สาระย่อ รายงานการศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง เรื่อง ทำไมเด็กไทยพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ โดย นางสาวดิฐี นพตลุง, นางสาวรัตนภรณ์ วงศ์ศักดิ์ และนางสาวณีรวัลย์ ตินานพ ครูที่ปรึกษา นางวัชราภรณ์ สำรวมจิต, นางรุ่งทิพย์ สายแสงจันทร์ และนายนฤพนธ์ สายเสมา สังกัด โรงเรียนประสาทวิทยาคาร สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 33 (สุรินทร์) ปีการศึกษา 2556 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - การศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง เรื่อง ทำไมเด็กไทยพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ ระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย มีจุดมุ่งหมาย (1) เพื่อเปิดโอกาสให้ผู้ทำได้ศึกษาค้นคว้าสิ่งที่ตนเองสนใจได้อย่างอิสระ (2) เพื่อให้ผู้ที่ศึกษาได้ทราบถึงปัญหาที่ทำให้เด็กไทยพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ (3) เพื่อให้ทราบความสำคัญของการพูดภาษาอังกฤษ มีขั้นตอนการดำเนินการ คือ (1) กำหนดชื่อเรื่อง (2) กำหนดจุดมุ่งหมายในการศึกษาค้นคว้า (3) วางโครงเรื่อง (4) จัดทำฉบับร่าง (5) ตรวจทาน (6) จัดทำรายงานฉบับจริง เก็บรวบรวมข้อมูลจากการสัมภาษณ์เป็นหลักโดยมีผู้ให้ข้อมูลประกอบด้วย ศึกษานิเทศก์ ครูสอนภาษาอังกฤษ นักเรียน สตรีไทยที่มีสามีเป็นชาวต่างชาติ ผลการศึกษาค้นคว้าพบว่าปัญหาที่ทำให้เด็กไทยไม่สามารถพูดภาษาอังกฤษได้คือ 1. การจัดการเรียนการสอนเน้นไวยากรณ์ ไม่สอนตามธรรมชาติของการเรียนภาษา 2. เรียนเพื่อสอบไม่ได้นำไปใช้จริงในชีวิตประจำวัน 3. ผู้เรียนไม่ตระหนักถึงความสำคัญในการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ เช่น เมื่อผู้เรียนเจอคำศัพท์ที่ไม่รู้ความหมายผู้เรียนไม่สนใจที่จะศึกษาหาความรู้ต่อหรือถามผู้รู้ แต่ผู้เรียนกลับปล่อยผ่านไม่สนใจ 4. ขาดความมั่นใจในการพูด กล่าวคือ กลัวจะพูดผิด หรือกลัวเพื่อนๆ ล้อ เลยไม่กล้าพูด สำหรับปัจจัยที

1. รายงานการศึกษาค้นคว้าด้วยตนเอง
เรื่อง
“ทาไมเด็กไทยพูดภาษาอังกฤษไม่ได้”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
โดย นางสาวดิฐี นพตลุง, นางสาวรัตนภรณ์ วงศ์ศักดิ์ และนางสาวณีรวัลย์ ตินานพ
นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4
ครูที่ปรึกษา นางวัชราภรณ์ สารวมจิต ครูชานาญการพิเศษ กลุ่มสาระการเรียนรู้ภาษาไทย
