'κι εν' η φιλίαν δανεσμάτ', να δίεις ατεν με τόκον, δίεις ασ'ση ψή σ' έναν κομμάτ', κι' άλλ' έν' ασ' σο καρδόπον.

1. ΠΟΝΤΙΑΚΗ-ΛΕΛΑΠΑ
2015
Δίστιχα που γράφω στα
δίκτυα κοινωνικής
δικτύωσης
Ποντιακά Δίστιχα
Χαριτίδης Κ. Ιωάννης ¨Χαρίτον¨
Π Ο Ν Τ Ο Σ Σ Ο Υ Ρ Μ Ε Ν Α - Τ Σ Ι Τ Α – Μ Α Τ Σ Ο Υ Κ Α - Κ Ο Σ Μ Α – Φ Α Τ Σ Α

2. 'κι εν' η φιλίαν δανεσμάτ', να δίεις ατεν με τόκον,
δίεις ασ'ση _ή σ' έναν κομμάτ', κι' άλλ' έν' ασ' σο καρδόπο σ'.
δεν είναι δάνειο η φιλία, να την δίνεις με τόκο,
δίνεις από την ψυχή σου ένα κομμάτι, και άλλο ένα από την καρδιά σου.
./.
έρθεν άμον το χάταλον, και γαμπροστολισμένος,
πως θα μαθάν' να πορπατεί, ο Χρόνον και οφέτος,
ήρθε σαν το μικρό παιδί, σαν γαμπρός στολισμένος,
πως θα τα καταφέρει, και φέτος ο χρόνος.
./.
γράψον κλαδόπο μ' γράψον α', 'ς σο Άεν στείλον γράμμαν,
ψαλάφεσον έναν μαντήλ', για να σπογγίεις το κλάμα σ'.
γράψε παιδάκι μου γράψε το, στο Άγιο στείλε γράμμα,
ζήτα του ένα μαντήλι, για να σκουπίσεις τα δάκρυά σου,
./.
πάντα ≤αίρουμες 'ς σην χαρά σ', δακρούμες _ή μ' 'ς σην λύπη σ',
θα είμες πάντα αποσουμά σ', όντες έρχουν 'ς σο μύτ'ισ'.
πάντα χαιρόμαστε στην χαρά σου, στενοχωριόμαστε στην λύπη σου,
θα είμαστε πάντα από κοντά σου, όταν εσύ θα θλίβεσαι.
./.
το καντηλόπον να μ' εβζήν', λιβών κι' ο κεροστάτεν,
συνέφταν κλάδι μ' προσευ≤ήν, φωτάζ' ο εικονοστάτεν.
να μην σβήσει το καντηλάκι, χάσει το φώς του και το κηροπήγιο,
αρκεί παιδί μου η προσευχή, για να φωτίσει το εικονοστάσι
./.
εγκάλâς αναδέλφωτα, εξέβαν τα μα≤αίρâν,
'ς σην χώραν τοι Τραντέλλενων, τ' Ακρίτωνων τον τόπον.
αγκαλιές χωρίς αδερφική στοργή, βγήκαν τα μαχαίρια,
στην χώρα των γενναίων, τον τόπο των Ηρώων.
./.
ερετίν το καλυβόπο μ', σείεται βρουλίεται,
ασ' σα μίνας 'ς σα τεμέλâν, άλλον 'κι κρατίεται.
πρόχειρο το καλυβάκι μου, σείεται και καίγεται,
από τις νάρκες στα θεμέλια, άλλο δεν μπορεί να αντέξει.
./.
ενεγκάστεν η καρδία μ', να σταλίζ' θε μ' το κορμόπο μ',
εμαρέθανε τα _ήα μ', 'κι εχωρούν 'ς σο σκαφιδόπο μ'.
κουράστηκε η καρδιά μου, να στηρίζει το κορμάκι μου,
μαράθηκε η ψυχή μου, δεν χωρά πλέον μέσα στο στήθος μου.
./.
πρέσκουνταν ξεπρέσκουνταν, τα ≤ερόπα μ' πονούνε,
τ' έναν κρατεί την κερεντήν', τ' άλλον με το σκεπάριν,
το ημερ'κό μ' ίναν ζωήν, άμον στύπον οινάριν.
πρήζονται ξεπρήζονται, τα χεράκια μου πονάνε,
το ένα κρατά το μεγάλο δρέπανο, το άλλο έχει το σκεπαρι,
το μεροκάματό μου μια ζωή, ήταν σαν το ξινό κρασί.
./.

3. κάθαν μέρωμαν αρνί μ', κλώσκεσαι 'ς σο αχούλ'ιμ',
το καρδόπο μ' και η _ή μ', χαρχαταρούνε πούλ'ιμ'.
κάθε ξημέρωμα αγαπημένη μου, περιφέρεσαι στο μυαλό μου,
η καρδούλα μου και η ψυχή μου, κατέχονται από μεγάλη επιθυμία.
./.
ντο να λέγω σας παιδίαν, είπεν' ατα η Ιστορίαν,
εν' γραμμένον 'ς σα χαρτίαν, αίμαν δάκρâν κι' ορφανίαν.
Τί να σας πω παιδία. τα είπε όλα η Ιστορία,
είναι γραμμένο στα βιβλία, αίμα δάκρυα και ορφάνια.
./.
'ς σο όρωμα μ' 'ς σο όρωμα μ', εβρήκω ησυχασίαν,
εγκάλâν πέρω τ' άνασμα σ', το χλοΐζ την καρδία μ'.
στο όνειρό μου στο όνειρό μου, βρήσκω την γαλήνη,
παίρνω αγκαλιά την αναπνοή σου, που ζωντανεύει την καρδιά μου.
./.
κόψον αρνόπο μ' κόψον με, να κ'≤ύεται το γαίμα μ',
και η σεβντα μ' άμον ποτάμ', ®ορ®όριζ' για τ'εσέναν,
κόψε με αγαπημένη μου κόψε με, να χυθεί το αίμα μου,
και ο έρωτάς μου σαν ποτάμι, να ρέει θορυβωδώς για εσένα.
./.
γλυκοφιλώ τ'οπρόσωπο σ', τα μάγλα σ' κοκκινίζ'νε,
'ς σα ≤είλοπα μ' τραντάφυλλαν, χασχάσιτας αθίζ'νε,
φιλώ γλυκά το πρόσωπό σου, τα μάγουλά σου κοκκινίζουν,
στα χείλια μου τριαντάφυλλα, παπαρούνες ανθίζουν.
./.
'ς σο όρωμα μ' 'ς σο όρωμα μ', έρθαμ' 'ς σην γνωριμίαν,
τ'ομμάτâ σ' άμον θάλασσαν, ταξιδεύ' η καρδία μ',
στο όνειρό μου στο όνειρό μου, γνωριστήκαμε,
τα μάτια σου σαν θάλασσα, που ταξιδεύει η καρδιά μου.
./.
καινουρόραφτον καρδία μ', ν' ανασπάλ'ς ατα 'ς σο μίαν,
ντ' έσυρες με τα οκάδας, βάσαναν τυρâννισίαν,
καινούρια καρδιά μου, να τα ξεχάσεις αμέσως,
αυτά τα πολλά που τράβηξες, τα βάσανα και την τυράννια.
./.
Το όνεμα σ' τραντάφυλλον, 'ς σα ≤είλοπα μ' μελένεν,
φωτάεις αρνί μ' ' ς σο όρωμα μ', πετράδ' κεχριπαρένεν,
Το όνομά σου τριαντάφυλλο, στα χείλια μου σαν μέλι,
φέγγεις μέσα στα όνειρά μου, σαν το κεχριμπάρι.
./.

4. όλôν το κρύον το νερόν, εσέβεν 'ς σην καρδία σ',
επάγωσεν το τέρεμα σ', ερίγασεν τα ψήα μ',
όλο το κρύο το νερό, μπήκε στην καρδιά σου,
πάγωσε το βλέμα στου, κρύωσε την ψυχή μου.
./.
σειούνταν _ή μ' τα πάποραν, 'κι εμπαίν'νε 'ς σο λιμάν'ισ',
φέρ'νε για τ'εσέν την σεβντάν, το καίει το παλληκάρ'ισ',
κουνιούνται ψυχή μου τα καράβια, δεν μπαίνουν στο λιμάνι σου,
φέρνουν έρωτα για σένα, που καίει το παλληκάρι σου.
./.
ς σην απρινάρευτον την _ή σ', 'κι λίγουνταν τα ≤öνâν,
τα τέρτâ μ' πατουλίγουνταν, κόφτ'νε τ' ολίγα χρόνâ μ',
στην κρύα την ψυχή σου, δεν λιώνουν τα χιόνια,
οι καημοί μου σκεπάζονται από αυτά, κόβουν τα λίγα μου χρόνια.
./.
αρ' οψέ 'ς σην μαχαλά σ’, έκ'σα τεν την μαχανά σ',
'ς σο κιτάπ'ισ' το πα≤ύν, 'κι έγραψες την απαντήν,
εχθές στην γειτονιά σου, άκουσα την πρόφασή σου,
στο σημειωματάριό σου το χοντρό, δεν σημείωσες το ραντεβού μας.
./.
το μονοπάτ' λιθόστρωτον, το κατωφύρ'ισ' χώμαν,
εφύτεψά σεν την εγάπ', κι' όλâ επέραν χρώμαν,
το στενό το δρομάκι με πέτρα στρωμένο, το κατώφλι σου με χώμα,
φύτεψα εκεί την αγάπη μου, και όλα πήραν χρώμα,
./.
φλίφκουνταν με την καμονή μ', δακρούνταν με τα πόνâ μ',
άλλον 'κι θέλ'νε 'ς σο κλαδίν, να κελαηδούν τ' αηδόνâν.
θλίβονται με τον καημό μου, δακρύζουν με τον πόνο μου,
δεν θέλουν άλλο πάνω στο κλαδί, να κελαηδούν τα αηδόνια.
./.
θα μαυροξενιτεύκουμαι, θα πίγω τον γουρζούλαν,
η λόχα μ' κρύαν θ' απομέν', 'ς σο αίμα μ' η καφούραν,
θα ξενιτευτώ με θλίψη, θα πιώ το δηλητήριο,
το χνώτο μου θα απομείνει κρύο, όπως και από το αίμα μου η αναδυόμενη θέρμη του.
./.
δίγω σεν τ' έναν το ωμί μ', να έεις ατο στουλάρ'ιν,
νερόπον ασ' σην μαστραπά μ', την _ή μ' με το καντάρ'ιν,
σου δίνω τον ώμο μου, να το έχεις ως στήριγμα,
νεράκι από το χάλκινό μου νεροπότηρο, με το παραπάνω την ψυχή μου.
./.

5. αξίαν λύρας εκατό, τη μάννας η καρδίαν,
πάντα θα κόφ'τ απλόχερα, να δίει σεν συμπονοίαν,
η καρδιά της μητέρας, τεράστια,
παντα θα σου την δίνει απλόχερα, για να σε συμπονέσει.
./.
η μάνναν εν' φιλότιμον, η μάνναν παρ'γορίαν,
να πορπατείς μαθάντζ' ατα, 'ς σ' αγούτον κοινωνίαν,
η μητέρα είναι το φιλότιμο, η μητέρα είναι η παρηγοριά,
τα μαθαίνεις για να πορευτείς, σε αυτήν την κοινωνία.
./.
με-το κάγουνταν σουμά μ', τα ζωγρά και τα ξεράν,
έχω πίστην 'ς σον θεόν, τοι αρθώπ'ς πως θα λαρών,
αν και καίγονται κοντά μου, τα χλωρά και τα ξερά,
έχω πίστη στον Θεό, πως θα συνεφέρει τους ανθρώπους.
./.
τσάμωσον αρνί μ' τ'ομμάτâ σ', έεις τ'εμά για να δακρούνταν,
έλεπον εσύ τ' ονέρ'τα σ', άφ'σον με πόνâν και τέρτâ σ',
κλείσε αγαπημένη μου τα μάτια σου, έχεις τα δικά μου για να δακρύσουν,
βλέπε εσύ τα όνειρα σου, άφησε σε εμένα πόνους και καημούς σου.
./.
εκατό φοράς εκλώστα για τ'εσέν, εκατό εξέβαν _ή μ' ανασμονές,
καθαμίαν τ' αγαπώ σεν έλεεν, και απές ιμ' λάχμαζεν κι' έλυεν,
εκατό φορες γύρισα για σένα, εκατό βγήκαν ψυχή μου αναπνοές,
κάθε μία φανέρωνε την αγάπη μου, και λαχάνιαζε στα σωθικά μου και έλιωνε.
./.
αν εφτω≤έν'νε τ'όνερα σ', μαραίνουνταν τ'αθία σ',
μινκίν ν' εβγαίν ξαν ο ήλιον, χλοΐζ ξαν την καρδία σ',
αν φτωχένουν τα όνειρά σου, και πικραθείς πολύ,
είναι δυνατόν να ξαναβγεί ο ήλιος, και να σε ξαναχαροποιήσει,
./.
εμείς είμες Χριστιανοί, εχτίσαμ' μαναστήρâν,
για να λαλούμ' ατο το φώς, 'ς ση _ής τα παραθύρâν',
εμείς είμαστε Χστιαννοί, χτίσαμε μοναστήρια,
για να καλούμε το φως της πίστης μας, στης ψυχής μας τα παράθυρα,
./.
το μέρωμαν καλοσωρθäζ', το λίβωμαν την δείσαν,
π' εφτάει τα φυλλομύτοπαν, σταλάζ'νε και δακραίν'νε,
το ξημέρωμα καλοσωρίζει, την συννεφιά την ομίχλη,
που κάνει τις μύτες τον φύλλων, να στάζουν και να δακρύζουν,
./.

