2. Florence, Yana &
Katinka
Tegen de avond maakten de meisjes Yana en Katinka een ‘meisjesavond’
van, ze haalden elkaars woorden in.
“Wanneer gaan we naar huis?” vroeg Katinka nog een keer. Yana kreeg het
wel moeilijk. Dat meisje wou een normaal leven, ouders die hun studies
eindelijk klaar konden krijgen.
3. “Snel mogelijk.” zei Yana enkel. Katinka wist niet wat dat wilde zeggen, ze
wilde weten hoelang.
“Dat heb ik al gehoord. Ik bedoel, voor hoelang blijven we nog hier?”
Wat de meisjes niets in de gaten hadden, dat Florence in de deuropening
stond en zo hun gesprek kon afluisteren.
4. Hij bleef in eerste instantie rustig. “Kan ik je alleen spreken, Yana?” Samen
gingen ze naar boven en het bleef niet kalm, de bom was aan het barsten.
“Merk je niet dat dat meisje steeds vragen stelt?”
“Misschien wel. Ze vindt het leven hier ook nog leuk maar ja, ze verlangt
naar een echte thuis.”
5. “Ja dus? Kunnen we daar iets aan doen?” wou Florence weten, “de
professoren vinden al niet oké dat we een kind in huis hebben.”
“Wat ze hierover denken, is mijn probleem niet.” zei Yana, “maar we
hebben steun gekregen van familie en vrienden. In het begin was dat niet
zo makkelijk, mijn broer en mijn moeder waren tegen onze relatie.”
6. “Of ze hier positief of negatief beoordelen…” raasde Florence nog alles
achter elkaar, “wees blij dat je je familie nog hebt, Yana! Mijn ouders en
mijn zus zijn de enigen die nog leven en ze zitten allemaal in Frankrijk! Dus
contact? Nee, rien de knots, ze weten zelfs niet dat ik met jou ga trouwen
en dat ik een dochter heb!”
7. “En ik dan? Mijn vader wou mijn moeder chanteren en hij stalkte ons
aldoor, van het eerste tot het laatste, tot hij stierf in een brand. Denk jij dat
ik dat leuk vond? Mijn moeder is volgens mijn zus dement! Klinkt dat leuk?
Nee toch! Dus, kunnen jullie hier nog heel even twee jaar uithouden in
plaats van aldoor te zeuren?”
8. Florence zuchtte diep. Zijn eerste grote ruzie met Yana, hij had dat nooit
zien aankomen.
“Ik heb dit echt niet gewild. Jij ook niet en Katinka ook niet. Niemand. Maar
komaan, we waren toch zo dolgelukkig, samen met ons dochtertje? Ik hou
van je en ik hou van Katinka, dat is het enige wat belangrijk is voor mij.”
9. “Nou ja, weet je? Je hebt gelijk.” gaf Yana toe, “we hebben hier eigenlijk
nog goed maar we hebben niets liever dat we hier klaar zijn en dat we een
echte thuis kunnen bouwen.”
“Precies.” stemde Florence toe, “en je weet nog niet alles wat ik heb
meegemaakt in mijn verleden. Ik heb hiervoor nooit gedurfd om hier uit te
komen. Niemand weet het.”
10. “Oh ja?” werd Yana meteen nieuwsgierig, “vertel?”
Florence schudde zijn hoofd. “Ik wil wel maar… Katinka zit hier beneden en
het is al gênant genoeg dat ze onze ruzie heeft gehoord. Dan ga ik ook mijn
verleden niet prijsgeven.”
Yana begreep hem. “Oké.”
11. “Maken we het weer goed? Of doen we voor de rest van de week koppig
tegen elkaar?” vroeg Florence.
Yana glimlachte. “Ik zou dat geen week kunnen volhouden. Dus…”
Ze zoenden met elkaar.
12. De volgende dag. Het werd al bijna avond en heel La Fiesta was
ondergesneeuwd.
13. De meisjes genoten natuurlijk van de sneeuw en samen maakten ze een
hele grote sneeuwman voor de deur.
14. Florence zag het en deed natuurlijk mee met de sneeuwpret. Maar in plaats
van mee te helpen met de sneeuwman, maakte hij een sneeuwengel op de
grond.
