1. BOLETÍN PARROQUIAL
Nº 189 - Abril 2016
PARROQUIA SAN FRANCISCO DE ASÍS DOS TILOS
ANO SANTO DA MISERICORDIA
Hai un ano, o Papa Francisco, coincidindo co domingo pascual da Divina
Misericordia, proclamou este ano como “Ano Santo da Misericordia”.
Acollemos este anuncio con moita alegría pero, a medida que pasan os días
dá a sensación de que xa non é noticia non só na sociedade senón incluso
tampouco na propia Igrexa. Por que chego a esta conclusión? A nivel da UE
decídese que aos milleiros de refuxiados se lles pechen as portas de entrada
a Europa, mentres que o Papa Francisco visitará, nos próximos días, a illa de
Lesbos (Grecia) para amosar a súa implicación cos dereitos humanos. É un
xesto moi importante do Papa, pero que tamén nos invita a todos, crentes e
non crentes, a preguntarnos se estamos a exercer a misericordia.
A nivel parroquial, hai unha serie de propostas: acoller e coller os “corazóns
misericordiosos” levándoos á vida persoal e comunitaria; fixarnos nos carteis
que, cada semana no templo, nos invitan a poñer en práctica unha obra de
misericordia; facer o Camiño Portugués, dende
Valença do Miño a Santiago, exercendo a miseri-
cordia con todos os que encontremos no camiño;
recoñecer a misericordia de Deus perdoando os
que non ofenderon ou os que ofendemos; acudir á
reconciliación con Deus e cos irmáns a través do
Sacramento da Penitencia.
Propostas temos moitas e variadas. Non deixemos
pasar esta oportunidade que a Igrexa nos ofrece de
ser misericordiosos e, como fillos, de sentirnos
queridos e perdoados polo Pai da Misericordia.

2. Hoxe, Xesús, segue liberando e aco-
llendo as mulleres e nós temos o
noso papel e a nosa responsabilidade,
pero debemos actuar como seguido-
ras e seguidores de Xesús.
Recoñezamos, na nosa oración, a
nosa culpa por omisión e permisivi-
dade.
Deus e Pai de Misericordia, pedí-
mosche perdón porque no noso
mundo hai tantas mulleres que sofren
a soidade e a pobreza, o paro e a des-
igualdade no traballo, a discrimina-
ción polo feito de ser nais, a violen-
cia física e psicolóxica.
Axúdanos a restablecer a dignidade
que merece toda filla e fillo de Deus
e a poñer en práctica a misericordia
que nos ensinas por medio do teu
Fillo e irmá noso Xesucristo. Fai que
coa forza do teu Espírito e o noso
arrepentimento celebremos o Xubileo
deste Ano Santo.
PARROQUIA VIVA
2.- Primeira etapa do Camiño
Portugués (Valença do Miño - O
Porriño).
11-15.- Encontros de Noivos, ás
20:30, nun local da Asociación
Recreativa e Cultural.
16.- Segunda etapa do Camiño
Portugués (O Porriño - Redondela),
saída ás 8 h.
21.- Reunión dos pais e nais dos
nenos/as de 2º da Primeira
Comuñón, ás 20:30, nun local da
Asociación Recreativa e Cultural.
27.- Reunión do grupo de Cáritas, ás
20:30.
30.- Terceira etapa do Camiño
Portugués (Redondela - Pontevedra),
saída ás 8 h.
PERDOAR AS OFENSAS
Para comentar esta obra de miseri-
cordia, encontramos no Evanxeo de
S. Lucas moitos textos que nos poden
axudar; non en van se identifíca este
evanxeo como o da Misericordia.
Fixarémonos na curación dunha
muller en sábado: Lc 13,10-17.
Xesús está ensinando na sinagoga, ve
a unha muller e dille: “Muller, que-
das libre”. A muller non pode velo,
está encurvada, pero si que pode oílo.
Libre da súa enfermidade, enderéita-
se. A muller, ata aquel intre, non ten
voz nin para laiarse nin para pedir
axuda. Acepta esta situación coa
marxinación social e legal que com-
porta. Xesús fixouse directamente
nela e curouna. Ela ségueo e glorifi-
ca a Deus. Para Xesús é máis impor-
tante liberar a muller da súa enfermi-
dade que gardar o sábado, e incluso
vai máis alá porque lle recoñece
todos os seus dereitos ao chamala
filla de Abrahán.
A actualidade do Evanxeo constata a
situación de tan-
tas mulleres que
dende sempre
foron marxina-
das, afastadas de
postos de respon-
sabilidade, eti-
quetadas e insul-
tadas polo feito
de ser mulleres.
PAZ E CARIDADE
Unha das mensaxes máis pascuais é: “a
paz sexa contigo ou convosco”.
Xesús tróuxonos unha mensaxe clara e
ben definida de amor porque non foi só
de palabra senón de obras, foi o seu tes-
temuño permanente: “amádevos como
eu vos amei”.
Foi unha mensaxe, ademais, identita-
ria: “nisto coñecerán que sodes meus
discípulos, se vos amades uns a
outros”.
Ser persoa de paz é unha clave de vida
para un crente, conscientes de que esta
paz de Xesús supon esixencias porque
a paz tamén a constrúen:
• Os que sofren polo Evanxeo.
• Os que se entregan ao servizo da cari-
dade en Cáritas ou noutros servizos
para os excluídos.
• Os que están preto dos que sofren por
enfermidade, cárcere, inmigración,
droga, sida… A Igrexa sempre foi
samaritana nestas situacións.
• Os que levan a súa axuda aos máis
necesitados en pobos marxinados ou en
desenvolvemento. Aí están os nosos
misioneiros ou quen os axuda, Mans
Unidas, etc.
• Todos os voluntarios, moitas veces
anónimos, sempre serviciais e dispos-
tos a axudar aos demais.
Nas primeiras comunidades cristiás, o
que máis chamaba a atención era a súa
caridade, o amor que se tiñan, a axuda
aos pobres −“ninguén pasaba necesida-
de”−; por iso vivían en paz.
PORTAS E CHAVES
Temos demasiadas portas e temos
demasiadas chaves.
Que esas chaves do amor non
pechen senón que abran todas as
portas.
As das nosas casas, para acoller a
todos.
As das nosas mentes, para que este-
an sempre dispostas a abrirse á ver-
dade.
As dos nosos corazóns, para que non
prescindan de ninguén.
Aínda que ti podes entrar incluso
coas portas pechadas, nós preferi-
mos que entres coas portas abertas
de par en par.
ORACIÓN