2. VW: Happy Family? Generaties: 1. Nel (oud) 2. Jeffrey (oud) x Carlijn (honger) 3. Rebecca (oud) x Xander (geest), Lara (oud) x Ciske (geest) x Tom (oud), Marc (honger) 4. Nina (oud), Tessa (geest) x Adam (oud), Roy (oud), Patrick (oud) x Harriët (oud) 5. Sanne (geest) x Michel (geest), Kevin (geest), Anja (geest) , Thomas (honger) x Saskia (geest) x Roos x Ryan (oud) 6. Laura x Frank, Michelle (honger), baby, Eric, Merel, Vincent 7. Esther

3. x

5. Hoewel het midden in de nacht was, kon de kleine tweeling niet slapen. Uiteindelijk had Roos ze maar aangekleed en bij hun speelgoed neergezet, dan waren ze tenminste een poosje zoet. 3 dagen besturen

6. Het was die nacht erg onrustig in huis. Bijna niemand lag in bed, en toen gebeurde er nog iets speciaals: Isis beviel van een kitten! Roos was verrast dat het er maar eentje was, maar was toch heel blij met het kleintje.

7. Het was een meisje, helemaal bruin, en met heldergroene oogjes. Roos was meteen al verliefd op het beestje!

8. ‘ Hoe zullen we jou eens noemen?’ mompelde Roos. Ze dacht aan Amor, en dat zijn naam uit de klassieke mythologie kwam. Misschien moest ze daar maar bij blijven. Even dacht ze na over een vrouwelijke naam uit de oudheid. ‘ Pandora!’ riep ze toen uit. ‘Zo heet je!’

9. ‘ Dora, Dora?’ Op handen en knieën kwam Merel aangekropen. ‘ Poessie!’ kraaide ze zodra ze het beestje zag, en ze strekte haar handen ernaar uit. ‘ Wel voorzichtig hè, schat.’ zei Roos en ze gaf Pandora aan haar dochtertje.

10. ‘ Dora isse lief!’ kirde Merel blij. Voorzichtig drukte ze een kusje op het kleine kopje. Roos glimlachte bij het zien van zoveel schattigheid. ‘ Mammie, houden we poessie?’ vroeg Merel met grote ogen. ‘ Natuurlijk lieverd, Pandora woont nu bij ons!’

11. Langzaam werd het weer dag. Laura en Frank waren sinds de geboorte van Esther alleen maar closer geworden. De hele dag waren ze aan elkaars zijde, en ook hun dochtertje verloren ze geen moment uit het oog. ‘ Vanochtend lachte ze naar me…’ zuchtte Laura dolgelukkig.

12. ‘ O ja? Lachte jij naar je mama? En papa dan?’ kirde Frank lachend, en meteen begon Esther te giechelen. Ze lachte haar tandeloze grijns, en meteen schoten haar ouders in de lach. ‘ Je bent zo schattig!’ grinnikte Frank. ‘Veel te schattig! Het zou verboden moeten worden!’

13. Die dag versierde Frank samen met Laura het hele huis. Het was inmiddels al bijna kerst! In de woonkamer zetten ze een grote kerstboom neer. Aan de open haard hingen ze sokken, en door de hele kamer heen zetten ze allerlei kleine decoraties.

14. Maar niet alleen de woonkamer werd in kerstsfeer gebracht: ook de kamer van de tweeling werd helemaal versierd. Knuffels, speelgoed, plastic versieringen – het hele kamertje stond er vol mee, en de tweeling vond het prachtig.

15. In de eetkamer op de eerste verdieping werd ook een kerstboom neergezet, maar wel een kleinere dan beneden. Heel even keek Frank naar de foto van zijn lieve jeugdvriendin Michelle. Ze waren onafscheidelijk… Totdat Michelle stierf, nauwelijks veertien jaar oud.

16. Laura merkte dat hij het moeilijk had – zij zelf miste haar zusje Michelle ook enorm. En zeker met deze gezellige, warme kerstdagen kwam dat verdriet weer naar boven. Op de babykamer omhelsden ze elkaar. Esther lag vanuit haar wiegje naar de kerstkrans te kijken.

17. Eric wilde niet te veel versieringen op zijn kamer, want dat vond hij niet ‘stoer’. Een klein kerstboompje op zijn bureau wilde hij wel, en die mocht hij zelf versieren. Trots bekeek hij het resultaat. Ja, dat had hij mooi gedaan!

18. Daarna ging hij op zoek naar Amor, die hij in de slaapkamer van zijn moeder vond. ‘ Kom hier, ik ga je een kunstje leren.’ Eric had vaak gezien hoe zijn moeder Isis trucs leerde – en nu wilde hij dat zelf wel eens doen! ‘ Zit! Blijf staan!’

19. Erg lang de tijd om te oefenen kreeg Eric niet, want zijn moeder riep hem voor het eten. Met tegenzin ging hij aan tafel zitten. Zijn moeder praatte met Laura en Frank over kerstfilm die ze gezien hadden, en Eric vond het maar een saai gesprek.

20. ‘ En wat heb jij vanmiddag gedaan?’ vroeg Laura dan eindelijk. Blij dat hij aandacht kreeg, zei Eric: ‘ Ik heb m’n kerstboom versierd, hartstikke mooi joh. En nu ben ik Amor aan het trainen.’ ‘ Trainen?’

21. ‘ Je weet wel, poot geven en opzitten enzo. Net als mama Isis geleerd heeft. En het gaat best goed, alleen loopt Amor steeds weg en dat is irritant.’ vertelde Eric enthousiast. Katten trainen was leuker dan hij had gedacht!

22. Roos glimlachte trots. Haar grootste hobby was altijd al katten trainen, en ze had niet durven dromen dat haar zoon die hobby uit vrije wil zou overnemen. ‘ Vergeet Amor niet te belonen als hij iets goed doet. Er liggen nog wel kattensnoepjes in het keukenkastje.’ ‘ Gaaf! Bedankt, mam!’

