สาวินีย์

1. 1
แบบเสนอโครงร่างโครงงานคอมพิวเตอร์
รหัสวิชา ง33201-33202 ชื่อวิชา เทคโนโลยีสารสนเทศและการสื่อสาร 6
ปีการศึกษา 2560
ชื่อโครงงาน กีฬาวอลเลย์บอล
ชื่อผู้ทาโครงงาน
นางสาว สาวินีย์ จันทร์ทิพย์ เลขที่ 32 ชั้น ม.6 ห้อง 11
ชื่ออาจารย์ที่ปรึกษาโครงงาน ครูเขื่อนทอง มูลวรรณ์
ระยะเวลาดาเนินงาน ภาคเรียนที่ 1-2 ปีการศึกษา 2560
โรงเรียนยุพราชวิทยาลัย จังหวัดเชียงใหม่
สานักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 34

2. 2
ใบงาน
การจัดทาข้อเสนอโครงงานคอมพิวเตอร์
สมาชิก
1. นางสาว สาวินีย์ จันทร์ทิพย์ เลขที่ 32
คาชี้แจง ให้ผู้เรียนแต่ละกลุ่มเขียนข้อเสนอโครงงานตามหัวข้อต่อไปนี้
ชื่อโครงงาน (ภาษาไทย)
กีฬาวอลเลย์บอล
ชื่อโครงงาน (ภาษาอังกฤษ)
volleyball
ประเภทโครงงาน โครงงานศึกษาเพื่อความรู้
ชื่อผู้ทาโครงงาน นางสาว สาวินีย์ จันทร์ทิพย์
ชื่อที่ปรึกษา ครูเขื่อนทอง มูลวรรณ์
ระยะเวลาดาเนินงาน ภาคเรียนที่ 1-2 ปีการศึกษา 2560
ที่มาและความสาคัญของโครงงาน (อธิบายถึงที่มา แนวคิด และเหตุผล ของการทาโครงงาน)
เนื่องจากดิฉันได้เคยเรียนในวิชาพลศึกษาเรื่อง กีฬาวอลเลย์บอลและความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการ
เล่นวอลเลย์บอลขั้นพื้นฐานในระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 จากโรงเรียนยุพราชวิทยาลัย อีกทั้งดิฉันเคย
เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งขันกีฬาวอลเลย์บอลระดับต่างๆอยู่พอสมควรจากตอนที่ดิฉันกาลังศึกษาอยู่ที่
ชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นที่โรงเรียน วัฒโนทัยพายัพ ทาให้เกิดความสนใจในเรื่องความเป็นมา กฎกติกา
และเทคนิคต่างๆของกีฬาวอลเลย์บอลให้มีความรู้อย่างเจาะลึกเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม เกี่ยวกับกีฬา
วอลเลย์บอล เพราะกีฬาวอลเลย์บอลเป็นกีฬาที่เหมาะสมกับทุกเพศทุกวัย และอีกสาเหตุที่ทาให้ฉัน
สนใจที่จะศึกษาเกี่ยวกับการกีฬาเพราะฉันมีความต้องการจะศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษาในด้านการกีฬา
คือคณะศึกษาศาสตร์ สาขาพลศึกษา ทาให้เป็นแรงบันดาลใจเป็นแรงผลักดันในการทาโครงงานเรื่องกีฬา
วอลเลย์บอลในครั้งนี้เพื่อประโยชน์แก่การศึกษาและพัฒนาทักษะด้านกีฬาของตนเองและนาเสนอข้อมูล
ที่ถูกต้องชัดเจนแก่ผู้อื่น

3. 3
วัตถุประสงค์ (สิ่งที่ต้องการในการทาโครงงาน ระบุเป็นข้อ)
- เพื่อศึกษาความเป็นมาของกีฬาวอลเลย์บอล
- เพื่อศึกษาเกี่ยวกับกฎกติกาของการกีฬาวอลเลย์บอล
- เพื่อศึกษาเกี่ยวกับสนามที่ใช้แข่งขันและอุปกรณ์ที่ใช้ในการแข่งขันจริง
ขอบเขตโครงงาน (คุณลักษณะ ขอบเขต เงื่อนไขและข้อจากัดของการทาโครงงาน)
ศึกษาความเป็นมา วิธีการเล่นอย่างถูกต้องตามกฎกติกาการเล่นสากลและ เพื่อศึกษาเกี่ยวกับสนามที่ใช้แข่งขันและ
อุปกรณ์ที่ใช้ในการแข่งขันจริง
หลักการและทฤษฎี (ความรู้ หลักการ หรือทฤษฎีที่สนับสนุนการทาโครงงาน)
ความเป็นมาของกีฬาวอลเลย์บอล
กีฬาวอลเล่ย์บอลได้มีวิวัฒนาการมาจากกีฬาหลายประเภท จนมีลักษณะเฉพาะของตัวเองและเป็นที่นิยมเล่นกันมาก
ในปัจจุบัน เป็นกีฬาที่ต้องใช้มือ แขน เท้า ความสุขุมเยือกเย็น กาลังและไหวพริบรวมถึงความสามัคคีใน
ทีม นอกจากนี้เป็นกีฬาที่เล่นได้ทุกเพศทุกวัย ซึ่งได้รวบรวมประวัติไว้พอสังเขปดังนี้
กีฬาวอลเล่ย์บอลเริ่มขึ้นเมื่อปี พ.ศ. 2438 หรือ ค.ศ. 1895 โดยนายวิลเลี่ยม จี มอร์แกน(William G.
