Της Αλίκης Αθανασάκου εργασία στη Γλώσσα

1. «Μην σκοτώνεις το όνειρο πριν γεράσεις, γιατί θα γεράσεις»
Γράφει η Blonde Komando
«Δυο μόλις μέρες πριν τα 36α μου γενέθλια διαπίστωσα ότι ξέρω για τη ζωή πολύ λιγότερα από αυτά που
νόμιζα ότι γνώριζα. Όμως είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιούσα πλήρως ότι τελικά ζωή είναι η
τέχνη να περνάς τις στιγμές σου όσο πιο όμορφα γίνεται, ακόμη και όταν οι καταστάσεις δεν είναι
ιδανικές. Γιατί ποτέ δεν είναι ιδανικές.
Η αγαπημένη μου συνήθεια στο παρελθόν ήταν να φτιάχνω λίστες και να κάνω σχέδια, όπως πολλοί
άλλοι. Καθετί που δεν πήγαινε όπως το είχα προγραμματίσει με εκνεύριζε απίστευτα γιατί ερχόταν σε
σύγκρουση με την τελειομανή φύση μου. Ώσπου ήλθε μια παρατεταμένη περίοδος πρόσφατα κατά την
οποία τίποτα απολύτως δεν πήγε όπως θα ήθελα. Βρέθηκα εκπρόθεσμη στα χρονοδιαγράμματά μου, σα
να με ξέβραζε ένα κύμα πολύ μακριά από το λιμάνι που ήθελα να πιάσω.
Κάθε διάστημα αποτυχίας ή απραξίας μικρής ή μεγάλης, μου φαινόταν νεκρός χρόνος μέχρι που
κατάλαβα ότι και αυτά τα κενά διαστήματα είναι ζωή. Και οι αποτυχίες και οι αγωνίες και τα σφάλματα
και η περίοδος επούλωσης των πληγών. Όλα είναι ζωή. Μάλιστα πολύ συχνά ζωή είναι αυτό που
συμβαίνει όταν κάποιοι κάνουν σχέδια.
Ζωή είναι κάθε αλλαγή πάνω σου. Ακόμη και τα σημάδια από τις πληγές σου για να σου θυμίζουν εκείνη
τη φορά που έπεσες. Υπήρχαν σίγουρα φορές που πίστευες ότι δε θα ξανασηκωθείς, που συνόδευες τον
πρωινό σου καφέ με μια δυνατή απογόητευση και που όλα έμοιαζαν να συνωμοτούν εναντίον σου και όχι
υπέρ σου. Ως εκ θαύματος όμως μετά από τέτοιες εμπειρίες, γίνεσαι δυνατότερη, σοφότερη, με
περισσότερη λαχτάρα και όρεξη να πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου. Ένα συστατικό της ευτυχίας λοιπόν
είναι σίγουρα να κυνηγάς τα όνειρά σου αν είσαι αρκετά τυχερή να κάνεις μια δουλειά που αγαπάς.
Το άλλο απαραίτητο συστατικό είναι οι άνθρωποι. Όσο εγωίστρια κι αν έχεις υπάρξει στο παρελθόν,
μαθαίνεις ότι οι στιγμές πολλαπλασιάζονται σε αξία όταν τις μοιράζεσαι με όμορφους ανθρώπους. Είναι
εκείνοι που σου στάθηκαν στα δύσκολα, σου χάρισαν ένα χαμόγελο όταν το χρειαζόσουν και δεν έπαψαν
ποτέ να πιστεύουν σε εσένα. Οι δικοί σου άνθρωποι, συγγενείς, φίλοι και ο πραγματικός έρωτας που σε
απογειώνει.

2. Οι υπόλοιποι είναι επικουρικοί και ξεθωριάζουν σαν παλιά πορτρέτα καθώς περνάνε τα χρόνια. Κι όσο
ωριμάζεις γίνεσαι πιο αυστηροί με τους ανθρώπους που δεν μπορούν να είναι συνοδοιπόροι. Τους
αφήνεις να φύγουν πιο εύκολα και τους λησμονείς αβίαστα.
