2. As cidades italianas amosan tres características:
1. Restos da civilización romana
2. Riqueza: dominan o comercio no Mediterráneo
3. Eran independentes (cidades-estado), cun forte “orgullo cívico”
Só Flandes amosa un nivel económico similar pero sen o pasado
clásico
Fundamentalmente burgueses e nobres, xunto aos
gobernadores: príncipes, duques ou Papas (son verdadeiros
CONDOTTIERI: Federico de Montefeltro en Urbino, Sforza en Milán
ou Gonzaga en Mantua).
Nas Repúblicas, os mecenas eran varios, ligados ás familias
máis poderosas: MÉDICI, STROZZI, RUCELLAI ou PAZZI en Florencia.
A igrexa ten un papel secundario no século XV
3. DEIXA DE SER UNHA ACTIVIDADE ARTESANAL, É ALGO
ESPIRITUAL: a concepción mental é máis importante que a plasmación
da idea.
OS ARTISTAS SON AGORA HOMES CULTOS, INVESTIGAN,
ESCRIBEN TRATADOS... É UNHA PROFESIÓN LIBERAL. Xa non son
artesáns adscritos a gremios.
IDEALISMO FRONTE AO REALISMO GÓTICO. No Renacemento
domina o NEOPLATONISMO: é unha filosofía idealista
NO SÉCULO XV ITALIANO HAI UNHA VOLTA AO MUNDO
CLÁSICO. No só nas artes plásticas, tamén na filosofía ou a política
4. A orixe está en FLORENCIA, espállase ao resto de Italia
e, coas invasións estranxeiras de Francisco I ou Carlos V,
ao resto de Europa.
NOVA VALORACIÓN DO SER HUMANO. Pasa de novo
a ser o centro de tódalas cousa e isto reflíctese na arte:
A. Na temática: desenvolvemento do retrato
B. No plantexamento da figura humana: estudos
anatómicos de Leonardo ou Miguel Anxo, por
exemplo.
PINTURA
NOVA FORMULACIÓN TEÓRICA DA ARTE CUN NOVO
PLANTEXAMENTO DA PERSPECTIVA. A base será a
xeometría de Euclides. Uso da PERSPECTIVA LINEAL
desde principios do século XV e desenvolvemento da
PERSPECTIVA AÉREA.
O PINTOR ACOMODA AS FIGURAS ÁS LIÑAS DE
PERSPECTIVA
5. PERSPECTIVA LINEAL: diminución do tamaño dos obxectos canto
máis alonxados están do primeiro plano e existencia dun punto ideal onde
converxen tódolos eixes visuais (é un efecto óptico que nos permite
calcular distancias)
PERSPECTIVA AÉREA: as figuras ao
alonxarse degradan a súa intensidade
cromática e desfigúranse os contornos
“Os obxectos que están lonxe de nós se nos aparecen máis pequenos polo
moito aire interposto entre o obxecto e o ollo, pois a cantidade de aire impide,
cando é grande, distinguir a forma deses obxectos, quedando os detalles
indiscernibles". “A distancia necesita moito aire, a cantidade de aire forma unha
capa espesa e impide ao ollo percibir as pequenas particularidades dos
obxectos". “O pintor faite apreciar as distancias variando as coloracións con
respecto ao aire interposto entre os obxectos e a vista". "Sen a perspectiva das
cores, a perspectiva lineal non bastaría para determinar as distancias". (Do
Tratado da Pintura de Leonardo).
6. ENORME INTERESE NA PINTURA POLA NATUREZA,
buscando a fidelidade na representación.
NOVA TEMÁTICA: desacralización e auxe da temática
mitolóxica, o retrato ou a paisaxe.
CAMBIO NA COR: vai ser unha cor mediatizada pola luz
(cor tonal) fronte as grandes masas de cor uniforme (cor
local)
ARQUITECTURA
DIFICULTADES PARA INSPIRARSE NO MUNDO
CLÁSICO: só hai ruínas e coñécese só o tratado de
Vitrubio
ESTUDO DAS PROPORCIÓNS: o edificio e o resultado
dun cálculo científico baseado nas matemáticas
NA CONCEPCION DO ESPAZO, PREFIREN O PLAN
CENTRAL (rotondas, cruz grega...) as igrexas teñen un
valor estético, non só relixioso.
7. NA ARQUITECTURA CIVIL, IMITAN O EDIFICIO
DOMÉSTICO ROMANO: patio central. Para as fachadas
acoden ao Coliseo coa superposición de ordes.
EsCUlTURA
MÁIS FACILIDADES PARA INSPIRARSE NO MUNDO
CLÁSICO: hai esculturas e sarcófagos
FUNDAMENTALMENTE RELIXIOSA NO SÉCULO XV.
Pero aparece a escultura monumental, o busto
conmemorativo, a de tema mitolóxico...
NOVO TRATAMENTO NA CONCEPCION DO ESPAZO:
BUSCA O VULTO REDONDO. Non haberá un punto de
vista privilexiado e o seu movemento non vén
determinado polo marco arquitectónico. Aplicará tamén as
normas da perspectiva científica para crear a ilusión do
espazo nos RELEVOS.
11. Está conformada por un
hemisferio cortado verticalmente por
dous pares de planos, paralelos entre
si, e perpendiculares aos outros
dous. Pola súa configuración final é
moi apropiado para cubrir espazos
cadrados.
De feito, se se seccionase por
un plano horizontal tanxente aos arcos
laterais só quedarían catro triángulos
esféricos que no son senón as típicas
pendentes que se utilizaron para
soportar cúpulas circulares sobre os
vértices dun cadrado.
