Κόντρα στα κύματα

2. Τίτλος Βιβλίου: Κόντρα στα κύματα
Συγγραφέας: Κατερίνα Λιβιτσάνου - Ντάνου
Επιμέλεια - Διορθώσεις: Παντελής Β. Ντάνος
Σχεδιασμός Έκδοσης & Εξωφύλλου: Εκδόσεις Βακχικόν
© 2024 Εκδόσεις Βακχικόν & Κατερίνα Λιβιτσάνου - Ντάνου
© Φωτογραφίας Εξωφύλλου: Κώστας Σκλαβενίτης
ISBN: 978-618-231-067-0
Εκδοτική Σειρά: Βακχικόν Ποίηση/Ελληνική Ποίηση
Αριθμός Σειράς: 396/240
Πρώτη Έκδοση: Απρίλιος 2024
Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Eλληνικού
Nόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις
περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής άδειας του εκδότη
κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκ-
μίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή
(ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.
ΒΑΚΧΙΚOΝ ΕΚΔOΣΕΙΣ - ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
Σόλωνος 110, 106 81 Αθήνα
τηλέφωνο: 210 3637867
e-mail: info@vakxikon.gr
e-shop: ekdoseis.vakxikon.gr

3. [ 3 ]
ΑΛΛΑΓΉ ΤΑΚΤΙΚΉΣ
Χρόνια τώρα στης καρδιάς μου τα μύχια
κρυμμένα με βασανίζουν τ’ ανείπωτα!
Αυτά που ήθελα να πω στους στίχους μου,
αλλά παγιδευμένο με κρατήσανε του φόβου,
του εγωισμού, της έλλειψης ελπίδας οι σειρήνες.
Βιώματα, πράξεις κρυφές, λάθη που με πονέσανε
και που τα βράδια να ησυχάσω δε μ’ αφήνανε,
άνθρωποι που αγάπησα ή που τους πίκρανα
όμως ποτέ κάτι γι’ αυτούς δεν έγραψα,
συναισθήματα που κλειδωμένα έμειναν εκεί,
βαθιά στο χρονοντούλαπο της διαδρομής μου,
όλα του κόσμου τ’ άσχημα και τα καλά
στο παρελθόν, στο τώρα και στο μέλλον,
όπου να εκφραστώ δεν είχα ανάκαρα…
Ήρθε νομίζω η ώρα μου το φτερωτό μου άλογο
ν’ αρπάξω, τ’ ανείπωτα να μη με πνίγουνε,
λεύτερα ν’ ανεβούν στα χείλη μου, λέξεις
και στίχοι βροντεροί να γίνουνε κι όλοι, άγνωστοι
και γνωστοί, ν’ ακούσουνε ξεκάθαρα τις σκέψεις μου.
Θα το τολμήσω (όσο τουλάχιστον μου απομένει)
το όμορφο ταξίδι, που στο φως της Ποίησης
τ’ ανείπωτα θα φέρει, ευελπιστώντας πως ίσως
ο κόσμος αυτός κάπως αλλάξει και λυτρωθώ!

4. [ 4 ]
ΕΊΣΑΙ ΠΆΝΤΑ ΕΔΏ
Είσαι πάντα εδώ
στο βαρύ Χειμώνα μού δίνεις ελπίδα
πως με λίγη υπομονή δε θ’ αργήσει η Άνοιξη,
στο καυτό Καλοκαίρι με παρηγορείς
πως η δροσιά του Φθινοπώρου με περιμένει!
Είσαι πάντα εδώ
στις αβάσταχτες λύπες μού θυμίζεις
πως στο ταξίδι δε συναντάμε μόνο χαρές,
στις απολαύσεις που η ζωή συχνά μας δίνει
επιμένεις πως οι έντιμοι αγώνες αμείβονται!
Είσαι πάντα εδώ
η αγκαλιά ενός αγαπημένου δε χάνεται
με τη φυγή του, η αγάπη μας δεν έχει τέλος,
έτσι λες, συνοδοιπόρος μου νυν και αεί,
στα εύκολα και στα δύσκολα και σ’ όλα…
Είσαι πάντα εδώ
δεν αποφασίζεις να φύγεις, ανεπαίσθητα και
καθημερινά κάνεις κάτι για μένα, για μας,
με συμβουλεύεις, «θα σ’ το πω, γιατί πρέπει
κι εσύ κάνε αυτό που θες» σιγοψιθυρίζεις…
Είσαι πάντα εδώ
με το χαμηλωμένο διακριτικό βλέμμα σου
ελέγχεις τον κόσμο μου κι έτσι ενημερώνεσαι
γι’ αυτόν κι εγώ σε θέλω δίπλα μου, σ’ αναζητώ
γιατί έτσι παίρνω δύναμη να συνεχίσω…

