2. Ο χρόνος κυλούσε
παράξενα στο δάσος.
Θρόιζε μαζί με τα
πράσινα φύλλα της
άνοιξης ή έπεφτε αργά
μαζί με τις νιφάδες του
χιονιού. Έσταζε από τα
κλαδιά μαζί με τις
σταγόνες της
φθινοπωρινής βροχής ή
χόρευε σαν
διαμαντόσκονη στις
αχτίδες του
καλοκαιριάτικου ήλιου.
Κυλούσε μαζί με τη ζωή
και γινόταν ένα μ’ αυτή.
3. Υπήρχαν πλάσματα στο δάσος σαν τα Εφήμερα, τα μικρά έντομα που
φτερούγιζαν πάνω από τα ρυάκια τον Μάη και που ζούσαν μονάχα μια
μέρα. Ήταν περίεργο όταν σκεφτόσουν πως μόλις και προλάβαιναν να
δουν μια δεύτερη ανατολή, αν το προλάβαιναν κι αυτό.
https://img.huffingtonpost.com/
4. Υπήρχαν άλλα ζωάκια που ζούσαν πολλά ή λίγα καλοκαίρια και χειμώνες.
Και τέλος, υπήρχαν οι πράσινοι γίγαντες, τα δέντρα, που κανένας δεν
ήξερε πόσο ζούσαν. Τα ίδια το ήξεραν, αλλά τα δέντρα ένιωθαν τόσο
διαφορετικά τον χρόνο!
Τα μικρά Εφήμερα όμως ζούσαν με τον τρόπο τους σε μία μέρα όσο
ζούσαν τα δέντρα σε
εκατοντάδες χρόνια.
Μόνο ο ήλιος μετρούσε
τη ζωή με αυγές και
δειλινά. Τα πλάσματα
του δάσους ήξεραν
μόνο ότι ζούσαν μια
ολόκληρη ζωή, και το
τι μετρούσε ο ήλιος δεν
είχε καμιά σημασία.
Έτσι κι αλλιώς,
ο ήλιος έλαμπε για όλα.
https://inaturalist-open-data.s3.amazonaws.com/
5. Το πόσο καιρό έμεινε ο
Πορκιουπίνος, ο σκαντζόχοιρος, με
τον Τιμ, τον σκίουρο, είναι ένα ερώτη-
μα που μπορεί να ενδιέφερε μόνο
τους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι
δεν ανήκαν στον κόσμο του δάσους.
Τα πλάσματα που ζούσαν εκεί δεν
ήξεραν τα ρολόγια, αλλά, κι αν ακόμη
τα ήξεραν, είναι σίγουρο ότι δε θα
ενδιαφέρονταν γι’ αυτά.
Υπήρχε η ώρα του φαγητού και η
ώρα του ύπνου. Υπήρχε η ώρα που
έκανε κρύο, ζέστη, που είχε βροχή ή
αέρα. Και κάποτε έφτανε η ώρα που
το κάθε πλάσμα χανόταν και οι
γείτονές του δεν το ξανάβλεπαν ποτέ.
Όλα αυτά ήταν φυσικά. Αλλά ο χρόνος
που ξέρουν τα ρολόγια ήταν κάτι
αφύσικο για το δάσος.
6. Τι είδους κειμένου είναι αυτό που μόλις διαβάσαμε;
Ποιος είναι ο τόπος;
Ποιος είναι ο χρόνος;
Ποιοι είναι οι ήρωες; Τι μας ανεφέρει ο συγγραφέας για τον καθένα
από αυτούς;
9. Τα εφημερόπτερα ονομάζονται επίσης και «έντομα μιας ημέρας», λόγω της μικρής διάρκειας
ζωής τους. Υπάρχουν 2500 διαφορετικά είδη στον κόσμο. Μέσα σε αυτό το σύντομο χρονικό
διάστημα της ζωής, σχηματίζουν ομάδες και κινούνται μαζί όλες τις διαθέσιμες επιφάνειες.
10.
11. Σήμερα είναι γνωστά περίπου 2.100 διαφορετικά είδη, αλλά πιστεύεται πως
υπάρχουν πολύ περισσότερα. Το μέγεθός τους κυμαίνεται μεταξύ ενός χιλιοστού και
80 χιλιοστών χωρίς τις ουραίες αποφύσεις. Τα συναντάμε σε όλο τον κόσμο εκτός
από κάποιες πολύ κρύες περιοχές και μερικά νησιά.
https://www.facebook.com/taomepua/
20. Όταν θέλουμε να δείξουμε στη γλώσσα μας πότε γίνεται κάτι, χρησιμοποιούμε
επίσης:
Θυμάστε περισσότερα;
21.
22. Όταν θέλουμε να δείξουμε στη γλώσσα μας πότε γίνεται κάτι, χρησιμοποιούμε
επίσης:
Μπορείτε να σκεφτείτε περισσότερες;
23. Φράσεις χρόνου
στην αρχή, μετά από λίγο, κάθε μέρα, κάθε χρόνο, μετά από δύο ώρες,
τον προηγούμενο χρόνο, από την επόμενη εβδομάδα, σε λίγο, λίγο πριν
το δειλινό, αμέσως μετά το μεσημεριανό, στο τέλος, ως το πρωί, πριν το
μεσημέρι, προς το απογευματάκι, μέχρι το βράδυ κ.ά.
Πείτε μια πρόταση που να έχει μέσα φράση χρόνου.