15. “Lukt het met de sneeuwman?” vroeg Florence even later. De meisjes
waren nog druk in het weer met de sneeuwman.
“Nog het laatste bolletje!” riep Katinka enthousiast.
“Het hoofdje, bedoelt ze.” corrigeerde Yana haar dochter.
16. Het hoofdje van de sneeuwman was ook gelukt. Nu ontbrak er enkel
versiering. Yana maakte de sneeuwman nog heel stevig zodat hij niet om
kon vallen.
17. “Klaar!” riep Katinka enthousiast als de versiering bij de sneeuwman had
aangebracht en ze was er fier op ook. Natuurlijk, haar ouders waren ook
fier…
18. De volgende ochtend lag alle sneeuw in La Fiesta nog steevast op de bodem
en kreeg Yana een telefoontje. Het bleek de school van Katinka te zijn, om
te zeggen dat Katinka vandaag een vrije dag had omdat de school vanwege
de school dicht zou blijven.
19. “Wie belde daarnet?” vroeg Florence die achter Yana stond.
“De school van Katinka.” vertelde ze, “ze heeft vandaag geen school, Ijsvrij.
Maar we hebben vandaag examens en Katinka is thuis. Wat moeten we
doen?”
20. “We moeten maar het kindermeisje bellen. Er zit niets anders op, vrees ik.”
Florence zag geen andere oplossing dan het kindermeisje te bellen. Wel dik
tegen de zin van Yana maar wat moest ze anders? Problemen krijgen met
de kinderbescherming? Nee, bedankt…
21. Het kindermeisje kwam met plezier op Katinka passen en haar ouders
konden met een gerust hart naar hun examens gaan. Tegen de middag
kwamen ze terug met schitterende punten.
23. Het kindermeisje vertrok en dat kon Katinka concluderen dat haar ouders
terug thuis waren. Ongetwijfeld holde ze naar beneden en vloog in de
armen van Yana.
“Hoe waren de toetsen geweest?” vroeg ze.
24. “Alles oké! Je vader en ik zijn allebei door naar het volgende semester.”
vertelde Yana vol trots. Katinka was blij, zoals de ouders die blij waren dat
hun kind een voldoende had gehaald.
“Yeah! Nu nog een anderhalf jaar en we zijn vertrokken!” jubelde Katinka.
25. Florence kon hun gesprek – voor de zoveelste keer – weer goed horen en
min of meer mengde hij zich in.
“Tot nu toe nog. Alles kan nog misgaan.” zei hij. Met spuwende ogen keek
Yana naar hem. Ze mocht niets zeggen en hij wel?
26. “Spelbederver.” siste Yana in fluistertoon naar Florence toe en greep naar
haar jas, “ik ga naar mijn college, ik ben er lang niet meer geweest.”
Florence wou haar nog toeroepen: “Krijgen we nog geen kus meer?” maar
Yana was al weg.
27. Katinka daarentegen vond niet erg dat ze geen kus had gekregen, volgens
haar zou haar mama dat vergeten zijn. Daarjuist had ze ook Yana geknuffeld
dus… Katinka pakte de afstandsbediening van de radio, zette de radio aan
en danste vrolijk op het muziek dat weerklonk.
28. Maar Florence was blijkbaar daar niet mee gediend.
“Katinka, zet de radio eens uit!” vroeg hij op een vriendelijke manier – om
te beginnen. Katinka negeerde hem en danste verder. Even later…
“Katinka, zet de radio eens uit!” herhaalde Florence, deze keer op een
strengere toon.
29. Dit keer negeerde Katinka het nog eens. Florence had helemaal geen zin om
zich op te jagen en zonder meer stond hij op om de radio uit te zetten. Dat
had hij ook gedaan.
“Maar papa!” jammerde Katinka meteen.
“Ga met je barbiepoppen spelen of wat dan ook. Ik ben nu bezig en dat kan
niet met muziek, oké?”
30. Katinka kennende gaf helemaal niet op en liep naar de radio toe om hem
terug aan te zetten. Maar Florence hield haar tegen en begon haar te
kietelen.
