1. ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ<br /> <br />Το μέλλον αβέβαιο αλλά και τόσο ελκυστικό. Σκέψου πως όλα θα αλλάξουν και οι προβλέψεις της Μοίρας θα αντιστραφούν .Οι χαρακιές της παλάμης θα γυρίσουν αλλού και ο καιρός πιστός θα συγκατατίθεται για ένα όμορφο αύριο. Πώς αλλιώς; Όταν υπάρχει αγάπη; Αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι.<br /> Ο έρωτας καθάριος και απρόσμενος. Όπως ο ουρανός έτσι και τα σωθικά μας, αθώα που αντανακλώνται στον κόσμο με το άγγιγμα του θανάτου.<br /> Πενθώ τον ήλιο και πενθώ για τα χρόνια που έρχονται μακριά σου. Και τραγουδώ για αυτά που έμειναν πίσω αλλά χαράχτηκαν μέσα στο μυαλό μου, εαν είναι αληθινά.<br />Όταν τα σώματα μιλούσαν και ο γλυκός ήχος μιας βάρκας με την ακολουθία κιθάρων και τα λόγια που ζητούσαν εμπιστοσύνη πλανιόνταν στον αέρα.. quot;
πίστεψε μεquot;
και τα quot;
μηquot;
, είτε ελεύθερα είτε προσαρμοσμένα στην μουσική.<br /> Τα χέρια μας σαν δυο μικρά ζώα έτοιμα για περιπέτεια, αναζητούσαν το ένα το άλλο ώστε να ανακαλύψουμε κάθε κομμάτι των σωμάτων. Ωραίες εικόνες, καθημερινές, καλοκαιριάτικες...με την θάλασσα να ηχεί στα αυτιά μου, να παίρνει τα πάντα στο πέρασμα της. Τα όμορφα χρώματα έκαναν παρέλαση μπροστά μου να συμπληρώνουν το σκηνικό με το θόρυβο από το νερό και τους καταρράκτες να σκάνε στην επιφάνεια του.<br /> Αυτά σκέφτομαι και διαδίδω για εσένα και για εμένα. Επειδή σ' αγαπώ και η αγάπη ,όπως τουλάχιστον την ξέρω εγώ, είναι πανσέληνος και εισχωρεί μέσα στα αχανή σεντόνια. Με την μυρωδιά από τα γιασεμιά που μαδώντας πλημμύρισε τον αέρα. Και αυτομάτως φανταστικές εικόνες μου έρχονται στο μυαλό, σαν από παραμύθια. Στη θάλασσα, ανάμεσα στα δέντρα...εσύ το δικό μου αστέρι που δίνει λάμψη στη ζωή μου. Μέσα στην νύχτα και στη βοή του ανέμου, στην ησυχία η θάλασσα να σπάει την σιωπή.<br /> Και τώρα μόνος μου στο στενό δωμάτιο να ζητώ εσένα, να μην έχω τίποτε άλλο παρά μόνο την φωνή σου να αντηχεί στα αυτιά μου και την μυρωδιά σου να είναι παντού γύρω μου. Κάτι το καινούργιο και από αλλού φερμένο. Κάτι αβάστακτο για τους άλλους ανθρώπους. Γιατί η αγάπη μας πρέπει να επιβιώσει μέσα σε αυτό τον κόσμο αγάπη μου, μ' ακούς;<br /> Να μιλώ για εσένα και για εμένα.<br /> Και ο χρόνος σαν μεγάλη εκκλησία με φιγούρες δακρυσμένες αγίων και τις καμπάνες να χτυπούν δυνατά. Ας περιμένουν οι άγγελοι με τα κεριά και τους νεκρώσιμους ψαλμούς. Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς; Ή κανείς ή οι δυο μαζί, μ' ακούς;<br /> Στο λιβάδι της αγάπης όταν σταθήκαμε και κόψαμε αυτό το λουλούδι ήταν οριστικό. Δεν μπορεί να επιβιώσει αλλιώς. Ο αέρας που αγγίξαμε και οι τόποι που περάσαμε είναι τροφή για αυτό, μ' ακούς;<br /> Με την θέληση της αγάπης, με ανθισμένους γκρεμούς τα περάσαμε όλα.<br />Ποιός είναι αυτός που μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει, μ' ακούς;<br />Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει, μ' ακούς;<br />Είμαι εγώ που φωνάζω και είμαι εγώ που κλαίω, μ' ακούς;<br />Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς;<br />Η εικόνα σου στο μυαλό μου, με ένα παιδί στην αγκαλιά σαν Παναγιά, ένα νεογέννητο σαν τον ήλιο. Λες και βρίσκομαι στον Παράδεισο, εκεί που έχω σημαδέψει ένα νησί, απαράλλαχτο εσύ ,και ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα να περνάμε τα καλοκαίρια μας σε ένα κρεβάτι μεγάλο με μια πόρτα μικρή. Θέλω να σε βλέπω κάθε πρωί που ξυπνώ...μισή να περνάς στο νερό και μισή να σε κλαίω στον Παράδεισο.<br />ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΚΥΡΙΑΖΗ, Α2, 3 ΓΕΛ ΑΧΑΡΝΩΝ<br />