3. Ευαισθητοποίηση μαθητών στα
περιβαλλοντικά ζητήματα
Καλλιέργεια οικολογικής συνείδησης
Ανάπτυξη κριτικής στάσης σε ζητήματα της
προσωπικής και κοινωνικής τους ζωής.
Οργάνωση μιας ομάδας που μέσα από τη
συνεργασία θα δημιουργήσει δεσμούς
συμπάθειας κατανόησης και αποδοχής του
άλλου.
Εξωτερίκευση σκέψεων, συναισθημάτων,
προβληματισμών μέσω της τέχνης της
δημιουργικής γραφής.
4. Διαβάσαμε αποσπάσματα από «Το τελευταίο
αγρίμι», του Πιρς Τόρντεϊ και συζητήσαμε για
τη μόλυνση του περιβάλλοντος.
Διαβάσαμε παραμύθια για το περιβάλλον και
αναζητήσαμε τη νεράιδα των δασών.
Μελετήσαμε έργα τέχνης που απεικονίζουν τη
φύση σε όλες τις εποχές (V. Van Gogh) και
συζητήσαμε τα συναισθήματα που ξυπνούν
μέσα μας.
Χρησιμοποιήσαμε τον ιδεοκαταιγισμό και
γράψαμε δικά μας ποιήματα για το ποτάμι, τη
λίμνη ,το δάσος, τη θάλασσα.
5. Μελετήσαμε ποιήματα της Μυρτιώτισσας και
του Οδυσσέα Ελύτη για τη φύση.
Διαβάσαμε Μαξίμ Γκόρκι, Χόρχε Μπουκάι,
Πάολο Κοέλιο, Λεό Μπουσκάλια .
Ακούσαμε μουσική: «Πυρόσβεση», Ε. Βιτάλη,
«Σύννεφα του Γιαλού», «Χειμωνανθός»Γ.
Χαρούλης, «Τέσσερις Εποχές»,Βιβάλντι
Περπατήσαμε στο δασάκι πίσω από το σχολείο,
τρέξαμε ανάμεσα στους ελαιώνες, μιλήσαμε για
τη θάλασσα, τον ουρανό, τον άνεμο, γράψαμε,
γελάσαμε, εξωτερικεύσαμε σκέψεις
συναισθήματα και προβληματισμούς μέσω της
τέχνης της δημιουργικής γραφής.
6. Επισκεφθήκαμε το Περιβαλλοντικό Κέντρο του
Παρανεστίου στη Δράμα και
παρακολουθήσαμε το πρόγραμμα: “Γιατί τόσα
σκουπίδια;”
7. Η έμπνευση μας συναντά στη φύση και στην τάξη.
Αρκεί να μοιραζόμαστε σκέψεις και συναισθήματα.
8. Στην άκρη του δρόμου μ’ άφησε να περιπλανιέμαι η ψυχή,
στα μεγαλύτερα κύματα του εαυτού μου ναυάγησα·
βρ θηκα να παλεύω μες τη λίμνη και κολυμπώ μες τη στεριά.ἐ
Μ’ ένα φαναράκι συνοδοιπόρο, το δρόμο μακριά τραβώ,
να δω στο ημίφως τον εαυτό μου ,ν ’ ακούσω την πνιγμένη μουσική·
ένα πιάνο να παίζει και τα παγωμένα δάχτυλα να χτυπούν.
Έφτασα τώρα.
Το νερό σκαρφάλωσε στα βράχια μακριά,
πέταξαν τα όνειρα, η γη έσκασε, και το είδωλο χάθηκε.
Τα δάχτυλα τώρα ακουμπούν στις άκρες των γκρεμών
και σκέφτονται το χθες.
Δεν είναι δίκαια η ζωή, είπανε οι άνθρωποι,
μια χαρά δίκαια είναι το νερό,
απλά εμείς το κρίνουμε άδικα.
Κι όλοι κολυμπάμε μες τη λίμνη, και τη φωνάζουμε ζωή.
Και θα στερέψει κάποτε ,το νερό θα φύγει μακριά,
θα χαθεί το είδωλό μας.