Morgan)ผู้อานวยการฝ่ายพลศึกษาของสมาคม วาย.เอ็ม.ซี.เอ.เมืองฮอลโยค(Holyoke ) มลรัฐแมสซาชูเซตส์ (
Massachusetts ) ประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นผู้คิดเกมการเล่นขึ้นมาด้วยเหตุผล 3 ประการ คือ
1. ในฤดูหนาวหิมะตกจึงไม่สามารถเล่นกีฬากลางแจ้งได้เขาจึงคิดหาเกมการเล่นในร่ม โดยวิธีการเล่นแบบ
เบา ๆ และเล่นง่าย ๆ สามารถใช้เป็นกิจกรรมทางนันทนาการ และพักผ่อนหย่อนใจและผ่อนคลายความตึงเครียด
ได้ ซึ่งเหมาะกับนักธุรกิจที่มีอายุมากแทนการเล่นบาสเกตบอล ซึ่งเป็นเกมที่หนักมีการปะทะกันรุนแรงไม่เหมาะสมกับ
คนมีอายุมาก
2. เป็นกีฬาที่ใช้เล่นในโรงยิมเล็ก ๆ ในฤดูหนาวได้เพราะกีฬาวอลเล่ย์บอลใช้เนื้อที่น้อยผู้เล่นไม่ต้องวิ่งไปทั่ว
สนาม เพียงรักษาตาแหน่งของตนเท่านั้นเวลาเล่นจึงเหนื่อยน้อยกว่าการเล่นบาสเกตบอล คนมีอายุมาก ๆ ก็เล่นได้
3. เพื่อให้ผู้ใหญ่มีโอกาสเล่นร่วมกัน จะได้พบปะ มีความสัมพันธ์กันและสามารถพบปะกันในลักษณะการเล่น
กีฬาได้ตลอดเวลา
ด้วยเหตุผลดังกล่าวขณะที่เขาดูการแข่งขันเทนนิสได้เกิดแนวความคิดที่จะนาลักษณะและวิธีการเล่นเทนนิส
มาดัดแปลงให้เล่นได้จึงใช้ตาข่ายเทนนิสขึงระหว่างเสาโรงยิมเนเซียมสูงจากพื้น 6 ฟุต 6 นิ้ว ใช้ยางในลูกบาสเกตบอล
สูบลมแล้วใช้มือและแขนตีโต้ข้ามตาข่ายกันไปมา แต่เนื่องจากยางในลูกบาสเกตบอลเบาทาให้ลูกบอลเคลื่อนที่ช้าและ
ทิศทางที่เคลื่อนที่ไปไม่แน่นอนจึงเปลี่ยนมาใช้ลูกบาสเกตบอลแต่ลูกบาสเกตบอลใหญ่ หนัก และแข็งเกินไปทาให้มือ
ของผู้เล่นได้รับบาดเจ็บ ในที่สุดเขาจึงให้บริษัท A.G. Spalding and Brother Company ผลิตลูกบอลที่หุ้มด้วยหนัง
และบุด้วยยางมีเส้นรอบวง 25 - 27 นิ้ว หนัก 9 - 12 ออนซ์หลังจากทดลองเล่นแล้วเขาจึงตั้งชื่อเกมการเล่นนี้ ว่า มิน
โตเนต ( Mintonette )
ปี พ.ศ. 2439 หรือ ค.ศ. 1896 มีการประชุมสัมมนาผู้นาทางพลศึกษาที่วิทยาลัยสปริงฟิลด์(Springfield College)
นายวิลเลียม จี มอร์แกนได้สาธิตวิธีการเล่นต่อหน้าที่ประชุมซึ่งศาสตราจารย์อัลเฟรด ที เฮลสเตล (Alfred T.

