พระมโหสถ
•Download as PPTX, PDF•
0 likes•1,299 views
สื่อการเรียนรู้วิชาพระพุทธศาสนา ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4/4 โรงเรียนเบญจมราชูทิศ ปีการศึกษา 2557
More Related Content
What's hot
What's hot (20)
Viewers also liked
Viewers also liked (20)
Similar to พระมโหสถ
Similar to พระมโหสถ (20)
พระมโหสถ
- 1. เรื่อง พระมโหสถ ชาดก เป็นชาดกเรื่องที่ 5 จากทศชาติชาดก โดยกล่าวถึงพระโคตมโพธิสัตว์ซึ่งเสวยพระชาติเพื่อบาเพ็ญ ปัญญาบารมีอันเป็นพื้นฐานที่นาไปสู่การตรัสรู้เป็นพระโคตมพุทธเจ้าในที่สุด
- 2. จัดทำโดย นักเรียนชั้น ม.4/4 1. นำยกิตติเมศ โปษณพันธุ์ เลขที่ 2 7. น.ส. อำทิตติยำ ลิลิตสุวรรณ เลขที่ 17 2. นำย.ณัฐชนนทร์ สิทธิเดชำกุล เลขที่ 3 8. น.ส. ณัชฑำภรษ์ รุ่งชวำลำ เลขที่ 21 3. นำยนภสินธุ์ เดชสุวรรณ เลขที่ 7 9. น.ส. ณัฐนิชำ เพิ่มสุวรรณเลขที่ 24 4. นำยวรเทพ ทองทำบ เลขที่ 11 10. น.ส. ธิดำรัตน์ หนูด้วง เลขที่ 27 5. น.ส.ธวัลรัตน์ แก้วงำม เลขที่ 15 11. น.ส.พรลดำ ชัยเจริญ เลขที่ 32 6. น.ส.นภำพร เจริญพรรค เลขที่ 1612. น.ส.ลักษณำพร สลีอ่อน เลขที่ 35 13. น.ส.อำทิมำ เผ่ำคง เลขที่ 39
- 5. พระเจ้ำวิเทหะนั้นฝันเห็นว่ำมีกองเพลิง 4 กองลุกโชติช่วง สูงเทียมกำแพงเมือง แต่แล้วก็มีกองเพลิงอีกกอง หนึ่ง ผุดพลุ่งขึ้นท่ำมกลำงกองเพลิงทั้งสี่นั้น ในตอนแรกเป็นเพียงจุดเล็กๆ แต่ไม่นำนกลับลุกโชติช่วงจน กลบแสงของกองไฟมุมพระลำนไปสิ้น แต่เป็นแสงไฟที่เย็นสบำยตำมำก
- 7. ท่ำนเสนกะจึงพิเครำะห์ลักษณะพระสุบินอย่ำงถี่ถ้วน เล็งดูดวงชะตำของพระองค์และดวง ชะตำเมือง ก็เห็นต้องด้วยลักษณะแห่งศุภนิมิต จึงได้กรำบทูลแก่พระเจ้ำวิเทหะ “ขอเดชะพระอำญำมิพ้นเกล้ำ ขอ พระองค์อย่ำได้ทรงหวำดหวั่นพระ หฤทัยไปเลยพระเจ้ำข้ำ พระสุบินนิมิต นั้นเป็นมหำมงคล หำได้มีภัยอันตรำย ใดๆ มำพ้องพำนพระองค์ และพระ รำชอำณำจักรของพระองค์แต่อย่ำงใด เลย พระเจ้ำข้ำ”