31. Katinka lachte zich meteen dood. “Haha… hou op, papa! I- ik kan daar niet
tegen!” schreeuwde ze doodleuk. Even later stopte Florence uiteindelijk.
“Hup, nu naar je kamer en hou je met kalmte bezig!”
Katinka wees naar de radio. “Maar mag ik ook niet de muziek zachter-”
Ze was niet uitgesproken of… “Nee!”
32. Teleurgesteld en dik tegen haar zin was Katinka meteen onderweg naar
haar kamer. Zo had ze haar papa niet leren kennen, hij was zelf een
pleziermaker, net als zijn dochter. Maar nu was het doodserieus: “Zet de
muziek eens af.” Het studentenleven van haar ouders begon Katinka
uiteindelijk te vervelen…
33. Yana wist al meteen wat er gebeurd was tussen Katinka en Florence. Aan de
ene kant begreep ze Katinka dat ze plezier wou maken en aan de andere
kant dat Florence met iets belangrijks bezig was. Ondanks dat Yana
helemaal op was en verlangde naar slaap, las ze toch een verhaaltje voor
aan Katinka.
34. Nadat Yana het verhaaltje helemaal had uitgelezen, trok ze haar pyjama in
een tijd aan en kroop naast Florence in bed voor ze naar dromenland zou
vertrekken.
35. Zo ging het heel semester voorbij zonder problemen. Of toch bijna zonder
problemen, met Katinka’s ‘kattenkwaadheden’. Ineens stonden de examens
alweer voor de deur en dat behaalden Yana en Florence weer met succes…
“NOG 1 JAAR!”
36. Blijkbaar had nog iemand goed nieuws: Katinka haalde een 10 op haar
rapport en dat mogen haar ouders gerust weten.
37. En alsof er nog niet genoeg nieuws waren gevallen. Er arriveerde een taxi
voor de deur en iemand stapte eruit. Die iemand kwam niemand bekend
voor, behalve bij Florence.
“Broeder!” glimlachte de vrouw, “dat is lang geleden dat we elkaar nog
gezien hebben!”
38. Yana dacht in het begin dat Florence een minnares had. Nee toch, ze kende
hem beter als dat. Gelukkig, het was zijn zus die voor hun neus stond.
“Ghislaine!” Florence liep meteen naar zijn huis. Zo te zien was hij niet
gelukkig met haar komst, “wat doe je hier? Mij in de steek laten en na
zoveel jaren kom je terug?”
39. “Je weet heel goed dat ik gedwongen was om naar Frankrijk te keren.” liet
Ghislaine hem daarop terugkomen, “en ons moeder is ondertussen
overleden.”
“Oh fijn, nog een harteloos wezen minder in deze wereld.” mompelde hij.
40. “Ah, weer niet van de drugs kunnen afblijven?” siste Ghislaine spottend.
“Ik? Ik ben al lang gestopt, hoor.” vertelde Florence, met een trotse glimlach
op zijn gezicht. Ghislaine ging iets dichter bij hem staan.
“Oh ja, vandaar dat ik die sigarettenreuk bij jou niet meer ruik…”
41. Yana ging er bij staan. “Sorry dat ik me moei.”
Ghislaine keek meteen naar Yana en bekeek haar grondig. Zou Yana haar
broer zijn vriendin zijn? Ze dacht het meteen al.
“Dat mag je. Je bent?”
42. “Yana Cameron.” stelde Yana zich vriendelijk voor, “de verloofde van je
broer.” Florence ging achter Yana staan en omarmde haar.
“Ja, dat klopt wat ze zegt. Ze is mijn ware liefde.”
Ghislaine lachte. “Ja ja. Mijn naam is Ghislaine Thibault. Je hebt al
waarschijnlijk door dat ik zijn zus ben.”
43. Ghislaine wees vervolgens naar Katinka, die haar huiswerk aan het maken
was. “En dat meisje, kennen jullie ze? Mogen de kleine kinderen al meteen
naar het unief?”
Met spuwende ogen keek Florence zijn zus aan. “Nee, dat is onze dochter.
Ze zit hier helemaal niet op school maar-”
Ghislaine begreep het onmiddellijk. “Jullie hebben al een dochter?
Chapeau!
