3. Αντί προλόγου
Σάββατο τέλη του Μάρτη 2012. Ξεκινήσαμε έναν περίπατο στην
πόλη. Είπαμε να σταματήσουμε στο χώρο και στο χρόνο. Να
φωτογραφήσουμε και να καταγράψουμε τις αποχρώσεις και τις
φωνές τους. Όπως το δικό μας μάτι βλέπει, όπως η δική μας φωνή
αποτυπώνει και αποτυπώνεται μέσα στις φωνές.
Εκατόχρονα της Θεσσαλονίκης φέτος, 1912-2012. Και η ματιά του
Κάσσανδρου από το 316 πχ μέχρι σήμερα… ρέουσα. Κάθεται ο
χρόνος, ο ένας πάνω στον άλλο και κυλάει η μια εποχή αξεδιάλυτα
μέσα στην άλλη.
Μα εμείς βλέπουμε το κάδρο του τώρα, ένα κάδρο όπου οι
συμφυρμοί των πραγμάτων και των προσώπων μας προ(σ)καλούν.
Ακούς, βλέπεις, νιώθεις σκέφτεσαι; Μπορείς να με ακούσεις,
μπορείς να με δεις, τι νιώθεις , τι σκέφτεσαι; Δασώδες το
αναπάντητο!
Βήχει η εποχή μας απαρατήρητο, αγνοούμενο, αντιποιητικό.
Ναι , σηκώσαμε παντιέρα το Σάββατο! Επιχειρήσαμε μια ποιητική
καταγραφή των εικόνων μας.
«Ουαί αιθεροβάμονες» κάγχασε το σήμερα.
Πώς ασκούμε στην παρατήρηση, πώς ανασύρουμε το τετριμμένο,
πώς ακινητοποιούμε το φευγαλέο, πώς διαλέγεται η δική μας έσω,
με την αντικειμενική έξω, πραγματικότητα, πώς συνομιλούμε με το
τυχαίο, πώς μεταποιούμε την αίσθηση, πώς ελευθερώνουμε τη
φόρμα, τη λέξη για να βρούμε το προσωπικό μας ύφος; Στα χίλια
«πώς» προσπαθήσαμε να δώσουμε συνθήκη και οδηγία.
« Ουαί αδαείς» ξανακάχγασε το σήμερα… έτσι για να κόψει τα
πόδια της απόπειρας και δεν άκουσε το κρατάω παντιέρα που του
έφτυσε κατακούτελα.
3
4. Αν η ποιητική γραφή διδάσκεται θα έχουμε την ξεκούραση ότι
εφοδιάζουμε τους μαθητές μας με ένα εργαλείο αυτοέκφρασης
ώστε να διοχετεύονται να ομιλούν και να απευθύνονται.
Αν όχι, θα έχουμε την παρηγοριά ότι ίσως με τέτοιες εμπειρίες
εγγράφουμε μέσα τους ένα γνωστικό ίχνος το οποίο εκτός από τη
λέπτυνση της πρόσληψης, θα αποτελεί ανάχωμα σεβασμού
απέναντι σε κάθε προσωπική κατάθεση του «εντός εντός» είτε
δική τους είτε του απέναντι.
Για κανένα από τα δύο δεν μπορούμε να μιλήσουμε με βεβαιότητα .
Κρατούμε τη χαρά των μαθητών μας ως μόνιμο αναγνωστικό για τη
συνέχεια.
Ι. Π.
4
6. Ένα ταξίδι ξεκινάει.
Ανάμεσα σε πολλούς.
Άνθρωποι διαφορετικοί,
διαφορετικοί προορισμοί,
διαφορετικά πρόσωπα.
Πολλές οι στάσεις.
Κατεβαίνουν άνθρωποι
και ανεβαίνουν άλλοι.
Μοναδικό κοινό στοιχείο
…ότι θέλουν να φτάσουν σ’ αυτό τον προορισμό.
(Θανάσης Μανής )
6
7. Κοιτάω το εισιτήριο όπως δεν το είχα κοιτάξει ποτέ.
Το μέσο μου για το ταξίδι.
