2. De ochtend na de examens vertelde een medestudent aan Katinka dat er
iemand voor haar aan de deur stond. Katinka ging naar de deur om te
zien wie een bezoekje bracht en ze kon het niet geloven…
Katinka
3. Na al die tijd zag Katinka haar eigen moeder terug, die voor haar neus
stond.
“Nou? Ik mag mijn dochter niet meer zien of zo?” Yana trok één
wenkbrauw naar omhoog.
4. “Jawel.” Katinka knikte meteen haar hoofd, “ik ben blij om jou te zien.
Het is alleen wat onverwacht.”
Yana glimlachte. “Ja, daar kan ik meteen inkomen. Ik dacht dat je boos
op mij was.”
“Waarom?”
5. “Dat idee van jou om te gaan studeren. Het vrolijkte me op, omdat je
zelfstandig wou worden. Maar-”
Katinka onderbrak haar moeder. Ze wist het weer hoe het in elkaar zat.
“Ja, mijn vader. Hij was er tegen.”
“Juist. Hij wou niet dat je zogezegd een gezinnetje startte op het unief.”
6. “Ben ik ook niet van plan.” Katinka zette een stap dichter bij Yana, “ik
weet wel hoe het voelt om als kind op het unief te leven, ik wil dit mijn
toekomstige kinderen niet aandoen dus eerst mijn studies en aan
kinderen denken.”
7. “Fijn dat je hierover zo denkt. Het is ook niet zo tof om een piepjonge
moeder te zijn. Maar euh, ben je nog boos op papa?”
Katinka schudde haar hoofd. “Ik was enorm boos op hem. Nu begrijp ik
zijn reactie maar toch, ik was teleurgesteld hoe hij over mij dacht.”
8. Yana begreep haar dochter niet zo goed. “Hoezo teleurgesteld?”
“Och ja, laat maar. Ik ben blij dat ik mijn keuze heb gemaakt.” Katinka
hield haar schouders op, “ik ben heus slim genoeg om nu niet aan
kinderen te beginnen, dat had mijn vader moeten weten.”
9. “Ik moet je één en het ander te vertellen.” Ineens blikte Yana op haar
mobieltje dat het laat was en dat ze snel haar huis moest, “maar ik heb
geen tijd. Zien we elkaar nog eens?”
Katinka glimlachte breed. “Duh, je bent toch mijn moeder. Ik kom
morgen eens langs. Oké?”
10. Ineens kreeg Yana het moeilijk. Katinka wou morgen langskomen, wat
als ze haar zwangere vader zag? Wie weet hoe ze zou reageren.
“Morgen?”
“Ja. Of is vader nog steeds niet afgekoeld?”
“Euh jawel, maar-”
11. “Ik duld geen nee.” onderbrak Katinka haar moeder en gaf haar een
dikke knuffel, “als ik zeg dat ik morgen kom, zal ik ook komen.”
12. “Euh. Oké dan maar.” Yana wist dat ze niet kon protesteren. Katinka was
iemand van haar woord, “tot morgen.”
Ze namen van elkaar nog afscheid.
13. Katinka beoefende haar vaardigheden. Helaas lukte dat niet altijd. Ze zat
met haar moeder in haar hoofd. Waarom deed Yana zo moeilijk dat haar
dochter morgen wou langskomen? Was er daar soms iets gebeurd? Iets
wat Katinka niet mocht weten?
14. Of had dat met haar vader te maken? Wou hij haar nog steeds niet zien
en was hij nog altijd boos op haar? Katinka lachte het weg. Ze hoopte
alleszins van niet en dat hij haar met open armen wou ontvangen.
15. Nadat Katinka klaar was, belde iemand haar op. Katinka nam haar
mobieltje op en aan de lijn herkende ze de stem van haar vader.
“Oh, papa! Waarom bel je? Ik kom morgen langs. Heeft mama niets
gezegd?”
16. “Jawel. Ik weet alles. Ik wil niet dat je komt.” klonk het aan de lijn.
Katinka was terneergeslagen. Ze wist het, haar eigen vader wou haar
niet zien.
“Hoe? Maar…” Ze geraakte niet uit haar woorden, “je bent nog steeds
boos op mij, hè?”
17. “Nee, echt niet! Wat dat betreft, voor mij is dat allang vergeten. Er is iets
anders.”
Katinka lachte spottend. “Oh ja. Je wilt me niet meer zien, is het dat? Ik
ben de dood voor jou.”