6. εγνέφ'σαν και τα πούλοπαν, λαΐζ'νε τα φτερώπαν,
με το κουδούκ' 'ς σον ουρανόν, τζιβίζ'νε καλαηδούνε,
ξύπνησαν και τα πουλάκια, κουνάνε τα φτεράκια τους,
με το ράμφος στον ουρανό, τιτίζουν κελαηδούν
./.
έλα κάθ'κα αδά κλαδόπο μ', άκ'σον έναν ιστορίαν,
≤ειμωγκός έτον κι' ατότε, 'ς ση Πατρίδας τα χωρίαν,
'ς ση Κοσμά τα σταυροστράτâν, 'ς ση Ματζούκας τα ρα≤ίαν,
επεντέθαν εξ' αδέρφâν, βράδον έτονε σκοτίαν,
'κι είχαν μάνναν και πατέραν, μήδε 'ς σον πε®κόν φωτίαν,
απρινάρευτον το δώμαν, κ'≤ύγουνταν τα δέκρâν κρύαν,
έρθαν ξαν 'ς σο παιδοφώλιν,να μονάζ'νε 'ς σην φωλέαν,
μαναχά θίγως κανέναν, κεμιντζόπουλα ασ' σα ξέναν,
οξουκές αγρâνεμίαν, σείεται η γειτονίαν,
μâλασέματα κι' ατλήδες, αραεύν'νε εξ' Ακρίτες,
κι έξερ'ναν το λέει η μοίραν, ντο θα γράφ' η Ιστορίαν,
κατασπάγουνταν 'ς σα στράτας, έϊκτι γεννοκτονίαν,
τα αδέρφâ ενωμένα, ζώσκουνταν τ' αρματωσίας,
παίρν'νε κι' απ' έναν εικόναν, την Δεσποίνην Παναΐαν,
ακλωθούν τα παλληκάρâν, ν' ανηβαίν'νε 'ς σα παρχαρâν,
λεύθεροι άμον πουλίαν, λεύθεροι απές 'ς σα _ήαν,
έρθαν κλώσταν 'ς σην πατρίδαν, ταγουτεύταν άλλον μίαν,
'κι θα πίγουν το νερόπον, 'ς σο ζιλάλ' το πεγαδόπον,
πως να εφέκουν 'ς σα ταφίαν, μονοστέφαναν παιδίαν,
νυφοστόλιστα οσπίτâν, αθοπλούμιστα κεπίαν,
για θα ακλωθούν τον χάρον, για θα πέρ'νε τα παπόρâν,
το ®υρίζ'νε δακρωμέναν, και αχπάγουνταν 'ς σα ξέναν,
εκουράγαν τα αδέρφâν, εμαράθαν 'ς σην καρδίαν,
τρία επέμ'ναν με τα _ήαν, τρία εσέβαν 'ς σα ταφίαν,
τρία επέραν τα παπόρâν, τρίαν ακλωθούν τον χάρον,
εχωρίγαν άλλον μίαν, άκλερα 'ς σην ξενιτίαν,
τρία να αραθυμούν να κλαίγ'νε, να νουνίζ'νε τ' άλλα τρία,
να αφτήν'νε την φωτίαν, να μ' εβζήν'νε τα κερίαν,
για να λέγ'νε τ'ιστορίαν, 'ς σα εγγόνâν 'ς σα παιδίαν,
πως 'κι έτον ασ' σην ανάγκιαν, έτονε γεννοκτονίαν,
./.
άδολον αρνί μ' το _öπο μ', 'ς σην εγκάλâ σ' παραδίγω,
να μονάζ' 'ς σο φεγγολάμπον, ούς μεσουρανίζ' ο ήλιον,
ανόθευτη αγαπημένη μου η ψυχούλα μου, σου την προσφέρω στην αγκαλιά σου,
να φιλοξενείτε με το φεγγάρι, μέχρι που θα μεσουρανίσει ο ήλιος
./.

7. μουθουγκιάρα μ' ντο φουμίεις. και τα ≤είλοπα σ' μουστρών'ς,
'ς σο στομόπο σ' ψαλαφώ, την καρδία μ' να λαρών'ς,
τσιβδή μου τι θυμώνεις, και τα χειλάκια σου σουφρώνεις,
το στοματάκι σου αναζητώ, την καρδιά μου να γιατρέψεις,
./.
θάλασσα μ' πως επάτεψεν, 'ς σα βάθâ σ' η καρδία μ',
όντας τη ήλ' χαμογελούν, 'ς σο κύμα σ’ τα λωρίαν,
θάλασσά μου πως βυθίστηκε στα βάθυ σου η καρδιά μου,
όταν του ήλιου χαμογελούν, στο κύμα σου οι αχτίδες,
./.
ακόμαν κι' ασ' σ' αχάντοπα σ', εβγαίν' η ευωδία σ',
εσύ σκεντρίεις τραντάφυλλο μ', βουρούλευ'ς την καρδία μ',
ακόμα και από τα αγκάθια σου, βγαίνει η ευωδιά σου,
εσύ τσιμπάς τριαντάφυλλό μου, και εγώ σε ερωτεύομαι,
./.
κάψον όλâ τα όνερα μ', ποίσον ατα σαχτάρâν,
το κηφάλ'ιμ' τσάκωμαν θέλ', και γιάτρεμαν ληγάρâν,
κάψε όλα τα όνειρά μου, κάνε τα στάχτη,
το κεφάλι μου θέλει σπάσιμο, και γρήγορα ίαση,
./.
'ς σον φίλον έγροικον κλαδί μ',θα εβρήκ'ς παρεγορίαν,
κι' όντες τα δάκρâ σ' κ'≤ύγουνταν, ωμίν και συμπονοίαν,
στον φίλο να ξέρεις παιδί μου, θα βρείς παρηγοριά,
και όταν δακρύζεις, έναν ώμο να ακουμπήσεις και συμπόνοια,
./.
≤αίρουμαι _ή μ' με την χαρά σ', 'ς σο λίβωμα σ' δακρούμαι,
κι' όντες η γούλα σ' φαρμακών, το φάρκωμα σ' βουκούμαι,
χαίρομαι ψυχή μου με την χαρά σου, στην στενοχώρια σου δακρύζω,
όταν φαρμακώνεσαι καταπίνω το δηλητήριό σου,
./.
Επέμ'ναν τα ανάρτυστα, τα πα≤εμένα λόγιαν,
ατά για να χορτάζ'ν εσέν, θέλ'νε Θεού συγχώριαν,
Έμειναν τα άνοστα, τα παχιά τα λόγια,
αυτά για να σε χορτάσουνε, θέλουν την συγχώρεση από τον Θεού,
./.
Ο ≤ειμωγκόν 'ς σο φέρσιμο σ', βορέας 'ς σην λαλία σ',
τ' έναν εκούρεψεν την _ή μ', και τ' άλλον την καρδία μ',
Χειμώνας στο φέρσιμό σου, βοριάς στην φωνή σου,
το ένα τσάκισε την ψυχή μου, και το άλλο την καρδιά μου.
./.
η στράτας εν' καγκελωτόν, απάν 'ς σο ανεφόρ'ιν',
πως να απιδâβαίν' ατεν,κι' εβρήκω το ηλεπόρ'ιν,
ο δρόμος σου όλο στροφές, πάνω σε μια ανηφόρα,
πως να την ξεπεράσω, να την κάνω μέρος προσήλιο,
./.

8. όσον πόσον Θέ μ' θα εζήνουμ', έναν κούρταν εν' η ζήσην,
τα ομμάτâ 'μουν γομούνταν, κι' ασ' σα δάκρâν κορούνταν,
πόσο Θεέ μου θα ζήσουμε, μία στάλα είναι η ζωή,
τα μάτια μας γεμίζουν, και από τα δάκρυα τυφλώνονται,
./.
με το παϊτόν'ιμ' σύμπιρναν, ταγιάντσα 'ς σα αυλία σ',
αρνί μ' είδα σεν 'ς σ'όρωμα μ', εγνέφ'σες την καρδία μ',
με το κάρο μου χαράματα, κατέφθασα στην αυλή σου,
αγαπημένη μου σε είδα στο όνειρό μου, ξύπνησες την καρδιά μου,
./.
θα ακλωθώ σεν 'ς σην ζωήν, κορ'τζόπο μ' κα 'ς σον Άδ'ιν,
θ' εφέκω την ανασμονή μ', κι' εμπαίνω 'ς σο σαβάνι μ',
θα σε ακολουθώ στην ζωή, και στον θάνατο κοριτσάκι μου,
θα αφήσω την ανάσα μου, θα φορέσω το άσπρο μου σάβανο,
./.
είναν ημέραν άσπρεσσαν, είναν κι' άμον αιχτρίαν,
εσέν παρακαλώ Θεέ μ', να δίεις 'ς σην αρθωπίαν,
μία άσπρη ημέρα, μία σαν ξαστεριά,
εσένα παρακαλώ Θεέ μου, να δώσεις στους ανθρώπους,
./.
έρχουνταν τα μενέματαν, άμον μαύραν πουλίαν,
'κι έχ'νε λαλίαν το τ«ιβίζ', τ®αΐζ'νε άμον θερίαν,
έρχονται τα μηνύματα, σαν τα μαύρα πουλιά(που φέρνουν δυσάρεστες ειδήσεις),
δεν έχουν φωνή που τιτιβίζει, φωνάζουν σαν θηρία,
./.
ρίγασεν το καλυβόπο μ', κοσσαρίασε το ψόπο μ',
θίγως ξύλα και φωτίαν, 'πέμ'ναμε απές 'ς σα κρύαν,
κρύωσε το φτωχικό μου το σπίτι, ανατρίχιασε η ψυχούλα μου,
χωρίς ξύλα και φωτιά, απομείναμε μέσα στα κρύα,
./.
κάθ'κα απόψ' μικρόν αρνί μ', π' εδίπλασ' η σκοτίαν,
με τ'εσέν _ή μ' αποσουμά μ', εβρήκω ησυχασίαν,
κάθησε απόψε μικρή μου αγαπημένη, που το σκοτάδι έχει μεγαλώσει,
ψυχή μου με εσένα κοντά μου, βρίσκω την γαλήνη,
./.
έλα απές 'ς σο όρωμα μ', άμον λασίν δεντρόπον,
κι' ογώ κλαδί σ' να ίνουμαι, και πράσινον φυλλόπον,
έλα μέσα στο όνειρό μου, σαν φουντωτό δεντράκι,
και εγώ κλαδί σου να γίνω, και πράσινο φυλλαράκι,
./.
κούτρινον η χρά σ' πουλόπο μ', τ'ομματόπα σ' δακρωμέναν,
πέϊμ' ατο το έεις 'ς σο _öπο σ', κι' ας ταλγαλαεύ' κι' εμέναν,
η όψη σου μικρή μου κίτρινη, τα ματάκια σου δακρυσμένα,
πές μου τι έχεις στην ψυχούλα σου, και ας ζαλίσει και εμένα,
./.

9. ντο επέμ'νεν να δωνεί, τσόπâς με πολλά τρυπίαν,
ορφανάν ασ' σην παράν, και' ν' ασ' σην 'πομονεσίαν,
τι έμεινε για να δωνεί, τσέπες με πολλές τρύπες,
από το χρήμα ορφανά, και από την υπομονή,
./.
χάϊτε κλαδί μ' ξεμέρωσεν, έρθαν τα ≤ελιδόνâν,
ατα πετούν ολόερα σ',ηλαίν'νε όλâ τα ≤öνâ σ',
άντε παιδί μου ξημέρωσε, ήρθαν τα χελιδόνια,
αυτά τριγύρω σου πετούν, σαν ήλιος ζεσταίνουν όλα τα χιόνια σου(τις πολλές σου
στενοχώριες),
./.
'ς σο πέλαος κολυμπετής, ψαλάφω το γιαλάκρ'ισ',
λιμάνιν να εφτάγ' ατο, θαλασσοπούλ' φωλέαν,
στο πέλαγος κολυμβητής, αναζητώ την ακρογιαλιά σου,
λιμάνι να την κάνω, φωλιά ενός γλάρου,
./.
το φουντάριν θα τελείτε, θα ζαγκούνταν τα μα≤αίρâν,
κι' ασ’ σο γύρεμαν την πείναν, θα γαγγρούντανε τα ≤έρâν,
η φραντζόλα του ψωμιού θα τελειώσει, θα σκουριάσουν τα μαχαίρια,
και από το ζητιάνεμα και την πείνα, θα παραλύσουνε τα χέρια,
./.
'ς σον λόγο σ' _ή μ' κρεμάουμαι, την νύχταν αναμένω,
λελέβω σεν ´ς σην απαντήν, έλα ποδεδιμένο μ',
στον λόγο σου κρέμομαι, την νύχτα περιμένω,
να σε χαρώ στο ραντεβού, έλα σε παρακαλώ,
./.
Γραμμένον εν' ασ' σον Θεόν, γραμμένον 'ς σα χαρτία'τ',
το ριζικόν εμουν 'ς σην γην, δâβαίν ασ' σην φωτίαν,
Γραμμένο είνα από τον Θεό, γραμμένο στα βιβλία του,
το μέλλον μας εδώ στην γη, περνά μέσα από την φωτιά,
./.
Σύρον φόρ' αρνόπο μ', τ' άλλον την θωρέα σ',
το οσημερ'νόν 'ς σο _öπο μ', 'σέγκεν πικρασέας,
Πήγαινε αγαπημένη μου, και φόρεσε την αλλη σου την όψη,
η σημερινή γέμισε την ψυχούλα μου πίκρες,
./
όλâ ορφανεύν'νε, τ'εμέτερ' φεύν'νε,
τρέχ'νε 'ς σα στράτας, κι' αντιδâβαίν'νε,
τα πάντα ορφανεύουν, οι δικοί μου άνθρωποι φεύγουν,
τρέχουν στους δρόμους, πηγαινοέρχονται,
./.
αδά απομέν'νε, έρ'μα φωλέας,
πόρτας φεγγίτας, ασπαλιμέναν,
εδώ απομένουν, έρημα σπίτια,
πόρτες φεγγίτες, ασφαλισμένα,
./.

