2. Os parrulos xa eran coñecidos e
cazados desde a antigüidade. Os
exipcios coñecíanos ben e
criábanos, tal como se ve nas
pinturas de algunhas tumbas nas
que aparecen representadas
distintas clases de parrulos e
gansos.
4. Parrulo doméstico
(Anas platyrhynchos
domesticus)
Os parrulos
caracterízanse pola
forma oval e alongada do
corpo, o peteiro, ancho e
plano, e as patas
palmeadas propias das
aves acuáticas.
Son bos animais de
corral, tranquilos, pouco
esixentes e poden vivir
de 9 a 12 anos. O
tamaño e o peso, entre
1,5 e 5 kg, depende da
variedade.
No mundo críanse máis
de 2.500 millóns de
parrulos.
5. Forma
hidrodinámica
para mellorar o
desplazamento
pol auga. Patas
palmeadas, para
aumentar a
superficie de
empuxe, e
retrasadas, para
facilitar a
propulsión.
Peteiro ancho
para filtrar a
auga e
aproveitar as
sementes e os
pequenos
animais que
aboian ou se
moven nela
6. O dimorfismo
sexual é moi
evidente nas
especies
silvestres: entre as
cores chamativas
e brillantes dos
machos e as
cores pardas,
apagadas das
femias, para pasar
desapercibidas
cando chocan ou
crían. As cores
dos machos
sérvenlle para
atraer ás femias e
de reclamo aos
predadores que
así deixan
tranquilas ás
femias que coidan
das crías.
7. O dimorfismo é
menos evidente nas
formas domésticas
nas que algúns
conservan, de
maneira máis ou
menos clara, as
cores do lavanco, do
que derivan, e os
machos o rizo do
rabo. Aínda que se
poden distinguir
bastante ben pola
voz, máis alta e clara
nas femias, polo
tamaño, os machos
son sempre algo
máis grandes e máis
robustos, e polo
remate endurecido
do peteiro que é máis
ancho nos machos e
máis estreito nas
femias.
Parella de parrulos domésticos. O macho á dereita conserva, en parte, as
cores do lavanco e vese ben o remate do peteiro máis ancho que o da
femia, á esquerda.
8. Detalle do
peteiro
filtrador do
parrulo.
Dentro vese
a lingua, coa
que empuxa
a auga, e, na
beira, as
canles polas
que a
expulsa
cando filtra.
Detalle dun peteiro visto
desde abaixo onde se
poden apreciar con
claridade, as canles de
evacuación da auga.
9. As plumas dos parrulos non
se mollan. A auga esbara
por enriba delas porque
están recubertas por unha
sustancia graxa.
Os parrulos son moi
curiosos co coidado das
plumas, límpanas,
engráxanas e airéanas para
mantelas sempre en bo
estado. Múdanas cada ano
ao remate da época de cría.
10. Os parrulos silvestres,
según a especie,
aliméntanse de plantas
acuáticas e terrestres,
grans e pequenos animais.
Os domésticos de currais
pequenos, teñen unha
alimentación semellante á
dos silvestres con
engadido de
complementos: gran, algún
penso composto e herbas.
Os das granxas grandes
só comen pensos
compostos . O que nunca
debe faltar nas zonas de
alimentación dos parrulos
é a auga.
11. Teñen boa vista, os
ollos situados aos
lados da cabeza e
na parte alta,
permítenlle ver o
que pasa arredor e
por enriba, e oen
ben
13. Para durmir adopta unha postura característica. Volve a cabeza cara atrás e
mete o peteiro debaixo dunha á. ás veces estando nunha soa pata.
14. Aínda que as variedades
domésticas perderon case todas a
capacidade de voar, principalmente
polo aumento de peso, os parrulos
seguen a conservar as tres
maneiras de desplazarse: camiñan
pola terra, aboian e desplázanse
pola auga e poden voar.
15. Os parrulos
domésticos
viven en
grupos máis
ou menos
numerosos,
os silvestres
forman
grandes
bandos que
se dispersan
durante a
época de cría
na que cada
parella ocupa
un espazo
propio e
separado de
todas as
demais.
16. Despois do cortexo e
o emparellamento, a
femia prepara un
niño, realiza a posta,
choca os ovos e logo
coida as crías.
