σκέψεις και συνομιλία με ποιητές και νεράϊδες...

1. ΢ΚΕΨΕΙ΢ ΑΠΟΓΕΤΜΑΣΙΝΕ΢
΢ΤΝΟΜΙΛΙΑ… .
ΜΕ ΣΟΤ΢ ΠΟΙΗΣΕ΢ ΚΑΙ ΣΙ΢ ΝΕΡΑΙΔΕ΢

2. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Η σιωπή του
χρόνου και
των
σκέψεων

3. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Και σήμερα δεν είσαι εδώ.
Και σήμερα χωρίς το άλλο μισό του κόσμου η μέρα κύλισε.
~Οδυσσέας Ελύτης~

4. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Σότε χτύπησαν την πόρτα.
Εγώ, αφελής όπως πάντα,
πήγα κι άνοιξα.
Κι έτσι μια καινούρια θλίψη
μπήκε στον κόσμο.
~Σάσος Λειβαδίτης~

5. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η

6. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Αν η ψυχή μας φορούσε πάντα τα καλά της και καλωσόριζε τα
όνειρά μας.
Αν το καράβι μας έφτανε φωταγωγημένο στο λιμάνι που είχαμε
διαλέξει.
Αν στην προβλήτα μάς περίμεναν, με ανθοδέσμες και
χειροκροτήματα, όλοι αυτοί που αγαπήσαμε.
Αν δεν είχαμε αφήσει την πόρτα της ψυχής μας ανοιχτή, για να
βρουν άσυλο οι κατατρεγμένοι.
Σι απερισκεψία κι αυτή! Πάντα τους ληστές τούς περνούσαμε για
κατατρεγμένους.
Αν ξέραμε να διαβάζουμε εγκαίρως τα σημάδια των καιρών και να
προβλέπουμε τις καταιγίδες.
Αν δεν είχαμε μπερδέψει τα σημεία του ορίζοντα και περιμέναμε να
βγει ο ήλιος από τη δύση.
Πόσος χαμένος χρόνος, αλήθεια!
Aν… Αν…
Αν ήταν όλα αλλιώς! Μα τότε, πώς θα ξεχωρίζαμε το φως που
κλείνουν μέσα τους τα φύλλα της παπαρούνας;
~Αλκυόνη Παπαδάκη~

7. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Κι ἂν σκέφτομαι, εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι
πιὸ προσιτή ἀπὸ τὴν τύψη.
~Μανώλης Αναγνωστάκης~

8. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Με πόνεσες
μέχρι θανάτου
και
σ΄ευχαριστώ.
Για να πoνέσω
τόσο φρικτά,
φαντάσου πόσα
μου χάρισες.
~Μάρω
Βαμβουνάκη~

9. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Η πιο μεγάλη απόσταση είναι ο
χρόνος.
Μπορεί όμως τα πιο ωραία μας
ταξίδια δεν τα ταξιδέψαμε ακόμη.
΢ε περιμένω.
Έλα.
Θα μετρήσω ως το δέκα.
~Φρήστος Μπουλώτης~

10. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
θέλω να ξέρεις μόνο
πως είμαι εδώ.
Ότι και να γίνει.
Όπως και να είσαι.
Ότι κι αν συμβεί.
Ωραία;
Προς το παρόν, αγάπα
με.
Σο έχω ανάγκη.
~Αλκυόνη Παπαδάκη~

11. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Μ΄ έβαλαν να ορκιστώ με το
χέρι στην καρδιά.
Ορκίσου μου είπαν.
Και ορκίστηκα.
Είχα για τόσα πολλά να ορκιστώ.
Ορκίσου σ΄ όλα μου είπαν.
Είπα κι έσκυψα,
ορκίζομαι σ΄ όλα.
Και γονάτισα.
~Μενέλαος Λουντέμης~

12. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η

13. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η

14. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Η ΢ονάτα του ΢εληνόφωτος -
Γιάννης Ρίτσος (απόσπασμα)
"Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου.
Σί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ
τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται
ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου.
Σὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι
χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. Δὲ θὰ
καταλάβεις. Ἄφησέ με
νἄρθω μαζί σου.

15. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Δε σ' αγαπώ - Pablo Neruda
Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν ρόδο αλατιού,
τοπάζι,
σαΐτα από γαρούφαλα που τη φωτιά
πληθαίνουν:
σ' αγαπώ ως αγαπιούνται κάποια πράγματα
σκούρα,
μυστικά, μέσ' από την ψυχή και τον ίσκιο.
΢' αγαπώ καθώς κάποιο φυτό που δεν
ανθίζει,
μα που μέσα του κρύβει το λουλουδόφως
όλο,
και ζει απ' τον έρωτά σου σκοτεινό στο κορμί
μου
τ' άρωμα που σφιγμένο μ' ανέβηκε απ' το
χώμα.

16. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Σο Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη (απόσπασμα)
΢’ αγαπάω μ’ ακούς;
Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι
κλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς
και τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.
Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»
Μια στον αέρα μια στη μουσική,
εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάω
κλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.
Έτσι μιλώ για ‘σένα και για ‘μένα..
Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπη
ξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνος
από παντού, για ‘σένα

17. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
΢τροφή - Γιώργος ΢εφέρης
΢τιγμή, σταλμένη ἀπὸ ἕνα χέρι
ποὺ εἶχα τόσο ἀγαπήσει
μὲ πρόφταξες ἴσια στὴ δύση
σὰ μαῦρο περιστέρι.
Ὁ δρόμος ἄσπριζε μπροστά
μου,
ἁπαλὸς ἀχνὸς ὕπνου
στὸ γέρμα ἑνὸς μυστικοῦ
δείπνου...
΢τιγμὴ σπυρὶ τῆς ἄμμου,
ποὺ κράτησες μονάχη σου ὅλη
τὴν τραγικὴ κλεψύδρα
βουβή, σὰ νὰ εἶχε δεῖ τὴν
Ὕδρα
στὸ οὐράνιο περιβόλι.

18. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Υποκατάστατο - Κική Δημουλά
΢κορπίζουν τῶν δακρύων οἱ μεγάλες συγκεντρώσεις.
Μνήμη καὶ παρὸν ψάχνουν νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.
Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ πότε ἀπὸ κεῖνο τὸ εὐκρινὲς χαράκωμα ἡ
λύπη πότε ἀπὸ ἀμυδρότερο.
΢τρατηγικὴ νὰ δείξει τάχα ὅτι ἔρχονται ἐνισχύσεις.
Ἂς παραδοθεῖ. Ἔχει σχεδὸν ἐπικρατήσει ἡ φωτογραφία σου.
἖ξαπλώθηκε ὅπου βρῆκε ἄμαχη ἐπιφάνεια ἀποδεκατισμένη αἴσθηση πρόθυμη
γιὰ γαλήνη.
Ἀνεμίζει στῶν βλεμμάτων τὰ ὑψώματα ὄχι σὰν ἔθιμο ἀδρανὲς μελαγχολικὸ μὰ
ὡς γενναῖος συκοφάντης τῆς ἀπώλειάς σου.
Μέρα τὴ μέρα πείθει πῶς τίποτα δὲν ἄλλαξε ὅτι ἤσουν πάντα ἔτσι, ἀπὸ χαρτὶ ἐκ
γενετῆς φωτογραφία σὲ συνάντησα ἀνέκαθεν πὼς ἔτσι σ᾿ ἀγαποῦσα γυρολόγα
ἀπὸ εἰκόνα σὲ ἀπεικόνιση κι ἀπὸ ἀπεικόνιση σὲ εἰκόνα σου ἀρκέστηκα.
Μνήμη καὶ παρὸν πρέπει νὰ κρυφτοῦν ἀπὸ τὴ διαύγειά τους.
Ἀραιὰ ποῦ καὶ ποῦ καμιὰ τουφεκιὰ ἀμυδρὴ. Μαρτυρία ὑπέρ σου ἡ λύπη ἂς
παραδοθεῖ.
Ὁ μόνος ἀξιόπιστος μάρτυρας ὅτι ζήσαμε εἶναι ἡ ἀπουσία μας.

19. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Θα ‘ρθει μια μέρα (Μανόλης Αναγνωστάκης
Θα ‘ρθει μια μέρα που δε θα ‘χουμε πια τι να πούμε
Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια
Η σιωπή μου θα λέει: Πόσο είσαι όμορφη, μα δε
βρίσκω άλλο τρόπο να στο πώ
Θα ταξιδέψουμε κάπου, έτσι από ανία ή για να
πούμε πως κι εμείς ταξιδέψαμε.
Ο κόσμος ψάχνει σ’ ολη του τη ζωή να βρεί τουλάχιστο
τον έρωτα, μα δεν βρίσκει τίποτα.
΢κέφτομαι συχνά πως η ζωή μας είναι τόσο μικρή
που δεν αξίζει καν να την αρχίσει κανείς.
Απ’ την Αθήνα θα πάω στο Μοντεβίδεο ίσως και
στη ΢αγκάη, είναι κάτι κι αυτό δε μπορείς
να το αμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε –θυμήσου– ατέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ένα βράδυ
–ξεχνώ πάνω σε τι– κι είναι κρίμα γιατί ήταν τόσο
μα τόσο ενδιαφέρον.
Μια μέρα, ας ήτανε, να φύγω μακριά σου αλλά κι
εκεί θα ‘ρθεις και θα με ζητήσεις
Δε μπορεί, Θέ μου, να φύγει κανείς μοναχός του.

20. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Ο έρωτας
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε
αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν, γένους
θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΤΛΑ
«Πληθυντικός αριθμός»

21. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Επικίνδυνη μοναξιά
Όταν τις νύχτες τριγυρνώ στη μοναξιά μου,
ψάχνω μες σε χιλιάδες πρόσωπα να βρω
εκείνο το τρεμούλιασμα στην άκρη του
ματιού σου.
Αν έστω κι ένας μόνο απηχούσε
κάτι από τη δική σου ομορφιά,
θα του ’λεγα: «Λοιπόν, τι περιμένεις;
με τα καρφιά των παπουτσιών σου
κάρφωσέ με» -
και δε θα καρτερούσα πια γλυκό φιλί
ούτε μια τρυφερή περίπτυξη.
Από τη συλλογή Ξένα γόνατα (1954) του
Ντίνου Φριστιανόπουλου

22. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Μοσχοβολούσε το φεγγάρι
σκύλοι μ' άσπρα λουλούδια στο κεφάλι
περνούσανε στο δρόμο εκστατικοί
κι ο δρόμος κάτω έφεγγε από κρύσταλλο
και μέσα φαίνονταν
τα σφυριά και τα μαχαίρια
Μέσα στα χέρια μου έσπασα το κρύσταλλο
Και τότε είδα το κόκκινο το σύννεφο
να μεγαλώνει ν' ανάβει την καρδιά μου
και τ' άλλο το γκρίζο σαν καπνός
ν' αδειάζει από μέσα μου να φεύγει
ΜΙΛΣΟ΢ ΢ΑΦΣΟΤΡΗ΢

23. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢ΗΑς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Ας υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
μ' αυτοκρατορικήν εξάρτηση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ' ουρανού,
και με τον ήλιο όπου θα τα διαπεράσει.
Ας υποθέσουμε πως είμαστε κει πέρα,
σε χώρες άγνωστες, της δύσης, του βορρά,
ενώ πετούμε το παλτό μας στον αέρα,
οι ξένοι βλέπουνε περίεργα, σοβαρά.
Για να μας δεχθεί κάποια λαίδη τρυφερά,
έδιωξε τους υπηρέτες της ολημέρα.
Ας υποθέσουμε πως του καπέλου ο γύρος
άξαφνα εφάρδυνε, μα εστένεψαν, κολλούν,
τα παντελόνια μας και, με του πτερνιστήρος
το πρόσταγμα, χιλιάδες άλογα κινούν.
Πηγαίνουμε -- σημαίες στον άνεμο χτυπούν --
ήρωες σταυροφόροι, σωτήρες του ΢ωτήρος.
Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
από εκατό δρόμους, στα όρια της σιγής,
κι ας τραγουδήσουμε, -- το τραγούδι να
μοιάσει
νικητήριο σάλπισμα, ξέσπασμα κραυγής --
τους πυρρούς δαίμονες, στα έγκατα της γης,
και, ψηλά, τους ανθρώπους να διασκεδάσει.
Κ.ΚΑΡΤΩΣΑΚΗ΢

24. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η

25. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Φρόνια καὶ χρόνια πάλεψα μὲ τὸ μελάνι καὶ τὸ
σφυρὶ βασανισμένη καρδιά μου
Μὲ τὸ χρυσάφι καὶ τὴ φωτιὰ γιὰ νὰ σοῦ κάμω
ἕνα κέντημα
Ἕνα ζουμπούλι πορτοκαλιᾶς
Μίαν ἀνθισμένη κυδωνιὰ νὰ σὲ παρηγορήσω
἖γὼ ποὺ κάποτε σ᾿ ἄγγιξα μὲ τὰ μάτια τῆς
πούλιας
Καὶ μὲ τὴ χαίτη τοῦ φεγγαριοῦ σ᾿ ἀγκάλιασα
καὶ χορέψαμε μὲς στοὺς καλοκαιριάτικους
κάμπους
Πάνω στὴ θερισμένη καλαμιὰ καὶ φάγαμε μαζὶ
τὸ κομένο τριφύλλι
Μαύρη μεγάλη μοναξιὰ μὲ τόσα βότσαλα
τριγύρω στὸ λαιμὸ τόσα χρωματιστὰ πετράδια
στὰ μαλλιά σου.
ΝΙΚΟ΢ ΓΚΑΣ΢Ο΢ «Αμοργός»

26. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢Η
Γρήγορα η ώρα πέρασε..
γρήγορα η ώρα πέρασε, μεσάνυχτα κοντεύουν,
πάει το φεγγάρι πάει κι η Πούλια βασιλέψανε
και μόνο εγώ κείτομαι δω μονάχη κι έρημη
ο Έρωτας που βάσανα μοιράζει
ο Έρωτας που παραμύθια πλάθει
μου άρπαξε την ψυχή μου και την τρά νταξε ίδια
καθώς αγέρας από τα βουνά χυ μάει μέσα στους
δρυς φυσομανώντας.
΢ΑΠΥΩ

27. 11/4/2014Μ.ΡΟΤ΢΢ΗΑΝ
Απ’ το πρωί ο άνεμος ξεκάρφωνε τον
ουρανό.
Απ’ το πρωί ο ήλιος κάπνιζε
ανάμεσα στα ερείπια.
Αν το πρόσωπό σου, το πρόσωπο
ασπίδα.
Και το σύννεφο εκείνο κι ο τόπος τοπίο,
και τα μάτια σου
στρέφοντας ξαφνικά δεν είχαν σκοτώσει
την εικόνα που
κοίταζαν λίγο πιο πριν.
Αν το χέρι σου ήταν.
Αν τα μάτια σου.
Αν το χέρι σου.
Αν η λέξη που πήγες να πεις.
Λοιπόν όλη τη μέρα ο άνεμος.
Όλη τη νύχτα οι στάχτες της φωτιάς
σου.
΢ΙΝΟΠΟΤΛΟ΢ ΣΑΚΗ΢