Όλοι τόσο διαφορετικοί,
όλοι τόσο ίδιοι.
Περνάω τις γειτονιές,
περνάω το σπίτι μου,
Ταξιδεύω μέσα στις σκέψεις μου.
Τελικά ο δρόμος, κάπου τελειώνει
….τα πάντα μπορούν να μας σταματήσουν ,
αλλά εγώ συνεχίζομαι.
( Νίκος Λάμπρου )
7
8. « Κοιτάω το εισιτήριο όπως δεν το είχα κοιτάξει ποτέ. »
8
9. Στο λεωφορείο,
αριθμός 28 , «Σταθμός Νέας Ευκαρπίας»
Καθόμαστε… το σώμα κάθεται,
Μα η ψυχή δεν είναι μέσα, τρέχει πιο γρήγορα.
Πού όμως;
Και το εισιτήριο; Για ποιον προορισμό είναι;
Πώς ξέρουμε ότι επιβεβαιώνει τη διαδρομή;
Πού πάμε; Τι περιμένουμε; Πόσο ακόμα μας μένει;
Δεν είμαστε μόνοι…
Τόσα πρόσωπα… σιωπηλά
Μα τα μάτια μιλούν, το σώμα μιλάει.
Κουβαλούν άραγε ό,τι κι εγώ;
Όλοι ξεκινάμε για κάπου που δεν ξέρουμε;
Ή μήπως ξέρουμε;
Ή μήπως ο καθένας ξέρει μόνος του;
Πάμε για την πόλη μας
Σε κάποια πόλη
Ο καθένας στην πόλη τη δική του .
( Άννα Καραμολέγκου )
9
11. Η ζωή μου ένα ταξίδι,
Μια διαδρομή,
Μια βόλτα στο άγνωστο
Φόβος και αναζήτηση μαζί.
Εγώ και οι άλλοι.
Πού μας πάει αυτό το εισιτήριο όλους εμάς;
Μια διαδρομή σαν τη ζωή μου
Γιατί και στη ζωή μου δεν ξέρω πού πάω
ή μάλλον πού με πάει.
Πρόσωπα με άγχος, σκυμμένα πρόσωπα, θλιμμένα πρόσωπα!
Πρόσωπα ελεύθερα, πρόσωπα γελαστά…
Μπερδεμένα πρόσωπα, ανακατεμένα πρόσωπα
Κι εγώ κοιτάζω
Αν τελικά η ζωή ήταν εισιτήριο
Θα ήθελα να ταξιδέψω μαζί της.
Αν η ζωή ήταν λεωφορείο,
Θ’ ανέβαινα σ’ αυτό… κι όπου με πάει.
(Ελένη Πασχαλίδου )
11
14. Το κάστρο που φυλάει την πόλη
Το κάστρο φυλακή
Κατρακυλάει κι έρχεται κατά πάνω μας
Όλο και πιο κοντά μας.
Μεγάλο και πελώριο.
Τώρα ένας χώρος θαυμασμού
Τείχη γκρεμισμένα
που τα στοιχειώνουν ζωές, όνειρα, παρελθόν!
( Μαρίνα Παρασίδου –Ευρώπη Παπάζογλου )
14
15. Χτίστηκε ένα τείχος γύρω μου
Νόμιζα πως θα με προστάτευε,
πως θα μ’ αγκάλιαζε.
Τώρα το βλέπω και το νιώθω
ότι θα με συντρίψει
ότι έρχεται προς τα μένα,
όχι για να μ’ αγκαλιάσει,
αλλά για να με κλείσει. Να γίνει η φυλακή μου.
Ποιος μιλά;
θεοδώρα ,Δημήτριε, Γιώργο , Ελένη
Εγώ, εγώ, εγώ μιλώ!
( Ελένη Πασχαλίδου )
15
18. Η σκιά δείχνει αυτό που είσαι ;
Αυτό που φαίνεσαι ;
Μπορεί κι αυτό που θες εσύ να είσαι;
( Όττο Κατιασβίλι)
Μια, δυο, μπορεί και τρεις σκιές.
Το κάδρο της Ελένης.
Ποιανού να είναι άραγε;
Ποιανού είναι Ελένη;
( Χάιδω Μπουκουβάλα)
Σκιές ,
άγνωστες στιγμές
σκοτεινές
Τις βλέπεις θες δε θες
Κι αυτές κουνιούνται σιωπηλά .
(Βασίλης Ξουλόγης)
18
19. Σκιές έμειναν…
Σκιές από πρόσωπα, όνειρα ή κάστρα ;
Σκιές που θα μείνουν όταν ο ήλιος δύσει;
Σκιές που θ’ αχνοφαίνονται κάτω από πανσέληνο;
Σκιές που θα υπάρχουν όταν τα μάτια κλείσουν;
Αέρας με πνοή, ουρανός με μάτια…
Δες ουρανέ την αίγλη…
Ή μήπως τον απόκρυφο όλεθρο;
Τα σύννεφα θα καλύψουν,
οι ήχοι θα σωπάσουν,
τα χρώματα θα σβήσουν.
Οι σκιές όμως θα στοιχειώσουν
Και θα κρυφτούν μες το σκοτάδι.
( Άννα Καραμολέγκου )
19
20. Σκιές χωρίς πρόσωπα
Σαν να μην υπήρξαν ποτέ
Σκιές με διάφορα αισθήματα,
Σκιές μελαγχολικές.
Σκιές που σε τρομάζουν
Σκιές που σ’ αγκαλιάζουν
Σκιές που δεν ήτανε κοντά σου
Σκιές που είναι ακόμα μακριά σου!
( Μαρία Κοτζαμανίδου)
Ποιος είναι; Εγώ, εσύ, ο άλλος;
Η σκιά μας.
Αυτή που κρύβει τα χαρακτηριστικά.
Τα δικά μου, τα δικά σου...
Γιατί κοιτάς επάνω; Τι βλέπεις;
Πρόσωπα και βλέμματα
που κοιτούν παντού
…χωρίς κατεύθυνση.
( Πασχαλίδου Ελένη)
20
21. Η σκιά στο έδαφος σε αντικρίζει
Είσαι εσύ,
Ένα κομμάτι του εαυτού σου αντικρίζεται στο χώμα.
Δεν βλέπεις αν γελάει ή κλαίει.
Παρά μόνο βλέπεις δίχως πρόσωπο.
( Θανάσης Μανής )
Σκιές, όχι πρόσωπα …διαβάστε τες.
Τελικά όλοι είμαστε μια σκιά;
Είμαστε μια σκιά μέσα στην ιστορία μιας πόλης,
Είμαστε μια σκιά μπροστά στον εαυτό μας,
Η σκιά αντικρίζει τον εαυτό μας.
Τον άδειο ή τον γεμάτο;
Διάλεξε!
( Νίκος Λάμπρου)
21
24. Μπαίνω χωρίς να ξέρω αν θα βγω
Βγαίνω χωρίς να ξέρω αν μπήκα.
Διεισδύω στον χρόνο, στο χώρο
Μονοπάτια κρυφά
Για να μυρίσω με κλειστά μάτια
Για να ακούσω με δεμένα χέρια
Για να αφουγκραστώ το τίποτα
Για να αφουγκραστώ τα πάντα .
( Άννα Καραμολέγκου)
24
25. Το να μπεις κάπου άγνωστα
είναι δύσκολο και τρομακτικό.
Αλλά μόλις ανακαλύψεις τι κρύβει μέσα του το άγνωστο,
τότε είναι δύσκολο να βγεις.
( Βασίλης Ξουλόγης)
Μπαίνω ή βγαίνω;
Σε κόσμο που ξέρω
ή σε κόσμο που θέλω να περιμένω;
( Μαρία Κοτζαμανίδου)
Μπαίνω και βγαίνω
Στο μέρος που μου δίνει τη χαρά και την έμπνευση
… το να συνεχίσω να σκέφτομαι το μέλλον.
Μπαίνω και βγαίνω από το παρελθόν και το μέλλον μου
( Θανάσης Μανής)
25
28. Ο κόσμος έχει και τα καλά του .
Καμιά φορά βλέπεις την ομορφιά και την ελευθερία.
