3. 3
ΑΥΤΌ ΤΟ «ΤΊΠΟΤΑ», ΌΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΏ
ΧΛΟΗ Θέλω να σε διακόψω για να σου πω αυτό που
σκέφτηκα πριν από λίγο. Η σημερινή μας συνάντηση
για να έχει αποτέλεσμα, πρέπει να έχει κάποιο νόη-
μα, τουλάχιστον για όση ώρα θα σου μιλάω, χωρίς
να μπερδεύω πρόσωπα, καταστάσεις ή χρονολογίες.
Αλλιώς μπορεί να μεταμορφωθεί σε αληθινό μαρτύ-
ριο για μία από τις δυο μας ή ίσως να γίνει η πιο επί-
μονη και βασανιστική ανάμνηση από όλες τις ανα-
μνήσεις που θα έχεις από εμένα.
Θα ξεκινήσω λέγοντας το εξής: Δεν είναι λύση να
πάω στην εξοχή. Να με στείλετε εσύ και η άλλη μου
αδελφή σε ένα μέρος άγνωστο για να αλλάξω πα-
ραστάσεις, να πάρω καθαρό αέρα, όπως ισχυρίζεστε.
Τώρα πια ξέρω ότι δεν θα με ωφελήσει καθόλου. Το
ξέρεις κι εσύ, αλλά είσαι εγωίστρια και δεν θα το πα-
ραδεχτείς ποτέ. Επιμένεις ότι θα μου κάνει καλό, αν
με στείλεις εκατοντάδες μίλια μακριά για να δω τις
όμορφες δασωμένες πλαγιές με τον μοναδικό, γαλά-
ζιο, απέραντο ουρανό. Προσπαθείς να με πείσεις ότι
δεν θα τον λησμονήσω όσο ζω.
Εγώ, όμως, ξέρω καλά ότι θα τον ξεχάσω.
Στη φύση σχεδόν κλατάρω, μου είναι δύσκολο να
ζήσω εκεί. Μου κόβεται η αναπνοή, ο καθαρός αέρας
μπαίνει στα πνευμόνια μου και τα σαπίζει, ένα δειλό
τρεμούλιασμα του ανέμου με αναστατώνει. Και όταν
φυσάει δυνατά, μου φαίνεται ότι θα ξεκολλήσουν τε-
λείως από μέσα μου.
Πιστεύεις ότι οι ώρες μου θα κυλούν πιο γρήγο-
ρα και ευχάριστα εκεί, ότι θα έρθει πάλι το κόκκινο
χρώμα στα μάγουλά μου και δεν θα μοιάζω με πε-
θαμένη, όπως ποτέ δεν έπαψες να μου υπενθυμίζεις
4. 4 ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΑΝΔΡΙΑΝΆΚΗ
από τότε που ήμασταν μικρές ακόμα, επειδή πάντα
με ζήλευες. Ήσουν ένα κακούργο, σιχαμένο παιδί!
Αφήστε με εδώ, σε αυτά τα τσιμέντα, όπου ανα-
πνέω καλύτερα. Εδώ έχω μάθει να ζω. Δεν μπορώ
αλλού.
(Μικρή παύση. Χαμογελάει.)
Αλήθεια, αν από κάποιο θαύμα η Χλόη σας γίνει
καλά, θα μπείτε στην εκκλησία χορεύοντας, θα τρα-
γουδάτε, θα υμνείτε τον μεγαλοδύναμο Θεό σας για
την ευσπλαχνία του κι ο κόσμος θα γελάει μαζί σας.
(Γελάει.) Μα, φυσικά, και θα γελάει, θα έχετε γίνει ο
περίγελος του κόσμου, θα σας περάσουν για τρελές,
κανείς δεν θα σας πιστέψει.
Ο δικός σας Θεός είναι ένας αποτυχημένος Θεός,
μην περιμένετε τίποτα από αυτόν.
Σας βλέπω. Είμαι από κάποια γωνιά και παρακο-
λουθώ τις κινήσεις σας. Καταφέρατε και γίνατε το
ολοζώντανο παράδειγμα της θείας χάρης του. Αυτό
πιστεύετε. Εσείς όμως δείχνετε έκπληκτες, έχετε πα-
γώσει, όταν σας διώχνουν από τον οίκο του σαν μια-
ρά πλάσματα, «απατεώνισσες» σας αποκαλούν, ενώ
περιμένατε οι πιστοί του να σας δοξάσουν, να σας
αποθεώσουν.
(Γελάει πάλι. Σταματά απότομα το γέλιο.)
Η Χλόη σας δεν πρόκειται να γίνει καλά. Σ’ το
υπογράφω.
(Μικρή παύση.)