- 8. กล่ำวถึงหมู่บ้ำนปำจีนยวมัชฌคำม อันตั้งอยู่ทำงทิศตะวันออกของกรุงมิถิลำนคร แคว้นวิ เทหรัฐ ได้มีมหำเศรษฐีผู้มั่งคั่งนำมว่ำ สิริวัฒกะ ภรรยำของเศรษฐีชื่อว่ำ สุมนำเทวี ทั้งสอง อยู่ร่วมกันมำนำนแรมปี
- 9. เมื่อนำงสุมนำเทวีคลอดบุตร นำงไม่มีควำมทุกข์เลยเพรำะบุตรชำยนั้นคลอดง่ำยและเมื่อคลอด ออกมำทำรกน้อยยังกำแท่งโอสถแท่งหนึ่ง ซึ่งเป็นยำทรงสรรพคุณวิเศษติดมำด้วยเป็นที่น่ำอัศจรรย์ “แม่จ๋ำ แม่จงให้โอสถนี้ แก่เหล่ำคนไข้ ที่เจ็บป่วย ด้วยอำกำรอย่ำงใดอย่ำง หนึ่งเถิด”
- 10. เมื่อมำรดำทรำบดังนั้นแล้วจึงทดลองนำยำไปฝนให้ผู้เป็นสำมีซึ่งป่วยเป็นโรคปวดศีรษะมำนำนถึง ๗ ปี ทันทีที่ชโลมยำทั่วศีระษะอำกำรปวดหัวก็หำยเป็นปลิดทิ้ง บรรดำชำวบ้ำนทรำบข่ำวจึงแห่งมำขอ ยำ มหำเศรษฐีจึงได้ตั้งชื่อบุตรชำยว่ำ มโหสถกุมำร แปลว่ำ ผู้มีแท่งโอสถอันมีอุปกำระมำกแก่มหำชน
- 11. เมื่อมโหสถกุมำรอำยุได้ 7 ปี รูปร่ำงของมโหสถกุมำรก็ยิ่งสมบูรณ์งดงำม ผิวพรรณเปล่งปลั่ง ประหนึ่งหล่อด้วยทองคำ แลดูสง่ำผ่ำเผยกว่ำกุมำรอื่น ทั้งยังมีกำลังมำกดุจช้ำงสำร
- 12. วันหนึ่งขณะมโหสถกำลังเล่นกับเพื่อนอยู่ ฝนก็ตกลงมำโดยฉับพลันทำให้ เหล่ำกุมำรทั้งหลำยต้องวิ่ง หลบฝนกันอย่ำงอลหม่ำน ชนกันจนได้รับควำมบำดเจ็บ และหลำยครั้งที่สัตว์ป่ำเข้ำมำทำลำยของ บริเวณนั้นจนเสียหำย หรือแม้กระทั่งชำวบ้ำนชำวเมืองที่เดินผ่ำนบริเวณนั้นก็ไม่ได้รับควำมสะดวกเลย เรำต้องหำทำงแก้ไขปัญหำที่ เกิดขึ้นนี้
- 13. มโหสถจึงคิดว่ำจะรวมเงินกับเพื่อนๆทำศำลำขึ้นเพื่อเป็นประโยชน์แก่ทุกๆคน เมื่อ รวมเงินเสร็จแล้วจึงไปขอให้นำยชั่งทำศำลำให้ “เพื่อนเอย พวกเรำได้รับควำมลำบำกมำ มำกแล้ว ยำมที่ฝนตกพวกเรำก็เปียกปอน ยำมที่แดดร้อนพวกเรำก็ประดุจว่ำถูกย่ำง นับจำกนี้ไปพวกเรำจะไม่ลำบำกอีกแล้ว เรำจะสร้ำงศำลำขึ้นสักหลัง กะว่ำจะให้ ใหญ่พอไว้เป็นที่วิ่งเล่น เป็นที่นั่ง ที่นอนของ พวกเรำได้ เพื่อนๆ คิดว่ำจะดีไหมละถ้ำเรำ จะมีศำลำสักหลังหนึ่ง”