Μπορείς να ονειρευτείς
…χωρίς σκέψεις
Να ζήσεις το δικό σου κόσμο
…και νάναι γαλαζοπράσινος!
Ανεβαίνω ψηλά και θέλω ν’ ακουμπήσω τον ουρανό
Να δω δίπλα μου τα πουλιά να πετάνε.
Να δω το όλο του κόσμου από ψηλά!
( Θ. Μανής )
Το μάτι σου γεμίζει με μπλε.
Τα δρομάκια , ο ήχος του πολιτισμού
Η θέα !
(Μαρίνα Παρασίδου Ευρώπη Παπάζογλου)
28
29. Νιώθω ανακούφιση, νιώθω ελεύθερος να πετάξω
Πρώτη φορά βλέπω τη Θεσσαλονίκη από ψηλά. Περίεργο!
Ακούω τον αέρα να γαργαλάει τ’ αυτιά μου,
Βλέπω τον κόσμο να θαυμάζει, να χαίρεται τη θέα.
Εγώ όμως ζω εδώ και δεν την ξέρω αυτή την πόλη.
Πρώτη φορά την είδα έτσι
Έκατσα να τη θαυμάσω
Έκατσα να την παρατηρήσω
Έκατσα να την αγαπήσω.
Ανεβαίνω ψηλά
Βλέπω τον κόσμο αλλιώς
Περνάω πάνω από τη Θεσσαλονίκη που δεν ξέρω,
για να τη μάθω καλύτερα.
Εδώ θα ξανάρθω σίγουρα,
Θα ξανάρθω με καινούργια ρούχα
Αύριο θα ξέρω καλύτερα τον εαυτό μου.
( Νίκος Λάμπρου )
29
31. Ένας κόλπος , μια υδάτινη αγκαλιά.
Ένας ίσκιος δικός μου… της πόλης
από τα κάστρα μέχρι τον πάτο του Θερμαϊκού.
Τόσο κοντά και τόσο μακριά
Βλέπω σπίτια , στέγες,
Μυρίζω παρελθόν ,ιστορία, καθημερινότητα,
Το πλούσιο άρωμα της πόλης.
Άνθρωποι φωτογραφίζουν, φωτογραφίζονται,
Βλέπουν, μπορούν να δουν; Για πόσο;
Μα γιατί τόση βιασύνη;
Από ψηλά νιώθεις ελεύθερος,
απελευθερωμένος από την εικόνα.
Βυθίζεσαι στο πραγματικό νόημα.
Ας μπορούσαν όλοι να βλεπαν τη ζωή τους,
όπως βλέπω εγώ την πόλη από ψηλά.
( Άννα Καραμολέγκου )
31
32. ΑΓΓΙΖΩ ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ
Αγγίζω τις πέτρες που άγγιξαν τεχνίτες
…θέλω να μείνω εδώ.
Σαν να ‘βγαλαν ρίζες τα πόδια μου,
Η ψυχή μου, το ένστικτο του πραγματικού μου σπιτιού…
Εγώ ανήκω εδώ;
Ανεβαίνω ψηλά κι άλλο κι άλλο…
Θέλω ν’ αγγίξω τον ουρανό.
Τα κάστρα με καλούν ν’ ανακαλύψω τα μυστικά και τα πάθη τους.
Είναι άραγε χαμένος χρόνος;
Φεύγω πριν βαρεθώ
για να συνεχίσω να θέλω!
(Άννα Καραμολέγκου )
32
33. Θα περπατήσω πάνω στις
στέγες…
Θα πατήσω πάνω στις στέγες
Θέλω να δοκιμάσω
πώς είναι να βλέπεις τον κόσμο από κει πάνω
Να δω το διαφορετικό
Να νιώσω το ύψος
(Κεσανίδου Αναστασία)
33
34. Θέλω να περπατήσω …
Να πάρω καθαρό αέρα …
Να πηδάω από σκεπή σε σκεπή.
Θέλω να νιώσω πως πετάω,
Πως είμαι ελεύθερο πουλί
κι αγναντεύω όλη μου την πόλη.