10. τρανά χορτάρâν, απές 'ς σ' αυλίαν,
άκαπνα όλâν, σόπας δρανίαν,
μεγάλα χόρτα, μέσα στις αυλές,
όλα χωρίς καπνό, σόμπες καπνοδόχοι,
./.
και 'ς σα ρα≤ίαν, απάν 'ς σ' ορμάνâν,
κώφα επέμ'ναν και τα πουλίαν,
και στα βουνά, πάνω στα δάση,
χωρίς φωνή έμειναν και τα πουλιά,
./.
μόνον δακραίν'νε, 'κι τραγωδούνε,
άλλον 'κι θέλ'νε, Θέ μ' να πετούνε,
μόνο δακρύζουν, δεν τραγουδούν,
δεν θέλουν άλλο, Θεέ μου να πετάν,
./.
κυλημερίουν, 'ς σ' εμόν τα έρ'μαν,
εμέν 'κι εξέρ'νε, παρεγορεύν'νε
περνούν ημέρες δυστυχίας, στην δική μου ερημιά,
δεν ξέρουν όμως, ότι εμένα παρηγορούν,
./.
τακάτâν δίν'νε, μές 'ς σην καρδία μ',
την _ή μ' ορθών'νε, κι' ας εν' πουλίαν,
δύναμη μου δίνουν,μέσα στην καρδιά μου,
την ψυχή μου ανυψώνουν, και ας είναι πουλιά,
./.
η γειτονία μ', 'ς σην ξενιτίαν,
ποχτσαλαεύτεν, κι' οπίς 'κι έρθεν,
η γειτονιά μου στη ξενιτιά,
συσκεύασε τα πράγματά της έφυγε, και πίσω δεν γύρισε,
./.
Σ σα δέκα δάχτυλα μ' απές, βούρας κλαδόπο μ' δύο,
τ'έναν κρατεί το ≤έροπο σ', τ' άλλ' εριάζ' τον βίο σ',
Μέσα στα δέκα μου δάχτυλα, δύο παιδάκι μου χούφτες,
η μία κρατά το χεράκι σου, η άλλη προστατεύει την ζωή σου,
./.
τρέχ'νε ποτάμ' τα δάκροπα μ', ®υρίζ'νε 'ς σα μαγλόπα μ',
κι' αγούτα κ'≤ύγουνταν 'ς σην γήν, ίνουνταν λαλατσόπαν,
τρέχουν σαν ποτάμι τα δάκρυά μου, σφυρίζουν πάνω στα μάγουλά μου,
στην γή χύνονται, γίνονται σαν τα λιθαράκια,
./.
ελπίδας δώς μα ξαν Θεέ μ', και γαλενόν λιμάνιν,
λιμέναν μές 'ς σον ≤ειμωγκόν, 'ς σο νύχτωμαν λυχνάρ'ιν',
δώσε μου ελπίδες ξανά Θεέ μου, και ήσυχο λιμάνι,
ημέρα ηλιόλουστη μέσα στον χειμώνα, στην νύχτα ένα λυχνάρι,
./.

11. πούμερ' αρνί μ' να αρχινώ, και πούμερ' να τελένω,
χουγιανετλήσσα εν΄ η _ή σ', άλλον 'κι υπομένω,
από ποιό μέρος να ξεκινήσω, και που να τελειώσω,
άκαρδη είναι η ψυχή σου, δεν αντέχω άλλο,
./.
πόσα τρυπίαν 'ς σο ζωνάρ', πόσα απές 'ς σην καρδία μ',
πυρομαχούν τα εσωθικά μ', ξάφτ'νε ασ' σην φωτίαν,
πόσες τρύπες στην ζώνη, πόσες στην καρδιά μου,
αναφλέγονται τα σωθικά μου, καίγονται από την φωτιά,
./.
εγ'νέφσαν _ή μ' τ'ομμάτâ σ',τ' ολόερα σ’ τερούνε,
ένα θωρέαν γνώριμον, 'ς σο γιάν'ισ' ψαλαφούνε,
'ανοιξαν τα μάτια σου, και κοιτούν τον χώρο γύρω σου,
μία όψη οικεία, κοντά σου αναζητούνε,
./.
ένα φιντζανόπον, με οινάρ' γομάτον,
για τ'εσέν κορ'τζόπο μ', έπα και τον πάτον,
ένα φλιντζανάκι, με κρασί γεμάτο,
για εσένα κοριτσάκι μου, ήπια και τον πάτο,
./.
κλαίγω 'ς σ'ομμάτâ μ' θάλασσας, _öπο μ' φουρτουνâγμένον,
παράχτρατον εν' η ζωή μ', Θέ μ' άλλον 'κι υπομένω,
κλαίω και μοιάζουν θάλασσα τα δάκρυά μου, η ψυχή μου φουρτουνιασμένη,
εκτός δρόμου η ζωή μου, Θεέ μου άλλο δεν μπορώ να αντέξω,
./.
άμον τα ≤ίλâ ορώματαν, η κάθαν τραγωδία σ',
ταένεψα 'ς σ' ανάσπαλταν, τη πάππο μ' τα αυλίαν,
σαν τα χίλια όνειρα, το κάθε σου τραγούδι,
έφτασα στα αλησμονητα, του παππού μου την αυλή,
./.
παίξον παίξον ζουμπουρίζ', η κεμεντζέ σ' 'ς σο _öπο μ',
κι' ολίγα χρόνâν πέρ' απάν, το έρ'μον το κορμόπο μ',
παίξε παίξε να αντηχεί, η λύρα σου στην ψυχούλα μου,
και να πάρει πάνω λίγα ακόμα χρόνια, το έρημο το κορμάκι μου,
./.
αρνί μ' καλημερίζω σεν, λελεύω την καρδία σ',
όλâ λαρούντανε σουμά σ', παίρ'νε τ' απάν 'ς σην ύαν,
αγαπημένη σου λέω καλημέρα, να χαρώ την καρδιά σου,
όλα γιατρεύονται κοντά σου, και η υγεία τους καλυτερεύει,
./.
άχρωμον και ξερόν η γην, πικρόν άμον τ' ινιάτ'ισ',
ατο μαχαίρ' το κόφ'τ την _ή μ', καρφούτε άμον μιζτράκ'ισ',
χωρίς χρώμα ξερή η γη, πικρή σαν το πείσμα σου,
είναι μαχαίρι που κόβει την ψυχή μου, καρφώνετε σαν δόρυ,
./.

12. μάννα μ' μαννίκα μ' ναϊλλοί, δάκρâ σ' εμέν φαρκών'νε,
ζαΐφ'κον μάννα μ' το κορμί σ', το ψόπο μ' μαραζών'νε,
μητέρα μανούλα αλίμονο, τα δάκρυά σου εμένα φαρμακώνουν,
αδύνατο μητέρα το κορμί σου, την ψυχούλα μου την λιώνουν(τα δάκρυά σου),
./.
ποίσον το θάμα σ' για τ'εμέν, άδολος Θέ μ' ´κι είμαι,
νέσπαλον για την μάννικα μ', π' εποίκα αμαρτίας,
κάνε το θάυμα σου για μένα, αναμάρτητος δεν είμαι,
λησμόνησε για την μανούλα μου, το ότι έκανα αμαρτίες,
./.
άμον το άφτερον πουλίν, επέμ'νεν η καρδία μ',
θέλ' να πετά και κρύφ'κεται, 'ς σο μαύρον την σκοτίαν,
σαν πουλί χωρίς φτερά, απόμεινε η καρδιά μου,
θέλει να πετά και κρύβεται, στο μαύρο το σκοτάδι,
./.
κρίμαν πουλί μ' τα όνερα σ', πολλά αποφορίουν,
τζατζίαν ξεροχόρταραν, ασ'σα ταλγάδâ σ' ®κίουν,
κρίμα παιδί μου τα όνειρά σου, σαν τα δέντρα αποβάλλουν τα φύλλα τους,
γίνονται ξερά κλαδιά ξερά χορτάρια, και από τον καημό σου σαπίζουν,
./.
κήρη μ' άλλον μ' αραεύ'ς, άφ'σον σουμά μ' την μάννα μ',
ε≤' 'ς σο καντήλ' κι' άλλον ελάδ', φωτάζ' κι' άμον λαμπάδαν,
πατέρα μου μην αναζητείς άλλο, άφησε κοντά μου την μάννα μου,
έχει κι' άλλο λάδι στο καντήλι, το οποίο φέγγει σαν λαμπάδα,
./.
ς σα βάσανα μ' γονάτεσα, εχάθα απές 'ς σα πόνâ μ',
μίαν γεράν γιατρεύκεται, ανοίγ' μίαν ακόμαν,
γονάτισα από τα βάσανά μου, χάθηκα μέσα στον πόνο μου,
μία πληγή γιατρεύεται, μία άλλη ανοίγει,
./.
άμον την ξενιτίαν, εέντον η καρδία μ',
κρύον και υγρασίαν, φουρτούναν χαλαρδίαν,
σαν την ξενιτιά, έγινε η καρδιά μου,
κρύο και υγρασία, φουρτούνα και πλημμύρα,
./.
ίνας μάνναν επέμ'νεν με, 'βζήσον Θέ μ' 'ς σα χαρτία σ',
τ' εμόρφεσσας το όνεμαν, λελέβω την καρδία σ',
μία μητέρα μου έμεινε, ζβήσε Θεέ μου από τα βιβλία σου,
της όμορφης το όνομα, να χαρώ την καρδιά σου,
./.
πέϊ μ' ατο το μυστικό σ', το μαεμένον το νερό σ',
μέρκαικα εν' το κρενί σ', βλόγεμα σ' το ®ορ®ορίζ',
πές μου το μυστικό σου, το μαγεμένο το νερό σου,
που ακριβώς είναι η πηγή σου, η ευλογία σου που ρέει θορυβωδώς,
./.

13. _ή μ' άλλον ´κι ταγιανίζ’, κόφ'κετ' η ανασμονή μ',
τα αστρίαν με τ'εμέναν, απομέν'νε δακρωμέναν,
η ψυχή μου άλλο δεν αντέχει, κόβεται η ανάσα μου,
τα αστέρια μαζί με μένα, απομένουν δακρυσμένα,
./.
κατεφόρας κι' ανεφόρας, θαλασσώματαν κι' εβόρας,
νεγκασμένον η καρδία μ', φύλλον 'ς σην αγρâνεμίαν,
κατηφόρες και ανηφόρες, φουρτούνες και άνεμοι,
κουρασμένη η καρδιά μου, σαν φύλλο μέσα στην θύελα,
./.
εχαράξαν τα ορμάνâν, κι' ν εβζήγαν τα καντήλâν,
μές 'ς σο δώμα μ' η σκοτίαν, εγριβώθεν 'ς σην καρδία μ',
φώτισαν τα δάση,και έσβησαν τα καντήλια,
μέσα στο δωμάτιό μου το σκοτάδι, γαντζώθηκε πάνω στην καρδιά μου,
./.
εκάεν ασ' σα βάσαναν, η μαύρον η καρδία μ',
άλλον πνοήν 'κι επέμ'νεν με, ξεράθαν τα κλαδία μ',
κάηκε από τα βάσανα, η άτυχη καρδιά μου,
δεν μου έμεινε ψυχή, ξεράθηκαν τα κλαδιά μου,
./.
πυρομαχούν τ' εσωθικά μ', και κάγουνταν ληγάρâν,
φεύ' ασ' σ'ομμάτâ μ' η ζωή μ', κι' ασ' άσπρα τα τζικάρεα μ',
αναφλέγονται τα σωθικά μου, καίγονται γρήγορα,
η ζωή φεύγει από τα μάτια μου, και από τα πνευμόνια μου,
./.
την πορπατεσία σ', αρνόπο μ' ακλωθώ,
'ς σον Άδ' _ή μ' με τ'εσέναν, έρχουμ' ψυχομαχώ,
τα βήματά σου, ακολουθώ αγαπημένη μου,
στον Άδη μαζί σου ψυχή μου, έρχομαι ψυχορραγώ,
./.
έναν ακόμα γνέφιγμαν, ένα μέρωμα ακόμαν,
´ς σην ρά≤â μ' έβαλεν οκάν, άλλα σεράντα χρόνâν,
ένα ακόμα ξύπνημα, ένα ακόμα ξημέρωμα,
στην πλάτη μου έβαλε μία οκά(400 δράμια), και άλλα σαράντα χρόνια,
./.
έναν ταφόπον γνώριμον, κι' επαραδακρωμένον,
πέρ' ασ' σον φέγγον φώταγμαν, εν' ασ' σον ήλ' κρυμμένον,
ένα μνήμα γνώριμο. και πολύκλαυστο,
παίρνει από το φεγγάρι φώς, είναι από τον ήλιο κρυμμένο,
./.
είναν δεντρίν ερίασμαν, 'ς σο χώμαν ριζωμένον,
δί την ισκιάν απλό≤ερα, 'ς σ είναν κορμίν θαμμένον,
ένα δέντρο προστασία, στο χώμα ριζωμένο,
δίνει την σκιά του απλόχερα, σε ένα σώμα θαμμένον,
./.