4. 4
Helstead) ได้เสนอแนะให้มอร์แกนเปลี่ยนจาก มินโตเนต ( Mintonette) เป็น วอลเล่ย์บอล (Volleyball)โดยให้
ความเห็นว่าเป็นวิธีการเล่นลูกที่ตีโต้ลูกบอลให้ลอยข้ามตาข่ายไปมาในอากาศโดยผู้เล่นพยายามไม่ให้ลูกตกพื้น และ
ปี พ.ศ. 2440 หรือ ค.ศ. 1897 ได้พิมพ์กติกาวอลเล่ย์บอลเผยแพร่ ต่อมากีฬาวอลเลย์บอลได้แพร่หลายและเป็นที่นิยม
เล่นกันในหมู่ประชาชนชาวอเมริกาเป็นอย่างมาก เพราะเป็นเกมที่เล่นง่าย สามารถเล่นได้ตามชายทุ่งชายหาดและ
ตามค่ายพักแรมทั่วไป
สมาพันธ์วอลเล่ย์บอลระหว่างชาติตั้งอยู่กรุงปารีสประเทศฝรั่งเศสเรียกว่าParis Headquartered
International Volleyball Federation หรือ IVBF จัดตั้งในปี พ.ศ. 2490 หรือค.ศ. 1947
กีฬาวอลเล่ย์บอลได้มีการแข่งขันในกีฬาระดับโลกครั้งแรกคือ The World Championship Meets. 1st
ใน
ปี พ.ศ.2492 หรือ ค.ศ. 1949 ที่เมือง Prague Czechoslovakia
ในปี พ.ศ. 2508 หรือ ค.ศ. 1965 ได้มีการแข่งขันวอลเล่ย์บอล World Cup ณ กรุง Warsaw ประเทศ
โปแลนด์และหลังจากนั้นก็ได้มีการแข่งขันกีฬาวอลเล่ย์บอลกันอย่างกว้างขวางและนับเป็น กีฬานันทนาการที่นิยม
เป็นอันดับ 3 ของโลก
กีฬาวอลเล่ย์บอลในเอเชีย ปี พ.ศ. 2443 หรือ ค.ศ. 1900 ได้มีการนากีฬาวอลเล่ย์บอลเข้ามาเผยแพร่ในประเทศ
อินเดีย โดย ดร. เกรย์ ผู้อานวยการด้านพลศึกษาของ วาย. เอ็ม. ซี. เอ.
ในปี พ.ศ. 2453 หรือ ค.ศ. 1910 นายอี.เอส.บราวน์ ผู้อานวยการด้านพลศึกษาวาย.เอ็ม.ซี.เอ.ได้นาไปเผยแพร่ใน
ฟิลิปปินส์ทั้งยังพยายามส่งเสริมให้กีฬาวอลเล่ย์บอลพัฒนาการยิ่งขึ้นในภาคตะวันออกไกลปี พ.ศ. 2456 หรือ ค.ศ.
