ατυχείς παρελθόντες στίχοι
•
0 likes•539 views
΄Έντεκα αιώνια δευτερόλεπτα αγκιστρωμένα στο τώρα..΄΄ Ένας μικρός καλλωπισμός κι ένα διαστόλισμα άτυχων στίχων που δεν ευδοκίμησαν στο διάστικτο γαλανό διάστημα...
Recommended
More Related Content
What's hot
What's hot (20)
Similar to ατυχείς παρελθόντες στίχοι
Similar to ατυχείς παρελθόντες στίχοι (17)
More from Γιώργος Σ. Κόκκινος
More from Γιώργος Σ. Κόκκινος (17)
ατυχείς παρελθόντες στίχοι
- 1. ΄΄Έντεκα αιώνια δευτερόλεπτα αγκιστρωμένα στο τώρα..΄΄ (ατυχείς παρελθόντες στίχοι) !!!! Επτά ολόκληρα χρόνια, ταξιδεύοντας χωρίς εισιτήριο, στα απέραντα μονοπάτια του διαδικτύου, προσπαθούσα να ανακαλύψω τη χαμένη μου παιδικότητα... Έψαχνα χρόνια να εντοπίσω το χαμένο γλύκισμα, μέσα σε υπόγειους διαδρόμους της αληθινής κοινωνίας, αλλά και τα πολύπλοκα μονοπάτια της εικονικής πραγματικότητας... ...Είχες στα μάτια μια μελαγχολία κι έγραφε, έγραφε στα χείλη η μπογιά λέξεις, εικόνες, μνήμες κι αμαρτία έμοιαζε σύννεφο η νιφάδα του χιονιά έγραφε πέφτοντας το δάκρυ ως κιμωλία σκούρα τελεία σε λευκή νερομπογιά έσπαζε κάτω από τα βλέφαρα στα τρία κι άνθιζε η Άνοιξη στ’ ονείρου τα κλαδιά πάει καιρός που ζωγραφίζουμε με κόκκινο μελάνι τις πληγές που μας μαυρίσανε στο χρόνο και γράφουμε με πράσινο έχοντας μια ψευδαίσθηση πως θα φανεί η Ελπίδα γύρω απ’ την ανοιχτή αγκαλιά ένα κενό στο βάθος της καρδιάς μας, κάρβουνο..-... Άνοιξα στο τέλος, το ντουλάπι, να δω αν τελικά έχει μείνει ένα έστω ελάχιστο ψήγμα από σοκολάτα, πίσω από τη ζάχαρη, δίπλα στον καφέ, ανάμεσα στα πατατάκια, μέσα στα μπισκότα, πλάι στα μακαρόνια. Έψαχνα με τις ώρες. Δε βρήκα τίποτα! ..Άνοιξα τα λευκά φτερά και πέταξα πέταξα σαν περιστέρι στους ουρανούς άνοιξα τα φτερά μου να διώξω το βάρος της συνείδησης έγινα ταχυδρόμος για να ταχυδρομώ τα όνειρα τώρα στέλνω επιστολές στ’ αστέρια κι όμως τα φτερά μου είναι λευκά ψηλά στους ουρανούς που αστράφτει ο ήλιος γίνονται καθρέπτες στα φεγγάρια της νυχτός κι όλα τα φιλιά διανέμει της καρδιάς ο χτύπος
- 2. ...θα χτίσω το σπιτάκι μας με ζάχαρη, κανέλα τριγύρω παντεσπάνι, το ταβάνι σαντιγί οι τοίχοι σοκολάτα και οι πόρτες καραμέλα η γεύση πιο γλυκιά απ’ το δικό σου το φιλί... γεράσαμε με κάτι σκέψεις να γυρίζουν στο κεφάλι και κάποιες άμορφες ιδέες να ζαλίζουνε τη σκέψη μας μα νιώθω πως δεν πέρασε ούτε μέρα κι άλλοτε πάλι ξεψυχώ, μετρώντας χρόνια ένα-ένα τόσα που λέω να σταματήσω… μακρύναν τα μαλλιά μας τόσο που λέω να τα κόψω, να μη χύνονται στο σώμα σου ...Εντόπισα τελικά ένα στίγμα, κάπου ανάμεσα στο παράλογο και το κατανοητό, το διαστρεβλωμένο και το απολύτως φυσιολογικό, αποκρυπτογραφώντας τις δεδομένες πληροφορίες του περιβάλλοντος... πολλές φορές, έτσι απλά, προσπάθησα ν’ αλλάξω τη ζωή βγαίνοντας από το σπίτι να πάρω μαζί μου λίγα από ‘κείνα τα αστρόνειρα που φύλαγα στα σεντόνια κι όμως με το φως του πρωινού λιώνανε πάντα όλα τα όνειρα και δεν προλάβαινα να βάλω ένα στην τσέπη, για κολατσιό... ...ο ένας έβγαινε, ο άλλος έμπαινε κόσμος μπαινόβγαινε ολοένα έπειτα στάθηκα όρθιος να σ’ αποχαιρετήσω με κοίταζες, σε κοίταγα κοιταζόμασταν με τα μάτια καρφωμένα στο σήμερα μέτραγα τα βλέμματα ένα-ένα μέτρησα έντεκα αιώνια δευτερόλεπτα αγκιστρωμένα στο τώρα - κι έκλεισα με βία την πόρτα ξοπίσω μου... ...τι χρώμα να ‘χουν τώρα τα μαλλιά σου; ανθίζανε σαν άνθη από τριαντάφυλλα και μύριζαν τ’ αρώματα του Παραδείσου μην κλαις, είναι αργά για δάκρυα τώρα πιάσε το χέρι μου