“Dat is niet waar. Je bent mijn dochter, je bent mijn alles en je weet dat
goed genoeg.
18. Maar er is iets anders.”
“Oh ja?” Katinka dacht heel diep na. Wat zou er kunnen zijn? Ra ra ra,
“zijn er verbouwingen daar?”
“Euh nee. Maar…” Florence slikte door zijn keel, “ik ben zwanger.”
19. Katinka was helemaal opgetogen door het nieuws. Ze zou nog een keer
de grote zus worden en dat gaf haar gewoon een goed gevoel. “Mag ik
daarvoor niet komen? Komaan zeg! En mama heeft daar niets van
gezegd? Ik heb niet gezien dat ze zwanger is, hoor.”
Florence zuchtte heel diep aan de lijn. “Nee. Zij is niet zwanger máár ik,
ik draag de baby.”
20. Katinka kon wel neervallen. Haar eigen vader, was hij nou zwanger? Ze
vroeg zich af of dat wel mogelijk was en dat het een grap was.
“Wow. Dat kan niet… hoe kan dat?”
“Oh, toch wel. Ik ben niet zo lang geleden ontvoerd door die klote aliëns
en ze hebben experimenten gedaan en blablabla.”
21. “Oh ja! Zo komt dat meer voor. Ik ben bevriend met een aliën op de
campus en haar moeder is ook een doodgewoon mens die ooit ontvoerd
door dat volk was.” vertelde Katinka doodleuk, “maar ja. Ik zal er voor
jou en dat kindje zijn.”
“Dank je wel, lieverd. Ik dacht dat je me zou uitlachen.
22. Daarom wacht je beter tot ik bevallen ben. Het is al erg genoeg dat je
moeder, Frauke en Diana me nu al zo zien en als je me al gaat zien met
mijn dikke buik. Nee, bedankt.”
Katinka grijnsde. “Ja, ik begrijp je. Ik heb nu zelfs druk met mijn studies
en ik moet over een uur naar mijn college.”
“Oké. Ik moet nu ook door.” En samen namen ze – gelukkig niet voor
eeuwig – afscheid.
23. Meteen vertrok Katinka met de benenwagen naar haar college. Iemand
aan de schaaktafel sprak over zijn schouders haar aan. Blijkbaar had hij
haar telefoongesprek afgeluisterd.
“Oh dus, je vader is zwanger?” spotte hij.
“Alsof dat jou interesseert.” mompelde ze kortaf, “ik heb geen zin in jouw
gelul.”
24. Katinka raakte de deurklink aan en zwaaide de deur open. Merlijn riep
nog achter haar “Een beetje vriendelijker mag ook wel!”
Ze hoorde hem. “Hoort wie het zegt.” riep Katinka terug en verdween uit
het zicht, “eikel.” voegde ze fluisterend aan vast.
25. Na enkele uurtjes op haar college te zitten keerde Katinka eindelijk
terug. Rechtstreeks ging ze naar haar kamer om op de computer haar
paper af te schrijven. Het was – zoals altijd – niet zo simpel.
26. Daarna checkte Katinka haar mails. De nieuwste ervan waren van haar
familie – van haar oom Yoran, van haar zus Frauke, van haar oma Diana,
enzoverder – allemaal hadden dezelfde boodschap: haar vader was
zwanger. Blijkbaar wisten ze dat allemaal al en Katinka werd als laatste
op de hoogte gebracht. Ze wou haar gedacht zeggen. Of toch beter niet.
27. Maar waarom klaagde Katinka? Aliëns waren ook gewone mensen.
Alleen iets specialer. Misschien waren ze hoogbeschaafd. Ach, wist
Katinka dat maar, ze wist heel weinig over het ontstaan van dat volk en
dergelijke. Maar Katinka aanvaarde dat ze de zus van een aliën zou
worden.
28.
29. Na het afleggen van haar examens was Katinka heel blij over haar
resultaten. Zin om te gaan slapen had ze niet echt. Daarom begon ze
maar aan het werken aan haar vaardigheden. Wieteke kwam ook aan de
schaaktafel zitten.
“Ik heb gehoord dat…” wou Wiete beginnen.
30. Maar Katinka wist al wat er zou komen: “Je wordt zus van een aliën.” Zo
achterlijk was ze ook niet.
“Ja. Mijn vader is zwanger van een aliën.” zuchtte ze geërgerd. Wieteke
voelde zich aangevallen en stond weer recht zonder iets te zeggen. Fijn,
dan hoorde Katinka geen gezeur meer en kon ze rustig werken.
31. Toen las Katinka een kookboek. Ook om aan haar vaardigheden te
werken. Merlijn nam ook een boek en ging naast Katinka zitten.
“Hey poes. Wat afgekoeld tegenover deze middag?” vroeg hij.
Katinka moest even lachen. Om zijn lompheid dan. “Ik ben geen poes als
je dat wil weten.”
32. Merlijn negeerde het en zo ging het aan zijn gangetje. Als Katinka klaar
was en wou vertrekken, stond Merlijn ook recht en pakte haar meteen
vast. Katinka schrok zich een bult en probeerde Merlijn weg van haar te
duwen.
33. “Wat denk je wel wie je bent?” schreeuwde Katinka woedend. Merlijn
vloog meteen achteruit.
“Ik wil gewoon genieten met jou.” verzon hij een excuus. Harde seks met
dat meisje, dat was het enige wat hij wou.
34. “Ik niet met jou.” Kort en duidelijk was het. Katinka stak haar tong uit,
“en als je me nu wil excuseren.” Ze wou vertrekken…
35. Dat was haar ook gelukt, hij had haar laten gaan. Katinka kon weten dat
het tegen zijn zin was, haar laten gaan. Maar ze wist wat haar grenzen
lag, nee was nee. Mompelend trok ze haar pyjama aan en kroop haar
bed in. Het was immers een lange dag geweest.
36. Paar dagen later – juist één dag voor haar examen. Ja, alweer examens! –
sprak Katinka weer met haar ‘grote liefde’ Roel af.
“Wauw, het was dringend!” zei hij.
37. “Ja, het is ook heel dringend.” Katinka hield Roel zijn hand vast, “ik wil
vragen of we kunnen samenwonen. Dan hoeven we-”
Ineens stopte haar zin. Ze voelden dat het hevig begon te regenen.
“Oh, ik wil wel. Maar ik wil eerst naar binnen voor we echt kletsnat
worden.”
38. Roel meende echt wat hij zei: hij wou gaan ‘samenwonen’ met Katinka.
Samenwonen was het niet echt maar dus, hij woonde in dezelfde
complex als zijn vriendin. Hij richtte al meteen zijn kamer in en dat
duurde tot de avond. Katinka bracht al meteen een bezoekje.
“Moet je je paper nog niet afwerken? Morgen zijn er weer examens.”
39. “Wauw, Katinka.” Roel mopperde geërgerd, “ik heb nu al spijt dat ik hier
ben komen wonen. Je kunt mijn humeur goed verpesten, zeg!”
“Ha-ha.” lachte ze cynisch, “dacht dan maar eerder aan.”
40. Katinka klom meteen bij Roel op het bed en gaf hem een klein zoentje.
Roel keek haar verontwaardigd aan.
“Hoe? Meer krijg ik niet of wat?”
41. En of Roel meer kreeg… De twee studenten gingen zo ver dat hun
kledingstukken door de kamer vlogen en ze op het eigenste moment
enkel hun ondergoed aanhadden.
“Ik hoop dat je weet wat je doet.” bedierf Katinka de sfeer.
42. “Hoezo? Denk je dat ik aids zou hebben ofzo?” Roel bleek er niet mee
gediend.
“Dat niet.” ontkende Katinka, “maar ik wil geen kind op het unief
grootbrengen, snap je. Ik kan dat weten hoe dat voelt want mijn ouders
waren studenten toen ik was geboren.”
Roel knikte. “Ik snap het.”
43. Toen werd er alles voor gezorgd om een gezellige avond te hebben. Alles
was veilig en dus konden de twee verliefde studenten doen wat ze
wouden…
44. Enkele uurtjes voor de examens werd er stevig geblokt in dit
studentencomplex…
45. Werd er ‘veel succes’ gezegd voor ze hun examen zouden afleggen…
46. En daarna… feesten hè!
Om de lezers gerust te stellen: Katinka is NIET zwanger!
47. Op een doodgewoon dagje in haar appartement hoorde Grietje iemand
op haar deur kloppen.
“Wie kan dat nu zijn?” mopperde ze en liep naar de deur.
Grietje
48. In een ruk zwierde Grietje de deur open en voor haar stond een
zwartharige vrouw met verschillende piercings die nogal ongemakkelijk
keek.
“Oh, ik stoor zeker?” stotterde de vrouw.
49. Grietje schudde meteen haar hoofd en streek vele malen over haar
knalrood haar. “Nee hoor. Ik ben alleen juist wakker.”