44. Ik heb blijkbaar veel dingen gemist toen ik in Frankrijk was.”
Florence was zijn zus haar gedoe al meteen beu, al was ze hier geen vijf
minuten. “Ben je hier om mij te pesten?”
“Nee, eigenlijk niet. Sinds het overlijden van onze ouders kon ik eindelijk
ontsnappen. Ik had destijds één van je brieven gelezen dat je hier
studeerde.”
45. “Je bent toch een beetje van de late kant, Ghislaine.” zei Florence, “we
zitten al in ons laatste jaar.”
“Toch niet zo laat.” ging Ghislaine daar tegenin, “jullie trouwen binnenkort
en dat wil ik echt niet missen.”
“Ah ja, dat is ook zoiets. Je zou natuurlijk naar onze bruiloft komen.” zei
Yana.
46. “Dank je.” glimlachte Ghislaine dankbaar.
“Euh… ik heb iets gehoord dat…” Yana kreeg een krop in haar keel, “dat
Florence drugs nam?”
Florence zijn hart maakte een hard sprongetje en Ghislaine kreeg het
moeilijk. “Heeft hij je niets over verteld?”
47. “Euh… wel dat hij geen goed verleden heeft gehad. Daar is bij gebleven.”
Ghislaine schudde Yana een hand, als teken van afscheid. “Euh, ik moet nog
naar het interim-bureau. Tot nog eens.”
Daarna verdween Ghislaine van de bodem. Jammer genoeg voor Florence
niet voorgoed…
48. Nu was Yana helemaal op van de nieuwsgierigheid. Over Florence zijn
verleden en het feit dat hij ooit drugs nam. Yana wist wel dat hij rookte
maar voor de rest…
“Nu moet je één en het ander vertellen.”
49. Florence zuchtte gefrustreerd. “Yana, begin je daar nu weer over?”
“En ik dacht dat ik jou kon vertrouwen en je me alles vertelde. Je houdt iets
achter voor me.”
50. “Ik schaam me, Yana, ik schaam me godverdomme dood!”
Yana was helemaal op van de nieuwsgierigheid en de zenuwen. Ze had al
het gevoel dat Florence iets geheim hield. “Blijkbaar vertrouw je me niet. Je
weet toch dat ik van je hou en dat ik jou nooit zal verlaten?”
51. “Als je echt wil dat ik het vertel…” gaf Florence eindelijk op en keek
gefrustreerd naar Yana. Vrouwen, ze zouden nooit opgeven tot ze iets te
weten konden komen, “eerst waren we een dolgelukkig gezin. Mijn
moeder, mijn vader, Ghislaine en ik. Ghislaine en ik waren geboren op het
unief maar lang bleven we daar niet want mijn ouders gaven hun studies
op. Voor ons.
52. Ghislaine en ik hadden grote bewondering voor onze ouders. Ineens ging
mijn vader op zakenreis met de vliegtuig naar Moskou, hij overleed ter
plaatse in Sint-Petersburg.” Ineens kon Florence helemaal niet meer en
stopte in midden van zijn verhaal. Hij vocht tegen zijn tranen en toch…
“toen kwam Gautier, de nieuwe liefde van mijn moeder. Ach man, ik haat
die vent.” Yana kon haat en woede in zijn stem horen,
53. “Gautier mocht Ghislaine wel, van mij moest hij niets hebben. Hij vertelde
leugens over mij tegen mijn moeder en in één beweging was ze helemaal
veranderd, ze begon mij te haten. Gautier probeerde Ghislaine ook aan zijn
kant te krijgen maar tevergeefs, ze bleef mij steunen. Toch was dat niet
genoeg voor mij, ik vond natuurlijk het ergste over mijn moeder. Ik zat echt
zo in de put dat ik via mijn vriendin aan drugs raakte
54. want echt, je kunt niet voorstellen hoe depri ik was. Eén pilletje en ik was
helemaal verkocht. Ik was toen veertien. Ghislaine was de enige die
daarover wist.”
Yana haar ogen werden groot. “Dat meen je niet.”
“Oh, echt waar. Toen mijn moeder en Gautier hierover te weten
kwamen, waren ze naar Frankrijk gevlucht en Ghislaine moest tegen haar
zin meegaan, ze wou liever bij mij blijven om mij terug op rechte pad te
zetten.
