More Related Content
What's hot
What's hot (13)
More from MI
More from MI (20)
หลวงพ่อชา สุภัทโท
- 1. คนที่ฉลาดแล้ว สอนไม่มากหรอก ถ้าคนไม่ฉลาด สอนมากแค่ไหน.. .ก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่มันเกี่ยวกับคนสอนด้วยนะ โดยมาก...คนเราเวลาไม่สบายใจ จึงสอน อย่างเราจะสอนลูกเรา เราโกรธแล้วจึงสอน มันก็ด่ากันเท่านั้นหล่ะ ไม่ยอมสอนกันดี ๆ หรอก ก็คนใจไม่ดี ไปสอนกันทาไม อาตมาว่า อย่าไปสอนในเวลานั้น ให้ใจมันสบายก่อน มันจะผิดอย่างไรก็เอาไว้ก่อน ให้มันใจดี ๆ ซะก่อน คาสอนหลวงพ่อชา สุภัทโท วัดหนองป่าพง อุบลราชธานี
- 2. นี่โยมจาไว้นะ อาตมาสังเกตโยมสอนลูกแต่เวลา โมโหเท่านั้นละ มันก็เจ็บใจละซิ เอาของไม่ดีให้เขา เขาจะเอาทาไม ตัวเราก็เป็นทุกข์ ลูกเราก็เป็นทุกข์ นี่มันเป็นอย่างนี้ คนเรามันชอบดี ๆ ทั้งนั้นละ แต่ความดีเราไม่พอ ให้ความดีมันไม่เป็นเวลา ไม่รู้จักบทบาท ไม่รู้จักกาลเวลา มันก็เป็นไปไม่ได้ อันนี้ก็เหมือนกันฉันนั้น
- 3. โยม ไม้อันที่อาตมาถืออยู่นี่นะ มันสั้น หรือว่า มันยาว? โยม ไม้อันนี้ธรรมชาติแท้ ๆ ของมันมีแค่นี้ เท่านี้ ... มันไม่สั้น และก็ไม่ยาว โยม ความต้องการที่จะให้ไม้ นี้มันสั้นเข้า หรือยาวออก นั่นแหละ "ทุกข์" ทุกสิ่งทุกอย่างถ้าเรายอมตาม ธรรมชาติที่มันเป็นอยู่ ยอมที่ไหน ทุกข์ก็ไม่เกิดที่นั่น
- 4. สมมุติว่าวันนี้ โยมหาเงินได้ ๑๐๐ บาท ธรรมชาติของมันแค่ ๑๐๐ บาท จะอยากให้ได้มากกว่านั้น...ก็ไม่ได้ จะอยากให้ได้น้อยกว่านั้น...ก็ไม่ได้ หาได้ ๕๐ บาท ธรรมชาติของเขาก็แค่นั้น หาไม่ได้เลย ธรรมชาติของมันก็เท่ากับ หาไม่ได้เลย ยอมตามธรรมชาติที่มันเป็นทุกอย่าง ทุกแห่ง ทุกข์ก็ไม่เกิด ธรรมะอย่างนี้ปฏิบัติที่ไหนก็ได้ เวลาใดก็ได้ ใคร ๆ ก็ปฏิบัติได้ ปฏิบัติเมื่อไหร่ ที่ไหน.. .ทุกข์ก็ไม่เกิดเมื่อนั้นที่นั่น
- 5. โยม อีกอย่างหนึ่ง สมมุติว่าถ้าเราจะปลูกต้นไม้ อันดับแรก เราต้องเตรียมดินให้ดี ขุดหลุมกว้างเมตร ลึกเมตร คลุกดินด้วยปุ๋ยคอกอย่างดี แล้วจึงปลูกต้นไม้ลงไป เมื่อปลูกแล้ว เราต้องคอยดูแล โดยหมั่นรดน้า พรวนดิน ดายหญ้า และล้อมรั้วกัน อันตรายให้ หน้าที่ของเรามีเพียงแค่นี้ ทาให้ครบ ทาให้ดีที่สุด ส่วนผลที่ต้นไม้จะให้นั้น บางชนิด ๑ ปีให้ผล บางชนิด ๓ ปี ๕ ปี ๑๐ ปี นั่นเป็นเรื่องของเขา เป็นเรื่องของต้นไม้เขาเอง โยม อย่าลืมนะ หน้าที่ของเรานั้น ทาเหตุให้ดีที่สุดเท่านั้น ส่วนผลที่จะได้รับเป็นเรื่องของเขา ถ้าเราดาเนินชีวิต โดยมีการปล่อยวางเช่นนี้แล้ว ทุกข์ก็ไม่รุมล้อมเรา ธรรมะอย่างนี้... ใคร ๆ ก็ปฏิบัติได้ ปฏิบัติที่ไหนก็ได้ ปฏิบัติเมื่อไรก็ได้