24. Όταν θέλουμε να δείξουμε στη γλώσσα μας πότε γίνεται κάτι, χρησιμοποιούμε
επίσης:
Μπορείτε να σκεφτείτε κι άλλες;
25. Χρονικές προτάσεις
Είναι προτάσεις που ξεκινούν με κάποιο χρονικό σύνδεσμο (όταν, σαν, ενώ,
καθώς, αφού, προτού,πριν, πριν να, μόλις, όποτε, αφότου, ώσπου,
όσο που κ.ά.) και χωρίζονται με κόμμα από την κύρια πρόταση.
Στο παρακάτω κείμενο ας υπογραμμίσουμε τις χρονικές προτάσεις
και ας κυκλώσουμε τις Κύριες προτάσεις.
Όταν ξυπνάω κάνω τα εξής: Αφού πλύνω το πρόσωπό μου, ντύνομαι και
χτενίζομαι. Μόλις τελειώσω, τρώω το πρωινό μου, ενώ η μητέρα μου
αρχίζει να μαγειρεύει το μεσημεριανό φαγητό. Όταν φτάσει το σχολικό,
βγαίνω στον δρόμο. Μερικές φορές μόλις που το προλαβαίνω! Ώσπου
να πάω στο σχολείο, συζητάω με τους συμμαθητές μου.
27. Ο χρόνος κυλούσε παράξενα στο δάσος. Θρόιζε μαζί με τα πράσινα φύλλα
της άνοιξης ή έπεφτε αργά μαζί με τις νιφάδες του χιονιού. Έσταζε από τα
κλαδιά μαζί με τις σταγόνες της φθινοπωρινής βροχής ή χόρευε σαν
διαμαντόσκονη στις αχτίδες του καλοκαιριάτικου ήλιου. Κυλούσε μαζί με τη
ζωή και γινόταν ένα μ’ αυτή.
Υπήρχαν πλάσματα στο δάσος σαν τα Εφήμερα, τα μικρά έντομα που
φτερούγιζαν πάνω από τα ρυάκια τον Μάη και που ζούσαν μονάχα μια μέρα.
Ήταν περίεργο όταν σκεφτόσουν πως μόλις και προλάβαιναν να δουν μια
δεύτερη ανατολή, αν το προλάβαιναν κι αυτό. Υπήρχαν άλλα ζωάκια που ζού-
σαν πολλά ή λίγα καλο καίρια και χειμώνες. Και τέλος, υπήρχαν οι πράσινοι
γίγαντες, τα δέντρα, που κανένας δεν ήξερε πόσο ζούσαν. Τα ίδια το
ήξεραν, αλλά τα δέντρα ένιωθαν τόσο διαφορετικά τον χρόνο!
ΠΡΟΦΟΡΙΚΑ
28. Τα μικρά Εφήμερα όμως ζούσαν με τον τρόπο τους σε μία μέρα όσο ζού-
σαν τα δέντρα σε εκατοντάδες χρόνια. Μόνο ο ήλιος μετρούσε τη ζωή με
αυγές και δειλινά. Τα πλάσματα του δάσους ήξεραν μόνο ότι ζούσαν μια
ολόκληρη ζωή, και το τι μετρούσε ο ήλιος δεν είχε καμιά σημασία. Έτσι κι
αλλιώς, ο ήλιος έλαμπε για όλα.
Το πόσο καιρό έμεινε ο Πορκιουπίνος, ο σκαντζόχοιρος, με τον Τιμ, τον
σκίουρο, είναι ένα ερώτημα που μπορεί να ενδιέφερε μόνο τους ανθρώπους,
αλλά οι άνθρωποι δεν ανήκαν στον κόσμο του δάσους. Τα πλάσματα που
ζούσαν εκεί δεν ήξεραν τα ρολόγια, αλλά, κι αν ακόμη τα ήξεραν, είναι
σίγουρο ότι δε θα ενδιαφέρονταν γι’ αυτά.
Υπήρχε η ώρα του φαγητού και η ώρα του ύπνου. Υπήρχε η ώρα που
έκανε κρύο, ζέστη, που είχε βροχή ή αέρα. Και κάποτε έφτανε η ώρα που το
κάθε πλάσμα χανόταν και οι γείτονές του δεν το ξανάβλεπαν ποτέ. Όλα αυτά
ήταν φυσικά. Αλλά ο χρόνος που ξέρουν τα ρολόγια ήταν κάτι αφύσικο για το
δάσος.
Γιώργος Μπόντης, Λαμπερά αγκάθια, εκδ. Πατάκη, Αθήνα, 2004
29. Γιώργος Μπόντης,
Λαμπερά αγκάθια, εκδ. Πατάκη, Αθήνα,
2004
Αυτή είναι η κεφάτη ιστορία της πιο τρελής και
παράδοξης παρέας που υπήρξε ποτέ, μιας
παρέας που θέλησε να κυνηγήσει την ομορφιά
και το όνειρο σ' έναν κόσμο ασχήμιας, όπου τα
όνειρα θεωρούνται εξωπραγματικά.
Είναι η ιστορία του Πορκιουπίνου, ενός μικρού
σκαντζόχοιρου που -άγνωστο γιατί- γεννήθηκε
με τη μορφή αυτή για την ανθρώπινη. Και,
φυσικά, είναι και η ιστορία των αμέτρητων
ποικιλόμορφων φίλων τους, που βάλθηκαν να
αποδείξουν ότι όταν κυνηγάς την ομορφιά και
το όνειρο δεν έχει καμία σημασία κατά πόσον
έχεις μαλλιά, πούπουλα η αγκάθια. Αρκεί να
έχεις κέφι, διάθεση για περιπέτεια και πίστη
στην ιδέα ότι τα όνειρα μπορεί να γίνουν
πραγματικότητα. Κοντολογίς είναι μια ιστορία
πέρα για πέρα αληθινή.