นางรุ่งทิพย์ สายแสงจันทร์ ครูชานาญการพิเศษ กลุ่มสาระการเรียนรู้สังคมศึกษาฯ
นายนฤพนธ์ สายเสมา ครูชานาญการ กลุ่มสาระการเรียนรู้คณิตศาสตร์
สังกัด โรงเรียนประสาทวิทยาคาร สานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษา เขต 33 (สุรินทร์)
ปีการศึกษา 2556
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
บทนา
“ภาษาอังกฤษ คือ หน้าต่างของการสื่อสาร และเป็นหน้าต่างของโลก”
ภาษา คือ เครื่องมือของการสื่อสารของทุกสิ่ง การที่เราจะถ่ายทอดความรู้ของเรา หรือ
วัฒนธรรมไปยังผู้อื่นนั้น เราต้องผ่านทั้งวัจนภาษา และอวัจนภาษา การที่วัฒนธรรมแต่ละวัฒนธรรมจะสืบ
ทอดลักษณะ และรายละเอียดทั้งมวล จาก อดีต มาถึงปัจจุบันและจากปัจจุบันที่จะสืบทอดต่อไปใน
อนาคตได้นั้น ก็ด้วยอาศัยภาษาเป็นเครื่องมือทั้งโดยการบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร และการเล่าจดจา
สืบกันต่อมาจึงมีคากล่าวว่า ภาษาจึงเป็นหัวใจของวัฒนธรรม ถ้าปราศจากจากหัวใจคือภาษาเสียแล้ว
วัฒนธรรมก็สืบทอดไม่ได้และต้องสูญหายไปโดยเร็วขณะที่ภาษาทาหน้าที่สืบทอดวัฒนธรรมไทยนั้น ภาษา
ยังมีความสาคัญอย่างยิ่งในแง่เป็นเครื่องสื่อความหมายทางวัฒนธรรมด้วย จะเห็นว่า ภาษามีความสาคัญ
และมีประโยชน์มากมาย ได้แก่ ภาษาช่วยธารงสังคม ภาษาแสดงความเป็นปัจเจกบุคคล ภาษาช่วยให้
มนุษย์พัฒนา ภาษาช่วยกาหนดอนาคต ภาษาช่วยจรรโลงใจ
ในภาวะปัจจุบันที่อิทธิพลของโลกาภิวัตน์ยังคงมีอยู่อย่างต่อเนื่อง และยังจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
นั้นการเรียนรู้ภาษาของประเทศอื่นย่อมได้เปรียบในการทากิจการต่างๆ จึงทาให้มีการใช้ภาษาอังกฤษเป็น
ภาษากลางในการสื่อสาร และการเรียนภาษามีการเปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ไม่เน้นให้อ่านอออกเสียงอย่าง

2. เดียวแต่จะเน้นเพื่อการสื่อสารกับผู้อื่นอย่างมีประสิทธิภาพ เพื่อให้ผู้เรียนได้นาไปใช้จริงในโลกโลกาภิวัตน์
มีผู้คนไม่น้อยพยายามเรียนรู้และพัฒนาทักษะภาษาอังกฤษในด้านการสื่อสารของตนเอง
ในปีพุทธศักราช 2558 จะมีการเปิดประชาคมอาเซียน และในประชาคมอาเซียนได้มีการใช้
ภาษาอังกฤษในการสื่อสารเป็นภาษากลาง เพื่อใช้ในการติดต่อสื่อสารและค้าขายระหว่างประเทศสมาชิก
ของอาเซียนทั้ง 10 ประเทศ ในขณะที่รอการเปิดอาเซียนประเทศสมาชิกทั้ง 10 ประเทศต่างก็
เตรียมพร้อมเกี่ยวกับการใช้ภาษาเพื่อใช้ในการสื่อสาร ดังคุณลักษณะอันพึงประสงค์ของเยาวชนแห่ง
อาเซียน คือ สื่อสาร 2 ภาษา ล้าหน้าทางความคิด ผลิตงานอย่างสร้าง ร่วมกันเป็นพลโลก ในทุกๆประเทศ
