1. Escoitar a súa vozEscoitar a súa voz
e seguir os seus pasose seguir os seus pasos
Presentación: B. Areskurrinaga HCPresentación: B. Areskurrinaga HC
Euskaraz: D. AmundarainEuskaraz: D. Amundarain
Música: Bruch. Adagio.Música: Bruch. Adagio.
17 de abril de 2016
4º Pascua – C
(Xoán 10, 27-30)
José Antonio Pagola
2. A escena é tensa e conflitiva.
Xesús está paseando dentro doXesús está paseando dentro do
recinto do templo.recinto do templo.
Axiña, un grupo de xudeus rodéaoAxiña, un grupo de xudeus rodéao
acosándoo con aire ameazador.acosándoo con aire ameazador.
3. Xesús non se intimida,Xesús non se intimida,
señon que lles reprochaseñon que lles reprocha
abertamente a súa falta deabertamente a súa falta de
fe:fe:
«Vós non credes porque«Vós non credes porque
non sodes ovellas miñas»non sodes ovellas miñas»..
4. O evanxelista di que, aoO evanxelista di que, ao
terminar de falar, os xudeusterminar de falar, os xudeus
tomaron pedras para apedralo.tomaron pedras para apedralo.
5. Para probar que non
son ovellas súas,
Xesús atrévese a
explicarlles que
significa
ser dos seus.
Só subliña dous
trazos, os máis
esenciais e
imprescindibles:
«As miñas ovellas
escoitan a miña
voz... e séguenme».
6. Despois de vinte séculos, os cristiánsDespois de vinte séculos, os cristiáns
necesitamos lembrar de novo que onecesitamos lembrar de novo que o
esencial para ser a Igrexa de Xesús éesencial para ser a Igrexa de Xesús é
escoitar a súa voz e seguir os seus pasosescoitar a súa voz e seguir os seus pasos..
7. O primeiro é espertar a
capacidade
de escoitar a Xesús.
Desenvolver moito máis
nas nosas comunidades
esa sensibilidade, que está
viva en moitos cristiáns
sinxelos que saben captar
a Palabra que vén de
Xesús en toda a súa
frescura e sintonizar coa
súa
Boa Nova de Deus.
8. Xoán XXIII dixo nunha ocasión que «a Igrexa é como
unha vella fonte de aldea de cuxa villa ha de correr
sempre auga fresca».
Nesta Igrexa vella de vinte séculos temos que facer
correr a auga fresca de Xesús.
9. Se non queremos que a nosa fe se vaia diluíndo
progresivamente en formas decadentes de
relixiosidade superficial, no medio dunha sociedade
que invade as nosas conciencias con mensaxes,
consignas, imaxes, comunicados e reclamos de todo
xénero, temos que aprender a poñer no centro das
nosas comunidades a Palabra viva, concreta e
inconfundible de Xesús, o noso único Señor.
10. Pero non abonda
escoitar a súa voz.
É necesario seguir a
Xesús.
Chegou o momento de
decidirnos entre
contentarnos con
unha «relixión
burguesa» que
tranquiliza as
conciencias pero
afoga a nosa alegría,
ou aprender a vivir a
fe cristiá como unha
aventura apaixonante
de seguir a Xesús.
11. A aventura consiste en
crer o que El creu,
darlle importancia ao que El lle deu,
defender a causa do ser humano coma El a
defendeu,
achegarnos aos indefensos e desvalidos
coma El se achegou,
ser libres para facer o ben coma El,
confiar no Pai coma El confiou e
enfrontarnos á vida e á morte coa
esperanza con que El
se enfrontou.
12. Se os que viven perdidos, sós ou desorientados, podenSe os que viven perdidos, sós ou desorientados, poden
atopar na comunidade cristiá un lugar onde se aprende aatopar na comunidade cristiá un lugar onde se aprende a
vivir xuntos de maneira máis digna, solidaria e liberadavivir xuntos de maneira máis digna, solidaria e liberada
seguindo a Xesús, a Igrexa estará ofrecendo á sociedade unseguindo a Xesús, a Igrexa estará ofrecendo á sociedade un
dos seus mellores servizos.dos seus mellores servizos.
13. ESCOITAR A SÚA VOZ E SEGUIR OS SEUS PASOS
A escena é tensa e conflitiva. Xesús está paseando dentro do recinto do templo.
Axiña, un grupo de xudeus rodéao acosándolo con aire ameazador. Xesús non se intimida, señon
que lles reprocha abertamente a súa falta de fe: «Vós non credes porque non sodes ovellas
miñas». O evanxelista di que, ao terminar de falar, os xudeus tomaron pedras para apedralo.
Para probar que non son ovellas súas, Xesús atrévese a explicarlles que significa ser
dos seus. Só subliña dous trazos, os máis esenciais e imprescindibles: «As miñas ovellas
escoitan a miña voz... e séguenme». Despois de vinte séculos, os cristiáns necesitamos lembrar
de novo que o esencial para ser a Igrexa de Xesús é escoitar a súa voz e seguir os seus pasos.
O primeiro é espertar a capacidade de escoitar a Xesús. Desenvolver moito máis nas
nosas comunidades esa sensibilidade, que está viva en moitos cristiáns sinxelos que saben
captar a Palabra que vén de Xesús en toda a súa frescura e sintonizar coa súa Boa Nova de Deus.
Xoán XXIII dixo nunha ocasión que «a Igrexa é como unha vella fonte de aldea de cuxa villa ha
de correr sempre auga fresca». Nesta Igrexa vella de vinte séculos temos que facer correr a
auga fresca de Xesús.
Se non queremos que a nosa fe se vaia diluíndo progresivamente en formas
decadentes de relixiosidade superficial, no medio dunha sociedade que invade as nosas
conciencias con mensaxes, consignas, imaxes, comunicados e reclamos de todo xénero, temos
que aprender a poñer no centro das nosas comunidades a Palabra viva, concreta e inconfundible
de Xesús, o noso único Señor.
Pero non abonda escoitar a súa voz. É necesario seguir a Xesús. Chegou o momento
de decidirnos entre contentarnos cunha «relixión burguesa» que tranquiliza as conciencias pero
afoga a nosa alegría, ou aprender a vivir a fe cristiá como unha aventura apaixonante de seguir a
Xesús.
A aventura consiste en crer o que El creu, darlle importancia ao que El lle deu,
defender a causa do ser humano coma El a defendeu, achegarnos aos indefensos e desvalidos
coma El se achegou, ser libres para facer o ben coma El, confiar no Pai coma El confiou e
enfrontarnos á vida e á morte coa esperanza con que El se enfrontou.
Se os que viven perdidos, sós ou desorientados, poden encontrar na comunidade
cristiá un lugar onde se aprende a vivir xuntos de maneira máis digna, solidaria e liberada
seguindo a Xesús, a Igrexa estará ofrecendo á sociedade un dos seus mellores servizos.
José Antonio Pagola