1913เมื่อมีการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกภาคตะวันออกไกลขึ้นเป็นครั้งแรกที่กรุงมะนิลาประเทศฟิลิปปินส์ วอลเล่ย์บอล
ได้รับการบรรจุให้อยู่ในรายการด้วย โดยแข่งขันระบบ16 คน ต่อมาได้เปลี่ยนเป็นระบบ 12 คนสหรัฐอเมริกาได้
เปลี่ยนแปลงกติกาการเล่นให้รัดกุมยิ่งขึ้น ปี พ.ศ. 2461 หรือ 1918ได้มีการจัดการแข่งขันระบบ 6 คน แต่ยังไม่
แพร่หลายเป็นที่นิยมในทวีปเอเชียเท่าใดนัก
พ.ศ. 2498 หรือ ค.ศ. 1955 มีการแข่งขันชิงชนะเลิศวอลเล่ย์บอลชายแห่งเอเซียขึ้นเป็นครั้ง
แรก ณ กรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น สาหรับผลการแข่งขันครั้งนี้ ประเทศอินเดียชนะระบบ 6 คน ประเทศญี่ปุ่น
ชนะเลิศระบบ 9 คน
กีฬาวอลเลย์บอลในประเทศไทย
กีฬาวอลเล่ย์บอลได้แพร่หลายเข้ามาในประเทศไทยตั้งแต่เมื่อใดไม่มีหลักฐานแน่ชัดแต่สันนิษฐานว่าประชาชน
ชาวไทยบางกลุ่มได้เริ่มเล่นและแข่งขันกีฬาวอลเล่ย์บอลมาตั้งแต่สมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 เป็นต้นมา
ปี พ.ศ. 2477 กรมพลศึกษาได้จัดพิมพ์กติกาเผยแพร่โดยอาจารย์นพคุณ พงษ์สุวรรณซึ่งจัดให้มีการแข่งขัน
กีฬาประจาปีและบรรจุกีฬาวอลเล่ย์บอลหญิงเข้าไว้ในรายการแข่งขันเป็นครั้งแรกโดยใช้กติกาการเล่นระบบ9คนและ
ตั้งแต่นั้นมากีฬาวอลเล่ย์บอลก็พัฒนาขึ้นมาโดยตลอดจนกระทั่งเมื่อวันที่ 1 พฤศจิกายน 2500 ได้มีการจัดตั้งสมาคม
วอลเล่ย์บอลสมัครเล่นแห่งประเทศไทย ( Amature Volleyball Association of Thailand )ขึ้นและเปลี่ยนระบบ
การแข่งขันเป็น 6 คน และได้บรรจุเข้าในหลักสูตรชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นเมื่อปี พ.ศ. 2521 หลักสูตรชั้นมัธยมศึกษา
ตอนปลายเมื่อปี 2524 ปัจจุบันกีฬาวอลเล่ย์บอลได้รับความนิยมกันอย่างแพร่หลายทั้งใน
โรงเรียน วิทยาลัย มหาวิทยาลัยและจัดให้มีการแข่งขันเป็นระจาทุกปีโดยการดาเนินงานของสมาคมวอลเล่ย์บอล
สมัครเล่นแห่งประเทศไทยและหน่วยงานอื่น ๆ ทั้งภาครัฐบาลและเอกชนที่ให้การสนับสนุนเป็นอย่างดี

5. 5
สรุปกติกาโดยทั่วไป
1. ถ้าลูกบอลทาให้ตาข่ายฉีกขาดหรือทาให้ตาข่ายหลุด ให้ยกเลิกการเล่นลูกนั้นและให้เริ่มเล่นใหม่
2. ผู้ที่รับลูกเสิร์ฟจากฝ่ายตรงข้าม จะทาการสกัดกั้นหรือตบลูกบอลไม่ได้
3. แต่ละทีมจะขอเวลานอกได้ ๒ ครั้งต่อเซต
4. เมื่อลูกบอลพุ่งไปถูกตาข่ายและเป็นเหตุให้ตาข่ายไปถูกฝ่ายตรงข้ามถือว่าไม่ผิดกติกา
5. ผู้เล่นถูกตาข่าย ในกรณีที่มีการเล่นลูกในแถวหน้า ถือว่าผิดกติกา
6. ผู้เล่นถูกลูกบอลในแดนของฝ่ายตรงข้าม ก่อนหรือระหว่างการเล่นลูกบอลของฝ่ายตรงข้ามถือว่าผิดกติกา