Μα θα μείνουν σημάδια της ύπαρξής μας,
Τα λασπωμένα βήματα στο μονοπάτι
κ’ οι πατημασιές στον πάτο της λίμνης,
τότε, που κατεβήκαμε,
κι ακούσαμε το πιάνο. Βαρβάρη Άννα
9. Γιατί τόσα σκουπίδια στη ζωή μας;
Σκουπίδια του πολέμου,
σκουπίδια του αίματος,
σκουπίδια οι σκέψεις μες στο νου
και οι αποτρόπαιες πράξεις.
Τα σύννεφα μαυρίζουν
το περιβάλλον φλέγεται
κι οι αναπνοές αποβράσματα της ψυχής των ανθρώπων,
μιάσματα που αποφορά στην κοινωνία φέρνουν.
Νεκρή πια η φύση πέθανε συντρίμμια μόνο μένουν.
Και πονάει το χώμα. ,κλαίει ο ουρανός για να το δροσίσει
να το γιάνει, καρπούς πίσω να δώσει.
Προσδοκεί ο γλάρος να σωθεί
πλαγιάζει σε μια ελιά
κι η αγνότητα του ποτίζει το δέντρο της ειρήνης.
Αργυριάδου Κατερίνα
10. Όλοι ζούμε, μα στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει,
κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει ζωή.
Κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει τώρα,
κανείς δεν θα καταφέρει ποτέ να αποδώσει το νόημα της ζωής.
Γιατί η ζωή είναι κάτι ανεξήγητο.
Είναι όλες οι πράξεις, οι στιγμές, τα όνειρα.
Και όλοι ζουν διαφορετικά την κάθε στιγμή.
Γι’ αυτό και ποτέ κανείς δε θα μπορέσει να εξηγήσει τι είναι η ζωή.
Γιατί είναι η ιστορία του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά.
Γιατί κάθε ιστορία έχει διαφορετική αρχή και διαφορετικό τέλος...
Κι ο καθένας από μας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του.
Μα η ζωή είναι μία και δεν πρέπει να την ξοδεύουμε.
Νικολαΐδη Άννα
11. Δυστυχία είναι να μην υπάρχει ένας άνθρωπος να σε ακούσει
ν ΄ ακούσει τον πόνο, το γέλιο ή το λυγμό σου.
Να μην ξέρεις ούτε τι θέλεις ούτε που πάς .
Να παίζεις την τυφλόμυγα μια ζωή.
Δυστυχία είναι η μοναξιά.
Να μην απλώνεται ένα χέρι να σε βοηθήσει όταν το χρειάζεσαι.
Ν ΄ ακούς τους άλλους να σου λένε πως δεν μπορείς, δεν θα τα καταφέρεις.
Να σου συμπεριφέρονται σα να είσαι σκουπίδι.
Να πιστεύεις τελικά πως είσαι κατώτερος.
Δυστυχία είναι να διαψεύδονται οι προσδοκίες σου,
να μη μπορείς να μιλήσεις, να μην έχεις ελπίδα.
Να μην αγαπάς τον εαυτό σου.
Η Δυστυχία είναι ένα μαχαίρι που δε σου δίνει ούτε σου στερεί κάτι μόνη της.
Εσύ θα διαλέξεις αν θα το πιάσεις από τη λαβή ή από τη λεπίδα.
Δαμάσκου Αντωνία
12. Κοιτάζεις έξω από το παράθυρο το πηχτό σκοτάδι ,
πιο μαύρο κι από τα έγκατα της γης.
Ένας δυνατός ήχος σε επαναφέρει βίαια στην αποτρόπαια πραγματικότητα.
Κλείνεις τα μάτια σου για να ξεκουράσεις το πονεμένο από τις μάχες κορμί σου.
Αλλά δεν μπορείς στο μυαλό σου έρχονται ακρωτηριασμένοι άνθρωποι και ζώα ,
Θύματα του πολέμου. Τι τρομερή ανάμνηση…
Όμως το αδύναμο σώμα σου υποκύπτει στην κούραση και την εξαθλίωση.
Κοιμάσαι και οι εικόνες της φρίκης παρελαύνουν και σε τρελαίνουν.