- 3. μαζί θ’ ανέβουμε αυτό το δρόμο που καταλήγει στο νεκροταφείο κι αν κουραστείς στη διαδρομή, χαμογέλα ίσως έτσι να χαμογελάσει κι η ψυχή σου τώρα που έχει παρέα το χέρι σου, ένα άλλο χέρι... ...σπιρτόκουτα ανάβουν τις λαμπάδες του επιτάφιου κατάμαυροι καπνοί πλανώνται από την πόλη κι αυτά που γράφω τώρα είναι ζεστά τα λόγια και οι πράξεις μας ανέδειξαν καυτά απωθημένα και κρυμμένα στη φορμόλη φωτιά στα σωθικά, στο τζάκι μια παλιά κοινή φωτογραφία λιωμένο ένα κερί, λιωμένη κι η ασπρόμαυρη ελπίδα να ξεφύγουμε στο αύριο μου μοιάζει μ’ ένα πένθιμο Ανοιξιάτικο πρωινό που μαύρη καταιγίδα ξημερώνει κι αν σύννεφο δε βρήκαμε ν’ αφήσουμε καημό στην πλάτη ολομόναχοι τον πάμε σα νεκρό που τάφο δεν του σκάψαμε να έχει κάποιο λόγο για να υπάρχει ρεζέρβα ένας καιρός σ’ ένα Ανοιξιάτικο οικόπεδο γεμάτο χαμομήλι, πατημένες πασχαλιές κι ένα ζευγάρι αρβύλες του στρατιώτη { αυτές θα πάρεις δώρο φεύγοντας απ’ το νεκροταφείο - ενθύμιο για τις ξέγνοιαστες ημέρες μας }... ...τι χρώμα να ‘χουν τώρα τα μαλλιά σου; ανθίζανε σαν άνθη από τριαντάφυλλα και μύριζαν τ’ αρώματα του Παραδείσου μην κλαις, είναι αργά για δάκρυα τώρα πιάσε το χέρι μου πιστή και αλλοπρόσαλλη, αστείρευτα να δίνεσαι σε μένα για να ‘χω κάποιο λόγο να ελπίζω και να υπάρχω τριγύρω απ’ τα σκατά να μη βουλιάξω μπροστά σκατά, πίσω μαστίγια, λόγια με πόνο φρικτά βασανιστήρια του μυαλού που με δικάζουν για τις πράξεις μου ...μα τώρα που ο ήλιος βασιλεύει μια ευχή ρίξε στη θάλασσα χίλια χρώματα σου χάρισα κι ακόμα να γυρίσεις απ’ τα ξένα κι αν ξέχασες κι εμένα, τι σε διάλεξα;... ...ντροπή μου που δεν έζησα αυτά που λαχταρούσα μετάνιωσα για εκείνα που δεν έκανα κι αν έβρισα ή έκλαψα κι αν έφτυσα εκεί όπου πατούσα συγνώμη που εκδικήθηκα εκείνα που μισούσα
- 4. συγχώρα με που αγάπησα εσένα κι όχι εμένα { χαιρέτα με που σου ‘φυγα στα ξένα } και δρόμο να γυρίσεις απ’ το θάνατο δεν έφτιαξε ο χάρος σαν πάρεις τα μπαγκάζια με τις μνήμες για να φύγεις με δύναμη, με σθένος και με ίσιο το κεφάλι θα μείνω για τα μάτια σου ένας ξένος.. μην κλαις, είναι αργά για δάκρυα τώρα πιάσε το χέρι μου μαζί θ’ ανέβουμε αυτό το δρόμο που καταλήγει στο νεκροταφείο.. Ταξιδεύει ο καημός μέσα από τις οπτικές ίνες και σου φέρνει για δώρο τα φιλιά μου.. ταξιδεύει... θέλω να πω δεν ξημερώνει πια για μας ένα ηλιόλουστο πρωινό, σαν όλα τ’ άλλα οι μέρες μοιάζουν ένα πένθιμο σεντόνι όταν σ’ ανταμώσω δε θα σε κοιτάξω στα μάτια θα σφίγγονται, θα τσούζουν όχι απ’ τα δάκρυα απ’ την κακία του κόσμου θα σφίγγονται σα γροθιά στο στομάχι απ’ την αδυναμία θα τσούζουν σαν οινόπνευμα στις πληγές τ’ άκουσες; τα δέντρα στήσανε μαρτυρικό χορό και κλαίνε με ρετσίνια στις θάλασσες, τα κύματα υψώνονται έξι μέτρα και των βουνών οι κορυφές τρυπήσανε τα σύννεφα ...γι’ αυτό σου λέω, έλα πάμε να προλάβουμε το τρένο που περνάει έξω απ’ την πόρτα μας πάμε να πιάσουμε την τελευταία ηλιαχτίδα που σφηνώθηκε στους βρόγχους του φωταγωγού στο πηγάδι που ξεπλύναμε τις αμαρτίες μας... ...φέρτε πίσω την αγάπη μου που χάθηκε και μαζί της, φέρτε πίσω τη ζωή μου μες στα χέρια της ο έρωτας μ’ ανάστησε δέκα άγγελοι την κοίμισαν μαζί μου τώρα μόνος λιώνω σαν παλιό σπιρτόκουτο