14. απάν 'ς σ' άσπρα τα μάρμαραν, έψαν αγγέλ' κερίαν,
την _ήν ατ' να παρεγορούν, ν' ομäζ'νε με τ'αστρίαν,
πάνω στα άσπρα τα μάρμαρα, άναψαν άγγελοι κεριά,
την ψυχή του να παρηγορούν, να μοιάζουν με τα άστρα,
./.
εφύτεψαν τραντάφυλλαν, κι' ολόερα'τ' αθίαν,
για να θυμίζ' παράδεσον, μύριγμαν ευωδίαν,
φύτεψαν τριαντάφυλλα, και τριγύρω του άνθη,
για θυμίζει παράδεισο, όσφρηση ευωδιά,
./.
≤ελιδονόπο μ' πέταξον, αρ' έλα 'ς σην εγκάλâ μ',
φτερώπο σ' εγώ ίνουμαι, φωλέα σ' 'ς σα στεγάδâν,
χελιδονάκι μου πέταξε, έλα στην αγκαλιά μου,
εγώ φτεράκι σου γίνομαι, φωλιά σου στις σκεπές,
./.
'ς σο μαξιλάρ'ισ' θέκω αρνί μ', το νού μ' και την καρδία μ',
τ' έναν ζαντήν' θίγως εσέν, τ' άλλον τρυπάν καρφίαν,
στο μαξιλάρι σου τοποθετώ αγαπημένη μου, το μυαλό μου και την καρδιά μου,
το ένα τρελαίνετε χωρίς εσένα, την άλλη είναι σαν να την τρυπάν καρφιά
./.
κρυμμένον 'ς σην σκοτίαν, χαμένον ασ' σον κόσμον,
καμένον η καρδία μ', σαχτάρâν ασ' σον πόνον,
κρυμμένη στο σκοτάδι, χαμένη από τον κόσμο,
καμένη η καρδιά μου, στάχτη από τον πόνο
./.
πως να λέγω καληνύχταν, ν' ανασπάλω τα σκισμάτâ μ',
να μ' ελέπω τα τρυπία μ',π' αραεύν'νε τα εμπάλâν,
πως να πω καληνύχτα, να ξεχάσω τον καημό μου,
να μην βλέπω τα μόνιμα προβλήματά μου, που αναζητούν την ίαση τους
./.
Έχτισα είναν στράταν, ασ' σον ίρδο μ' κι' ασ' σο χώμαν,
_ή μ' τσαμουρωμένον, μές ς' σα δάκροπα μ' θαμένον,
Έχτισα έναν δρόμο, με τον ιδρώτα μου και με το χώμα,
ψυχή μου λασπωμένη, μέσα στα δάκρυά μου θαμμένη
./.
Εγάπ' και η εσχώρεσην, αθίζ' τ' απές 'ς σο _öπο σ',
αμόν πουλόπα κελαηδούν, γαλένευ το καρδόπο σ',
Η αγάπη και η συγχώρεση, ανθίζει τα εσώψυχά σου,
σαν τα πουλάκια κελαηδούν, ησυχάζει την καρδιά σου
./.
Παρακαλώ σας άστρια μ', κι' εσέν φώταξον φέγγο μ',
διπλάστε απάν 'ς σην καμονήν, π' εκούρεψέ 'με οφέτο,
Σας παρακαλώ αστέρια μου, και εσένα φώτισε φεγγάρι μου,
διπλασιάστε το φώς σας πάνω στον καημό μου, που με τσάκισε φέτος
./.
Έναν ποτήροπον νερόν, να ξεδιψούν τα ≤είλâσ',

15. μάννα μ' και να λαρούντανε, πίκρα σ' και πόνâ σ' χίλâν,
Ένα ποτηράκι νερό να ξεδιψάσουν τα χείλια σου,
οι πίκρες σου και οι χίλιοι πόνοι σου
./.
Σεβνταλαεύ ταλγαλαεύ, αρνί μ' εγνωριμία σ',
απές 'ς σ' ομμάτεα σ' πέλαος, χείλâ σ' αγρανεμίαν,
Δηλώνει έρωτα φέρνει ζάλη, αγαπημένη η γνωριμία σου,
μέσα στα μάτια σου πέλαγος, τα χείλεα σου θύελα
./.
Έρ' τε πατέρα μ' φώταγμα σ', ήλεν Ανατολής,
η _ή σ' μερών τον ουρανόν, ζωντανεύ το ταφί σ'
Έρχεται πατέρα μου το φώς σου, ήλιος Ανατολής,
η ψυχή σου ξυπνά τον ουρανό, ζωντανεύει το μνήμα σου
./.
Έρθαν αγγέλ' γιανάσεψαν, ντο κείμαι 'ς σην σκοτίαν,
εγλυκολάλεσαν 'ς σ' ωτί μ', ορθώσαν την καρδία μ',
Ήρθαν με πλησίασαν άγγελοι, τώρα που βρίσκομαι στο σκοτάδι,
στο αυτί μου γλυκομίλησαν, αναστήλωσαν την καρδιά μου
./.
ξεραμένον το χορτάρ', 'κι αθισκάται το παρχάρ',
και η _ή μ' ασ’σο μαράζ', ≤öν ίνεται και χαλάζ',
ξερό το χορτάρι, δεν ανθίζει ο βοσκότοπος,
και η ψυχή μου από το καημό, γίνεται χιόνι και χαλάζι
./.
μαννίκα μ' δίγω σεν την _ή μ', γουρπάν'ισ' κι' η καρδία μ',
εσέν αν 'κι έχω σε σουμά μ', χάνω την παρ'γορία μ',
μανούλα μου σου δίνω την ψυχή μου, θυσία η καρδιά μου,
αν δεν σε έχω κοντά μου, χάνω την παρηγοριά μου
./.
μικρόν περιστερόπο μου, απόψ' μη φέρ'τς το μένεμα σ',
αν φέρ'τς ατο ας εν' πνοήν, ας' ση Θεούν το θέλεμαν,
μικρό περιστεράκι μου, μην φέρεις απόψε το μήνυμά σου,
αν τελικά το φέρεις ας είναι αναπνοή, από του Θεού το θέλημα
./.
'κι είμες άμον το σίδερον, λιγούμες άμον ≤öν,
´κι έν' η ζωήν παντοτινόν, εν' χώμαν και νερόν,
δεν είμαστε από σίδερο, λιώνουμε σαν χιόνι,
δεν είναι η ζωή για πάντα, είναι χώμα και νερό
./.
παράπονον 'ς σα δάκροπα μ', και πόνον 'ς σην καρδία μ',
τ'έναν φορτών' τ'ομμάτοπα μ', τ' άλλον ποζεύ' την ύα μ',
παράπονο στα δάκρυά μου, και πόνο στην καρδιά μου,
το ένα βαραίνει τα μάτια μου, το άλλο χαλά την υγεία μου
./.
'κι έχω 'ς σο ζωνάρ' πουγκίν, 'ς σα τσόπâς ιμ' τρυπίαν,
να καλοπιάνω για είναν _ήν, τη Χάρου την καρδίαν,
δεν έχω στη ζώνη μου πουγκί(με χρήματα), στην τσέπη μου τρύπες,

16. να καλοπιάσω για μια ψυχή, του Χάρου την καρδιά
./.
τ' άνασμα σ' κρούει 'ς σην _ή μ', ασ' σα γλυκέα ≤είλâ σ',
μάννα μ' το νενιλάεμα σ', πως ησυχάζ' τ'α≤ίλâ μ',
η ανάσα σου πάνω στην ψυχή μου, από τα γλυκά σου χείλη,
μητέρα μου το νανούρισμά σου, πως ησυχάζει τα μυαλά μου
./.
ατώρα το εβρόντεσεν, κι' έρθαν τα γιλτουρούμâν,
έναν ρα≤ίν καπάτεψεν, τ'εμά τα καλντουρούμâν,
τώρα που βρόντεσε, και ήρθαν και οι κεραυνοί,
ένα βουνό σκέπασε, τα δικά μου στενά λιθόστρωτα δρομάκια
./.
μάννα μ' το _öπο σ' πη νεγκάζ', βασανίζ' την καρδία σ',
μάννα μ' ζαέρ' να μ' εγροικά,'κι έρθεν η τελεσία σ',
μητέρα μου την ψυχή σου όποιος ταλαιπωρεί, και βασανίζει την καρδιά σου,
ίσως να μην γνωρίζει, πως δεν έχει έρθει το τέλος σου
./.
εσύ πατέρα μ' έφυες, ντο αραεύ'ς την μάννα μ',
εγκάλâν έεις ασ' σον θεόν, κι' ογώ μαντήλ' 'ς σο κλάμα μ',
εσύ πατέρα μου έφυγες, γιατί αναζητείς την μητέρα μου,
από τον Θεό έχεις εσύ αγκαλιά, και εγώ μαντήλι από εκείνη στο κλάμα μου
./.
μη απομέν'ς 'ς σο όρωμα μ', θίγως να ορωτάς μεν,
θέλω τερώ σε ολήμεραν, μάννα μ' να παρ'γοράς με,
μην μείνεις στα όνειρά μου, χωρίς να με ρωτήσεις,
θέλω να σε βλέπω συνέχεια, και εσύ μητέρα μου να με παρηγορείς
./.
έλα ποίσον με το χατίρ', και θα καλοερεύω,
με μαύραν καλοερικάν, την στράτα σ' θα πορεύω,
έλα και κάνε μου το χατίρι, και θα κολογερέψω,
με τα μαύρα άμφια, τον δρόμο σου θα πορευτώ
./.
εμέν τον μαυροζώετον, και μαυροφορεμένον,
φοσίεις 'ς σο χώμαν το κορμί μ', το μαυρογεννεμένον,
εμένα τον με βάσανα στην ζωή, με μαύρα ντυμένο,
παραχώνεις στο χώμα το κορμί μου, το με βάσανα γεννημένο
./.
'κι έρθεν ο ήλεν τη πιρνήν, τ'αηδόν 'ς σο παραθύρ'ιμ',
επέμ'νεν 'ς σην ισκιάν η _ή μ', ποτάμ' θίγως γιοφύρ'ιν,
δεν ήρθε ο ήλιος το πρωΐ, το αηδόνι στο παράθυρό μου,
έμεινε η σκιά στην ψυχή μου, σαν ποτάμι χωρίς γέφυρα
./.
άνοστον τ'ολίγον γάλα μ', κι' η φωλέα μ' ορφανόν,
ε≤ôνίγα επάτουλίγα, ρίγασεν το κάρδοπο μ',
άνοστο το λίγο μου γάλα, και η φωλιά μου ορφανή,
χιονίστηκα σκεπάστηκα με χιόνο, κρύωσε η καρδούλα μου
./.

