Descricion e exemplos dos topicos mais universais na Literatura galega

1. TÓPICOS LITERARIOS
Os tópicos literarios
son ideas reiteradas
ao redor das que
organizamos un
discurso.
●
Clasificación:
●
●
Tópicos referidos á
persoa.
Tópicos referidos á
cousa.

2. TÓPICOS de PERSOA
●
Humildade autorial:
fórmulas utilizadas para
manifestar a humildade do
autor.
“Máis de dez anos pasaron […] desque
a maior parte destes versos foron
escritos […]. Ó lelos de novo, vin ben
craro como era incompreto e probe
este meu traballo […]”
Rosalía de Castro. Follas novas.
●
Individuo como navegante:
Identificación da vida
como navegación.
“...alguén que chora dentro de min
por aquel outro eu
que se vai n-o veleiro
para sempre
coma un morto
C´o peso eterno de todol-os
adeuses.”
Manuel Antonio. De catro a catro.

3. TÓPICOS de COUSA
●
LOCUS AMOENUS:
A descrición do lugar
caracterízase pola
harmonía e exuberancia
que invita ao descanso, ao
amor ou á lembranza.
“Ouh, largasío val de Celanova / que o
meu amor de neno acariñache / con
sombras de outos paxaros e ventos /
cantando polos boscos. […]”
C. Emilio Ferreiro. O soño sulagado.

4. LOCUS EREMUS:
É a paisaxe oposta e serve a miúdo como
referente negativo.
“Unha tarde alá en Castilla
brilaba o sol cal decote
naqueles desertos brila:
craro, ardoroso e insolente,
con perdón del, pois non é modo
aquel de queimala xente
e secar con tales bríos
a probe inxeliña pranta, [...]”
Rosalía de Castro. Follas novas

5. BEATUS ILLE:
●
Defensa moralizante dun
modo de vida afastado do
mundo para acadar a
sabedoría.
“Feliz aquel, que, tras percorrer, como
Ulises, / as mil aventuras dos mares do
mar / e dos mares da paixón vermella
arrebatada; […] / tras cortar incidentes
como rosas / retorna a Vilanova dos
Infantes completo de sabiduría.”
X.L. Méndez Ferrín. O fin dun canto.

6. UBI SUNT?:
Interrogación retórica
sobre un tempo pasado
que foi mellor.
“As nosas maus sempre estarán
atadas / Meu corazón, ¿onde se foi a
esperanza / dos verdes anos, i aquelas
brancas, / fondas, tenras, outas
inquedanzas?”
C. Emilio Ferreiro. O soño sulagado.

7. CARPE DIEM:
Convida ao goce da vida,
a aproveitar o momento
presente, o esplendor da
mocidade ante o paso do
tempo ou a presenza da
morte.
“De tódolos amores o voso amor
escollo: / Miñas donas Giocondas, en
vós ollo / tódalas damas que foron no
país, / unhas brancas camelias, outras
froles de lis. / Le temps s´en va! Ou
dádesme ese bico / que cheira a rosas
de abril do Mil e Pico/ ou finarei
chorando na miña soedá, / namentres
envellezo [...]”. Á. Cunqueiro

8. A VIDA COMO CAMIÑO:
A vida compárase cun
camiño, cun sendeiro,
moitas veces triste.
Eu, dareiche delor, co tempo vida, /
porque me agardan lonxe, xa me
espera / un camiño sen luz, unha
tristura / que xa me está medrando, xa
me medra / coma unha frol de outono
nun carreiro.
C. Emilio Ferreiro. O soño sulagado.