ถือว่าประสบความสาเร็จในการพูดภาษาอังกฤษยกเว้นประเทศไทย ที่ยังล้าหลังในการพัฒนาทักษะด้าน
การใช้ภาษาอังกฤษของเยาวชนเป็นจานวนมาก
ปัญหาดังกล่าวที่ทาให้เด็กไทยไม่มีความสามารถในการใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสาร มีหลาย
สาเหตุ เช่น ความกล้าแสดงอออก ไม่มั่นใจในตนเอง ไม่ตระหนักว่าภาษาอังกฤษเป็นภาษาที่สาคัญ ขาด
แรงจูงใจ นี่เป็นแค่สาเหตุส่วนหนึ่งเท่านั้น แต่มันน่าคิดตรงที่ว่าเด็กไทยเรียนภาษาอังกฤษมาตั้งแต่ ป.1
จนถึงระดับมหาวิทยาลัย แต่ทาไมจึงไม่สามารถสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษได้
ผู้รายงานได้ศึกษา ค้นคว้า และวิเคราะห์ถึงสาเหตุที่ทาให้เด็กไทยพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ รวมถึง
ปัจจัยที่ทาให้ประสบความสาเร็จและไม่ประสบความสาเร็จในการพูดและสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษ โดย
ศึกษาจากเอกสารต่างๆ และเก็บรวบรวมข้อมูลภาคสนามจากการสัมภาษณ์นักเรียนที่ไม่ชอบภาษาอังกฤษ
และบุคคลที่ประสบความสาเร็จในการพูดภาษา ได้แก่ สตรีชาวไทยที่ได้สามีเป็นชาวต่างชาติ ครูและ
ศึกษานิเทศก์ที่เกี่ยวข้องกับการสอนภาษาอังกฤษ พบสาเหตุที่น่าสนใจ ดังนี้
ทาไมเด็กไทยไม่สามารถสื่อสารเป็นภาษาอังกฤษได้
ผู้ศึกษาได้ค้นคว้าจากเอกสาร และเก็บข้อมูลภาคสนามจากการสัมภาษณ์ พบว่าสาเหตุที่
เด็กไทยไม่สามารถพูดและสื่อสารได้ด้วยภาษาอังกฤษ มีสาเหตุหลายประการ สรุปได้ดังนี้
1. พื้นฐานทางวัฒนธรรม
โดยพื้นฐานทางวัฒนธรรมของคนไทยจะอบรมให้ลูกหลานเป็นคนสงบเสงี่ยม เจียมตัว
เรียบร้อย จึงทาให้เด็กไทยบางส่วนไม่มีความกล้าแสดงออก ไม่กล้าคิด ไม่กล้าพูด ที่บ้านขาดการส่งเสริม
ให้ใช้ภาษาอังกฤษอย่างต่อเนื่อง เช่น การดูหนัง หรือฟังเพลงที่เป็นภาษาอังกฤษ บางครั้งเมื่อทาเช่นนั้นจะ
ถูกผู้ใหญ่ หรือเพื่อนๆ พูดในเชิงประชดประชันว่า หัวสูงบ้าง ทาให้นักเรียนขาดกาลังใจและส่งผลให้การ
เรียนรู้ภาษาอังกฤษตามธรรมชาติขาดไปด้วย

3. 2. ระบบการเรียนของไทย
เมื่อนักเรียนถึงวัยที่เข้าเรียนในระบบโรงเรียน ก็เข้าเรียนในห้องเรียนที่มีจานวนนักเรียน
เป็นจานวนมาก อาจะ 30, 40 หรือ 50 คน ทาให้การเรียนไม่ทั่วถึง อีกทั้งวิชาภาษาอังกฤษเป็นวิชาที่
จาเป็นต้องอาศัยทักษะ และการฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง และรูปแบบการสอนที่ใช้ส่วนมาก จะเน้นที่ไวยากรณ์
มากจนเกินไป โดยที่ไม่ได้เน้นการสื่อสาร สอนไม่เป็นไปตามธรรมชาติของภาษา คือ ต้องเริ่มจากการฟัง
