2. "Το Μεγάλο Μας Τσίρκο"
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης &
Τζένη Καρέζη
1974
Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν΄ ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,
αγάλι αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ΄ την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.
4. "Το Μεγάλο Μας Τσίρκο"
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης &
Τζένη Καρέζη
1974
Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν΄ ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,
αγάλι αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ΄ την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.
5. Να μπει το απόσπασμα από
το 2ο dvd από 1:01 έως 6:06
ημέρες πολυτεχνείου
6. Τα επτά καταπιεστικά χρόνια της χούντας
Στις 21 Απριλίου του 1967, αξιωματικοί του στρατού, υπό
την ηγεσία του συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου,
με τη συμμετοχή του ταξίαρχου Στυλιανού Παττακού και
του συνταγματάρχη Νικόλαου Μαρκεζίνη κατέλαβαν την
ελληνική κυβέρνηση με πραξικόπημα.
7. Τα επτά καταπιεστικά χρόνια της χούντας
Έτσι, απαγορεύεται η λειτουργία των πολιτικών
κομμάτων, καταργούνται άρθρα που κατοχύρωναν
δημοκρατικά δικαιώματα, συστήνονται στρατιωτικά
δικαστήρια. Για επτά χρόνια η Ελλάδα ζει μια ζοφερή
πραγματικότητα: απολύσεις, εκτοπίσεις, λογοκρισία με
την υποψία περί ανυπακοής, προπαγάνδα, φυλακίσεις,
ομαδικές δίκες, βασανιστήρια, δολοφονίες.
8. 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967
ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ
Μια μαύρη μέρα για την Ελλάδα.
Μια ομάδα αξιωματικών παίρνουν
στα χέρια τους την εξουσία της
Ελλάδας,
Δεν είχαν το λαό μαζί τους.
Είχαν όμως τα όπλα, τα τανκ.
Αυτά τους βοήθησαν να παίρνουν
αποφάσεις
11. Τίτλος:Είμαστε δυο
Στίχοι:Μίκης Θεοδωράκης
Μουσική:Μίκης
Θεοδωράκης
Είμαστε δυο, είμαστε δυο,
η ώρα σήμανε οχτώ
κλείσε το φως, χτυπά
φρουρός,
το βράδυ θά 'ρθουνε ξανά
έμπα μπροστά, έμπα
μπροστά
και οι άλλοι πίσω
ακολουθούν
μετά σιωπή και ακολουθεί
το ίδιο τροπάρι το γνωστό
Βαράνε δυο, βαράνε τρεις,
βαράνε χίλιοι δεκατρείς
Πονάς εσύ, πονάω εγώ,
μα ποιος πονάει πιο πολύ
θά 'ρθει καιρός να μας το
πει
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις,
είμαστε χίλιοι δεκατρείς
Καβάλα πάμε στον καιρό
με τον καιρό με την βροχή
το αίμα πήζει στην πληγή
ο πόνος γίνεται καρφί
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις,
είμαστε χίλιοι δεκατρείς
Καβάλα πάμε στον καιρό
με τον καιρό με την βροχή
το αίμα πήζει στην πληγή
ο πόνος γίνεται καρφί
Ο εκδικητής ο λυτρωτής
είμαστε δυο, είμαστε τρεις
είμαστε χίλιοι δεκατρείς
13. Στίχοι: Διονύσης
Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης
Σαββόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης
Σαββόπουλος
Η πλατεία ήταν γεμάτη ,
με το νόημα που 'χει κάτι
απ' τις φωτιές.
Στις γωνίες και τους
δρόμους από συντρόφους
οικοδόμους, φοιτητές
και συ έφεγγες στη μέση
όλου του κόσμου,
κι ήσουν φως μου ,
κατακόκκινη νιφάδα σε
γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα
στη ζωή μου τη σκυφτή.
Η πλατεία ήτανε άδεια και
τρελός απ' τα σημάδια ,
σαν σκυλί
με συνθήματα σκισμένα,
σ' έναν έρωτα για σένα
έχω χυθεί
στ' αμφιθέατρο σε ψάχνω,
στους διαδρόμους και τους
δρόμους,
και ζητώ πληροφορίες και
υλικό,
να φωτίσω τις αιτίες που
μ' αφήνουνε μισό.
Η πλατεία είναι γεμάτη κι
απ' το πρόσωπό σου κάτι
έχει σωθεί
στον αγώνα του
συντρόφου, στην αγωνία
αυτού του τόπου για ζωή
στα παιδιά και τους
εργάτες , στους πολίτες,
στους οπλίτες ,
στα πλακάτ και τη
σκανδάλη που χτυπά,
η συγκέντρωση ανάβει κι
όλα είναι συνειδητά.