23. ‘ Mag ik dan nu van tafel?’ Eric kon niet wachten weer aan de slag te gaan. Met het blikje kattensnoepjes rende hij weer naar boven. Amor lag op zijn bed, en snel duwde hij hem eraf. ‘ Zit op! Weet je nog, zitten? Ja, goed zo!’ Na een paar uurtjes was het gelukt: Amor kon opzitten!

24. Trots liet Eric het trucje aan de hele familie zien. En toen het donker werd, had Frank nog een verrassing voor iedereen. De kerstversiering in de kamers was al prachtig, maar niemand wist dat ook de buitenkant van het huis versierd was!

25. Toen ze de ontelbare lichtjes rond het huis zagen, begonnen alle ogen te glinsteren. Bewonderende kreten klonken door de nacht. Op het balkon stond een lichtgevend rendier. ‘ Je wil niet weten wat een klus dat was, al die lampjes ophangen.’ gniffelde Frank, maar toch voelde hij zich trots.

26. Bij het kerkhof had hij de bestaande spar versierd. Eerst had hij getwijfeld. Kon dat wel, een kerstboom, bij het kerkhof? Was dat niet respectloos? Ah, welnee. Die mensen wilden ook wel eens kerst vieren!

27. Langs de rivier had Frank een enorme lichtgevende boom neergezet, compleet met knipperende ster en van kleur verspringende figuurtjes. Met dit ding waren Laura en Roos minder blij – ze vonden hem zelfs foeilelijk, maar om Frank een plezier te doen lieten ze het maar zoals het was.

28. Die avond was een bijzondere avond. Het was de verjaardag van Eric! En na het uitblazen van de kaarsjes, stond daar ineens een knappe tiener. ‘ Vet.’ knikte hij goedkeurend.

29. En niet alleen Eric groeide op. Ook Esthertje was jarig!

30. Na een kleine metamorfose waren ze allebei weer zichzelf, alleen dan ietsje ouder. Eric leek nog steeds spreken op zijn moeder. Esther was een mengeling tussen haar ouders, ze had haar moeders neus maar ook veel van haar vader.

31. Nu Eric tiener was, kon hij meehelpen met de zorg voor zijn broertje en zusje. Dat deed hij maar wat graag. Hij vond het prachtig om met ze te spelen, maar ook om zijn moeder te helpen met hen naar bed brengen of aankleden.

32. Hij kon haar nu veel werk uit handen nemen, waardoor ze ‘s morgens veel uitgeruster op stond. ‘ Ik ben zo blij met jou,’ glimlachte Roos op een morgen. Daar werd Eric wel even verlegen van – hij wilde altijd ‘stoer’ blijven. Hij haalde zijn schouders op, maar kon een lach niet onderdrukken.

33. ‘ Goedemorgen meisje van me!’ giechelde Laura. Buiten hoorde ze de carpool van Roos wegrijden. Straks zou Eric ook naar school vertrekken. ‘ Mammie!’ kraaide Esther.

34. ‘ Heb je lekker geslapen?’ vroeg Laura, en ze kriebelde haar dochtertje op haar buikje. Meteen begon Esther te lachen en te kronkelen, onder het uitroepen van ‘Mama! Nee! Nee!’ Laura begon ook te lachen en drukte Esther uiteindelijk tegen zich aan voor een knuffel.

35. ‘ Laten we naar beneden gaan, dan mag je met Merel en Vincent spelen.’ zei Laura. Bij het horen van hun namen begon Esther meteen te stralen.

36. ‘ Vin kleuren!’ lachte Vincent en hij zwaaide met een groen krijtje voor haar neus. Esther giechelde, en brabbelde wat in haar eigen taaltje.

37. ‘ Merel!’ krijste Vincent en hij stampte zijn krijtje zo hard op het papier dat het doormidden brak. Zijn zusje ging bij hen zitten en pakte een paar blokken. Al gauw waren de drie helemaal verdiept in hun spel.

38. Met een warm gevoel van binnen zaten Laura en Frank in de woonkamer. Met een dampende beker chocolademelk genoten ze van deze rustige ochtend. Het gekwetter van de kleuterstemmetjes was zo heerlijk om naar te luisteren.

39. ‘ Kan jij je nog herinneren dat wij zo klein waren?’ glimlachte Laura. ‘ Moeilijk.’ gaf Frank toe. ‘Ik speelde veel met Michelle, dat weet ik nog wel. We zullen haar nooit vergeten.’ Laura knikte. Haar zusje was nog iedere dag in hun gedachten.

40. Nog steeds was ze verdrietig om wat er allemaal in haar verleden gebeurd was. Eerst papa dood, toen Michelle, en nog niet zo lang geleden mama. Toch was Laura nu weer gelukkig. Ze was getrouwd met de leukste man van de wereld, en had een prachtige dochter!

41. Laura pakte een boek om wat te lezen, en Frank liep naar de telefoon die overging. ‘ Met Frank de Beer?’ Even was het stil. Frank verstijfde in zijn bewegingen.

42. Kim. Het was zijn jeugdvriendinnetje, het meisje waar hij jaren terug mee was vreemdgegaan – zijn grote geheim. Ze hadden afgesproken alle contact te verbreken. Waarom belde ze dan nu weer? Frank voelde zich kwaad worden. Hij wilde doorgaan met zijn leven, zonder haar!

43. Ze klonk nerveus. ‘Frank, ik moet je echt iets vertellen.’ ‘ Nee, Kim!’ riep Frank ineens. ‘Ik wil niks meer met je te maken hebben. Het kan me niet schelen wat je me wilt vertellen. Dag.’ Hij zuchtte. Via via had hij nog wel geruchten over Kim gehoord, dat ze bevallen was van een dochtertje, en een jaar geleden van een zoontje. Het deed hem niets meer.

44. Geïrriteerd legde hij de hoorn terug op het toestel, en staarde even naar het dansende vlammetje van de kaars. Op de achtergrond klonk zachte kerstmuziek – een kindercd. Langzaam zakte zijn woede. Nee, hij had goed gehandeld. Hij wilde niets meer met Kim te maken hebben. Dat was voorbij.