( Χάιδω Μπουκουβάλα)
Θα πατήσω πάνω στις στέγες
Θα είμαι ελεύθερη να κάνω ότι θέλω
Κανείς δε θα μου επιβάλλει το σωστό ή το λάθος
Θα σκαρφαλώνω από δω κι από κει
Θα κάνω σαν ένα πουλί που ελευθερώνεται.
Θα…
(Χρύσα Παυλίδου)
34
35. Θα πατήσω πάνω στις στέγες
Να τα δω όλα διαφορετικά
Να κάνω ένα βήμα στον ουρανό
Να τον φτάσω να πάω πιο ψηλά.
Κι αν πέσω, αν πέσω στο κενό;
Ξανά απ΄ την αρχή!
Όσο κι αν πέσω
ο ουρανός θα είναι εκεί
για να τον επικαλούμαι.
( Ελένη Πασχαλίδου)
35
36. Θα περπατήσω εκεί που έλιωνε το χιόνι
Θα πετάξω εκεί που φτερούγιζαν αηδόνια,
Θα χορέψω εκεί που γελούσε ο άνεμος,
Θα χαμογελάσω εκεί που χαμογελούσε ο ήλιος
Θα νιώσω ότι ένιωσαν ίδια χέρια,
ίδια πόδια, ίδια βλέμματα
με διαφορετικό εγώ…
διαφορετική ιστορία…
( Άννα Καραμολέγκου )
36
38. Το παλιό και το καινούριο
Ενώνονται σε μια στιγμή
Σμίγουν ,ξεχωρίζουν
και η αξία γιγαντώνεται
Συγκίνηση στο μάτι,
εξερεύνηση στη σύνθεση,
μαγεία στο αποτέλεσμα.
Μπράβο στη φύση !
Χειροκρότημα στο όμορφο!
( Ναταλία Κασσέμ)
38
39. Σαν σταθείς μπροστά στο νέο
αναπολείς το παλιό, το γνώριμο.
Βλέπεις το παλιό, γεμάτο ιστορία.
Αναζητάς όμως μια νέα ιστορία να κρατηθείς
Και σβήνει η γραμμή του χρόνου
σαν κερί που ξεχάστηκε σε δωμάτιο σκοτεινό.
Μένει εκεί μέχρι να λάμψει το νέο φως.
Κι όταν έρθει το νέο φως
χάνεται το παλιό αφήνοντας όμως τη γεύση…
( Άννα Καραμολέγκου)
39
42. ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΕΔΩ
Εγώ θα κάτσω εδώ
και δε θα φύγω ποτέ.
Όσο μπορώ θα σκέφτομαι αυτό που επιθυμώ
… να δω την αληθινή ομορφιά του κόσμου,
δίπλα μου τα φυτά ν’ ανθίζουνε
και τα μικρά παιδιά να παίζουν, να γελάνε.
( Θανάσης Μανής )
42
43. θα κάτσω εδώ,
δεν πάω πουθενά.
Θέλω να μείνω στα παλιά σοκάκια.
Θα κάτσω εδώ,
εδώ που κακία δεν υπάρχει,
εδώ που σ’ αγκαλιάζει το παλιό
και κάθε σκέψη σταματά για ν’ απολαύσει.
(Ναταλία Κασσέμ )
43
44. «Θέλω να μείνω στα παλιά σοκάκια…»
« . . . να δω την αληθινή ομορφιά του κόσμου »
44
45. ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΕΤΡΗΣΕΙ;
Ποιος θα μετρήσει
τα νεράντζια ,
το χρόνο, την ομορφιά ,
την αξία;
Κανένας δεν μπορεί
να μετρήσει το ανεκτίμητο.
( Ηλίας Νταρετζής)
45
46. Ποιος θα μετρήσει τα νεράντζια;
Ποιος θα απολαύσει τη στιγμή;
Παίζει η στιγμή με τη μαγεία,
Παίζει η φύση με τη στιγμή.
