1. Red evangelizadora Buenas Noticias
Prepara o camiño do Señor. Pásalo
Prepara o camiño do Señor. Pásalo
7 de decembro de 2014
2º Domingo
Advento (B)
Marcos 1, 1 - 8
JJoosséé AAnnttoonniioo PPaaggoollaa
Presentación: B.Areskurrinaga HC
Música:Montovani-Love;present:
Euskaraz:D.Amundarain
2. «Comeza a
Boa Nova de
Xesucristo,
Fillo de Deus».
EEssttee éé oo iinniicciioo
ssoolleemmnnee ee ggoozzoossoo
ddoo eevvaannxxeeoo ddee
MMaarrccooss..
3. Pero, a continuación,
de maneira abrupta e
sen advertencia
ningunha, comeza a
falar da urxente
conversión que
necesita vivir todo o
pobo para
acoller a seu
Mesías e Señor.
4. No deserto aparece un
profeta diferente.
Vén «preparar
o camiño do
Señor».
Este é o seu gran servizo a
Xesús.
5. A súa chamada non se
dirixe só á conciencia
individual de cada un. O
que busca Xoán vai máis
alá da conversión moral
de cada persoa.
6. Trátase de
«preparar o camiño do Señor»,
un camiño concreto e ben definido, o
camiño que vai seguir Xesús defraudando
as expectativas convencionais de moitos.
7. A reacción do pobo é
conmovedora.
Segundo o evanxelista, deixan
Xudea e Xerusalén e marchan
ao «deserto » para escoitar a
voz que os chama.
El deserto lémbralles a súa antiga
fidelidade a Deus, o seu amigo e
aliado, pero, sobre todo, é o mellor
lugar para escoitar a chamada á
conversión..
8. Alí o pobo toma conciencia da
situación en que viven;
experimentan a necesidade de
cambiar; recoñecen os seus
pecados sen botarse as culpas
uns a outros; senten
necesidade de salvación.
SSeegguunnddoo MMaarrccooss,,
«ccoonnffeessaabbaann ooss sseeuuss
ppeeccaaddooss» ee XXooáánn
«bbaauuttiizzáábbaaooss»..
9. A conversión que necesita o noso
modo de vivir o cristianismo non se
pode improvisar.
Require un tempo longo de
recollimento e traballo interior.
10. Pasarán anos ata que
fagamos máis verdade na
Igrexa e recoñezamos a
conversión que
Requiere un tiempo largo de
recogimiento e trabajo interior.
necesitamos para acoller
máis fielmente a
Xesucristo no centro do
noso cristianismo.
11. Esta pode ser hoxe
a nosa tentación.
Non ir ao
«deserto».
Eludir a necesidade de conversión.
Non escoitar ningunha voz que nos
invite a cambiar.
12. Distraernos con calquera cousa, para
esquecer os nosos medos e disimular a nosa
falta de coraxe para acoller a verdade de
Xesucristo.
13. A imaxe do
pobo xudeu
«confesando os
seus pecados »
é admirable.
Non necesitamos
os cristiáns de hoxe facer un
exame de conciencia
colectivo, a todos os niveis,
para recoñecer
os nosos erros
e pecados?
15. CONFESAR OS NOSOS PECADOS
«Comeza a Boa Nova de Xesucristo, Fillo de Deus». Este é o inicio solemne e gozoso do evanxeo de Marcos.
Pero, a continuación, de maneira abrupta e sen advertencia ningunha, comeza a falar da urxente
conversión que necesita vivir todo o pobo para acoller a seu Mesías e Señor.
No deserto aparece un profeta diferente. Vén a «preparar o camiño do Señor». Este é o seu gran servizo a
Xesús. A súa chamada non se dirixe só á conciencia individual de cada un. O que busca Xoán vai máis alá
da conversión moral de cada persoa. Trátase de «preparar o camiño do Señor», un camiño concreto e ben
definido, o camiño que vai seguir Xesús defraudado as expectativas convencionais de moitos.
A reacción do pobo é conmovedora. Segundo o evanxelista, deixan Xudea e Xerusalén e marchan ao
«deserto» para escoitar a voz que os chama. O deserto lémbralles a súa antiga fidelidade a Deus, o seu
amigo e aliado, pero, sobre todo, é o mellor lugar para escoitar a chamada á conversión.
Alí o pobo toma conciencia da situación en que viven; experimentan a necesidad de cambiar; recoñecen os
seus pecados sen botarse as culpas uns a outros; senten necesidade de salvación. Segundo Marcos,
«confesaban o s seus pecados» e Xoán «bautizábaos».
A conversión que necesita o noso modo de vivir o cristianismo non se pode improvisar. Require un tempo
longo de recollimento e traballo interior. Pasarán anos ata que fagamos máis verdade na Igrexa e
recoñezamos a conversión que necesitamos para acoller máis fielmente a Xesucristo no centro do noso
cristianismo.
Esta pode ser hoxe a nosa tentación. Non ir ao «deserto». Eludir a necesidad de conversión. Non escoitar
ningunha voz que nos invite a cambiar. Distraernos con calquera cousa, para esquecer os nosos medos e
disimular a nosa falta de coraxe para acoller a verdade de Xesucristo.
A imaxe do pobo xudeu «confesando os seus pecados» é admirable. Non necesitamos os cristiáns de hoxe
facer un exame de conciencia colectivo, a todos os niveis, para recoñecer os nosos erros e pecados? Sen este
recoñecemento, es posible «preparar o camiño do Señor»?
José Antonio Pagola