1. 6 setembro 2015
23º Tempo
Ordinario
Marcos 7, 31-37
José Antonio Pagola
Música: E. Cortázar
Presentación: B. Areskurrinaga HC
Euskaraz: D. Amundarain
Curar
a nosa Xordeira
2. Os profetas de Israel usaban conOs profetas de Israel usaban con
frecuencia a «frecuencia a «xordeiraxordeira» como unha» como unha
metáfora provocativa para falar dometáfora provocativa para falar do
pechamento e a resistencia do pobo a seupechamento e a resistencia do pobo a seu
Deus.Deus.
3. Israel «Israel «ten oídos pero non oeten oídos pero non oe» o que» o que
Deus lle está dicindo.Deus lle está dicindo.
Por iso, un profeta chama a todos áPor iso, un profeta chama a todos á
conversión con estas palabras:conversión con estas palabras:
««Xordos, escoitade e oídeXordos, escoitade e oíde».».
4. Neste marco, as curacións de xordos, narradas polos
evanxelistas, poden ser lidas como "relatos de
conversión" que nos invitan a deixarnos curar por
Xesús de xordeiras e resistencias que nos impiden
escoitar a súa chamada ao seguimento.
5. En concreto, MarcosEn concreto, Marcos
ofrece no seu relatoofrece no seu relato
matices moi suxestivosmatices moi suxestivos
para traballar estapara traballar esta
conversión nasconversión nas
comunidades cristiáscomunidades cristiás.
6. O xordo vive alleo a todos. Non pareceO xordo vive alleo a todos. Non parece
ser consciente do seu estado. Non faiser consciente do seu estado. Non fai
nada por achegarse a quen o pode curar.nada por achegarse a quen o pode curar.
Por sorte para el, uns amigosPor sorte para el, uns amigos
interésanse por el e lévano ata Xesús.interésanse por el e lévano ata Xesús.
7. Así ha de ser a comunidade cristiá: unAsí ha de ser a comunidade cristiá: un
grupo de irmáns e irmás que se axudangrupo de irmáns e irmás que se axudan
mutuamente para vivir a carón de Xesúsmutuamente para vivir a carón de Xesús
deixándose curar por el.deixándose curar por el.
8. A curación da xordeira non é fácil. XesúsA curación da xordeira non é fácil. Xesús
toma consigo o enfermo, retírase a untoma consigo o enfermo, retírase a un
lado e concéntrase nel.lado e concéntrase nel.
É necesario o recollemento e a relaciónÉ necesario o recollemento e a relación
persoal.persoal.
9. Necesitamos nosNecesitamos nos
nosos gruposnosos grupos
cristiáns un climacristiáns un clima
que permita unque permita un
contacto máiscontacto máis
íntimo e vital dosíntimo e vital dos
crentes concrentes con
Xesús.Xesús.
A fe enA fe en
Xesucristo nace eXesucristo nace e
medra nesamedra nesa
relación con el.relación con el.
10. Xesús traballa intensamente os oídos e a
lingua do enfermo, pero non abonda. É
necesario que o xordo colabore.
11. Por iso, Xesús, despois de levantar os ollosPor iso, Xesús, despois de levantar os ollos
ao ceo, buscando que o Pai se asocie ao seuao ceo, buscando que o Pai se asocie ao seu
traballo curador, grítalle ao enfermo atraballo curador, grítalle ao enfermo a
primeira palabraprimeira palabra que ha de escoitar quen
vive xordo a Xesús e ao seu Evanxeo:
«Ábrete».
12. É urxente que os
cristiáns
escoitemos tamén
hoxe esta
chamada de
Xesús.
Non son
momentos fáciles
para a súa Igrexa.
Pídesenos actuar
con lucidez e
responsabilidade.
13. Sería funesto vivirSería funesto vivir
hoxe xordos á súahoxe xordos á súa
chamada, desoír aschamada, desoír as
súas palabras de vida,súas palabras de vida,
non escoitar a súa Boanon escoitar a súa Boa
Nova, non captar osNova, non captar os
signos dos tempos,signos dos tempos,
vivir pechados na nosavivir pechados na nosa
xordeira.xordeira.
A forza sandadora deA forza sandadora de
Xesús pódenos curar.Xesús pódenos curar.
14. CURAR A NOSA XORDEIRA
Os profetas de Israel usaban con frecuencia a «xordeira» como unha metáfora
provocativa para falar do pechamento e a resistencia do pobo ao seu Deus. Israel «ten oídos
pero non oe» o que Deus lle está dicindo. Por iso, un profeta chama a todos á conversión con
estas palabras: «xordos, escoitade e oíde».
Neste marco, as curacións de xordos, narradas polos evanxelistas, poden ser lidas
como "relatos de conversión" que nos invitan a deixarnos curar por Xesús de xordeiras e
resistencias que nos impiden escoitar a súa chamada ao seguimento. En concreto, Marcos
ofrece no seu relato matices moi suxestivos para traballar esta conversión nas comunidades
cristiás.
O xordo vive alleo a todos. Non parece ser consciente do seu estado. Non fai nada
por achegarse a quen o pode curar. Por sorte para el, uns amigos se interesan por el e lévano
ata Xesús. Así ha de ser a comunidade cristiá: un grupo de irmáns e irmás que se axudan
mutuamente para vivir a carón de Xesús deixándose curar por el.
A curación da xordeira non é fácil. Xesús toma consigo o enfermo, retírase a un lado
e concéntrase nel. É necesario o recollemento e a relación persoal. Necesitamos nos nosos
grupos cristiáns un clima que permita un contacto máis íntimo e vital dos crentes con Xesús. A
fe en Xesucristo nace e medra nesa relación con el.
Xesús traballa intensamente os oídos e a lingua do enfermo, pero non abonda. É
necesario que o xordo colabore. Por iso, Xesús, despois de levantar os ollos ao ceo, buscando
que o Pai se asocie ao seu traballo curador, grítalle ao enfermo a primeira palabra que ha de
escoitar quen vive xordo a Xesús e ao seu Evanxeo: «Ábrete».
É urxente que os cristiáns escoitemos tamén hoxe esta chamada de Xesús. Non son
momentos fáciles para a súa Igrexa. Pídesenos actuar con lucidez e responsabilidade. Sería
funesto vivir hoxe xordos á súa chamada, desoír as súas palabras de vida, non escoitar a súa
Boa Nova, non captar os signos dos tempos, vivir pechados na nosa xordeira. A forza sandadora
de Xesús pódenos curar.
José Antonio Pagola