(Ναταλία Κασσέμ )
46
47. Ποιος θα μετρήσει τους καρπούς του δένδρου;
Ποιος θα μετρήσει τις πέτρες;
Ποιος θα μετρήσει τα λεπτά που κυλούν;
Ποιος θα μετρήσει την ομορφιά;
Ποιος θα ορίσει τα όρια;
Εκατό, διακόσια, χίλια διακόσια… νεράντζια,
Εκατό, διακόσιες, χίλιες διακόσιες… ομορφιές
Εκατό, διακόσια, χίλια διακόσια… χρόνια
Εκατό, διακόσιες, χίλιες διακόσιες … πέτρες
Μου αρκούν…
Όχι , δε θα μετρήσω
Μπορώ να φανταστώ , να νιώσω
ν’ αφήσω την άγνοια να ξεδιπλώνει το μυστήριο.
( Άννα Καραμολέγκου)
47
49. Κάποτε κάποιος έμενε εδώ κι ονειρευόταν.
Μια οικογένεια, ένα κήπο με τριανταφυλλιές,
να δείξει στα παιδιά του τα παλιά τα σπίτια ,
το πατρικό του…
να δώσει σ’ όλα ένα θαυμασμό!
( Θανάσης Μανής )
Σπίτι γκρεμισμένο.
Κάποτε εδώ ζούσε κάποιος
Τώρα τίποτε, άδειο , κλειστό
Έμεινε έτσι ,
όπως κι ιστορία
αυτού του κάποιου.
( Ελένη Πασχαλίδου )
49
51. Κατά τύχην ανοιχτόν
Εδώ σωπαίνω, γιατί σωπαίνω;
Εδώ σκέφτομαι.
Μια δύναμη με κάνει μόνο να σκέφτομαι
Να μιλάει η καρδιά μου.
Πιστεύω δεν πιστεύω, εγώ είμαι εδώ.
Όλοι είναι εδώ.
Αυτό είναι το άλλο πρόσωπό μας.
( Ελένη Πασχαλίδου)
51
53. Εγνατία οδός …περπατώ
Δίπλα μου αστικόν… «Πλατεία Αριστοτέλους 29»
Χάνονται τα πόδια , δεν περπατάς την πόλη
Βήχεις καυσαέριο και ο ουρανός βήχει καυσαέριο
Κι εσύ νομίζεις ότι είσαι στο κέντρο του κόσμου
μιας ανώνυμης ,ξένης πόλης…
Δε σε ξέρω
Δε μιλώ σε αγνώστους
Δε θέλω να τους μάθω
Δε θα πάρω αστικό
Εγώ θα περπατήσω σε άλλη πόλη.
( Άννα Καραμολέγκου )
Βήχω κίνηση, καυσαέριο, ανωνυμία.
Μπούχτισα βρωμιά, άστεγους , ληστές, μαγαζιά, πολυκατοικίες.
Παντού όλα γκρι.
( Χρύσα Παυλίδου)
53
55. Πόσα πράγματα αγνοώ;
Αγνοώ το παρελθόν μου και το μέλλον μου.
Αγνοώ την έμπνευση
Το να καταφέρω το αδύνατον.
Αγνοώ το αύριο. Για πόσο ακόμα;
( Θανάσης Μανής )
Το παρελθόν
θα ντρέπονταν για μένα,
Αγνοώ τα πάντα, το μέσα και το έξω.
Δεν ξέρω τίποτα για το παρελθόν
που μου χαρίστηκε!
(Ελένη Πασχαλίδου )
55
56. Μπροστά στην Καμάρα…
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ
Παίρνω τη μηχανή του σήμερα και φεύγω
περνώ την πύλη και πάω ταξίδι μακρινό στο παρελθόν,
… στο σπίτι μου.
Εκεί που άρχισαν όλα κι ακόμα αρχίζουν.
«Ραντεβού πάντα στην Καμάρα »
( Λυδία Γιαννακίδου )
56
57. Στη Ρωμαϊκή αγορά…
Πάνω απ’ τη Ρωμαϊκή αγορά
ψάχνω το παρελθόν .
(Κώστας Παπαδόπουλος )
Κρεμασμένη από το παρελθόν,
το κουβαλώ στο παρόν
στο αμφίβολο μέλλον.
