1. ALGÚNS TÓPICOS LITERARIOS NAS
LETRAS GALEGAS
Na nosa literatura podemos localizar algúns
tópicos literarios, constantes temáticas
literarios
repetidas ao longo da literatura que, na súa
maioría, teñen a súa orixe na cultura clásica
greco-latina ou na tradición bíblica.
2. LOCUS AMOENUS
A descrición dun lugar caracterízase pola
harmonía e a exuberancia que invita ao
descanso, ao amor ou á lembranza.
3. Ouh, largasío val de Celanova
que o meu amor de neno acaríñache
con sombras de outos paxaros e ventos
cantando polos boscos.
As mazairas
os acebos, i os pinos que te arrolan
apréixanche a cintura tan galana,
tan cinguida de ríos namorados,
meu rumoroso val de pitorreises,
das calandrias, das pegas, das papuxas
polo serán enriba
nun solpor de lonxanos horizontes.
Celso Emilio Ferreiro, O soño sulagado
4. LOCUS EREMUS
É a paisaxe oposta ao locus amoenus.
Serve a miúdo como referente negativo.
5. Unha tarde alá en Castilla
brilaba o sol cal decote
naqueles desertos brila:
craro, ardoroso e insolente,
con perdón del, pois non é modo
aquel de queima-la xente
e secar con tales bríos
a probe inxeliña pranta,
a fonte e os sedentos ríos.
Unha tarde, ¡ou, que tristeza
me acometeu tan traidora,
véndome en tal aspereza!
Rosalía de Castro, Follas novas
6. BEATUS ILLE
Defensa moralizante dun modo de vida
afastado do mundo, para acadar a
sabedoría.
Beatus ille ("feliz aquel") son as primeiras palabras dun dos épodos
máis famosos do poeta latino Horacio. O poema canta as
excelencias da vida tranquila no campo, fronte á axitación da vida
mundana e frívola.
Beatus ille qui procul negotiis,
ut prisca gens mortalium
7. Feliz aquel, que, tras percorrer, como Ulises
as mil aventuras dos mares do mar
e dos mares da paixón vermella arrebatada; […]
tras cortar incidentes coma rosas
retorna a Vilanova dos Infantes completo de sabedoría.
X.L. Méndez Ferrín, O fin dun canto
9. As nosas maus sempre estarán atadas.
Meu corazón, onde se foi a esperanza
dos verdes anos, i aquelas brancas,
fondas, tenras, outas inquedanzas?
Celso Emilio Ferreiro, O soño sulagado
10. CARPE DIEM
Convida ao goce da vida, a aproveitar o
momento presente, o esplendor da
xuventude ante o paso do tempo ou a
presenza da morte.
11. De tódolos amores o voso amor escollo:
Miñas donas Giocondas, en vós ollo
tódalas damas que foron no país,
unhas brancas camelias, outras froles de lis.
Le temps s´en va! Ou dádesme ese bico
que cheira a rosas de abril do Mil e Pico
ou finarei chorando na miña soedá,
namentras envellezo: Le temps, le temps s´en va!
Á. Cunqueiro, Dona do corpo delgado
12. A VIDA COMO CAMIÑO OU RÍO
O transcorrer vital é comparado cun
camiño ou cun río.
13. Eu, dareiche delor, co tempo vida,
porque me agardan lonxe, xa me espera
un camiño sen luz, unha tristura
que xa me está medrando, xa me medra
coma unha frol de outono nun carreiro.
Celso Emilio Ferreiro, O soño sulagado
14. Podería chamar agora
por Kerouac
porque entre os dous hai un río
de tristísimo outono
[…]
podería chamar agora
por Kerouac
ou mocidade perdida
porque antre os dous escoa o río
da morte.
X.L. Méndez Ferrín, Con pólvora e magnolias
