2. Դարեհ Առաջին թագավորի ժամանակ և դրանից հետո Պարսից
Աքեմենյան կայսրությունը աշխարհի ամենամեծ ու ամենահզոր
պետությունն էր: Պարսիկները հաղթեցին իրենց բոլոր մեծ ու փոքր
թշնամիներին, և թվում էին անհաղթ: Սակայն աշխարհում չի եղել
անհաղթ կայսրություն: Ամենահզոր աշխարհակալ պետություններն էլ
վերջիվերջո պարտվեկ են և ասպարեզ են եկել ուրիշ հզոր
պետություններ: Պարսիկների անսասան թվացող լայնածավալ
պետության պարտությունը պիտի գար արևմուտքից` փոքր
Հունաստանից: Իսկ Հայաստանը Պարսից Աքեմենյան պետության
կազմում պատվավոր տեղ ուներ: Հայքի սատրապ-թագավորական զորքը
կարևոր դեր ուներ պարսկական զորաբանակների կազմում: Աքեմենյան
կայսրության մայրաքաղաքներն էին Շոշը, Պերսեպոլիսը և Բաբելոնը:
Մ.թ.ա. 500թ. Աքեմենյան Պարսկաստանը պատերազմ սկսեց հույների
դեմ: Բալկանյան թերակղզու մի մասը` Թեսալիան, պարսիկները
նախքան այդ գրավել էին, բայց ուզում էին գրավել ամբողջ թերակղզին,
որի հարավային մասում բուն Հունաստանն էր:
3. Աքեմենյան զորքերը մոտեցան Հունաստանի Աթենք քաղաքին: 42
կիլոմետր էր մնացել, որ նրանք մտնեին հույների այդ գլխավոր ու
գեղեցիկ քաղաքը: Բայց Աթենքի մոտ, Մարաթոնի դաշտում հույները
հաղթեցին պարսկական զորքին: Հույն զինվորներից մեկը, վազքով
անցնելով 42 կիլոմետրը, հասավ Աթենք, հայտնեց հաղթության
ուրախալի լուրը և անշնչացած ընկավ: (Այս դեպքը պատճառ դարձավ,
որ մարզական ձևերի մեջ մտցվի մարաթոնյան վազքը): Մ.թ.ա. 480թ.
Աքեմենյան Պարսկաստանի զորքերը նորից արշավեցին հունաստան:
Այս անգամ զորաբանակը զեկավարում էր պարսից Քսերքսես արքան:
Նրա զորքերի մեջ կար հայկական մի բանակ: Հույները դիմադրություն
կազմակերպեցին Թերմոպիլե կոչվող լեռնանցքում: Այնտեղ 300 հույն
մարտիկներ, շրջապատված պարսից զորքով, պարետազմեցին ու
զոհվեցին մինչև վերջին զինվորը: Ճիշտ է, հույները պարտվեցին, բայց
ցույց տվեցին իրենց հայրենիքի համար ամուր կանգնելու ազգային ոգին:
Քսերքսեսը գրավեց Աթենքը, բայց երկար չմնաց այնտեղ: