Psitaciformes ii

Psitaciformes II
(as especies)LOROS AFRICANOS, ASIÁTICOS E OCEÁNICOS
AS LIDEIRAS DE ROQUEMonDaporta
COUSIÑAS FEITAS NA CASA

Psittacoidea.
psitacoideos ou loros típicos. O grupo divídese en tres familias:
Psittacidae (loros de América e África), Psittrichasiidae (loro
aguileño e afíns) e Psittaculidae (loros de Asia e Oceanía e especies
pequenas de África). Contén máis de 330 especies
E aproveitando a viaxe
arrancamos coa segunda parte

loro gris ou iaco, (Psittacus
erithacus). Vive en África
ecuatorial. Mide arredor de
33 cm de largo e pode pesar
de 400 a 600 g, os machos son
un algo máis grandes e
robustos ca as femias. Son
animais gregarios que viven
en bandadas organizadas de
centos de exemplares.
Forman parellas estables e fan
os niños en furados das
árbores. Pon de 2 a 5 ovos
que chocan a partir da posta
do primeiro, entre 27 e 30
días. As crías abandonan o
niño aos 70-80 días. Poden
vivir entre 70 e 90 anos, e hay
casos de máis de 100.
Coñécense tres subespecies.

Loro do Cabo ou lorito
robusto (Poicephalus
robustus). Vive no
leste de Sudáfrica.
Mide entre 33 e 35 cm
de longo e poden
pesar entre 280 e
400gr, os machos son
máis grandes e
ronbustos que as
femias. Aniña en
furados de árbores.
Pon de 3 a 4 ovos que
choca a femia,
mentras o macho lle
procura comida e
auga, de 25 a 28 días.
Os novos saen do niño
entre os 40 e 50 días
despois de naceren.
Viven de 20 a 25 anos.
Coñécense 3
subespecies.

lorito de fronte vermella ou loro xardineiro (Poicephalus gulielmi). Atópase, en parellas ou
en grupos de 10 a 15, en zonas arboradas da selva tropical de toda África central. Mide 28 cm
e pesa aproximadamente 220 g. Aliméntase de froitas e sementes. Pon 2 ou 3 ovos que
choca a femia durante 28 días. As crías deixan o niño ás 10 semanas de nacer e
independízanse dous meses máis tarde. Fanse adultos aos 4 ou 5 anos. Recoñécense 3
subespecies: P. g. gulielmi, desde o sur de Camerún ao norte de Angola; P. g. fantiensis, do
oeste de Camerún, Ghana e Costa de Marfil; P. g. massaicus: de Kenia e Tanzania.

lorito de Meyer(Poicephalus
meyeri). Vive en bosques,
sabanas arboradas, ribeiras e
zonas cultivadas en África
central e oriental. Mide uns 21
cm e pesa entre 120 e 130 gr.
Aliméntase de froitas e
sementes, polo que son
perseguidos polos agricultores
afectados. Móvese en grupos
duns 30 individuos. Cria en
furados de árbores. Pon de 2 a
3 huevos que choca a femia
durante 27 días. E deixan o
niño ás 9 semanas de nacer.
Recoñécense seis subespecies:
Poicephalus m.
meyeri,Poicephalus m.
saturatus, Poicephalus m.
matschiei, Poicephalus m.
tranvaalensis, Poicephalus m.
reichenowi,Poicephalus m.
damarensis.

lorito de Rüpell
(Poicephalus
rueppellii). É
endémico do centro
de Namibia e do
sudoeste de Angola.
Mide uns 22 cm de
longo.

loro de cabeza marrón
(Poicephalus
cryptoxanthus) especie
moi extendida polo
sureste de África. Mide
uns 22 cm e pesa entre
120 e 150 gr.
Recoñécense tres
subespecies:
Poicephalus c.
cryptoxanthus, de
Sudáfrica e
Mozambique,
Poicephalus c.
tanganyikae, de
Mozambique a Kenia, e
Poicephalus c.
zanzibaricus, de
Zanzíbar e as illas
Pemba.

lorito de ventre vermello ou
loro abisinio (Poicephalus
rufiventris). É endémico
dunha pequena zona entre
Etiopía, Somalia, Kenia e
norte de Tanzania. Mide
arredor de 22 centímetros e
pesa uns 130 gramos.
Presenta un claro dimorfismo
sexual. Vive en pequenos
grupos de 6 a 8 individuos.
Aliméntase de froitos e
sementes. Aniñan en ocos
das árbores. Pon 2 ou 3
ovosque choca a femia
durante 28 días, mentras é
alimentada polo macho. Os
polos voan aos 60 días.
Coñécense dúas subespecies:
P. r. rufiventris e P. r.
pallidus.

lorito senegalés ou you you
(Poicephalus senegalensis).
É a especie máis abundante
do xénero. Vive nas sabanas
arboradas de toda África
occidental. Mide uns 25 cm
de altura e pesa entre 130 e
150 gramos. Pon 2 ou 3 ovos
que choca a femia entre 25 e
28 días. As crías comezan a
saír do niño aos 45 días. As
femias maduran aos dous
anos e os machos aos tres.
Recoñécense tres
subespecies: Poicephalus s.
Senegalus, Poicephalus s.
Versteri de Ghana, Nixeria e
Costa de Marfil, e
Poicephalus s. mesotypus, de
Camerún, Nixeria e Chad.

loro de fronte amarela
(Poicephalus flavifrons).
Atópase en Etiopía,
sobre todo no centro e
no norte, en bosques e
sabanas en grupos de 15
a 20 individuos.
sementes e está
considerado praga dos
cultivos. Mide uns 28
centímetros.

lorito niam-niam (Poicephalus crassus). Vive nas selvas húmidas tropicais de África
central. Mide arredor de 25 cm.

loro aguia (Psittrichas fulgidus). Só se atopa nas selvas montañosas de Nova Guiné.
Mide uns 46 cm e pesa entre 680 e 800 g. Aliméntase de froitas (figos), flores e néctar.
Aniña en furados de árbores nos que pon 2 ovos que choca entre 27 e 30 días. Pode
vivir máis de 40 anos.

loro negro (Coracopsis nigra).
Vive nos manglares e bosques
tropicais de Madagascar e as illas
Comores e Seichelles. Mide de
35 a 40 cm e pesa entre 150 e 300
g. Aliméntase de froitos e
sementes. Recoñécense varias
subespecies: C. nigra nigra, do
leste de Madagascar, C. nigra
sibilans, das illas Comores, C.
nigra libs, do sur e do oeste de
Madagascar.

loro vasa (Coracopsis vasa). Só se atopa en Madagascar e as illas Comores. Mide
arredor de 50 cm. Aliméntase de froitas e sementes. Este loro ten un curioso
comportamento reproductor no que unha femia, máis grande, se relaciona con varios
machos. Aniña en furados de árbores onde pon de 2 a 5 ovos que choca durante uns
17 días. As crías saen do niño aos 50 días de nacer. Recoñécense varias subespecies:
C. vasa comorensis, C.s vasa drouhardi, e C. vasa vasa.