- 14. มโหสถกุมำรแม้อำยุเพียง ๗ ขวบแต่เป็นผู้มีสติปัญญำเปี่ยมด้วยปฏิภำณ ได้สังเกตเห็นนำยช่ำงขึง เชือกไม่ถูกแบบ ก็ตรงรี่เข้ำไปใกล้ๆ และพูดถึงวิธีแก้ปัญหำ แต่นำยชั่งก็ไม่ได้แก้ไขอะไรเพรำะคิดเพียง ว่ำเป็นคำพูดของเด็ก นำยช่ำง ขอท่ำนจงหยุดก่อน ท่ำนขึง เชือกอย่ำงนี้เห็นทีจะขึงผิดแบบเสีย แล้ว ธรรมดำว่ำกำรงำนที่เริ่มต้น ด้วยควำมผิดพลำด งำนที่ทำต่อๆ ไป ก็มีแต่จะผิดพลำดตำมไปด้วย ฉะนั้น ขอท่ำนจงช่วยกันขึงเชือกใหม่เถิด
- 15. มโหสถ : แม้เพียงกำรขึงเชือกท่ำนยังขึงไม่ถูกแล้วจะรับทรัพย์ของเรำได้อย่ำงไรกัน พวกช่ำง :พวกเรำก็ทำดีที่สุดแล้วเรำไม่รู้ว่ำจะต้องทำอย่ำงไรแล้ว พ่อมโหสถ มโหสถ : ไม่เป็นไรงั้นส่งเชือกมำให้เรำ ด้วยบุญญำธิกำรของพระโพธิสัตว์จึงสำมำรถทำให้เด็กตัวเล็กๆสำมำรถผูกเงือนที่ซับซ้อนได้จึงทำให้ เหล่ำช่ำงไม้ตกใจกันเป็นอย่ำงมำก และยอมรับในควำมสำมำรถของมโหสถ
- 16. ในที่สุดศำลำหลังนี้จึงปรำกฏว่ำสง่ำงำมล้ำสมัย เปรียบได้กับสุธรรมำเทวสภำบนสรวงสวรรค์ ได้ ชะลอมำสู่ภพมนุษย์ มีห้องต่ำงๆ สำหรับด็กเล่น หญิงคลอดบุตร ที่พักสงฆ์ และนักเดินทำงรวมไป ถึงที่อยู่ของคนไร้บ้ำน
- 18. เมื่อทรำบดังนั้นพระรำชำจึงส่งเหล่ำอำมำตย์ทั้ง 4 คนไปทำงตะวันออกเพื่อสืบหำว่ำใครกันเป็นผู้ ก่อสร้ำงศำลำที่เหมือนสรวงสวรรค์เช่นนี้เหล่ำอำมำตย์ได้ถำมชำวบ้ำนจนได้คำตอบว่ำมโหสถกุมำร บุตรสิริวัฒกเศรษฐี บัณฑิตน้อยแห่งบ้ำนปำจีนยวมัชฌคำม เป็นผู้อำนวยกำรก่อสร้ำง
- 19. ยิ่งได้ฟังเสียงร่ำลือถึงกุมำรผู้ปรีชำสำมำรถแล้ว ก่อนประกอบกับวัยของกุมำรก็มำพ้องตรงกัน กับพระสุบินนิมิต ก็ยิ่งทำให้เกิดควำมมั่นใจว่ำ “มโหสถกุมำรผู้นี้เห็นทีว่ำจะต้องเป็นบัณฑิตที่ พระรำชำทรงมีพระรำชดำรัสให้สืบหำเป็นแน่” ฝ่ำยพระเจ้ำวิเทหรำช ครั้นทรงสดับคำกรำบทูล ของทูตแล้ว ก็ทรงปรำโมทย์ยิ่งนัก “เป็นอย่ำงไรเล่ำท่ำนอำจำรย์ ก็ อำมำตย์เขำมำรำยงำนเช่นนี้ท่ำน อำจำรย์เห็นว่ำเรำควรจะนำบัณฑิต น้อยนั้นมำได้หรือยัง”