- 5. πεταγμένο στο δρομάκι που τη βρήκα κι αν τα μάτια της αστράφταν στο ψιλόβροχο του φιλιού ήταν και του έρωτα η γλύκα ποιος να το ‘λεγε πως θα ‘μοιαζα απόμακρο σκοτεινό, βαθύ σημάδι στην ψυχή της κι ούτε κάποιο περασμένο Σαββατόβραδο να μην τύλιξα τα χέρια στο κορμί της ποιος να ξέρει να μου πει, τώρα που χάνεσαι και ποιο πέλαγο ατενίζει ο λογισμός σου σαν πουλί έχεις φτερούγες, μα δεν πιάνεσαι μήτε ακούω πια τον ήχο απ’ τη φωνή σου... ...κι αν λέω ψέματα δικάστε με αν δε θυμάμαι μην το πείτε μ’ αν λέω αλήθεια δείτε με πως την προσμένω να γυρίσει να με πετάει σ’ άγνωστο ουρανό σε τρυφερή αγκαλιά να με κρατήσει τα μελωμένα χείλη της να βλέπουν το Θεό και στο λαιμό φιλιά να ‘χει γεμίσει μα κι αν την είχα δεν την γνώρισα μήτε την ένιωσα να πέρασε αλλά κι αν ήρθε δεν το πίστεψα κι αν έφυγε, ποιος να το ξέρει; σταμάτησα ν’ ακούω μουσική κι απώλεσα τον ήχο απ’ τη φωνή σου λησμόνησα όσα πέρασα μαζί σου μ’ ακόμα η πληγή μου αιμορραγεί στ’ αυτιά μου υπήρχε πάντα αυτός ο ήχος που μου έδινε το ερέθισμα να ζήσω που μ’ έκανε τρελά να σ’ αγαπήσω μα ετούτο ήταν μόνο η αρχή... ...περαστικοί βοριάδες είμαστε όλοι να αποπνέουμε ελπίδες που πεθαίνουνε περαστικοί καπνοί απ’ αναμμένες φλόγες που με την πιο απαλή βροχή αμέσως σβήνουνε.. μονάχος έμαθα ν’ ακούω τη φωνή μου να περπατώ, μονάχος έμαθα κι αν ήρθε κάποτε η ώρα ήταν γιατί το διάλεξα μα και με διάλεξε
- 6. ανάμεσα σε τόσα άλλα χέρια ανάμεσα στα σκυθρωπά τους πρόσωπα που όταν λένε καλημέρα, χαμογελώντας η ψυχή τους δακρύζει απ’ τη μονοτονία σκέψου να ‘χεις κάθε μέρα το ίδιο πρόγραμμα να ξυπνάς μόνος στο φτωχικό σου δωμάτιο να πίνεις τον καφέ στο μπαλκόνι, καπνίζοντας και να νιώθεις τον καπνό του τσιγάρου να βγάζει φωνή και να σου μιλάει και να λέει: “σε σκοτώνω, σε σκοτώνω αλλά είμαι απαραίτητο για να πάει καλά η μέρα σου”... ...Τι είναι τελικά το ΝΑΙ; Ποιος το δημιούργησε για να το χαίρεται και ποιος το κυβερνάει; Εδώ κυβερνάει τον κόσμο η μιζέρια και η στεναχώρια. Εδώ κλαίμε! Και το δάκρυ μας κυλάει αργά-αργά στάζει το κατακαλόκαιρο στο μουχλιασμένο παντζούρι μας και γίνεται κρύσταλλος. Το χειμώνα δε αυξάνονται τα δάκρυα κι απ’ την κλεισούρα δημιουργούνται σταλαγμίτες στην οροφή που ενώνονται με το πάτωμα. Εδώ είναι το πέτρινο μουσείο απολιθωμένων καρδιών που πιάστηκαν αιχμάλωτες στην ερωτική μάχη τρυπήθηκαν από τις λεξόσφαιρες και πέθαναν. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να επισκεφτείς μια φορά στη ζωή σου το μουσείο με τις πέτρινες καρδιές. Κι αν σου έχουν απομείνει ακόμα αισθήματα θυμήσου να εκθέσεις και τη δική σου στα μάτια των υπολοίπων πέτρινων επισκεπτών... ...στάσου σήμερα έκλεψα χρυσό απ’ τα μαλλιά σου κουτάλες μέλι απ’ τα μάτια σου φτερά και πούπουλα έστρωσα για χαλί να μοιάσω μ’ έρμαιο καράβι στ’ ανοικτά που γέρνει η ζωή του κι όσο ποτέ μου δε τη βάσταξα κι όσο δε τη λαχτάρησα τη λάτρεψα για σένα, στάσου... μονάχα δως μου ένα φιλί στο πρόσωπο κι ένα στα μάτια να μοιάσω μ’ έρμαιο καράβι στ’ ανοικτά