7. การเล่นลูกบอลคนเดียวติดต่อกันสองครั้ง เช่น ตั้งลูกเองแล้วตบลูกบอล ถือว่าผิดกติกา
8. หากฝ่ายรับบล็อกลูกบอลกลับไปถูกศีรษะของผู้ที่ตบลูกบอลมา แล้วลูกบอลเคลื่อนไปถูกเสาอากาศ ลักษณะนี้ถือ
ว่าฝ่ายตบทาลูกบอลออกเพราะลูกบอลถูกเสาอากาศแล้ว
9. ลูกบอลที่ข้ามแนวตาข่ายไปยังเขตรอบสนามของทีมตรงข้ามแล้ว โดยบางส่วนหรือทุกส่วนของลูกบอล
อยู่ภายนอกพื้นที่สาหรับข้ามตาข่ายอาจนากลับมาเล่นได้อีกถ้าผู้เล่นไม่ถูกด้านเดียวกันสนามฝ่ายตรงข้าม
จะกีดขวางการเล่นลูกนี้ไม่ได้
10. ในเซตตัดสิน ทีมใดทาคะแนนได้ ๘ คะแนน ให้ทาการเปลี่ยนแดนทันที และตาแหน่งของผู้เล่นให้เป็นไป
เหมือนเดิม
สนามที่ใช้แข่งขันและอุปกรณ์ที่ใช้ในการแข่งขันจริงที่สาคัญ
1.ขนาดของสนาม (Dimension)
สนามแข่งขันเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ขนาด 18 x 9 เมตร ล้อมรอบด้วยเขตรอบสนาม กว้างอย่างน้อยที่สุด 3
เมตร ทุกด้านที่ว่างสาหรับเล่นลูก คือ ที่ว่างเหนือพื้นที่เล่นลูก ซึ่งไม่มี สิ่งใดกีดขวาง สูงขึ้นไปอย่างน้อยที่สุด
7 เมตร จากพื้นสนาม สาหรับการแข่งขันระดับโลกของสหพันธ์วอลเลย์บอลนานาชาติ (FIVB) และการ
แข่งขันอย่างเป็นทางการ เขตรอบสนามต้องกว้างอย่างน้อยที่สุด 5 เมตร จากเส้นข้าง 8 เมตร จากเส้นหลัง
และที่ว่างสาหรับเล่นลูกต้องสูงจากพื้นสนามขึ้นไปอย่างน้อยที่สุด 12.50 เมตร
2.พื้นผิวสนาม (PLAYING SURFACE)
2.1 พื้นผิวสนามต้องเรียบ เป็นพื้นราบและเหมือนกันตลอดทั้งสนาม ต้องไม่เป็นอันตรายจนเป็นเหตุให้ผู้
เล่นบาดเจ็บ และไม่อนุญาตให้แข่งขันบนพื้นสนามที่ขรุขระหรือลื่น สาหรับการแข่งขันระดับโลกของ
สหพันธ์วอลเลย์บอลนานาชาติและการแข่งขันอย่างเป็นทางการอนุญาตให้ใช้ได้เฉพาะพื้นผิวสนามที่
เป็นไม้หรือพื้นผิวสังเคราะห์เท่านั้น พื้นผิวสนามอื่นใดต้องได้รับการรับรองจากสหพันธ์วอลเลย์บอลก่อน
2.2 สนามแข่งขันในร่ม พื้นผิวสนามต้องเป็นสีสว่างสาหรับการแข่งขันระดับโลกของสหพันธ์
วอลเลย์บอลนานาชาติและการแข่งขันอย่างเป็นทางการ เส้นสนามต้องเป็นสีขาว ส่วนพื้นสนามแข่งขัน
และบริเวณเขตรอบสนามต้องเป็นสีแตกต่างกันออกไป

6. 6
2.3 สนามแข่งขันกลางแจ้ง อนุญาตให้พื้นผิวสนามลาดเอียงได้ 1 มิลลิเมตร ต่อ 1 เมตร เพื่อการระบาย
น้า ห้ามใช้ของแข็งทาเส้นสนาม
3 เขตและพื้นที่ต่าง ๆ (Zone And Areas)
3.1 เขตรุก เขตรุกของแต่ละแดนจะถูกกาหนดจากกึ่งกลางของเส้นแบ่งเขตแดน ไปจนถึงริมสุดด้านนอกของ
เส้นรุกเขตรุก ถือเสมือนว่ามีความยาวจากเส้นทั้งสองไปจนถึงริมสุดของเขตรอบสนาม
3.2 เขตเสิร์ฟ เขตเสิร์ฟมีพื้นที่กว้าง 9 เมตร อยู่เลยเส้นหลังแต่ละเส้นออกไป
เส้นขนานสั้น ๆ 2 เส้น ยาวเส้นละ 15 เซนติเมตร เป็นเส้นกาหนดเขตเสิร์ฟ เส้นทั้งสองนี้จะตีห่างจากเส้น