“Hoe? Het is één uur ‘s middags.” grijnsde de vrouw.
Grietje haar ogen werden groot. “Woot, zo laat al? Euh, ga maar zitten, ik
kleed me snel om, oké?”
De vrouw knikte.
50. Niet veel later kwam Grietje met haar nette kledij aan naast de vrouw
zitten.
“Zo. Nu zie je in ieder geval veel netjes uit.” complimenteerde ze.
Grietje glimlachte. “Dat is alleszins beter dan mijn lingerie. Euh, mag ik
vragen hoe je heet?”
51. “Rosalie Severijns. Ik woon hier al een halfjaar. Ik heb gehoord dat je
nieuw bent in deze buurt.”
Grietje ontkende dat. “Nee. Ik ben in deze buurt sinds mijn zesde hier
opgegroeid bij mijn adoptieouders. Het klopt wel dat ik niet zo lang in
mijn appartement woon.”
“Ah ja.” knikte Rosalie geïnteresseerd, “en jouw naam is?”
52. “Grietje Cameron.” stelde ze zich voor.
Rosalie knikte. “Ah. Cameron, is dat jouw echte achternaam of…”
“Nee, van mijn adoptieouders.” schudde Grietje meteen haar hoofd, “ik
heb jarenlang geen contact met mijn echte ouders en dat wil ik ook niet.
Ze zijn er nooit voor mij geweest. Waarom zou ik ze dan opzoeken?
53. Ze waren allebei alcohol- en drugsverslaafd en zagen mij als de dood. Ik
ben blij met mijn leventje nu en dat heb ik vooral te danken aan mijn
adoptieouders en hun echte kinderen. Ze hebben altijd voor me
gezorgd.”
Rosalie leek geïnteresseerd te zijn in Grietje haar leven. “Dat is heel wat.
De naam Cameron klinkt bij mij al bekend in de oren.”
54. “Oh ja?” Grietje stond er stom van dat nog een buitenstaander wist over
‘haar’ familie, “dat heeft waarschijnlijk te maken met de tien generaties
uitdaging. Mijn nichtje Katinka is de huidige stamhoudster.”
“Jouw echte nichtje? Of…”
“Nee, de dochter van de dochter van mijn adoptiemoeder Fiona.” Later
schoten de dames in de lach, “ja maar ik beschouw ze allemaal als mijn
echte familie.”
55. Na een leuke babbel met haar buurvrouw Rosalie dook Grietje deze
avond opnieuw in bed met haar buurman Erik. Ze was veel te lui om te
pendelen naar de stadsbuurt voor leuke mannen. Eén keer meer met
dezelfde man plezier maken kon geen kwaad.
56. Paar keer in de nacht moest Grietje uit haar bed om naar de badkamer
te rennen en in de toilet te doen.
“Wat is dat toch met mij?” dacht ze.
57. Ook in haar toestand moest ze naar haar werk gaan. Thuisblijven was
helemaal geen optie, ze moest haar brood ook verdienen.
58.
59. Grietje zocht in haar appartement naar een lossere kledij. Als ze een
simpel kleedje aanhad, viel haar dikke buik ineens op. Eerst had ze haar
buik zo plat als iets en nu ineens… Oh, nu wist Grietje waarom ze de
laatste tijd misselijk was.
60. Grietje had meteen steun van iemand van de familie nodig. Daarom
belde ze Yana zeer dringend op. Als Yana haar zus zag, wist ze meteen
wat er aan de hand was.
Samen vlogen ze in elkaars armen en Grietje vertelde het verhaal.
61. “Je had dit ook kunnen voorkomen, zus.” zei Yana, “door een condoom of
de noodpil ofzo.”
“Ik weet het.” Grietje zuchtte heel diep, “en dan nog? Ik wil er altijd voor
mijn kind zijn en hem of haar niet hetzelfde aandoen als mijn echte
ouders mij hebben aangedaan.”
62. “Je weet, Grietje. Ik zal er altijd voor jou zijn en de rest van de familie
ook. Je kunt altijd op ons hulp rekenen.”
“Dank je, Yana.” Grietje was haar zus en de rest van de familie zo
dankbaar.
63. “Nog iemand van onze familie zwanger, zeg je?” Florence kon wel
neervallen van wat Yana had verteld, “euh… Katinka toch niet, hoop ik?”
Yana schudde heel snel haar hoofd. “Je vertrouwt haar toch?”