ก่อน จึงทาให้เวลาพูดออกมากลัวจะผิดไม่ถูกตามหลักไวยากรณ์ กลัวโดนล้อ จึงทาให้ทักษะการใช้ภาษา
ด้อยลงไปในที่สุด
3. ขาดการเรียนรู้ด้วยตนเอง
ลักษณะชุมของอาเภอปราสาท และอาเภอใกล้เคียงผู้ศึกษาอาศัยอยู่นั้น เป็นชุมชนที่มีการ
ผสมผสานทางวัฒนธรรม โดยเฉพาะภาษานั้น มีการสื่อสารกันหลายภาษา หลักๆ คือ ภาษาไทย ภาษา
เขมรถิ่นไทย และภาษาลาว อาจจะมีภาษาส่วน หรือกูย ด้วยบางส่วน ผู้ศึกษามีเพื่อนที่พูดแต่ละภาษา
เหล่านั้น และตั้งข้อสังเกตอย่างหนึ่งว่า บางบ้านพ่อแม่และคนในหมู่บ้านพูดสื่อสารกันด้วยภาษาเขมรถิ่น
ไทย บางบ้านนักเรียนสามารถพูดภาษาเขมรถิ่นไทยได้ ในขณะที่นักเรียนบางคนกลับไม่สามารถสื่อสาร
ด้วยภาษาเขมรถิ่นไทยได้ หรือพูดไม่ได้ แต่ฟังพอได้ บางคนพูดไม่ได้เพราะที่บ้านพูดภาษาลาว แต่เมื่อมี
เพื่อนเป็นคนที่พูดภาษาเขมรถิ่นไทย ก็สามารถพูดคุยสื่อสารได้ เมื่อสอบถามแล้วพบว่า กลุ่มที่พูดภาษา
เขมรถิ่นไทยได้ตั้งแต่แรก คือ กลุ่มที่ครอบครัวพูดภาษาเขมรถิ่นไทยกับนักเรียนตั้งแต่เล็กๆ ส่วนกลุ่มที่พ่อ
แม่พูดได้ แต่ลูกพูดไม่ได้ คือ กลุ่มที่ไม่ได้สื่อสารกับลูกด้วยภาษาเขมรถิ่นไทย และกลุ่มที่มาพูดได้ภายหลัง
คือ นักเรียนที่จาเป็นต้องพูดกับเพื่อน และแสดงออกด้วยการพูดเพื่อให้เพื่อนยอมรับเข้ากลุ่ม และไม่เกิด
ความแตกต่างและแปลกแยก
ภาษาอังกฤษก็เช่นกัน นักเรียนที่ไม่ประสบความสาเร็จในการพูดภาษาอังกฤษนั้น บางคน
ขาดการศึกษาต่อเนื่องด้วยตนเอง เช่น การฟังจากสื่อต่างๆ เช่น เพลง ภาพยนตร์ ข่าว ฯลฯ การอ่านจาก
สื่อต่างๆ เช่น หนังสือพิมพ์ ข้อความต่างๆ การพูด ซึ่งไม่ค่อยได้พูดอยู่แล้วเมื่อออกจากห้องเรียน เพื่อน
นักเรียนคนหนึ่งเล่าว่า เมื่อนักเรียนเดินทางไปทัศนศึกษาที่ประเทศเวียดนามกับโรงเรียน (โรงเรียน
ประสาทวิทยาคารเป็นโรงเรียนในโครงการพัฒนาประเทศไทยเป็นศูนย์กลางการศึกษาในภูมิภาค หรือ
Thailand Education Hub) นักเรียนที่นั่นพูดภาษาไทยไม่ได้ แต่สามารถสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษได้
นักเรียนคนที่พูดภาษาอังกฤษก็จะพูดคุย และฟังสิ่งที่นักเรียนเวียดนามอธิบาย ส่วนคนที่พูดไม่ค่อยได้ก็
จะทาได้เพียงเดินชมสถานที่เท่านั้น ทาให้แม้จะมีโอกาสได้ใช้ แต่เมื่อไม่กล้า และหรือมีความรู้
ความสามารถไม่พอก็ไม่สามารถสื่อสารได้
อีกประการหนึ่งคือ เมื่อนักเรียนพบปัญหาเกี่ยวกับภาษาอังกฤษแล้ว นักเรียนขาด
การศึกษาอย่างต่อเนื่อง เช่น เห็นประโยคภาษาอังกฤษ แต่มีคาศัพท์บางคาไม่ทราบความหมาย ก็ไม่คิดที่
