1. Musika: Beethoven.Romance para violin.Musika: Beethoven.Romance para violin.
Present:B.Areskurrinaga HCPresent:B.Areskurrinaga HC
Euskaraz:D- AmundarainEuskaraz:D- Amundarain
José Antonio Pagola
Rede evanxelizadoraRede evanxelizadora BUENAS NOTICIASBUENAS NOTICIAS
Invita a buscar a experiencia dun Deus Bo.Invita a buscar a experiencia dun Deus Bo.
Pásao.Pásao. 23 de marzo de 2014
3º Coresma (A)
Xoán 4, 5 - 42
A g u s t o
C o n D e u s

2. A escena é cativadora.A escena é cativadora.
Canso do camiño, Xesús sentaCanso do camiño, Xesús senta
onda o manancial de Xacob.onda o manancial de Xacob.
Axiña chega unha muller a sacar auga.Axiña chega unha muller a sacar auga.
Pertence a un pobo semipagán,Pertence a un pobo semipagán,
desprezado polos xudeusdesprezado polos xudeus..

3. Con toda espontaneidade,Con toda espontaneidade,
Xesús inicia o diálogo.Xesús inicia o diálogo.
Non sabe mirar a ninguénNon sabe mirar a ninguén
con desprezo, senón concon desprezo, senón con
tenrura grande.tenrura grande.
““Muller, dáme de beber”Muller, dáme de beber”..

4. A muller
queda
sorprendida.
Como se atreve
a entrar en
contacto cunha
samaritana?
Como se
rebaixa a falar
cunha muller
descoñecida?

5. As palabras de XesúsAs palabras de Xesús
sorprenderana aínda máis:sorprenderana aínda máis:
““Se coñeceses o don de DeusSe coñeceses o don de Deus
e quen é o que che pide dee quen é o que che pide de
beber, pediríaslle ti, e elbeber, pediríaslle ti, e el
daríache da auga da vida”daríache da auga da vida”..

6. Son moitas as persoasSon moitas as persoas
que, ao longo destesque, ao longo destes
anos, se foronanos, se foron
afastando de Deus,afastando de Deus,
sen apenas advertir osen apenas advertir o
que realmente estabaque realmente estaba
ocorrendoocorrendo
no seu interior.no seu interior.
Hoxe Deus resúltallesHoxe Deus resúltalles
un “ser estraño”.un “ser estraño”.
Todo o que estáTodo o que está
relacionado con el,relacionado con el,
parécelles baleiro eparécelles baleiro e
sen sentido: un mundosen sentido: un mundo
infantil, cada vez máisinfantil, cada vez máis
afastado.afastado.

7. Enténdoos. Sei o que poden sentir.Enténdoos. Sei o que poden sentir.
Tamén eu me fun afastando pouco aTamén eu me fun afastando pouco a
pouco daquel “Deus da miñapouco daquel “Deus da miña
infancia” que espertaba dentro deinfancia” que espertaba dentro de
min tantos medos, desazón emin tantos medos, desazón e
malestar.malestar.

8. Probablemente, sen Xesús nunca meProbablemente, sen Xesús nunca me
tivese encontrado cun Deus quetivese encontrado cun Deus que
hoxe é para min un Misterio dehoxe é para min un Misterio de
bondade: unha presenza amigable ebondade: unha presenza amigable e
acolledora en quen podo confiaracolledora en quen podo confiar
sempre.sempre.

9. Nunca me atraíu a tarefa de
verificar a miña fe con probas
científicas: creo que é un erro
tratar o misterio de Deus como
se fose un obxecto de
laboratorio.
Tampouco os dogmas relixiosos meTampouco os dogmas relixiosos me
axudaron a encontrarme con Deus.axudaron a encontrarme con Deus.
Sinxelamente, deixeime conducir por unhaSinxelamente, deixeime conducir por unha
confianza en Xesús que foi medrando cosconfianza en Xesús que foi medrando cos
anos.anos.