Δεδομένου ότι η ζωή παραμένει φύσει ατελής, ένα άλλο συστατικό που πρέπει να καλλιεργήσει κανείς για
να είναι ευτυχισμένος είναι η ικανότητα να στολίζει με φαντασία και πάθος κάθε δευτερόλεπτο. Να
γεμίζεις το χρόνο σου με όμορφα πράγματα, όμορφα μέρη, όμορφες μουσικές, όμορφες αναμνήσεις.
Κοινώς με όλα αυτά που σου αρέσουν και σε κάνουν ευτυχισμένη.
Στα 36 μου σκέφτομαι ότι οι παιδικές μου διαστάσεις μου επιτρέπουν να τρώω όλο το τσουρέκι το πρωί
και οι υπόλοιποι να το βρίσκουν χαριτωμένο όπως θα έκαναν με ένα μικρό παιδί. Κρατάω αυτό το παιδί
μέσα μου αλλά μεγαλώνω. Μετράω πολλά πράγματα που με κάνουν περήφανη για τον εαυτό μου.
Στόχους που εκπλήρωσα και ακόμη περισσότερους που έχω μπροστά μου.Ταξίδια που ονειρεύομαι να
κάνω. Για πρώτη φορά η ζωή μου μοιάζει αρμονικά μοιρασμένη στο τρίπτυχο παρελθόν, παρόν, μέλλον.
Βρίσκομαι σε ένα κεφάλαιο του βιβλίου που υπάρχουν σελίδες και μπροστά μου και πίσω μου.
Δυστυχώς ακόμη δεν έχουμε βρει τρόπο να διασχίζουμε το χρόνο σαν πέλαγο. Να επιστρέφουμε σε
εκείνους που αγαπήσαμε και έφυγαν. Στα αγαπημένα πρόσωπα που μας αποχαιρέτισαν νωρίς και θα
θέλαμε να αγκαλιάσουμε σφιχτά για μια τελευταία φορά. Στα κρίσιμα σταυροδρόμια που επιλέξαμε το
λάθος δρόμο για να διαλέξουμε το σωστό. Σε αυτά τα αναπάντητα «αν», για να γίνουν οι υποθέσεις μας
γεγονότα.
Όμως δε γίνεται. Ίσως τελικά το μυστικό για να μη μεγαλώσεις ποτέ και να μην κουβαλάς το χρόνο σα
βαρύ φορτίο στις πλάτες σου να είναι το όνειρο. Μόνο με το μυαλό σου μπορείς να ζήσεις εκατοντάδες
ζωές και να μην αλωθείς από τη στυγνότητα του χρόνου.
Μην σκοτώνεις το όνειρο πριν γεράσεις, γιατί θα γεράσεις. Εν κατακλείδι, αν τα 36α γενέθλιά μου ήταν
ποίηση, τότε θα μου ψιθύριζαν μελωδικά:
Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει
Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα
Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα
Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα
δε στο `χω πει ακόμα»
*Η πιο όμορφη θάλασσα, από τον Ναζίμ Χικμέτ
ΘΕΜΑ
Αυτό το άρθρο με μια γρήγορη ανάγνωση μπορεί εύκολα να κάνει τον αναγνώστη να σκεφτεί για την αξία
της ζωής και φυσικά κατά πόσο σωστά αξιοποιεί ο ίδιος τον χρόνο του είτε είναι νεκρός λόγω
απογοητεύσεων ή αποτυχιών είτε είναι ελεύθερος χρόνος που κυλά γρήγορα μέσα από τα περάσματα του
ανθρώπου στα μονοπάτια της ζωής !!
Ο ΤΙΤΛΟΣ «Μην σκοτώνεις το όνειρο πριν γεράσεις, γιατί θα γεράσεις.»Διαβάζονταςτον καταλαβαίνουμε
ότι στο κείμενο η συντάκτρια θα δώσει λόγους στον αναγνώστη να ζεί την κάθε στιγμή της ζωής του παρά
τις λύπες του και τα προβλήματα που είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίζει χωρίς να ξεχνά το όνειρο και
τους στόχους του !! Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο τίτλος συνδέεται στενά με το περιεχόμενο του
άρθρου!

3. «Η παρεξηγημένη έννοια της καλοσύνης – Η καλοσύνη δεν είναι αδυναμία.»
«Λένε συχνά πως πρέπει να κάνεις πάντα το καλό ακόμα και αν αυτό που εισπράττεις από τους
ανθρώπους είναι το κακό.