- 7. κι εσύ ο άνεμος που παγιδεύει τ’ άστρα στεριά δε βρήκα μέχρι τώρα να σε λησμονήσω κι όπως τα χείλη θα χαϊδεύουνε τα χείλη στην αγκαλιά μ’ ορμή...-... ..μορφή μου τις νύχτες θυμάται η αγάπη πως τάχα υπάρχει πως κάπου φωλιάζει και κρύβεται το ένα του πόθου κομμάτι που έμεινε σ’ ένα παγκάκι του πάρκου φιλί παινεμένο, πνοή του θανάτου και γλύφει τα μέρη που οι δυο μας μαζί προχωρήσαμε... Πιο κάτω δεν έχει Πιο κάτω ειν’ η Κόλαση Ένα λεπτό πριν την αστραπή Εσύ γυναίκα Ζεις σ’ ένα σώμα που αιμορραγεί Και γιατρικό άλλο απ’ τον έρωτα που να βρεις; Πήραν φωτιά τα τούβλα στο χαμόσπιτο και τα ντουβάρια μαύρισαν τον ήλιο Στη νύχτα έμαθε η μοναξιά να παίζει...-.. Η νύχτα γέννησε τη μοναξιά Μα η μοναξιά είναι πουτάνα Παίρνει στα πόδια της ανάμεσα όλα τ’ αγόρια αντάμα Και να σκεφτείς ένα λεπτό πριν την Ανατολή όλο το Σύμπαν πλημμυρίζει Γλίτωσα τέσσερις το θάνατο Παραμιλώ παραπατάω Μα το λιμάνι του έρωτα δε φτάνω Κι απ’ του κρασιού τη ζάλη έπιασα πάτο Κάτω απ’ τον πάτο του κρασιού οι λογοτέχνες Στήνουν χορό οι ξεχασμένοι ποιητές Τούτοι δε λείπουνε ποτέ Ήπιαν τ’ αθάνατο νερό και δε τους πιάνει το φαρμάκι Ούτε η σφαίρα ούτε η αρρώστια δε τους πιάνει Γεννάνε λέξεις που δε γέννησε η γλώσσα Πήραν φωτιά τα τούβλα στο χαμόσπιτο και τα ντουβάρια μαύρισαν τον ήλιο Κι απ’ του κρασιού τη ζάλη έπιασα πάτο Πιο κάτω δεν έχει
- 8. Πιο κάτω ειν’ η Κόλαση... ...στάσου σήμερα έκλεψα χρυσό απ’ τα μαλλιά σου κουτάλες μέλι απ’ τα μάτια σου σήμερα έμαθα πως το φιλί έχει γεύση τριαντάφυλλου σα λικέρ αποσταγμένο σε μπαλσάμικο σιρόπι με σταγόνες καραμέλας και δυόσμου στα παραμύθια οι νεράιδες πως έχουνε φτερά για να πετούν πάνω απ’ τις ψυχές μας όταν εμείς δεν τις βλέπουμε γιατί κοιτάζουμε πάντα τον εαυτούλη μας... ταξιδεύει... ..Ταξιδεύει ο καημός μέσα από τις οπτικές ίνες και σου φέρνει για δώρο τα φιλιά μου.. Άλλαξα το τετράδιο καταγραφής των σκέψεων μου. Χρησιμοποιώ πλέον μπλοκ ιχνογραφίας, χωρίς γραμμές, χωρίς κρίκους χωρίς τις αλυσίδες της σκλαβιάς, που σε κρατούν αιχμάλωτο ανάμεσα στις λέξεις του παρελθόντος. Ποτέ δεν ακολούθησα τους κανόνες, γι’ αυτό και το έριξα στην ποίηση. Λένε πως η ποίηση δεν διαθέτει κανόνες και νόμους, και το πίστεψα. Πάντα αντιδραστικός, αρνητικός, απόλυτος, γιατί έγραφα με το αίμα και με τα δάκρυα της ψυχής, χωρίς ούτε μια στάλα νερό στο κρασί μου. Άλλαξα μόνο το τετράδιο των σκέψεών μου, κι όχι τη ζωή. Τη ζωή δε μπορείς να την αλλάξεις, σε αλλάζει εκείνη όποτε το θελήσει γιατί μοιάζει με τη γυναίκα που σε κουμαντάρει, σα τη θάλασσα που σε παρασύρει, πότε στ’ αφρισμένα κύματα και πότε στο βυθό της. Κουράστηκα πολύ στη ζωή μου και πόνεσα κι έκλαψα, στερήθηκα, γέλασα άλλες φορές ερωτεύτηκα τις στιγμές μου, μα δεν με ερωτεύτηκαν ποτέ. Φαίνεται πως η τιμιότητα και η ειλικρίνεια που διδάχτηκα στο σχολείο έπαψαν να ενδιαφέρουν τη σημερινή εποχή. “Το ψωμί της ανεργίας με θρέφει” τους είπα, κέρασα τον καφέ μα η γνωριμία σταμάτησε στις ερωτήσεις. Έκλεισα το τηλέφωνο στη γιορτή μου, να μην ακούω πια κανέναν μήτε φίλο, μήτε γνωστό, μήτε γυναίκα, μήτε κάποια παλιά αγαπημένη. Κι όταν το άνοιξα, πέντε μέρες μετά, έμαθα πως δεν είχε τηλεφωνήσει κανείς...
