πρόταση για διδασκαλία στη λογοτεχνία α' λυκείου

1. 1
Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»
Μετάφραση: Ράιας Μουζενίδου με την συνεργασία του Λευτέρη Παπαδόπουλου
Απόσπασμα από την ταινία του Φράνκο Τζεφιρέλλι
http://www.youtube.com/watch?v=vWSw22jY5vU
Ιουλιέτα: …Στου έρωτα το μαγικό παιχνίδι
Τους εραστές φωτίζει η ομορφιά τους.
Κι ο έρωτας, που λεν τυφλός πως είναι
τη σκοτεινιά της νύχτας προτιμάει.
Έλα γλυκειά μου νύχτα να μου μάθεις
πώς δυο παρθενικά κορμιά θα σμίξουν
μες στη χαρά του έρωτα δοσμένα.
Σκέπασε με τη μαύρη σου χλαμύδα
το αίμα που τα μάγουλά μου καίει
ώσπου να ξεθαρρέψει ο έρωτάς μου
που άντρα δεν εγνώρισε ποτές του.
Να ξεθαρρέψει και να καταλάβει
πως είν’ αγνή η αληθινή αγάπη.
Αχ, έλα νύχτα, έλα μου Ρωμαίο
τη νύχτα αυτή σαν ήλιος να φωτίσεις.
Στης νύχτας το φτερό λευκός που θα ‘σαι!
............................................................................
Ατέλειωτη που είν’ αυτή η μέρα!
Παραμονή γιορτής για ’να παιδάκι
που του ‘φεραν τα πιο όμορφα ρούχα
κι ακόμα δεν του λεν να τα φορέσει…
........................................................................
ΡΩΜΑΙΟΣ: …Ποιο είναι άραγε το φως που φέγγει σε κείνο το παράθυρο;
Είναι ο ήλιος που ανατέλλει! Η Ιουλιέτα μου!
Βγες ήλιε μου, τη φθονερή σελήνη σβήσε
Που αρρώστησε από καημό σαν είδε, τι όμορφη που είσαι!
Είναι η κυρά κι αγάπη μου!
Αχ, να ‘ξερε πώς είναι!
Τι λέει;
Τίποτα…σωπαίνει…
Μα όχι!
Τα μάτια της μιλούν και θα τους απαντήσω!
Τι θράσος, όμως, πού ‘χω!

2. 2
Όχι, σε μένα δε μιλά…
Δυο άστρα από τον ουρανό, τα πιο όμορφα της πλάσης
βγήκαν σεργιάνι εκεί ψηλά.
Κι ωσότου να γυρίσουν,
ζήτησαν απ’ τα μάτια της, τη θέση τους να πάρουν!
Αλλά αν αυτό γινόταν,
η λάμψη τους θα εθάμπωνε των αστεριών τη λάμψη.
Τ’ αστέρια θα αχνόφεγγαν, όπως το λυχναράκι
στο φως της μέρας.
Τα ουράνια θα πλημμύριζαν κι όλη η γη, με λάμψη,
που τα πουλιά θα πίστευαν πως ήρθε πάλι η μέρα
και θ’ άρχιζαν να κελαηδούν!
Για κοίτα πώς το μάγουλο, το χέρι της αγγίζει!
Αχ, να ‘μουν στο χεράκι της γάντι,
στο μάγουλό της ν’ ακουμπώ!
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Αλίμονό μου.
ΡΩΜΑΙΟΣ: Μιλάει. Αχ μίλα πάλι άγγελε, που εκεί πάνω λάμπεις.
Εσύ η δόξα της νυχτιάς. Άγγελος είσαι τ’ ουρανού.
Άνοιξες τις φτερούγες σου και πέταξες
και όλοι σε βλέπουνε κατάπληκτοι,
με θαυμασμό, με δέος, πάνω από σύννεφα βαριά
να τρέχεις, να καλπάζεις
και στα πλατιά του αγεριού τα στήθη, ν’ αρμενίζεις!
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Ρωμαίο, αχ Ρωμαίο! Γιατί ο Ρωμαίος να ‘σαι,
Αρνήσου τον πατέρα σου, πέταξε τ’ όνομά σου.
ή, αν δε θες, ορκίσου μου αγάπη, μόνο αγάπη
κι εγώ, θα πάψω στη στιγμή να είμαι Καπουλέτου.
ΡΩΜΑΙΟΣ: Να της φανερωθώ ή ν’ ακούσω κι άλλα;
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Εχθρός μου είναι μόνο τ’ όνομά σου!
Πάλι ο ίδιος θα ‘σουνα, Μοντέγο αν δε σε λέγαν!
Γιατί, Μοντέγος τι θα πει;
Χέρι δεν είναι, πρόσωπο, μπράτσο, στόμα ή άλλο μέρος του
κορμιού.
Έλα! Γι αυτό το όνομα που δεν είναι απ’ τη σάρκα σου, όλην
εμένα πάρε!
ΡΩΜΑΙΟΣ: Αυτά τα λόγια τα κρατώ σαν όρκο.
Ονόμασέ με αγάπη σου και με ξαναβαφτίζεις.
Ρωμαίος πια, δεν θα ‘μαι.