55. Maar zonder haar was het ook gelukt. Ik was achttien, besefte dat drugs
nemen geen zin had en vroeg om begeleiding. Dat kreeg ik, al koste het me
geld maar het had wel geholpen. Ik rookte enkel maar daarmee was ik ook
gestopt.”
56. Yana ging uiteindelijk naar Florence zitten.
“Je rookte nog toen we elkaar hadden leren kennen.”
“Ja, dat klopte.” gaf Florence toe, “ik was een verstopte roker die één pakje
per dag nam. Op het moment dat we elkaar tegenkwamen, was ik aan het
afkicken, ik rookte toen eerst de helft van het pakje en het verminderde
elke keer. Ik wist wel dat je ervan walgde en was ik helemaal gestopt.”
57. “Nou, ik sta er stom van wat je allemaal hebt gemaakt.” Yana was helemaal
terneergeslagen, “wat allemaal in je eerste kwart van je leven is gebeurd.”
Florence sloeg zijn arm om Yana haar nek. “Ongelooflijk hè. Gautier heeft
mijn moeder afgepakt en bijna mijn zus afgepakt. Ik mag van geluk spreken
dat ze nog achter mij staat, al pest ze me soms. Maar jou en Katinka gaat hij
niet afpakken of hij maakt wat mee.”
58. Yana grinnikte. “Ik ben niet zo stom, hoor. We zijn alleen van jou.” Ze sprong
op zijn schoot. Florence pakte haar benen en zoende haar hartstochtelijk.
“Weet je nu alles wat je wil weten?” vroeg hij.
“Als je nog iets wil vertellen… laat het even rusten.”
59. Yoran & Jaqueline
Vol ongeloof keken Yoran en Jaqueline naar de geest.
“Wat is dat voor iets belachelijks?” vroeg Jaqueline zich af.
“Beledig hem niet.” fluisterde Yoran haar toe.
60. “Ah. Je hebt dus tot nu toe geen wensen?” vroeg Geest Ooms en stak zijn
hand op, “oké dan. Roep me als je me nodig hebt.”
In een wip was de geest verdwenen.
61. Dagen vlogen meteen voorbij en hiervoor hadden Yoran en Jaqueline geen
wensen van Geest Ooms nodig: de examens hadden voor de deur gestaan
en beiden waren ze door. Nog één semester! Ze konden haast niet wachten.
62. Beiden vlogen ze al meteen in de blok, ook al hadden ze hun examens net
achter de rug gehad. Als ze door geraken, dat zou echt een wonder zijn…
Dit semester werd enkel gestudeerd en naar colleges gegaan.
63. En dat had invloed op goede resultaten, wat voor goede resultaten! Ze
hadden hun – laatste – examens achter de rug gehad en dat betekende:
AFGESTUDEERD!
64. Ze hadden hard gewerkt om hun huisje leeg te maken. Niet alle meubels
waren te koop gezet of weggegooid, sommige meubels konden van pas
komen in hun nieuwe huis.
“Wat een tijden dat we hier meegemaakt hebben.” zuchtte Jaqueline.
65. “Daar zeg je iets.” gaf Yoran haar gelijk, “ik ga het hier missen, denk ik.”
“Ik ook. Mijn cheerleadertijden, onze eerste ontmoeting, onze verloving.
Allemaal is dat hier op deze campus gebeurd. Ik ben God dankbaar dat ik
jou heb.” zei Jaqueline.
66. “Broeder!” hoorden ze iemand enthousiast roepen. Het was Yana, met
Florence aan haar zijde, ze waren binnengevallen, “wat heb ik gehoord?
Jullie zijn afgestudeerd!” Ze nam Yoran in haar armen.
“Ja. Geweldig hè?”
67. Vervolgens stapte Yana op haar toekomstig schoonzus af.
“Jij ook gefeliciteerd! Dat je een toekomst met mijn broer mag bouwen en
dat jullie gelukkig worden.” deelde Yana haar felicitaties.
“We zijn al gelukkig!” lachte Jaqueline, “maar toch bedankt, Yana!”
Iedereen moest lachen.