Λένε πως αυτό που δίνεις δεν πρέπει να έχει σχέση με αυτό που παίρνεις.
Λένε πως, αν κάνεις καλό στους ανθρώπους που σου κάνουν κακό, θα είσαι ευτυχισμένος γιατί θα ξέρεις
πως δεν είσαι σαν κι αυτούς.
Λες και δεν ήξερες ήδη πως δεν είσαι σαν κι αυτούς.
Λες και δεν ξέρει ο καθένας για τον εαυτό του τι είναι και τι δεν είναι.
Λες και, αν χρησιμοποιήσεις όλη σου την ενέργεια για να φερθείς καλά σε έναν άνθρωπο που δεν το
αξίζει και σε πληγώνει επίτηδες, εσύ θα νιώσεις υπεράνω – γιατί, όμως, να νιώθεις την ανάγκη να
νιώσεις υπεράνω κάποιου άλλου; Γιατί να νιώθεις την ανάγκη να νιώσεις υπεράνω ενός ανθρώπου που
δεν εκτιμάς;
Λένε πολλά. Λένε αμπελοφιλοσοφίες.
Λένε κάτι που διάβασαν κάπου και τους ακούστηκε «σοφό» και «ζεν». Λένε κάτι που ποτέ δεν κάνουν
πράξη.
Δεν πρόκειται να κάνω ποτέ το κακό, γιατί απλώς δεν είναι μέρος του χαρακτήρα μου.
Δεν πρόκειται να κάνω ποτέ το κακό, γιατί απλώς βαριέμαι να ασχοληθώ με το κακό – από τεμπελιά και
έλλειψη κινήτρου, αν θες. Το κακό μού είναι αδιάφορο, επειδή η αδιαφορία τού αξίζει.
Αλλά αυτό δε σημαίνει πως το καλό μου διατίθεται πλέον «δωρεάν» και προς όλους.
Το καλό μου είναι ακριβό και απευθύνεται σε ανθρώπους που προσπαθούν να το κερδίσουν.
Το καλό μου είναι ακριβό και απευθύνεται σε ανθρώπους που ενδιαφέρονται να κάνουν και οι ίδιοι καλό
–όχι απαραίτητα σε εμένα.
Η καλοσύνη δεν πρέπει να συγχέεται για μαλθακότητα, χαζομάρα και έλλειψη δυνατού χαρακτήρα.
Αντίθετα, η καλοσύνη απαιτεί απίστευτη ψυχική δύναμη.
Η καλοσύνη είναι κορύφωση. Και οφείλει να είναι ακριβή.

4. Και, αν είσαι καλός σε κάτι, ποτέ μην το προσφέρεις σε κάποιον που ξέρεις καλά πως δεν εκτιμά την αξία
του.
Γιατί, να σου πω κι ένα μυστικό; Η καρδιά σπάει. Και η υπομονή εξαντλείται. Και, αν δώσεις όλες σου τις
ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν, τότε για εκείνους που το αξίζουν πραγματικά θα είσαι πλέον
μόνος, μελαγχολικός και σπασμένος. Ο άνθρωπος, καρδιά μου, μπορεί να αντέξει πολύ περισσότερα από
όσα νομίζει – δεν μπορεί, όμως, να αντέξει τα πάντα.
Η καλοσύνη είναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Δε ζητά ανταλλάγματα. Δε ζητά αποδείξεις. Δε ζητά
ρέστα.
Για να είναι ένας άνθρωπος καλός, σημαίνει πως είναι δυνατός. Αλλά έχουν και ένα κακό οι καλοί
άνθρωποι: δεν κρίνουν σωστά τους χαρακτήρες των άλλων. Γιατί νομίζουν πως όλοι σκέφτονται σαν
αυτούς.
Γι’ αυτό σου λέω: να μην κάνεις ποτέ κακό. Ποτέ και σε κανέναν. Αλλά καλό να κάνεις σε αυτόν που το
αξίζει και σε αυτόν που μπορεί να το δεχθεί. Το να κάνεις καλό σε ανθρώπους κακούς είναι πολύ πιο
επικίνδυνο από όσο φαντάζεσαι.
Η καλοσύνη δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη. Και τη δύναμη πρέπει να τη χρησιμοποιείς με σοφία.»