periquito rosado (Neopsephotus
bourkii). É nativo das rexións áridas
de Australia. Mide de 18 a 23 cm e
pesa entre 40 e 49 g. Aliméntase de
grans. Pon de 3 a 6 ovos que choca
durante 18 ou 19 días. As crías saen
do niño ao mes de nacer. Pode vivir
ata 25 anos.
Exemplares obtidos por selección en cautividade

periquito crisóstomo
(Neophema chrysostoma).
Vive en zonas abertas do
surleste de Australia e
Tasmania. Mide arredor de
20 cm. Aliménttase de
grans,herbas e insectos.
Aniña en furados. Pon de 4 a
6 ovos que choca uns 19
días. As crías deixan o niño
un mes despois de nacer.
Fóra da época de cría, antes
de migrar, forma grandes
bandos.

periquito elegante
(Neophema
elegans). Atópase en
dúas zonas de
Australia, unha ao
sur e outra ao
suroeste. Mide uns
23 cm. Aliméntase
de grans e froitos.
Aniña en furados de
árbores onde pon de
4 a 6 ovos.

periquito das rochas
(Neophema petrophila). É
nativo das costas do sur de
Australia e das illas próximas
onde se atopa nas dunas e
nas rochas. Mide uns 22 cm.
sementes . Aniña nas
pedras. Pon 4 ou 5 ovos que
choca 18 días. As crías
deixan o niño ao cumpliren
un mes.

periquito de ventre laranxa
(Neophema chrysogaster). É
endémico do sur de Australia e
Tasmania. Mide uns 20 cm.
aliméntase de grans. Cría no suroeste
de Tasmania e migra no inverno ao
continente. Aniña nas árbores.
Atópase en grave perigo de
extinción. No ano 2013 só se
contaron 44 exemplares en libertade
e hai outros 300 en cautividade.

periquito turquesa (Neophema
pulchella). Atópase nas beiras
de bosques con prados do
surleste de Australia. Mide entre
20 e 22 cm e pesa arredor de 40
g. Aliméntase de grans. Pon de 2
a 5 ovos que choca de 18 a 21
días.

periquito espléndido (Neophema splendida). É endémico do deserto e zonas lindeiras do
sur de Australia. Mide entre 19 e 21 cm. aliméntase de grans e utiliza as plantas crasas
como fonte de líquidos. Aniña en furados de árbores nos que pon entre 4 e 6 ovos.

perico terrestre oriental (Pezoporus wallicus). Atópase, en poboacións fragmentadas,
nas chairas costeiras abertas e con matogueiras do leste e o surleste de Australia e as
illas próximas incluída Tasmania. Mide ata 30 cm de longo. E de costumes terrestres. O
niño é nha poza no chan forrada con follas e palla. Pon entre 3 e 4 ovos que choca uns
21 días.as crías voan aos 25 días de nacer.

perico terrestre occidental (Pezoporus flaviventris). Atópase en zonas de mato baixo
sobre area das costas do suroeste de Australia. Aliméntase de sementes e froitos. Fai o
niño no chan. Está en perigo de desaparecer, en 2009 quedaban un pouco máis de 100
en estado silvestre.

perico nocturno (Pezoporus occidentalis). É endémico dos herbeiros da zona central de
Australia. Mide uns 23 cm. Aliméntase de sementes. Ten hábitos nocturnos. Atópase en
perigo de extinción. Considérase que quedan entre 50 e 250 indivíduos.

papagaio escarlata
(Prosopeia splendens). É
endémico dos bosques das
illas de Kadavu e Ono do
arquipélago de Kadavu, do
sur de Fixi. Mide arredor
45 cm. Aliméntase de
froitos e sementes. Aniña
en furados das árbores.

papagaio enmascarado (Prosopeia
personata). Só se atopa nas selvas
tropicais e nos manglares da illa de Viti
Levu, do oeste das Fixi. Mide arredor de
47 cm.

papagaio granate
(Prosopeia tabuensis). É
endémico das selvas
tropicais e dos manglares
das illas de Vanua Levu e
Taveuni, no leste das Fixi.
Mide arredor de 45 cm.

perico cornudo (Eunymphicus cornutus). Só se
atopa nos bosques húmedos de coníferas de
Nova Caledonia. Mide arredor de 32 cm.
Aliméntase de froitos e sementes. Aniña tanto no
chan como nas árbores.

perico de Uvea (Eunymphicus uvaeensis). É endémico dos bosques e laurisilva da illa de
Uvea, das illas da Lealtad deNova Caledonia. Aliméntase de froitos (figos) e sementes.
Aniña en furados de árbores onde pon 2 ou 3 ovos que choca durante 21 días. As crías
deixan o niño aos 45 días.

perico maorí de cabeza amarela
(Cyanoramphus auriceps). Atópase nas illas
principais de Nova Zelandia. Mide uns 23 cm e
pesa entre 37 e 55 g. Aliméntase de froitos e
sementes. Aniña en furados das árbores.

perico de Reischek ou perico de fronte vermella das Antípodas (Cyanoramphus
hochstetteri). Só se atopa na illa principal do arquipélago das Antípodas. Unha illa
subantártica novocelandiesa de 20 km2
. Mide arredor de 28 cm. Aliméntase de herbas,
flores, sementes, froitos invertebrados e carroña.

perico maorí montano
(Cyanoramphus malherbi).
Endémico de Nova Zelandia.
Mide uns 20 cm. Atópase en
perigo crítico de extinción
cunha poboación de entre 50
e 249 individuos en estado
silvestre.

perico maorí de cabeza vermella
(Cyanoramphus novaezelandiae) . É
endémico de Nova Zelandia onde ocupa
bosques, zonas de mato e arboredas
abertas. Miden de 25 a 28 cm. Aliméntase
de froitas e semntes. Cría nos bosques, en
furados de árbores. Recoñécense tres
subespecies: C. n. novaezelandiae,da
maioría da súa área de distribución, C. n.
cyanurus, das illas Kermadec, C. n.
chathamensis, das illas Chatham.

perico de Nova
Caledonia
(Cyanoramphus
saisseti). É
endémico de Nova
Caledonia onde
ocupa hábitats
diversos. Mide uns
26 cm.

perico das illas Antípodas (Cyanoramphus unicolor). É endémic das Illas
Antípodasonde é común na illa principal e menos abundante nas demais. Mide uns 30
cm. Aliméntase de herbas, sementes, flores e carroña. Aniñan en tobos de ata 2 m
que excavan na turba que pueden vivir hasta 10 años de edadmás. So hai entre 2.000
e 3.000 exemplares.

perico de Norfolk
(Cyanoramphus cookii).
É endémico da ila de
Norfolk, no mar de
Tasmania. Mide arredor
de 30 cm. Só conta
cunha poboación de
200 ou 300 exemplares
que está aumentando.

perico das illas Chatham (Cyanoramphus forbesi). É endémico dos bosques densos
das illas Chatham. Mide uns 23 cm.

Platycerus eximius diemenensis
rosella común ou perico multicolor (Platycercus eximius). É endémica do surleste de
Australia e Tasmaniaonde se atopa en bosques abertos, campos arborados, e áreas de
mato. Mide uns 30 cm. Aliméntase de froitos e sementes. Aniña en furados de árbores
nos que pon entre 5 e 6 ovos. Recoñécense 3 subespecies: P. e. eximius, P. e. elecica, e P.
e. diemenensis.

rosella do norte ou perico gracioso
(Platycercus venustus). Vive nas
sabanas do norte de Australia. Mide uns
28 cm. Aliméntase de sementes. Aniña
en furados das árbores nos que pon 2
ou 3 ovos.