45. ‘ Wie was dat?’ Een beetje ongerust stond Laura achter hem. ‘ Maakt niet uit.’ Frank trok haar naar zich toe en kuste haar. ‘Het was die Kim, van vroeger, maar ik heb geen zin meer om met haar te praten.’ Laura glimlachte en ze zoenden elkaar innig.

46. ‘ Ik ga Esther vast uit bed halen.’ Na nog een laatste kus liep Frank naar boven. Esther zat al wakker in haar bedje, en hij kleedde haar aan. Op de kamer van Merel en Vincent zette hij haar op het potje. Ze was nog niet zindelijk, maar ze deed goed haar best.

47. Frank voelde zich gelukkig als hij met de kinderen bezig was. Hij was een echte familiesim. Hij wilde de kinderen een gelukkige jeugd geven – anders dan hij zelf, die met een stille vader was opgegroeid, en waarvan de moeder stierf toen hij nog klein was.

48. En het lukte hem. Frank zorgde er iedere dag weer voor dat de kinderen met een brede lach op hun gezichtjes door het leven gingen. Samen met de andere familieleden vormden ze eindelijk weer een gelukkige familie!

49. Die avond was het tijd voor de verjaardag van de tweeling. Er waren gasten uitgenodigd, die enthousiast stonden te zingen. De tweeling had alleen oog voor de taart.

50. Eric mocht zijn zusje helpen met opgroeien. ‘ Merel net zo groot als Eric?’ vroeg het meisje, en Eric schoot in de lach. ‘ Nog niet, dat duurt nog wel even. Maar je wordt wel groot, let maar op.’

51. Eric kreeg gelijk – natuurlijk kreeg hij gelijk! Een beetje verward liepen Vincent en Merel door de kamer. Wat leek alles ineens anders!

52. Frank zat met Celine aan tafel, ze praatten gezellig met elkaar. Celine raakte niet uitgepraat over haar dochtertje, maar toch flitste er ook verdriet in haar ogen. Eindelijk vertelde ze wat er aan de hand was.

53. ‘ Melvins moeder is overleden. Jayda. Het gebeurde vorige week. Ze was al oud, en ze kreeg een mooie begrafenis. Maar Melvin is er helemaal kapot van.’ zuchtte Celine.

54. ‘ G-gecondoleerd,’ stamelde Frank. ‘Dat wist ik niet.’ Celine haalde haar schouders op. ‘ Het geeft niet. Ze was al oud. Laten we maar denken dat ze nu weer bij Kevin, Sanne en Ryan is, haar familie.’

55. ‘ Wil je nog een foto van Melissa zien?’ riep Celine uit, ineens weer opgevrolijkt. Snel haalde ze wat foto’s tevoorschijn uit haar tas, en schoof ze over tafel naar Frank toe. Die begon meteen te lachen bij het zien van het kleine, roodharige meisje. ‘Wat een schatje!’

56. ‘ Nou hè?’ knikte Celine trots. ‘En hier dan! Kijk, in de sneeuw!’ ‘ Ze lijkt veel op Melvin, maar ook op jou.’ vond Frank. ‘ Ze is echt een geweldig kind.’ glimlachte Celine. ‘ Jullie mogen trots op haar zijn!’

57. Het verjaardagsfeestje duurde nog tot laat in de avond, maar toen was het toch echt tijd voor de kinderen om naar bed te gaan. Allemaal lagen ze rustig onder de dekens, af en toe mompelend in hun slaap, hun eigen dromen te dromen. 3 dagen kijken

58. Al heel vroeg was Merel weer wakker, en snel kleedde ze zich aan. Ze had honger als een paard! Nu ze geen peuter meer was, kon ze mooi zelf iets uit de koelkast pakken. Tevreden pakte ze een blikje fruitsap en dronk het op.

59. Ook Frank was alweer wakker, en ook hij barstte van de honger. In tegenstelling tot Merel was hij niet zo slim om naar de koelkast te lopen.

60. Nee, hij moest eerst maar eens kijken waar Esther uithing. Hij vond haar in de kamer van de tweeling, waar ze met hun oude speelgoed zat te spelen. Daar had ze vast al uren gezeten, iemand had haar uit bed gehaald en aangekleed.

61. Maar Frank zag al meteen dat zijn dochter nu ontzettend moe was, en snel pakte hij haar op. ‘ Bedtijd voor jou.’ grinnikte hij. ‘De zon is net op, maar jij gaat naar bed.’

62. Als antwoord gaapte Esther en zodra ze in haar wiegje gelegd werd, viel ze meteen in slaap. Frank bleef nog even staan kijken. Hij hield zo veel van haar... Maar toen stak de honger weer op, en kermend greep hij naar zijn buik.

63. Intussen was Eric druk bezig de katten te verzorgen. Hij verschoonde de kattenbak, ruimde hun speeltjes op, ververste hun etensbakjes en boende hun manden schoon.

64. ‘ Mrew.’ ‘ Hey, kleine.’ Eric gooide zijn spons neer en pakte de kleine Pandora op. ‘Kwam we even een kijkje nemen?’ Eric grinnikte. Hij was dol op katten, en vooral op kittens!

65. Hij legde Pandora op het schone kussen, en ging naar de keuken om een schaal boterhammen te maken. Daar was hij wel aan toe, na al dat werken.

66. Er klonken voetstappen en een dankbare zucht. Frank pakte snel een boterham en kwam bij Eric aan tafel zitten. ‘ Ik verhongerde bijna.’ zei Frank tussen twee happen door. ‘Bedankt, man.’ ‘ Kleine moeite.’

67. ‘ Ik hou wel van een beetje zorgen. Schoonmaken, eten maken. Daar houden meisjes toch van, als een man dat doet?’ vroeg Eric. Frank schoot in de lach, maar besefte toen dat Eric serieus was. ‘ Eh,’ zei hij nadenkend. ‘Ja, ik denk het wel. Een zorgzame man, dat willen ze wel.’