Γράφει η Λουκία Μητσάκου*
«Η παρεξηγημένη έννοια της καλοσύνης – Η καλοσύνη δεν είναι αδυναμία, είναι δύναμη. Και τη δύναμη
πρέπει να τη χρησιμοποιείς με σοφία»
ΘΕΜΑ
Αυτό το άρθρο μιλά για την έννοια της καλοσύνης και συγκεκριμένα για την παρεξηγημένη έννοια της
που για κάποιους θεωρείται αδυναμία και για άλλους δύναμη!!
Ο τίτλος μας βοηθά να πάρουμε μια γεύση από το περιεχόμενο του κειμένου και να ξεχωρίσει στους
αναγνώστες την ακριβή έννοια της καλοσύνης.
«Δεν κλαίω για τους νέους»
«Ένας κλαυθμός πλανιέται πάνω από την Ελλάδα, όχι μόνο πάνω, και κάτω και παντού. Ένας σχεδόν
υποχρεωτικός θρήνος, για τη νέα γενιά που βρίσκεται σε αδιέξοδο. Σα χορός αρχαίας τραγωδίας με
βραχνές φωνές μας καλούν ομιλίες και άρθρα να βγούμε να κλαίμε, να οικτίρουμε και να
στηθοδερνόμαστε για τα καημένα τα παιδιά μας που δεν έχουν καμία προοπτική. Έχω τρία παιδιά κι
αισθάνομαι περίεργα. Πρέπει να νιώθω τύψεις που τα γέννησα; Καλά, αυτό εννοείται, κάθε μάνα νιώθει
τύψεις που έκανε παιδιά στον δύσκολο αυτό κόσμο, ούτως ή άλλως. Σε κρίση ή σε ανάπτυξη, κάθε μάνα
είναι ένοχη και προσπαθεί να εξαγοράσει το σφάλμα της, γιατί δεν μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά σε όλη
τη ζωή τους. Αλλά πόσο πια να δείχνει την ενοχή; Και με τι τρόπο να τη δείχνει;

5. Για σταθείτε δηλαδή, τα παιδιά είναι νέα, είναι δυνατά, είναι γερά, αντέχουν στο κρύο και στην
αγρύπνια. Θα δουλέψουν, κι αν δεν βρουν τη δουλειά που θέλουν, θα βρουν άλλη. Ελπίζω ότι τα δίδαξα
να μη φοβούνται τη δουλειά και την προσπάθεια. Αν δεν βρίσκουν τίποτε, θα πάνε μετανάστες. Είναι ήδη
χιλιάδες στην Ευρώπη, μετανάστες κανονικοί, με χαρτιά, νόμιμοι, σε χώρες με καλύτερη ζωή, με ωραίες
δουλειές, όχι κυνηγημένοι όπως οι ασιάτες που έρχονται εδώ με κίνδυνο της ζωής τους. Είναι σκληρό να
πρέπει να φεύγεις από τη χώρα σου, αλλά και σ’ αυτούς που μένουν η χώρα είναι σκληρή με τρόπο που
εμείς οι μεγάλοι τον έχουμε ξεχάσει, ή τον θεωρούμε αυτονόητο. Είναι σκληρό να έχεις σπουδάσει και
διδαχτεί πόσο σπουδαία είναι η αξιοκρατία κι ύστερα, όταν φτάνει η ώρα να εργαστείς, να πρέπει να
δεχτείς άλλα. Να πρέπει να δεχτείς άγραφους νόμους κυκλωμάτων που έχουν φτιάξει παλιές,
αγράμματες, ανίκανες συμμορίες. Να πρέπει να δεχτείς τη διαφθορά, την οικογενειοκρατία, το κάθε
είδους νταβατζηλίκι, κι αυτό να θεωρείται εξασφάλιση και εγγύηση εισοδήματος.
Πολύ πριν την κρίση έφευγαν οι νέοι από την Ελλάδα ακριβώς επειδή είχαν σπουδάσει και δεν
μπορούσαν να ανεχτούν το άρρωστο κλίμα αναξιοκρατίας σε πολλά επαγγέλματα. Ίσως να είναι και
πολλοί αυτοί που σπουδάζουν και θέλουν καλύτερη ζωή, περισσότεροι από όσους μπορεί να θρέψει η
χώρα, αλλά ίσως και να μην μπορούσαν οι διαμορφωμένες ιεραρχίες να αντέξουν τους καλύτερους.