Η χειρότερη είναι το βουνό από ακρωτηριασμένα κορμιά παιδιών και γυναικών.
Στα απελπισμένα πρόσωπα τους ζωγραφίζονται ο φόβος και ο τρόμος του θανάτου…
Δεν αντέχεις άλλο… Πετάγεσαι πάνω κι αρχίζεις να τρέχεις.
Απλά τρέχεις στο σκοτάδι…
Αγγίζεις το στήθος σου ,στη θέση της καρδιάς υπάρχει μια τρύπα στο μέγεθος μήλου.
Σωριάζεσαι , αυτό είναι το τέλος σου.
Σε σκότωσε ένα κομμάτι σίδερο, ένα βλήμα φτιαγμένο από άνθρωπο.
Άνθρωποι σκοτώνουν ανθρώπους κι ότι αυτοί δημιούργησαν.
Αυτός είναι ο πόλεμος….
Μπαβέλη Κατερίνα
13. Το ποτάμι έχει σκούρο μπλε χρώμα,
είναι το χρώμα που μου μιλάει, που μου δίνει ζωή, ελπίδα.
Πάω δίπλα του και βλέπω τα καταπράσινα δέντρα που καθρεφτίζονται .
Ανεβαίνω πάνω τους και νιώθω η βασίλισσα όλου του κόσμου.
Παίρνω ένα σκοινί και πέφτω.
Ο ήλιος δύει αργά και το ποτάμι γυαλίζει.
Ένα απαλό αεράκι διαπερνά το κορμί μου.
Κι εγώ πέφτω, βυθίζομαι στο ποτάμι σαν ένας μοναχικός κορμός δέντρου.
Όλα τέλειωσαν.
Κι όμως εκείνη τη στιγμή βλέπω ένα φως που με επαναφέρει στην
πραγματικότητα.
Σηκώνομαι προς την επιφάνεια και νιώθω το νερό αλμυρό στα χείλη μου.
Μα πώς γίνεται; Ένα ποτάμι δε μπορεί να έχει αλμυρό νερό.
Δίχως να το καταλαβαίνω η αλμύρα των δακρύων μου άλλαξε τη γεύση του
ποταμού.
Το νερό του είναι τόσο παγωμένο κι όμως εγώ νιώθω να με σιγοκαίει.
Το ποτάμι είναι η ελπίδα πως η ζωή συνεχίζεται!
Καμπίλα Μπεγιάζε
14. Η μέρα φεύγει και οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους.
Τα συναισθήματα μέσα τους πλημμυρίζουν
και τους απομακρύνουν από το ρόδινο τούτο κόσμο.
Και στον ουρανό απλώνει αργά-αργά τα δίχτυα της μια πύρινη σφαίρα.
Είναι η πανσέληνος.
Αυτή η φλόγινη σφαίρα ξυπνά τις αναμνήσεις,
τα όχι, τα γιατί, τα πρέπει και τα θέλω.
Την αγάπη ,την τρυφερότητα και τη στοργή που παίρνεις ή δίνεις.
Και καθώς χάνεται το φεγγάρι και σβήνει το μονοπάτι του
ακολουθεί ο ήλιος, μία πηγή φωτός, που διαλύει το σκοτάδι.
Δίνει φως σ ΄ όλους τους δρόμους και τις πλατείες.
Σ’ όλες του πλέον φωτεινού κόσμου τις γωνίες.
Μπαβέλη Κυριακή
15. Κοίταξα μέσα στον καθρέφτη,
απόλυτο κενό, σκότος με περιτριγυρίζει.
Συνυφαίνεται η θλίψη, η μοναξιά, η αλλοίωση .
Κάπου μακριά βλέπω το είδωλο μου,
ακούω μια φωνή να σιγοψιθυρίζει τόσες λέξεις.
Ξαφνικά βλέπω πολλές πεταλούδες
αλλά τα πολύχρωμα φτερά τους μοιάζουν με φλόγες
που πετάνε μέσα στο τούνελ της ζωής.
Πιάνει βροχή, οι φλόγες σβήνουν
και πετάγονται παντού χαμένα όνειρα και ελπίδες.