- 9. ...μέσα στ’ ανήλιαγο στρατί, αργοκυλάει ένα δάκρυ απ’ τα μάτια σπάει, διαλύεται χίλια κομμάτια κι ύστερα χύνομαι κι εξανεμίζομαι, κυλώ σα γάργαρο νερό κι όλο ξεχύνομαι (ποτέ δεν έμαθα να ‘χω φραγμό!) πέφτει και σπάει και γίνεται χίλια κομμάτια το φυλαχτό - το τελευταίο της πλάσης μου δάκρυ - σε μια γουλιά του μεθώ, απ’ του χρόνου τ’ ανίκητο θείο πιοτό κι εκεί που πάω να κρατηθώ, πιο χαμηλά απ’ τον πάτο του κόσμου απλώνομαι έτσι μικρούλης, αθώος, ελάχιστος, μ’ ένα μου δάκρυ να τρέχει απ’ το μάτι ο “τιποτένιος” ανέραστος πρίγκιπας, που ‘χει απογίνει ένα τρύπιο τσουβάλι κι είναι ο σάκος μου απ’ την απόρριψη όλου του κόσμου γιομάτος με την κακία, το μίσος, το γόητρο, την απληστία δόλιο μου λάθος και πίστεψέ με χωράει πραμάτειες που δε φαντάζεται ανθρώπου γλώσσα κι άλλα ψωμιά, βαπτισμένα ερωτόλογα που προδοθήκαν στου δρόμου τη ρότα μέχρι ν’ ανοίξει απ’ την πίεση η πλάση μου και να σχιστεί με μιας η κοιλιά μου έφαγα ψέματα, πέτρες και πείσματα βήματα που άφησαν στο πέρασμά μου... ...τη γλώσσα ποιητές, τη φτιάξαμε για να ‘χουμε να τρώμε ποιήματα, που να μιλούν για έρωτες κι άλλοτε για τις θύμησες αφού πνευματική τροφή δε βρήκαμε κρυμμένη στα ντουλάπια μήτε και το ψωμί να ψήνεται, στα φώτα της σελήνης εμείς, στο στρογγυλό τραπέζι μας, βρήκαμε τον Μπωτλαίρ για κολατσιό στο λιόγερμα, τρώγαμε τον Ελύτη στις σκάλες π’ ανεβαίναμε, του Κάλβου τις Ωδές τη γλώσσα ποιητές, τη φτιάξαμε για να μιλά η εκδίκηση για να μιλούν οι λέξεις που κολλούσανε στο στόμα όταν εκφράζαμε του κόσμου τις πληγές... ...αφού σημαίες και πανό, στα χέρια δεν υψώσαμε μήτε στους δρόμους μαζωχτήκαμε να κάνουμε ειρήνη εμείς, το δίκιο λέγαμε, του εργάτη τις ουλές κι αυτοί μας καταχώνιασαν στον πάτο της ευθύνης... ...τραγούδια μάθαμε, στο στόμα να τα λέμε που άλλα υμνούν τους έρωτες κι άλλα το μισεμό μας
- 10. με μελωδίες πένθιμες, μέσα στις εκκλησιές... ..άλαλα τα χείλη των ποιητών κι ατυχείς οι στίχοι των ασεβών.. τίποτα, δε θα πω άλλο τίποτα! Θα ανοίξω το στόμα, και χραπ θα τα φάω με μιας, θα τα καταπιώ όλα όπως ήπια φαρμάκι, που σε κάνει να σκέφτεσαι τις στιγμές της ζωής, σαν ταινία που φεύγει... καρτ-ποστάλ σε περίπτερο, σε κιόσκι, για πούλημα απλωμένες εικόνες, σε σχοινιά να στεγνώσουν τι γιορτάζουμε άραγε απόψε; Στη γιορτή του εργάτη, λειτούργημα κάνω τα παλιά μου παιχνίδια, από κούτες παλιές μ’ αναμνήσεις ξεθάβω... Το ‘να μου το ‘λιωσες, τ’ άλλο το έσπασα πάνω στον τοίχο, με τη δύναμη όλη, το πέταξα έχει ζώσει τ’ αρχίδια, το σπέρμα το κόκκινο που όταν χύνεται φτιάχνει, τη σημαία της Μόσχας ζωγραφίζει καράβια και κόκκινες θάλασσες. Θα ανοίξω το στόμα, και χραπ, θα τις φάω...! ...