- 20. ท่ำนเสนกะเพิ่งจะได้ทรำบข่ำวนั้น ก็ตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง คิดว่ำ “โอ นี่หรือ ที่ควรจะเรียกว่ำเป็น ข่ำวดี ก็แน่ละอำจเป็นข่ำวดีสำหรับพระองค์ แต่สำหรับเรำแล้ว สมควรจะเรียกว่ำเป็นข่ำว ร้ำยมำกกว่ำ” “หำกมโหสถกุมำรนี้ได้เข้ำมำอยู่ใน รำชสำนักเมื่อใด เรำก็คงหมด ควำมสำคัญ แม้พระรำชำก็จักทรงลืม เรำไปเสียสิ้น ไม่ช้ำเรำก็จะตกต่ำหมด รัศมี แม้ลำภ ยศ บริวำร และควำม เป็นใหญ่ก็จะพลอยสูญสิ้น จำเรำ จะต้องกรำบทูลทัดทำนไว้ก่อน”
- 21. อำจำรย์เสนกะเห็นพระองค์ทรงนิ่งแสดงท่ำทีครุ่นคิดอยู่ ไม่ตรัสสิ่งใดออกมำเลย ก็ไม่รู้ว่ำพระรำชำทรง คิดอย่ำงไรอยู่ หำกปล่อยให้นิ่งนำนไป ก็หวั่นใจว่ำพระรำชำจะทรงกริ้วตน จึงรีบกรำบทูลอธิบำยเพื่อ ปกป้องตนเองว่ำ ขอเดชะ ข้ำแต่พระองค์ผู้เป็นเจ้ำของชำววิเทหรัฐ ที่ข้ำพระพุทธเจ้ำ กรำบทูลทัดทำนเช่นนี้เพรำะตรองเห็นด้วยเกล้ำว่ำ หำกบัณฑิตที่ พระองค์จะทรงโปรดเกล้ำฯรับไว้ในฐำนะรำชบัณฑิตนั้น ด้วยเหตุ เพียงกำรให้ช่ำงสร้ำงศำลำเท่ำนั้น เมื่อข่ำวนี้แพร่ไปทั่วชมพูทวีป พระรำชำต่ำงเมืองก็อำจทรงรำลึกถึงพระองค์ด้วยควำมดูแคลนก็ เป็นได้ แต่ในทำงกลับกัน หำกพระรำชำเหล่ำนั้นทรำบว่ำ ผู้ที่จะ มำเป็นรำชบัณฑิตของพระองค์ จะต้องผ่ำนกำรทดสอบภูมิ ปัญญำอย่ำงเข้มงวด ไฉนเลยจะไม่กลัวเกรงในพระบำรมี ขอ พระองค์ทรงใคร่ครวญดูเถิด พระเจ้ำข้ำ”
- 22. ในระหว่ำงที่อำมำตย์ของพระเจ้ำวิเทหรำชคอยเฝ้ำดูมโหสถกุมำรอยู่อย่ำงใกล้ชิดนั้น ก็ได้ปรำกฏเหตุ มำกมำยหลำยเรื่อง ซึ่งล้วนเป็นประจักษ์พยำน ยืนยันในควำมเป็นผู้มีปัญญำอันยอดยิ่ง ดังนั้น เมื่อใดก็ ตำมที่เกิดเหตุกำรณ์ต่ำงๆ ขึ้น อำมำตย์ก็จะถือโอกำสนำควำมนั้นขึ้นกรำบทูลพระรำชำ โดยผ่ำนทูตผู้ทำ หน้ำที่ส่งสำสน์ทุกครำวไป
- 23. ครั้งหนึ่ง มีเหยี่ยวตัวหนึ่งบินผ่ำนโรงฆ่ำสัตว์ บังเอิญเห็นชิ้นเนื้อขนำดฝ่ำมือ ที่คนฆ่ำสัตว์วำง ไว้บนเขียงเตรียมนำไปขำย ก็หวังจะได้ลิ้มลองโอชำรสของเนื้อนั้นให้สมอยำก จึงเฝ้ำรอที เผลอ เมื่อเห็นคนฆ่ำสัตว์ง่วนอยู่กับกำรลับมีด ก็รีบโฉบลงตรงชิ้นเนื้อโดยเร็ว ครั้นคว้ำไป ได้สำเร็จ ก็ดีอกดีใจ รีบบินหนีอย่ำงสบำยอำรมณ์