Ο χρόνος σταματάει, όλα έρχονται ξανά στην πραγματικότητα.
Το μόνο που βλέπω είναι εκείνος ο ψεύτικος εαυτός μου
με τα θλιβερά μάτια και την απουσία χαράς.
Μόνο φόβος και σιωπή τίποτα άλλο.
Βρίσκομαι σε αδιέξοδο.
Κι όταν αρχίσει να εξαφανίζεται το είδωλο τι θα μείνει;
Ο ίδιος ο εαυτός μου με τρομάζει.
Πλατή Ουρανία
16. Ο ήλιος ζεσταίνει την ψυχή μου και εισχωρεί στις σκέψεις μου.
Ένα απροσδιόριστο συναίσθημα με πληγώνει,
ένας ψίθυρος ονείρου με καθηλώνει.
Δώσε δυο σταγόνες αγάπη σ ΄ όσους έχουν την ανάγκη σου.
Επέλεξε ποιους ανθρώπους θα διαγράψεις.
Ίσως αυτούς που πέταξαν το κομμάτι της ψυχής σου που τους
χάρισες.
Μη σταματάς να παλεύεις, μην παραιτείσαι .
Κι αν κάποιες φορές χαθείς, βρες το δρόμο να γυρίσεις.
Πάλεψε να αποκτήσεις καθετί που αγαπάς και ονειρεύεσαι.
Γκέγκι Σάρα
17. ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ.
Μ’ ΕΝΑ ΒΛΕΜΜΑ ΑΔΕΙΟ,
ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ.
ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ;
ΚΑΠΟΤΕ ΕΙΧΕΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ,
ΜΑ ΤΑ ΚΡΥΒΕΙΣ,
ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΠΛΗΓΩΣΟΥΝ ΞΑΝΑ.
ΜΑ ΠΟΤΕ ΣΕ ΠΛΗΓΩΣΑ;
ΕΓΩ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ;
ΚΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΣ ΝΑ ΚΡΥΨΕΙΣ ΤΟΥΤΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ,
ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΗΘΗΚΕΣ ΠΩΣ ΘΑ ΣΕ ΠΛΗΓΩΝΑ,
ΟΠΩΣ ΣΕ ΠΛΗΓΩΣΑΝ ΑΥΤΟΙ.
Ιβάνοβιτς Βέρα
18. Μια γλάστρα έχω μόνο στη ζωή μου, μια γλάστρα γεμάτη σκουπίδια.
Όλος ο κόσμος μου είναι μια χωματερή.
Το κάθε σκουπίδι ζει μέσα στη δίκη του απόγνωση.
Με δυσκολία αναπνέω ,μια θάλασσα από άσχημη μυρωδιά κυριαρχεί μέσα μου .
Ένα περιβάλλον μολυσμένο .
Όλα αυτά τα ασήμαντα σκουπίδια στήνουν το χορό μέσα στη ζωή μου.
Μολύνουν και τη δίκη μου αγνότητα.
Μια γλάστρα που κάποτε ήταν καθαρή,
που γέμιζε ευωδία όλη μου την ζωή.
Ένα λουλούδι που ομόρφαινε το περιβάλλον.
Τώρα ο καθένας γύρω μου πετάει και ένα ακόμα σκουπίδι μέσα στη γλάστρα
Και μου φορτώνει άλλη μια ευθύνη
και δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την ύπαρξη μου .
Και ξαφνικά εμφανίζεσαι εσύ,
το ανακυκλώσιμο υλικό μέσα σε μια χωματερή από άχρηστα πράγματα,
κάτι που επιτέλους δεν έχει ημερομηνία λήξης, κάτι που δε χαλάει ,
κάτι που μπορώ να αγγίξω ξανά και ξανά.
Εσύ ξέρεις το δρόμο και εγώ μπορώ να σε αξιοποιήσω.
Είσαι το κλειδί για να ξεφύγω από αυτή τη γλάστρα.
Επιτέλους είμαι ελεύθερη, αρχίζει το ταξίδι μου μαζί σου.
Σακελλάρη Χριστίνα