68. ‘ Mooi.’ Eric ging weer naar boven. Even later praatte Frank met Roos over hem. ‘ Dat wordt straks een echte vrouwenversierder, let maar op!’ ‘ Ik hou m’n hart vast.’ zuchtte Roos ongerust. ‘ Ach, het zal wel mee vallen.’ stelde Frank haar gerust.

69. Die dag gebeurde er verder niet veel. De kinderen gingen naar school, Roos en Laura naar hun werk, en Frank zorgde voor Esther. Hij probeerde haar te leren lopen, maar ze speelde veel liever met het telraam.

70. Die avond had Eric na het douchen zijn pyjama vast aangetrokken, en stond in de keuken een boterham klaar te maken. Het was rustig in huis, maar ineens kreeg hij een vreemd gevoel. Eric voelde de haartjes in zijn nek recht overeind gaan staan. Hij was niet alleen… En ineens! Ineens doemde er een meisje op.

71. Vlak voor hem stond ze, haar neus raakte bijna de zijne. In een flits dacht Eric dat ze best knap was, en toen drong de werkelijkheid pas tot hem door. Dit was geen gewoon meisje, dit was een geest! Eric zette het op een schreeuwen.

72. Het meisje staarde hem aan en Eric schreeuwde nog harder, tot hij ineens vreselijk duizelig werd en in elkaar zakte. Hij piepte nog iets, maar toen werd alles zwart om hem heen.

73. Met een doffe plof kwam Eric op de grond terecht.

74. De eersten die zijn dood merkten, waren de katten. Jammerend en luid miauwend verzamelden ze zich om Erics lichaam.

75. Daar was Magere Hein. Hoe vaak had hij dit huis inmiddels wel niet bezocht? Voor hem was deze jongen slechts een van de vele sterfgevallen, eentje in de lange rij.

76. Maar voor de familie was het een enorme klap. ‘ Eric overleden?’ fluisterde Laura met grote ogen. Frank knikte geëmotioneerd. ‘ We vonden hem in de keuken.’

77. Roos was hysterisch van verdriet. Niemand wist hoe ze haar konden helpen – maar misschien konden ze haar nu beter gewoon met rust laten. Je eigen kind verliezen was vreselijk.

78. Merel en Vincent begrepen nauwelijks wat er was gebeurd. Maar dat hun grote broer nooit meer terug zou komen, snapten ze wel. Stilletjes schuifelden ze door het huis, hun grote bruine ogen vol tranen, hun gezichtjes bleek van verdriet.

79. Ze gingen naar buiten. Het was een donkere, koude nacht, het regende. En pas toen konden ze hun verdriet de vrije loop laten gaan. Merel snikte het uit, haar gejammer was tot ver in de omtrek te horen.

80. ‘ Eric…’ Merel en Vincent zochten steun bij elkaar, ze hielden elkaars hand vast en droogden elkaars tranen. Maar de grote leegte, die hun broer achterliet, bleef.

81. Na een onrustige nacht reed de schoolbus de straat in, gewoon, zoals iedere andere dag. En Merel en Vincent hadden zich aangekleed, zoals altijd, en gingen naar school. Ze voelden zich verre van goed, ze waren grieperig en moesten steeds huilen – maar toch gingen ze maar.

82. Die ochtend groeide de kleine Pandora op tot een volwassen kat. Amor en Isis merkten het eerst niet eens. Pas toen er een vreemde kat zijn voer probeerde op te eten, keek Amor op.

83. ‘ Mauw?’ met grote ogen keek Amor naar de langharige kat, die net zo’n gevlekte vacht had als hij. ‘ Mauw!’ Het was Pandora! Ze had de blauwe ogen van Isis.

84. ‘ Hey, Doortje.’ Laura pakte het beestje op en deed haar een halsbandje om. ‘Je bent echt een mix van je ouders, mooie meid.’

85. Laura en Frank aten samen hun lunch, maar ze waren stil. Eric bleef maar door hun gedachten gaan. Ze waren zo’n gelukkige familie geweest, zo lang, en nu dít…

86. De tweeling kwam doodmoe uit school. Merel was zelfs zó moe, dat ze staand in slaap viel zodra ze haar huiswerk had neergelegd.

87. Voor Roos was het tijd om op te groeien, maar erg feestelijk was dat niet. Dat ze nu een oude, grijze vrouw geworden was, hielp niet mee met haar verdriet. Ze zakte dieper en dieper weg in een depressie.

88. De kleine Esther begreep alles nog niet goed. Maar ook voor haar was het tijd om op te groeien. Ze kreeg geen feestje, maar vierde haar verjaardag alleen met haar ouders. Trots kwam ze even later de badkamer uit. Ze was nu echt een grote meid geworden!

89. ‘ Mama is trots op jou,’ fluisterde Laura en omhelsde haar dochter. ‘ Ik hou van jou, mama!’ ‘ Ik van jou, Essie. Ga maar lekker slapen, dan mag je morgen naar school.’ ‘ Welterusten lieve mama.’

90. Laura ging nog even naar beneden, maar toen ze later die avond met Frank naar bed wilde gaan, zag ze dat Esther in hun bed gekropen was. Vertederd keken Frank en zij naar het kleine meisje, en sloegen hun armen om elkaar heen. ‘ Ik slaap vannacht wel in haar bed.’ zei Frank.

91. Vincent werd wakker, hij moest plassen. Snel liep hij op zijn blote voeten naar de badkamer. Toen hij klaar was, zag hij vanuit zijn ooghoeken iets bewegen in de spiegel. Hij hapte naar adem – het was een doorzichtige man!

92. De gedaante bewoog, leek te lachen – en verdween toen weer. Doodsbang greep Vincent zich vast aan de rand van de wasbak. Hij trilde op zijn benen. Wat was dat?

93. Hij besloot maar niets te vertellen – dit was zijn geheim. De volgende dag gebeurde er niets bijzonders, iedereen ging naar school en werk. Frank bleef thuis, hij had geen werk, en ruimde het huis op.

