นางสาวสาวิตรี แขมคำ เลขที่21

1. 1.ภาษาระดับพิธีการและระดับทางการ จะต้องใช้
ภาษาที่ไพเราะ มีความต่อเนื่องอย่างเป็นระเบียบ
2. การนาเสนอภาษาระดับพิธีการและระดับทางการ
มักจะเป็นกลางๆ ไม่เจาะจงส่งสารไปที่ผู้หนึ่ง
โดยตรง
3. คาวิเศษณ์ มีใช้มากในภาษาระดับสนทนาและ
ระดับกันเอง แต่จะไม่ใช้ในระดับภาษาพิธีการและ
ระดับทางการ เช่น เหลืองอ๋อย ดาปี๋ เย็นเจี๊ยบ ฯลฯ
4. คา “คะ ครับ ซิ นะ เถอะ” มักใช้ในระดับสนทนา
มักใช้ในระดับสนทนาและระดับกันเองเท่านั้น
5. ภาษาระดับกันเองและระดับสนทนาใช้“ภาษา
พูด” ภาษาระดับทางการใช้“ภาษาเขียน”
ชั้นประถมศึกษาปีที่ ๕
ข้อสังเกต
ผู้จัดทา
นางสาวสาวิตรี แขมคา รหัส 5681124075
คณะครุศาสตร์ สาขา ภาษาไทย เลขที่ 21
ระดับภาษาระดับภาษาระดับภาษา

2. ระดับของภาษา คือการใช้ภาษาพูดหรือภาษาเขียน
ในโอกาสที่แตกต่างกันหรือใช้กับผู้รับสารแต่ละ
บุคคล ย่อมมีการใช้ภาษาที่แตกต่างกัน
การสื่อสารด้วยการพูดนั้น ต้องคานึงถึงระดับของ
ภาษา ระดับภาษาแบ่งเป็น ๕ ระดับ
คือ
1. ภาษาระดับพิธีการ เป็นภาษาที่ใช้สื่อสารในการ
พิธี เช่น การกล่าวสุนทรพจน์ มีลักษณะ การใช้
ถ้อยคาที่ไพเราะสละสลวย ให้ความรู้สึกจรรโลง
ใจ ใช้วิธีอ่านต่อหน้าที่ประชุม
2. ภาษาระดับทางการ ใช้ในโอกาสทางการแต่ไม่
ถึงกับเป็นพิธีการ เช่น การประชุมสภา จดหมาย
ราชการ การทารายงาน ข้อสอบ หนังสือแบบเรียน
มีลักษณะการใช้ถ้อยคาที่แจ่มชัด ตรงประเด็น
3. ภาษาระดับกึ่งทางการ ใช้ในการประชุมขนาด
เล็ก การบรรยายในห้องเรียน บทความใน
หนังสือพิมพ์
4. ภาษาระดับสนทนา (ไม่เป็นทางการ) ใช้ในการ
สนทนาระหว่างบุคคลต่างฐานะ ไม่คุ้นเคยกัน หรือ
ต้องระมัดระวังเรื่องมารยา เช่น นักเรียนพูดกับ
อาจารย์หรือญาติผู้ใหญ่ บทความในหนังสือพิมพ์
ที่ไม่ใช่เรื่องวิชาการ การพูดในที่ชุมชน
5. ภาษาระดับกันเอง ใช้พูดคุยระหว่างคนที่สนิท
สนมกัน มีความเป็นกันเองมาก ไม่ต้องระวังเรื่อง
ความสุภาพ อาจใช้คาภาษาถิ่น คาแสลง คาย่อ
เช่น การใช้ถ้อยคาสื่อสารกันในอินเตอร์เน็ตของ
วัยรุ่น