5. [ 5 ]
ΑΝΕΠΙΦΎΛΑΚΤΑ
Και σαν ξημέρωσε μια άλλη μέρα,
διαπίστωσε πως ο ήλιος δεν του χαμογελούσε
και πως οι φίλοι του έλειπαν όλοι, ο καθένας
στις δικές του, ξεχωριστές απολαύσεις.
Και μόνος θα περιπλανιόταν στο σύμπαν!
Τρόμαξε τότε, δεν είχε ξαναζήσει
μια τέτοια κατάσταση (δεν του ταίριαζε
άλλωστε) και σκέφτηκε
πως έπρεπε να κάνει την αυτοκριτική του
ανεπιφύλακτα, να ψάξει επαρκώς
τα πεπραγμένα και τα κρίματά του,
να αναλογιστεί τι δεν έκανε σωστά.
και κάκιωσε ακόμα και τον ήλιο.
Πέρασαν έτσι μέρες πολλές…
Αγκαλιασμένος με την ελπίδα
(ευτυχώς που είχε κι αυτή)
προσπαθούσε και περίμενε,
ώσπου κατάλαβε καλά
πως δεν μπορούμε όλα
να τα ’χουμε σύμφωνα
με τα δικά μας θέλω
σ’ αυτή τη διαδρομή
και πως πολύ συχνά είναι
απαραίτητη η αυτοκριτική,
ανεπιφύλακτα και δίχως περιστροφές.

6. [ 6 ]
ΑΠΟΜΕΣΉΜΕΡΟ
Κάπου στο Κλεινόν Άστυ, απομεσήμερο εν μέσω ηρεμίας
αποτολμώ συναρπαστικό ταξίδι στο χωροχρόνο!
Στους πολλούς αγαπημένους, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έφυγαν
και σ’ όσους έχω δίπλα μου, τους συνταξιδευτές μου.
Στους τόπους που γεννήθηκα και έζησα, όπως έζησα
και σ’ όσους τώρα περιπλανιέμαι αδιαλείπτως.
Στις σκέψεις τις κακόβουλες κάποιων ανθρώπων
και σ’ εκείνες τις καλοπροαίρετες πολλών άλλων επίσης.
Στον ανελέητο χρόνο, που ίχνη του μου άφησε
και σε κείνον που την τιμή μού έκανε να φτάσω ως εδώ,
στο τώρα και στο προσεχές, που όμως κάποτε… θα λήξει.
Σε πολυάριθμες στιγμές που με σημάδεψαν, πολύ ή λίγο
και σ’ άλλες που απλόχερα μου χάρισαν ευημερία κι ευτυχία.
Στα μαγευτικά ηλιοβασιλέματα, που φανερά μου τόνισαν
πως είμαι μέρος του Σύμπαντος, του αχανούς κι απέραντου.
Και στις καταιγίδες, που με μάθανε με τα στοιχειά να παλεύω.
Στις μεγάλες χαρές που είδα με τα μάτια μου
και στις ατέλειωτες λύπες που δεν άντεξα ν’ αντικρίσω.
Στους μεγάλους ποιητές που αγόγγυστα με μάθανε
ν’ ανεβαίνω στον Πήγασο για μακρινά ταξίδια του νου
και μου δίδαξαν να ξεχωρίζω το καλό απ’ το κακό και τ’ άδικο.
Δυνατό ταξίδι, το ’θελα κι άλλο, δραπέτης όπως ήμουνα χαμένος.
Απότομα όμως το διακόψανε, αχρείαστο να σας πω ποιοι…