94. Dat was ook hard nodig, want overal lag troep. Met een van afschuw vertrokken gezicht knielde Frank bij de vuilnisbak neer. Wie gooide dat ding toch telkens om? Snel zette hij hem recht en gooide al het afval erin.

95. Die nacht kon niemand slapen. De meesten waren ziek en hoestten voortdurend, anderen konden niet stoppen met huilen, of lagen gewoon wakker door het verlies van Eric. Daarom gingen ze maar even wat aan tafel eten, Roos had macaroni gemaakt. 1 dag besturen

96. Na wat eten voelde Vincent zich alweer beter. Maar toen hij bij zijn bed aankwam, voelde hij zich ongemakkelijk worden. Net als die keer in de badkamer, zag hij iets uit zijn ooghoeken bewegen. En ineens kwam daar weer een doorschijnende gedaante op hem afglijden…

97. Vincent gilde, en sloeg toen snel zijn hand voor zijn mond om niet te veel herrie te maken. De geest verdween weer. Met zijn hart nog bonzend in zijn keel, wendde Vincent zich tot zijn mieren. Dat waren zijn huisdieren, hij was dol op ze. De mieren kalmeerden hem, en eindelijk kon hij gaan slapen.

98. De zon kwam op, en toen Laura uit bed kwam voelde ze iets vreemds in haar buik. Was het, wat ze dacht dat het was? Ja hoor!

99. ‘ Weer zwanger?’ Laura sprak de woorden uit alsof ze de betekenis ervan goed tot zich door moest laten dringen. ‘ Ik krijg weer een kindje! Frank, Frank! We krijgen weer een baby!’

100. Ze wilde haar man wakker schudden, maar ineens werd ze overvallen door een golf van misselijkheid. Bij haar zwangerschap van Esther had ze nergens last van gehad, maar nu was het duidelijk anders.

101. ‘ Wat? Ben je weer zwanger?’ Frank was wakker geworden en keek met grote ogen naar de buik van zijn vrouw. ‘ Ja, zo te zien wel!’ giechelde Laura. De misselijkheid zakte weer en dolblij omhelsde ze haar man. ‘Ik ben zo blij!’

102. ‘ Anders ik wel.’ zuchtte Frank stralend. ‘Wat een geluk, Lau!’ ‘ Ik hou van je, lieverd.’ ‘ Ik van jou!’ Frank kuste zijn vrouw op haar voorhoofd en legde toen zijn handen op haar groeiende buikje. ‘En van dit kindje!’

103. Hoewel Laura eerst haar twijfels had over het moederschap, wist ze het nu zeker: ze hield van kinderen! Toen ze zwanger bleek van Esther, was dat een schok. Ze wilde carrière maken. Maar nu besefte ze, dat dat er waarschijnlijk toch niet in zat. En dus kon ze zich net zo goed op haar gezin richten!

104. Rond 3 uur zat ze in de stoel te wachten tot Esther uit school kwam. De deur vloog open en gillend kwam haar dochtertje binnen rennen. ‘ Een tien! Mama, ik heb een tien gekregen! Op de eerste schooldag!’

105. ‘ Ongelofelijk, hè? En school was zo leuk, mama! En – ’ Ineens stokte Esther in haar enthousiaste woordenstroom, en gleden haar ogen naar haar moeders buik. ‘ Mama?’ fluisterde ze zacht, met grote ogen.

106. ‘ Krijg je een baby?’ Laura schoot in de lach om het verbaasde gezichtje van haar meisje, en omhelsde haar. ‘ Ja, papa en mama krijgen weer een kindje. Dat wordt jouw broertje of zusje!’

107. ‘ Een broertje of zusje… Kan het niet allebei? Net als Merel en Vincent?’ smeekte Esther. ‘ Dat komt niet zo vaak voor, hoor.’ glimlachte Laura. ‘Ga er maar vanuit dat het óf een jongen, óf een meisje is.’ ‘ Dan wil ik een zusje.’ knikte Esther.

108. De andere kinderen kwamen ook binnen, en met z’n viertjes keken ze even tv. Het was gezellig. Laura hield van die levendigheid, die gezelligheid die de kinderen in het huis brachten.

109. Met Roos ging het nog steeds niet zo goed. Ze liep de hele dag in haar pyjama en rouwde nog steeds om Eric. Het werd avond en Merel zei welterusten tegen de katten.

110. ‘ Mama? Ik ga naar bed.’ zei ze aarzelend. Ze verwachtte een ongeïnteresseerd gebrom, zoals ze de laatste weken te horen kreeg. Maar tot haar grote verrassing draaide Roos zich met een glimlach om, en gaf haar een kus. ‘ Lekker slapen, Mereltje.’

111. Duidelijk blij dat ze haar oude, lieve moeder weer even terug had gezien, huppelde Merel naar haar kamer. Roos zuchtte. Ze voelde zich zo verdrietig, alsof ze nooit meer blij zou kunnen zijn. Maar voor haar tweeling moest ze doorgaan met leven. Ze hadden haar nodig.

112. Genietend ging Laura met haar handen over haar buik heen. Het wezentje daarbinnen begon al steeds meer te bewegen. Ze kon niet stoppen met fantaseren over hoe het kleintje zou zijn. Zou het op haar of op Frank lijken? 1 dag kijken

113. Het babykamertje was ook al ingericht. Laura had gekozen voor vrolijke, felle kleuren met een beetje oosterse accenten.

114. Het was nog heel vroeg, maar bijna iedereen was alweer wakker. Frank en Esther zaten gezellig bij elkaar op de grond, een boek te lezen. Frank vond het heerlijk om zijn dochtertje voor te lezen, en Esther vond het ook heerlijk om voorgelezen te worden. Dat was echt hun momentje samen.

115. Vincent en Merel poetsten samen hun tanden. ‘ Mwat wil jij vondog gon doen?’ brabbelde Vincent. ‘ Mweetnie, buite sjpele?’