จะศึกษาค้นคว้าหาความหมายของศัพท์คานั้น ปล่อยผ่านไป ไม่ต้องรู้ ซึ่งนับว่าน่าเสียดายอย่างมาก อีกทั้ง

4. นักเรียนหลายคนมักพูดว่า “ภาษาอังกฤษไม่ใช่ภาษาพ่อภาษาแม่” ซึ่งประโยคนี้เป็นการแสดงให้เห็นว่าผู้
พูดไม่เห็นความสาคัญของภาษาอังกฤษ และเรื่องใดๆ ก็ตามที่บรรพบุรุษของเราไม่ได้ทา จึงไม่ให้
ความสาคัญกับสิ่งนั้น ส่งผลให้นักเรียนเลือกที่จะไม่พูดภาษาอังกฤษเพียงเพราะพ่อแม่ตัวเองไม่พูดเท่า
นั้นเอง
วิธีที่ทาให้ประสบความสาเร็จในการใช้ภาษาอังกฤษ
จากการศึกษาเอกสารต่างๆ และสัมภาษณ์ผู้ที่ประสบความสาเร็จในการสื่อสารด้วย
ภาษาอังกฤษนั้น ผู้ศึกษาสามารถสรุปได้ดังนี้
1. การสร้างแรงจูงใจ หรือการสร้างแรงบันดาลใจให้ตัวเองก่อน หาเหตุผลเข้าข้างตัวเองให้ได้
ว่าทาไมต้องพูด สังเกตว่าผู้ที่ตกอยู่ในสถานการณ์จาเป็นที่จะต้องใช้ภาษาอังกฤษ เมื่อพยายามก็มักจะพูด
ได้
2. ศึกษาหาความรู้ ในเบื้องต้นการศึกษาในชั้นเรียน ในโรงเรียนจะเป็นพื้นฐานสาหรับนักเรียน
ทุกคนอยู่แล้ว จากนั้นนักเรียนควรจะศึกษาด้วยตนเอง โดยเลือกรูปแบบการศึกษาได้หลายแนวทาง
อาจจะเรียนพิเศษก็ได้ แต่การศึกษาเรียนรู้ด้วยตนเองจะทาให้มีโอกาสประสบความสาเร็จมากที่สุด ไม่ว่า
จะเป็นการดูหนัง ฟังเพลง พูดคุยสื่อสารกับชาวต่างชาติที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ
3. เมื่อมีข้อสงสัยจึงควรรสอบถามผู้รู้ หรือจากหนังสือ และอินเทอร์เน็ต
4. ฝึกอ่านและออกเสียงโดยเริ่มจากคาง่ายๆ ก่อน จากนั้นจึง ฝึกใช้ภาษาอังกฤษกับผู้คนรอบ
ข้าง หรือเพื่อนๆ เพื่อประเมินตนเองไปในตัว ยิ่งปัจจุบันสื่อสังคม (Social Media) เข้ามามีบทบาทใน
ชีวิตประจาวันของเรามากขึ้น ช่วยย่อโลกให้แคบลง ดังนั้น เราอาจจะมีเพื่อนเป็นชาวต่างชาติเพื่อ
แลกเปลี่ยนประสบการณ์ระหว่างกันด้วยยิ่งดี โดยเป็นเพื่อนในเฟซบุ๊กก็ได้ ไม่จาเป็นต้องรอให้เขามาถึง
เมืองไทย ที่สาคัญการมีเพื่อนลักษณะนี้ช่วยให้เราพัฒนาทักษะการเขียนได้อีกด้วย
5. เรียนรู้ตลอดเวลา ทุกสถานที่ที่เป็นไปได้ เช่น ป้ายบอกทาง เมนูอาหารในร้านบ้างแห่ง
อย่างในโรงเรียนประสาทวิทยาคารก็มีป้ายสอนภาษาต่างๆ อยู่ นักเรียนหลายคนก็ได้เรียนรู้ประโยคง่ายๆ
จากป้ายเหล่านั้น

5. เอกสารประกอบการศึกษาค้นคว้า
จารึก อะยะวงศ์. (2556, 20 กุมภาพันธ์). “เด็กไทยอ่อนภาษาอังกฤษ “ผิดที่หลักสูตร”,” (ออนไลน์).
สืบค้นจาก http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1361335846.
เข้าถึงเมื่อ 16 มกราคม 2557.