Εδώ που πρέπει να ζήσω κι εγώ. (Ναταλία Κασσέμ)
57
59. Μια ξεχασμένη εφημερίδα,
Ένας άνθρωπος που την άφησε εκεί,
Σ’ ένα κόκκινο παγκάκι,
Σ’ ένα δρόμο με αυτοκίνητα,
Σε μια στιγμή καθημερινή…
( Νίκος Λάμπρου)
Τι έγραφα και μ’ άφησαν μόνη,
Ποιο ήταν το περιεχόμενό μου
και μ’ εγκατέλειψαν σ’ ένα παγκάκι;
Ποιος θα είναι ο επόμενος που θα με διαβάσει;
Κι αυτός πού αλλού θα μ’ αφήσει;
( Λυδία Γιαννακίδου)
59
60. Στο Καπάνι …
Μυρωδιές σε πλημυρίζουν,
άνθρωποι προσπαθούν να βρουν αυτό που θέλουν,
σπρωξίματα, κίνηση, χρώματα…
Κι άλλα τόσα…
Θέλω να γευτώ!
( Μαρία Κοτζαμανίδου)
60
61. Εικόνες, χρώματα και μυρωδιές
κατακλύζουν τις ψυχές μας
Τιμές φθηνές, τιμές ακριβές
Εδώ επιλέγουν οι καρδιές μας.
Αντέχεις το καλό και το πολύτιμο,
ή προτιμάς το σάπιο;
Διάλεξε! Μόνο εσύ μπορείς.
Και σε ρωτώ : Μπορείς; (Ναταλία Κασσέμ )
61
63. ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟΝ
Όχι δεν πωλείται…
Δεν πωλείται η ανάμνηση
Δεν πωλείται η ψυχή
Δεν πωλείται το συναίσθημα
Δεν πωλείται η καρδιά
Δεν πωλείται το γέλιο,
Δεν πωλείται το δάκρυ,
Δεν πωλείται η στιγμή.
Τώρα πια…
Μήπως πωλείται;
( Ναταλία Κασσέμ)
63
64. Άγαλμα Λαμπράκη
Δώσε μου ζωή
Δώσε μου ελευθερία
Δώσε μου μια δεύτερη ευκαιρία
Δώσε μου…
( Άρης Καράμπινας)
Δώσε μου βοήθεια
Δώσε μου δύναμη,
Δώσε μου εστία να μείνω
Δώσε μου ελπίδα.
( Χρύσα Παυλίδου)
64
66. ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟ ΝΕΡΟ
Έτσι όπως είσαι
σαν να μου μιλάς.
Έτσι όπως κινείσαι
σαν να μου γελάς.
Έχεις τόσα παράπονα να πεις
κι όμως μέσα σου τα κρατείς.
Η ηρεμία σου με γαληνεύει,
Η ηρεμία σου μ’ αλλάζει
Με κάνει άλλον άνθρωπο ,
Με κάνει γλάρο.
Είτε πέφτω είτε υψώνομαι
Με περιμένεις!
(Μαρία Κοτζαμανίδου)
Κύμα, που σου βάφτισε η Θέρμη τα νερά σου
και το αεράκι το ψυχρό χτενίζει τα μαλλιά σου,
εσύ που μέσα σου κρατάς τον Μέγα αυτής της πόλης
και που στοιχειώνεις τα νερά
της θάλασσας μας όλης…
Κουράγιο κύμα,
κουράγιο νερό
Για να σε σώσω θα κάνω ό,τι μπορώ.
(Άννα Τσελίκα)
66
67. Σε κοιτώ και βλέπω την εικόνα μου
Σου μιλώ και τον ψίθυρο μου ακούω.
Η κίνησή σου μελωδική
μ’ αγγίζει και με ηρεμεί
αγναντεύω την ψυχή σου
και παραμένω εκεί.
(Ναταλία Κασσέμ )
67
68. Ακούω την αδελφή του Μεγαλέξανδρου
ν’ αναζητά τον αδελφό της
Ακούω πνιγμένους μαχητές
να ‘ρχονται απ’ την Τροία.
Ακούω… γοργόνες και κοχύλια ,
σειρήνες και κοράλλια.
Τραγουδούν…
μου αποκαλύπτουν τα δικά τους μυστικά,
τα ακολουθώ.
