คำสอนพระอริยสงฆ์ของไทย

1. คำสอนหลวงพ่อชำ
วัดหนองป่ ำพง
อุบลรำชธำนี

2. การไม่กระทาบาปนั้น...มันเลิศที่สุด
บางคนบางคราว โจรมันก็ให้ได้ มันก็แจกได้
แต่ว่าจะพยายามสอนให้มันหยุดเป็นโจรนั่นนะ มันยากที่สุด
การจะละความชั่ว ไม่กระทาผิด...มันยาก
"การทาบุญ" โจรมันก็ทาได้ มันเป็น..."ปลายเหตุ"
"การไม่กระทาบาป" ทั้งหลายทั้งปวงนั้นนะ เป็น..."ต้นเหตุ"

3. โดยมาก...คนเราเวลาไม่สบายใจ จึงสอน อย่างเราจะสอนลูกเรา เราโกรธแล้วจึงสอน มันก็ด่ากันเท่านั้นหล่ะ
ไม่ยอมสอนกันดีๆหรอก ก็คนใจไม่ดี ไปสอนกันทาไม อาตมาว่า อย่าไปสอนในเวลานั้น ให้ใจมันสบายก่อน
มันจะผิดอย่างไรก็เอาไว้ก่อน ให้มันใจดีๆ ซะก่อนนี่โยมจาไว้นะ อาตมาสังเกตโยมสอนลูกแต่เวลาโมโหเท่านั้นละ
มันก็เจ็บใจละซิ เอาของไม่ดีให้เขา เขาจะเอาทาไม ตัวเราก็เป็นทุกข์ ลูกเราก็เป็นทุกข์ นี่มันเป็นอย่างนี้

4. เราเห็นแล้วว่า ถ้วยใบนี้ เอาไว้ที่ไหน...มันก็ต้องแตก
จานนี่ เอาไว้ที่ไหน...ก็ต้องแตก
แต่เราก็ต้องสอนเด็กว่า ล้างให้มันสะอาด เก็บไว้ให้ดี
เราก็ต้องสอนเด็กอย่างนี้ ตามสมมุติอย่างนี้
เพื่อเราจะใช้ถ้วยนี้นาน ๆ
อันนี้เรารู้จักธรรมะ เอาธรรมะมาปฏิบัติ
Slide1/3

5. ถ้าเห็นว่า อันนี้มันจะแตกอยู่แล้ว
เราบอก เออ! ช่างมันเถอะลูก กินแล้วก็ไม่ต้องล้างมันหรอก
จะตกก็ช่างมันเถอะ ไม่ใช่ของเราหรอก
เอาทิ้งไว้ที่ไหนก็ได้ มันจะแตกอยู่แล้ว อย่างนี้ก็เป็นคนโง่ไป
Slide2/3

6. ถ้าเราเป็น "ผู้รู้สมมุติ" อันนี้ เมื่อมันเจ็บไข้...ก็หาหยูกยาให้มันกิน
เมื่อมันร้อน...ก็อาบน้าให้มัน เมื่อมันเย็น...ก็หาความอบอุ่นให้มัน
เมื่อมันหิว...ก็หาข้าวให้มันกิน
แต่ให้เรารู้ว่า ให้ข้าวมันกิน...มันก็จะตายอยู่
แต่ในเวลานี้ ยังไม่ถึงคราวจะตาย
เหมือนถ้วยใบนี้...ยังไม่แตก
ก็รักษาถ้วยใบนี้...ให้มัน "เกิดประโยชน์" เสียก่อน
Slide3/3

7. คาสอนของธรรมะทั้งหลายนั้นเป็นคาสมมุติกันขึ้นมาพูด
ตัวธรรมะแท้ๆนั้น อยู่เหนือคาพูด

8. อุปมาเหมือนเราแบกก้อนหินหนักอยู่ก้อนหนึ่ง แบกไปก็รู้สึกหนัก
แต่ก็ไม่รู้จะทาอย่างไรกับมันก็ได้แต่แบกอยู่นั่นแหละ
พอมีใครบอกว่าให้โยนมันทิ้งเสียซิ ก็มาคิดอีกแหละว่า
เอ๊ะ! ถ้าเราโยนมันทิ้งเสียแล้วเราก็ไม่มีอะไรเหลือน่ะซิ ก็เลยแบกอยู่นั่นแหละ
ไม่ยอมทิ้งถึงจะมีใครบอกว่า โยนทิ้งไปเถอะแล้วจะดีอย่างนั้น เป็นประโยชน์อย่างนี้
Slide 1/3

9. เราก็ยังไม่ยอมโยนทิ้งอยู่นั่นแหละ
เพราะกลัวแต่ว่าจะไม่มีอะไรเหลือ
ก็เลยแบกก้อนหินหนักไว้
จนเหนื่อยอ่อนเพลียเต็มทีจนแบกไม่ไหวแล้ว
ก็เลยปล่อยมันตกลง
Slide 2/3