Τα νιάτα είναι μια ηλικία δύσκολη ούτως ή άλλως. Δύσκολο να βρεις δουλειά, δύσκολο να βρεις ταίρι.
Αλλά δεν γίνεται να θρηνούμε για τα παιδιά. Είναι αντιπαιδαγωγικό. Έχουν να ζήσουν μια ζωή και τους
χρειάζονται όλα τα κουράγια. Δεν ενδιαφέρονται για την κλάψα μας. Η δική μας κλάψα τα ευνουχίζει και
τα φοβίζει. Πώς θα αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις και τις δυσκολίες μετά; Πώς θα κάνουν τα λάθη τους;
Μόνο δικό μας προνόμιο ήταν τα λάθη;
Πιστεύω πως η ελληνική υπερπροστατευτική οικογένεια καταστρέφει όχι μόνο τα παιδιά της αλλά και τα
πάντα γύρω της. Στην απελπισμένη, την υστερική προσπάθεια εξασφάλισης των παιδιών οι γονείς τα
συνηθίζουν να μην υπολογίζουν τίποτε, να μη χαίρονται το κοινωνικό περιβάλλον και να μην το σέβονται,
να μην εκτιμούν αυτά που έχουν και συνέχεια να αγχώνονται από τη ζήλια για διάφορους που τα
καταφέρνουν καλύτερα επειδή είναι πιο καπάτσοι, δηλαδή ξέρουν καλύτερα τους κώδικες κάποιας
μαφίας που εκείνοι αγνοούν.
Αντί να θρηνούμε καλύτερα να δημιουργούσαμε συνθήκες σαν αυτές που μαθαίνουν τα παιδιά ότι
αξίζουν, συνθήκες ζωής βασισμένες στο σεβασμό σε γνωστούς νόμους, όχι σε κάποιους μυστήριους
κώδικες πιάτσας, συνθήκες ισότητας ευκαιριών και αξιοκρατίας, όχι κόλπα και απάτες και μέσα και
δόντια και βολέματα, συνθήκες που θα τους επέτρεπαν να ελπίζουν ότι μπορούν να συνεννοηθούν με τον
κόσμο στη γλώσσα που μαθαίνουν. Αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη εξυπηρέτηση.»
ΘΕΜΑ
Το άρθρο αναφέρεται στους νέους και την κοινωνία που είναι υποχρεωμένοι να ζήσουν , να μεγαλώσουν
και να ανοίξουν τα φτερά τους αν μπορούν βέβαια. Ωστόσο το άρθρο απευθύνεται στους γονείς και το τι
πρέπει να κάνουν με σκοπό να βοηθήσουν τα παιδιά τους και όχι να τα φυλακίζουν!
Ο ΤΙΤΛΟΣ και σε αυτό το άρθρο συνδέεται στενά με το περιεχόμενο διότι ετοιμάζει τον αναγνώστη για το
τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια , για παράδειγμα σε αυτό το άρθρο με τους νέους και την οικογένεια και
τον ρόλο της.
ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
«Όλες οι έρευνες συγκλίνουν στο ότι η ηλικία στην οποία οι νέοι έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με
εθιστικές ουσίες είναι ανάμεσα στα δώδεκα με δεκαεπτά, δηλαδή είναι η ηλικία των μαθητών του
γυμνασίου και του λυκείου. Το ποσοστό της νεολαίας που κάνει χρήση τέτοιων ουσιών είναι αρκετά
μεγάλο ώστε να δημιουργεί ανησυχία στην κοινωνία μας.
Οι καθηγητές καθημερινά παρατηρούν την απειλή με αμηχανία, αδυναμία και φόβο να αντιμετωπίσουν
την κατάσταση. Όχι μόνο οι καθηγητές, αλλά και ολόκληρη η κοινωνία βλέπουν αυτά τα παιδιά να
«μπαίνουν όλο και πιο βαθιά στο βούρκο» όπως είναι η χαρακτηριστική, γραφική πλέον έκφραση, κι από

6. φόβο όλοι σιωπούν. Όλοι αναρωτιόμαστε γιατί αυτά τα παιδιά καταλήγουν στη χρήση των ναρκωτικών,
ποια αίτια τους δημιουργούν την ανάγκη αυτή.