Rosella de cara amarela ou
perico de cara amarela
(Platycercus icterotis). Vive nos
bosques de eucaliptos do
suroeste de Australia. É a
rosella máis pequena. Mide de
25 a 30 cm e pesa arredor de
6o g. Aniñan en furados de
árbores. Recoñécense 2
subespecies: P. i. icterotis, da
costa do sudoeste de Australia,
e P. i. xanthogenys, do interior
del sudoeste de Australia.

rosella vermella ou perico elegante (Platycercus elegans). É endémica do leste e do
surleste de Australia onde vive en montañas, bosques e xardíns suburbanos das rexións
costeiras. Mide arredor de 36 cm. Recoñécense seis subespecies: P. e. nigrescens, do
norleste de Queensland, P. e. elegans, desde o surleste de Queensland ao surleste de
Australia Meridional, P. e. melanopterus, da illa Canguro, P. e. fleurieuensis, dos montes
Lofty (Australia Meridional), P. e. subadelaidae, dos montes Flinders (Australia Meridional),
P. e. flaveolus,da cunca do río Murray.

Rosella de Tasmania ou
perico de Tasmania
(Platycercus
caledonicus). É endémica
de Tasmania e as illas do
estreito de Bass onde se
atopa na maioría dos
hábitats. Mideuns 37 cm.
Aliméntase de froitas e
sementes. Aniña
enfurados de árbores
nos que pon 4 ou 5 ovos.
Recoñécense dúas
subespecies: P. c.
caledonicus, de Tasmania
e illas Flinders, e P. c.
brownii , da illa King.

rosella de cabeza branca ou perico pálido
(Platycercus adscitus). É endémica del
norleste de Australia. Mide uns 30
cm.aniña en furados de árbores nos que
pon 5 ou 6 ovos. Recoñécense dúas
subespecies: P. a. palliceps, do surleste de
Queensland, e P. a. adscitus, do norleste de
Queensland e a Península do Cabo York.

perico de Barnard ou perico de Port Lincoln (Barnardius zonarius). É nativa dos bosques
de eucaliptos e dos cursos de augua con eucaliptos de Australia. Mide uns 33 cm de
lonxitude. Aliméntase de néctar, insectos, froitos e sementes. Aniña en furados das
árbores nos que pon 4 ou 5 ovos. Está considerado unha plaga. Recoñécense 3 ou 4
subespecies: B. z. zonarius, B. z. semitorquatus, B. z. barnardi e B. z. macgillivrayi??

perico de cabeza púrpura
(Purpureicephalus spurius). É endémico
do suroeste de Australia. Mide entre 34
e 38 cm de longo e pesa de 105 a 125 g.
Aliméntase de sementes. Fai o niño en
fuados de árbores nos que pon ata 5
ovos.

periquito migrador
(Lathamus discolor). É
endémico do surleste
de Australia, migrador
entre Tasmania e o
continente. Mide uns
25 cm. Aliméntase de
vexetais, froitos,
sementes, insectos…
Cría en pequenos
grupos en Tasmania.
Aniña en furados das
árbores nos que pon
entre 3 e 5 ovos. Créese
que só quedan unhas
1000 parellas
reproductoras na
natureza.

perico de cara azul (Northiella
haematogaster). É endémico
das zonas áridas e semiáridas
do interior do surleste e centro
sur de Australia donde se
move en bandos. Mide de 26 a
35 cme pesa entre 70 e 100 g.
Aliméntase de sementes.
Aniña no furado dunha árbore
no que pon ata 7 ovos que
choca uns 19 días. As crías
deixan o niño aos 30 días de
nacer. Coñécense 4
subespecies: N. h.
haematorrhous, N. h.
haematogaster , N. h.
pallescens e N. h. naretha,
moito máis pequeno que as
demais subespecies.

perico de lombo
vermello (Psephotus
haematonotus).
Habita en espazos
abertos da cunca do
río Murray-Darling no
surleste de Australia.
Mide uns 28 cm.
Aliméntase de
sementes. Aniña en
furados de árbores
ou postes nos que
pon de 3 a 6 ovos. As
crías fanse adultas ao
ano de vida. Críanse
en cautividade onde
xa se seleccionaron
varias mutacións de
cor. En cautividade, e
ben coidados viven
entre 15 e 25 anos.

Perico multicor (Psephotus varius).Vive
nos bosques secos do centro-sur de
Australia. Mide entre 27 e 28 cm.
Aliméntase de herbas e grans. Aniña en
furados das árbores nos que pon 5 ovos
que choca uns 19 días.

perico de capucha negra (Psephotus dissimilis). Vive nas zonas
semiáridas do norleste do Territorio do Norte de Australia. Mide
uns 26 cm e pesa entre 50 e 60 gramos. Aliméntase de vexetais,
froitos e sementes. Para aniñar excava tobos, de ata 80 cm de
longo, nos termiteiros onde pon de 4 a 5 ovos. Este perico ten
unha curiosa relación coa avelaíña Trisyntopa neossophila pon os
ovos no niño do perico e as eirugas aliméntanse dos excrementos
das crías.
Críase en cautividade onde xa se obtiveron mutacións de cor.
Avelaíña Trisyntopa neossophila
que desenvolve a fase larvaria no
interior dos niños do perico de
capucha negra.

perico de ás douradas (Psephotus
chrysopterygius). Só se atopa en zonas
reducidas de bosques aclarados da
península do Cabo Iork de Queensland,
Australia. Está en perigo de extinción.
Mide uns 26 cm e pesa uns 55 g.
Aliméntase de grans. Aniña nos
termiteiros onde pon de 4 a 6 ovos que
choca uns 20 días.

loriño tigre de Brehm (Psittacella brehmii). Só se atgopa nas montañas de Nova Guiné.
Mide uns 24 cm e pesa entre 94 e 120 g. Móvese en pequenos grupos e aliméntase de
sementes e froitos. Recoñécense 4 subespecies: P. b. brehmii, P. b. intermixta, P. b.
pallida, P. b. harterti.

lorito tigre pintado (Psittacella picta). É endémico das selvas húmidas da cordilleira
central de Nova Guiné. Mmide uns 19 cm. Recoñécense 3 subespecies: P. picta lorentzi,
do oeste da zona de distribución, P. picta excelsa, da zona central da área de
distribución, e P. picta picta, do surleste da área de distribución.

loriño tigre modesto (Psittacella modesta). É endémico das selvas húmidas da
cordilleira central de Nova Guiné. Mide uns 14 cm. Recoñécense 3 subespecies: P. m.
modesta, P. m. subcollaris, P. m. collaris.

loriño tigre de Madarasz (Psittacella madaraszi). Só se atopa nas selvas húmidas da
cordilleira central de Nova Guiné. Mide uns 14 cm. Recoñécense 4 subespecies: P. m.
madaraszi , P. m. major , P. m. hallstromi, P. m. huonensis.

