1. 5 de xuño de 2016
10º Tempo ordinario – C
(Lucas 7, 11-17)
José Antonio Pagola
Presentación: B. Areskurrinaga HC
Euskaraz: D. Amundarain
Música: Edelweiss
O sufrimento
Ha ser tomado en serio
2. Xesús chega a Naín cando na pequenaXesús chega a Naín cando na pequena
aldea se está a vivir un feito moi triste.aldea se está a vivir un feito moi triste.
Xesús vén do camiño, acompañado dosXesús vén do camiño, acompañado dos
seus discípulos e dun gran xentío.seus discípulos e dun gran xentío.
3. Da aldea sae un cortexo fúnebreDa aldea sae un cortexo fúnebre
camiño do cemiterio.camiño do cemiterio.
Unha nai viúva, acompañada polos seusUnha nai viúva, acompañada polos seus
veciños, leva a enterrar seu único fillo.veciños, leva a enterrar seu único fillo.
4. En poucas palabras, Lucas describiunos
a tráxica situación da muller.
É unha viúva, sen esposo que a coide e protexa naquela
sociedade controlada polos varóns.
Quedáballe só un fillo, pero tamén este acaba de morrer.
A muller non di nada. Só chora a súa dor.
Que será dela?
5. O encontro foi inesperado.
Xesús viña anunciar tamén en Naín
a Boa Nova de Deus. Cal será a súa reacción?
Segundo o relato, «o Señor mirouna, conmoveuse e
díxolle: Non chores».
É difícil describir mellor o Profeta da compaixón de Deus.
6. Non coñece a muller, pero míraa detidamente.
Capta a súa dor e soidade, e conmóvese ata
as entrañas.
O abatemento daquela muller chégalle ata
dentro. A súa reacción é inmediata: «Non
chores». Xesús non pode ver a ninguén
chorando. Necesita intervir.
7. Non o pensa dúas veces.Non o pensa dúas veces.
Achégase ao féretro, detén o enterro e di ao morto:Achégase ao féretro, detén o enterro e di ao morto:
«Rapaz, falo contigo, érguete»«Rapaz, falo contigo, érguete»..
Cando o mozo se reincorpora e comezaCando o mozo se reincorpora e comeza
a falar, Xesúsa falar, Xesús «entrégallo a súa nai»«entrégallo a súa nai»
para que deixe de chorar. De novo están xuntos.para que deixe de chorar. De novo están xuntos.
A nai xa non estará soa.A nai xa non estará soa.
8. Todo parece sinxelo. O relato no insiste no aspectoTodo parece sinxelo. O relato no insiste no aspecto
prodixioso do que acaba de facer Xesús. Invita os seusprodixioso do que acaba de facer Xesús. Invita os seus
lectores a que vexan nel a revelación de Deus comolectores a que vexan nel a revelación de Deus como
Misterio de compaixón e Forza de vida, capaz de salvarMisterio de compaixón e Forza de vida, capaz de salvar
incluso da morte.incluso da morte.
É a compaixón de Deus a que fai a Xesús tan sensibleÉ a compaixón de Deus a que fai a Xesús tan sensible
ao sufrimento da xente.ao sufrimento da xente.
9. Na Igrexa temos que recuperar cantoNa Igrexa temos que recuperar canto
antes a compaixón como o estilo de vidaantes a compaixón como o estilo de vida
propio dos seguidores de Xesús.propio dos seguidores de Xesús.
Temos que rescatala dunha concepciónTemos que rescatala dunha concepción
sentimental e moralizante que asentimental e moralizante que a
desprestixiou.desprestixiou.
11. Esta compaixón é hoxe máisEsta compaixón é hoxe máis
necesaria ca nunca.necesaria ca nunca.
Desde os centros de poder,Desde os centros de poder,
todo se ten en conta antes cótodo se ten en conta antes có
sufrimento das vítimas.sufrimento das vítimas.
Funciónase como se nonFunciónase como se non
houbese doentes ninhoubese doentes nin
perdedores.perdedores.
12. Desde as comunidadesDesde as comunidades
de Xesús tense que escoitar un grito dede Xesús tense que escoitar un grito de
indignación absoluta: o sufrimento dosindignación absoluta: o sufrimento dos
inocentes ha ser tomado en serio; non pode serinocentes ha ser tomado en serio; non pode ser
aceptado socialmente como algo normal, pois éaceptado socialmente como algo normal, pois é
inaceptable para Deus.inaceptable para Deus.
El non quere ver a ninguén chorando.El non quere ver a ninguén chorando.
13. O SUFRIMENTO HA SER TOMADO EN SERIO
Xesús chega a Naín cando na pequeña aldea se está vivindo un feito moi
triste. Xesús vén do camiño, acompañado dos seus discípulos e dun gran xentío. Da aldea sae un
cortexo fúnebre camiño do cemiterio. Unha nai viúva, acompañada polos seus veciños, leva a
enterrar o seu único fillo.
En poucas palabras, Lucas descríbenos a tráxica situación da muller. É
unha viúva, sen esposo que a coide e protexa naquela sociedade controlada polos varóns.
Quedáballe só un fillo, pero tamén este acaba de morrer. A muller non di nada. Só chora a súa dor.
Que será dela?
O encontro foi inesperado. Xesús viña anunciar tamén en Naín a Boa Nova
de Deus. Cal será a súa reacción? Segundo o relato, «o Señor mirouna, conmoveuse e díxolle: Non
chores». É difícil describir mellor o Profeta da compaixón de Deus.
Non coñece a muller, pero míraa detidamente. Capta a súa dor e soidade, e
conmóvese ata as entrañas. O abatemento daquela muller chégalle ata dentro. A súa reacción é
inmediata: «Non chores». Xesús non pode ver a ninguén chorando. Necesita intervir.
Non o pensa dúas veces. Achégase ao féretro, detén o enterro e dille ao
morto: «Rapaz, falo contigo, érguete». Cando o mozo se reincorpora e comeza a falar, Xesús
«entrégallo a súa nai» para que deixe de chorar. De novo están xuntos. A nai xa non estará soa.
Todo parece sinxelo. O relato non insiste no aspecto prodixioso do que
acaba de facer Xesús. Invita os seus lectores a que vexan nel a revelación de Deus como Misterio
de compaixón e Forza de vida, capaz de salvar incluso da morte. É a compaixón de Deus a que fai
a Xesús tan sensible ao sufrimento da xente.
Na Igrexa temos que recuperar canto antes a compaixón como o estilo de
vida propio dos seguidores de Xesús. Temos que rescatala dunha concepción sentimental e
moralizante que a desprestixiou. A compaixón que esixe xustiza é o gran mandato de Xesús:
«Sede compasivos como o voso Pai é compasivo».
Esta compaixón é hoxe máis necesaria ca nunca. Desde os centros de
poder, todo se ten en conta antes có sufrimento das vítimas. Funciónase como se non houbese
doentes nin perdedores. Desde as comunidades de Xesús tense que escoitar un grito de
indignación absoluta: o sufrimento dos inocentes ha ser tomado en serio; non pode ser aceptado
socialmente como algo normal, pois é inaceptable para Deus. El non quere ver a ninguén
chorando.
José Antonio Pagola