116. Inmiddels had Esther zich aangekleed, en ze greep naar haar buik. Ze had al een tijdje niks gegeten, en had nu een vreselijke buikpijn.

117. Snel rende ze naar beneden, waar Merel en Vincent ook al de koelkast geplunderd hadden.

118. Ze gingen een tijdje buiten spelen, maar daarna waren Merel en Vincent erg moe. Samen vielen ze in slaap in het grote bed.

119. Esther was nog lang niet moe, en ging lekker bij de kerstboom zitten spelen. Ze vond het fijn bij de kerstboom, met die mooie lichtjes en versieringen.

120. ‘ s Avonds diende Frank voor iedereen een lekker bord salade op. Vincent en Roos begonnen meteen te eten, zo’n honger hadden ze.

121. ‘ Hebben we eigenlijk al namen voor de baby?’ vroeg Frank. ‘ Ik niet, jij?’ ‘ Ik dacht aan Sander, vernoemd naar jouw moeder Sanne.’ zei Frank, en meteen schoten Laura’s ogen vol tranen.

122. ‘ Dat is zo mooi,’ fluisterde ze. ‘ Maar luister. We moeten nog meer namen verzinnen. Stel dat het een tweeling is.’ zei Frank. ‘ Een…tweeling?’

123. ‘ Ja!’ Frank begon hard te lachen. ‘Je weet nooit!’ ‘ Pff…’ zuchtte Laura. ‘Ik ga er niet van uit, hoor. Laten we gewoon 1 naam voor een meisje, en 1 voor een jongen verzinnen.’ ‘ Okee, okee, doen we.’ grinnikte Frank.

124. ‘ Of denk je…’ begon Laura ineens onzeker. ‘Denk je echt dat het een tweeling kan zijn?’ Weer lachte Frank luidruchtig zijn vrolijke schaterlach. ‘ Schatje, ik maakte maar een grapje!’

125. ‘ Nou, volgens mij is het echt waar.’ zei Merel serieus. Met een wijs gezichtje liep ze op haar nicht af en legde haar handjes op de bolle buik. ‘ Het is echt druk daarbinnen.’

126. ‘ Merel, het is gewoon een druk kindje.’ giechelde Laura, die zich nu echt ongemakkelijk begon te voelen. Wat had iedereen ineens met tweelingen? ‘ Niet bang zijn, Laura. Tweelingen zijn leuk! Ik en Vince zijn toch ook leuk?’

127. Laura giechelde, maar haar gezicht betrok meteen weer. Zou ze echt een tweeling kunnen krijgen? Haar buik was inderdaad erg dik… Maar hoe zwaar zou de bevalling dan worden? En daarna… het huis zat al aardig vol met kinderen! Kon ze dat wel aan? 2 dagen besturen

128. Om haar gedachten te kalmeren, besloot Laura een taart te bakken. Een mooie, lekkere bessentaart. Zodra hij uit de oven kwam, rende Merel eropaf. Zij maakte zich al nergens meer zorgen over, en begon met smaak te eten.

129. De volgende ochtend werd Frank met vlinders in zijn buik wakker. Hij was nerveus en blij tegelijk. De bevalling zat er nu echt al aan te komen. Hij glimlachte. Hij had Laura de hele tijd geplaagd met haar tweeling-angst. Het was grappig om haar geschokte uitdrukking te zien.

130. Weer lachte Frank, en keek vertederd naar zijn mooie vrouw, die nog diep in slaap was. Haar korte, donkere haren lagen uitgespreid op het kussen. Vanuit de andere kamer klonken kinderstemmetjes. Ze zongen ‘stille nacht’. Frank voelde zich warm worden van binnen.

131. Nog steeds met dat gelukkige gevoel schoof Frank even later aan tafel. Esther was er ook, en Roos zat stilletjes aan de andere kant van de tafel. ‘ Zin om vandaag te gaan zwemmen?’ stelde hij voor. ‘ JAA!’ krijste Esther meteen.

132. ‘ Roos? Ga je ook mee?’ Het viel stil. Esther en Frank keken afwachtend, hoopvol in de richting van de oudere vrouw. ‘ Toe, het is leuk!’ smeekte Esther. Toen gaf Roos maar toe – die twee gezichtjes kon je toch niet weerstaan?!

133. Laura kwam beneden en ging ontbijten. ‘ Mama, mama, moet je horen. We gaan zwemmen met papa, en met Roos, en Merel en Vincent gaan ook mee!’ ‘ Ik hoorde het, lieverd. Mama blijft thuis, hoor. Veel plezier!’

134. Na nog een knuffel en een kus rende Esther achter de anderen aan en sprong de taxi in. Laura zuchtte tevreden. Even rust! Ze was dol op haar familie, maar soms kon het wel erg chaotisch zijn in huis. Nu had ze het rijk voor zich alleen, met de katten.

135. Een half uur later hadden de anderen zich omgekleed en hun spullen opgeborgen in de kluisjes. ‘ Wie er het eerste in is!’ riep Vincent en de kinderen renden naar het zwembad. Frank deed net zo hard mee, alleen Roos liep kalm achter ze aan.

136. Het water was heerlijk warm en zelfs Roos moest toegeven dat het fijn was om er weer eens uit te zijn. De golvende bewegingen van het water kalmeerden haar, en te zien dat haar kinderen plezier maakten gaf haar een fijn gevoel. ‘ Bommetje!’ krijste Merel en ze kwam bijna bovenop haar moeder terecht.

137. Iedereen lachte, Merel veegde proestend het water uit haar gezicht. ‘ Nu gaan we blind tikkertje doen!’ ‘ Jij bent hem, Es.’ viel Vincent haar bij. Al gauw waren de kinderen helemaal in hun spel verdiept, en schaterden van pret.

138. Frank had een rustiger plekje opgezocht, en dobberde nu lekker op zijn rug. Het gegil en gespetter van de kinderen leek ineens van heel ver weg te komen, nu hij met zijn oren onder water lag. Zijn gedachten gingen naar de baby die op komst was.