Hoofdhuis
64. “Jullie hadden beter naar mij geluisterd. Ik vond al geen goed idee dat
Katinka ging studeren. Je weet toch wat kinderen doen zonder onder
toezicht en toch…”
“Hey Flor, stop even!” onderbrak Yana hem, “ik ben niet over onze
dochter bezig, wel over Grietje.”
65. Florence was opgelucht. Fijn voor Grietje dat ze een kind zou krijgen,
ook fijn voor Katinka dat ze verstandig was. Stel je voor, een kind op het
unief? Hij had het zelf meegemaakt. Hij plofte neer naast Yana. “Ah,
Grietje? Wel, dat is toch leuk?”
66. “Wat is daar zo leuk aan? Als je daar niet klaar voor bent en als je zelf
niet eens weet wie de vader van jouw kind is.”
Florence zijn ogen werden groot. “Dat is inderdaad…”
“Ja. Dat zal haar leren om onenightstands te hebben en geen
voorbehoedsmiddelen te gebruiken.”
67. “Hoort wie het zegt. Bij onze eerste keer deden we het ook zonder met
die middelen. Wat was het gevolg?”
Yana zuchtte geërgerd. Waarom deed Florence de laatste tijd zo
moeilijk? “Ik heb mijn les wel geleerd. Jij hopelijk ook.”
Hij keek meteen naar zijn dikke buik. “Dat? Dat is mijn schuld niet eens.”
68. “Dat is waar. Daar kon noch jij, noch ik aan doen.” gaf Yana toe. Florence
sloeg zijn arm rond haar nek en kroop dichter bij zijn vrouw.
“Zo. Er komt nog een kindje bij.”
“Ook al is dat kindje niet van mij.” zei Yana, “maar ik zal hem of haar
behandelen als mijn eigen kind. Maar daarna stoppen we ermee.”
69. Florence trok zijn wenkbrauwen omhoog. “Met wat?”
Yana sprong op zijn schoot. “Met kindjes maken. Met jouw kindje erbij
hebben we er drie en we zijn ook niet meer van de jongsten.”
70. “Hou je mond, jij.” bitste Florence toe, “ik voel me nog jong en dat is het
voornaamste.”
“Oh, dat wist ik niet.” grijnsde Yana.
“Pestkop.” Florence trok haar nog dichter bij zich en zoende haar,
71. Even later hielden ze weer adem. “Ik ben al blij dat je nog steeds bij me
bent.” zei Florence.
Yana rolde met haar ogen. “Ja ja, alsof ik mijn beloftes van twintig jaar
geleden niet meer moet houden.”
72. “Zo? Grietje is dus zwanger?” kwam Diana tussenbeide, die een boek uit
de kast pakte.
“Hoe weet je dat nu weer?” vroeg Yana.
“Ah, er leven hier twee gazetten met de namen Yana en Florence.” grapte
Diana, “zo doof ben ik alweer niet hè.”
73. “Wat vind je trouwens ervan, dat Grietje een kind krijgt?” vroeg Florence
een mening van Diana, “en dan is de vader nog onbekend.”
Diana liet haar boek bijna vallen van de schok. “Huh? Dat heb ik niet
gehoord.”
74. “Oh? Wel dat Grietje zwanger is? Maar het is echt zo dat de vader van
het kind onbekend is.” zei Yana.
Diana was helemaal terneergeslagen. Hoe kon Grietje zoiets doen? Maar
haar gevoel liet ze niet van buitenaf zien. “Ach, dat is haar eigen schuld.”
Diana negeerde het en zocht een plaatje om haar boek te lezen. Zo’n
reactie had de omgeving niet verwacht.
75. Yana ging naast Diana staan. “Maar vind je niet dat we Grietje moeten
helpen? Ze heeft het nu moeilijk sinds ze weet dat-”
“Zwijg Yana.” onderbrak Diana haar, “jullie mogen haar voor mijn part
helpen. Maar ik.” Met de grote nadruk op het woordje ‘ik’, “ik doe niet
mee.”
76. Yana plofte hard neer op de bank.
“En moet de bank nu stuk? Je bent geen kind meer hè!” riep Diana
streng.
“Je bent zodanig veranderd, Diana. Toen Yoran en ik kinderen waren,
was je de ideale stiefmoeder voor ons. Maar nu ben je zo hard. Je wilt je
zwangere dochter zelfs niet helpen terwijl je je beste leven voor haar
gaf.