Lori negro (Chalcopsitta atra).
Só se atopa nos bosques de
coqueioros e árbores en flor
de Nova Guiné e illas
próximas. Mide arredor de 32
cm.

lori de Duyvenbode
(Chalcopsitta
duivenbodei). Vive nos
bosques do norte de
Nova Guiné. Mide uns
30 cm e pesa arredor
de 130 g.Aliméntase
de froitos, sementes,
brotes e nestar. Pon 2
ovos que choca uns 24

lori flambeado (Chalcopsitta sintillata).
Só se atopa nos bosques húmidos
tropicales de terras baixas e nos
mangleiros do sur Nova Guiné e nas
illas Aru. Mide arredor de 30 cm.
Recoñécense 3 subespecies: C. s.
chloroptera, C. s. rubrifrons e C. s.
scintillata.

lori cardeal (Chalcopsitta cardinalis). É
endémico dos bosques húmidos e dos
mangleiros das illas Salomón e Bismarck.
Mide uns 30 cm de lonxitude.

lori de ás negras (Eos cyanogenia). É endémico dos bosques costeiros e das terras
baixas das illas Schouten, Indonesia. Mide 30 cm. unha especie gregaria da que se
estima que quedan entre 2.500 e 10.000 exemplares.

lori escamento ou lori de colar violeta (Eos squamata). É endémico dos bosques húmidos
de baixa altitude e dos mangleiros das illas Molucas septentrionais e Raja Ampat, en
Indonesia. Mide uns 27 cm.

Lori de Tanimbar (Eos
reticulata). Só se atopa
nas illas Tanimbar e
Babar, Indonesia. Mide
uns 31 centimetros e
pesa entre 145 e 155 g.
Aliméntase de froitos,
sementes, nectar, polen
e insectos. Pon 2 ovos
que choca 25 días. As
crías saen do niño ás 12
semanas. Viven arredor
de 30 anos, en
cautividade.

lori das illas Sangihe ou lori vermello e
azul (Eos histrio). Só se atopa nas illas
Talaud, e no norte de Sulawesi, Indonesia.
Mide uns 30 cm. Pon 2 ovos que choca uns
25 días.

lori vermello (Eos bornea ou Eos rubra). É endémica dos bosques e matos húmidos
tropicais das illas Molucas meridionais. Mide uns 31 cm e pesa arredor de 300 gramos.
Aliméntase de froita, pole, nectar e insectos.

lori de Ceram ou lori de Seram (Eos semilarvata). É endémico da illa de Ceram, nas
Molucas, Indonesia. É o mái pequeño do xénero con 24 cm de lonxitude.

lori sombrío (Pseudeos fuscata). Vive
nas selvas e mangleiros de Nova Guiné .
Mide uns 25 cm de longo.

lori adornado (Trichoglossus ornatus). É endémico dos bosques tropicais de baixa
altitude e mangleiros de Sulawesi e illas próximas, Indonesia. Mide uns 25 cm e pesa
arredor de 110 g.

lori de Forsten ou lori de peito escarlata (Trichoglossus forsteni). Atópase con
diferentes subespecies nos bosques das illas de Bali, Lombok, Sumbawa,
Tanahjampea e Kalaotoa.

lori de Flores (Trichoglossus weberi). É
endémico da Illa de Flores, Indonesia.

lori de Sumba (Trichoglossus capistratus). É
endémico das illas menores orientais da
Sonda.

lori arco da vella (Trichoglossus haematodus). Vive, formando pequenos bandos, en todo
tipo de hábitats arborados e de mato húmido, de Nova Guiné, Indonesia, Timor, Vanuatu,
Illas Salomón, a costa leste de Australia e o noreste de Tasmania. Mide de 25 a 32 cm,
según a subespecie. Aliméntase de froitos, sementes e insectos. Aniña en furados de
árbores nos que pon 2 ovos que choca de 24 a 26 días. Recoñécenselle unhas vinte
subespecies, que se distinguen pola distribución das cores da plumaxe.

Lori arcoda vella (Trichoglossus moluccanus). Vive naS sabanas, bosques ao pé de cursos
de auga… do leste de Australia. Aliméntase de follas, flores e pole. Aniña en furados nos
que pon 2 ovos que choca de 22 a 25 días. As crías deixan o niño aos 2 meses de nacer.

Lori de Biak ou lori de Rosenberg
(Trichoglossus rosenbergii). É
endémico das illas de Biak e
Superiori en Papúa, Indonesia.

Lori de pescozo vermello (Trichoglossus
rubritorquis). E nativo do norte de
Australia. Mide de 25 a 32 cm. Aniña en
furados de árbores nos que pon 2 ovos.

lori humilde (Trichoglossus euteles). Só se
atopa nos bosques de Timor e de outras illas
menores dos arredores. Mide uns 24 cm e
pesa arredor dos 200 g.

lori verde-amarelo
(Trichoglossus flavoviridis).
É endémico de Sulawesi e
das illas Sula. Mide uns 20
cm. Existen 2 subespecies: T.
flavoviridis flavoviridis, das
islas Sula, e T. flavoviridis
meyeri, de Sulawesi.

lori de Mindanao (Trichoglossus johnstoniae).
Só se atopa nas selvas da illa de Mindanao,
Filipinas. Recoñécense 2 subespecies: T. j.
johnstoniae , do centro e surleste da illa, e T. j.
pistra, do oeste da illa.

lori de Ponapé(Trichoglossus
rubiginosus). É endémico da illa de
Ponapé na Micronesia. Mide uns
24 cm e pesa arredor de 80 g.

Lori verde
(Trichoglossus
chlorolepidotus). Vive
nos bosques de zona
schans do leste de
Australia. Mide uns 23
cm. Aliméntase de
nectar, pole, froitos e
insectos. Pon 2 ovos

lori de caluga branca (Lorius
albidinucha). Só se atopa nas
selvas húmidas da illa de Nova
Irlanda, de Papúa Nova Guiné.
Mide uns 26 cm.

lori de colar vermello (Lorius chlorocercus). Só se atopa nas selvas das illas Salomón.
Mide uns 28 cm.

lori damisela (Lorius domicella). Só vive nas illas de Ceram e Ambon, nas Molucas. Está
en perigo de extinción. Mide uns 30 cm. pon 2 ovos que choca entre 24 e 26 días.

lori falangueiro (Lorius garrulus). É endémico das selvas de varias illas das Molucas
septentrionais, Indonesia. Está gravemente amenazado. Mide uns 30 cm.

lori de barriga aviñada (Lorius
hypoinochrous). Atópase nas selvas
húmidas tropicais e nos mangleiros do
arquipélago Bismarck, as zonas costeiras
da península Papú e as illas próximas, de
Papúa Nova Guiné. Mide uns 26 cm.
Recoñécense 3 subespecies: L. h.
devittatus, L. h. hypoinochrous e L. h.
rosselianus.

lori tricolor ou lori de capucha
negra (Lorius lory). Atópase nas
selvas de baixa altitude entre a Illa
de Xava e Nova Guiné. Mide uns
30 cm. Aliméntase de flores, pole,
néctar e insectos. Pon 2 ovos que
choca entre 24 e 26 días. As crías
deixan o niño ás 9 semanas de
nacer. Recoñécense 7 subespecies.

lori solitario (Phigys solitarius). Atópase en
bosques tropicais das terras baixas e ata en
xardíns urbanos das illas Fiyi. Mide uns 20 cm.
Aliméntase de froitos, sementes, néctar e
brotes. Aniña en furados de árbores onde pon
2 ovos que choca uns 30 días. As crías voan ás
9 semanas.