17. Para aniñar, a femia
silvestre escolle
sitios secos
apartados da auga,
a doméstica lugares
pechados e oscuros,
onde se sinta segura
e non sexa
incomodada. Fórra o
niño con plumas e
choca os ovos
durante 28 días,
agarda un ou dous
días máis, a que
saian todos os
parruliños e estean
secos, antes de
abandonalo.
18. Os parruliños
nacen ben
desenvolvidos
e cubertos dun
denso plumón
no que non
entra a auga.
Acompañan á
nai a donde
vaia. Métense
na auga e
desenvólvense
nela con
habilidade
desde que
deixan o niño.
20. Aos parrulos
pequenos o último
que se lle desevolve
son as plumas das
ás, polo que non voan
ata pasados uns tres
meses, cando xa
case teñen o tamaño
dos adultos. As
plumas que lle saen
primeiro son as do
peito e o ventre para
poderen manterse
illados da auga.
22. Os parrulos
viven, de media,
entre 9 e 12
anos.
Edwina, foi o parrulo máis vello do
mundo, viveu ata os 22 anos
23. Os parrulos pódense
criar en calquera lugar
no que poidan manter
unhas mínimas
condicións hixiénicas e
espazo para
desenvolvérense.
Pódense ter en
pequenos grupos nun
curral, ou en grandes
instalacións industriais
en rexime
semiextensivo ou de
confinamento.
Parrulos de curral
24. Cría de parrulos en semilibertade
Cría de parrulos en
espazo pechado
Parrulo
mascota
25. Como a maioría
dos animais os
parrulos só comen
o que necesitan.
Para que gañen
máis peso
encérranse en
espazos reducidos,
para que non
gasten enerxía en
desplazamentos e
outras actividades,
e fáiselle unha
alimentación
forzada,
embutíndolle, á
forza, máis alimento
que o que
necesitan para
obter deste xeito os
rendementos
requeridos.
Imaxes dunha granxa de
engorde de parrulos para a
obtención de foie-gras
26. Na China, o
princpal productor
de parrulos do
mundo, unha
gran parte dos
mesmos críanse
en rexime
semiextensivo
Traslado de parrulos aos campos de alimentación
28. Confit: Prepáranse cocendo, a moi baixa
temperatura, en graxa de parrulo, patas e
peitugas.
Magret: Son as peitugas, coa pel e unha capa
de graxa, feitas á plancha. Fanse primeiro pola
parte da pel e sírvense pouco feitas para evitar
que se poñan duras.
Xamón de parrulo: Peitugas de parrulo
secadas durante tres semanas e cortadas
en láminas finas. listas para consumir.
29. Graxa de parrulo: É unha graxa rica en elementos mono insaturados. Úsase para
facer o confit e para preparar outros platos da mesma maneira que o confit.
Moegas: Véndense frescas ou envasadas confitadas.
as moegas, a graxa
31. Os ovos dos parrulos
aceptan os mesmos
tratamentos e as
mesmas elaboracións
que os de galiña, aínda
que teñen un sabor algo
diferente. Os ovos de
parrulo aportan maior
cantidade de elementos
que os de galiña, sobre
todo vitamina A, pero
tamén bastante máis
colesterol.
32. Coas plumas de
cores, ou tinguidas,
fanse plumas de
pesca e
complementos; co
plumón fanse recheos
para prendas de
abrigo, almofadas,
edredóns…
Para colleitar as
plumas desplúmanse
os parrulos ata catro
veces ao ano
33. Parrulos silvestres
galegosSó o lavanco é sedentario, os demáis son visitantes invernais que veñen do norte de
Europa
Lavanco (Anas platyrhynchos).
É o parrulo máis común.
Sedentario e abundante. Pódese
ver nos esteiros e en calquera
outra masa de auga encorada ou
de corrente lenta. Cría preto da
auga nun niño agochado entre a
vexetación das ribeiras.
34. Cerceta real (Anas
crecca). É un parrulo moi
pequeno. Aniña no norte e
no centro de Europa. En
Galicia vese de decembro
a febreiro en rías,
esteiros, lagoas e
encoros.
Parrulo cullerete (Anas clypeata).
Cría desde Europa Central ata Siberia.
En Galicia é visitante, de esteiros e
lagoas, entre setembro e febreiro.
Parrulo cristado común
(Aythya fuligula). Cría no norte
de Europa. En Galicia é visitante
de esteiros, lagoas e encoros
preto do litoral, entre agosto e
abril.