- 6. ผู้ใดมี "สติ"... อยู่ทุกเวลา ผู้นั้นก็จะได้ฟังธรรมะของพระพุทธเจ้า.. อยู่ตลอดเวลา เพราะว่า เมื่อตามองเห็นรูป...ก็เป็นธรรมะ หูได้ยินเสียง...ก็เป็นธรรมะ จมูกได้กลิ่น...ก็เป็นธรรมะ ลิ้นได้รส...ก็เป็นธรรมะ ธรรมารมณ์ที่เกิดขึ้นกับใจ นึกขึ้นได้เมื่อใด... เป็นธรรมะเมื่อนั้น ฉะนั้น "ผู้มีสติ" จึงได้ฟังธรรมะของพระพุทธเจ้าอยู่ตลอดเวลา... ไม่ว่าจะยืน เดิน นั่ง นอน มันมีอยู่ทุกเวลาเพราะอะไร ? เพราะเรามีความรู้อยู่
- 7. ในเวลานี้ เราจึงเรียนอยู่กลางธรรมะ จะเดินไปข้างหน้า...ก็ถูกธรรมะ จะถอยไปข้างหลัง...ก็ถูกธรรมะ ท่านจึงให้มี "สติ"ถ้ามีสติแล้ว มันจะเห็นกาลังใจของตน เห็นจิตของตน ความรู้สึกนึกคิดของตัวเองเป็นอย่างไร ก็ต้องรู้ รู้ถึงที่แล้ว ก็รู้แจ้งแทงตลอด ...เมื่อมันรอบรู้อยู่เช่นนี้ การประพฤติปฏิบัติ มันก็ถูกต้องดีงามเท่านั้นแหละ
- 8. เธอจงระวัง ความคิด ของเธอ เพราะความคิดของเธอ จะกลายเป็นความประพฤติของเธอ เธอจงระวัง ความประพฤติ ของเธอ เพราะความประพฤติของเธอ จะกลายเป็นความเคยชินของเธอ เธอจงระวังความ เคยชิน ของเธอ เพราะความเคยชินของเธอ จะกลายเป็นอุปนิสัยของเธอ เธอจงระวัง อุปนิสัย ของเธอ เพราะอุปนิสัยของเธอ จะกาหนดชะตากรรมของเธอชั่วชีวิต
- 9. เราเห็นแล้วว่า ถ้วยใบนี้ เอาไว้ที่ไหน...มันก็ต้องแตก จานนี่ เอาไว้ที่ไหน...ก็ต้องแตก แต่เราก็ต้องสอนเด็กว่า ล้างให้มันสะอาด เก็บไว้ให้ดี เราก็ต้องสอนเด็กอย่างนี้ ตามสมมุติอย่างนี้ เพื่อเราจะใช้ถ้วยนี้นาน ๆ อันนี้เรารู้จักธรรมะ เอาธรรมะมาปฏิบัติ ถ้าเห็นว่า อันนี้มันจะแตกอยู่แล้ว เราบอก เออ! ช่างมันเถอะลูก กินแล้วก็ไม่ต้องล้างมันหรอก จะตกก็ช่างมันเถอะ ไม่ใช่ของเราหรอก เอาทิ้งไว้ที่ไหนก็ได้ มันจะแตกอยู่แล้ว อย่างนี้ก็เป็นคนโง่ไป
- 10. ถ้าเราเป็น "ผู้รู้สมมุติ" อันนี้ เมื่อมันเจ็บไข้...ก็หาหยูกยาให้มันกิน เมื่อมันร้อน...ก็อาบน้าให้มัน เมื่อมันเย็น...ก็หาความอบอุ่นให้มัน เมื่อมันหิว...ก็หาข้าวให้มันกิน แต่ให้เรารู้ว่า ให้ข้าวมันกิน...มันก็จะตายอยู่ แต่ในเวลานี้ ยังไม่ถึงคราวจะตาย เหมือนถ้วยใบนี้...ยังไม่แตก ก็รักษาถ้วยใบนี้...ให้มัน "เกิดประโยชน์" เสียก่อน