10. Só diría que Xesús me
trouxo a vivir a fe en
Deus de maneira sinxela
desde o fondo do meu
ser.
Non sabería dicir exactamente
como se sostén hoxe a miña fe
no medio dunha crise relixiosa
que me sacode tamén
a min como a todos.

11. Se eu escoito,
Deus non se
cala.
Se eu me
abro, el non
se encerra.
Se eu me
confío,
acólleme.
Se eu me
entrego, el
sostenme.
Se eu me
afundo, el
érgueme.

12. Creo que a experiencia primeira e máis
importante é encontrarnos a gusto con Deus
porque o percibimos como unha “presenza
salvadora”.

13. Cando unha
persoa sabe o
que é vivir a
gusto con Deus
porque, a pesar
da nosa
mediocridade,
os nosos erros e
egoísmos, el nos
acolle tal como
somos,
e nos impulsa a
enfrontarnos á
vida con paz,
difícilmente
abandonará a fe.

14. Moitas persoas están hoxe abandonando aMoitas persoas están hoxe abandonando a
Deus antes de telo coñecido.Deus antes de telo coñecido.
Se coñecesen a experiencia de Deus queSe coñecesen a experiencia de Deus que
Xesús contaxia, buscaríano.Xesús contaxia, buscaríano.

15. A GUSTO CON DEUS
A escena é cativadora. Canso do camiño, Xesús senta onda o manancial de Xacob. Axiña chega
unha muller a sacar auga. Pertence a un pobo semipagán, desprezado polos xudeus. Con toda espontaneidade,
Xesús inicia o diálogo. No sabe mirar a ninguén con desprezo, senón con tenrura grande. “Muller, dáme de
beber”.
A muller queda sorprendida. Como se atreve a entrar en contacto cunha samaritana? Como se
rebaixa a falar cunha muller descoñecida? As palabras de Xesús sorprenderana aínda máis: “Se coñeceses o
don de Deus e quen é o que che pide de beber, pediríaslle ti, e el daríache da auga da vida”.
Son moitas as persoas que, ao longo destes anos, se foron afastando de Deus, sen apenas advertir o
que realmente estaba ocorrendo no seu interior. Hoxe Deus resúltalle un “ser estraño”. Todo o que está
relacionado con el, parécelles baleiro e sen sentido: un mundo infantil, cada vez máis afastado.
Enténdoos. Sei o que poden sentir. Tamén eu me fun afastando pouco a pouco daquel “Deus da miña
infancia” que espertaba dentro de min tantos medos, desazón e malestar. Probablemente, sen Xesús nunca me
tivese encontrado cun Deus que hoxe é para min un Misterio de bondade: unha presenza amigable e acolledora
en quen podo confiar sempre.
Nunca me atraíu a tarefa de verificar a miña fe con probas científicas: creo que é un erro tratar o
misterio de Deus como se fose un obxecto de laboratorio. Tampouco os dogmas relixiosos me axudaron a
encontrarme con Deus. Sinxelamente deixeime conducir por unha confianza en Xesús que foi crecendo cos anos.
Non sabería dicir exactamente como se sostén hoxe a miña fe no medio dunha crise relixiosa que me
sacode tamén a min como a todos. Só diría que Xesús me trouxo a vivir a fe en Deus de maneira sinxela desde o
fondo do meu ser. Se eu escoito, Deus no se cala. Se eu me abro, el non se encerra. Se eu me confío, acólleme.
Se eu me entrego, el sosténme. Se eu me afundo, el érgueme.
Creo que a experiencia primeira e máis importante é encontrarnos a gusto con Deus porque o
percibimos como unha “presenza salvadora”. Cando unha persoa sabe o que é vivir a gusto con Deus porque, a
pesar da nosa mediocridade, os nosos erros e egoísmos, el nos acolle tal como somos, e nos impulsa a
enfrontarnos á vida con paz, dificilmente abandonará a fe. Moitas persoas están hoxe abandonando a Deus antes
de telo coñecido. Se coñecesen a experiencia de Deus que Xesús contaxia, buscaríano.
José Antonio Pagola