Ακούω… φωνές ψαράδων… φωνές παιδιών
να περπατούν πλάι στα κύματα
και η ψυχή μου με τ’ ακροδάχτυλά της
χορεύει στους αφρούς.
( Άννα Καραμολέγκου )
68
70. Και σιγά σιγά νυχτώνει…
ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ ΣΟΥ
Θέλω μέσα στη νύχτα σου
Να ζήσω τον έρωτα
…αυτό το να περπατάς χέρι-χέρι με τον άλλον!
( Χρύσα Παυλίδου)
Τη λένε «νύμφη»
είτε νύχτα είτε μέρα.
Το σκοτάδι έχει το δικό του φως
το σκοτάδι έχει τα δικά του μονοπάτια.
Κοιτώ… κοιτάει… κοιτούν.
Το φεγγάρι με κοιτάει!
-Θέλω να ζήσω τη νύχτα σου! ( Άννα Καραμολέγκου)
70
71. Θεσσαλονίκη!
Θέλω μέσα στη νύχτα σου να μετρήσω τα άστρα
Να μιλήσω με το κύμα σου
Να κοιμηθώ αγκαλιά με τη θέα σου
Κι όταν κλείσεις τα φώτα σου
Εγώ θα κλείσω τα μάτια μου,
Θα σε νιώσω σπίτι μου.
Κλείσε τα φώτα σου
να φανεί η ομορφιά σου στο σκοτάδι
να φωτίσει την ψυχή
να δώσει φως στα όνειρά μου.
Εκεί θα σε ξαναδώ όπως τώρα,
Όμορφη και ζωντανή Θεσσαλονίκη μου.
( Λυδία Γιαννακίδου)
71
73. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΠΟΛΗ ΜΟΥ
Μια εικόνα …χίλιες λέξεις
Δεν είναι το τι βλέπουμε μόνο.
Το τι κρύβεται πίσω από την εικόνα
είν’ αυτό που μας αγγίζει
Είναι οι στιγμές που περάσαμε
Είναι οι στιγμές που θέλουμε να ζήσουμε ακόμα
Είναι … το για πάντα θα μείνουμε εδώ.
(Αθανασία Παπουτσή)
73
74. Τέλος ταξιδιού…
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Και τώρα πάλι πίσω…
Άραγε η αρχή σημαίνει πάντα τέλος;
Κάθεσαι πάλι στο ίδιο κάθισμα,
κοιτάς πάλι το ίδιο τοπίο
Η ψυχή σου πού είναι τώρα;
Πάλι τρέχει πιο γρήγορα απ’ το λεωφορείο,
αλλά πού πηγαίνει… στην αρχή ή στο τέλος;
Η ψυχή δεν ανήκει στο χώρο, δεν ανήκει στο χρόνο.
Έχει σημαντικό έργο να επιτελέσει…
Να διατηρήσει τη στιγμή και το συναίσθημα…
Αυτό λοιπόν είναι το ταξίδι;
( Άννα Καραμολέγκου)
74
75. ΑΥΤΟ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ;
Ναι!
Αυτό λοιπόν είναι το ταξίδι!
Ένα ταξίδι στην πόλη μας
στην κάθε πόλη μας.
Το ταξίδι που γράφει και εγγράφεται.
Μοναδικά μοναδικό όταν παραμιλά
μες στην αδέσποτη στιγμή.
-Παραχωρώ στο αναντάλλαχτο, φώναζε !
Ανένδοτο το φως μέσα στο φως μας,
Ανένδοτες οι ακούραστες εικόνες μας,
Ανένδοτη η αβάφτιστη αντοχή μας
κι οι πλυμένες λέξεις μας… πρωινό Σαββάτου.
Ναι ως δάσκαλος… εν λευκώ παραδίνομαι
γι’ αυτή σας τη στιγμή
Όταν ακούω να ρωτάτε όπως τώρα :
«κατά πού θαυμάζεται ο άνεμος
πες μας
κατά πού ξεχύνονται οι κελαηδισμοί;…»
κι ας μην ξέρω την απάντηση !
( Ιόλη Πολυδωρίδου)
75