68. Uiteindelijk vertrokken Yoran en Jaqueline als afgestudeerde studenten
terug naar Long Beach en bouwden daar hun eigen huisje. Ze waren daar
nog trots op ook!
69. Beiden zochten al meteen werk en hadden
smaak te pakken. Jaqueline nam een baan
aan in de carrière politiek, Yoran in de
carrière natuurwetenschapper.
70. Ze hadden de baan net geen vijf minuten of ze werkten allebei al aan hun
vaardigheden, waardoor ze meer kans konden maken op een promotie.
71. Even later brak ‘de grote dag’ aan: de dag van vandaag hadden Yoran en
Jaqueline samen gekomen om te trouwen. Natuurlijk was heel hun familie
uitgenodigd.
72. Het spannendste moment was aangebroken als Yoran zijn ring bovenhield
en dat aan de vinger van Jaqueline schoof.
73. Het ja-woord was al gewisseld, de beloftes waren al gemaakt. Nu ontbrak
de kus nog en dat werd snel gegeven. Iedereen begon luid en uitbundig te
applaudisseren.
74. Alhoewel Yoran niet de echte zoon van Diana was, applaudisseerde ze luid
mee. Yana had al met haar handen het lijf uitgeklapt, ze was helemaal fier
op haar broer.
75. De moeder des huizes klapte het luidst met haar handen. Alhoewel Katinka
haar oom en tante niet zo goed kende, klapte ze toch mee. Het deed ook
haar deugd om bijna heel de familie te zien.
76. Grietje was ook heel erg blij voor haar broer. Oké, niet haar echte broer
maar Yoran was een echte broer voor haar. Florence had in het begin niet
gemakkelijk gehad met Yoran, gelukkig was alles toch goed gekomen.
Florence had hier zeker geen slecht gevoel voor.
77. Florence stootte zijn arm tegen die van Grietje. “Zullen we ook maar
klappen voor je broer?”
Met een grote glimlach keek ze Florence aan. Wat een aantrekkelijke
man, wel jammer dat hij met Yana was. “Nou ja, waarom niet?”
Yana zag dat het goed aan toeging tussen Florence en Grietje. Dat zag er
niet slecht uit, hopelijk bleef het zo en ging het niet verder…
79. Aan tafel werd er natuurlijk trouwtaart gegeten en er werd zeer gezellig
gepraat. Logisch als heel de familie bij elkaar was.
80. Grietje bleef de hele tijd naar Florence kijken. Op dat moment dat hij haar
een stootje aan haar arm had gegeven voor ze gingen klappen, ze kreeg een
warm gevoel vanbinnen. Maar toch… nee, dat kon Grietje haar eigen zus
niet aandoen!
81. Wie dacht dat Yana blind was, zat al heel goed verkeerd. Grietje zou toch
niet de hele tijd naar Florence kijken omdat hij een vlek op zijn jas had.
Nee, Grietje deed zoiets niet zomaar. Yana gebruikte haar glimlach als
camouflage, in de hoop dat niemand haar door zou hebben.
82. Yoran wist meteen hoe dit spel precies inzat. Niet bij Yana maar bij Grietje.
“Je blijft zo de hele tijd naar Florence kijken.” zei Yoran, “heeft hij een vlek
op zijn jas of zo?”
Grietje werd al meteen knalrood en zag Yana jaloers kijken. Het begon al.
83. “Nee. Wat is daar verkeerd aan?” beet Grietje meteen toe en zette daarna
haar glimlach op haar gezicht. Florence had door dat Yana dat precies niet
oké vond en vond tijd om mee een gesprek te voeren.
“Grietje is niet de enige die mij aantrekkelijk vindt, hoor.” grapte
Florence, “ik ken er ook zo iemand.”
84. “Oh ja? Wie dan?” klonk Yana nogal kortaf. Florence stond van tafel, liep
naar Yana toe en trok haar van tafel.
“Jij natuurlijk.” Florence sloot haar in zijn armen, “mijn hart klopt alleen
voor jou.”
Er klonk een rumoerig geluid. Er verscheen een glimlachje op Yana’s
gezicht, wat kon hij toch lief zijn…
85. Iedereen was druk in de weer met het dansen. Vooral Diana die zich liet
gaan en daardoor dikwijls viel. Maar gek zijn deed nooit pijn.