Πρώτα απ' όλα το οικογενειακό περιβάλλον είναι αυτό που στρέφει τα παιδιά προς αυτές τις ουσίες. Οι
προβληματικές σχέσεις των γονιών, η έλλειψη διαλόγου και οι καταπιεστικές και υπερπροστατευτικές
καταστάσεις που δημιουργούνται. Σημαντικός παράγοντας, επίσης, είναι και το γεγονός ότι οι νέοι
βιώνουν διάφορες απογοητεύσεις από τη ζωή. Οι τρελές απαιτήσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής, το
άγχος, οι διάφορες αποτυχίες, η έλλειψη διαπροσωπικών σχέσεων, η μοναξιά, όλα αυτά οδηγούν τους
νέους στα ναρκωτικά γιατί πιστεύουν ότι θα πετύχουν την «φυγή» από το αδιέξοδο.
Τα παιδιά που πέφτουν θύματα της σύγχρονης αυτής κοινωνικής μάστιγας βιώνουν πολύ άσκημα
ψυχολογικά όλη αυτή την κατάσταση φτάνοντας στην εφηβεία. Η εφηβεία εμφανίζεται ως μια ρήξη, ως
καταστροφή σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουν τις αντιφάσεις στις οποίες ζουν. Πολλοί έφηβοι αρνούνται
να ενταχθούν στις σχολικές δραστηριότητες. Αυτή η άρνηση αντιμετωπίζεται από τους καθηγητές σαν
κάτι από το οποίο πρέπει να απαλλαγούν γρήγορα. Έτσι συχνά απομονώνουν αυτά τα παιδιά χωρίς να
προσπαθούν να τα εντάξουν στην σχολική ζωή. Η κατάσταση αυτή απωθεί τον έφηβο από το σχολείο
εντείνοντας τον αποπροσανατολισμό του. Το κενό που ήδη υπάρχει στην κοινωνικοποίηση του εφήβου
γίνεται τώρα ένας απόλυτος φραγμός καθώς προστίθεται τώρα και η απόρριψη από το σχολικό
περιβάλλον. Έτσι οι έφηβοι δείχνουν μια τάση αυτοκαταστροφής και απόλυτης άρνησης.
Το πρόβλημα των ναρκωτικών στα σχολεία είναι τεράστιο και είναι καθήκον όλων να και ιδιαίτερα των
καθηγητών να αναλάβουν δράση. Δεν πρέπει να μείνουμε αδρανείς περιμένοντας να αλλάξουν τα
πράγματα. Αντίθετα πρέπει να κάνουμε κάτι τώρα. Η μέχρι σήμερα αντιμετώπιση, κυρίως λόγω του
φόβου, χαρακτηρίζεται από αμηχανία και αδράνεια. Μπορούμε, όμως, να ξεκινήσουμε από μια μειοψηφία
ευαίσθητων καθηγητών που θα προτείνουν λύσεις και θα ασχοληθούν υπεύθυνα με τα συγκεκριμένα
παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα με εθιστικές ουσίες.»
Ο ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η συντάκτρια ξεκινάει το άρθρο κάνοντας μια αναφορά σε διάφορες έρευνες όπου έχουν δείξει την
συντριπτική
πλειοψηφία των μαθητών που κάνουν χρήση ναρκωτικών !! Στη συνέχεια τονίζει ότι το ποσοστό των
παιδιών που κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών είναι αρκετά ανησυχητικό !
Ο τίτλος του άρθρου συνδέεται με το περιεχόμενο και άμεσα μας πληροφορεί για αυτό !
Το θέμα του κειμένου είναι σχετικό με τα ναρκωτικά στο σχολείο .
Γιατί αξίζει να αγαπάς

7. «Σίγουρα, έστω και μια φορά στη ζωή σου, θα έχεις πιάσει τον εαυτό σου να αναπολεί στιγμές από την
πρώτη εκείνη μέρα που ένιωσες αυτό το ξεχωριστό συναίσθημα. Από την πρώτη στιγμή που
αντιλήφθηκες το τι σημαίνει να δίνεις σε έναν άνθρωπο ένα ολόκληρο κομμάτι απ’ την ψυχή σου.