15. Το Προσκύνημα
ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΑΤΡΙΚΗ
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:
''ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ''
1973, α
Μουσική: ΣΤΑΥΡΟΣ
ΞΑΡΧΑΚΟΣ
Στίχοι: ΙΑΚΩΒΟΣ
ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗΣ
Ερμηνεία: ΝΙΚΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΣ, ΤΖΕΝΗ
ΚΑΡΕΖΗ, ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΖΑΚΟΣ,
ΚΑΙ ΧΟΡΩΔΙΑ
Πάμε κι εμείς στην αυλή
του φθινοπώρου
πίσω απ' τα πετρωμένα
στάχυα του καλοκαιριού
πάμε κι εμείς στα παιδιά
που κοιμήθηκαν
κάτω απ' τα ματωμένα
νύχια του περιστεριού
πάμε να δεις στην αυλή
που μεγάλωσαν
Δυο παιδιά ερωτευμένα
δυο παιδιά του χαμού
Ορέστη απ' το Βόλο
Μαρία απ' τη Σπάρτη
γυρεύω το γιο μου
Μαρία απ' τη Σπάρτη
Ορέστη απ' το Βόλο
την κόρη μου θέλω
Δυο παιδιά ερωτευμένα
δυο παιδιά του Χαμού
Ορέστη απ' το Βόλο
Μαρία απ' τη Σπάρτη
γυρεύω το γιο μου
Μαρία απ' τη Σπάρτη
Ορέστη απ' το Βόλο
την κόρη μου θέλω
17. Στίχοι:
Διονύσης Τσακνής
Μουσική:
Διονύσης Τσακνής
Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να
σταθώ
τραγούδια και μισόλογα
στο φως να καταθέσω
Πώς πήρα τέτοια
απόφαση
δεν ξέρω αν θ’ αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει
μακελειό
Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηντατρία
Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για
καιρό
Μα έχει ο καιρός
γυρίσματα
μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου
εκεί γύρω στα σαράντα
Στα κόμματα γαντζώθηκαν
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους
για πάντα
Η απόσταση μας έσωσε
μα οι θύμησες πληγώνουν
και λέμε σαν βρισκόμαστε
τα ίδια και τα ίδια
Μα νιώθω σαν μικρό παιδί
που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη
επαρχία
Κοιτάζω πάλι πίσω μου
δυο γιους απόκτησα κι
εγώ
δεκαεννιά Νοέμβρηδες
μου βάρυναν την πλάτη
Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο
κενό
Κρατάω το στόμα μου
κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας
προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε
σβήνουν
18.
19. Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος.
Τάσος Λειβαδίτης
20. Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι Άνθρωπος.
Τάσος Λειβαδίτης
21. Σήμερα
42 χρόνια μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου το μήνυμα
παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ.
Η γιορτή στη μνήμη αυτών που θυσιάστηκαν για το
Πολυτεχνείο δεν είναι μια αργία για το δημόσιο ή μια
απλή πλέον σχολική γιορτή.
Είναι μια ευκαιρία για την υπενθύμιση των ιδανικών της
ελευθερίας, της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της αγάπης για
τη ζωή και τον άνθρωπο. Άλλωστε, το Πολυτεχνείο ήταν
και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για την
δημοκρατία και την ελευθερία, θα είναι ζωντανό μέσα σε
κάθε ελεύθερο μυαλό.
22. Τα μηνύματα και συνθήματα του «Πολυτεχνείου»
ακόμη συγκινούν και κινούν.
Κάθε γενιά
γεννά τα δικά
της μηνύματα
και
συνθήματα.
24. Και είναι σχεδόν βέβαιο πως θα ξαναβγεί στους
δρόμους για τους δικούς της λόγους, τα δικά της
γιατί, τη δική της συνάντηση με την Ιστορία.
25. Στίχοι:
Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική:
Μίκης Θεοδωράκης
Παύλος Σιδηρόπουλος
Κάποτε θα `ρθουν να σου
πουν
πως σε πιστεύουν, σ’
αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα `ρθουν
γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με
κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα `ρθουν οι
καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Φοβάμαι
τους ανθρώπους που εφτά χρόνια
έκαναν πως δεν είχαν πάρει
χαμπάρι
και μια ωραία πρωία –μεσούντος
κάποιου Ιουλίου–
βγήκαν στις πλατείες με
σημαιάκια κραυγάζοντας
«Δώστε τη χούντα στο λαό».
Μανώλης
Αναγνωστάκης
Φοβάμαι
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν
λεκέδες στη δική σου.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που σου 'κλειναν την πόρτα
μην τυχόν και τους δώσεις
κουπόνια
και τώρα τους βλέπεις στο
Πολυτεχνείο
να καταθέτουν γαρίφαλα και να
δακρύζουν.
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που γέμιζαν τις ταβέρνες
και τα 'σπαζαν στα μπουζούκια
κάθε βράδυ
και τώρα τα ξανασπάζουν
όταν τους πιάνει το μεράκι της
Φαραντούρη
και έχουν και «απόψεις».
Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο
όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις
στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι
πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα
ακόμα περισσότερο.
26. Λίγο ακόμα
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα
Γιώργος Σεφέρης