3. 3
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Τι σόι άντρας είσαι εσύ που κρύβεσαι πίσω απ’ τα πέπλα της
νυχτιάς για να χωθείς στις σκέψεις μου;
ΡΩΜΑΙΟΣ: Αγία αγαπημένη, το όνομα μου το μισώ γιατί το ‘χεις για εχθρό
σου. Θα ξέσκιζα το στήθος μου αν το’ χα εκεί γραμμένο.
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Τ’ αυτιά μου δεν ήπιαν ακόμη ούτε εκατό λόγια απ’ το δικό σου
στόμα, μα τη φωνή γνωρίζω. Δεν είσαι ο Ρωμαίος; Μοντέγος!
ΡΩΜΑΙΟΣ: Κανένας απ’ τους δύο αν και τους δυο αντιπαθείς.
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Πες μου, πώς ήρθες και ποιος είναι ο σκοπός σου;! Η μάντρα
είναι ψηλή και δύσκολα περνιέται κι ο θάνατος είναι σίγουρος
να σε βρουν οι δικοί μου.
ΡΩΜΑΙΟΣ: Πέταξα με του έρωτα τα ελαφριά φτερά! Πώς ν’ αποκλείσουν
την αγάπη πέτρινοι φράχτες; Κι ό,τι μπορεί να κάνει ο έρωτας,
η αγάπη το τολμάει. Πως λοιπόν να μ’ εμποδίσουν οι δικοί σου;
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Αν σε δουν, θα σε σκοτώσουν.
ΡΩΜΑΙΟΣ: Πιο πολύ κινδυνεύω απ’ τα μάτια σου , παρά από τα σπαθιά
δικά τους! Αχ, αν μου ρίξεις μια γλυκιά ματιά , καμιά σπαθιά
της έχθρας τους δεν θα με βρίσκει πια!
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Για τίποτα στον κόσμο δε θέλω να σε βρουν εδώ.
ΡΩΜΑΙΟΣ: Με κρύβουν απ’ το βλέμμα τους τα πέπλα της νυχτιάς.
Καλύτερα όμως να με δουν αν εσύ δεν μ’ αγαπάς. Καλύτερα το
μίσος τους να με σκοτώσει παρά σιγά, σιγά να σβήσω για την
αγάπη που δεν μου’ χεις δώσει.
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Ποιος σε οδήγησε ως εδώ;
ΡΩΜΑΙΟΣ: Σύμβουλος μου ο έρωτας, τα μάτια μου οδηγός. Δεν είμαι
ναυτικός αλλά θα διέσχιζα ωκεανούς για να σε βρω στα
πέρατα του κόσμου.
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Φορώ τη μάσκα της νυχτιάς , που κρύβει το χρώμα της
ντροπής στα μάγουλά μου. Αχ , να γινόταν να κρατηθώ, να
γινόταν ν’ αρνηθώ τα λόγια που είπα... Μα τώρα πάνε οι τύποι.
Μ’ αγαπάς; Το ξέρω, θα πεις «ναι» και θα σε πιστέψω. Μην
ορκιστείς! Γιατί μπορεί να μ’ αρνηθείς. Αν μ’ αγαπάς δήλωσέ
το τίμια. Κι μην θαρρείς πως είμαι εύκολη, γιατί θα
συνοφρυωθώ και θα στο πω το «όχι». Για να τρέχεις ξωπίσω
μου. Αλλιώς «όχι» να πω δεν θα μπορούσα. Στ’ αλήθεια, ωραίε
μου Μοντέγο, την έπαθα για τα καλά και θα μπορούσες να με
πάρεις για εύκολη. Μα, πίστεψέ με , θα ’μαι πιστότερη από
κάτι άλλες που κρατούν πόζες. Θα ήμουνα πιο συγκρατημένη,
τ ’ομολογώ, αν δεν είχες κρυφακούσει του έρωτά μου το

4. 4
παθιασμένο μυστικό , που σε βοήθησε ν’ ανακαλύψεις της
νύχτας το σκοτάδι!
ΡΩΜΑΙΟΣ: Κυρία, σου ορκίζομαι στην ιερή σελήνη , που ασημώνει τις
κορφές τούτων των δέντρων…
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Όχι, μην ορκίζεσαι, όχι στη σελήνη, την άστατη σελήνη, που
αλλάζει σχήμα κάθε νύχτα! Φοβάμαι μην η αγάπη σου της
μοιάσει…
ΡΩΜΑΙΟΣ: Σε τι να ορκιστώ;
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Σε τίποτα ή αν επιμένεις, ορκίσου στον εαυτό σου , που ’χει τις
χάρες όλες, που είναι ο Θεός μου, το είδωλό μου… Και θα σε
πιστέψω.
ΡΩΜΑΙΟΣ: Αν της καρδιάς μου ο βαθύς έρωτας…
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Άστο καλέ μου, μην ορκίζεσαι. Είσαι η χαρά μου , μα εγώ για
τη συμφωνία αυτής της νύχτας δεν θα χαρώ. Όλα γίναν πολύ
ξαφνικά. Σαν την αστραπή. Που πριν πεις αστράφτει, έχει
εξαφανιστεί. Καληνύχτα γλυκέ μου! Και ποιος ξέρει; Με την
καυτή ανάσα του το καλοκαίρι, μπορεί το μπουμπούκι της
αγάπη μας ν’ ανοίξει, όταν ο ένας με τον άλλον ξανασμίξει.
Καληνύχτα καλέ μου, καληνύχτα. Γλυκά αποκοιμήσου. Γαλήνη
σου στέλνει η καρδιά μου .
ΡΩΜΑΙΟΣ: Ανικανοποίητο λοιπόν θα με αφήσεις;
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Σε ποια ικανοποίηση, απόψε, μπορούσες να ελπίσεις;
ΡΩΜΑΙΟΣ: Όση αγάπη έδωσα, να μου τη δώσεις πίσω!
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Μόνη μου σου τη χάρισα. Μα θα ‘θελα πολύ να την κρατήσω.
ΡΩΜΑΙΟΣ: Γιατί θες να μου την πάρεις; Υποφέρω.
ΙΟΥΛΙΕΤΑ: Γιατί διψώ αγάπη μου να στην ξαναπροσφέρω!