77. Haar echte ouders keken niet naar haar om. Jij, mama en de rest van
onze familie ontfermde zich over Grietje. Daar was ze dankbaar voor, nu
nog steeds.” raasde Yana alles na elkaar door, “ik denk dat mama haar
reactie anders zal zijn dan die van jou.”
Diana had geen kans om voor haar reactie op te komen. Zo sprakeloos
dat ze was.
78. Op een moment hield Florence het niet meer uit en moest bevallen, wel
hier en nu.
79. Zijn vrouw Yana was helemaal in paniek. Florence wist niet eens hoe hij
moest bevallen, al voelde hij dat van wel. Gelukkig kwam zijn kindje
gezond op de wereld terecht. Het bleek een jongen met een groene
huidskleur en pikzwarte ogen te zijn.
80. “Ik moet zeggen…” Yana kreeg een brok in haar keel, “hij heeft niets weg
van jou, Flor.”
Florence hield zijn schouders omhoog. Het was zijn kind dat hij gebaard
had en dat telde.
“Weet jij een naam, Yana?” keek hij naar zijn vrouw, “je hebt dat al voor
onze twee dochters gedaan.”
81. “Wat denk je van Maxime?” stelde Yana een naam voor. Als het van
Florence afhing, de naam werd al meteen goedgekeurd. Yana keek naar
het jongetje. Het had iets speciaals maar toch, ze was er weg van, alsof
hij haar eigen kind was – wat niet zo was.
“Dat klinkt goed.” knikte hij, “welkom in de familie, kleine Maxime.”
82. Frauke had het nieuws al gehoord toen ze thuis kwam. Nadat ze haar
huiswerk af had gemaakt, holde ze meteen naar de kamer van haar
broertje. Met grote ogen keek ze naar de kleine baby.
83. Maxime wist niet wat hij zag. Een klein meisje stond voor zijn neus.
Verlegen keek hij de andere kant op.
“Hallo, kleine Maxime. Ik ben Frauke, jouw grote zus. We zullen
vriendjes worden, hè? Ja zeker!” Ze was in ieder geval enthousiast over
haar broer.
85. Voor Yana was vandaag haar beste dag van haar leven. Al was het nog
twee uurtjes voor de volgende dag aanbrak maar oké… Yana dacht er
aan dat iedereen al in hun bed lag. Ze had geen zin om haar top in de
carrière nu te vieren dus ging ze ook slapen.
86. De volgende dag probeerde Yana haar carrièrebeloning – een gouden
barré – uit en ze was er meteen weg van.
87. Tegen de avond was het Maxime zijn verjaardag, dan hoorde het een
leuke verjaardagsfeest te zijn. Niets was minder waar, de Magere Hein
kwam weer op bezoek…
88. Deze keer was Diana het slachtoffer.
“Oma! Nee!” schreeuwde Frauke van verdriet en barstte los in tranen.
Magere Hein had er geen oren naar de omgeving en de enige wat hij
wou doen, was Diana meenemen, of ze het wou of niet.
91. Frauke hoorde even later haar ouders thuiskomen. Meteen rende ze
naar buiten en vloog in de armen van haar moeder.
“Mama.” Frauke huilde nog steeds.
92. Yana was meteen overbezorgd. “Is er iets gebeurd? Je huilt.” Ze streelde
over de wang van Frauke.
“Oma… oma is dood. Magere Hein is haar komen halen. Ze is weg.”
93. Een dik leuk feest zat er na zo’n treurig gebeurtenis niet meer in maar
Maxime moest wel opgegroeid worden, het kon niet voor morgen zijn.
De familie schrok wel van het resultaat van Maxime als peuter maar oké,
hij was een aliën, dat hoorde erbij.
94. De band tussen vader Florence en zoon Maxime werd al meteen hechter.
96. Yoran zijn levenswens was ‘7 vaardigheden maximaal beheersen’ en
daar werkte hij heel hard aan.
97. Voor de tweelingbroers Carey en Pearce was vandaag een hoogdag.
Vandaag mochten ze opgroeien van kleine peuters naar stoere jongens.
98. Carey kon al niet meer wachten met opgroeien en voor hij het wist, kon
hij al zijn stapjes echt zelfstandig zetten.
99. Even later groeide ook Pearce op. Hij kon niet geloven dat de tijd erg
snel ging.
“Kijk, we zijn twee grote jongens!”
100. De jongens waren zeer enthousiast, zo blij dat ze op bedden begonnen
te springen. Niets kon ze laten stoppen…
101. Of toch wel.
Hun ouders verplichtten ze om te stoppen, hun pyjama’s aan te trekken
en onder de lakens te kruipen. Morgen was het immers school en dan
moesten de jongens goed uitgerust zijn.