86. Yoran wou zijn zus Grietje zogezegd ‘troosten’ door met haar te dansen. Hij
had het gevoel dat ze daarnet een blauwtje bij Florence had gelopen…
Maar oké, ze genoot in ieder geval ervan.
87. Tegen de avond was het huwelijksfeest afgelopen en het was niet zomaar
een goed huwelijksfeest, het was magnifiek!
88. Nadat alle gasten weggejaagd werden, konden Yoran en Jaqueline rustig in
hun nieuwe jacuzzi zitten en genieten van elkaar.
89. “Denk jij wat ik denk?” vroeg Yoran op een sensuele toon aan Jaqueline.
Verward keek ze hem aan tot Yoran voor haar ging staan en haar
hartstochtelijk begon te zoenen.
91. Fiona, Diana, Grietje
& Otis
Sinds gisteren kon Grietje aan niets anders meer denken. In haar hoofd zat
enkel Florence. Zelf vond ze dat onmogelijk, hij was samen met haar zus
maar haar hart zei dat anders.
92. Opeens kwam Diana in dezelfde kamer en ging bij Grietje zitten.
“Ik durf te wedden dat je aan Florence denkt. Is het niet?” zei
Diana, waarbij Grietje heel diep zuchtte, “als ik jou één goede raad mag
geven, vergeet hem gewoon, hij is samen met Yana en heeft een dochter.”
93. “Ik weet het. Ik vind dat zelf ook maar mijn hart zegt iets anders.” zei
Grietje.
Diana haalde haar schouders op. “Dat kan. Veel mensen zeggen: ‘volg je
hart’ maar in sommige gevallen kan je dat beter niet doen.”
“Hoelang is het al gaande tussen Yana en Florence?”
94. Voor Diana het antwoord kon geven, wist Grietje iets weer.
“Oh nee, wacht. Ze vertelde al over een vriend van haar toen ik een kind
was.” zei Grietje, “en ze was toen al een tiener. Dus het moet heel lang
duren.”
“Ja, dat klopt.” gaf Diana haar gelijk, “Yana was een tiener en Florence een
meerderjarige student. Hun relatie kon strafbaar zijn.
95. Nu zit alles goed. Stel je voor dat het anders was, dat jij samen met hem
kon zijn, dan was jullie relatie nu strafbaar.”
Grietje besefte dat Diana gelijk had. Hoe dan ook, ze wou Yana haar
gelukkig leventje niet verpesten door haar vriend af te pakken.
96. Voor de rest was vandaag de dag niet zo speciaal. Fiona ging op haar oude
dag schaken met haar dochter.
97. De volgende dag zou Otis oudere worden en hij werd al dik gefeliciteerd
door Grietje.
98. Terwijl Grietje en Diana uit huis vertrokken, vermaakte Fiona zich met de
hond Otis door hem te apporteren. Wel best jammer dat Otis binnen een
uur ook naar zijn werk zou vertrekken.
99. Opeens groeide Otis tot een oudere hond. Hij had pas verwacht dat hij deze
avond zou opgroeien maar dat was nu al gebeurd. Hij had een dubbel
gevoel: fier dat hij zo lang kon leven maar was liever nog één van de
jongsten geweest.
100. Paar dagen later was de tijd voor Fiona aangebroken om te gaan. De
Magere Hein stond al op haar te wachten met een zandloper in zijn hand.
“Fiona Cameron, jouw tijd is gekomen.” zei hij op een kille, krakende toon.
Iedereen was doodsbang.
101. Fiona had eerst niet door wat er gebeurde, tot haar het duidelijk werd
waarom Magere Hein van die gebaren als ‘kom maar’ maakte.
“Nee, ik wil dat niet!” raakte ze uiteraard in paniek, “ik wil mijn familie zien
opgroeien, zien groot worden. Magere Hein, neem mijn leven niet af!”
102. “Sorry Fiona, ik kan er ook niets aan doen.” Magere Hein wees naar een
muur, “kom maar nu met mij mee, je kunt hier aan niet ontsnappen.”
Dik tegen haar zin volgde Fiona toch mee met Magere Hein…