Στις πλάτες μου, φυσικά, για άλλη μια φορά. Πά-
ντα ό,τι κάνετε, ό,τι σχεδιάζετε, ο μόνος σκοπός σας
είναι να δείξετε ότι αξίζετε πιο πολύ, ότι είστε ανώτε-
ρες από μένα, πως αγαπάτε τη δυστυχισμένη αδελφή
5. 5
ΑΥΤΌ ΤΟ «ΤΊΠΟΤΑ», ΌΠΟΥ ΚΑΤΟΙΚΏ
που τόσο άδικα χτυπήθηκε από τη μοίρα. Τι ατυχία,
αλήθεια. Α, φρίκη.
Τελοσπάντων, δεν πρέπει να τα σκαλίζω άλλο.
Μου κάνει κακό. Η τρελή σκέψη για εκδίκηση δεν εί-
ναι στα αλήθεια δική μου. Μπορεί να κάνω λάθος
και να σας κατηγορώ χωρίς λόγο. Πες, λοιπόν, ότι
δεν ξεστόμισα ποτέ κάτι τέτοιο.
Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει μου είναι πολύ-
τιμο, νιώθω ότι οι μέρες μου είναι μετρημένες. Δεν
βλέπεις ότι έχω μόνο λίγα λεπτά; Είναι ολοφάνε-
ρο ότι σε μερικά χρόνια, ή ότι από στιγμή σε στιγμή
πρόκειται να… (Αφήνει τη φράση της ανολοκλήρωτη.)
Ποιος ξέρει αν θα προλάβω να ξανασκεφτώ;
(Παύση.)
Μου λείπουν πολλά πράγματα. Ο άντρας μου. Αγα
πούσε πολύ τη φύση. Δεν υπήρχε Σαββατοκύριακο
που να μην είχε ετοιμάσει το καλάθι του πικνίκ, το κα-
λάμι ψαρέματος, φορώντας τις γκρι γαλότσες, γεμά-
τος προσμονή και ανυπομονησία κάθεται στην άκρη
του κρεβατιού και περιμένει μέχρι να ξυπνήσω για να
ξεχυθούμε στις λίμνες, το αγαπημένο του μέρος. Με
τα χρόνια έγινε και το δικό μου αγαπημένο μέρος. Κά-
θε φορά που έβλεπα από το τζάμι του αυτοκινήτου
στις στροφές τα καταπράσινα λιβάδια που υψώνονταν
αγέρωχα μπροστά μας, τα δάση από πανύψηλες φτέ-
ρες, τους μικρούς ήλιους που κρύβονταν στα φυλλώ-
ματα, χανόμουν στη μαγεία του κόσμου που μου πρό-
σφερε, δεν έβρισκα τίποτα καλύτερο να με γαληνεύει.
Η βία του σπιτιού, το βαρύ χέρι του, οι στριγκλιές
μου έμεναν πίσω, γίνονταν η λάσπη του βάλτου,
εξαφανίζονταν.
6. 6 ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΑΝΔΡΙΑΝΆΚΗ
Αντίθετα, στις λίμνες ήταν ο πιο γοητευτικός άν-
θρωπος του κόσμου, ήρεμος κάθεται στο παγκάκι, με
την πλάτη γυρισμένη χαμογελά, λίγο πιωμένος ατε-
νίζει τη λεία τους επιφάνεια, ενώ εγώ κλείνω τα μά-
τια ξαπλώνοντας στα βρύα και συγχωρώ.
Πώς γινόταν αυτό;
(Παύση.)
Τα πράγματα σοβαρεύουν, αν παραμείνω τελείως
σιωπηλή, αποσβολωμένη, αυτό τον εξοργίζει και γί-
νεται πραγματικά θηρίο. Σπάει ό,τι βρει μπροστά του
με λύσσα. Δεν θυμάμαι πόσες φορές αγόρασα και-
νούρια πιάτα και ποτήρια, βάζα και τασάκια που εκ-
σφενδονίζονταν στον αέρα σαν αιωρούμενοι δίσκοι.
Έπρεπε να αντικατασταθούν, όλα να ξαναγίνουν
όπως ήταν πριν.
Η κοπέλα στο ταμείο με κοιτάει με απορία, αλλά
νομίζω ότι πιο πολύ με λυπάται, επειδή διακρίνει τη
μελανιά κάτω από τα μαύρα γυαλιά ηλίου.
(Μικρή παύση.)
Στην αρχή με έπιαναν τα γέλια, το έβρισκα πο-
λύ διασκεδαστικό παιχνίδι. Φανταζόμουν τον εαυτό
μου να αιωρείται κι αυτός μέσα στη δίνη των κλο-
τσιών και των μπουνιών. Όλα ξεκινούσαν με το πρώ-
το χαστούκι.
Έπειτα έγινε ένας εφιάλτης που ερχόταν μια δυο
φορές τον χρόνο, στις γιορτές κυρίως. Αυτός ήταν ο
μοναδικός λόγος που δεν εμφανιζόμουν στα οικογε-
νειακά τραπέζια σας.
Τα γιορτινά τραπέζια της μαμάς. Τα γιορτινά τρα-
πέζια της μαμάς ήταν η προσωπική της σφραγίδα για
να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη: τον άντρα της