- 11. "ตัวปัญญา" กับ "ตัวสมาธิ" นี้ เมื่อเราพูดแยกกันออก คล้าย ๆ กับคนละตัว จริง ๆ มันตัวเดียวกันนั่นเองแหละ ตัวปัญญา มันเป็นเครื่องเคลื่อนไหวของสมาธิเท่านั้น คือ มันออกจากจิตนี้แหละ แต่มันแยกกันออกไป มันเป็นคนละลักษณะ เหมือนมะม่วงใบนี้ ลูกมะม่วงใบนี้มันเล็ก ๆ แล้วมันก็โตขึ้นมาอีก แล้วก็มันสุก แล้วมันจะเน่า มะม่วงใบนี้ ก็คือ มะม่วงใบเดียวกัน มันเล็ก...ก็ใบนี้ มันโตขึ้นมา...ก็ใบนี้ มันสุก...ก็ใบนี้ แต่มันเปลี่ยนลักษณะ อาการอย่างหนึ่งท่านเรียกว่า ... สมาธิ อาการอย่างหนึ่งท่านเรียกว่า ... ปัญญา ความเป็นจริง ศีล สมาธิ ปัญญา นี่คือของอันเดียวกัน ไม่ใช่คนละอย่าง
- 12. ฟังธรรมศึกษาธรรม ... ในคัมภีร์แล้วไม่นามา “ปฏิบัติ” ก็เหมือนกับถือผลไม้ไว้เท่านั้น ยังไม่ได้กิน ยังไม่ได้ลิ้มรส ก็ไม่เกิดประโยชน์อะไร
- 13. การไม่กระทาบาปนั้น...มันเลิศที่สุด บางคนบางคราวโจรมันก็ให้ได้ มันก็แจกได้ แต่ว่าจะพยายามสอนให้มันหยุดเป็นโจรนั่นนะ มันยากที่สุด การจะละความชั่ว ไม่กระทาผิด...มันยาก "การทาบุญ" โจรมันก็ทาได้ มันเป็น..."ปลายเหตุ" "การไม่กระทาบาป"ทั้งหลายทั้งปวงนั้นนะ เป็น..."ต้นเหตุ"
- 15. ตามความเป็นจริงแล้ว โลกที่เราอยู่นี้ไม่มีอะไรทาไมใครเลย ไม่มีอะไรจะเป็นที่วิตกวิจารย์เลย ไม่มีอะไรที่น่าจะร้องไห้หรือหัวเราะ เพราะมันเป็นเรื่องอย่างนั้นธรรมดาๆ แต่เราพูดธรรมดาได้ แต่มองไม่เห็นธรรมดา แต่ถ้าเรารู้ธรรมะสม่าเสมอ ไม่มีอะไรเป็นอะไรแล้ว มันเกิดมันดับของมันอยู่อย่างนั้น เราก็สงบ
- 16. พระพุทธศาสนาไม่มีอานาจอะไรเลย แม้ก้อนทองคาก็ไม่มีราคา ถ้าเราไม่มารวมกันว่ามันเป็นโลหะที่ดีมีราคา ทองคามันก็ถูกทิ้งเหมือนก้อนตะกั่วเท่านั้นแหละ พระพุทธศาสนาตั้งไว้มีอยู่ แต่ถ้าเราไม่ประพฤติปฏิบัติ จะไปมีอานาจอะไรเล่า อย่างธรรมะเรื่องขันติมีอยู่แต่เราไม่อดทนกัน มันจะมีอานาจอะไรไหม?
- 18. ถ้าเราเอาชนะตัวเอง มันก็จะชนะทั้งตัวเองชนะทั้งคนอื่น ชนะทั้งอารมณ์ ชนะทั้งรูป ทั้งเสียง ทั้งกลิ่นทั้งรส ทั้งโผฎัฐพพะ เป็นอันว่าชนะทั้งหมด
- 25. บริขารทั้งปวงเป็นเพียงเครื่องประดับขันธ์ห้าเท่านั้น การไม่รู้จักประมาณในการบริโภคบริขาร มีความกังวลในการจัดหา ย่อมเป็นการยุ่งยาก ขาดการปฏิบัติธรรม ย่อมไม่ได้รับผลอันตนพึงปรารถนา
- 26. เปรียบเสมือนกับการเลี้ยงควาย จิตของเราก็เหมือนควาย อารมณ์คือต้นข้าวผู้รู้เหมือนเจ้าของเวลาเราไปเลี้ยงควายทาอย่างไรปล่อยมันไป แต่เราพยายามดูมันอยู่ ถ้ามันพยายามเดินไปใกล้ต้นข้าว ก็ตวาดมัน ควายได้ยินก็จะถอยออกไป แต่เราอย่าเผลอะนะถ้ามันดื้อไม่ฟังเสียง ก็เอาไม้ฆ้องฟาดมันจริงๆมันจะไปไหนเสีย
- 27. มีชาวต่างประเทศถามหลวงพ่อว่า ชีวิตพระเป็นอย่างไร? หลวงพ่อคิดว่าตอบอย่างไรก็ไม่เข้าใจแน่เพราะเขายังไม่รู้จักพระ จึงตอบไปว่า ถึงปลาจะบอกว่าอยู่ในน้าเป็นอย่างไรนกก็ไม่มีทางจะรู้ได้ ตราบใดที่นกยังไม่เป็นปลา