ξέρεις, όταν κάνεις το πρώτο σου λάθος σε παίρνει η μπάλα και κάνεις και δεύτερο και τρίτο φτιάχνεις μια αλυσίδα λαθών, αδιόρθωτων που γίνεται μπούμερανγκ και σε συνθλίβει στο μέλλον κι έτσι όπως γράφω στο χαρτί τώρα, λάθος μου είναι κανονικά θα έπρεπε, αυτό το Κυριακάτικο βράδυ να είμαι παρέα με φίλους, να πίνουμε μπύρες μπροστά στην tv να βλέπουμε τις γκόμενες να τραγουδάνε με το μουνί τους να συζητάμε για γυναίκες και παλιούς έρωτες και να συμφωνούμε, πως όλες είναι πουτάνες τρώγοντας πίτσα... (!) ...είμαι χυδαίος απόψε, δεν έχω θέμα κι έτσι γουστάρω ξεχνάω τους τύπους, πηδάω τους κανόνες κρατάω μολύβι και πυροβολώ! ΜΠΑΜ! σε σκότωσα ...απόψε, είπαμε, δεν έχω θέμα, μη το ξεχνάμε γράφω ό,τι μου καυλώσει, έτσι για να βρίσω να ξεφωνίσω, να με ξεφωνίσουν και να ξεδώσω ...σκύβω ταπεινά, ανοίγω τα πόδια, στήνω κώλο έτσι έμαθα, χρόνια τώρα, δεν έκαμα άλλο τίποτα! έπρεπε να σκύβω, να σκύβω, να σκύβω
- 11. ...αχ, μ’ αρέσει, κι άλλο, έτσι, πήδα με! χώσε πιο βαθιά την ψωλή σου, στο κωλαράκι μου γάμα με πιο δυνατά, καταραμένη Αθήνα ...Το κορίτσι της διπλανής πόρτας, δεν είναι τυχαίο, ανάμεσα στα αμέτρητα άλλα κορίτσια που γνωρίζεις καθημερινά στο διάβα σου κι εκείνο έχει κλάψει, όπως έκλαψες κι εσύ κι εκείνο έχει ποθήσει το ίδιο με σένα, όσους την απέρριψαν κι εκείνο έχει αγαπήσει, έχει ερωτευτεί, κι έχει στερηθεί αυτό το φάρμακο που γιατρεύει όλες τις ασθένειες της ψυχής που υπάρχει ελεύθερο στη φύση που δεν αγοράζεται με όλα τα χρήματα του κόσμου και που λείπει σε ανθρώπους σαν εμένα αυτό το φάρμακο που είναι μια σούπα ένα μείγμα από αγάπη κι έρωτα και σεξ κι αν κάποια στιγμή, το κορίτσι αυτό γυρίσει να με κοιτάξει θα το κοιτάξω κι εγώ και θα το πάρω αγκαλιά, να το φιλήσω, να το σφίξω όσο πιο δυνατά γίνεται να ξυπνάμε μαζί, τα πιο όμορφα δικά μας πρωινά του κόσμου χωρίς να φταίνε τα φεγγάρια και η Πανσέληνος, για την αγάπη μας... ...η ψυχολογία μου έχει γαμηθεί το μπουρδέλο που ήρθα να μείνω λέγεται ζωή, η θλίψη είναι οικοδέσποινα τα δάκρυα με παρασύρουν, γίνομαι καράβι ταξιδεύω τα λιγοστά μου βήματα ηχούν σ' ένα μικρό, σκοτεινό δωμάτιο κι ένα πιάτο γεμάτο από δάκρυα μου έστειλαν σαν τελευταίο γεύμα... ...βαρέθηκα τα κίβδηλα χαμόγελα το γέλιο μου, που έμοιαζε αστείο μιας γελοίας ζωής το σενάριο σανίδι, σ' ένα σάπιο εκμαγείο... ...κι αυτά τα ολίγα, θυμάμαι γι' απόψε σαν μετρώ τις σκόρπιες μου σκέψεις την ψυχή μου έλα πάρε και κόψε... ...οι πουτάνες οι ώρες που περνούνε αμέριμνα έχουν αφήσει ένα στίγμα, στα παλιά τα ξύλινα