lori de Samoa ou Lori de coroa azul (Vini australis). É endémico dos arquipélagos de
Samoa, Tonga e Lau. Mide arredor de 19 cm. Móvese en grupos pequenos e aliméntase de
froitos, pole e néctar. Aniña en furados das árbores, pero tamén cava tobos nos noiros.

lori de Rimatara ou lori de Kuhl (Vini kuhlii). É endémico dos bosques húmidos tropicais de
algunhas illas da Polinesia Francesa. Mide arredor de 18 cm. Aliméntase de néctar e flores.

lori de Stephen (Vini
stepheni). Só se atopa
nos bosques húmidos
tropicais das illas
Pitcairn. Mide uns
18 cm.

lori monxiñaou lori azul de Tahití (Vini peruviana). Atópase en palmeirais de terras
baixas de varias illas da Polinesia Francesa e as Illas Cook. Mide de 14 a 18 cm. Aliméntase
de néctar, froita, flores e insectos. Aniña nas palmeiras onde pon 2 ovos que choca 21
días. As crías voan ás 8 semanas de nacer. Pode vivir máis de 25 anos.

lori ultramariño (Vini ultramarina). Só se atopa en dúas illas do arquipélago das
Marquesas, da Polinesia Francesa. Mide uns 18 cm. Aliméntase de pole, néctar, flores,
friotas brandas e insectos. Aniña en furados das árbores.

lori almiscleiro ou lori da banda vermella (Glossopsitta concinna). Vive nas sabanas
arboradas e nos bosques de ribeira do centro e no suroeste de Australia, incluída Tasmania
e outras illas. Mide arredor de 22 cm. Móvese en grandes bandos seguindo a floración das
árbores das que se alimentra. Aniña nas árbores. Pon 2 ovos que choca uns 23 días. As
crías deixan o niño ás 6 semanas de nacer.

lori de coroa púrpura (Glossopsitta porphyrocephala).
É endémico dos matos e zonas
arboradas do sur de Australia. Mide arredor de 16 cm. Aliméntase de materia vegetal:
brotes, flores e froitos. Aniña en furados das árbores nos que pon de 2 a 4 ovos que choca
uns 17 días.

lori de cara vermella
(Glossopsitta pusilla). Vive nos
bosques tropicais e subtropicais
do continente australiano e do
norte de Tasmania. Mide uns
15 cm. Aliméntase de froitos e
flores. Aniña en furados das
árbores nos que pon de 3 a 5 ovos

lori de gorxa amarela (Charmosyna aureicincta). É endémico das selvas de3 algunhas
illas de Fixi. Mide arredor de 18 cm. Está catalogada como especie en perigo crítico de
extinción.

lori diadema (Charmosyna diadema). Só se
atopa nos bosques e sabanas do norte da illa
principal do arquipélago de Nova Calediona.
Mide arredor de 18 ou 19 cm. Está clasificada
como especie críticamente amenazada.

lori de Xosefina (Charmosyna josefinae). Só se atopa nas selvas húmidas da
cordilleira central da illa de Nova Guiné. Mide uns 24 cm.

lori de Margarita (Charmosyna
margarethae). É endémico do
arquipélago das Salomón onde
se atopa en varias illas. Mide
uns 20 cm.

lori de Meek (Charmosyna meeki).
Só se atopa nas selvas húmidas das
montañas máis altas das illas do
arquipélago das Salomón. Mide uns
16 cm.

lori estriado (Charmosyna multistriata).
Só se atopa nas selvas húmidas do sur
da Cordilleira Central da illa de Nova
Guiné. Mide uns 18 cm.

lori palmeiro (Charmosyna palmarum). Só se atopa nas selvas húmidas tropicais das
montañas dos arquipélagos de Vanuatu e das illas Santa Cruz. Mide uns 16 cm.

lori papú ou lori
rabilongo (Charmosyna
papou). É endémico de
Nova Guiné. Mide
arredor de 40 cm, dos
que 25 pertencen ao
rabo. Recoñécense 4
subespecies: C. p.
goliathina, C. p. papou,
C. p. stellae e C. p.
wahnesi .

lori de costados vermellos (Charmosyna placentis). Vive nas selvas húmidas e nos
mangleiros tropicais das illas Molucas, Nova Guiné e as illas Bismarck. Mide uns 17 cm.
Aliméntase de néctar, froitas, verduras e algunhas sementes. Pon dous ovos que choca uns
23 días. As crías deixan o niño ás 6 semanas de nacer. Recoñécense 5 subespecies.

lori bonito (Charmosyna
pulchella). Só se atopa
nas selvas tropicais
húmidas da cordilleira
central de Nova Guiné e
áreas próximas. Mide uns
18 cm e pesa entre 25 e
34 g. Aniña na base das
epífitas onde pon 2 ovos

lori de barba vermella (Charmosyna rubrigularis). Só se atopa nas selvas húmidas das
illas do arquipélago Bismarck. Mide arredor de 17 cm.

lori de fronte vermella (Charmosyna rubronotata). Atópase nas selvas húmidas do norte e
do noroeste da illa de Nova Guiné e as illas próximas de Biak e Salawati. Mide uns 17 cm.
Recoñécense 2 subespecies: C. r. kordoana, de Nova Guiné e Salawati, e C. r. rubronotata,
propia de Biak.

lori de Buru (Charmosyna toxopei). Só se atopa nos bosques húmidos de terras baixas da
illa Buru en Indonesia. Está clasificado como en perigo crítico.

lori pigmeo (Charmosyna wilhelminae). Atópase en bosques húmidos tropicais e
subtropicais de montaña da illa de Nova Guiné. Mide uns 13 cm e pesa uns 20 g.

lori bigotudo ou lorí embridado
(Oreopsittacus arfaki). É endémico
dos bosques tropicais húmidos e
nubosos da illa de Nova Guiné. Mide
uns 15 cm. Recoñécense 3
subespecies: O. a.arfaki, O. a. major e
O. a. grandis.

lori montano grande (Neopsittacus musschenbroekii). Atópase nas selvas tropicais de
montaña da illa de Nova Guiné. Mide uns 23 cm. Recoñécense 2 subespecies.

lori montano pequeno (Neopsittacus pullicauda). Vive nas selvas tropicais de
montaña da illa de Nova Guiné. Mide uns 18 cm.

periquito común, periquito
australiano, cotorra
australiana o cata
australiana (Melopsittacus
undulatus). É nativo do
interior de Australia. Mide
arredor de 18 cm y pesa uns
35 g. Aliméntase de
sementes e froitas, Aniña en
furados de árbores onde pon
entre 4 e 7 ovos que choca
entre 18 e 20 días. As crías
empluman nuns 30 días e son
independentes dúas semanas
despois. Poden vivir ata 14
anos. Está introducido en
moitas partes do mundo
como mascota e xa se
coñecen más de 25
variedades

Loriño de peito laranxa (Cyclopsitta gulielmitertii). Nativo dos bosques tropicais de baixa
altitude da illa de Nova Guiné. Mide uns 13 cm.