ดาริกา ตินานพ. (2557, 19 มกราคม). สัมภาษณ์โดย ดิฐี นพตลุงรัตนภรณ์ วงศ์ศักดิ์ และณีรวัลย์
ตินานพ, ที่บ้านเลขที่ 163 หมู่ 14 ตาบลกังแอน อาเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์.
ทัศวรรณ เดวิส. (2557, 18 มกราคม). สัมภาษณ์โดย ดิฐี นพตลุงรัตนภรณ์ วงศ์ศักดิ์ และณีรวัลย์
ตินานพ, ที่ร้านเดอะคอฟฟี่ชอป ตาบลในเมือง อาเภอเมืองสุรินทร์ จังหวัดสุรินทร์.
ทีมเดลินิวส์ออนไลน์. (2555, 22 พฤศจิกายน). “คนไทยไร้ความกล้า ส่งผลพูดภาษาอังกฤษรองบ๊วยโลก
,” (ออนไลน์). สืบค้นจาก http://www.dailynews.co.th/Content/Article/15262/คน
ไทยไร้ความกล้า+ส่งผลพูดภาษาอังกฤษรองบ๊วยโลก. เข้าถึงเมื่อ 16 มกราคม 2557.
ธริณี ผลจันทร์ดี. (2557, 19 มกราคม). สัมภาษณ์โดย ดิฐี นพตลุงรัตนภรณ์ วงศ์ศักดิ์ และณีรวัลย์
ตินานพ, ที่บ้านเลขที่ 177 หมู่ 1 ตาบลกังแอน อาเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์.
ฟาฏินา วงศ์เลขา. (2553, 7 ธันวาคม). “พัฒนาภาษาอังกฤษ เตรียมเด็กไทยสู่อาเซียนและเวทีโลก,”
(ออนไลน์). สืบค้นจาก http://social.obec.go.th/node/89. เข้าถึงเมื่อ 16 มกราคม 2557.
วาริภา หล่าคา. (2557, 17 มกราคม). สัมภาษณ์โดย ดิฐี นพตลุงรัตนภรณ์ วงศ์ศักดิ์ และณีรวัลย์
ตินานพ, ที่โรงเรียนประสาทวิทยาคาร ตาบลกังแอน อาเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์.
ศศิวิมล สติยานุช. (2557, 17 มกราคม). สัมภาษณ์โดย ดิฐี นพตลุงรัตนภรณ์ วงศ์ศักดิ์ และณีรวัลย์
ตินานพ, ที่โรงเรียนประสาทวิทยาคาร ตาบลกังแอน อาเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์.
สนทนาภาษาอังกฤษในชีวิตประจาวันฉบับการ์ตูนความรู้. (2553). กรุงเทพฯ : เอ็มไอเอส.
สาราญ คายิ่ง. (2555). อ่อนอังกฤษก็พูดได้ง่ายจังเลย. กรุงเทพฯ : อมรินทร์บุ๊คเซ็นเตอร์.
สุวภา ภิญโญภาพ. (2557, 17 มกราคม). สัมภาษณ์โดย ดิฐี นพตลุงรัตนภรณ์ วงศ์ศักดิ์ และณีรวัลย์
ตินานพ, ที่โรงเรียนประสาทวิทยาคาร ตาบลกังแอน อาเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์.
อาไพวรรณ ทัพเป็นไทย. (2554). การเขียนรายงานและการใช้ห้องสมุด. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ :
ม.ป.ท.
อินทิรา ศรีประสิทธิ์. (ม.ป.ป.). “เด็กไทยติดเกม เพราะอ่านภาษาอังกฤษไม่ออก,” (ออนไลน์). สืบค้น
จาก https://www.saijai.net/frontEnd/newsHtml.jsp?id=reading. เข้าถึงเมื่อ 16
มกราคม 2557.
อุดม ภาสดา. (2557, 20 มกราคม). สัมภาษณ์โดย ดิฐี นพตลุงรัตนภรณ์ วงศ์ศักดิ์ และณีรวัลย์
ตินานพ, ที่สานักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาสุรินทร์ เขต 3.