- 12. μαθητικά θρανία της νιότης μου μυρίζει ακόμα το παντελόνι μου κιμωλία που σκορπίστηκε με μιας την πρώτη σχολική ώρα της νέας χρονιάς. το σπέρμα ρέει ακόμα, υγρό κάτω από τα σχισμένα σεντόνια τις νύχτες που κάνεις έρωτα με τον εχθρό μου μα εγώ, σε κοίταζα πάντα στα μάτια και κάποιες λιγοστές φορές, από ντροπή το βλέμμα μου αναζητούσε διέξοδο λίγο πιο χαμηλά από τις γάμπες σου γάμησα τριακόσια-είκοσι-δύο χαρτομάντιλα πολυτελείας, και πεντακόσιες-σαράντα-τρεις φορές λέρωσα το στρώμα της κλίνης μου... ...γιατί τα πιο πετυχημένα έργα αυτά που έχουν μέσα τους, όλα τα ανώμαλα τα διαθέτει απλόχερα σε όλους μας η πουτάνα η ζωή που κατασκευάσατε και μας τη σερβίρατε στο πιάτο, ρε ηλίθιοι! οι πουτάνες οι ώρες, φταίνε για όλα.... ...κοίταζα την ώρα, προσπερνούσες σερβίριζες κρασί της ευτυχίας στα μάτια μου με έρωτα μιλούσες το βλέμμα μιας αιώνιας προσδοκίας παράγγελνα ζωή απ' τη ζωή σου φιλί, πάνω στα χείλη μου να γιάνω με ρώτησες, τι θέλω παραπάνω μια στάλα από το βάθος της ψυχής σου τι μέρα να 'ναι αυτή που με δικάζει; το χρόνο σταματάει σ' ένα τραπέζι αφήνει την καρδιά μόνη να παίζει κομπάρσο σ' ένα βαλς που πλησιάζει μα στάθηκα στην έξοδο του ονείρου απόψε που σκορπίζεται η μαγεία κλειδώνει τα συρτάρια ενός γραφείου μαζεύει όλα τ' αγκάθια η ευτυχία
- 13. τα μάτια μες τα μάτια μου κολλούσες και μοίραζες ποτά και ελιξίρια αγάπη αν ήπια, νιώθω να ρωτούσες τ' αστέρια γι' ανεκτίμητα στολίδια μια νότα να 'χα ακόμα απ' τη φωνή σου κρυφή, σα φυλακτό από ταξίδια προσκύνησα τα χνάρια της ψυχής σου πνοές, ζωγραφισμένες σε ποτήρια... ...τα καράβια, τα καράβια αχ, μας φέραν τα μουλάρια στα κανόνια αδερφοί, μας την πέσαν ποντικοί Χριστιανοί, Χριστιανοί νάτοι, νάτοι οι πονηροί τρώνε, πίνουν τα παιδιά τους και γιομίζει η κοιλιά τους τα πουλιά, τα πουλιά αχ, μας κρύψαν μυστικά κάμαν πόλεμο οι μαστόροι, της γραφής οι πρωτοπόροι παίρνω σύρμα και μαχαίρι να τους κόψω και το χέρι έχουν πόλεμο οι φτωχοί και της χούντας οι οπαδοί στα χαρτιά, στα χαρτιά ζωγραφίζω μια καρδιά στα μισά της απεργίας πλάι στα πόδια της Μαρίας το πρωί, το μεσημέρι και στο φως από ένα αστέρι έτσι τρώγαμε στο χέρι σοκολάτες με τη Μαίρη τώρα πως να την περάσω δε γνωρίζω κι από λάσο την αγάπη μου θα γράψω με φιλιά να σ' αγκαλιάσω με φιλιά, με στοργή κι είναι χάρμα η ζωή στο δικό μας το λημέρι που μας χάιδευε τ' αγέρι το πρωί, το μεσημέρι και στο φως από ένα αστέρι έτσι τρώγαμε στο χέρι σοκολάτες με τη Μαίρη..