17. έμνοστον εν' το φιλί σ', ευλοΐαν και η _ή σ',
λεμονόπο μ' πορτοκάλ', όλâ για τ'εσέν χαλάλ,
νόστιμο είναι το φιλί σου, ευλογία η ψυχή σου,
λεμονάκι μου και πορτοκάλι(από την ξινή και γλυκιά γεύση τους),
για εσένα όλα τα προσφέρω τα κάνω θυσία
./.
ας εν' λαφρά τα χώματαν, το ®κέπαζ'νε τη μάννα μ',
ληγάρâ επέταξεν ψηλά, πιδέβεν τα ρα≤ίαν, επίνεψεν τα λίβιαν,
απάν 'ς σα επουράνâν, για να απονεγκάσκεται,
εντάμαν με τον κήρη μ', να πέρ' χαράν 'ς σα ≤είλοπα'τ', π' έτον ορφανεμέναν,
έθελ'νεν την κάλην ατ', τη μάννα μ' Παναγιώτα,
έθελ'νε τα ≤έροπα να γαλενεύ 'ς σο _öπον, θίγως να ορωτά 'ς σην γην,
τα τρία τα κλαδίαν, τα τρία το ορφάνεψαν, κι επέμ'νανε μανάχα,
με τ'ομματόπα τουν θολά, με δάκρâν φορτωμέναν,
να κοβαλούν 'ς σο κάρδοπον, δύο άσπρα ταφίαν, να άφ'νε δύο κέροπα,
και δύο καντηλόπα, να έχ'ν ατα για σύντροφον, 'ς σ' αγούτον την σκοτίαν,
./.
εχαράξαν τα ρα≤ίαν, έψανε χρυσά κερίαν,
η Ανατολήν εχάθεν, εφορτώθεν η σκοτίαν,
ξημέρωσε στα βουνά, ανάψαν χρυσά κεριά,
η Ανατολή χάθηκε, ήρθε το σκοτάδι,
./.
έρθεν ≤ειμωγκόν 'ς σο _öπο μ', πως ριγών η ορφανίαν,
αψιμάδ' εβγάλ' το δάκρ'ιμ', βρούλαν θίγως τελεσίαν,
ήρθε ο χειμώνας στην ψυχή μου, πως κρυώνει η ορφάνια,
σπίθα βγάζει το δάκρυ μου, φλόγα χωρίς τελειωμό
./.
άνοστον θα εν' η ζήση μ', στύπον το νερόν 'ς σο στόμα μ',
άλλον πως να παρ'γορούμαι, όλ' ομεάζ'νε ερημίαν
άνοστη θα είναι η ζωή μου, στυφό το νερό μου,
πως να ξαναπαρηγορηθώ, όλα μοιάζουν ερημιά
Θέ μ' μαρέθαν τα κεπία μ', ανηφόρâ τα δρομία μ',
εσπαλίαν τα αυλία μ', πέταξαν άμον πουλίαν
Θεέ μου μαράθηκαν οι κήποι μου, οι δρόμοι μου ανηφόρες,
ασφαλίστηκαν οι αυλές μου, πέταξαν σαν τα πουλιά
την εγκάλâν ασ' σην μάννα μ', την ερίαν ασ' σον κήρη μ',
θα θυμούμ' ατα για πάντα, εν' νερόπον 'ς σο ποτήρ'ιμ'
την αγκαλιά της μητέρας μου την προστασία από τον πατέρα μου,
θα τα θυμάμαι για πάντα, θα είναι το νεράκι στο ποτήρι μου
./.
μάννα μ' εμέν 'κι εδέκαν με, χερόπα τιλισίμâν,
να κόφ'νε το εσιδέριασαν, τη Χάρου τα ζεντζίρâν,
μητέρα μου εμένα δεν μου έδωσαν, χεράκια με μαγικές ικανότητες,
να κόψουν ότι αλυσόδεσε, του Χάρου οι αλυσίδες
./.
την μάννα μ' πως έχασα, και 'ς σο _öπο μ' δάκρεσα,

18. στάλαν στάλαν κ'χύγουνταν, χρόνâ οπίς 'κι κλώσκουνταν,
την μητέρα μου πως την έχασα, και δάκρυσε η ψυχούλα μου,
σταγόνα σταγόνα χύνονται, τα χρόνια δεν γυρίζουν πίσω
./.
ντο εγκάλâν μάλαμαν, έτονε τ' ανάλλαγμα μ',
επιδέβεν την ζωήν, πέταξεν αμόν πουλίν!!!!!!
τι αγκαλιά χρυσάφι, ήταν η γιορτινή μου,
προσπέρασε την ζωή, πέταξε σαν πουλί
./.
επέρες το δρομίν δρομίν, και το ρα≤ίν ρα≤όπον,
μάννα μ' όλεα ελίβωσαν, εκάεν το καρδόπο μ'
πήρες το δρόμο δρόμο, και το βουνό το βουναλάκι,
μητέρα μου όλα σκοτείνιασαν, κάηκε η καρδούλα μου
./.
έμ'νε μωρόν κι' ετράνηνα, έσπριναν τα μαλλία μ',
πάντα θυμούμαι με εγάπ', μάννα μ' τη λαλαχεία σ'
είμουν μωρό και μεγάλωσα, άσπρισαν τα μαλλιά μου,
πάντα θυμάμαι με αγάπη, μητέρα μου την μετά θωπειών σου ανατροφή μου
./.
κι' ατώρα τρία ορφανάν, 'ς σα τρία τα μερόθâν,
τ' έναν εγκάλεα σ' ψαλαφά, και τ' άλλ' βοτάν' 'ς σα πόνâν
και τώρα τρία ορφανά, στις τρείς μεριές της γης,
το ένα την αγκαλιά σου αναζητά, και τα άλλα ίαση στον πόνο τους
./.
όσον πολλά και αν διψώ, η μαστραπά μ' εχάθεν,
και το νερόπον 'ς σο κρενίν, ανόστεσεν πικράθεν,
όσο πολύ και να διψάω, το χάλκινο ποτήρι του νερού μου χάθηκε,
και το νεράκι στην βρύση, έχασε την γεύση του πικράθηκε
./.
άτσαπα μάννα μ' ο ήλιον, τα μάγλοπα σ' χουλέν,
σίτâ 'ς σην γήν η Ανατολήν, ασ' σο ρα≤ίν εβγαίν
άραγε μητέρα μου ο ήλιος, τα μαγουλάκια σου ζεσταίνει,
καθώς στην γή η Ανατολή, προβάλει από το βουνό
./.
εσύ πατέρα μ' έφυες, ντ' αράεψες την μάννα μ',
επέρες το χαμόγελο μ', κι' εφέκες με το κλάμαν,
εσύ πατέρα μου έφυγες, γιατί αναζήτησες την μητέρα μου,
μου πήρες το χαμόγελο, και μου άφησες το κλάμα
./.
®κίζ' το μα≤αίρ' το κάρδοπο μ', φωτίαν πέρ' το _öπο μ',
θέ μ' ας τελένω 'κι επορώ, άψεχον το κορμόπο μ'
σκίζει το μαχαίρι την καρδούλα μου, παίνει φωτιά η ψυχούλα μου,
θεέ μου ας τελειώσω δεν μπορώ, άψυχο το κορμάκι μο
./.
ντο χρωστεμάτâ επλέρωσες, κι' εχάθεν η λαλία σ',
το στόμα σ' μάννα μ' κλείδωσεν, άλλον 'κι εβγάλ' τζιρνίαν,
τι χρωστούμενα πλήρωσες, και χάθηκε η φωνή σου,

19. το στόμα σου μητέρα έκλεισε, και δεν βγάζει άλλο τσιμουδιά
./.
καινουρόραφτον το λώμα μ', νέροπον κι' ολίγον χώμαν,
Θέ μ' ®κεπάζ'νε το κορμόπο μ', 'ς σ' άσπρον μαρμαρέν ταφόπο μ',
καινούριο το ρούχο μου, από νεράκι και λίγο χώμα,
Θεέ μου σκεπάζουν το κορμάκι μου, στο άσπρο μαρμαρένιο μνήμα μου
./.
τα καντήλâμ' συμπονούνε, τα κερία μ' παρ'γορούνε,
'ς σο αιώνιον σκοτάδ'ιμ', έβρα Θέ μ' το παραστάρ'ιμ',
τα καντήλια συμπονούν, τα κεριά παρηγορούν,
στο αιώνιο σκοτάδι, βρήκα Θεέ μου το στήριγμά μου
./.
σύντροφος η αροθυμία μ', 'ς σ'ομματόπα μ' ζωγραφίαν,
το ταξίδ' παντοτινόν, πέταξεν η _ήν τ'εμόν,
σύντροφός μου η νοσταλγία, στα ματάκια μου ζωντανή εικόνα,
το ταξίδι παντοτινό, πέταξε η δική μου ψυχή
./.
φύτεψον μ' έναν δεντρόπον, να εβγάλ' λασίν κλαδόπον,
κάθουνταν τα ≤ελιδόνâν, τραγωδούν χαράντας πόνεα μ',
φύτεψέ με ένα δεντράκι, να βγάλει φουντωτό κλαδάκι,
να κάθονται τα χελιδόνια, να τραγουδούν τις χαρές και πόνους μου!
./.
θ' αφουκρούμαι τα ρυμίαν, τα δέντρα π' αποφορούνταν,
φύλλωμαν σκεπάζ' τ'απάν'ιμ', Θέ μ' 'ς σον χειμωγκόν γιοργάν'ιν',
θα αφουγκράζομαι τις ρεματιές, τα δέντρα που αποβάλλουν το φύλλωμά τους,
φυλλωμα με σκεπάζει, στον χειμώνα θεέ μου σαν πάπλωμα
./.
'κι έτονε παίξον γέλασον, 'κι έτονε νâφιλάδας,
είναν ζωήν πικράσεας, κι' είναν οκάν πελäδας,
δεν ήταν για πλάκα, δεν ήταν χωρίς ουσία,
μία ζωή με πίκρες, και πολλούς μπελάδες
./.
'κι εχάθεν εν' 'ς σο όρωμα μ', μερών νυχτών 'ς σα _ήα μ',
επέταξεν 'ς σον ουρανόν, με τ' αγγέλ' τα φτερίαν,
δεν χάθηκε είναι στο όνειρό μου, ξημερώνει νυχτώνει στην ψυχή μου,
πέταξε στον ουρανό, με αγγέλου τα φτερά
./.
Ντο ζωήν τυρâννισμένον, ντο ζωήν βασανισμένον,
πως εδέβανε τα χρόνεα μ', κι' ετελέθανε τα δρόμâ μ',
Τι τυραννισμένη ζωή, τι βασανισμένη ζωή,
πως πέρασαν τα χρόνια μου, και τέλειωσαν οι δρόμοι μου
./.
Έρθεν Μάρ'τς Ανοιξεζ'νός, γιορτάζ' η αδερφήν τ'εμόν,
παχτσεδόπον να αθίζ', 'ς σ' όλ' την γήν να ®κουττουλίζ',
Ήρθε ο Ανοιξιάτικος ο Μάρτης, γιορτάζει η αδερφή μου(Ευδοκία),
σαν κήπος να ανθίζει, σε όλη την γη να δίνει ευωδιά
./.

20. με τ' έναν ελαιόκλαδον, κι' ολίγον συμπονοίαν,
ειρήνην θέλ' το περιστέρ', κι' ανήμπορον σπλαχνίαν,
με ένα κλαδί ελιάς, και λίγη συμπόνοια,
ειρήνη θέλει το περιστέρι, και ο ανήμπορος συμπάθεια
./.
Επεκούμπ'σα 'ς σην καρδία σ', να εβρήκω το βοτάν'ιμ',
η ζωή μ' πουγαλεμένον, βάσανα μ' τρανόν ποτάμ'ιν,
Στηρίχθηκα στην καρδιά σου, να βρω γιατρειά,
η ζωή μου κουραστική, με βάσανα μεγάλα
./.
Ν' ανασπάλω σεν καμμίαν, είσαι 'ς σην αροθυμία μ',
το εγκάλôπο σ' θυμούμαι, κι' έναν ξα παρηγορούμαι,
Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ, βρίσκεσαι στην νοσταλγία μου,
την αγκαλιά σου θυμάμαι, και λιγάκι παρηγοριέμαι
./.
αρχινούν τα χιονοζώμâν, μαννίκα μ' τ'εμόν τα πόνâν,
μεγαλέν'νε 'ς σην καρδία μ', θαλασσώματαν 'ς σα _ήα μ',
ξεκινούν τα δάκρυα, μαννούλα μου οι πόνοι μου,
μεγαλώνουν στην καρδιά μου, φουρτούνες στην ψυχή μου
./.
έρθαν συενοί 'ς σο μνήμα σ', και οι φίλ' να έεις συντροφίαν,
μη φο(γ)άσαι την σκοτίαν, εν' 'ς σο γιάν'ισ' τα κλαδία σ',
ήρθαν συγγενείς στο μνήμα σου, και οι φίλοι σου να έχεις συντροφιά,
μην φοβάσαι το σκοτάδι, είναι δίπλα σου τα παιδιά σου,
./.
Εξεμέρωσεν κι' απόψ', άνοιξαν Θεέ μ' τ' ομμάτâ μ',
κι' έγνεφ'σαν ξαν την ορθίαν, ορφανόν η κατοικία μ',
Ξημέρωσε και απόψε, άνοιξαν Θεέ μου τα μάτια μου,
ξύπνησαν την αλήθεια ξανά, είναι ορφανό το σπιτικό μου,
./.
Τ' αγροχάπαρον μα≤αίρ', και 'ς σην γούλα μ' στάζ' φωτίαν,
το κουσμέτ' εμέν 'κι θέλ', ®κίζ' την μάρ'σαν την καρδία μ',
Το άσχημο νέο σαν μαχαίρι, στάζει στο λαιμό μου φωτιά,
η μοίρα δεν με θέλει, χωρίζει στα δύο την καρδιά μου,
./.
έσ'νε πνοή μ' και χάραμα μ', ελάδ' 'ς σο καντηλόπο μ',
έσ'νε βοτάν'ιμ' 'ς σην γερά μ', βλοΐαν 'ς σο καρδόπο μ',
είσουν ανάσα μου και ξημέρωμα μ', λάδι στο καντηλάκι μου,
είσουν ιατρικό στην πληγή μου, ευλογία στην καρδούλα μου,
./.
Επουαλέφτα νε ζωήν, ντ'ά®κεμα ηλικιούμαι,
ζαρών'νε τα στομάγλοπα μ', στύπον ψωμίν βουκούμαι,
Βαρέθηκα ζωή, τι άσχημα γερνάω,
ζαρώνουν το στόμα και τα μάγουλά μου, στυφό ψωμί καταπίνω,
./.