หลัง 20 เซนติเมตร เหมือนกับแนวต่อจากเส้นข้าง และรวมอยู่ในความกว้างของเขตเสิร์ฟด้วยในแนวลึก เขต
เสิร์ฟจะยาวออกไปจนถึงปลายสุดของเขตรอบสนาม
3.3 เขตเปลี่ยนตัว คือ เขตที่อยู่ภายในแนวของเส้นรุกทั้งสองเส้นไปจนถึงโต๊ะผู้บันทึกการแข่งขัน
3.4 พื้นที่อบอุ่นร่างกาย สาหรับการแข่งขันระดับโลกของสหพันธ์วอลเลย์บอลนานาชาติและการแข่งขันอย่าง
เป็นทางการ พื้นที่อบอุ่นร่างกายขนาด 3 x 3 เมตร จะอยู่ที่นอกเขตรอบสนามตรงมุมสนามด้านเดียวกับม้า
นั่งของผู้เล่นสารอง
3.5 พื้นที่ทาโทษ พื้นที่ทาโทษขนาดประมาณ 1 x 1 เมตร มีเก้าอี้ตั้งไว้ 2 ตัวอยู่ในพื้นที่ควบคุมการแข่งขัน
(CONTROL AREA) แต่อยู่เลยแนวของเส้นหลังและมีเส้นแดงกว้าง 5 เซนติเมตร กาหนดพื้นที่
4.ความสูงของตาข่าย (HEIGHT OF THE NET)
4.1 ตาข่าย ขึงเป็นแนวตั้งเหนือเส้นเบ่งแดน สาหรับทีมชาย ขอบบนสุดต้องสูงจากพื้นที่ 2.43 เมตร
ทีมหญิง 2.24 เมตร
4.2 ความสูงของตาข่าย วัดที่กึ่งกลางของสนามความสูงของตาข่าย (เหนือเส้นทั้งสอง) ต้องสูงเท่ากัน
แต่จะสูงเกินกว่าความสูงที่กาหนด 2 เซนติเมตรไม่ได้
5. แถบข้าง (SIDE BANDS)
แถบสีขาว 2 เส้น ผูกในแนวตั้งกับตาข่ายเหนือทั้ง 2 เส้น แถบข้างกว้าง 5 เซนติเมตร ยาว 1 เมตร และถือว่า
เป็นส่วนหนึ่งของตาข่าย
6. เสาอากาศ (ANTENNAE)
เสาอากาศเป็นแท่งกลมยืดหยุ่นได้ ยาว 1.80 เมตร เส้นผ่าศูนย์กลาง 10 มิลลิเมตร ทาด้วยใยแก้วหรือวัสดุที่
คล้ายคลึงกันเสาอากาศแต่ละต้นถูกยึดติดอยู่ที่ริมด้านนอกของแถบข้างทั้งสอง แต่อยู่คนละด้านของตาข่าย
ส่วนบนสุดของเสาอากาศ ถือเป็นสีสลับกันเป็นช่วง ๆ ยาวช่องละ 10 เซนติเมตร ส่วนมากแล้วนิยมใช้สีแดง
และขาว เสาอากาศถือเป็นส่วนหนึ่ง ของตาข่าย เป็นแนวขนานที่กาหนดพื้นที่ข้ามตาข่าย
7. เสาขึงตาข่าย (POSTS)
7.1 เสาขึงตาข่ายยึดติดกับพื้นสนาม ห่างจากเส้นข้าง 0.50 – 1.00 เมตร มีความสูง 2.55 เมตร สามารถปรับ

7. 7
ระดับได้ สาหรับการแข่งขันระดับโลกของสหพันธ์วอลเลย์บอลนานาชาติและการแข่งขันอย่างเป็นทางการ
เสาขึงตาข่ายยึดติดกับพื้นสนาม ห่างจากเส้นข้าง 1 เมตร เว้นแต่ว่า ได้รับการยินยอมจากสหพันธ์
วอลเลย์บอลนานาชาติ
7.2 เสาขึงตาข่ายมีลักษณะกลมและเรียบ ยึดติดกับพื้นโดยไม่มีสายยึดเสาและต้องไม่เป็นสิ่งที่ก่อให้เกิด
อันตรายและไม่เป็นสิ่งกีดขวางใด ๆ
8. อุปกรณ์อื่น ๆ (ADDITIONAL EQUIPMENT)
อุปกรณ์อื่นใดให้ขึ้นอยู่กับข้อตกลงตามระเบียบของสหพันธ์วอลเลย์บอลนานาชาติ
แหล่งข้อมูลจาก : http://www.kruchai.net/Rule_volley.htm#29
https://sites.google.com/site/volleyballbyaphiwat/prawati-laea-khwam-pen-ma