Plantas curiosas. As plantas carnívoras. Xeralidades e adaptacións das plantas carnívoras. Xéneros de plantas carnívoras. As plantas carnívoras galegas e algunhas das plantas carnívoras do mundo.
Plantas curiosas. As plantas carnívoras. Xeralidades e adaptacións das plantas carnívoras. Xéneros de plantas carnívoras. As plantas carnívoras galegas e algunhas das plantas carnívoras do mundo.
Power point interesante sobre distintos ecosistemas galegos tanto naturais como antrópicoscon magníficas fotografías e debuxos feito por Adela Leiro e Mon Daporta
Roque tráenos unha ampla mostra das especies invasoras incluídas no Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras e outras invasoras en Galiza non incluídas no catálogo español.
Power point interesante sobre distintos ecosistemas galegos tanto naturais como antrópicoscon magníficas fotografías e debuxos feito por Adela Leiro e Mon Daporta
Roque tráenos unha ampla mostra das especies invasoras incluídas no Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras e outras invasoras en Galiza non incluídas no catálogo español.
Este es una presentación power point que usé para rendir conversación en mi instituto de inglés, recopilando informaion desde distintas presentaiones de este sitio. Muchas gracias, acá les devuelvo la ayuda.
Presentacion feita polo alumnado de 5º nivel do CEP Pilar Maestú Sierra de A Pobra do Caramiñal, como traballo previo á visita dunha exposición dobre dinosauros en Pontevedra.
1. O tomiño é unha planta
aromática.
Trátase dunha planta vivaz e
rastreira, con pólas delgadas e de
sección cuadrangular, cubertas de
abundante pilosidade. As follas
son ovais, duns 18x10 mm. As
flores, de cor rosa púrpura, nacen
no verán.
O tomiño é planta propia de prados, beiras dos camiños, de terreos
húmidos, entre os 500 e os 1.500 m de altitude.
Ten propiedades medicinais: para curar o reumatismo quéimase tomiño
e nébeda e co fume afuman ben a camisa do enfermo. Deste xeito a
enfermidade desaparecerá por moito tempo ou mesmo para sempre.
Alberto Ribeiro Ramos
A xilvarveira é un arbusto (ata 80-
100 cm de altura). É abundante en toda
Galicia en carballeiras, soutos ou en
terreos rochosos, preferindo zonas
húmidas.
É de cor verde escuro. Presenta
pequenas flores de cor violetáceo.
Florece en inverno-primavera. No
inverno, nas plantas femininas aparece un
froito en forma de baia de cor laranxa ou vermello.
A raíz e as follas empréganse na medicina para tratamentos de varices
e antiinflamatorios. Reduce a celulite e mellora a circulación. Aplícase de
forma externa.
En moitos países emprégase como adorno de Nadal.
Ana Piñeiro Suárez e Carla Muñiz Delgado
2. A silva ou silveira é un arbusto
de talos espiñentos. Pode medrar
ata os tres metros. Moi abondosa
en Galicia. As follas nacen en
grupos de tres.
O seu froito aseméllase a unha
baga, coñecida como amora. É
comestible, de cor morada, que se
volve negra ao madurecer. O seu
sabor é doce. Usouse para tinxir a
la de cor negra.
É unha planta invasiva que medra rapidamante e pode colonizar
extensas zonas de bosque ou forman grandes sebes en pouco tempo.
Ana Michalowicz Castro
O merlo macho é negro, con
peteiro brillante amarelo-alaranxado
e un círculo arredor dos ollos. A
femia ten unha cor parda escura.
É omnívora e mide
aproximadamente entre 23 e 29 cm.
Habitan en bosques, sebes, monte
baixo e xardíns. Atópanse en Europa
e en Asia. Non forman bandadas,
ainda que varios deles poden vivir asociados.
Poñen entre catro e cinco ovos de cor azul pálida
con manchas vermellas, que colocan nun niño feito con
herba e lama en forma de cunca que sitúan na
bifurcación das árbores ou en edificios. Comen vermes
e tamén baias e froitos.