- 24. ขณะนั้นเอง มโหสถกุมำรกับสหำยทั้ง ๑,๐๐๐ คน พำกันเล่นกันอยู่ในสนำมกีฬำ เห็นเหยี่ยวคำบชิ้นเนื้อ กะร่องกะแร่งบินผ่ำนมำในบริเวณนั้น ก็พำกันนึกสนุก อยำกจะแย่งชิ้นเนื้อจำกเหยี่ยว จึงตกลงกันว่ำ หำก ใครสำมำรถจะคว้ำชิ้นเนื้อนั้นมำได้ ก็จะถือว่ำเป็นผู้ชนะ ระหว่ำงวิ่งต่ำงแหงนมองฟ้ำจึงพำกันสะดุดก้อน หินล้มไปตำมๆกัน
- 25. มโหสถกุมำรเห็นเช่นนั้น ก็ร้องห้ำม บอกให้พวกกุมำรเหล่ำนั้นหยุดเสีย แล้วอำสำจะไล่ตำม เหยี่ยวนั้นเองกล่ำวดังนี้แล้ว มโหสถกุมำรก็รีบวิ่งกวดไปโดยเร็วจนสุดกำลัง รำวกับลมพัดผ่ำน นภำกำศ สำยตำก็จับจ้องอยู่ที่เงำของเหยี่ยวที่ปรำกฏอยู่บนพื้นดิน โดยไม่ต้องแหงนดูบนฟ้ำเลย
- 26. มโหสถกุมำรไล่กวดเหยี่ยวนั้นในระยะกระชั้นชิด ไม่ช้ำก็เหยียบเงำเหยี่ยวได้ ตบมือผำง ผำง! ตวำดขึ้นไปด้วยเสียงดังสนั่น ทำให้เหยี่ยวนั้นตกใจและปล่อยชิ้นเนื้อลงมำ
- 27. เมื่อพระรำชำได้ทรำบข่ำว ท่ำนทรงฉงนพระหฤทัยและพูดสนทนำกับเสนำถึงเหตุกำรณ์ ดังกล่ำว “อะไรกันท่ำนอำจำรย์ บุคคลผู้สำมำรถ เล็งเห็นได้ทั้งบนฟ้ำ และบนดินพร้อมกัน เช่นนี้ควรจะเรียกว่ำผู้ มีปรีชำญำณอันยอด เยี่ยมมิใช่หรือ” ไม่เป็นกำรยำกอันใดดอก พระเจ้ำข้ำ” ท่ำนเสนกะกรำบทูลยืนยัน “เพียงแค่ใช้ ควำมคิดเล็กน้อยเท่ำนั้น ก็อำจจะกระทำ ได้ ก็เรื่องนั้นมีเหตุให้ต้องคิด เนื่อง ด้วยมโหสถกุมำรเห็นสหำยพำกันได้รับ ควำมลำบำก จึงได้คิดหำหนทำงแก้ไข ดังนั้น จึงยังถือว่ำเป็นควำมคิดที่มี เงื่อนไขให้คิด เป็นควำมเห็นที่มีเงำ ปรำกฏอยู่แล้ว จึงหำใช่เรื่องยำกที่จะคิด อ่ำนเช่นนั้น พระเจ้ำข้ำ”
- 30. จนในที่สุดก็ไปขอให้มโหสถแก้คดีให้ มโหสถบัณฑิตจึงถำมชำยทั้งสองว่ำ “หำกเรำจะวินิจฉัย ควำมของท่ำนทั้งสองโดยยุติธรรม ท่ำนทั้งสองจะยอมฟังคำวินิจฉัยของเรำหรือไม่” ชำยทั้ง สองก็รับคำ
