26. "Συστρατηγοί, αδέλφια και στρατιώτες, εγώ πεθαίνω μια χαρά, γιατί εκπλήρωσα το χρέος μιας πατρίδας σαν δέντρο καταπάνω στην αυγή. Ε, τι να κάνουμε; Πηγαίνω τώρα να κρεμάσω την κάπα μου στον καφενέ του Άδη.
27. Μη λυπηθείτε, Έλληνες! Κοιτάτε εσείς να γίνεστε πιο τρομεροί στην εξουσία των λαγουμιών. Κοιτάτε να ποτίζετε τους κήπους σας συχνά. Καύχημα των παλικαριών είναι να λέγονται κοψίδια, όχι ψοφίμια, και καύχημα του ελεύθερου να τον φωνάζουν ποταμό, όχι λακκούβα".
28. Ρωτώ λοιπόν, τι ήθελε να πει ο Λακεδαίμων, που τρέλανε τους αριθμούς στο άσυλο των στενών;
29. Τι σώπαινε, όταν κραύγαζε … και χόρταιναν τα πτώματα των ζωντανών το χρέος;
30. Λοιπόν, μπορείς να μην πεθάνεις από φόβο κι αγωνία, πριν πεθάνεις από έρωτα και θράσος, από αγάπη για πράγματα εντελώς παράλογα. Συνεπώς, άλλα χίλια χρόνια να ζούσες , τα ίδια λάθη θ' αγαπούσες. Γιώργος Μπλάνας, Ωδή στον Καραϊσκάκη