Loriño de catro ollos (Cyclopsitta diophthalma). Vive nas selvas tropicais das terras baixas
de Nova Guiné e a costa tropical australiana. Mide uns 14 cm. Aliméntase de froitas,
sementes, néctar e larvas. Excava os niños en árbores secas. Hai descritas 8 subespecies.

loriño de Salvadori (Psittaculirostris salvadorii). Só se atopa nas selvas húmidas tropicais
do norte de Nova Guiné. Mide uns 19 cm.

loriño de Edwards (Psittaculirostris
edwardsii). É endémico da
península de Huon, en Nova Guiné.
Mide uns 18 cm.

loriño de Desmarest (Psittaculirostris desmarestii). Vive nas selvas tropicais e nos
mangleiros de Nova Guiné. Mide uns 18 cm. Recoñécense 6 subespecies.

inseparable malgache (Agapornis canus). É endémico de Madagascar. Pon de 3
a 5 ovos que choca durante 20 a 23 días. As crías saen do niño entre os 40 e 50
díasde nacer.

inseparable de Fischer
(Agapornis fischeri). É nativo
dunha zona de África oriental
ao norte de Tanzania. Miden
uns 14 cm e pesan entre 43 e
58 g. Aliméntase de sementes
me froitas. Pon entre 4 e 5
ovos que choca durante 24
días. As crías voan a partir dos
35 ou 40 días de nacer.

inseparable del Nyasa ou inseparable de Lilian (Agapornis lilianae). É nativo do sur
de Tanzania, Malaui e o noroeste de Mozambique, en África oriental. Mide 14 cm.

inseparable de fazulas negras (Agapornis nigrigenis). Só vive nunha pequena zona
do sur de Zambia, na fronteira con Namibia e Botsuana. Mide uns 14 cm.
Aliméntase de sementes.

inseparable enmascarado ou inseparable de cabeza negra (Agapornis personatus). É
nativo das áreas nororientais de Kenia e Tanzania. Mide entre 12 e 15 cm. aliméntase
de froitos e sementes. Pon habitualmente 4 ovos.

inseparable de cara vermella
(Agapornis pullarius). É
endémico de África Occidental e
Central. Mide arredor de 14 cm.

inseparable de Namibia (Agapornis roseicollis). Vive nas regións áridas do suroeste de
África. Mide uns 15 cm. Recoñécense 2 subespecies: A. r. catumbella, do sudoeste de
Angola, e A. r. roseicollis, de Namibia e o noroeste de Sudáfrica.

inseparable de colar negro (Agapornis swindernianus). É nativo de África Central
e Ghana. Aliméntase case exclusivamente de figos. Recoñécense tres
subespecies.

inseparable abisinio (Agapornis taranta). Nativo de Eritrea e Etiopía. Mide de 15 a 17 cm.

lorículo vernal (Loriculus vernalis). Vive na India, no sudeste asiático continental e
nas illas Andamán. Mide uns 14 cm. Aliméntase de froitos e sementes. Aniña en
furados de árbores onde pon entre 2 e 4 ovos que choca durante 20 días. As crías
saen do niño uns 30 días despois de nacer.

lorículo de Ceilán (Loriculus beryllinus). É endémico dos bosques abertos de Sri
Lanka (Ceilán). Mide 13 cm. Aniña en furados das árbores nos que pon 2 ou 3 ovos.

lorículo filipino (Loriculus
philippensis). É endémico dos
bosques húmidos das Filipinas.
Mide uns 14 cm e pesa de 32 a
40 g. Aliméntase de néctar, flores
e froitos. Aniña nos furados das
árbores onde pon 3 ovos que
choca durante 20 días. As crías
deixan o niño uns 35 días despois
de nacer. Recoñécense máis de 10
subespecies.

lorículo de coroa azul (Loriculus galgulus). Vive nos bosques abertos da Península
Malaia, Sumatra, oeste de Xava, Borneo e illas próximas. Aliméntase de flores,
brotes, froitos e sementes. Aniña nos furados das árbores onde pon 3 ovos que
choca uns 20 días. As crías deixan o niño uns 33 días despois de nacer.

lorículo de Célebes (Loriculus
stigmatus). É endémico dos bosques
tropicais e mangleiros de Sulawesi
(Célebes) e algunhas illas próximas.
Mide uns 15 cm. aniña en furados da
sárbores nos que pon 3 ovos que
choca uns 20 días. As crías deixan o
niño arredor de un mes despois de
nacer. Recoñécense 3 subespecies: L.
s. stigmatus, de Sulawesi, L. s.
croconotus, das illas Butung e Muna, e
L. s. quadricolor, das illas Togian.

lorículo de Sula (Loriculus sclateri). É endémico das illas de Banggai e de Sula,
Indonesia. Mide uns 14 cm. Recoñécense 2subespecies: L. s. sclateri, das illas de
Sula, e L. s. ruber, das illas Banggai.

lorículo amable (Loriculus amabilis). Só se atopa nos bosques das illas Bacan,
Halmahera e Morotai, do norte das Molucas, Indonesia. Mide uns 11 cm.

lorículo da illa Sangihe
(Loriculus catamene).
É endémico da illa
Sangihe, Indonesia.
Mide entre 12 e 13 cm.

lorículo papú (Loriculus aurantiifrons).
É endémico de Nova Guiné e algunhas
illas próximas. Mide uns 11 cm.

lorículo exiguo (Loriculus exilis). É endémico dos bosques e dos mangleiros de Sulawesi,
Indonesia.

lorículo de Xava (Loriculus
pusillus). É endémico das illas de
Xava e Bali, Indonesia.

lorículo de Flores (Loriculus flosculus). Só se atopa nos bosques da illa de Flores, Indonesa.

lorículo de Camiguín (Loriculus camiguinensis). É endémico da illa filipina de Camiguín.

lorículo das illas Bismarck (Loriculus
tener). É endémico do arquipélago
Bismarck, Papúa Nova Guiné. Mide uns10
cm.

guaiabiero ou loriño guaiabo (Bolbopsittacus lunulatus). É endémico das selvas e
mangleiros de Filipinas. Mide uns 15 cm. Aliméntase de froitos. Recoñécense 4
subespecies: B. l. lunulatus, de Luzón, B. l. callainipictus, de Sámar, B. l. intermedius, de
Leyte e Panaón, e B. l. mindanensis, de Mindanao.

papagaio australiano (Alisterus scapularis). É endémico dos bosques húmidos do leste
de Australia. Mide uns 43 cm. Aliméntase de froitos, sementes e insectos. Aniña en
furados de árbores onde pon de 3 a 6 ovos que choca uns 21 días. As crías saen do
niño ás 6 ou 7 semanas de nacer. Recoñécense 2 subespeciews que se diferencian
maiormente polo tamaño: A. s. scapularis, especie nominal, e A. s. minor, do norte da
área de distribución, uns cinco centímetros máis pequeno.

papagaio papú (Alisterus chloropterus).
É endémico das selvas de montaña do
leste de Nova Guiné. Mide uns 36 cm.
Aliméntase de froitos, sementes e
algúns insectos. Recoñécense tres
subespecies: A. c. chloropterus, do leste
de Nova Guiné, A. c. callopterus, das
montañas centrais, e A. c. moszkowskii,
do norte e do leste.

papagaio moluqueño (Alisterus
amboinensis). Atópase nas illas
Molucas septentrionais, illas Sula, illas
Banggai, no oeste de Nova Guiné e
nalgunhas illas próximas.
Recoñécense 6 subespecies.