- 31. มโหสถคิดว่ำกำรวินิจฉัยครั้งนี้จะต้องให้เป็นไปตำมมติมหำชน จึงถำมชำยที่เป็นโจรก่อนว่ำ “ท่ำนให้โค ของท่ำนกินและดื่มอะไร” “กระผมให้โคดื่มยำคู ให้กินงำ แป้ง และขนมสด ขอรับ” โจรตอบ มโหสถจึง หันไปถำมเจ้ำของโคด้วยคำถำมเดียวกัน ชำยเจ้ำของโคตอบว่ำ “กระผมให้กินหญ้ำอย่ำงเดียวเท่ำนั้น แหละนำยท่ำน
- 32. มโหสถจึงให้คนใช้นำถำดพร้อมใบประยงค์มำด้วยกำหนึ่ง สั่งให้ตำในครกจนแหลก ขยำด้วย น้ำ แล้วกรอกน้ำนั้นใส่ปำกโค โคดื่มเข้ำไปได้หน่อยหนึ่ง ก็สำรอกออกมำเต็มถำดนั้น ปรำกฏว่ำมีแต่ใบหญ้ำล้วนๆ ไม่มีสิ่งใดเจือปนเลย
- 33. ฝ่ำยโจรเมื่อเห็นควำมจริงปรำกฏเช่นนั้น ก็ไม่อำจทำหน้ำด้ำนปำกแข็งอีกต่อไป จำต้องยอมรับควำม เป็นจริง ด้วยสีหน้ำที่เหมือนกำลังแก้ผ้ำอยู่ท่ำมกลำงมหำชนว่ำ “ใช่ครับ กระผมเป็นโจร” เมื่อมโหสถ ทรำบแล้วก็ตักเตือนและสั่งสอนว่ำอย่ำทำเช่นนี้อีกจงละเว้นกำรกระทำกรรมครั้งนี้เสีย แล้วจงรักษำ ศีลไว้ให้ดี เผื่อว่ำทุกข์นั้นจะได้ลดหย่อนผ่อนเบำลง”
- 41. มโหสถ : เจ้ำจะเอำเด็กคนนี้ไปทำอะไรหรือ นำงยักษ์ : ฉันจะเอำเด็กคนนี้ไปกิน ต่อแต่นี้ไป เจ้ำจงสมำทำน เบญจศีลเถิดนะ แล้วพึงตั้งใจ รักษำให้บริสุทธิ์ไปจนตลอด ชีวิต ขอให้เจ้ำพึงสำเหนียกไว้ ในใจเสมอว่ำ เรำจักเว้นจำก กำรเบียดเบียนชีวิตและ ทรัพย์สินของผู้อื่นไปจนกว่ำ ชีวิตจะหำไม่ เจ้ำจะทำได้ไหม ล่ะ นำงยักษิณีใคร่ครวญว่ำ “ชำติ กำเนิดยักษิณีที่เป็นอยู่นี้ก็ต่ำ ทรำมมำกพอแล้ว ไม่ควรเลยที่ จะมำซ้ำเติมตนเองให้ตกต่ำใน ชำติต่อไปอีก” เมื่อคิดดังนี้แล้ว ในที่สุด จึงตัดสินใจรับปำก มโหสถว่ำ“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ ล่ะพ่อ”
- 43. ชำวบ้ำนปำจีนยวมัชฌคำมทุกคนจงฟัง พระเจ้ำวิเทหรำช เจ้ำเหนือหัวแห่งมิถิลำนคร ใคร่จะทรำบว่ำ ท่อนไม้ตะเคียนนี้ทำงไหนเป็นโคน ทำงไหนเป็นปลำย ทั้งนี้ให้นำคำตอบกลับมำแจ้งแก่เรำโดย เร่งด่วน ภำยในระยะเวลำชั่ววันหนึ่งกับอีกคืนหนึ่ง อย่ำให้เกินกว่ำนั้น มิเช่นนั้น จะต้องถูกปรับเป็น พินัยหลวงถึง 1000 กหำปณะ”