21. Κρατώ 'κόμαν 'ς σα ≤έροπα μ', ντ' επέμ'νε απές 'ς σο στόμα μ',
ασ' σην πνοή μ' 'ς σο κάρδοπο μ', κόπον κρατώ το σώμα μ',
Κρατώ ακόμα στα χεράκια μου, ότι μου απέμεινε μέσα στο στόμα μου,
από την ψυχή μου στην καρδούλα μου, με δυσκολία κρατώ το σώμα μου όρθιο,
./.
'Σ σα στράτας τριυλίζω, άμον ®α®ιρεμένος,
τ' ομμάτâ μ' κορωμέναν, ασ'σο ταλγάδ' φλιμέναν,
Τριγυρνώ στους δρόμους, σαν χανένος,
τα μάτια μου τυφλωμένα, από το βάσανό μου θλιμένα,
./.
Αρθώπ' σουμά 'μουν κάθουνταν, με πόνον 'ς σην καρδίαν,
καν'νας 'κι εξέρ' ντο βάσανον, κρύφ'νε καλά 'ς σα _ήαν,
Άνθρωποι κάθονται κοντά μας, με πόνο στην καρδιά,
κανένας δεν γνωρίζει τί βάσανο, κρύβουν καλά στην ψυχή τους,
./.
Ελίβωσεν εδείσωσεν, εβούρτζιξεν σκοτίαν,
ασ' σα ρα≤ία έρθεν 'ς σην _ή μ', φαρκώθεν η καρδία μ',
Συννέφιασε ήρθε ομίχλη, γλύστρησε το σκοτάδι,
από τα βουνά στην ψυχή μου, φαρμακώθηκε η καρδιά,
./.
τον ήλ' σκοτία εκούρτανεν, το φέγγον η σερίαν,
όλεα 'ς σην γην απόξερα, κι' ομäζ'νε 'ς σην καρδία μ',
τον ήλιο τον κατάπιε το σκοτάδι, το φεγγάρι η σκιά,
όλα κατάξερα στην γή, και μοιάζουν με την καρδιά μου,
./.
προσκύνεσα σεν Δέσποινα μ', μάννα μ' και Παναΐα μ',
εσέν επαρακάλεσα, να λάρων'ς την καρδία μ',
σε προσκύνησα Δέσποινά μου, μητέρα μου και Παναγιά μου,
σε παρακάλεσα, να γιατρέψεις την καρδιά μου,
./.
και ντ' έμορφα αθίσκουνταν, μυρίζ'νε τα ρα≤ίαν,
πέρ'ν ασ' σον ήλεν χούλεμαν, νερόν ασ' σα βρε≤ίαν,
και τι όμορφα ανθίζουν, μυρίζουν τα βουνά,
παίρνουν από τον ήλιο ζεστασιά, νερό από τις βροχές,
./.
έρθες ληγάρâν νε αρνί μ', έρθες άμον πουλόπον,
ατώρα ντο χρειάσκουμαι, έναν ποτήρ' νερόπον,
ήρθες γρήγορα αγαπημένη μου, ήρθες σαν το πουλάκι,
τώρα που χρειάζομαι, ένα ποτήρι νεράκι,
./.
εσύγκρεψες το άψιμο μ', κι' εβζήεν η φωτία μ',
ατόσα δάκρâν για τ'εσέν, εκ'≤ύαν σαν βρε≤ίαν,
ανακάτεψες και κάλυψες το κάψιμό μου, δεν έσβησε η φωτιά μου,
τόσα δάκρυα για εσένα, χύθηκαν ως την βροχή,
./.

22. καινουρόχτιστον φωλέαν, για τ'εμέν και για τ'εσέν,
με το παραθύρ' 'ς σον ήλεν, για να ελέπ'ς Ανατολήν,
καινούριο σπιτικό, για μένα και για εσένα,
με το παράθυρο στον ήλιο, για να βλέπεις την Ανατολή,
./.
να εμπαίν άμον ελπίδαν, το σουράτ'ισ' να φωτάζ',
τονατεύ' ατα τ'ομμάτâ σ', την καρδία μ' ν' αναλλάζ',
να μπαίνει σαν ελπίδα, την όψη σου να φωτίζει,
στολίζει αυτά τα μάτια σου, την καρδιά μου να ντύσει με γιορτινά,
./.
το γιοργάν' και το τουσέκ'ισ', κι' η εγάπη μ' το φενέρ',
να κοιμούμαι 'ς σην εγκάλâ σ', ώσπουτα η _ή σ' το θέλ',
το πάπλωμά και του στρώμα σου εγώ, και η αγάπη μου το φανάρι σου,
να κοιμάμαι στην αγκαλιά σου, μέχρις ότου, η ψυχή σου το θέλει,
./.
Πέταξον α το μαντήλ'ισ', με χαμόγελον η _ή σ',
άλλον δάκρâν 'κι θα κ'≤ύγουν, ποδεδίζω την ζωή σ',
Πέταξέ το το μαντήλι σου, με χαμόγελο την ψυχή σου,
δεν θα χυθούν άλλα δάκρυα, αφαιρώ το κακό στην ζωή σου και σε κάνω να χαίρεσαι,
./.
με τα πιζήλâν πολεμώ, και με τ' αραραΐδας,
θέλ'νε μαεύν'νε σεν αρνί μ', να χάνω την ελπίδα μ',
με τους καλικάντζαρους πολεμώ, και με τις μάγισες,
θέλουν να σε μαγέψουν αγαπημένη, να χάσω την ελπίδα μου,
./.
Καλοερεύω 'κι επορώ, άλλον φαρμάκ 'κι πίνω,
πουγαλτουρεύτα ασ'σην _ή σ', κι' άμον κερίν ν'εβζήνω,
Θα γίνω καλόγερος δεν αντέχω, άλλο φαρμάκι δεν πίνω,
βασανίστηκα από την ψυχή σου, και σαν κερί σβήνω,
./.
άμον το τζούφον το καρύδ', η εύκαιρον καρδία σ',
εμέν τον περισάν 'κι τ«ίζ', 'κι συμπονεί καμμίαν,
Σαν το κούφιο το καρύδι, η άδεια η καρδιά σου,
εμένα τον δυστυχή δεν με λυπάται, καθόλου δεν με συμπονά,
./.
όρωμαν 'κι έτον έτον φουρτούναν, απές 'ς σα _ήα μ' μαύρα λιβίαν,
τρώγ'νε τα μέσα μ' πίν'νε το γαίμα μ', και το κορμόπο μ' άψεχο εφέκουν,
./.
νύχτας βρε≤ίαν ίνταν ρυμίαν, μέρας ποράνâν τρανάν ποτάμâν,
ρούζ'νε χαλάζâν φωτίν τα δάκρâ μ', και τ'ομματόπα μ' θολά τζαμών'νε,
της νύχτας οι βροχές γίνονται ρεματιές, της ημέρας οι μπόρες μεγάλα ποτάμια,
πέφτουν σαν χαλάζι φωτιά τα δάκρυά μου, και τα ματάκια μου θολωμένα κλείνουν,
./.
ακλωθώ 'ς σην ερημία σ', έρχουμαι 'ς σην ξενιτία σ',
'ς σα ≤έρâ μ' κρατώ βοτάν'ιν’, κάρδοπο μ' για την καρδία σ',
ακολυθώ στην ερημιά σου, έρχομαι στην ξενιτιά σου,
στα χέρια μου κρατώ γιατρικό, την καρδούλα μου για την καρδιά σου,

23. ./.
άνοικ'σον με την εγκάλâ σ', να μαθάνω τ' αντικάρδ'ισ',
κι' η πνοή σ' να παραδίει, το κρυμμένον _ή μ' το τäρτ'ισ',
άνοιξέ μου την αγκαλιά σου, για να μάθω το μυστικό σου,
και η ανάσα σου να προδώσει, τον κρυμμένο τον καημό σου,
./.
φογάμαι το ζιλάλ' οινάρ', το πίεται σο μίαν, όντες
διψά το κάρδοπο μ', γι' αγάπ' και συντροφίαν,
φοβάμαι το ψυχρό κρασί, που πίνεται αμέσως,
όταν διψά η καρδούλα μου, για αγάπη και συντροφιά,
./.
νοτεμένον το μαντήλ'ισ', όσον πόσον να φορτούτε,
τα δακρόπα σ' χα®εμέναν, ασ' σα μάγ'λα σ' 'ς σην καρδία μ',
βρεγμένο το μαντήλι σου, πόσο ακόμα μπορεί να φορτωθεί,
τα δάκρυά σου καυτά, από τα μάγουλά σου σην καρδιά μου,
./.
ούμπαν καράβ' και θάλασσαν, ούμπαν δεντρίν κι' εβόραν,
ούμπαν πουλόπο μ' να δâβαίν'ς, νε κρύον νε εμπόραν,
όπου καράβι και θάλασσα, όπου δέντρο και σκιά,
όπου μικρό μου να πάς, ούτε κρύο ούτε μπόρα
./.
η έλας έρθεν νύχτωμα μ', την έβγα σ' αναμένω,
'ς σα Ανατολής το όρωμαν, τ'εμέτερ'ς ν' αραεύω,
ο ερχομός σου ήρθε νύχτα μου, την έξοδό σου περιμένω,
στης Ανατολής το όνειρο, τους δικούς μου ανθρώπους να αναζητώ,
./.
Κερασμένον η καρδία μ', τζάμπαν για τ' εσέν λατρεία μ',
και ν' όσον μαζί θα ζούμε, φόρτωμα σ' εγώ φορτούμαι,
Κερασμένη η καρδιά μου, δωρεάν λατρεία μου για σένα,
όσο μαζί θα ζούμε, το βάσανό σου θα φορτώνομαι,
./.
σίτεα σουμών' το νύχτωμαν, κι' έρ'τεν μαύρον σκοτίαν,
έναν κερόπον ν'ας φωτάζ', άμον μικρόν αστρόπον,
καθως πλησιάζει η νύχτα, και έρχεται το βαρύ σκοτάδι,
ένα κεράκι ας φωτίσει, σαν μικρό αστεράκι,
./.
το κρεβάτ'ιμ' σανιδένôν, το γιοργάν'ιμ' χωματένôν,
εγκαλäζ'ν ατο το σώμα μ', άλλον 'κι έν' πνοήν 'ς σο στόμα μ',
το κρεβάτι μου ξύλινο, το πάπλωμά μου από χώμα,
αγκαλιάζουν το σώμα μου, δεν υπάρχει αναπνοή στο στόμα μου,
./.
έναν ακόμαν όρωμαν, έναν πικρόν ορθίαν,
άσκεμον ασ' σο γνέφιγμα μ','κι ευρίεται καμμίαν,
ένα ακόμα όνειρο, μία πικρή αλήθεια,
πιο άσχημο από το ξύπνημά μου, δεν υπάρχει πουθενά,
./.

24. που ν' αραεύω αν πονώ, και χάνω την καρδία μ',
αρνί μ' το αντιφάρμακο μ', εχάθεν 'ς σην σκοτίαν,
που να αναζητήσω αν πονώ, και χάνω την καρδιά μου,
αγαπημένη μου το γιατρικό μου, χάθηκε στο σκοτάδι,
./.
ελάλεσεν ελάλεσεν αργερόν η καμπάναν, 'ς σο μαναστήρ' το σήμαντρον,
να κόφ'κουμ' τα ζεντζίρâν, π' εσπάλ'τσαν τα ≤ερόπα μουν, κι' επέραν την ελπίδαν,
η αργυρή η καμπάνα μας κάλεσε, στο μοναστήρι το σήμαντρο,
να κόψουμε τις αλυσίδες, που έδεσαν τα χέρια μας, και πήραν την ελπίδα,
./.
αίμα μ' εκατετσάγκλιξεν, εκ'≤ύεν 'ς σα πλακίαν,
έναν ζωήν με βάσαναν, καμμένον η καρδία μ',
το αίμα μου κατέβρεξε, χύθηκε στις λίθινες τις πέτρες,
μια ζωή με βάσανα, καμμένη η καρδιά μου,
./.
κάθαν οπέρ'τς καλέτερα, κάθαν οψέ καλλίων,
'ς σην χώρα 'μουν παρέτερος κι' όλεον τ'εμόν το βίον,
κάθε πέρυσι και καλύτερα, και το κάθε εχθές,
στην χώρα μου ξένος, και όλη μου η ζωή,
./.
φρύουμ' αρνόπο μ' φρύουμαι, κι' εσύ νερόν 'κι δίεις μεν,
αχάντ' το πείσμα σ' 'ς σην σέβντα μ', πονώ σεν 'κι σπλαχνίεις μεν,
φλέγομαι από δίψα φλέγομαι, και δεν μου δίνεις εσύ νερό,
αγκάθι το πείσμα σου στον έρωτά μου, εγώ πονάω και δεν μου δείχνεις οίκτο,
./.
'ς σην ξενιτίαν 'λόξενος, ξένος 'ς σην γειτονία μ',
Χαρε μ' για στείλον το παϊτόν, αρ' έπαρ' την καρδία μ',
στην ξενιτιά παντελώς ξένος, ξένος στην γειτονιά μου,
Χάρε μου στείλε την άμαξα, και πάρε την καρδιά μου,
./.
'ς σο άνεμον επέμ'νανε, καρβόνâν 'ς σην φωτίαν,
όλα τ'εμόν τα όνερα, τ®âνίζ' αγρâνεμίαν,
απέμειναν στον αέρα, κάρβουνα στην φωτιά,
όλα τα όνειρά μου, σκορπά η θύελλα,
./.
νύχταν ποίσον το νύχτωμα σ', κι' άλλον πολλά σκοτίαν,
χιολιοτορνεύ' ο ουρανόν, κι’ εφράετ’ η καρδία μ’,
νύχτα κάνε το νύχτωμά σου, περισσότερο σκοτάδι,
να χιλιοστολιστεί ο ουρανός, και να ευχαριστιέται η καρδιά μου,
./.
ντο άπονον ατό το ινιάτ', κατατζακών το _öπο μ',
κι' αφήν' ξερόν τραντάφυλλον, τ' άκλερον το καρδόπο μ',
τι άπονο αυτό το πείσμα, κατασπά την ψυχούλα μου,
και αφήνει σαν ξερό τριαντάφυλλο, την άτυχη καρδούλα μου,
./.