- 14. Μία ημέρα σαν αυτή μια όμορφη κοπέλα μικρή στα νιάτα ήτανε με μία ροζ κορδέλα και είχε μπούκλες τα μαλλιά ξανθά σαν το μετάξι κυπαρισσένιο το κορμί τη ζήλευε όλη η πλάση Μ' ένα ρακούν για συντροφιά ταξίδευε τον κόσμο μα είχε αγάπη στην καρδιά και γνώριζε από πόνο ήθελε πράγματα να δει ανθρώπους να γνωρίσει και να γευτεί τον έρωτα πριν η ζωή να σβήσει Ο δρόμος πια την έβγαλε στη χώρα των ποιημάτων στου βασιλέα Πίνδαρου το κάστρο των θαυμάτων μα δυο ιππότες στην αυλή της έκοψαν το δρόμο της ζήτησαν ταυτότητα να μπει σ' αυτόν τον κόσμο Και αίνιγμα της βάλανε σωστά για ν' απαντήσει ο πιο σπουδαίος ποιητής ποιος είναι πριν να δύσει καιρό λοιπόν δεν έχασε σωστά να το μαντέψει και απάντησε «ο Πίνδαρος» αυτός έχει διαπρέψει πήρε το διαβατήριο και πέρασε την πύλη κοιτάζοντας με θαυμασμό κάθε λογής στολίδι Είναι γεμάτη χρώματα η χώρα των ποιημάτων μα υπερτερεί της θάλασσας το χρώμα των κυμάτων παντού υπάρχουν ποιητές με αισθήματα γεμάτοι και απαγγέλνουν έρωτα υμνώντας την αγάπη παντού υπάρχουν όμορφα στιχάκια να διαβάσεις πάνω σε τοίχους με καρδιές, με ζωγραφιές αγάπης Τη θάμπωσε ο έρωτας την όμορφη Αλίκη και ήθελε στη χώρα αυτή μόνιμα πια να μείνει γνώρισε έναν ποιητή που έγραφε αλήθειες και έλεγε του έξω κόσμου τις κακές συνήθειες Μίλαγε για τα χρήματα, μίλαγε για την δόξα μα έλεγε πως η καρδιά δε λογαριάζει τόσα θέλει μονάχα μια ψυχή αισθήματα να έχει να αγαπάει το φτωχό κι όχι τον πλούσιο ψεύτη μ' αυτά τα λόγια τα σοφά δάκρυσε την Αλίκη τον ποιητή ερωτεύτηκε που 'χε στα μάτια θλίψη Του ζήτησε να μείνουνε για πάντα ενωμένοι να 'χει για σπίτι μι' αγκαλιά που να την περιμένει
- 15. κι αυτός μ' αγάπη στοργική την πήρε αγκαλιά του σα φίλησε τα χείλη της κυλούσαν τα δάκρυά του Δίπλα τους σχηματίστηκε ένα ουράνιο τόξο γεμάτο από έρωτα στης διάθλασης τον πόθο του ονείρου έχει τα χρώματα του πάθους, της αγάπης πιο έντονα το κόκκινο το χρώμα της καρδιάς της Μα ο χρωματισμός αυτός στη χώρα των ποιημάτων δεν άρεσε στους αυλικούς στο κάστρο των θαυμάτων έμοιαζε πολιτική μομφή αριστερών απόψεων και τρέξαν να συλλάβουνε τον ποιητή των πόθων Με χειροπέδες και λουριά τον πήγανε στο τμήμα σε ένα κελί τον κλείσανε μη γράψει άλλο ποίημα δεν κράτησε τα δάκρυα κι ας τρέχανε ποτάμι και της Αλίκης την καρδιά ποιος άνθρωπος να γιάνει; Τώρα μονάχη και σκυφτή κλαίει κι αναστενάζει που ο νόμος εις τη χώρα αυτή τα αισθήματα δικάζει πως θα μπορέσει μοναχή τον ποιητή να σώσει και με τη φλόγα του έρωτα, αγάπη να του δώσει; Θα γράψει την λατρεία της σ' ένα χαρτί με στίχους όπως θα έγραφε κι αυτός στης φυλακής τους τοίχους και όσο πιο αργά μπορεί θα πάει να το πετάξει μες στο κελί του ποιητή το πάθος της να μάθει Γνωρίζει πως τα όνειρα γίνονται πάντα πράξη αν η δική μας η ψυχή γεμίζει από αγάπη και θα του δώσει τη χαρά σαν και η νύχτα φτάσει μ' ένα φιλί απ' τα χείλη της το ποίημα να διαβάσει.. Εγώ ταξινομώ. Εσύ ταχυδρομείς. Εγώ ταχυδρόμος. Εσύ παραλήπτης. Εγώ πομπός. Εσύ αποδέκτης. Εγώ αγαπώ. Εσύ απορρίπτεις. Εγώ λατρεύω. Εσύ καταρρίπτεις. Εγώ εργάζομαι. Εσύ εργάζεσαι. Αυτός εργάζεται. Εγώ σε φιλώ. Εσύ με προσέχεις. Εγώ χαιρετώ. Εσύ αποφεύγεις. Εγώ έρχομαι. Εσύ φεύγεις. Εγώ αρχίζω. Εσύ τελειώνεις. Εγώ καραδοκώ. Εσύ αλητεύεις. Εγώ σε κοιτώ. Εσύ ταξιδεύεις. Αυτός σε κοιτά. Εκείνοι σε θέλουν. Εγώ σε ποθώ. Εσύ επιλέγεις. Εσύ επιλέγεις. Εσύ επιλέγεις..... !!!! Γιώργος Κόκκινος (28-09-2017) Ένας μικρός καλλωπισμός κι ένα διαστόλισμα άτυχων στίχων που δεν ευδοκίμησαν στο διάστικτο γαλανό διάστημα...