Parrulo rabudo (Anas acuta). Cría no norte e no
leste de Europa e en Siberia. En Galicia é visitante,
de setembro a abril, de rías esteiros e lagoas.
Parrulo asubión europeo (Anas
penelope). Aniña no norte de Europa e
de Asia. En Galicia é visitante de
setembro a abril. É, despois do lavanco,
o parrulo máis abundante. Pódese ver
nos esteiros e en masas de auga
próximas ao litoral.
37. Parrulo
blanco ou
parrulo Pekin.
Pesa entre 3,6
e 4 kg. Críase
como
productor de
carne.
Orixinouse a
partir do
lavanco (Anas
platyrhynchos)
e chegou a
Europa e a
Norteamérica,
a comezos do
século XIX,
procedente da
China.
38. Parrulo mudo (Cairina moschata) . É
orixinario das selvas tropicais de Brasil e
atópase extendido por toda Sudamérica
onde se coñece co nome de “pato
criollo”, aquí coñécese co nome de
parrulo mudo porque non emite son
ningún. E de cores branca e negra todo
el ou repartido en manchas. Machos e
femias teñen unhas carúnculas
vermellas arredor do peteiro e dos ollos,
aínda que as dos machos están máis
desenvolvidas. Os machos tamén son
máis grandes. As femias poñen pola
noite os ovos brancos cun tono verdoso
e, si se lles deixan, enseguida se poñen
a chocalos. Os pitos nacen despois de
34 ou 35 días e son coidados pola nai.
Poden voar , aínda que si crían, vanse
pola mañán e volven á tarde.
Os silvestres son máis pequenos,
negros cunha faixa branca nas ás e o
peteiro con raias negras.
39. Parrulo Mulard. É un cruce de parrulo pekín e parrulo mudo. Pode pesar máis
de 4 kg. É un animal tranquilo, fácil de criar e de cebar. Críase principalmente
para producir foie-gras. O foie-gras obtense só dos machos porque teñen o
fígado máis grande e de máis calidade
40. Corredor indio. Orixinario
de Inglaterra,
probablemente importada
procedente de Asia.
seleccionado de primeiras
para a posta de ovos, as
femias poñen unha media
de 200 ao ano, pero agora
tense máis como ave de
adorno. O nome venlle da
súa postura erguida porque
ten as patas moi atrás por
cousa de ter o fémur moi
curto. É un parrulo lixeiro,
pesa entre 1,5 e 2 kg,
asustadizo e non voa.
41. Parrulos khakhi Campbell. Son aves rústicas e adaptables, de tamaño mediano
e moi poñedoras, ata 300 ovos, de arredor de 70 gr, blancos e alongados, ao
ano. Chocan os ovos durante 28 días.
42. Parrulo de
cayuga. De cor
negra cun tinte
verde metálico e
patas negras, as
cores podense
volver máis
claras cando se
fai vello, robusto
manso e
autosuficiente
Pode poñer de
100 a 150 ovos
44. Parrulo mandarín (Aix galericulata). Orixinario da China, atópase
extendido por todo o mundo como ave ornamental. Está considerado, por
moita xente, como a ave máis bonita do mundo.
45. Parulo arlequín (Histrionicus histrionicus). Cría ao pé de regatos e ríos fríos e
rápidos de Norteamérica e Rusia oriental.
46. Pato negro (Netta peposaca). Orixinaria e endémica da metade sur
de Sudamérica.
47. Parrulo asubiador de cabeza branca (Dendrocygna viduata). Parrulo
tropical de África e América.
50. Eider de anteollos (Somateria fischeri). Vive no noroeste de América e no
norleste de Asia.
51. Parrulo de pencas (Stictonetta naevosa).É nativo do sur de Australia.
52. Parrulo cristado(Sarkidiornis melanotos). Vive en áreas tropicais de
América, África e Asia. Ao macho, na época de cría, desenvólveselle unha
carúncula carnosa enriba do peteiro.
53. Parrulo amiscleiro (Biziura lobata). Nativo do sur de Australia. O macho, na
época de cría, loce un lóbulo colgante debaixo do peteiro.
71. Flores ou parrulos voando.
A Flying Duck Orchid
(Caleana major) é unha
pequena orquídea que
florece no sur de Australia.
72. fin
As imaxes foron collidas da internet.
Agradezolle aos autores a súa dispoñibilidade e agardo que saiban disculpar
o uso que fixen delas.
Mon Daporta
COUSIÑAS FEITAS NA CASA