25. Εμέν γιατί ευλόεσες, Θεέ μ' εννέα μήνας,
ασού εσέγκες το κλαδί μ', παρώρας μές 'ς σο μνήμαν,
γιατί με ευλόγησες, Θεέ μου εννιά μήνες,
αφού μου έβαλες το παιδί, πρίν την ώρα του μέσα στο μνήμα,
./.
άκ'σον θέ μ' το που®τούρισμα μ', με πόνον την λαλία μ',
εσύ π'εφτάς θαμάγματαν, λυπέθ(ου) την καρδία μ',
άκουσε Θεέ μου τον ψίθυρό μου, την με πόνο φωνή μου,
εσύ που κάμνεις θαύματα, λυπήσου την καρδιά μου,
./.
εσύ το έπλασες εμέν, κι' εξέβα ασ' σην σπλαχνία σ',
ατόσον κρίμαν 'ς σην ζωή μ', να χολοσπάν τα _ήα μ',
εσύ που έπλασες εμένα, και βγήκα από την συμπάθειά σου,
είναι μεγάλο κρίμα στην ζωή μου, να στενοχωριέται η ψυχή μου,
./.
εγώ εσέν 'κι πρόφτασα, την στράτα σ' 'κι επεντέθα,
εχρώστανα 'ς σον ανοιχτήν, κι' απομακρά σ' εβρέθα,
εγώ εσένα δεν άγγιξα, δεν συνάντησα τον δρόμο σου,
χρωστούσα στον μάντη, και από εσένα μακρυά βρέθηκα,
./.
επουγαλέφτεν Θέ μ' η _ή μ', καγάντσαν τα γονάτâ μ',
ασ' σοι αρθώπ'ς θερίγουνται, π' έξερ'ναν τα μουράτâ μ',
βαρέθηκε Θεέ μου η ψυχή μου, μου κόψαν τα γόνατά μου,
από τους ανθρώπους θερίζονται, που γνώριζαν τα πάθη μου,
./.
άλλον 'κι έχω ν' αναμένω, ξε≤ειλίζ' υπομονή μ',
ούς το στόμα μ' ζίπα ζίπα, έρ'θεν Θέ μ' τ'εμόν η ψήν',
δεν έχω τι άλλο να περιμένω, ξεχειλίζει η υπομονή μου,
ώς το στόμα μου, ήρθε η ψυχή μου,
./.
τ'ομμάτεα σ' ματοζίνιχαν, αρνί μ' πως τσαρτιλίζ'νε,
θαλασσαν εν' κι' ουρανό μ', την _ή μ' τραυαγγελίζ'νε,
τα μάτια σου αντιβασκάνια, αγαπημένη μου πως φέγγουν,
θάλασσα είναι και ο ουρανός μου, την ψυχή μου γιατρεύουν,
./.
νασάν τον που ελέπ' πολλά, κι' ολίγα καλατσεύει,
κρατεί 'ς σην _ήν ατ' μυστικά, αντιχάρâ 'κι γυρεύει,
χαρά σε αυτόν που βλέπει πολλά, και λίγα λέει,
κρατά μυστικά στην ψυχή του, και δεν ζητά ανταπόδοση,
./.
κούπαν ερούξεν η ζωή μ', κι' ασ' σο μυτίν επιάστεν,
εθάρ'νεν έχ'νε ούλ' τιμήν, με την παράν ζυάστεν,
μπρούμητα έπεσε η ζωή μου, από την μύτη πιάστηκε,
νόμιζε πως όλοι έχουν τιμή, αλλά την ζυγίζαν δίπλα δίπλα με το χρήμα,
./.

26. 'κι επέμ'νεν αναγνώριμος, τον θάνατον πεντέθα,
μάνναν και κήρην έχασα, και ορφανός εβρέθα,
δεν έμεινε άγνωστος, συναντήθηκα με τον θάνατο,
μητέρα και πατέρα έχασα, και βρέθηκα ορφανός,
./.
'ς σ'έναν τόπον ηλέ-καντρες, σ’ άλλον με τα χαλάζâ,
το μεκατήρ'ιμ' Θεέ μ' κοντόν, σιδέρâζ' τα μαράζâ μ',
σε έναν τόπο ηλιόλουστο, σε έναν άλλον με τα χαλάζια,
η αξία μου Θεέ μου μικρή, αλυσοδένει τους καημούς μου,
./.
αστ' έρθεν _ή μ' το μένεμα σ', εμέν νεκραναλλάζ'νε,
'ς σην χωρισίαν οι αγγέλ', 'ς σο λείμψανο μ' μονάζ'νε,
αφού ήρθε το μήνυμά σου, εμένα με ντύνουν με τα νεκρικά ρούχα,
στον χωρισμό οι άγγελοι, διανυκτερεύουν κοντά στο άψυχό μου σώμα,
./.
ντ' έποικα κι' έρθεν 'ς σο χουλιάρ', ντ' έθριψα 'ς σο πινάκ'ιμ',
'ς σο μίαν _ή μ' εκούρτανα, ασ' σο πικρόν φαρμάκ'ισ',
Τί πράξεις κακές άραγε έκανα, για να δέχομαι τώρα τα αποτελέσματά τους,
στην στιγμή ψυχή μου κατάπια, από το πικρό δηλητήριο σου,
./.
το ανεβαίν' ξαν κατεβαίν', μη θέλ'τς το κατεφόρ'ιν,
ας εν' τ®ετίν τ'ανέφορον, θ' εβρήκ'ς το ηλεπορ'ισ',
ότι ανεβαίνει ξανά κατεβαίνει, μην θέλεις την κατηφόρα,
ας είναι δύσκολη η ανηφοριά, θα βρείς το προσήλιο μέρος σου,
./.
έπαρ' και κράτ' το ≤έροπο μ', 'ς σην _ή μ' 'κι εβρήκ'ς σκοτίαν,
αρνόπο μ' φέγγος ίνουμαι, όντας θέλ'τς συντροφίαν,
πάρε και κράτα το χεράκι μου,στην ψυχή μου δεν υπάρχει σκοτάδι,
αγαπημένη μου φεγγάρι γίνομαι, όταν θέλεις συντροφιά,
./.
εν' η εγάπη μ' άδολον, κατενόν η καρδία μ',
σαν το κροστάλλιδ' το νερόν, 'ς σ' αψήλα τα ραχίαν,
είναι η αγάπη μου ειλικρινής, καθαρή η καρδιά μου,
ως το κρύσταλλο το νερό, που τρέχει στα ψηλά τα βουνά,
./.
ας έτον Θέ μ' αληθινόν, 'ς σο όρωμα μ' ντ' ετέρ'να,
αλλέτ'κον το μελλούμενο μ', ολίγον πα εθέλ'να,
ας ήταν Θεέ μου αληθινό, αυτό που έβλεπα στο όνειρό μου,
διαφορετικό το μέλλον μου, λιγάκι θα ήθελα,
./.
ασ' σα ρα≤ίαν ανάμεσα, εξέβεν και φωτάζ',
τα χάρ'τα σ' ήλε μ' χωριστά, λαρούμαι ασ' σο μαράζ',
από τα βουνά ανάμεσα, βγήκε και φωτίζει,
τα κάλη σου ήλιε μου ξεχωριστά, γιατρεύουν τον καημό μου,
./.

27. άνοικ'σον άρνοπο μ' την _ή σ', άνοικ'σον την καρδία σ',
εγώ 'ς σο γιάν'ισ' στέκουμαι, και 'ς σην αναποδία σ',
άνοιξε αγαπημένη μου την ψυχή σου, άνοιξέ μου την καρδιά σου,
στέκομαι δίπλα σου, και στην ατυχία σου,
./.
Ούλâ χαράζ'ν ολόερα σ', κι' εβγάλ'νε ευωδίαν,
ο ουρανόν κι' η θάλασσαν, 'ς σ'ομμάτâ σ' τα μαβίαν,
όλα ξημερώνουν τριγύρω σου, βγάζουν ευωδιά,
ο ουρανός και η θάλασσα, στα μάτια σου τα γαλάζια,
./.
πέρω 'ς σ'ωμία μ' το σελέκ', το έεις ατο 'ς σο _όπο σ',
εσύ να εβρήκ'ς λαρωμονήν, ν' αλάφρων'ς το κορμόπο σ',
πέρνω στους ώμους μου το φορτίο σου, που έχεις στην ψυχούλα σου,
εσύ να βρείς την γιατρειά , και να ελαφρύνεις το κορμάκι σου,
./.
εγώ ελάτ' ας έμουνα, ρα≤ίν και ρα≤οκόρφιν,
το φύλλωμα μ' και την κορφή μ', ®κέπαζ' ατα άσπρον χιόν'ιν,
εγώ έλατο να ήμουν, βουνό και βουνοκορφή,
το φύλλωμά μου και την κορυφή μου, ας τα σκεπάζει άσπρο χιόνι,
./.
εκρύφ'να απές 'ς σα κλάδοπα μ', κι' απάν 'ς σα ρα≤ομύτâ μ',
πόνâν δάκρâν και βάσαναν, το έν' απές 'ς σα στήθεα μ',
έκρυβα μέσα στα κλαδιά μου, και πάνω στου βουνού τις άκρες,
πόνους δάκρυα και βάσανα, που βαραίνουν τα στήθη μου,
./.
καλόν 'κι εβρήκ'ς αδά 'ς σην γήν, τον ήλεν 'ς σην σκοτία σ',
οι άλλ' μίαν ζελεύν'νε σεν, π' εξέρ'νε την αξία σ',
δεν βρήσκεις καλό εδώ στην γη, τον ήλιο στο σκοτάδι σου,
οι άλλοι σε ζηλεύουνε, που ξέρουν την αξία σου,
./.
απές 'ς σην βούρα μ' 'κι επορεί, 'κι στέκ' νερον νερόπον,
να δίγω σεν ν' αποδιψάς, ασ'σο ταλγάδ' αρνόπο μ',
μέσα στην χούφτα μου δεν μπορεί, να μείνει νερό νεράκι,
να σου δώσω να ξεδιψάσεις, από τον καημό αγαπημένη μου,
./.
ντο χρειάσκεσαι την _ή σ', κι' ατό πα την καρδία σ',
τ'έναν ξερέν' το φύλλωμα μ', και τ' άλλον τα κλαδία μ',
τί χρειάζεσαι την ψυχή σου, και αυτή επίσης την καρδιά σου,
το ένα ξεραίνει το φύλλωμά μου και το άλλο τα κλαδιά μου,
./.
ατα τ'ομμάτâ σ' νε πουλί μ', εμέναν 'κι τερούνε,
κι' ατά τ'εμά τα άκλερα, καμμίαν 'κι απαντούνε,
αυτά τα μάτια σου έ μικρή μου, δεν κοιτούν εμένα,
και αυτά τα άτυχα τα δικά μου, ποτέ δεν συναντούνε
./.