139. ‘ Leuk hè, Roos?’ riep Esther uitgelaten, haar grijze ogen schitterden van pret. Roos glimlachte en knikte, voor zover dat ging nu ze op haar rug in het water lag. ‘ Ik zou thuis ook wel een zwembad willen!’

140. Esther dook van het trappetje af en ging kopje onder, spartelend kwam ze weer boven water. Merel en Vincent lachten hard, Esther spuugde het water uit en sloeg proestend van het lachen met haar handen om zich heen. Zwemmen was leuker dan ze hadden gedacht!

141. Na een paar uurtjes was het tijd om eruit te komen, en gingen ze weer naar huis. ‘ Papa, ik hoor niks meer!’ klaagde Esther en ze prikte met haar vinger in haar oor. ‘Er zit water in mijn hoofd!’ ‘ Gaat wel weer over, Es.’

142. Toen ze weer thuis waren, rende Esther naar haar moeder toe, die even op de bank was gaan liggen. ‘ Mama! Het was zó leuk! Je moet echt een keer mee naar het zwembad!’

143. ‘ Er was een duikplank, maar daar durfde ik niet af. Merel wel, die maakte een bommetje. En toen gingen we blind tikkertje spelen, en ik heb onder water gezwommen!’ ratelde Esther dolenthousiast. Laura volgde niet half wat het kind allemaal zei, maar knikte glimlachend. Ze had steken in haar buik.

144. ‘ Ik ben blij dat jullie het naar je zin hebben gehad.’ glimlachte Laura. ‘ Maar nu heb ik water in m’n hoofd. Papa zegt dat weer over gaat, maar het is echt vervelend.’ mopperde Esther.

145. ‘ En…ik ben best wel moe.’ Esther wreef met haar handen in haar ogen. ‘ Ga maar even naar bed, meisje. Als je op je zij ligt, gaat het water ook weer uit je oren.’ ‘ Okee. Je bent lief, mama.’

146. Zo gingen de kinderen dus naar boven voor een middagdutje, en had Laura weer even rust. Maar de zwakke steken, die ze de hele dag al gevoeld had, werden nu ineens stukken heftiger! ‘ Het begint!’ kermde Laura.

147. Ze klapte dubbel van de pijn. God, wat was dit erg… ‘ FRANK! ROOS!’ Ze stond te trillen op haar benen. Allemensen, dat ze dit de vorige keer overleefd had – was het toen ook zo erg?

148. Binnen tien seconden stonden Roos en Frank in de kamer, om Laura bij te staan in deze moeilijke momenten. Roos had ervaring met kinderen krijgen, dus ze wist wel wat ze moest zeggen. Frank daarentegen voelde zich nog steeds vreselijk onzeker.

149. En na urenlang puffen en persen waren ze er dan: de nieuwe baby’s! JA, TWEE!

150. ‘ Dus toch een tweeling.’ stamelde Laura met een rood hoofd van vermoeidheid. ‘Jullie hadden gelijk.’ Lachend pakte Frank zijn zoontje op. ‘ Ongelofelijk!’

151. ‘ Het zit vast in de genen!’ lachte Roos. ‘ Weer een tweeling van een jongen en een meisje – dat zit écht in de familie!’ lachte Frank stomverbaasd. Hij kon het nog steeds niet geloven… Ineens was hij niet meer de vader van 1, maar van 3 kinderen!

152. ‘ Laten we het nieuws maar eens aan de grote zus gaan vertellen.’ Gniffelend als kleine kinderen die een geheim deelden slopen ze op hun tenen de slaapkamer van Esther binnen.

153. ‘ Essie? Word eens wakker!’ zei Laura zacht, en ze schudde aan haar dochters schouder. Langzaam kwam er beweging in het slapende meisje.

154. ‘ Mama?’ slaperig knipperde Esther met haar ogen, en keek om zich heen. Toen werden haar ogen ineens groot, en in één klap was ze wakker.

155. Razendsnel gooide ze de dekens van zich af, en sprong op de grond. ‘ Twee baby’s? Mama? Papa? Is het…een tweeling?’ Esther hapte naar adem van verbazing.

156. ‘ Jep, het is een tweeling. Dit is Sander, je broertje.’ zei Frank. ‘ En dit is Lisa, je zusje!’ zei Laura.

157. ‘ Sander en Lisa?’ herhaalde Esther, alsof het magische woorden waren. ‘ O, wat zijn ze schattig!’ voorzichtig aaide ze met haar vinger over het wangetje van haar broertje, en kuste het donzige hoofdje van haar zusje.

158. ‘ En, ben je blij dat je nu grote zus bent?’ ‘ Ik had al gehoopt op een tweeling, mama! Dankjewel!’ Esthers ogen glansden van de emoties. ‘ O, lieverd toch!’

159. ‘ Kom je mee de baby’s in bed leggen?’ ‘ Ja, natuurlijk!’ In de babykamer, die vergroot was zodat er nu twee bedjes in pasten, stopten ze de tweeling onder de wol. ‘ Lekker slapen, Sander en Lisa!’

160. Inmiddels was Roos lekkere kerstkoekjes aan het bakken, om de geboorte van de tweeling te vieren. Eindelijk voelde ook zij weer wat vreugde in haar hart, na het overlijden van haar zoon.

161. Even later zat ze met de kersverse ouders en zusje aan tafel. ‘ Dit is gewoon zo grappig,’ lachte ze. ‘We maakten de hele tijd al grapjes over dat het een tweeling zou zijn!’ ‘ En nu bleek het ook echt een tweeling te zijn!’ lachten ze.

162. ‘ We gaan het nog druk krijgen, de komende tijd. In totaal vijf kinderen in huis!’ zei Laura, met een bezorgde ondertoon in haar stem. ‘ Ik ben er altijd om jullie te helpen.’ zei Roos vastberaden. Laura en Frank glimlachten dankbaar.

163. ‘ Zijn Vincent en Merel al wakker?’ klonk ineens het stemmetje van Esther. ‘ O, ga maar kijken. Je wilt ze zeker snel het nieuws gaan vertellen!’ ‘ Ja, graag!’