- 45. ชำยชรำลองแล้วลองอีก จนเริ่มท้อใจ ในที่สุดจึงเสนอว่ำ “หรือเรำจะลองไปปรึกษำพ่อมโหสถ บุตรของท่ำนสิริวัฒกะ ท่ำนทั้งหลำยเห็นว่ำอย่ำงไร” และทุกคนต่ำงเห็นตำมชำยชรำ
- 46. มโหสถจึงแก้ปัญหำโดยกำรนำไม้ท่อนนั้นวำงลงไปในน้ำ แทนจะจมลงไปในน้ำ เท่ำกัน กลับกลำยเป็นว่ำ ข้ำงหนึ่งกลับจมลงไปมำกกว่ำอีกข้ำงหนึ่ง
- 48. ผู้ส่งสำรก็มำรำยงำนถึงวิธีกำรแก้ปัญหำของมโหสถ พระรำชำจึงพอใจมำก และส่งปัญหำไป ทดสอบปัญหำของมโหสถอยู่เสอมๆ และก็ได้คำตอบเป็นที่น่ำพีงพอใจทุกครั้ง
- 51. ในกำรเดินทำงครั้งนี้มโหสถไม่ปรำรถนำจะให้ใครรู้ จึงได้ปกปิดฐำนะของตนไว้ โดยปลอมตัวเป็นช่ำง ชุน ถือวัสดุอุปกรณ์เย็บชุนพร้อมด้วยถุงหนังขนำดย่อมบรรจุเงิน ๑,๐๐๐ กหำปณะและผ้ำสำฎกเนื้อดี ผืนหนึ่ง แล้วรีบบ่ำยหน้ำไปทำงเหนือ ลัดเลำะผ่ำนละเมำะไม้ และทิวทัศน์อันน่ำรื่นรมย์แห่งท้องทุ่งข้ำว สำลีสีทอง โดยมุ่งสู่บ้ำนอุตรยวมัชฌคำมซึ่งตั้งอยู่ทำงทิศเหนือของมิถิลำนคร
- 53. หลังจำกนั้นมโหสถก็ออกอุบำยว่ำเป็นช่ำงเย็บผ้ำจะมำช่วยเหลือนำงขอพักอยู่บ้ำนนำงสัก 2-3 วัน นำงก็ไม่ปฏิเสธอะไร และยังปฏิบัติตนเป็นแม่ศรีเรือนที่ดีมีควำมอดทน ต่ำงๆรวมถึง มีปัญญำที่ดี มโหสถจึงได้แต่งงำนกับนำงอมรำ
- 55. ครั้นรัตติกำลใกล้รุ่ง ขณะที่พระเจ้ำวิเทหรำชกำลังทรงพระบรรทมภำยในห้องพระบรรทม เทวดำตน นั้นจึงแสดงกำยให้ปรำกฏ แหวกกำพูฉัตรออกมำต่อเบื้องพระพักตร์ของพระเจ้ำวิเทหรำช ออกมำยืน อยู่ในอำกำศให้พระเจ้ำวิเทหรำชได้ทอดพระเนตร พร้อมกับแผ่รัศมีกำยให้สว่ำงไสวสำดกระทบไปทั้ง ห้องบรรทมของท้ำวเธอ
- 56. เทวดำตั้งคำถำมให้พระเจ้ำวิเทหะคิด“หำกคืนพรุ่งนี้ท่ำนยังไม่อำจจะแก้ปัญหำของเรำได้ หรือไม่ สำมำรถหำใครมำช่วยแก้ปัญหำนี้ได้ ท่ำนนั่นแหละ จะต้องได้รับโทษทัณฑ์อย่ำงใหญ่หลวงทีเดียว” แต่ถึงอย่ำงไรพระเจ้ำวิเทหะก็คิดไม่ออกเสียที
- 61. คติธรรม : บำเพ็ญปัญญำบำรมี ปัญญำอันล้ำเลิศนั้นย่อมทำคุณให้แก่ บุคคล ยิ่งกว่ำมีทรัพย์นับแสน แม้มิมีปัญญำดั่ง ปรำชญ์ แต่ถ้ำเป็นผู้รู้จักคิดให้รอบคอบก่อน ก็ย่อม เป็นผู้มีปัญญำและประพฤติชอบแล้ว"