102. De volgende ochtend maakten Yoran en Jaqueline zich klaar voor hun
werk. Jaqueline zag via het raam dat het buiten sneeuwde.
“Het sneeuwt nog eens.” zuchtte ze, “deze nacht heeft het nog eens
gesneeuwd.”
103. “Wat is het probleem dan?” klonk het achter de rug van Jaqueline.
“Als het zo blijft sneeuwen, hoeven de jongens niet naar school.”
beweerde Jaqueline, “maar wij wel naar ons werk en dan moeten we
weer geld verbrassen aan een kindermeisje.”
104. “Ach, maak je geen zorgen. Zoveel sneeuw ligt er ook weer niet hè.”
Yoran nam zijn vrouw stevig in zijn armen, “we kunnen zonder zorgen
naar ons werk.”
“En de jongens naar school.” vulde Jaqueline zijn zin verder aan.
105. Ondanks dat vandaag sneeuwde, toch reed de schoolbus door heel de
streek en de jongens konden amper wachten tot ze op school waren dus
holden ze meteen naar de schoolbus. Hun ouders konden hun lach niet
inhouden, wat waren de kinderen zo enthousiast!
106. Tegen de middag was het gestopt met sneeuwen en iedereen – behalve
Yoran – kwam thuis. Jaqueline merkte een magielamp op, voor de
tweede keer al.
“Nog één?” klonk ze verontwaardigd, “we hebben er al één!”
107. Toen kreeg Jaqueline een idee als ze Frauke zag. Carey had haar na
school naar huis meegenomen. Ze verpakte de magielamp om dat aan
Frauke te geven.
“Alsjeblieft, meisje. Dit is voor jouw moeder of vader.” zei Jaqueline.
108. Gelukkig nam Frauke het cadeau aan. “Dank u wel, tante Jaqueline. Krijg
ik er ook geen?”
Jaqueline lachte. “Als je jarig bent. Dat is niet meer lang, toch?”
Frauke knikte. “Maar het is niet erg hoor. Kan ik dit ook gebruiken?”
109. Jaqueline knikte zeker. “Je kunt het zeker gebruiken. Als je groot bent
uiteraard. Geef dat aan je mama of papa, zeg erbij dat we er al één
hebben en dat ze dit mogen hebben.”
Frauke had het helemaal begrepen wat ze moest doen. “Ik zal het doen.
Dank u, tante!”
112. En toen…
LIEP HET SPEL TOCH VAST ZEKER?
FFFFFFFFFFUUUUUUUUUU
Maar geen nood! Ik start het spel opnieuw op en ik probeer van alles in te
halen met cheats enzoverder, ik ga echt NIET wachten hoor (:
Momentos! Daarna kunnen we weer verder. Maar nu sla ik mijn spel om de vijf minuten
op hoor! -__-
Vriendelijke groetjes, de ‘het-vastlopende-spel’-hater
113. Na een paar dagen hard werken voor zijn levenswens, kreeg Yoran
eindelijk zijn zin: hij had al zijn vaardighedenbalkjes vol en dus zijn
levenswens vervuld.
114. Als Jaqueline en de jongens al vertrokken waren, belde Yoran snel het
schoolhoofd op voor een etentje; hij wou zijn kinderen op de
particuliere school zien te krijgen.
Met succes, hij had vandaag nog een afspraak om vijf uur.
115. Jaqueline wist dat het schoolhoofd vandaag een bezoekje kwam brengen
en na haar werk maakte Jaqueline snel haar beste karbonaadjes klaar.
116. Wanneer de zon onder de bodem was gezakt, zat de hele familie met het
schoolhoofd erbij gezellig aan tafel.
117.
118.
119. En toen…
LIEP HET SPEL OPNIEUW VAST!
Gelukkig heb ik het spel kort daarvoor opgeslagen. Jaqueline hoeft nu alleen
die promotie opnieuw te halen.
Derde poging om het spel opnieuw op te starten! ^^
De ‘het-vastlopende-spel’-hater
120.
121. Net dat Yoran was thuisgekomen, was Pearce al opgegroeid van kind
naar tiener. “Kijk, ik ben groot!” Hij voelde zich trots, trots dat hij al een
deel van zijn leven achter zich had.
122. Ook Carey was heel blij dat hij nu leefde en nog zelfstandiger kon
worden.
