Ενδιαφέρον - από το διαδίκτυο

1. ΤΑ ΠΡΟΤΥΠΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ
ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΕΡΓΩΝ ΤΕΧΝΗΣ ΜΙΑ….ΑΦΡΟΔΙΤΗ!
H Ιταλίδα καλλιτέχνης Άννα Ουτόπια Τζιορντάνο, στο project της, “Αφροδίτη”, “μιξάρει”
κάποια από τα πιο διάσημα γυμνά στην ιστορία της τέχνης με Photoshop.
Ουσιαστικά, αλλάζει τα γυναικεία πρότυπα ομορφιάς του χτες σε αυτά που παρουσιάζονται ως
ιδανικά σήμερα. Ρωτά, “Τι θα είχε συμβεί αν τα αισθητικά στάνταρντ της κοινωνίας μας ανήκαν στο
συνολικό ασυνείδητο των μεγάλων καλλιτεχνών του παρελθόντος;”
Το τολμηρό εγχείρημα της καλλιτέχνιδος μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν τα εξαιρετικά
αδύνατα κορίτσια του χτες, αυτά που σήμερα εξιδανικεύονται από τη βιομηχανία της μόδας, κοιτούσαν
με ζήλια τους αναγεννησιακούς και pin-up σωματότυπους της εποχής τους.
Τα αποτελέσματα αυτής της δουλειάς είναι εντυπωσιακά, ριζικά και ποικίλα. Ενώ σε
ορισμένους πίνακες τα γυναικεία σώματα δείχνουν πράγματι πιο ελκυστικά έχοντας μικρότερη μέση ή
περιφέρεια, άλλων οι μορφές φαίνονται υπερβολικά εφηβικές ή ατροφικές.
Δείτε το “πριν” και “μετά” του κάθε πίνακα.
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ - WILLIAM ADOLPHE (1879)
Ο Ουίλιαμ - Αντολφ Μπουγκερώ (William Adolphe Bouguereau, λα ροσελ, 30
Νοεμβρίου 1825 – 19 Αυγούστου 1905) ήταν καταξιωμένος γάλλος ακαδημαϊκός και ζωγράφος του
19ου αιωώνα. Εξύμνησε το γυναικείο γυμνό σώμα με τεχνική αρτιότητα, χρησιμοποιώντας ως
πρόσχημα μια καλυμμένη μυθολογική θεματολογία.
Τα έργα των ακαδημαϊκών ζωγράφων, ως «μεγάλες μυθολογικες μηχανες» (grandes machines
mythologiques), ανταποκρίνονταν στις απαιτήσεις του κοινού της εποχής τους και συνδύαζαν, όπως
γράφει ο ιστορικός τέχνης Έντουαρντ Λουσυ-Σμιθ, «την ερωτική διέγερση με την ευπρέπεια». Ο
καλλιτέχνης που εκφράζει περισσότερο από κάθε άλλον τη φιληδονία του 19ου αιώνα ήταν ο
Μπουγκερώ. Ο πίνακας του «Νύμφες και Σάτυρος» (1873) αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα του ύφους
του. Στο ίδιο ύφος είναι και η μυθολογική σύνθεσή του «Οι Ορειάδες» (1902), όπου απεικονίζονται
ερεθισμένοι ερωτικά σάτυροι να παρακολουθούν μια ομάδα από αέρινες γυμνές νύμφες.

2. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ - ALEXANDRE CABANEL
Ο Καμπανέλ γεννήθηκε στο Μονπελιέ, Hérault. Ζωγράφισε ιστορικά, κλασικά και
θρησκευτικά θέματα, στο ακαδημαϊκό στυλ. Ήταν επίσης γνωστός ως ζωγράφος πορτρέτων. Σύμφωνα
με το Diccionario Enciclopedico Salvat, ο Καμπανέλ είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος της pompier
τέχνης και ο Ναπολέων ΙΙΙ τον προτιμούσε για ζωγράφο του.
Εισήλθε στην École des Beaux-Arts στο Παρίσι σε ηλικία δεκαεπτά ετών. Ο Καμπανέλ
μελετούσε με τον Φρανσουά-Εντουάρ Πικό και εισήλθε στο σαλόνι του Παρισιού για πρώτη φορά το
1844 και κέρδισε την υποτροφία Prix de Rome το 1845 σε ηλικία είκοσι δύο ετών. Ο Καμπανέλ
εκλέχτηκε μέλος του Ινστιτούτου το 1863 και διορίζεται καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών )École
des Beaux-Arts) το ίδιο έτος.
Ήταν στενά συνδεδεμένος με το σαλόνι του Παρισιού: Εξελέγη τακτικά με την κριτική
επιτροπή και οι μαθητές του θα μπορούσαν να υπολογιστούν σε πάνω από 100. Μέσω αυτών ο
Καμπανέλ έκανε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο καλλιτέχνη της γενιάς του για το σχηματισμό
του χαρακτήρα της μπελ επόκ στη γαλλική ζωγραφική. Η άρνησή του μαζί με τον William-Adolphe
Bouguereau να επιτρέψει στον ιμπρεσιονιστή ζωγράφο Εντουάρ Μανέ και άλλους ζωγράφους να
εκθέσουν τα έργα τους στο Σαλόνι του 1863 οδήγησε στην ίδρυση του "Σαλονιού της άρνησης".
Ο πίνακάς του Η Γέννηση της Αφροδίτης είναι ένα από τα πιο γνωστά παραδείγματα
ακαδημαϊσμού του 19ου αιώνα. Ο πίνακας αγοράστηκε από τον αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ'.
Μαθητής του ήταν ο `Ελληνας ζωγράφος Ιάκωβος Ρίζος (1849-1926).

3. Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ - BOTTICELLI (1484-1486)
Ο Αλεσσάντρο ντι Μαριάνο Φιλιπέπι (Alessandro di Mariano di Vanni Filipepi)
(1444/1445 – 17 Μαΐου 1510), γνωστός περισσότερο ως Σάντρο Μποττιτσέλλι[1], (Sandro Botticelli)
ήταν διακεκριμένος Ιταλός ζωγράφος της αναγέννησης. Αποτέλεσε έναν από τους πιο γνωστούς και
επιτυχημένους καλλιτέχνες της εποχής του, του οποίου η φήμη άρχισε να εξανεμίζεται κατά τις αρχές
του 16ου αιώνα, όταν οι φιλοσοφικές ιδέες που διαπερνούσαν τους πίνακές του άρχισαν να
εκτοπίζονται. Το ενδιαφέρον για το έργο του αναθερμάνθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, αποκτώντας
τη θέση και την αναγνώριση που κατέχει μέχρι σήμερα.

4. Αφροδίτη του Ουρμπίνο – Tiziano (1538)
O Τιτσιάνο Βετσέλλιο (Tiziano Vecellio ή Vecelli, π. 1485/90 - 27 Αυγούστου 1576), ευρύτερα
γνωστός και ως Τισιανός ή Τιτσιάνο, ήταν Ιταλός ζωγράφος της Αναγέννησης. Ανήκει στη σχολή της
Βενετίας και θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους ζωγράφους της [1], του οποίου το έργο
αντιπροσωπεύει τη μετάβαση από την παράδοση του 15ου αιώνα στην τεχνοτροπία που υιοθετήθηκε
κατά τον 16ο. Επηρέασε σημαντικούς ζωγράφους του επόμενου αιώνα, όπως τον Ρούμπενς και
τον Βελάσκεθ[2]. Διακρίθηκε εξίσου σε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, φιλοτεχνώντας προσωπογραφίες,
αλληγορίες, θρησκευτικά έργα, ιστορικές και μυθολογικές σκηνές.
Καταγόταν από ευυπόληπτη οικογένεια, αρκετά μέλη της οποίας ασχολήθηκαν επίσης με τη
ζωγραφική. Ο ίδιος εκπαιδεύτηκε στο εργαστήριο του Τζιοβάννι Μπελλίνι και τα πρώιμα έργα του
εμφανίζουν έντονες επιδράσεις από το ύφος του Τζορτζόνε. Έζησε και εργάστηκε κατά το μεγαλύτερο
μέρος της ζωής του στη Βενετία, ωστόσο η πληθώρα παραγγελιών που ανέλαβε για βασιλείς και

5. άλλους ευγενείς της ιταλικής επικράτειας, ευνόησε τη διάδοση της φήμης του πέρα από τα σύνορα της
γενέτειράς του. Υπήρξε ένας από τους πλέον διακεκριμένους ζωγράφους της εποχής του, που έχαιρε
μεγάλης αναγνώρισης. Στο εργαστήριο του μαθήτευσε πιθανότατα οΔομήνικος Θεοτοκόπουλος και
ο Τζιάκοπο Τιντορέττο, αν και είναι εν γένει δύσκολο να αναγνωριστούν συνεχιστές του έργου του.
Αγγελική Φραδελάκη Α2