10. ตอนที่ปล่อยมันตกลงนี่แหละ
ก็จะเกิดความรู้เรื่อง การปล่อยวาง ขึ้นมาเลย
เราจะรู้สึกสบายแล้วก็รู้สึกได้ด้วยตนเองว่า การแบกก้อนหินนั้นมันหนัก
แต่ตอนที่เราแบกอยู่นั้นเราไม่รู้หรอกว่า การปล่อยวาง มันมีประโยชน์เพียงใด
Slide 3/3

11. ผู้ที่เข้าถึงพระพุทธเจ้าพระธรรมพระสงฆ์เป็นสิ่งที่ง่ายไม่ยาก ไม่ต้องเลือกวันนั้นเดือนนั้นยามนี้
ไม่ต้องแล้ว พระพุทธองค์ก็ทรงสอนว่า เมื่อไรมันสะดวกวันนั้นมันดี มันไม่ขัดข้องวันนั้นมันดี
แต่เรามันไม่อย่างนั้น เช่นจะปลูกบ้านปลูกช่องสารพัดอย่าง ก็จะต้องหาฤกษ์วันพันยามกันเสียแล้ว
พระพุทธองค์ไม่ว่าอย่างนั้น ท่านว่าเมื่อโอกาสมันเหมาะ ทาไปเถอะ
ซึ่งถ้าพูดถึงพระรัตนตรัยเต็มที่ถึงที่สุดแล้วไม่มีอะไรน่ากลัว

12. บางคนคิดว่า การสร้างชื่อเสียงเกียรติยศสู่วงศ์ตระกูลก็เป็นการกตัญญู
แต่ยอดของความกตัญญูที่พระพุทธองค์ทรงสรรเสริญก็คือการนาแสงธรรมเข้าสู่ดวงใจของบุพการี
ซึ่งเห็นได้จากเรื่องในพุทธกาลคือท่านพระสารีบุตรระลึกถึงบุญคุณของราธพราหมณ์
ที่ท่านได้รับบิณฑบาตจากบ้านพราหมณ์ ก็รับรองพราหมณ์ให้อุปสมบทในพระศาสนา
เช่นเดียวกันท่านหลวงพ่อก็ไปรับโยมแม่มาอยู่ที่วัดป่าพง บวชเป็นชี
ทุกเช้าหลังจากบิณฑบาตแล้วหลวงพ่อจะเดินเข้าไปในเขตของแม่ชี
เอาอาหารบิณฑบาตไปแบ่งให้แม่ก่อน

13. บางคนคิดว่าการสร้างชื่อเสียงเกียรติยศสู่วงศ์ตระกูลก็เป็นการกตัญญู
แต่ยอดของความกตัญญูที่พระพุทธองค์ทรงสรรเสริญก็คือ
การนาแสงธรรมเข้าสู่ดวงใจของบุพการี
ซึ่งเห็นได้จากเรื่องในพุทธกาลคือท่านพระสารีบุตร
ระลึกถึงบุญคุณของราธพราหมณ์ที่ท่านได้รับ
บิณฑบาตจากบ้านพราหมณ์ก็รับรองพราหมณ์
ให้อุปสมบทในพระศาสนา
เช่นเดียวกันท่านหลวงพ่อก็ไปรับโยมแม่มาอยู่ที่วัดป่าพง บวชเป็นชี
ทุกเช้าหลังจากบิณฑบาตแล้วหลวงพ่อจะเดินเข้าไปในเขตของแม่ชี
เอาอาหารบิณฑบาตไปแบ่งให้แม่ก่อน

14. มิจฉาสมาธิคือความที่จิตเข้าสู่สมาธิเงียบหมดไม่รู้อะไรเลยปราศจาก
ความรู้นั่งอยู่สองชั่วโมงก็ได้กระทั่งวันก็ได้
แต่จิตไม่รู้ว่ามันไปถึงไหนมันเป็นอย่างไรไม่รู้เรื่อง
นี่สมาธิอันนี้เป็นมิจฉาสมาธิ มันก็เหมือนมีดที่ลับให้คมดีแล้ว
แต่เก็บไว้เฉยๆไม่เอาไปใช้มันก็ไม่เกิดประโยชน์อะไรอย่างนั้น
ความสงบอันนั้นเป็นความสงบที่หลงคือว่าไม่ค่อยรู้เนื้อรู้ตัว
เห็นว่าถึงที่สุดแล้วก็ไม่ค้นคว้าอะไรอีกต่อไปจึงเป็นอันตรายเป็นข้าศึก
เช่นนั้น อันนี้เป็นอันตรายห้ามปัญญาไม่ให้เกิด
ปัญญาเกิดไม่ได้เพราะขาดความรู้สึกรับผิดชอบ