28. ντο κόκκενον και χασευτόν, ατο τ'εμόν το γαίμαν,
έ≤' την καρδία μ' ζωντανόν, να κρούει για τ'εσέναν,
τί κόκκινο και καυτό, αυτό το δικό μου αίμα,
έχει την καρδιά μου ζωντανή, να χτυπά για εσένα,
./.
Χρόνâν ξενιτεμένος, Θέ μ' χάνω την ελπίδα μ',
ας έτονε να έλεπα, ξαν 'λίγον την πατρίδα μ',
χρόνια ξενιτεμένος, χάνω Θεέ μου την ελπίδα μου,
ας ήταν να έβλεπα, ξανά για λίγο την πατρίδα μου,
./.
επέμ'να ξαν με το ρακίν, τον υστερ'νον τον φίλο μ',
ατος εξέρ' να παρ'γορά, και να φυλλών το ξύλον,
απόμεινα ξανά με το ρακί , τον τελευταίο μου φίλο,
αυτός ξέρει να παρηγορά και να με ζωντανεύει,
./.
εξεμέρωσεν τον ήλεν αραεύω, πασκείμτο εβγαίν ασ' σο ρα≤ίν,
πασκείμτο ασ' σα λιβίαν, ανίσως Θέ μ' 'κι εγνέφιξεν,
σκοτίαν 'ς σην καρδία μ',
ξημέρωσε τον ήλιο αναζητώ, μήπως βγαίνει από το βουνό,
μήπως από τα σύννεφα, αν τυχόν Θεέ μου δεν ξύπνησε,
σκοτάδι στην καρδιά μου,
./.
κουμούλ' τα χρωστεμάτâ μ', φουρκίζ'νε το νεφές ιμ',
τυλίζ'νε σιδερäζ'ν âτο, κι' ατο φαρκών' τ'απές ιμ',
σωρός τα χρωστούμενά μου, πνίγουν την αναπνοή μου,
το τυλίγουν το αλυσοδένουν, και αυτό φαρμακώνει τα μέσα μου,
./.
άλλον 'κι θέλω τη ζωή μ', λυπούμαι τα κλαδία μ',
ατα μανάχον παρ'γορούν, κι' ορθών'νε την καρδία μ',
δεν θέλω άλλο την ζωή μου, λυπάμαι τα παιδιά μου,
αυτά μόνο με παρηγορούν, ανασταίνουν την καρδιά μου,
./.
πούμερ' 'ς σην νύχταν χάραμαν, 'ς σα έρημαν νερόπον,
πούμερ' 'ς σην γήν παράδεισος, να αναπαύ' το ψόπο μ',
που υπάρχει στην νύχτα φώς, στην ερημιά νεράκι,
που στην γη παράδεισος, να ξεκουράσει την ψυχούλα μου,
./.
ς σα όρâ απάν θα χάνουμαι, κι' εβρήκω είναν μερέαν,
με τα αγρέϊδâ για συντρόφ'ς, να χτίζω την φωλέα μ',
πάνω στα βουνά θα χαθώ, και θα βρω ένα μέρος,
με τα αγρίμια για συντρόφους, για να φτιάξω την φωλιά μου,
./.
ο ίρδο μ' ήντâν έχτισεν, πουλούνε για δεκάρας,
τσοκεύν'ν όλα ανάθεμα, τη δâβόλ' τα παράδας,
ότι έχτισε ο ιδρώτας μου, το πουλάνε για ψίχουλα,
καταπίπτουν ολα ανάθεμα, του σατανά το χρήμα,
./.

29. όντες έμ'να μικρίκον, κι' εποίν'να λογαρίας,
έτονε για τ'εσέναν, π' εθέλ'νεν η καρδία μ',
όταν ήμουν μικρός, και έκαμνα υπολογισμούς,
ήταν για εσένα, που σε ήθελε η καρδιά μου,
./.
το ποροζάν' ελάλεσεν, εσκώθαν τα σημαίας,
και 'ς σα ναούς εντόκανε, λεύθερα κωδωνέας,
η σάλπιγγα ακούστηκε, σηκώθηκαν οι σημαίες,
και στις εκκλησίες χτυπήσανε, ελεύθεροι κουδουνισμοί,
./.
κι' αν έχω βίον εφτωχόν, ζεγκίν'κον η καρδία μ',
ασ' σην σεβντάν κι' ασ' σο ταλγάδ', εχόρτασ' η κοιλία μ',
και αν έχω ζωή φτωχή, πλούσια είναι η καρδιά μου,
από τον έρωτα και τον καημό, χόρτασε η κοιλιά μου,
./.
κι' αν χτίσαμ' άρνι μ' όνεραν, τ®οκεύκουνταν 'ς σο μίαν,
κάγουντανε ασ' σο λôπύρ', κι' εμπαίν'νε 'ς σην σκοτίαν,
και αν χτίσαμε όνειρα, καταπίπτουν αμέσως,
καίγονται από τον καύσωνα, και μπαίνουν στο σκοτάδι,
./.
'ς σο πεγάδ' 'ς σο πεγαδόπον,'ς σο ζιλάλ'ιν' το νερόπον,
'ς σο τεστίν έναν κορτ'ζόπον, έβαλεν τ'εμόν την _ήν,
στην βρύση την μικρή βρυσούλα, στο ψυχρό το νεράκι,
στην στάμνα ένα κοριτσάκι, έβαλε την ψυχή μου,
./.
έρθεν 'ς σα πετεινολάλâν, διαμαντόπα κεχριπάρâν,
τ'ομμάτα'τς εμέν τερούνε, κι' ασ' σον ήλ' αντιφεγγούνε,
ήρθε πρωΐ πρωΐ, διαμαντάκια κεχριμπάρια,
τα ματάκια της εμένα κοιτούν, και στον ήλιο αντανακλούν,
./.
εσύ πρωτοτραντάφυλλον, ντ' έμορφον το λετζέκ'ισ',
σκουντούλιξεν η Άνοιξην, Απρίλεζ'νον τ®ιτ®έκ'ιμ',
εσύ το πρώτο ανθοφόρο τριαντάφυλλο, τί όμορφο το κάλυμμα της κεφαλής σου,
ευωδίασε η Άνοιξη, Απριλιάτικό μου λουλούδι,
./.
εκαλοκάθεσαν σουμά μ', τα βάσανα τα πόνâν,
το ψόπο μ' εσίδέρâσαν, καγάν'τσανε τα χρόνâ μ',
καλόκάθησαν κοντά μου, τα βάσανα και ο πόνος,
την ψυχούλα μου αλυσόδεσαν, θέρισαν τα χρόνια μου,
./.
έμορφέσσα μ' με τα κάλλâ σ', εκορώθαν τ'ομματόπα μ’,
και ερούξα 'ς σο τουζάχ'ισ', ψιλοπούλ'ιν' 'ς σα χερόπα σ'
όμορφή μου με τα κάλη σου, τυφλώθηκαν τα ματιάκια μου,
και έπεσα στην παγίδα σου, μικρό πουλάκι στα χεράκια σου
./.

30. τ®αμουρόχτιστον η εγάπη σ', 'κι έ≤' τεμέλâν βαθέαν,
ταλγαλαεύ' την καρδία μ', γιανασεύ' 'ς σην χωρισίαν,
από λάσπη φτιαγμένη η αγάπη σου, δεν έχει γερά θεμέλια,
προκαλεί ζάλη στην καρδιά μου, πλησιάζει στον χωρισμό
./.
κλαίγω και χορτάζ' η _ή σ', δάκρâν ασ' σην καμονή μ',
λαλα≤εύ'ς με 'ς σην εγκάλâ σ', ησυχάζω 'ς σα περ'γιάλâ σ',
κλαίω και χορταίνει η ψυχή σου, δάκρυα από την στενοχώρια μου,
με χαϊδεύεις στην αγκαλιά σου, ησυχάζω στις ακρογιαλιές σου,
./.
αν ξεμερών' 'ς σον ουρανόν, και γνεφίζω τ'ομμάτâ μ',
´ς σην προσευχή μ' σ'εσέν θεέ μ', θα λέγω τα μουράτâ μ',
αν ξημερώσει στον ουρανό, και ξυπνήσω,
στην προσευχή μου Θεέ μου, θα σου πω τα πάθη μου
./.
για φέρτε με τ' αρρωστικό,μ', φέρον το κεμεντζόπο μ',
αν εν' να εφέκω το κορμί μ', ας χάρεται το _öπο μ',
για φέρτε μου το σπάνιο έδεσμά μου, φέρε την ποντιακή λύρα μου,
αν είναι να αφήσω το κορμάκι μου, ας χαρεί η ψυχούλα μου
./.
άλλον να γράφω 'κι επορώ, τελέθαν τα χαρτία μ',
κι' ασ' σην ζωή μ' τ' ορώματαν, 'ς σο μίαν όλα εβζήαν,
δεν μπορώ άλλο να γράφω, τελειώσαν τα χαρτιά μου,
και απο την ζωή μου τα όνειρα, όλα αμέσως σβήστηκαν
./.
Στάμαν τ'Απρίλ' εδάκρεσα, 'ς σο πρώτον γνωριμία σ',
έδουνα σεν τ' εμόν την _ήν, κι' έπαιρ'να χωρισίαν,
Αρχή του Απρίλη δάκρυσα, όταν σε πρωτογνώρισα,
σου έδεινα την ψυχή μου, και έπαιρνα χωρισμό,
./.
μεσουρανίζ' η Άνοιξην, 'κι εβγαίν απόψ' ο ήλον,
'ς σα λίβιαν εμάραινεν, εσάπε άμον το μήλον,
στην μέση είμαστε της Άνοιξης, δεν βγαίνει απόψε ο ήλιος,
από τα σύννεφα μάρανε, σάπισε σαν το μήλο,
./.
Και ντο να λέγω 'ς σα κλεφτά, 'ς σην _ήν ατς κάτ' να λέγω,
εβγαίν τ'άνασμα μ' λαχμαστά, κι επορώ ταγιανεύω,
Και τι να πω κρυφά, κάτι να πω στην ψυχή της,
η ανάσα μου βγαίνει λαχανιασμένη, δεν μπορώ άλλο να αντέξω
./.
τα τακούρâ σ' αναγνώθω, πως εδέβεν ο καιρόν,
π' έφυες 'ς σην ξενιτίαν, κι' έχασα την _ήν τ'εμόν,
τα καλίγραφά σου γράμματα διαβάζω, πως πέρασε ο καιρός,
που έφυγες στην ξενιτιά, και έχασα την ψυχή μου,
./.

31. έλα ν' απονεγκάζω σεν, να εφράγω την καρδία σ',
ντ'ορωματίες 'ς σην ζωή σ', να δίγω σε 'ς σο μίαν,
έλα να σε ξεκουράσω, να ευχαριστήσω την καρδιά σου,
αυτά που ονειρεύτηκες στην ζωή σου, να σου τα δώσω αμέσως
./.
άλλον βρε≤όπο μ' μη δακραίν'ς, κανείντανε τα δάκρâ σ',
έναν λιμνίν εγέννεσαν, κι' έναν ποτάμ' την άκρεαν,
μη δακρύζεις άλλο βροχούλα μου, φτάνουν τα δάκρυά σου,
γέννησαν μία λίμνη, και την αρχή ενός ποταμού
./.
όντες τ'ομμάτâ σ' τσάμωσες, μάννα μάννα μαννίκα μ',
έχασα το λειβάδοπο μ', έναν αρμάθ' λυρίταν,
όταν τα μάτια σου τα έκλεισες, μάννα μάννα μαννούλα μου,
έχασα το λειβάδι μου, ένα μπουκέτο κρίνα
./.
πούμερ' μαντήλ' 'ς σα δάκροπα μ', σπογγίζω ς' σα λιβίαν,
και ίνουνταν ποράνοπα, ριγούτε η καρδία μ',
που ένα μαντήλι στα δάκρυά μου, τα σκουπίζω από τα σύννεφα,
και γίνονται μπόρα, και κρυώνει η καρδιά μου
./.
πούμερ' χαράν 'ς σα ≤είλοπα μ', διπλοσιδερεασμέναν,
στέκ'νε κι' ατα 'ς σο άψιμο μ', διπλοασπαλισμέναν,
που χαρά στα χείλια μου, διπλοαλυσοδεμένα,
είναι και αυτά στο κάψιμό μου, διπλοασφαλισμένα
./.
το μεκατήρ'ιμ' ποίον εν', πουγαλτουρεύ'ς το _öπο μ',
'ς σο αλυκόν το φέρσιμο σ', εψέθεν το καρδόπο μ',
η αξία μου ποιά είναι, ταλαιπωρείς την ψυχούλα μου,
με την αλμυρή την συμπεριφορά σου, ψήθηκε η καρδούλα μου
./.
το αγρέν το τέρεμα σ', εφοέθεν κι' ο Θεόν,
έτον να γνεφίζ' το ήλεν, και εγνέφ'σεν τον φεγγόν,
το άγριό σου το βλέμμα, το φοβήθηκε και ο Θεός,
ήταν να ξυπνήσει τον ήλιο, και ξύπνησε το φεγγάρι
./.
'ς σην παχτ®έ σ' έρθα τ' αρνόπο μ', εξεμέρωσεν ο ήλ',
έκ'σα τα πετεινολάλâν, και 'κι εχάρα σεν γιαβρί μ',
στον κήπο σου ήρθα αγαπημένη μου, αλλά ήρθε το πρωΐ,
άκουσα τις φωνές από τον κόκορα, χωρίς να προλάβω να σε χαρώ μικρή μου,
./.
εσύ επαίρες μερτικόν, ας 'ς σ 'έμον την καρδίαν,
κι' εφέκες με ανήμπορον, πουλίν θίγως φτερίαν,
εσύ πήρες μερίδιο, από την καρδιά μου,
και με άφησες σαν ανήμπορο, πουλί χωρίς φτερά
./.