ้นสรรพอุปัทว์พิบัติ ทั้งปวง อริราชศัตรูภาบนอกอย่าล่วงเข้าทำอันตรายได้ ศัตรูหมู่พาลภาย ในให้วอดวายพ่ายแพ้ภัยตัว บันดาลความสุขความมั่นคงให้บังเกิดทั่ว ภูมิมณฑล บันดาลความร่มเย็นแก่อเนกนิกรชนครบคามเขตขอบขัณฑสีมา"
- 6. ๒. ระดับทางการ คือภาษาที่ใช้ในการบรรยาย การอภิปราย หรือการเขียนข้อความที่ปรากฏต่อสาธารณชนอย่างเป็นทางการ เช่น การอภิปรายในรัฐสภาการบรรยายพิเศษของวิทยากร ในการประชุมสัมมนา เป็นต้น ตัวอย่างภาษาระดับมาตรฐานราชการในบทความวิชาการ"บทละครไทยเป็นอีกรูปเป็นอีกรูปแบบหนึ่งของวรรณกรรมไทย บทละครของไทยเป็นวรรณกรรมที่ประพันธ์ขึ้นทั้งเพื่ออ่านและเพื่อแสดง รูปแบบที่นิยมกันมาแต่เดิมคือบทละครรำ ต่อมามีการปรับปรุงละครรำให้ทันสมัยขึ้นตามความนิยมแบบตะวันตก จึงมีรูปแบบใหม่เกิดขึ้น ได้แก่ ละครดึกดำบรรพ์ ละครพันทาง เป็นต้น ๓. ภาษาระดับกึ่งทางการ เป็นภาษาที่เราใช้กันมากในชีวิตประจำวัน เช่นภาษาที่ใช้ในการประชุมกลุ่มย่อย การบรรยายเนื้อหาวิชาในชั้นเรียน ภาษาที่ปรากฏในข่าวและบทความในหนังสือพิมพ์ เป็นต้น ตัวอย่างภาษาระดับกึ่งทางการในบทความแสดงความคิดเห็น"ฉะนั้นในช่วงเรียนอยู่ในระดับมัธยม ผู้ที่มีความขยันมุ่งมั่นจะเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้จะไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบกายทั้งสิ้น ยกเว้นสิ่งที่เขาคิดว่าจะสามารถทำให้เขาสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ชีวิตนักเรียนมัธยมจึงมีแต่ติวติวและติว
- 7. ๔. ภาษาระดับไม่เป็นทางการ เป็นภาษาที่ใช้ในการสนทนาในกลุ่มเล็ก ๆที่มีประมาณ ๓-๔ คน ในโอกาสทั่วไปที่ไม่เป็นทางการ เช่นการสนทนาของผู้ ร่วมประชุมระหว่างการพักรับประทานอาหารว่าง การสนทนาระหว่างเพื่อนร่วมงานในขณะพักรับประทานอาหารกลางวัน เรื่องที่สนทนาก็เป็นเรื่องทั่วไปไม่จำกัดเฉพาะวิชาการ๕. ภาษาระดับกันเอง เป็นการใช้ภาษาพูดคุยระหว่างคนคุ้นเคยและคนสนิท มักใช้ในวงจำกัดที่ต้องการความเป็นส่วนตัว เช่น การสนทนาภายในครอบครัว การสนทนากับเพื่อสนิท เป็น ตัวอย่างการใช้ภาษาระดับกันเองหรือภาษาปากในนวนิยาย"มึงจะไปไหน ไอ้มั่น...กูสั่งให้ปล่อยมันไว้อย่างนั้น ไม่ต้องสนใจ กูอยากนั่งดูมัน มองมันตายช้าๆเลือดไหลออกจนหมดตัว และหยุดหายใจในที่สุด ถึงจะสมกับ ความแค้นของกู"