164. Snel at Esther haar koekje op, en rende naar boven. Merel en Vincent waren al wakker, en stonden wat met elkaar te kletsen. ‘ Jongens! Ik ben grote zus! De baby’s zijn er!’ ‘ Huh?’ Merel keek verrast op.

165. ‘ Weet je nog dat we hoopten dat het een tweeling werd?’ hijgde Esther door het dolle heen. ‘ Nou, het is ook een tweeling! Een jongen en een meisje, net als jullie!’ ‘ WAT?’ riepen Merel en Vincent tegelijk.

166. ‘ Mogen we ze zien?’ Snel haalde Esther haar ouders, en met z’n allen gingen ze naar het babykamertje. ‘ Sander en Lisa… Leuke namen! En ze zijn mooie kindjes!’ vond Merel.

167. Even later gingen de kinderen weer naar beneden, en waren Frank en Laura alleen met hun pasgeboren kindjes. ‘ Ik ben zo gelukkig… Ons geluk is echt compleet. Ik hou van je, meisje. Laura, je bent de liefde van mijn leven.’ ‘ O, Frank…’ stamelde Laura verliefd.

168. Laura en Frank voelden zich gelukkiger dan ooit tevoren. En hoewel het midden op de dag was, konden ze zich niet langer beheersen en doken ze samen het bed in.

169. Die nacht sneeuwde het. De kerstverlichting brandde, de kinderen aten kerstkoekjes bij de open haard. Leek het maar zo, of hoorden ze daar het gerinkel van belletjes in de nacht?

170. ‘ Ik hoorde het echt. En ik hoorde gelach, net als van de Kerstman!’ Vincent stapte weg bij het raam en keek Merel en Esther met grote ogen aan. ‘ Misschien komt hij wel bij ons langs.’

171. En hij kreeg gelijk! Even later kwam de Kerstman binnen, en keek lachend om zich heen. ‘ De Kerstman, de Kerstman!’ jubelde Vincent.

172. De oude man lachte zijn bekende, bulderende lach. ‘ Ho, ho, ho!’ Merel en Esther pakten elkaars hand vast – het was toch wel een beetje spannend! Maar…wat haalde de Kerstman nu tevoorschijn?!

173. ‘ Tot volgend jaar, ho, ho, ho!’ De Kerstman zwaaide en liep weg, zijn laarzen bonkend op de houten vloer. Een beetje aarzelend zwaaiden de kinderen terug. De deur viel dicht, zijn gelach stierf weg in de nacht.

174. Verward renden de kinderen op het voorwerp af dat de man had achtergelaten. ‘ Geen cadeautjes?’ mompelde Vincent. Ze knielden neer bij het ding. ‘ Het lijkt wel een steen ofzo.’ Maar toen ze eraan zaten, werden hun vingers helemaal zwart!

175. ‘ Jakkes.’ Merel veegde haar handen af aan haar broertje. ‘ Ja, hallo!’ ‘ Jongens! Rustig! Waarom zou de Kerstman ons dat gegeven hebben?’ kwam Esther snel tussenbeide.

176. ‘ Ik denk dat we niet lief genoeg zijn geweest, dit jaar. Ik heb wel eens gehoord dat de Kerstman houtskool geeft aan stoute kinderen, of een zakje zwarte kolen. Wat wij gekregen hebben lijkt daar wel op.’ Vincent en Esther begrepen niet echt wat Merel zei. ‘ We zijn toch niet stout geweest?’ riepen ze uit.

177. ‘ Misschien had hij gewoon niet genoeg cadeautjes meer, voor vijf kinderen. Dat is natuurlijk ook wel heel veel, hè.’ zei Esther. Vincent haalde zijn schouders op en liet zijn krijtje over het papier gaan. ‘ Ik had toch wel graag een cadeautje gehad.’

178. Laura kwam beneden en zag dat de kinderen tot haar verbazing nog wakker waren. ‘ Wat doen jullie nou uit bed?’ ‘ De Kerstman kwam, en hij heeft dit achtergelaten!’ Opgetogen renden de kinderen op haar af, met een viezig zwart ding.

179. ‘ Uh, leg dat maar even weg, jongens.’ zei Laura snel. Waar haalden ze de fantasie vandaan? De Kerstman… en wat was dat in hemelsnaam voor vies ding? ‘ Het is echt waar, mama! Hij lachte echt van ho ho ho !’ riep Esther uit.

180. ‘ Nou, leuk hoor. Maar nu gaan jullie terug naar bed.’ zei Laura streng, en de kinderen gehoorzaamden. Laura wilde ook terug naar bed gaan, toen ze ineens overvallen werd door misselijkheid. Precies zo’n misselijkheid als bij haar zwangerschap van de tweeling…

181. Verward kwam ze overeind. Ze zou toch niet weer…? In bed trok Frank haar meteen naar zich toe, en ze vergat al haar zorgen. ‘ Frank.’ begon ze geheimzinnig. ‘Wat zou je denken…van nog meer kinderen?’

182. Franks mond viel open van verbazing, en meteen legde hij zijn hand op haar buik. Laura knikte met een stralende lach van oor tot oor. ‘ Ik denk dat ik weer zwanger ben.’ ‘ Dit is de beste kerst ooit…’ stamelde Frank, voor hij zijn vrouw overlaadde met kussen.

183. Dat was het weer, voor deze extra lange kerst-special. Hopelijk vonden jullie het leuk! Ikzelf vond het in ieder geval heel leuk om de update te maken. Ik ben zo dol op al deze simmetjes! Er is echt veel gebeurd in deze update – er werd een kitten geboren, kinderen groeiden op, Eric schrok zich dood, Roos werd oudere, Frank en Laura kregen een tweeling… En de familie kreeg zelfs een bezoekje van de Kerstman! Op het eind was er nog de verrassing dat Laura waarschijnlijk weer zwanger was. Dat betekent dus: nóg meer kinderen in huis!

184. x Tot de volgende update!