Ana Fandiño Barreiro e Nerea Silva Santiago
3. A pita do monte é unha galinácea que
se encontra actualmente en perigo de
extinción. Desde o ano 2005 a pita de
monte considérase oficialmente extin-
guida en Galiza.
Caracterízase por ter unhas plumas
debaixo do pico en forma de barba, un
rabo en forma de abano e uns tubérculos
vermellos sobre os ollos.
As femias poñen entre cinco e doce
ovos nun furado no chan. Os niños son obxectivo doado para o xabaril, os
cans e o azor. A mortaldade dos pitos é moi alta nas primeiras semanas de
vida. A pita do monte tarda en pórse a voar e o seu voo é torpe.
Beatriz Rivas López e Antonio Agrelo Fernández
Os piñeiros son árbores perennes.
Son nativas do hemisferio Norte.
A copa pode ser piramidal ou
redondeada e, nas árbores adultas,
ancha e deprimida.
As follas teñen forma de agulla, e
agrúpanse (entre 2 e 5).
Os piñeiros producen resina. A casca
da maioría dos piñeiros é grosa e
nalgunhas especies é escamosa.
A polinización realízana grazas ao
vento, aínda que en certas especies son
os esquíos e os paxaros quen levan o pole.
Brais Carnota Muñiz e Andoni Fernández Pérez
4. Os fentos ou fieitos non producen
semente: reprodúcense por esporas.
Están formados por un rizoma e
follas grandes, ás veces moi divididas.
É moi abondoso en Galicia, por
exemplo nas carballeiras onde forman
extensas superficies. Segundo a área
xeográfica recibe diferentes
nomes.Existen unhas 10.000 especies
de fentos. Pódese atopar en todos os
continentes, salvo na Antártida.
As frondes son moi grandes, de ata 2 metros.
Carla Rodríguez Santiago e Paula Lorenzo Maneiro
A mimosa é unha árbore de
entre 10-12 metros de altura,
perenne, usada en xardinaría
como ornamental, de crecemento
rápido se ben é raro que exceden
dos 30 anos de idade.
Ten flores amarelas de moito
arrecendo. Florece de xaneiro a
marzo. Multiplícase por medio de
sementes.
Plántase en parques, rúas e paseos, aínda que o uso máis estendido é a
xardinaría, pola cor das súas flores e o número delas, ofrecendo conxuntos
de gran beleza. Cultívase como fixador de terreos.
Encontráronse sarcófagos exipcios da súa madeira, seguramente debido
á súa resistencia á putrefacción.
Emilio Dieste Boo e Lourdes Romero Laíño
5. O castiñeiro é unha árbore
caducifolia moi apreciada pola súa
madeira e os seus froitos. É
orixinario do sueste europeo e Asia
Menor é, desde a antigüidade, moi
común nos montes de Galicia. O seu
espallamento data da época romana.
Moitos exemplares acadan centos de
anos.
A súa madeira de calidade
empregouse na fabricación de mobles
e trabes. Foi un alimento moi
apreciado, especialmente antes da chegada da pataca das Américas. O
magosto é unha das principais festividades da cultura e gastronomía
galega.
Gorka Pereira Chouza e Noelia Treus Pouso
O ourizo cacho pode chegar a pesar
máis dun quilo. Está revestido de pugas.
Os músculos cutáneos permítenlle
envolverse e formar unha bóla de
pugas. Non teñen pescozo e os seus
ollos son pequeniños. Vive en terreos
con matogueiras, silveiras e arbustos.
Os pesticidas e os atropelos nas
estradas son o seu maior problema.
Procura xeralmente o alimento de
noite. Caza e come sobre todo insectos, ovos, landras, castañas e outros
froitos e bagas.
Poden chegar a ter cinco ou seis crías, tras unha xestación de 2 meses.
Helena Boullón Cassau e Álvaro Piñeiro Oubiña
6. Os falcóns teñen as ás finas e acentuadas, que
lles permiten acadar velocidades moi altas. Os
falcóns peregrinos son os animais máis rápidos do
planeta, acadando velocidades en picado entre os
250-400 km/h.