pappagaio de ás
vermellas
(Aprosmictus
erythropterus). Vive
nos ambentes áridos
do norte de Nova
Guiné e no noroeste
de Australia. Mide uns
32 cm. Pon de 3 a 6
ovos que choca uns 20
días e os polos voan ás
5 semanas de nacer.
Recoñécense 3
subespecies.

papagaio de Timor (Aprosmictus
jonquillaceus). Vive nos bosques e
sabanas das illas de Timor, Wetar e
outras pequenas próximas. Mide entre
25 e 30 cm. Recoñécense 2 subespecies:
A. j. jonquillaceus, do Timor, e A. j.
watterensis, de Wetar.

perico soberbio(Polytelis swainsonii). É endémico das zonas arboradas secas de
Nova Gales do Sur e Victoria, Australia. Mide uns 40 cm. Aliméntase de flores, pole e
froitos de eucalipto. Aniña en furados das árbores. Quedan uns 10.000 individuos na
natureza.

perico rexente (Polytelis anthopeplus). É endémico dos bosques de eucaliptos e outras
zonas arboradas de dúas zonas subtropicais do sur de Australia. Mide entre 37 e 42 cm.
Aliméntase de sementes e froitos. Aniña en furados das árbores nos que pon de 3 a 8
ovos que choca uns 21 días. As crías deixan o niño ás 5 semanas e fanse adultoas aos 2
anos. Recoñécense 2 subespecies: a subespecie occidental (P. a. anthopeplus), máis
numerosa, e a subespecie oriental (P.s a. monarchoides), en perigo de extinción.

perico princesa (Polytelis alexandrae). É endémico das zonas áridas arboradas e de mato
do interior de Australia. Mide arredor de 45 cm. Aliméntase de sementes. Aniñan en
furados das árbores onde poñen entre 4 e 6 ovos que chocan uns 19 días. As crías deixan
o niño ás 5 semanas de nacer.

loriño de lombo azul (Psittinus cyanurus). Atópase en bosques de terras baixas, plantacións,
mangleiros, matos densos e cocoteiros do surleste asiático, Península Malaia, Sumatra,
Borneo e illas menores achegadas. Mide uns 18 cm e pesa arredor de 85 g. Aliméntase de
sementes, froitas e flores. Móvese en bandos pequenos. Recoñécense 3 subespecies: P. c.
cyanurus, de Birmania, Tailandia, Malasia, Singapur, Borneo e Sumatra, P. c. pontius, das illas
Mentawai, e P. c. abbottii, de Simeulue.

loriño heteróclito ou papagaio cantor (Geoffroyus heteroclitus). Vive nas selvas
húmidas dos arquipélagos das Illas Bismarck e Salomón. Mide uns 25 cm.
Recoñécense 2 subespecies: G.h. heteroclitus, en toda a área, e G.h. hyacinthinus,
que só se atopa na illa Rennell.

loriño de colar (Geoffroyus simplex). Só se atopa nas selvas húmidas de
montaña da cordilleira Central da illa de Nova Guiné. Mide entre 23 e 25 cm.
Recoñécense 2 subespecies: G. s. buergersi, de case toda a área de
distribución, e G. s. simplex, da península de Doberai.

Loriño de cara vermella (Geoffroyus
geoffroyi). Atópase nas selvas tropicais
e e nos mangleiros, especialmente a lo
longo das correntes de auga, de moitas
illas do surleste de Asia. Mide uns
20 cm. Aliméntase de sementes, froitos,
néctar e brotes. Para criar a femia fai
furados en árbores podres, nos que pon
3 ovos. Recoñécense 16 subespecies.

loriño-momoto montano (Prioniturus montanus). Só se atopa nas selvas tropicais dos
montes do norte da illa de Luzón, Filipinas. Mide uns 23 centímetros, sen contar as
“raquetas”

loriño-momoto de
Mindanao (Prioniturus
waterstradti). S ó se atopa
tropicai de montaña da illa
de Mindanao, Filipinas. Mide
arredor de 27 centímetros.

loriño-momoto de
Palawan (Prioniturus
platenae). Habita os
bosques húmidos das
terras baixas das illas
de Palawan, Filipinas.
Mide entre 27 e 28
centímetros.

loriño-momoto de Luzón (Prioniturus luconensis). Vive no dosel das selvas primarias
das illas de Luzón e Marinduque, no norte das Filipinas. Mide uns 29 centímetros.

loriño-momoto de coroa
azul (Prioniturus discurus).
Atópase nos bosques
húmidos, mangleiros e
zonas cultivadas da maioría
das illas das Filipinas. Mide
alrededor de 27
centímetros. Recoñécense
varias subespecies.

lorito-momoto das illas Sulú (Prioniturus verticalis). Ó se atopa nos bosques tropicais
de terras baixas húmidas e nos mangleiros do arquipélago de Joló, ou Sulú, do sur das
Filipinas. Mide uns 27 cm sin contar as raquetas, que miden de 5 a 6 cm.

loriño-momoto
amarelento
(Prioniturus
flavicans).Só se atopa
tropicais de baixa
altitude do norte da
illa de Sulawesi e
algunhas illas menores
próximas a ela.

loriño-momoto de lombo dourado (Prioniturus platurus). Atópase nos bosques
tropicais de Sulawesi e algunhas illas menores cercanas.Mide uns 28 cm e pesa arredor
de 220 g. Recoñécense varias subespecies.

loriño-momoto de Buru
(Prioniturus mada). Só
se atopa nos bosques da
illa de Buru, do centro-
oeste das illas Molucas,
Indonesia. Mide arredor
de 32 cm.

loro de Buru (Tanygnathus gramineus). Atópase nos bosques de altura do centro da illa
de Buru, nas Molucas, Indonesia. Mide entre 40 e 42 cm. é unha ave escasa e pouco
coñecida porque ten parte da súa actividade oscurícola.

loro de caluga azul (Tanygnathus lucionensis). Vive nos bosques secundarios tropicais
das illas Filipinas. Mide arredor de 31 cm.

loro de peteiro groso (Tanygnathus megalorynchos). Atópase nos bosques de illas de
Indonesia, Timor e algunhas das do sur das Filipinas. Mide uns 38 cm. Recoñécense
varias subespecies.

loro de Müller (Tanygnathus
sumatranus). Atópase nos bosques
tropicais das illas Filipinas, Sulawesi,
e algunhas das Molucas occidentais.
Mide uns 32 cm. Recoñécense 6
subespecies.

loro eclecto ou loro ecléctico (Eclectus roratus). Orixinario das Illas Salomón, Nova Guiné,
nordeste de Australia e as Molucas. Ten un dimorfismo sexual pronunciado (os machos son
de cor verde con plumas vermellas e azuis nas ás e no rabo e as femias son vermellas con
plumas azuis na caluga). Vive en parellas ou pequenos grupos nos bosques das terras baixas.
Aliméntase de froita, sementes, follas, flores e néctar. Recoñécense varias subespecies: E.
roratus vosmaeri, E. roratus roratus, E. roratus cornelia, E. roratus riedeli, E. roratus aruensis,
E. roratus biaki, E. roratus polychloros, E. roratus solomonensis, E. roratus macgillivrayi.

cotorra de Mauricio
(Psittacula eques) Só se
atopa na illa de
Mauricio, Océano
Índico. Está en perigo
de extinción, a
poboación silvestre está
por debaixo dos 300
exemplares.