125. Ondertussen maakten de tienerjongens gebruik van de playstation en
uiteraard, als stoere jongens speelden ze er op los.
126. Toen Jaqueline weer aan haar vaardigheden wou werken en hiervoor
een hersenpan gebruikte, begaf die hersenpan het waardoor Jaqueline
zich niet goed voelde en flauwviel.
127. Voor de rest was er gelukkig niets gebeurd en lag Jaqueline weer fijn in
bed, naast haar haar man Yoran.
128. De volgende ochtend brak vrijdag aan, één dag voor het weekend en dan
was het normaal dat alle kinderen en pubers enthousiast waren. De
jongens Carey en Pearce ook. Maar het was geen half zeven ‘s ochtends,
niemand was nog aangekleed of Carey begon zijn broer al te treiteren.
129. Pearce had een sluw plannetje om zijn broer terug te pakken. Hij riep
Carey snel bij. “Zeg, je moet eens zien wat ik in mijn broekzak heb.”
Gelukkig trapte Carey er in en was nieuwsgierig dus keek hij in Pearce
zijn broekzak.
130. “Huh? Ik zie niets?” Carey vond het vreemd. Geërgerd zuchtte Pearce
diep, hij was al bang dat zijn broer hem zou doorhebben.
“Ben je blind of achterlijk? Kijk gewoon wat dichter.” bleef Pearce zijn
broer overtuigen.
Carey deed nog een poging. “Oké dan!”
131. Maar opeens… “BOEEEE!” schreeuwde Pearce zo hard door het heel huis
of misschien door heel de buurt.
Carey schrok zo hard, hij dacht dat zijn laatste uur geslagen was.
132. Carey sprong een meter achteruit. “Dude, je bent echt gek!” Zijn hart
klopte sneller.
“Geef toe dat ik je genepen heb, broer!” lachte Pearce.
133. “Nee hoor.” ontkende Carey dat, “ik wist dat je me belachelijk wou
maken. Ik wil je alleen-”
“Nee, echt niet!” onderbrak Pearce hem, “geef toe, ik heb je heel goed
liggen gehad, broeder!”
134. Na het ontbijt stond de schoolbus alweer voor de deur. Voor het eerst
gingen de jongens naar de secundaire particuliere school. Het was best
spannend maar toch, ze keken er niet echt naar uit.
135. Ook Jaqueline vertrok naar haar werk. Maar Yoran was voor de rest van
deze week vrij en het mooiste: hij moest maar één keer per week
werken, op een woensdag en op die dag kreeg hij een vette loon
opgestuurd!
Aangezien er genoeg geld was, keek Yoran naar vakantiehuizen. Hij wou
Jaqueline en de kinderen mee verrassen.
136. Yoran verloor zijn hart bij Chateau Baksteen, een groot vakantiehuis aan
het strand. Maar helaas was er niet genoeg geld voor, zeker 6619
simdollars te kort. Dan stond het vakantiehuis leeg ook dus daar moet je
nog meer geld voor neertellen. Ineens had Yoran een idee…
137. Yoran haalde een magielamp uit één van de kasten. Hij veegde al het stof
af. Juist, hij ging Geest Ooms oproepen.
“Ik hoop dat hij mij kan helpen.” dacht Yoran.
138. Even later verscheen Geest Ooms. “Wel, wat een wonder dat je me juist
nu geroepen hebt. Ik dacht dat je me niet meer nodig had.”
Yoran grijnsde. “Ik heb je wel nodig. Heel hard zelfs.”
Geest Ooms glimlachte. “Ah, goed zo. Wat heb je nodig? Rijkdom zeker?”
139. Yoran keek de geest vreemd aan. “Huh? Hoe weet je dat?”
“Yoran, jongen toch. Ik weet alles. Mag ik opsommen wat ik de laatste
tijd te weten ben gekomen?”
Daar had Yoran echt geen zin in. “Nee, laat maar zo. Geef me nu rijkdom,
oké?”
140. “Een beetje vriendelijker kan ook wel.” vond de geest, “maar goed, uw
wens is mijn bevel, je krijgt rijkdom. Paar keer zullen geldzakken uit de
lucht vallen. Als je binnenkort nog een wens wil doen, je hebt maar één
wens over.” vertelde de geest. Niet veel later viel er een geldzak uit de
lucht. Yoran schrok zich een bult.
141. Yoran nam al het geld aan, van 10000 simdollars tot 1000 simdollars
uiteindelijk. Hopelijk had Yoran genoeg geld voor zijn droomhuis in
Twikkii.