Os falcóns peregrinos aliméntanse de aves que
capturan no aire. Adoitan cazar ao solpor e ao
mencer. As femias son máis grandes que os machos.
Poñen de 1 a 5 ovos de cor amarela con manchas
acastañadas. Poden vivir ata 15 anos. O falcón úsase na cetrería desde fai
máis de 3000 anos.
O falcón peregrino emprégase en ocasións para espantar outras aves en
aeroportos. Tamén se usaron para interceptar pombas mensaxeiras
durante a Segunda Guerra Mundial.
Lourdes Romero Laíño e Noelia Treus Pouso
A sobreira ou corticeira é unha árbore da familia do carballo. Hai sobre
450 especies. Cultívase no sur de Europa e norte de África. A sobreira é
unha especie natural e autóctona da Península Ibérica.
A madeira é excelente para queimar. A parte que máis se aproveita é a
cortiza. Os romanos xa a usaban para
fabricar sandalias e facer flotar as
redes mariñeiras.
Na actualidade empréganse para
tapar as botellas de vidro e coma
illante sonoro e térmico. Outra parte
que nos é útil da sobreira son as
súas landras, que contribúen á
biodiversidade dos bosques onde se
atopan, pois son alimento de moitos
animais, en especial dos porcos.
Lucía Hermo Abuín
7. O xabarín é un mamífero de
corpo robusto. É considerado o
antepasado do porco doméstico.
Pode acadar os 150 kg de peso e
medir máis dun metro de longo. O
corpo é robusto con pescozo curto.
Os machos presentan na mandíbula
superior dous cairos moi grandes
encorvados cara arriba. Posúen un
olfacto e oído moi desenvolvidos.
É de hábitos nocturnos pero ás veces sae dos seus agochos durante o
día. Unha das actividades características desta especie son os baños de
lama que teñen unha función de regulación da temperatura.
A pelaxe, máis longa e densa no inverno, é ríxida. As crías presentan
unha pelaxe mimética a base de raias leonadas e marróns.
Nicolás Formoso Pérez e Uxía Fernández Piñeiro
O romeu é un arbusto de follas
pequenas e moi abondosas. Son opostase
de cor verde escura. As flores son duns
5 mm de longo e de cor é azul violeta,
rosa ou blanco.
Ten moitas aplicacións medicinais. Co
aceite que se extrae directamente das
súas follas, prepárase alcol de romeu, o
cal se emprega para previr as úlceras. A infusión das follas de romeu calma
a tose e é boa para o fígado. Debe tomarse antes ou despois das comidas.
O fume do romeu serve como tratamento para a asma.
Reprodúcese por sementes ou por medio de gallos.
Pablo Cameán Lorenzo e Brais Vázquez Lourido
8. O salgueiro é unha árbore orixinaria do
hemisferio norte que vive en zonas de clima
frío ou temperado, con solos máis ben
húmidos. Adoita vivir á beira dos ríos e
regatos.
As pólas son flexibles. Son plantas
caducifolias. As follas son en xeral
alongadas.
As flores dispoñense agrupadas.
Prenden moi ben de estacas ou gallos,
medrando moi rápido.
O salgueiro é coñecido polas súas
propiedades terapéuticas e medicinais.
Pablo Pérez Noceda
O buxo é un arbusto de follas perennes que pode acadar ata os 5-6 m
de altura. É unha planta de crecemento ás veces moi lento, que pode vivir
varios séculos.
As súas flores son moi apreciadas
polas abellas.
A súa madeira utilízase en
ferramentas e na elaboración da gaita
galega por ser compacta e duradeira.
Nos xardíns o buxo emprégase a
miúdo a xeito de sebe, mesmo tallado e
en figuras.
As follas e os froitos son tóxicas e
a súa inxesta pode causar molestias.
Hai fungos que lle provocan a caída
das follas, manifestándose con pintas
brancas persistentes.
Roi Lorenzo Dieste