cotorra de Kramer (Psittacula krameri).
É orixinaria das sabanas arboradas e
áreas de cultivos tropicais do sur do
Sahara, África, e do sur de Asia; aínda
que na actualidade pódese atopar
noutras partes do mundo debido a
escapes e soltas de animai criados en
cautividade. Mide uns 40 cm e pesa
arredor dos 110 g. Aliméntase de grans e
sementes. Aniña en furados de árbores
nos que pon de 2 a 6 ovos que choca 21
días. As crías, 2 ou 3, deixan o niño uns
40 días despois de nacer e fanse adultos
no terceiro ano de vida. Recoñécense 4
subespecies: dúas en África, a P. k.
krameri, do espazo que vai do Senegal ao
oeste de Uganda e o sur do Sudán, e a P.
k. parvirostris, do espazo entre o leste do
Sudán, Somalia e o norte de Etiopía; e
dúas en Asia, a P. k. borealis, que se
atopa desde o leste do Pakistán ata
Myanmar, e a P. k. manillensis, que se
atopa no sur da India e en Sri Lanka.

cotorra alejandrina (Psittacula eupatria). Nativa dos bosques secos, matos e mangleiros
do sur e do surleste de Asia, desde Afganistán ao Vietnam. Mide de 48 a 62 cm.
Aliméntase de grans e sementes. Aniña en furadosnos que pon de 2 a 4 ovos que choca
entre 20 e 23 días. AS crías deixan o niño ás 6 semanas de nacer. Recoñécense 5
subespecies con diferente distribución xeográfica. Atópase naturalizada en varios países
europeos.

Cotorra de cabeza cian (Psittacula
cyanocephala). Atópase nos
bosques de folla caediza do sur de
Asia, desde o oeste de Paquistán,
Nepal e Bután a Sri Lanka. Mide
entre 33 e 34 cm. Aliméntase de
froitas e grans. Aniña en furados de
árbores nos que pon 4 ou 5 ovos. as
crías fanse adultos aos 2 anos.

cotorra de cara rosa (Psittacula roseata). Vive nos bosques e arboredas
abertas do surleste de Asia chegando ao sur da China e ao leste da India.
Mide uns 30 cm. Aniña en furados de árbores nos que pon de 4 a 5 ovos.

cotorra do Himalaia
(Psittacula himalayana).
Vive nos bosques mixtos e
nos bosques de ribeira do
sur do Himalaia e o Hindu
Kush, desde o leste de
Afganistán, e o norte de
Pakistán e a India, o Nepal
e Bután. Mide uns 40 cm.

cotorra de Finsch ou cotorra de cabeza gris
(Psittacula finschii). Vive na área
continental do sudeste asiático, ata
Bangladés. Mide uns 38 cm.

cotorra malabar (Psittacula
columboides). É endémica da
rexión de Malabar, na India
onde se atopa nos bosques de
montaña. Mide arredor de 38
cm e pesa uns 140 gramos.

cotorra de Ceilán (Psittacula calthropae). Só se atopa nas beiras e nos claros
dos bosques de Sri Lanka. Mide uns 29 cm. Aliméntase de froitas, sementes e
brotes. Aniña en furados das árbores nos que pon 3 ou 4 ovos.

cotorra de Derby (Psittacula derbiana). Vive nos bosques fronteirizos entre China, a
India, Birmania e Bután. Mide arredor de 50 cm.

cotorra de peito vermello (Psittacula alexandri). Vive nas selvas húmidas do
surleste asiático continental desde o sur do Himalaia e o sur de China, nas illas de
Andamán, Java, Bali e outras menores. Mide uns 33 cm. Aniña en furados de árbores
nos que pon 3 ou 4 ovos que choca uns 28 días. As crías deixan o niño ás oito
semanas de nacer. Recoñécense 8 subespecies.

cotorra de rabo longo (Psittacula
longicauda). Vive no sur da
Península Malaia, en varias das
illas da zona (Sumatra, Borneo,
Bangka, Andamán, Nicobar) e nas
menores próximas. Mide uns
40 cm de longo, dos que máis da
mitade correspóndenlle ao rabo.

cotorra de Nicobar (Psittacula caniceps). É endémica das illas Nicobar, India, no océano
Índico. Mide arredor de 60 cm de lonxitude, dos que máis da metade son de rabo.

microloro das illas Kai (Micropsitta
keiensis). Vive nas selvas húmidas
tropicais e nos mangleiros do sur e
do oeste de Nova Guiné e illas
menores aledañas. Mide arredor de
9,5 cm de longo. Recoñécense tres
subespecies: Micropsitta keiensis
keiensis das illas Kai e Aru;
Micropsitta keiensis viridipectus do
sur de Nova Guiné; e Micropsitta
keiensis chloroxantha do
arquipélago Raja Ampat e o oeste
de Nova Guiné.

microloro de Geelvink (Micropsitta geelvinkiana). É endémico das illas Biak de
Indonesia. Mide arredor de 9 cm de longo. Coñécense duas subespecies: M. g.
geelvinkiana, da illa Numfor; e M. g. misoriensis, da illa Biak.

microloro pusio (Micropsitta pusio). Nativo dos bosques húmidos de Nova Guiné, as
illas Bismarck e algunhas illas circundantes. Pasa por ser o loro máis pequeno do
mundo cunha media de entre 8,4 e 8,6 cm de longo e uns 11 g de peso. Coñécense
varias poboacións diferenciadas.

microloro de Meek (Micropsitta
meeki). Endémico das illas Bismarck
occidentais. Mide arredor de 10 cm
de longo. Aliméntase de insectos,
fungos, liques e brións que recolle
gabeando polas árbores.
Recoñécense dúas subespecies: M.
m. meeki, das illas do Almirantazgo;
e M. m. proxima das illas San
Matías.

microloro de Finsch (Micropsitta
finschii). Vive nas illas Bismarck e
Salomón. Mide uns 9,5 cm de
longo e pesa arredor de 12 g. Come
fungos e liques da tona das
árbores, e algunhas sementes. Para
aniñar, e para durmir, aproveita
furados nos niños das termitas.
Pon un ou dous ovos. recoñécense
cinco subespecies: que se
diferencian pola distribución das
cores : Micropsitta f. finschii do sur
das Illas Salomón, Micropsitta f.
nanina do norte de las islas
Salomón e de Bougainville,
Micropsitta f. viridifrons das illas do
arquipélago Bismarck, Micropsitta
f. tristami do leste das illas
Salomón), Micropsitta f. aolae do
centro do arquipélago das
Salomón.

microloro de peito vermello
(Micropsitta bruijnii). Vive
en bosques tropicais
húmidos de Nova Guiné, as
Molucas septentrionais e as
illas Bismarck e Salomón.
Mide uns 9 cm de longo.
Aliméntase principalmente
de liques e fai o niño nos
termiteiros de termitas
arbóreas

As imaxes fotográficas foron collidas da internet e a información de fontes varias.
Agradézolle aos autores a súa dispoñibilidade, e agardo saiban disculpar o uso
que fixen delas.
Mon Daporta

Psitaciformes ii

Recommended

Recommended

More Related Content

What's hot

What's hot (20)

Similar to Psitaciformes ii

Similar to Psitaciformes ii (16)

More from MonContos

More from MonContos (20)

Psitaciformes ii