Είναι γεγονός ότι από τους πρώτους μήνες της ζωής μας, από νεογνά μέχρι ενήλικες, μαθαίνουμε το πώς
να αγαπάμε τους ανθρώπους. Γαλουχηθήκαμε με πολύ δυνατά εφόδια και προχωρήσαμε «παρέα»
μ’αυτά, με σκοπό να παλέψουμε σε μια φύσει ανταγωνιστική κοινωνία. Γιατί όμως ακόμη και σήμερα, σε
μια εποχή που μαστίζεται από τη μεγαλύτερη κρίση των αξιών μας, αξίζει να δίνεις αγάπη; Γιατί αξίζει,
πιο πολύ από ποτέ, να αγαπάς και να αγαπιέσαι;
Ο πιο σημαντικός λόγος κρύβεται καλά στο εσωτερικό της ψυχοσύνθεσης του ανθρώπου. Είναι αυτή η
έμφυτη ανάγκη που έχουμε όλοι μας να αποζητάμε την προσοχή κάποιου, η ανάγκη του να
απολαμβάνουμε τα πιο ξεχωριστά συναισθήματα. Κι όλο αυτό γιατί η αγάπη μας εξυψώνει στο υπέρτατο
σκαλοπάτι της ψυχικής μας γαλήνης.
Σκέψου: η πρώτη στιγμή που η μητέρα σου σε κράτησε στην αγκαλιά της πλημμυρίστηκε από αγάπη. Η
πρώτη φορά που ο άνθρωπός σου σού εξομολογήθηκε το άδολο, υπέροχο «σ’αγαπώ» του, γράφτηκε με
μια αόρατη πένα αγάπης. Την πρώτη φορά που η αδερφή σου δάκρυσε για μια αποτυχία της, της έδωσες
ένα χάδι αγάπης. Τη στιγμή που η καλύτερή σου φίλη συμμερίστηκε τον πόνο σου, σου έσφιξε το χέρι και
σου έδωσε αγάπη.
Απλό, ανιδιοτελές συναίσθημα! Γιατί λοιπόν αξίζει τόσο πολύ; Γιατί είναι η ισχυρότερη δύναμη. Είναι
αυτή που σου δίνει το ερέθισμα για αποδοχή. Αυτό το συναίσθημα μας παρέχει τη δύναμη να συγχωρούμε
και εξευγενίζει τα ήθη των ανθρώπων. Βοηθά το άτομο να αλλάζει προς το καλύτερο και να παλεύει
καθημερινά γι’αυτό.
Μα το πιο σημαντικό κομμάτι βρίσκεται μέσα στον πυρήνα της «πληγωμένης» μας κοινωνίας: Η αγάπη
μας δίνει τη δύναμη να αποδεχόμαστε τους ανθρώπους έτσι όπως ακριβώς είναι. Δίχως να κρίνουμε τη
θρησκεία, τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, τη μόρφωση ή την κοινωνική τους καταγωγή. Μας
μαθαίνει βήμα-βήμα τη διαφορετικότητα και αποτελεί το πιο ισχυρό όπλο κατά του ρατσισμού.
Νομίζω πως είναι μεγάλη ευλογία να νιώσεις έστω και μια φορά πως εκεί έξω υπάρχει ένας άνθρωπος
που σ’αγαπά. Κάποιος που θα θυσίαζε όλο του το είναι για σένα και θα σε αποδεχόταν γι’αυτό που είσαι
χωρίς όρους και φραγμούς. Ο Γκάντι έλεγε πως «δεν υπάρχει αγάπη εκεί που δεν υπάρχει θέληση». Και
πιστεύω πως λίγη θέληση τη διαθέτουμε όλοι μας!»
ΘΕΜΑ
Το άρθρο τονίζει την αξία της αγάπης και το πόσο δυνατό συναίσθημα είναι για τον κάθε άνθρωπο !
Ο ΤΙΤΛΟΣ του άρθρου άμεσα μας πληροφορεί με το περιεχόμενο του δηλαδή ο αναγνώστης διαβάζοντας
τον καταλαβαίνει τι πρόκειται να διαβάσει στη συνέχεια!! Όπως σε αυτό το άρθρο για την αγάπη !
ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΛΩΣΣΑΣ
ΑΛΙΚΗ ΑΘΑΝΑΣΑΚΟΥ