3. ¡Estaba tan soya!
Non bote nin lancha Nunha lagoa de sono,
nin velas nin remos.
nunha lagoa de noite desorada,
Rosalía coma un limo,
asolagado.
Estaba asolagado coma un limo.
E sabía que fóra,
Estaba asolagado aló no fondo e casemente á mao
dunha poza de noite. había unha mañá noviña.
Asolagado coma un limo. Unha mañá sin ninguén,
grande e goapa.
Estaba solagado nunha lagoa grande
de auga parada e morna, E no aire,
coma un limo unha ponla de pesegueiro chea de flores
que abanearan amodo unha ponla ben leda
ondas dondas de sono, moi grandes e un paxaro.
e vacentas
A. IGLESIA ALVARIÑO, De día a día
5. A miña vida toda
é un debecer por algo que se alonxa,
por algo que se volve sempre alleo
e cada vez máis lonxe…
Eu nunca estou a xeito
e sempre quero verme na outra veira,
nun eido que se choe
a pouco que me achegue ó seu linde.
Un forasteiro son
onde os demais se atopan e se afán
sin que pregunten nunca
si é que están onde lles acai ou non.
6. As miñas horas son
ondas que se abren e non pechan nunca,
un arelar sin máis
por algo que non chega nin se cumple.
Sempre me foi un pouco alleo o mundo
e nunca me atopei
ó xeito que me vai
no cacho dese mundo que eu herdei.
Algo me asina, algunha cousa levo
que escora cánto eu son:
eu ando sempre á toa,
sempre sin rumbo que me volva a min…
X.L. FRANCO GRANDE, Entre o si e o non.
8. As veces -é gracioso- eu xogo a ser teu pai
e hastra me poño serio
-tamén hai outros nenos que maxinan ser grandes
mais ti ben o comprendes, é somentes un xogo.
As únicas verdades son ollar a tartaruga,
tan estraña,
o caracol chusqueiro que nos amosa os cornos,
rubir pola maceira, taniscar no seu froito,
gavear polo cereixo
e escoitar aos merlos, despóis que chove abondo,
na cantante camelia
ou enxergar as barcas esbarantes na ría.
¡Qué xogos verdadeiros!
9. E non os aballoados do camiñar opaco,
o latexar dos anceiados vermes,
o medo de homes-ratos con cheiro a podredume,
ou a cruel insistencia de alicates
e sombras enloitadas de tambores
que nos zugan a ialma.
E non quero falarche desas cousas lonxanas
que me angurian e afogan cando non son neno.
Voltemos a nós mesmos, Albertiño, xoguemos.
Miguel GÓNZALEZ GARCÉS, Nas faíscas.
11. A voz do neno
Ornea o burro humilde
de ollos mornos
á par do neno
enche o val
na lenturenta melura da
mamaie! paisaxe.
Cuca o cuco, cuca o cuco O neno do tirante
na briza carballeira, cruzado ó peito ispido
a vaca pasta na lameira, vai berrando no bosco
arrola a rola, arrola a rola ai lalaieee!
na carballiza carrapeña.
mamaie! Cuca o cuco, cuca o cuco
12. E medra de repente do boi marelo. E hai unha voz
distinta
polo longo fío do
de velliño alombado que foi neno:
lalaieee!
¡ei, hoy, ei!
a estatura bringuela dise neno
dende o fondo do puzo
Na longa soedade
do lalaieee!
do labrador canso no sulco
no que afogaron os seus ollos
-¡ei, boi, ei!, ¡ei, boi, ei!-
ai, lalaieee!
ecoa aínda moi lonxano
aquil amante son
Cala o cuco, cala o cuco
lalaie! lalaieee!
na murcha carballeira.
que xamais tivo camiño nen
Agora orballa sobre o lombo chegada.
Antón TOVAR, Calados esconxuros
14. OURENS
“Pro á noitiña,
dende o meu leitiño de neno ulente a flores
vexo que a lúa derradeira dos estíos,
tolamente ataviada,
espreita a través da vía aceda:
e na noite aromática
os cans da Melancolía laten en soño”
LUBICZ-MILOSZ
De veras estarrece o matiz das papoulas
polo meio das viñas dos estíos de antano.
Agre, un cheirume picante a mazairas en froito
e o esguío circuito das vésporas gulapentas
incendia os porpiaños de alpendres e murallas
con todo o sol infernal da sesta na miña patria perdida.
15. Retrocedo até o tremor no máis agre
da dor acugulada en negros tulipáns de veludo saudoso
e surten as tribos da saltapalletas namorados
para celebrar o verán de fogo e seiva
nas herdades lonxanas da miña patria perdida.
Poño a man sobre a arma a desistir, alapeante,
e súpeto un ventiño que aloumiña
como as luvas de mamai cando volta do cine pola noite,
e todo o intre paira na tarde sen final
porque o neno camiña entre os repolos de onda a poza
e a finca está a piques de reventarme o fígado
de amala e de evocala como fago
nos horizontes incendiados da lembranza da miña patria perdida.
16. Tanto pranto contido neste vaso de agora
reborda en chafariz de fel e cousa aceda.
Alí os corredores en lume, as estrelas,
os ledísimos xofres inflamados, as ardentes noites
poboadas de velaíñas entrometéndose
na galería de diante do lembrado, espello
das criaturas de lana da miña patria perdida.
Mollo a pruma nos restos aromáticos
da soedade pervertida e murcha,
e entradas no nariz de poeira solta na penunbra da adega
antiga do meu abó, ulente ao antano
máis líquido da miña patria perdida.
17. Amor, amor, non podo trasladarte
a aqueles ontes de nostalxia e cincentos iris
inda que a flor que ti prendes no cume de acibeche
cortada foi, cortada, na roseira da miña patria perdida.
MÉNDEZ FERRÍN, O fin dun canto
19. Eu estaba na nada sen sabelo
Trala paz que unha noite me roubaron
deitado nun nirvana sen doores
agora o si e o non da margarida
e viñeron dous sexos pecadores
a guindarme no lume e do terrorxelo.
mais no desfloro eu, e os que xogaron
Eu non estaba, estaba nun outono nada en que xacía
a tirarme da
son carnes que hoxe xacen na noutra vida
disfroitando da paz de non vivir
e guindáronme á vida para carpir a paz que eu tiña un día.
onde teñen
e chorar e esquecerme daquil sono.
Antón TOVAR, A nada destemida.
20. Autores e obras citadas
FRANCO GRANDE, Xosé Luís: Entre o si e o non
GÓNZÁLEZ GARCÉS, Miguel: Nas faíscas
IGLESIA ALVARIÑO, Aquilino: De día a día
MÉNDEZ FERRÍN, Xosé Luís: O fin dun canto
TOVAR, Antón: A nada destemida
Calados esconxuros
